Ο Ιταλός αριστερός ακραίος αμυντικός Ουμπέρτο
Καλιγκάρις (Umberto Caligaris), γεννήθηκε στις 26 Ιουλίου του 1901, στο Καζάλε
Μονφεράτο, μια πόλη στο Πιεμόντε στη βόρεια Ιταλία, περίπου 60 χλμ. ανατολικά
του Τορίνο. Έπαιξε για την Καζάλε και τη Γιουβέντους, πριν από τον τερματισμό
της καριέρας του με την Μπρέσια. Με τη Γιουβέντους κέρδισε -ένα ιταλικό ρεκόρ- 5
συνεχόμενους τίτλους της ιταλικής Serie A μεταξύ 1930 και 1935. Υπήρξε ο Καλύτερος
Αριστερός Μπακ της προπολεμικής περιόδου. Πολύ δυνατός, με αποφασιστικότητα και
σταθερός σε απόδοση, έδινε έναν ηρωικό τόνο στο παιχνίδι του. Επίσης, κατάφερε
να έχει μια επιτυχημένη καριέρα με την ιταλική εθνική ομάδα, κατακτώντας το Χάλκινο
μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1928 και κυρίως όντας μέλος της ιταλικής ομάδας
που κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1934. Οι 59 διεθνείς συμμετοχές του για την Ιταλία στάθηκαν ως ρεκόρ για πολλά
χρόνια. Μετά την απόσυρσή του εργάστηκε ως προπονητής, οδηγώντας τις πρώην ομάδες
του, τη Μπρέσια και τη Γιουβέντους.
 |
| Νεαρός με τη φανέλα της Καζάλε |
Αν και ήταν δεξιοπόδαρος, έκανε
τεράστια καριέρα παίζοντας αριστερά. Πέρασε τα 9 πρώτα χρόνια της ποδοσφαιρικής
του καριέρας, με τον σύλλογο της γενέτειράς του, τη Καζάλε, κάνοντας το
ντεμπούτο του ως επαγγελματίας, στις 12 Οκτωβρίου του 1919, σε μια νίκη με 3-1
επί της τοπικής αντιπάλου, Βαλεντζάνα. Η
Καζάλε, αγωνιζόταν τότε στην ιταλική πρώτη κατηγορία, την προκάτοχο της Serie A
και είχε κατακτήσει το πρωτάθλημα του 1914. Ωστόσο δεν κατάφερε να επαναλάβει
αυτή την επιτυχία, παρόλο που κατά τη διάρκεια της καριέρας του Καλιγκάρις με
τον σύλλογο, έφτασε δύο φορές στον ημιτελικό της περιφέρειας της βόρειας
Ιταλίας, χωρίς κάτι περαιτέρω.
Το 1928, μεταγράφηκε στη Γιουβέντους,
κάνοντας το ντεμπούτο του στη Serie A, στις 30 Σεπτεμβρίου του 1928, στην εκτός
έδρας ισοπαλία 2-2 με τη Ρετζίνα. Στη Γιουβέντους, αλλά και στη «σκουάντρα
ατζούρα», σχημάτισε ένα τρομερό αμυντικό συνδυασμό, την τέλεια τριάδα μαζί με
τον τερματοφύλακα, Τζανπιέρο Κόμπι (Gianpiero Combi) και τον Βιρτζίνιο Ροζέτα
(Virginio "Viri" Rosetta), που θεωρείται από πολλούς ειδικούς του
ποδοσφαίρου ως η καλύτερη ιταλική αμυντική γραμμή όλων των εποχών! Υπήρξε μέλος
της θρυλικής ομάδας που πήρε τα πέντε σερί πρωταθλήματα (1931-1935), μια χρυσή
περίοδο για τους «μπιανκονέρι» που ονομάζεται « Quinquennio d'oro» (Η Χρυσή
Πενταετία), ένα ρεκόρ μέχρι σήμερα στο ιταλικό πρωτάθλημα! Μετά από 198
παιχνίδια για τη «Κυρία» και μια διετία στη Μπρέσια (1935-1937), ως
παίκτης-προπονητής, αποσύρθηκε από την ενεργό δράση.
 |
| Αριστερά ο Βιρτζίνιο Ροζέτα, στη μέση ο Τζανπιέρο Κόμπι και δεξιά ο Ουμπέρτο Καλιγκάρις |
Με την Εθνική ομάδα έκανε σπουδαία
πράγματα. Σε μία εποχή, όπου δεν παίζονταν πολλοί διεθνείς αγώνες, κατάφερε να
μετρήσει 59 συμμετοχές (συμπεριλαμβανομένων 16 ως αρχηγός) με το εθνόσημο, ένα
φοβερό ρεκόρ που ξεπεράστηκε μόλις το 1971 από τον θρυλικό Τζιασίντο Φακέτι
(Giacinto Facchetti)! Έπαιξε το πρώτο διεθνές παιχνίδι του, στις 15 Ιανουαρίου του
1922, μια ισοπαλία 3-3 με την Αυστρία στο Μιλάνο. Είχε επιλεγεί στη θέση του
Ροζέτα ως δεξί μπακ, για να πλαισιώσει τον μεγάλο φουλ μπακ της Τζένοα, Ρέντσο
ντε Βέκι (Renzo De Vecchi -«Ο Υιός του Θεού» για τους οπαδούς), ο οποίος
αγωνιζόταν στην ιταλική εθνική ομάδα από το 1910. Από τότε (το 1922) και μέχρι
τη απόσυρση του ντε Βέκι από το διεθνές ποδόσφαιρο, τον Μάρτιο του 1925, ο
Ροζέτα και ο Καλιγκάρις ήταν σε ανταγωνισμό για τη θέση του δεξιού
οπισθοφύλακα!
Έπαιξε για την Ιταλία στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1924 και ο αγώνας
εναντίον της Ισπανίας είναι ο πρώτος στον οποίο έπαιξαν δίδυμο με τον Ροζέτα,
κατακτώντας το Διεθνές Κύπελλο Κεντρικής Ευρώπης με την Ιταλία, ενός τουρνουά
που διήρκεσε από το 1927 έως το 1930! Το 1928 πήρε μέρος στους Ολυμπιακούς
Αγώνες του Άμστερνταμ, κατακτώντας το χάλκινο μετάλλιο. Λίγο πριν τους αγώνες
του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1934 τραυματίστηκε και παρά το γεγονός ότι ήταν
μέλος της ιταλικής ομάδας, δεν αγωνίστηκε σε κανένα παιχνίδι. Έπαιξε το τελευταίο
του διεθνές ματς, στις 11 Φεβρουαρίου του 1934, μια ήττα 3-4 από την Αυστρία
στο Τορίνο. Ήταν ο πρώτος Ιταλός παίκτης που έχασε πέναλτι στην Εθνική ομάδα.
Ο Ουμπέρτο Καλιγκάρις υπήρξε ένας άκρως
επιτυχημένος αριστερός οπισθοφύλακας, αν και ήταν ένα φυσικός δεξιοπόδαρος.
Θεωρείται ως ο Καλύτερος Αριστερός Μπακ της προπολεμικής εποχής και ως ένας από
τους Καλύτερους Ιταλούς Αμυντικούς της γενιάς του. Ένας πολύ δυνατός, διακρινόμενος
για τα σκληρά τάκλιν και ιδιαίτερα επίμονος παίκτης, ήταν γνωστός για το ρυθμό
του, την παραγωγικότητά του, την αντοχή, αλλά και την ικανότητά του στον αέρα, προσόντα
που τα συνδύαζε περίφημα με την εξαιρετική τεχνική του κατάρτιση. Αργότερα στη
καριέρα του έγινε προπονητής, στη αρχή κατά τη διάρκεια της διετίας του ως
παίκτης-προπονητής στη Μπρέσια και κατόπιν στη Γιουβέντους, με τον πρώτο αγώνα
του στον πάγκο της «Γηραιάς Κυρίας» να έρχεται στις 17 Σεπτεμβρίου του 1939, σε
μια νίκη με 4-0 στη Serie A κατά της AS Αμπροζιάνα.
Ο Ουμπέρτο Καλιγκάρις πέθανε στις 19
Οκτωβρίου του 1940, νεότατος, μόλις στα 39 του χρόνια, από καρδιακή προσβολή. Συμμετείχε σε έναν αγώνα με τους παλιούς συμπαίκτες του,
συμπεριλαμβανομένων του Κόμπι και του Ροζέτα. Μετά από λίγα λεπτά στο παιχνίδι,
αναγκάστηκε να εγκαταλείψει με πόνους στο στήθος. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο,
όπου και κατέληξε από
ρήξη ανευρύσματος! Από τη δεκαετίας του 1970, ένα ετήσιο τουρνουά
για ποδοσφαιριστές κάτω των 21 ετών, πραγματοποιείται στη γενέτειρά του προς
τιμήν του (Torneo Umberto
Caligaris). Η Γιουβέντους του αφιέρωσε ένα από τα 50 αστέρια της στο νέο γήπεδο
της που χτίστηκε το 2011.
PALMARES
Περίοδος: Σύλλογος, Συμμετοχές (Γκολ)
Επαγγελματική καριέρα
- · 1919–1928: Casale Foot Ball Club Associazione Sportiva Dilettantistica, 182 (18)
- · 1928–1935: Juventus Football Club, 178 (0)
- · 1935–1937: Brescia Calcio, 40 (0)
Διεθνής
- · 1922–1934: Ιταλία, 59 (0)
Προπονητική καριέρα
- · 1935–1937: Brescia
- · 1938–1940: Juventus
Τίτλοι
Συλλογικοί
Με τη Juventus
- · Πρωτάθλημα Ιταλίας: 5 (1930/31, 1931/32, 1932/33, 1933/34, 1934/35)
Διεθνείς
Με την Ιταλία
- · Κύπελλο Κεντρικής Ευρώπης: 1927/30
- · Ολυμπιακοί Αγώνες: Χάλκινο Μετάλλιο στο Άμστερνταμ το 1928
- · Παγκόσμιο Κύπελλο: 1934
