Ρικάρντο Παβόνι

Ο Ουρουγουανός αριστερός ακραίος αμυντικός Ρικάρντο Παβόνι (Ricardo Elvio Pavoni Cúneo), γεννήθηκε στις 8 Ιουλίου του 1943, στην πρωτεύουσα της Ουρουγουάης, το Μοντεβιδέο. Έχοντας ξεκινήσει από τη Ντεφενσόρ στη πατρίδα του, εγκατέλειψε το ποδόσφαιρο στις απαρχές της καριέρας του, για να εργαστεί σε καζίνο! Πείστηκε να συνεχίσει για να εξελιχθεί σε εμβληματική μορφή της αργεντίνικης  Ιντεπεντιέντε.  Βασικό μέλος και ο αρχηγός της καλύτερης ομάδας στην ιστορία του μεγάλου συλλόγου της Αβεγιανέδα, αυτής των αρχών της δεκαετίας του 1970, κατέκτησε 3 πρωταθλήματα Αργεντινής και 5 Κόπα Λιμπερταδόρες μεταξύ άλλων διακρίσεων. Αποτελούσε το αρχέτυπο του Ουρουγουανού ποδοσφαιριστή, με καλή τεχνική κατάρτιση, προσήλωση στην ομάδα, πείσμα, αποφασιστικότητα και σκληρά μαρκαρίσματα. Έπαιξε 13 φορές για την εθνική ομάδα της Ουρουγουάης μεταξύ 1962 και 1974, σκοράροντας δύο γκολ και ήταν μέλος της ομάδας για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1974.

Ξεκίνησε την καριέρα του από τον σύλλογο της ουρουγουανικής πρωτεύουσας, την Ντεφενσόρ το 1960. Το 1964 απογοητευμένος από την ποδοσφαιρική του καριέρα, εγκατέλειψε προσωρινά το ποδόσφαιρο για να εργαστεί γκρουπιέρης σε καζίνο! Λίγο αργότερα όμως, το 1965, πείστηκε να επανέλθει και στα 21 του χρόνια, μεταγράφηκε στην αργεντίνικη Ιντεπεντιέντε για να καλύψει το κενό του συμπατριώτη του Τόμας Ρολάν (Tomás Rolan) που είχε υποστεί  έναν σοβαρό τραυματισμό στο γόνατο. Ο πρώτος αγώνας του για την Ιντεπεντιέντε, ήταν στις 24 Μαρτίου του 1965, σε μια νίκη με 2-0 επί της Μπόκα Τζούνιορς  για το Κόπα Λιμπερταδόρες. Για 12 σεζόν, από το 1965 έως το 1976, λατρεύτηκε από τους οπαδούς της Ιντεπεντιέντε, αναδεικνυόμενος σε εμβληματική μορφή για τον σύλλογο.  Συμμετείχε σε 423 αγώνες πρωταθλήματος, καταφέρνοντας να σημειώσει και 57 γκολ.

Γνωστός ως «el Chivo», πανηγύρισε μια πλειάδα τίτλων με τον μεγάλο σύλλογο της Αβεγιανέδα. Τρεις φορές πρωταθλητής Αργεντινής, κατέκτησε τη πρώτη φορά το πρωτάθλημα Νασιονάλ του 1967, τερματίζοντας 2 βαθμούς μπροστά από την Εστουντιάντες. Σχεδόν 3 χρόνια αργότερα, το 1970, κατέκτησε τον τίτλο του πρωταθλητή Μετροπολιτάνο, στη διαφορά τερμάτων, ύστερα από την ισοβαθμία με την Ρίβερ Πλέιτ. Ακριβώς ένα χρόνο αργότερα, κατέκτησε και πάλι το Μετροπολιτάνο, τερματίζοντας ένα βαθμό μπροστά από την Βελέζ του Σάρσφιλντ.

Με τις επιτυχίες σε εθνικό επίπεδο, συχνά συμμετείχε επίσης και στα ηπειρωτικά και διηπειρωτικά διασυλλογικά τουρνουά. Έχοντας ήδη παίξει το πρώτο παιχνίδι του για τον σύλλογο, σε μια νίκη με 2-0 επί της Μπόκα Τζούνιορς  για το Κόπα Λιμπερταδόρες, παρά την ήττα με 0-1 στο δεύτερο παιχνίδι, νικώντας στο τρίτο παιχνίδι, έφτασαν στον τελικό, όπου νίκησαν τη Πενιαρόλ, χωρίς ωστόσο ο ίδιος να χρησιμοποιηθεί στα τελευταία 3 πλέι-οφ παιχνίδια. Αγωνίστηκε και στα δύο παιχνίδια, τους τελικούς του Διηπειρωτικού Κυπέλλου του 1965 εναντίον της Ίντερ, αλλά δεν κατάφερε να αποτρέψει την ήττα. Μετά από 7 χρόνια χωρίς διεθνή τίτλο, η δεκαετία του 1970 ήταν η πιο επιτυχημένη περίοδος στην ιστορία της Ιντεπεντιέντε.

Το 1972, μετά τη νίκη στους τελικούς εναντίον της Ουνιβερσιτάριο του Περού (0-0 και 2-1), κατέκτησε για 2^η φορά ο ίδιος και 3^η για τον σύλλογο του το Κόπα Λιμπερταδόρες, χάνοντας όμως το Διηπειρωτικό από τον Άγιαξ με 1-4 στο σύνολο (1-1 και 0-3). Το 1973, κατάφερε να υπερασπιστεί τον τίτλο του πρωταθλητή Νότιας Αμερικής, νικώντας την Κόλο-Κόλο στο τρίτο παιχνίδι με 2-1, ύστερα από 2 ισοπαλίες (1-1 και 0-0). Αυτή τη φορά κατέκτησε το Διηπειρωτικό Κύπελλο, εναντίον της Γιουβέντους στο Ολίμπικο της Ρώμης, νικώντας με 1-0, ύστερα από γκολ του Ρικάρντο Μποτσίνι (Ricardo Bochini). Στο Κόπα Λιμπερταδόρες του 1974, κέρδισαν στον 3^ο τελικό εναντίον της Σάο Πάολο, σκοράροντας το μοναδικό γκολ του αγώνα στο Εστάδιο Νασιονάλ του Σαντιάγκο, χάνοντας όμως και πάλι το Διηπειρωτικό από την Ατλέτικο Μαδρίτης (1-0 και 0-2). Το 1975, ήταν επίσης παρών όταν η Ιντεπεντιέντε στέφθηκε και πάλι πρωταθλήτρια Νότιας Αμερικής, νικώντας με 2-0 στον 3^ο τελικό.

Είναι ένας από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές της ιστορίας της Ιντεπεντιέντε, αφού έπαιξε συνολικά σε 495 αγώνες της, θεωρούμενος ως ο Κορυφαίος Αμυντικός της ιστορίας της «Ρόχα»! Περιγράφεται ως ο τέλειος παίκτης για προσωπικά μαρκαρίσματα! Είναι επίσης ο 2^ος παίκτης με τα περισσότερα τρόπαια (12 τον αριθμό), αλλά και τις περισσότερες συμμετοχές, 2 μόνο πίσω από τον ποδοσφαιριστή-μύθο του συλλόγου και του αργεντίνικου ποδοσφαίρου γενικότερα, του εμβληματικού Ρικάρντο Μποτσίνι! Είναι μέχρι και σήμερα, ο 2^ος πολυνίκης ποδοσφαιριστής στην Ιστορία του Κόπα Λιμπερταδόρες με 5 τίτλους, πίσω μόνο από τον Αργεντίνο κεντρικό αμυντικό Φρανσίσκο Σα (Francisco Pedro Manuel Sá), συμπαίκτη του στην Ιντεπεντιέντε σε 4 τίτλους, συν άλλους 2 με τη Μπόκα Τζούνιορς αργότερα!

Απ’ το διεθνές ντεμπούτο του, στις 15 Αυγούστου του 1962, μέχρι το τελευταίο παιχνίδι του για την εθνική ομάδα της Ουρουγουάης, στις 23 Ιουνίου του 1974, αγωνίστηκε σε 13 παιχνίδια, σκοράροντας 2 γκολ.  Αυτός ο μικρός αριθμός διεθνών αγώνων, μπορεί να αποδοθεί στο γεγονός ότι, σε αυτή τη περίοδο δεν ήταν σύνηθες να καλούνταν, πόσο μάλλον να αγωνίζονται στην εθνική ομάδα, ποδοσφαιριστές που έπαιζαν στο πρωτάθλημα άλλης χώρας. Το 1974, με προπονητή τον Ρομπέρτο ​​Πόρτα (Roberto Porta), κλήθηκε στην ομάδα που θα συμμετείχε στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Δυτικής Γερμανίας. Με ένα μόνον βαθμό, στα 3 παιχνίδια της φάσης των ομίλων, η Ουρουγουάη αποκλείστηκε, με τον Παβόνι να είναι βασικός σε όλα, χωρίς αντικατάσταση, σκοράροντας μάλιστα το μοναδικό γκολ της ομάδας σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο, στο 87^ο λεπτό, στην ισοπαλία 1-1 με την Βουλγαρία.

Μετά την απόσυρση του από την ενεργό δράση, συνέχισε να υπηρετεί την Ιντεπεντιέντε,  ασχολούμενος με τα τμήματα υποδομής της, ενώ κατά καιρούς ανέλαβε και τα ηνία της πρώτης ομάδας ως υπηρεσιακός τεχνικός της.

PALMARES

Περίοδος: Σύλλογος, Συμμετοχές (Γκολ)

Επαγγελματική καριέρα

• ·         1960–1964: Defensor Sporting Club, ? (?)
• ·         1965–1976: Club Atlético Independiente, 423 (57)

Διεθνής

• ·         1962–1974: Ουρουγουάη, 13 (2)

Τίτλοι

Με την Independiente

• ·         Πρωτάθλημα Αργεντινής: 3 (Nacional 1967, Metropolitano 1970, Metropolitano 1971)
• ·         Copa Libertadores: 5 (1965, 1972, 1973, 1974, 1975)
• ·         Copa Interamericana: 3 (1973, 1974, 1976)
• ·         Διηπειρωτικό Κύπελλο: 1973