Βλογημένος: Νουάνκο Κανού

Ο Νιγηριανός κεντρικός επιθετικός Νουάνκο Κανού (Nwankwo Christian Nwosu Kanu), γεννήθηκε την 1^η Αυγούστου του 1976, στο Οβέρι, μια πόλη στη νότια Νιγηρία, κοντά στα παράλια του Ατλαντικού Ωκεανού. Υπήρξε μέλος και αργότερα ο αρχηγός της εθνικής ομάδας της Νιγηρίας για 16 χρόνια από το 1994 μέχρι το 2010. Ένας από τα μεγαλύτερα ποδοσφαιρικά αστέρια της χώρας, με πλούσια καριέρα σε ευρωπαϊκούς συλλόγους. Παρά τα εξαιρετικά σωματικά του προσόντα (1,97 m), φημιζόταν για τη τεχνική του κατάρτιση και την εντυπωσιακή αποτελεσματικότητά του με το κεφάλι. Ο κόσμος του ποδοσφαίρου τον εκτίμησε όχι μόνο για την αναμφισβήτητη αξία του ως ποδοσφαιριστή αλλά και το γεγονός ότι κατάφερε να κάνει μια σπουδαία καριέρα αν και αντιμετώπισε πρόβλημα στην καρδιά του και χρειάστηκε να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση σε εξαιρετικά νεαρή ηλικία! Έχει κατακτήσει ένα Τσάμπιονς Λιγκ, ένα Κύπελλο UEFA, 3 Κύπελλα Αγγλίας και 2 φορές το βραβείο του Αφρικανού Ποδοσφαιριστή της Χρονιάς, μεταξύ άλλων. Είναι επίσης ένας από τους λίγους παίκτες που έχουν κερδίσει την αγγλική Premier League, το Κύπελλο Αγγλίας, το Τσάμπιονς Λιγκ, το Κύπελλο UEFA και ένα χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο. Είναι ο 3^ος ρέκορντμαν εμφανίσεων στην ιστορία της αγγλικής Πρέμιερ Λιγκ για ποδοσφαιριστή που μπήκε ως αλλαγή, αφού ήλθε από τον πάγκο 118 φορές, ενώ ήταν ο ρέκορντμαν συμμετοχών στην εθνική ομάδα της πατρίδας του! Είναι επίσης Πρεσβευτής Καλής Θέλησης της UNICEF.

Μετά από μια πρόωρη σταδιοδρομία στη Νιγηρία ήρθε πολύ νέος, στα 17 του χρόνια το 1993, στον Άγιαξ, μετά από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Under-17 για 250.000 δολάρια. Έκανε το ντεμπούτο του την επόμενη χρονιά και πήγε για να σκοράρει 25 γκολ σε 54 εμφανίσεις. Με τον Αίαντα, κατέκτησε 3 πρωταθλήματα Ολλανδίας, το Τσάμπιονς Λιγκ της περιόδου 1994/95, το ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ και το Διηπειρωτικό αυτής της χρονιάς. Το 1996 μεταγράφηκε στην Ίντερ του Μιλάνου για 8 δισεκατομμύρια λιρέτες (€ 4.130.000). Εκείνο το καλοκαίρι ήταν ο αρχηγός της εθνικής ομάδας της Νιγηρίας που κατέκτησε το Χρυσό Μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα, σημειώνοντας δύο γκολ στα τελευταία λεπτά του ημιτελικού εναντίον της Βραζιλίας για να ανατρέψει ένα 2-3 σκορ σε 4-3 νίκη στην παράταση. Ονομάστηκε επίσης Αφρικανός Ποδοσφαιριστής της Χρονιάς γι’ αυτή τη χρονιά.

Ωστόσο, αμέσως μετά την επιστροφή του από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, υποβλήθηκε σε ενδελεχείς ιατρικές εξετάσεις στην Ίντερ, η οποίες αποκάλυψαν μια σοβαρή καρδιακή ανωμαλία. Πριν καν αγωνιστεί με την ιταλική ομάδα, διαγνώστηκε με συγγενή καρδιακή δυσλειτουργία, η οποία εκτιμήθηκε ότι θα έδινε τέλος στη καριέρα του! Η Ίντερ θα μπορούσε να καταγγείλει το συμβόλαιο μεταγραφής του, λόγω του γεγονότος ότι ο Άγιαξ δεν την είχε ενημερώσει για την κατάσταση του παίκτη, αλλά ο πρόεδρος της Μάσιμο Μοράτι (Massimo Moratti), ανέλαβε προσωπικά την υπόθεση με την καταβολή από την τσέπη του των εξόδων για τη λεπτή χειρουργική επέμβαση! Υποβλήθηκε σε λεπτότατη χειρουργική επέμβαση τον Νοέμβριο του 1996 για αντικατάσταση της αορτικής βαλβίδας και δεν επέστρεψε στην ομάδα του, μέχρι τον Απρίλιο του 1997. Επέστρεψε ξανά στο παιχνίδι στις αρχές του 1998, στις 15 Μαρτίου, σ’ έναν αγώνα εναντίον της Αταλάντα, σκοράροντας στη νίκη με 4-0, και το Μάιο κέρδισε το Κύπελλο UEFA, παρά το ότι δεν αγωνίστηκε στον τελικό.

Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους μεταγράφηκε στην Άρσεναλ για € 6.750.000. Με την ομάδα του Λονδίνου, πραγματοποίησε εξαιρετικές εμφανίσεις, σημειώνοντας και κάποια θεαματικά γκολ, αν και συχνά βρέθηκε στον πάγκο, αντικαθιστώντας αρχικά τον Νικολά Ανελκά (Nicolas Sébastien Anelka) και αργότερα τον Τιερί Ανρί (Thierry Daniel Henry). Το 2004, έληξε το συμβόλαιο του με τους «κανονιέρηδες» και μετά από 2 κατακτήσεις της αγγλικής Πρέμιερ Λιγκ και ισάριθμων Κυπέλλων Αγγλίας, υπέγραψε με ελεύθερη μεταγραφή στην Γουέστ Μπρόμιτς Άλμπιον. Επιλέχθηκε μέλος των 50 καλύτερων παικτών της Άρσεναλ στο № 13, σε έρευνα που πραγματοποιήθηκε στην ιστοσελίδα του συλλόγου. Η πρώτη του σεζόν ήταν πολύ θετική για την ομάδα, αποφεύγοντας τον υποβιβασμό, όντας στη τελευταία θέση της βαθμολογίας τα Χριστούγεννα! Δεν τον απέφυγε όμως την επόμενη, με αποτέλεσμα το 2006 να μετακομίσει στη Πόρτσμουθ. Στις 17 Μαΐου του 2008, σημείωσε το μοναδικό γκολ της αναμέτρησης, στον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας εναντίον της Κάρντιφ, δίνοντας στο σύλλογο τη δεύτερη κατάκτηση του τροπαίου στην ιστορία του, 69 ολόκληρα χρόνια μετά την πρώτη!

Με την εθνική ομάδα Παίδων της πατρίδας του, κατέκτησε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Under-17 του 1993. Έκανε το ντεμπούτο του στην εθνική Νιγηρίας στις 5 Μαΐου του 1994, σ’ ένα φιλικό εναντίον της Σουηδίας και ήταν ο αρχηγός της στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα, κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο. Συμμετείχε σε 3 Παγκόσμια Κύπελλα, αυτά του 1998 στη Γαλλία, του 2002 στην Άπω Ανατολή και του 2010 στη Νότια Αφρική. Έκανε 87 διεθνείς συμμετοχές και σημείωσε 13 γκολ με την ομάδα της Νιγηρίας μεταξύ του 1994 και του 2011. Στις 11 Ιουνίου του 2011, είπε αντίο στη διεθνή του καριέρα, στο Λάγος, σ’ έναν αγώνα ανάμεσα σε μια ποικιλία από Αφρικανούς ποδοσφαιριστές που ονομάζονταν «Φίλοι του Νουάνκο Κανού» με αντιπάλους τους «Σούπερ Σταρς των Σούπερ Αετών» που αποτελούνταν από νυν και πρώην παίκτες της εθνικής ομάδας της Νιγηρίας. Όταν έπαιξε με την εθνική ομάδα φορούσε τη φανέλα με το № 4.