Χοσέ Σανταμαρία

Ο Ουρουγουανός και αργότερα πολιτογραφημένος Ισπανός κεντρικός αμυντικός Χοσέ Σανταμαρία (José Emilio Santamaría Iglesias), γεννήθηκε στις 31 Ιουλίου του 1929, στο Μοντεβιδέο. Ένας εξαιρετικός αμυντικός, απροσπέλαστος στα καθήκοντά του, πέρασε τα 18 χρόνια της ποδοσφαιρικής του καριέρας με τη Νασιονάλ του Μοντεβιδέο και τη Ρεάλ Μαδρίτης, κατακτώντας 17 σημαντικούς τίτλους και με τους δύο συλλόγους, μεταξύ των οποίων 4 Κύπελλα Πρωταθλητριών με την «Βασίλισσα», όντας μέλος της την εποχή της κυριαρχίας στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, στα τέλη της δεκαετίας του 1950. Αν και γεννημένος στην Ουρουγουάη, εκπροσώπησε τόσο την Ουρουγουάη, όσο και την εθνική ομάδα της Ισπανίας. Θεωρείται ως ένας από τους Καλύτερους Κεντρικούς Αμυντικούς της δεκαετίας του 1950 και του 1960. Είχε το παρατσούκλι «Το Τείχος»! Αργότερα έγινε προπονητής, έχοντας μάλιστα και μια διετή θητεία στον πάγκο της «φούρια ρόχα».

 

Με τον εμβληματικό αρχηγό της Πενιαρόλ Ομπντούλιο Βαρέλα πριν ένα ντέρμπι μεταξύ Νασιονάλ και Πενιαρόλ

Γεννημένος στο Μοντεβιδέο από Ισπανούς γονείς με καταγωγή από τη Γαλικία, έπαιξε για τη Νασιονάλ στην Ουρουγουάη, από το 1948 έως το 1957, κερδίζοντας 5 εθνικά πρωταθλήματα κατά τη διάρκεια αυτής της 9ετίας. Το 1957, σε ηλικία 28 ετών, άφησε τη πατρίδα του και μεταγράφηκε στο εξωτερικό, υπογράφοντας για τη Ρεάλ Μαδρίτης, στην οποία παρέμεινε μέχρι το τέλος της καριέρας του. Στην πρώτη του σεζόν με τους «μερένγκες», συνέβαλε με 34 εμφανίσεις του στην κατάκτηση του ισπανικού πρωταθλήματος αλλά και του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Μαζί με τον Αλφρέδο Ντι Στέφανο (Alfredo Di Stéfano) και τον Φέρεντς Πούσκας (Ferenc Puskás) ανήκε στη Μεγάλη Ρεάλ Μαδρίτης της δεκαετίας του 1950 και του 1960 και κέρδισε με τους Μαδριλένους, 3 συνεχόμενα Κύπελλα Πρωταθλητριών από το 1958 έως το 1960. Κατέκτησε επιπλέον με τη Ρεάλ τα πρωταθλήματα του 1958 και από το 1961 έως το 1964 και το Κύπελλο του 1962. Το 1962, ηττήθηκε με 3-5 από τη Μπενφίκα και το 1964, 1-3 από την Ίντερ, στους 2 τελικούς του Κυπέλλου Πρωταθλητριών.

 

Σε διεκδίκηση με τον επιθετικό της Σέλτικ Τζον Χιουζ

Όμως, η  Ρεάλ, στις 11 Μαΐου του 1966, στις Βρυξέλλες στον τελικό απέναντι στην Παρτιζάν Βελιγραδίου, κέρδισε με 2-1, αναδεικνυόμενη ξανά Πρωταθλήτρια Ευρώπης! Ο βετεράνος Σανταμαρία, δεν ήταν πλέον στον αγωνιστικό χώρο, έχοντας αγωνιστεί 2 φορές, εναντίον της Φέγενορντ και της Κιλμάρνοκ,  στη πορεία για την κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών εκείνης της σεζόν! Έπαιξε συνολικά 446 επίσημους αγώνες για την Ρεάλ Μαδρίτης, σε όλες τις διοργανώσεις, εθνικές και διεθνείς, προσθέτοντας συνολικά δέκα μεγάλα τρόπαια στη συλλογή του, όντας σχεδόν πάντα η πρώτη επιλογή για το κέντρο της αμυντικής γραμμής άμυνας της «βασίλισσας»!  Έχοντας κερδίσει το παρατσούκλι «Το Τείχος» για τη συνεπή αμυντική του απόδοση, σε ένα διεθνές φιλικό αγώνα για φιλανθρωπικούς σκοπούς, στις 15 Σεπτεμβρίου του 1966, στη Μαδρίτη μπροστά σε 60.000 θεατές, εναντίον του Αμβούργου του Ούβε Ζέελερ (Uwe Seeler), του Βίλι Σουλτζ (Willi Schulz) και του Γκερτ Ντόρφελ (Gert Dörfel), ο άνθρωπος από Μοντεβιδέο έκλεισε την καριέρα του, σε ηλικία περίπου 39 ετών, έχοντας συνδέσει άρρηκτα τ’ όνομά του με την κυριαρχία της Ρεάλ στην Ισπανία και την Ευρώπη!

Το ντεμπούτο του στην εθνική ομάδα της Ουρουγουάης, ήταν στις 6 Απριλίου του 1952, στη νίκη με 6-1 επί του Παναμά, στο Παναμερικανικό Πρωτάθλημα, στο Σαντιάγο της Χιλής. Κλήθηκε να παίξει για πρώτη φορά με την Ουρουγουάη, στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1950 στη Βραζιλία, με προορισμό να καλύψει θέση κεντρικού μέσου πίσω από τον κεντρικό επιθετικό, αλλά είδε το αίτημα να απορρίπτεται από τη Νασιονάλ με το αιτιολογικό ότι ήταν ένας καθαρόαιμος αμυντικός! Ωστόσο, 4 χρόνια αργότερα, ήταν αναπόσπαστο μέλος της εθνικής ομάδας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1954 στην Ελβετία, βοηθώντας την σε μια τελική 4^η θέση, κερδίζοντας συνολικά 20 συμμετοχές. 

Φάση από τον ημιτελικό του 1954. Πίσω διακρίνεται ο Σάντορ Κότσις

Κέρδισαν τη Τσεχοσλοβακία με 2-0, τη Σκωτία με 7- 0 και στον προημιτελικό με 4-2 την Αγγλία, για να αντιμετωπίσουν στον ημιτελικό το φαβορί του τουρνουά, τη «μαγική» Ουγγαρία. Μετά από ένα μεγάλο αγώνα, στις 30 Ιουνίου στη Λοζάνη, ηττήθηκαν με 2-4 στη παράταση, μετά από 2 γκολ του Σάντορ Κότσις (Sándor Kocsis) και ηττήθηκαν επίσης, στις 3 Ιουλίου στη Ζυρίχη, στον αγώνα για την 3^η θέση με 1-3 από την Αυστρία. Ο αμυντικός της Νασιονάλ αγωνίστηκε και στα 5 παιχνίδια χωρίς αντικατάσταση, δείχνοντας τις ικανότητές του! Μαζί με τον Χουάν Σκιαφίνο (Juan Schiaffino), προσέλκυσαν το ενδιαφέρον συλλόγων από τα επαγγελματικά πρωταθλήματα της Ιταλίας και της Ισπανίας. Τη 1η Απριλίου του 1957, έπαιξε τον τελευταίο του αγώνα με την Ουρουγουάη, εναντίον της Χιλής για το Νοτιοαμερικάνικο Πρωτάθλημα αυτής της χρονιάς.

 

Σε διεκδίκηση με τον Άγγλο επιθετικό Ντένις Γουίσοου

Ένα χρόνο μετά την άφιξή του στη Μαδρίτη, ο γιος των Ισπανών μεταναστών, πήρε την ισπανική υπηκοότητα και έκανε το ντεμπούτο του με την ισπανική εθνική ομάδα, στις 15 Οκτωβρίου του 1958, εναντίον της Βόρειας Ιρλανδίας, σε μια φιλική νίκη με 6-2, στη Μαδρίτη. Αγωνίστηκε με τα ισπανικά εθνικά χρώματα στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1962 στη Χιλή, παίζοντας στην ήττα με 0-1 από την μετέπειτα φιναλίστ Τσεχοσλοβακία και στη νίκη με 1-0 επί του Μέξικο, με τους «φούριας ρόχας» να αποκλείονται στη φάση των ομίλων. Ο αγώνας εναντίον του Μέξικο, στις 3 Ιουνίου στη Βίνα ντελ Μαρ, ήταν ο 16^ος και τελευταίος διεθνής του για τη νέα πατρίδα του.

Μετά από μια πενταετία που είχε εγκαταλείψει την ενεργό δράση και έχοντας εργαστεί με τις μικρές ισπανικές εθνικές ομάδες, το καλοκαίρι του 1971, είχε τη πρώτη του συλλογική προπονητική εμπειρία, αναλαμβάνοντας την Εσπανιόλ. Οδήγησε τους Καταλανούς σε δύο τερματισμούς στη κορυφαία τετράδα του ισπανικού πρωταθλήματος, κατά τη διάρκεια της εξαετούς θητείας του, συμπεριλαμβανομένης μιας 3^ης  θέσης τη περίοδο 1972/73, μόλις 3 βαθμούς πίσω από την πρωταθλήτρια Ατλέτικο Μαδρίτης. Απολύθηκε στις 21 Δεκεμβρίου του 1977, μετά από μια συντριβή 0-4 εκτός έδρας από τη Ρασίνγκ του Σανταντέρ.

Φέρεντς Πούσκας, Χοσέ Σανταμαρία και Αλφρέδο ντι Στέφανο

Στη συνέχεια, πέρασε μια διετία στην εθνική Νέων και μετά ανέλαβε προπονητής της εθνικής ομάδας της Ισπανίας για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982, που διεξήχθη στα ισπανικά γήπεδα. Απαλλάχτηκε των καθηκόντων του στο τέλος της διοργάνωσης, καθώς η Ισπανία δεν μπόρεσε να προχωρήσει από τη δεύτερη φάση των ομίλων. Η αποτυχία, μετά από μόνο 24 παιχνίδια στον ισπανικό πάγκο, έβαλε τέλος στη καριέρα του ως προπονητής. Ο 7 φορές πατέρας (!!!) στη συνέχεια, ανέλαβε τη διοίκηση της αλυσίδας αρτοποιίας που είχε ιδρύσει και παρέμεινε στο ποδόσφαιρο ως αρθρογράφος σε εφημερίδες και περιοδικά.

PALMARES

Περίοδος: Σύλλογος, Συμμετοχές (Γκολ)

Εφηβική καριέρα

• ·         Pocito

Επαγγελματική καριέρα

• ·         1948–1957: Club Nacional de Football                   
• ·         1957–1966 Real Madrid Club de Fútbol[, 227 (2)

Διεθνής

• ·         1952–1957: Ουρουγουάη, 20 (0)
• ·         1958–1962: Ισπανία, 16 (0)

Προπονητική καριέρα

• ·         1968–1971: Ισπανία (μικρές εθνικές/Ολυμπιακή ομάδα)
• ·         1971–1977: Reial Club Deportiu Espanyol de Barcelona
• ·         1978–1980: Εθνική Νέων Ισπανίας
• ·         1980–1982: Ισπανία

Τίτλοι

Συλλογικοί

Με τη Nacional

• ·         Πρωτάθλημα Ουρουγουάης: 5 (1950, 1952, 1955, 1956, 1957)

 Με τη Real Madrid

• ·         Κύπελλο Πρωταθλητριών: 4 (1957/58, 1958/59, 1959/60, 1965/66)
• ·         Διηπειρωτικό Κύπελλο: 1960
• ·         Πρωτάθλημα Ισπανίας: 6 (1957/58, 1960/61, 1961/62, 1962/63, 1963/64, 1964/65)
• ·         Κύπελλο Ισπανίας: 1962

Προσωπικές Διακρίσεις

• ·         Μέλος Ιδανικής 11άδας Διοργάνωσης Παγκοσμίου Κυπέλλου: 1954
• ·         Μέλος Ιδανικής της Χρονιάς από το αγγλικό περιοδικό «World Soccer»: 1960