Τζιασίντο Φακέτι

Ο Ιταλός αριστερός ακραίος ή και κεντρικός αμυντικός Τζιασίντο Φακέτι (Giacinto Facchetti), γεννήθηκε στις 18 Ιουλίου του 1942, στο Τρεβίλιο της ανατολικής Λομβαρδίας, κοντά στο Μπέργκαμο.  Έπαιξε για ολόκληρη την συλλογική του καριέρα, στις δεκαετίες του 1960 και του 1970 για την Ίντερ του Μιλάνου, παίζοντας 634 επίσημους αγώνες με τον σύλλογο, σκοράροντας 75 γκολ και ήταν μέλος της ομάδας που συχνά αναφέρεται ως «Grande Inter» (Μεγάλη Ίντερ), υπό την προπονητική καθοδήγηση του Χελένιο Χερέρα (Helenio Herrera), με την οποία κατέκτησε 4 τίτλους της ιταλικής Serie A, το Κύπελλο Ιταλίας, 2 Κύπελλα Πρωταθλητριών και 2 Διηπειρωτικά Κύπελλα. Σε διεθνές επίπεδο, εκπροσώπησε την εθνική ομάδα της Ιταλίας σε 94 αγώνες και πήρε μέρος σε 3 Παγκόσμια Κύπελλα, κερδίζοντας ένα μετάλλιο φιναλίστ στην διοργάνωση του 1970, στο οποίο επιλέχθηκε στην Ιδανική 11άδα του τουρνουά. Ήταν επίσης ο αρχηγός της εθνικής ομάδας που κατέκτησε για πρώτη φορά το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, στα γήπεδα της πατρίδας του το 1968, όπου είχε επίσης επιλεγεί στην Ιδανική 11άδα της διοργάνωσης.

Έχει μείνει στην ιστορία ως ένας από τους Πρώτους Πραγματικά Μεγάλους Επιθετικούς Πλάγιους Μπακ, καταλαμβάνοντας τη 2^η θέση στον διαγωνισμό για την Χρυσή Μπάλα το 1965. Θεωρείται ως ένας από τους Καλύτερους Παίκτες Όλων Των Εποχών στη θέση του, λόγω του ρυθμού, της τεχνικής κατάρτισης, της ευφυΐας, της εξαιρετικής σωματικής του διάπλασης και της αντοχής του! Σχημάτισε μια τρομερή αμυντική συνεργασία με τον συμπαίκτη του, φουλ μπακ Ταρτσίσιο Μπούρνιτς (Tarcisio Burgnich) στην αμυντική γραμμή του συστήματος κατενάτσιο, σε συλλογικό, αλλά και σε διεθνές επίπεδο. Εκτός από την ικανότητα στο παίξιμό του, διακρίθηκε επίσης για την πειθαρχία και τις ηγετικές του ικανότητες, όντας ο αρχηγός για πολλά χρόνια, τόσο της Ίντερ, όσο και της  εθνικής Ιταλίας! Τον Μάρτιο του 2004, ο Πελέ (Edson Arantes do Nascimento, “Pelé”) τον ονόμασε έναν από τους Μεγαλύτερους 125 Εν Ζωή Ποδοσφαιριστές Του Κόσμου στο πλαίσιο των εορτασμών της εκατονταετηρίδας της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας. Από τον Ιανουάριο του 2004 μέχρι το θάνατό του το 2006, ήταν ο πρόεδρος της Ίντερ. Μετά τον θάνατο του, ονομάστηκε ένας από τους Θρύλους του Ποδοσφαίρου και ήταν επίσης ο αποδέκτης του Προεδρικού Βραβείου της FIFA. Το 2015, μεταθανάτια εγκαταστάθηκε στο ιταλικό ποδοσφαιρικό Hall of Fame.

Ξεκίνησε την καριέρα του με τον σύλλογο της γενέτειράς του, την Τρεβιλιέζε, το 1956, αγωνιζόμενος ως κεντρικός επιθετικός, λόγω του ρυθμού, του καλού σουτ και της τεχνικής του. Γρήγορα έγινε αντιληπτός από τον Χελένιο Χερέρα, τον εμβληματικό, τότε  προπονητή της Ίντερ του Μιλάνου, που τον απέκτησε το 1960 και ξεκίνησε στο ιταλικό πρωτάθλημα της Serie A, στα τέλη της σεζόν 1960/61, ως φουλ μπακ στην αριστερή πλευρά, λόγω της σωματικής του διάπλασης, της ενέργειάς του και των ανασταλτικών του δυνατοτήτων, πέραν της εκτελεστικής του δεινότητας! Το ντεμπούτο στη Serie A ήρθε στις 21 Μαΐου του 1961, στον αγώνα Ρόμα-Ίντερ που έληξε με νίκη 2-0 για τους «νερατζούρι». Η αλλαγή του ρόλου αποδείχθηκε μια ιδανική επιλογή, με τον Φακέτι να εξελίσσεται τελικά σε έναν από τους πιο αποτελεσματικούς αμυντικούς στο ιταλικό ποδόσφαιρο, σχηματίζοντας ένα τρομερό αμυντικό δίδυμο με τον Ταρσίτσιο Μπούρνιτς στην αμυντική γραμμή της ομάδας,  που συχνά αναφέρεται ως «Grande Inter» (Η Μεγάλη Ίντερ), εφαρμόζοντας το σύστημα «κατενάτσιο», κυριαρχώντας στο ιταλικό, ευρωπαϊκό και Παγκόσμιο Ποδόσφαιρο τη δεκαετία του 1960! Πέραν των λίγων τερμάτων που δεχόταν η Ίντερ, συνείσφερε και επιθετικά με πολλά γκολ και ασίστ. Κατείχε το ρεκόρ για τα περισσότερα γκολ σε μια σεζόν στη Serie A από Ιταλό αμυντικό, με 10 τέρματα κατά τη διάρκεια της περιόδου 1965/66, μέχρι να το σπάσει ο Μάρκο Ματεράτσι (Marco Materazzi), με 12 τη περίοδο 2000/01! Ενδιάμεσα, ο Αργεντίνος Ντανιέλ Πασαρέλα (Daniel Passarella) είχε σημειώσει 11 για την Φιορεντίνα τη σεζόν 1985/86.

Πέρασε ολόκληρη την 18ετή επαγγελματική του καριέρα, από το 1960 έως και το 1978, αγωνιζόμενος για την Ίντερ, ενώ από τα μέσα, της δεκαετίας του 1960, ορίστηκε ως ο αρχηγός της, με συμπαίκτες ιερά τέρατα του ιταλικού ποδοσφαίρου, όπως τον Αρμάντο Πίκι (Armando Picchi), τον Μάριο Κόρσο (Mario Corso) και τον Σάντρο Ματσόλα (Sandro Mazzola)! Συμμετείχε συνολικά, σε 634 επίσημους αγώνες για τους «νερατζούρι», εκ των οποίων οι 476 για το πρωτάθλημα, σκοράροντας συνολικά 75 γκολ, τα 59 για το πρωτάθλημα! Μαζί της κατέκτησε 4 πρωταθλήματα (1963, 1965, 1966 και 1971) και το Κύπελλο Ιταλίας του 1978, καθώς επίσης δύο φορές το Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης, το 1964 και το 1965, ενώ άλλες 2 (1966/67 και 1971/72) ήταν φιναλίστ και δύο Διηπειρωτικά Κύπελλα τις ίδιες χρονιές! Λόγω των εμφανίσεών του για την Ίντερ, έχασε για ελάχιστους ψήφους την ευκαιρία να γίνει ο Πρώτος Αμυντικός που θα κέρδιζε τη «Χρυσή Μπάλα», κατακτώντας τελικά την 2^η θέση στο 1965, μόλις 8 ψήφους πίσω από τον Εουσέμπιο (Eusébio)! Την ίδια χρονιά θα έκανε ένα ανεπανάληπτο τρεμπλ, έχοντας ήδη κατακτήσει το πρωτάθλημα και το Κύπελλο Πρωταθλητριών, αλλά ηττήθηκε στον τελικό του Κυπέλλου Ιταλίας από τη Γιουβέντους! Τα 59 γκολ που έχει σημειώσει στη Serie A', τον κατατάσσουν ως τον Πιο Παραγωγικό Αμυντικό Στην Ιστορία Του Ιταλικού Πρωταθλήματος!

Έκανε το ντεμπούτο του για την εθνική ομάδα της Ιταλίας, στις 27 Μαρτίου του 1963, στη Κωνσταντινούπολη εναντίον της Τουρκίας, στη νίκη με 1-0 για τα προκριματικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 1964. Αγωνίστηκε σε 94 αγώνες της «σκουάντρα ατζούρα», έως το 1977, φορώντας το περιβραχιόνιο του αρχηγού στις 70 από αυτές, σκοράροντας παράλληλα 3 γκολ! Κατείχε το ρεκόρ συμμετοχών για εκείνη την εποχή, αφού ξεπεράστηκε μεταγενέστερα μόνο από τον Ντίνο Τζοφ (Dino Zoff), τον Πάολο Μαλντίνι (Paolo Maldini), τον Αντρέα Πίρλο (Andrea Pirlo) και τον Φάμπιο Καναβάρο (Fabio Cannavaro)! Αγωνίστηκε στα Παγκόσμια Κύπελλα του 1966 στην Αγγλία, του 1970 στο Μέξικο, τερματίζοντας στη 2^η θέση, χάνοντας στον τελικό με 1-4 από τη Βραζιλία και του 1974 στη Δυτική Γερμανία. Κατέκτησε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1968, όντας ο αρχηγός της, επικρατώντας μετά από επαναληπτικό τελικό με 2-1 της Γιουγκοσλαβίας. Στις διοργανώσεις του Euro 1968 και του Μουντιάλ του 1970, ψηφίστηκε σαν μέλος των Ιδανικών 11άδων των τουρνουά! Αγωνίστηκε επίσης στις Μικτές Ευρώπης και Κόσμου.

Ο Τζιασίντο Φακέτι θεωρείται ως ένας από τους Πληρέστερους Full Μπακ Όλων Των Εποχών! Διακρίθηκε για το ρυθμό, την αντοχή, και τα άριστα φυσικά και τεχνικά του γνωρίσματα, που του επέτρεψαν να υπερέχει στα αμυντικά αλλά και στα επιθετικά του καθήκοντα! Ήταν γνωστός για την ικανότητά του στον δημιουργικό τομέα, κάτι που του επέτρεψε είτε να σκοράρει είτε να βοηθά στην επίτευξη των γκολ, λόγω του ισχυρού σουτ που διέθετε και με τα 2 πόδια, αλλά και της ακρίβειας της πάσας του. Ένας δυνατός, σωματώδης, κομψός  και σκληρός ποδοσφαιριστής, ο οποίος ήταν καλός στον αέρα, είχε μεγάλη ικανότητα και με τα δύο πόδια, εξαιρετικές μεταβιβάσεις και πολύ καλές ικανότητες με τη μπάλα. Διακρίθηκε επίσης αμυντικά, παίζοντας ως λίμπερο-σκούπα αργότερα στην καριέρα του, χάρη στην ικανότητά του να διαβάζει το παιχνίδι, στις εξαιρετικές τοποθετήσεις του, τη πρόβλεψη των επικίνδυνων καταστάσεων και την αντιμετώπισή τους. Εκτός από τις ποδοσφαιρικές του ικανότητες, ήταν επίσης διάσημος για τη άψογη συμπεριφορά του μέσα στον αγωνιστικό χώρο, καθώς και τον ηγετικό του ρόλο. Αποβλήθηκε μόνο μία φορά σε όλη τη σταδιοδρομία του, επειδή χειροκρότησε ειρωνικά μια απόφαση του διαιτητή Βιτόριο Βανούτσι (Vittorio Vannucchi) σ’ έναν αγώνα Ίντερ-Φιορεντίνα (1-0), στις 13 Απριλίου του 1975!

Μετά από την αποχώρηση του από την ενεργό δράση, συνέχισε να υπηρετεί την αγαπημένη του Ίντερ, παίρνοντας διάφορες διευθυντικές θέσεις, συμπεριλαμβανομένων αυτών του τεχνικού διευθυντή, του μέλους στο διοικητικό της συμβούλιο, του πρέσβη της σε όλο τον κόσμο και του αντιπροέδρου! Εξελέγη πρόεδρος της Ίντερ, στις 19 Ιανουαρίου 2004. Ονομάστηκε από τον Πελέ ως ένας από τους 125 σπουδαιότερους εν ζωή ποδοσφαιριστές, με αφορμή τον εορτασμό της 100ετηρίδας της FIFA τον Μάρτιο του 2004.  

Ο Τζιασίντο Φακέτι πέθανε στο Μιλάνο, στις 4 Σεπτεμβρίου του 2006, στα 64 του χρόνια, έπειτα από μακροχρόνια μάχη με τον καρκίνο (στο πάγκρεας). Άφησε πίσω τη σύζυγό του, Giovanna, και 4 παιδιά. Γνωστός για του πειθαρχία σε όλη του την καριέρα, μετά το θάνατό του, ιδρύθηκε το «Premio Internazionale Giacinto Facchetti» (Διεθνές Βραβείο Τζιασίντο Φακέτι) προς τιμήν του, το οποίο απονέμεται κάθε χρόνο σε μια προσωπικότητα του ποδοσφαίρου που ξεχωρίζει για την ειλικρίνειά του, τη σωστή συμπεριφορά και το αθλητικό του πνεύμα! Η Ίντερ, μετά θάνατον, απέσυρε τη φανέλα με το № 3 προς τιμή του. Στις 22 Σεπτεμβρίου του 2008, μια πλατεία στην πόλη Cesano Maderno, λίγο έξω από το Μιλάνο πήρε τ’ όνομά του προς τιμήν του. Μετά τον θάνατο του, ονομάστηκε ένας από τους Θρύλους του Ποδοσφαίρου και ήταν επίσης ο αποδέκτης του Προεδρικού Βραβείου της FIFA. Το 2015, μεταθανάτια εγκαταστάθηκε στο ιταλικό ποδοσφαιρικό Hall of Fame.

PALMARES

Περίοδος: Σύλλογος, Συμμετοχές (Γκολ)

Εφηβική καριέρα

• ·         1956–1960: Trevigliese

Επαγγελματική καριέρα

• ·         1960–1978: Internazionale, 476 (59)

Διεθνής

• ·         1963–1977: Ιταλία, 94 (3)

Τίτλοι

Ως ποδοσφαιριστής

Συλλογικοί

Με την Inter

• ·         Πρωτάθλημα Ιταλίας: 4 (1962/63, 1964/65, 1965/66, 1970/71)
• ·         Κύπελλο Ιταλίας: 1977/78
• ·         Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης: 2 (1963/64, 1964/65) και φιναλίστ: 2 (1966/67, 1971/72)
• ·         Διηπειρωτικό Κύπελλο: 2 (1964, 1965)

 Διεθνείς

Με την Ιταλία

• ·         Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα: 1968
• ·         Παγκόσμιο Κύπελλο: φιναλίστ 1970

Προσωπικές Διακρίσεις

• ·         Μέλος της λίστας των 125 Εν Ζωή Καλύτερων Παικτών του Κόσμου, που
  
  συνέταξε το 2004 ο Πελέ για τα 100 Χρόνια της FIFA
• ·         Χρυσό Παπούτσι ως Ένας Θρύλος του Ποδοσφαίρου: 2006
• ·         Βραβείο Προεδρίας της FIFA: 2006
• ·         Μέλος Ιδανικής 11άδας Διοργάνωσης Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος: 1968
• ·         Μέλος Ιδανικής 11άδας Διοργάνωσης Παγκοσμίου Κυπέλλου: 1970
• ·         Χρυσή Μπάλα (Ballon d'Or): επιλαχών το 1965
• ·         Μέλος του Hall of Fame του Ιταλικού Ποδοσφαίρου: 2015