Βλογημένος: Ιουνίου 2017

Παρασκευή 30 Ιουνίου 2017

Ρέι Κλέμενς

Ο Άγγλος τερματοφύλακας Ρέι Κλέμενς (Raymond Neal "Ray" Clemence), γεννήθηκε στις 5 Αυγούστου του 1948, στο Σκέγκνες, μια παραθαλάσσια πόλη στο κέντρο της ανατολικής Αγγλίας. Έχοντας ξεκινήσει από την Σκάνθορπ, ήταν μέλος της μεγάλης Λίβερπουλ της δεκαετίας του 1970. Ένας γκολκίπερ με ποικιλία αρετών, που συγκαταλέγεται ανάμεσα στους κορυφαίους τερματοφύλακες στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου! Ήταν έξυπνος, ψύχραιμος, γρήγορος στις επεμβάσεις του και το κυριότερο, εξαιρετικά σταθερός σε απόδοση! Κατά τη διάρκεια της 23ετούς (!) ποδοσφαιρικής του καριέρας, κατέκτησε κάθε σημαντικό τρόπαιο τόσο στην Αγγλία όσο και την Ευρώπη με εξαίρεση το Κύπελλο Κυπελλούχων, ούτε λίγο, ούτε πολύ εικοσιενός τροπαίων! Είναι ένας από τους μόλις 18 παίκτες να έχουν κάνει πάνω από 1.000 εμφανίσεις στη σταδιοδρομία τους. Υπήρξε επικεφαλής του τομέα ανάπτυξης της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας, με αρμοδιότητα για τις ομάδες από 16 έως 21 ετών, έχοντας προηγουμένως μεγάλες θητείες στο προπονητικό τιμ της εθνικής ομάδας της Αγγλίας.

Πραγματοποίησε το επαγγελματικό ντεμπούτο του το 1966 με τα χρώματα της Σκάνθορπ στην τότε Division 3. Δεν έμελλε όμως να μείνει για πολύ στον σύλλογο της βόρειας Αγγλίας, αφού στις 24 Ιουνίου του 1967, ο θρυλικός τεχνικός της Λίβερπουλ, Μπίλι Σάνκλι (William "Bill" Shankly), ξόδεψε 18.000 στερλίνες και απέσπασε την υπογραφή του. Έκανε το ντεμπούτο του σε έναν αγώνα για τον 3^ο γύρο του Λιγκ Καπ Αγγλίας, στο Άνφιλντ, στις 25 Σεπτεμβρίου του 1968, σε μια νίκη με 2-0 επί της Σουόνσι. Συνήθως αναπληρωματικός για τα επόμενα 2 χρόνια, έκανε περιστασιακές εμφανίσεις με τη πρώτη ομάδα, μέχρι το 1970, όταν πλέον ξεκίνησε να είναι η πρώτη επιλογή. Το 1971 έφθασε στον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας, όπου ηττήθηκε 1-2 από την Άρσεναλ στη παράταση. Ωστόσο, 2 χρόνια αργότερα κατέκτησε τόσο το αγγλικό πρωτάθλημα, όσο και το Κύπελλο UEFA, αποκρούοντας μάλιστα πέναλτι του Γιουπ Χάινκες (Jupp Heynckes) στον πρώτο τελικό εναντίον της Γκλάντμπαχ. Η απόκρουση αυτή, διατήρησε το σαφές προβάδισμα του 3-0 που πέτυχε η Λίβερπουλ, με δεδομένο ότι ηττήθηκε με 0-2 στη Γερμανία! Τη σεζόν 1973/74 κατέκτησε το Κύπελλο Αγγλίας με μια νίκη 3-0 επί της Νιούκαστλ. Με τη Λίβερπουλ κέρδισε άλλο ένα πρωτάθλημα και το Κύπελλο UEFA το 1976 και στη συνέχεια απέτυχε να σημειώσει ένα μοναδικό τρεμπλ, έχοντας κατακτήσει το πρωτάθλημα και το Κύπελλο Πρωταθλητριών, αφού ηττήθηκε από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας.

Διατήρησε τα ευρωπαϊκά σκήπτρα, το 1978 με μια νίκη με 1-0 επί της Κλαμπ Μπριζ στο Γουέμπλεϊ, αλλά έχασε τον τίτλο του πρωταθλητή από τη Νότιγχαμ Φόρεστ, από την οποία ηττήθηκε και στον τελικό του Λιγκ Καπ. Τις σεζόν 1978/79 και 1979/80 ξανακατέκτησε το αγγλικό πρωτάθλημα και τη πρώτη σεζόν μάλιστα αήττητος, δεχόμενος μόλις 16 γκολ σε 42 αγώνες πρωταθλήματος, εκ των οποίων μόλις 4 στο Άνφιλντ. Αυτό το ρεκόρ διατηρήθηκε (για περίοδο 42 αγώνων) μέχρι πρόσφατα, όταν ισοφαρίστηκε μεν από την Τσέλσι, η οποία δέχθηκε 15 γκολ σε 38 όμως αγώνες πρωταθλήματος! Το 1981 κατέκτησε το Λιγκ Καπ και το Κύπελλο Πρωταθλητριών για τρίτη φορά, στη νίκη με 1-0 επί της Ρεάλ Μαδρίτης στο Παρίσι, στις 27 Μαΐου, που τελικά αποδείχτηκε και το τελευταίο του για τον σύλλογο. Η εμφάνιση στο προσκήνιο του Μπρους Γκρόμπελαρ (Bruce David Grobbelaar), είχε σαν αποτέλεσμα η θέση του στο βασικό σχήμα να γίνει επισφαλής, για πρώτη φορά μετά από 11 χρόνια βασικός (14 συνολικά), περίοδο κατά την οποία έπαιξε σε πάνω από 650 παιχνίδια και έχασε μόλις 6! Αποφάσισε να φύγει από τη Λίβερπουλ, υπογράφοντας στη Τότεναμ έναντι αμοιβής ύψους 300.000 στερλινών. Θεωρείται ως «… ο καλύτερος τερματοφύλακας που έχει παίξει ποτέ για τη Λίβερπουλ» από την επίσημη ιστοσελίδα του συλλόγου!

Έκανε ντεμπούτο στις 28 Αυγούστου του 1981, σε μια ήττα 1-3 από τη Μίντλεσμπρο εκτός έδρας. Έφτασε στο τελικό του Λιγκ Καπ το 1982, όπου ηττήθηκε με 1-3 από τη Λίβερπουλ, κέρδισε όμως το Κύπελλο Αγγλίας, μετά από τη νίκη 1-0 σε επαναληπτικό με την QPR. Με τη Τότεναμ κατέκτησε το Κύπελλο UEFA του 1984, αλλά έχασε τον τελικό λόγω τραυματισμού. Έφτασε και σε έναν 5^ο τελικό Κυπέλλου Αγγλίας το 1987, όταν η ομάδα του έχασε από την Κόβεντρι. Ανήκει στο «κλειστό κλαμπ» των ποδοσφαιριστών που έπαιξαν σε 5 ή και περισσότερους τελικούς Κυπέλλου Αγγλίας! Θα μπορούσε να είχε προσφέρει περισσότερα στην ομάδα του βόρειου Λονδίνου, εάν δεν υφίστατο δύο σοβαρούς τραυματισμούς στο αριστερό του γόνατο και μάλιστα, ο δεύτερος εξ αυτών να είναι και η αιτία που τον ανάγκασε να αποσυρθεί από την ενεργό δράση, το 1988!

Έκανε το ντεμπούτο του για την εθνική Αγγλίας, στη νίκη με 1-0 επί της Ουαλίας στο Νίνιαν Παρκ του Κάρντιφ, στις 15 Νοεμβρίου του 1972, για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1974. Χρίσθηκε 61 φορές διεθνής με το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της χώρας του, με τον αριθμό αυτό, πιθανόν να ήταν μεγαλύτερος, εάν η εκάστοτε τεχνική ηγεσία των «Τριών Λιονταριών» δεν προτίμησε να εμπιστευθεί σε αρκετές περιπτώσεις, τον εμβληματικό Πίτερ Σίλτον (Peter Leslie Shilton), που μεσουράνησε την ίδια ακριβώς περίοδο με εκείνον! Είχε τη διάκριση να είναι ο αρχηγός της μια φορά, ο πρώτος που το κέρδισε μετά από τον μύθο Φρανκ Σουίφτ (Frank Swift). Το παιχνίδι ήταν ένα φιλικό με τη Βραζιλία, όπου η Αγγλία ηττήθηκε με 0-1. Αγωνίστηκε στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1980, ενώ συμπεριελήφθη στην αποστολή των «Τριών Λιονταριών» για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982, όμως έμεινε στον πάγκο.

Όταν αποσύρθηκε από την ενεργό δράση, υπηρέτησε το ποδόσφαιρο για πολλά χρόνια και ως προπονητής! Υπήρξε μέλος του τεχνικού επιτελείου της Τότεναμ και πρώτος προπονητής της Μπαρνέτ. Διετέλεσε γυμναστής των γκολκίπερ στην εθνικής Αγγλίας, από το 1996 μέχρι και τον Δεκέμβριο του 2007, ενώ επανήλθε αργότερα! Στις 11 Ιουνίου του 2012, υπέστη ρήξη του αχίλλειου τένοντα του κατά τη διάρκεια της προθέρμανσης για το παιχνίδι εναντίον της Γαλλίας κατά τη διάρκεια του Euro του 2012! Αργότερα τοποθετήθηκε επικεφαλής της Ομάδας Ανάπτυξης της αγγλικής Ομοσπονδίας, με κύριο καθήκον του την επίβλεψη των διεθνών ΌΛΩΝ των «μικρών» αγγλικών αντιπροσωπευτικών συγκροτημάτων! Ποτέ δεν αρνήθηκε να καταθέσει την άποψή του, αφού δεν ήταν λίγες οι φορές που κλήθηκε να σχολιάσει οτιδήποτε αφορούσε το ποδόσφαιρο σε διάφορα ραδιοτηλεοπτικά μέσα.

Του έχει απονεμηθεί η τιμή του Μέλους του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, για τις υπηρεσίες του στο ποδόσφαιρο. Ο γιος του, ο Stephen , υπήρξε κι αυτός επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, μέσος, με καριέρα στη Τότεναμ και τη Μπέρμιγχαμ και αποσύρθηκε τραυματίας από την Λέστερ το 2010. Η κόρη του, Sarah, είναι η σύζυγος του παλαιού Σκωτσέζου επιθετικού και πρώην προπονητή της Νότιγχαμ Φόρεστ Dougie Freedman. Κατέχει περίοπτη θέση, τόσο από τους οπαδούς της Λίβερπουλ, όσο και από αυτούς της Τότεναμ. Ψηφίστηκε στη θέση № 11 στην επίσημη ιστοσελίδα της Λίβερπουλ, στη δημοσκόπηση για τους «100 παίκτες που συγκλόνισαν την KOP», την διάσημη εξέδρα των φανατικών της και ο υψηλότερος τερματοφύλακας!

Στις 2 Φεβρουαρίου του 2005 ανακοίνωσε ότι είχε διαγνωστεί με καρκίνο του προστάτη και ότι υποβαλλόταν σε θεραπεία. Έδωσε 15 χρόνια μάχη με την επάρατη νόσο, από την οποία νικήθηκε στις 15 Νοεμβρίου του 2020, στα 72 του χρόνια.

PALMARES

Περίοδος: Σύλλογος, Συμμετοχές (Γκολ)

Εφηβική καριέρα

· Notts County Football Club

Επαγγελματική καριέρα

· 1965–1967: Scunthorpe United Football Club, 48 (0)
· 1967–1981: Liverpool Football Club, 470 (0)
· 1981–1988: Tottenham Hotspur Football Club, 240 (0)

Σύνολο καριέρας: 758 (0)

Διεθνής

· 1972–1984: Αγγλία, 61 (0)

Προπονητική καριέρα

· 1992/93: Tottenham Hotspur Football Club (μέλος τεχνικού επιτελείου)
· 1994-1996: Barnet Football Club

Τίτλοι

Με τη Liverpool

· Πρωτάθλημα Αγγλίας: 5 (1972/73, 1975/76, 1976/77, 1978/79, 1979/80)
· Κύπελλο Αγγλίας: 1973/74
· Λιγκ Καπ Αγγλίας: 1980/81
· FA Charity Shield: 5 (1974, 1976, 1977, 1979, 1980)
· Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης: 3 (1976/77, 1977/78, 1980/81)
· Κύπελλο UEFA: 2 (1972/73, 1975/76)
· Ευρωπαϊκό Super Cup: 1977

Με τη Tottenham Hotspur

· Κύπελλο Αγγλίας: 1981/82
· FA Charity Shield: 1981
· Κύπελλο UEFA: 1983/84

Στοιχεία από το balleto.gr

Μπίλι Μπίνγκαμ

Ο Βορειοϊρλανδός δεξιός μεσοεπιθετικός ή ακραίος επιθετικός και αργότερα προπονητής Μπίλι Μπίνγκαμ (William Laurence "Billy" Bingham), γεννήθηκε στις 5 Αυγούστου του 1931, στο Μπέλφαστ. Ως παίκτης, η πρώτη επαγγελματική του ομάδα του ήταν η Γκλεντόραν, για την οποία έπαιξε μεταξύ 1948 και 1950. Πήγε στη συνέχεια στην Αγγλία, παίζοντας 8 χρόνια με τη Σάντερλαντ και ακολούθησε, το 1958 η Λούτον, για μια περίοδο τριών ετών. Συνέχισε για 2 χρονιές με την Έβερτον και τελείωσε την καριέρα του, αφού έσπασε το πόδι του σε έναν αγώνα για την Πορτ Βέιλ, το 1964, στην ηλικία των 33 ετών. Έχει σκοράρει 133 γκολ σε 525 εμφανίσεις σε όλες τις εθνικές διοργανώσεις. Μεταξύ 1951 και 1963, έκανε 56 διεθνείς εμφανίσεις για τη Βόρεια Ιρλανδία, σκοράροντας 10 γκολ και έπαιξε στο Παγκόσμιο Κύπελλο 1958. Θεωρείται ένας από τους Σημαντικότερους Ποδοσφαιριστές που έβγαλε το βόρειο άκρο της ιρλανδικής νήσου και ο Σημαντικότερος Προπονητής της.

Η προπονητική του σταδιοδρομία είναι το ίδιο αξιόλογη όσο και η ποδοσφαιρική. Ξεκίνησε με τη Σάουθπορτ το 1965, ανέλαβε τη Βόρεια Ιρλανδία δύο χρόνια αργότερα, ενώ παράλληλα οδήγησε τη Πλίμουθ και αργότερα τη Λίνφιλντ. Το 1971, διορίστηκε ως ο προπονητής της εθνικής Ελλάδος και 2 χρόνια αργότερα επέστρεψε στην Αγγλία για λογαριασμό της Έβερτον. Επέστρεψε ξανά στη χώρα μας για ένα μικρό χρονικό διάστημα το 1977, αναλαμβάνοντας τα ηνία του ΠΑΟΚ. Μετά από μία ολόκληρη σεζόν στη Μάνσφιλντ, το 1980, ανέλαβε εκ νέου την Βόρεια Ιρλανδία, μια θέση που κράτησε για τα επόμενα δεκατρία χρόνια! Οδήγησε τη χώρα του στα Παγκόσμια Κύπελλα του 1982 και του 1986.

Γεννημένος στη περιοχή Μπλούμφιλντ του Μπέλφαστ, μεγάλωσε μαζί με τον Τζάκι Μπλαντσφλάουερ (Jackie Blanchflower) και ξεκίνησε την καριέρα του στη Γκλεντόραν, με ένα μισθό 6 στερλινών την εβδομάδα. Έκανε το επαγγελματικό του ντεμπούτο στις 12 Μαρτίου του 1949, σε μια ισοπαλία 1-1 με την Μπαλιμένα Γιουνάιτεντ, με τους «Γκλενς» να τερματίζουν 2^οι στη ιρλανδική Λίγκα τη σεζόν 1949/50. Αγωνίστηκε εκεί από το 1948 έως το 1950, όταν και αποφάσισε να συνεχίσει την καριέρα του στην Αγγλία. Εντάχθηκε στη Σάντερλαντ τον Οκτώβριο του 1950 για 8.000 στερλίνες. Αγωνίστηκε για 8 χρόνια στις «μαύρες γάτες», κάνοντας 227 εμφανίσεις, σημειώνοντας και 47 γκολ, παράλληλα με τη μαθητεία του στη ναυπηγική βιομηχανία και την εργασία του στα ναυπηγεία της πόλης!

Ακολούθησε το 1958, για 8.000 στερλίνες, η μεταγραφή του στη Λούτον, κάνοντας σχεδόν 100 εμφανίσεις στο πρωτάθλημα σε μια θητεία τριών ετών. Έπαιξε στον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας του 1959, όπου ηττήθηκε 1-2 από τη Νότιγχαμ Φόρεστ. Εντάχθηκε στην Έβερτον, έναντι αμοιβής ύψους 15.000 στερλινών, τον Οκτώβριο του 1960 στην οποία και παρέμεινε για δύο χρόνια, έχοντας 98 συμμετοχές με 26 γκολ στο πρωτάθλημα, κατακτώντας μάλιστα τον αγγλικό τίτλο της περιόδου 1962/63. Τον Αύγουστο του 1963, συμφώνησε με την Πορτ Βέιλ, με την αμοιβή, ρεκόρ συλλόγου, των 15.000 στερλινών. Υπέστη έναν σοβαρό τραυματισμό, ένα κάταγμα στο πόδι του, στις 5 Σεπτεμβρίου του 1964, σε μια ήττα 0-4 στο Μπρέντφορντ, που ήταν και η αιτία για να αποσυρθεί από την ενεργό δράση, σε ηλικία 34 ετών. Είχε σκοράρει 133 γκολ σε 525 εμφανίσεις σε όλες τις εθνικές διοργανώσεις.

Luton Town's Billy Bingham tries to cross the ball past Wolves Gerry Harris

Κέρδισε τη πρώτη του διεθνή συμμετοχή, στα 19 του χρόνια, σ’ ένα παιχνίδι εναντίον της Γαλλίας. Από το 1951 έως το 1963, συμμετείχε σε 56 αγώνες με τη εθνική ομάδα της Βόρειας Ιρλανδίας, ρεκόρ για την εποχή του, πετυχαίνοντας 10 τέρματα, τα μισά εναντίον της Σκωτίας για το εσωτερικό πρωτάθλημα των Βρετανικών Νήσων. Υπήρξε μέλος της ομάδας που αγωνίστηκε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1958.

Σημαντική ήταν η καριέρα του και από τη θέση του προπονητή. Ανέλαβε τη Σάουθπορτ τον Απρίλιο του 1965 και έφυγε τον Οκτώβριο του 1967 για να αναλάβει την ευθύνη της εθνικής ομάδας της Βόρειας Ιρλανδίας. Παράλληλα, ανέλαβε τη Πλίμουθ, τον Φεβρουάριο του 1968, από την οποία έφυγε τον Μάρτιο του 1970. Όσο ήταν ακόμα αφεντικό της Βόρειας Ιρλανδίας, ανέλαβε την καθοδήγηση του μεγαλύτερου συλλόγου της χώρας, της Λίνφιλντ, τον Αύγουστο του 1970. Η μία σεζόν του στο Γουίντσορ Παρκ ήταν άκρως επιτυχημένη, καθώς οδήγησε τους «Μπλε» στον ιρλανδικό τίτλο της περιόδου 1970/71, 3 βαθμούς μπροστά από τη Γκλεντόραν. Κατέκτησε επίσης τα τρόπαια του Ulster Cup, το Gold Cup και το Blaxnit Cup. Έφυγε από την Λίνφιλντ τον Μάιο του 1971 και τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς αποχώρησε και από τον πάγκο της Βόρειας Ιρλανδίας. Ως προπονητής της εθνικής ομάδας, έπαιξε 20 παιχνίδια, κερδίζοντας 8, φέρνοντας ισοπαλία σε 3, ενώ ηττήθηκε σε 9 αγώνες. Έχασε τη πρόκριση στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1970, ύστερα από μια ήττα από την Σοβιετική Ένωση στη Μόσχα. Στο βρετανικό εσωτερικό πρωτάθλημα, τερμάτισε 3^ος το 1969, στην 4^η θέση το 1970 και στη 2^η το 1971.

Ανέλαβε την εθνική ομάδα της Ελλάδας, τον Σεπτέμβριο του 1971, αντικαθιστώντας τον Λάκη Πετρόπουλο. Ηττήθηκε με 0-2 από την Αγγλία στο Στάδιο Καραϊσκάκη, την 1^η Δεκεμβρίου, με γκολ από τους Τζεφ Χαρστ (Geoff Hurst) και Μάρτιν Τσίβερς (Martin Chivers), που έδωσαν και τη πρόκριση στην αγγλική ομάδα για το Euro του 1972. Έφυγε από τη θέση του τον Φεβρουάριο του 1973, μετά από δύο ήττες από την Ισπανία που στοίχησαν και τη πρόκριση στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1974. Επέστρεψε στην Αγγλία, αναλαμβάνοντας την Έβερτον, τον Μάιο του 1973, από την οποία απολύθηκε τον Ιανουάριο του 1977. Επέστρεψε στην Ελλάδα τον Απρίλιο του 1977, αναλαμβάνοντας τον ΠΑΟΚ σε αντικατάσταση του Μπράνκο Στάνκοβιτς (Branko Stanković). Έμεινε μόλις για 6 μήνες και αντικαταστάθηκε από τον Λάκη Πετρόπουλο, ο οποίος οδήγησε το σύλλογο σε μια 2^η θέση στο πρωτάθλημα της Α’ Εθνικής Κατηγορίας της περιόδου 1977/78. Στη συνέχεια ανέλαβε την Μάνσφιλντ, τον Φεβρουάριο του 1978, χωρίς να καταφέρει να αποτρέψει τον υποβιβασμό από την Β' Κατηγορία στα τέλη της σεζόν 1977/78. Οδήγησε για μια ακόμη χρονιά τη Μάνσφιλντ και διορίστηκε προπονητής της Βόρειας Ιρλανδίας για δεύτερη φορά το Μάρτιο του 1980, θέση που κράτησε για 13 ολόκληρα χρόνια, μέχρι το 1993, πετυχαίνοντας και τις μεγαλύτερες διακρίσεις της πρόσφατης ιστορίας της.

Οδήγησε τους βορειοϊρλανδούς στη κατάκτηση του βρετανικού εσωτερικού πρωταθλήματος το 1980, τη δεύτερη μόλις κατάκτηση του τροπαίου σε 96 χρόνια! Ηγήθηκε της Βόρειας Ιρλανδίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982, μαζί με την Σκωτία, με απίθανες νίκες επί της Σουηδίας, της Πορτογαλίας και του Ισραήλ. Στη διοργάνωση, έχοντας μόνο λίγους παίκτες πραγματικά παγκόσμιας κλάσης, τον τερματοφύλακα Πατ Τζένινγκς (Pat Jennings), τον αρχηγό του Μάρτιν Ο’Νιλ (Martin O'Neill) και τον 17χρονο Νόρμαν Γουαιτσάιντ (Norman Whiteside), η ομάδα του εξέπληξε τους πάντες, κερδίζοντας μάλιστα τη διοργανώτρια Ισπανία με 1-0 στο Μεστάγια της Βαλένθια! Τερμάτισε πρώτη στους ομίλους και αποκλείστηκε στη δεύτερη φάση με μια ισοπαλία 2-2 με την Αυστρία και την ήττα με 1-4 από τη Γαλλία. Ηγήθηκε της Βόρειας Ιρλανδίας στη 3^η θέση στο βρετανικό εσωτερικό πρωτάθλημα το 1983, πριν κατακτήσει τη τελευταία διοργάνωση του τουρνουά, αυτή του 1984 μιας και δεν ξαναπραγματοποιήθηκε, με μια νίκη 2-0 επί των Σκωτσέζων. Απέτυχε να προκριθεί, στη διαφορά τερμάτων, στο Euro του 1984, παρά τις 2 νίκες με 1-0 επί της Δυτικής Γερμανίας, τόσο στο Μπέλφαστ, όσο και στο Αμβούργο!

Απέδειξε ότι το 1982 δεν ήταν πυροτέχνημα, αφού οδήγησε τη Βόρεια Ιρλανδία στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986. Αποκλείστηκε στους ομίλους με αντιπάλους τη Βραζιλία, την Ισπανία, με μόνο έναν βαθμό από την Αλγερία. Οι αποχωρήσεις των Ο’Νιλ, Τζένινγκς και Γουαιτσάιντ (ο τελευταίος λόγω τραυματισμού) του στέρησαν τους καλύτερους παίκτες του. Η Βόρεια Ιρλανδία απέτυχε να προκριθεί στη τελική φάση των διοργανώσεων του 1990 και του 1994 και παραιτήθηκε το Νοέμβριο του 1993. Το τελευταίο παιχνίδι του ήταν για τα προκριματικά του Μουντιάλ του 1994 εναντίον της Ιρλανδίας και αμαυρώθηκε με σεχταρισμό και επεισόδια. Στη συνέντευξη τύπου μετά τον αγώνα, αντάλλαξε βαριές κουβέντες με τον εκλέκτορα των Ιρλανδών, τον Άγγλο Τζάκι Τσάρλτον (Jack Charlton)! Αργότερα υπήρξε τεχνικός διευθυντής της Μπλάκπουλ, ενώ από τον Μάιο του 2008 εργάζεται ως σκάουτερ στην Ιρλανδία για λογαριασμό της αγγλικής Μπέρνλι.

Μεταξύ των πολυάριθμων βραβείων και τιμητικών διακρίσεων που έχει πάρει, ήταν αυτή που έγινε Μέλος του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, για τις υπηρεσίες του στο ποδόσφαιρο το 1981 και του Βραβείου Τιμής της Ένωσης Επαγγελματιών Ποδοσφαιριστών, το 1994 για την «…εξαιρετική συμβολή του στο παιχνίδι!». Είναι ένας από τους μόλις 34 ανθρώπους, που έχουν τιμηθεί με αυτή τη διάκριση, αφού η απονομή εγκαινιάστηκε το 1974, τοποθετώντας τον στο ίδιο επίπεδο με πολυνίκες προσωπικότητες, όπως ο Μπίλι Σάνκλι (Bill Shankly), ο Μπομπ Πέισλι (Bob Paisley), ο Μπράιν Κλαφ (Brian Clough), ο Σερ Άλεξ Φέργιουσον (Sir Alex Ferguson) και ο Σερ Μπόμπι Ρόμπσον (Sir Bobby Robson), καθώς και μεγάλους παίκτες όπως ο Πελέ (Edson Arantes do Nascimento, “Pelé”), ο Σερ Στάνλεϊ Μάθιους (Sir Stanley Matthews), ο Σερ Τόμι ΦίνεΪ (Sir Tom Finney), ο Σερ Μπόμπι Τσάρλτον (Sir Bobby Charlton) και ο βορειοϊρλανδός Τζορτζ Μπεστ (George Best)! Τιμήθηκε επίσης με το «Βραβείο του Τάγματος της Τιμής της Εκατονταετηρίδας» της FIFA το 2004, με αφορμή τα 100 χρόνια από την ίδρυση της Παγκόσμιας Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας!