Βλογημένος: Πάολο Πούλιτσι

Ο Ιταλός κεντρικός επιθετικός Πάολο Πούλιτσι (Paolo Pulici), γεννήθηκε στις 27 Απριλίου του 1950, στο Ροντσέλο της Λομβαρδίας, κοντά στο Μιλάνο. Αγωνίστηκε ως επιθετικός και με 172 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις, είναι ο Κορυφαίος Σκόρερ Όλων των Εποχών για τη Τορίνο. Είχε το παρατσούκλι «Puliciclone» (Κυκλώνας Πούλιτσι) ένα όνομα που εφευρέθηκε από τον Τζιάνι Μπρέρα (Gianni Brera), τον εμβληματικό δημοσιογράφο της «Gazzetta dello Sport» ή, πιο στοργικά, «Pupi». Σε διεθνές επίπεδο, εκπροσώπησε την Ιταλία σε δύο Παγκόσμια Κύπελλα, για πρώτη φορά το 1974 και στη συνέχεια το 1978, όπου βοήθησε την ομάδα σε μια 4^η θέση. Από το 1990 διδάσκει το παιχνίδι σε σχολές ποδοσφαίρου που φέρουν τ όνομά του. Το 2014 εγκαταστάθηκε στο Hall of Fame της Τορίνο και ήταν ο πρώτος παίκτης που πήρε την τιμή, στην κατηγορία «Επιθετικοί».

Αρχικά δοκιμάστηκε στην Ίντερ, αλλά τελικά απορρίφθηκε, καθώς ο σύλλογος πίστευε ότι, ως φυσικός αριστεροπόδαρος δεν θα μπορούσε να ταιριάξει με τον επιθετικό της Σάντρο Ματσόλα (Sandro Mazzola). Η Τορίνο τον απέκτησε από την Λενιάνο το 1967 και ο τότε προπονητής της, Εντμόντο Φάμπρι (Edmondo Fabbri), τον ξεκίνησε ως βασικό την περίοδο 1968/69, στο Τορίνο-Κάλιαρι (0-0). Τις τέσσερις πρώτες σεζόν του στο Τορίνο (τρεις ως βασικός), έπαιξε σε 79 παιχνίδια πρωταθλήματος, αλλά σκόραρε μόνο 9 γκολ, λόγω ελλείψεων τεχνικής φύσης, αλλά και έλλειψης ψυχραιμίας μπροστά στην αντίπαλη εστία. Ο πρώτος τίτλος του με την Τορίνο, ήλθε το 1971, στον τελικό του Κυπέλλου Ιταλίας, εναντίον της Μίλαν, στα πέναλτι, μετά από μια λευκή ισοπαλία στον κανονικό αγώνα και την παράταση.

Το 1972, ο προπονητής του Γκουστάβο Τζιανόνι (Gustavo Giagnoni), εξαιρούσε τον Πούλιτσι από την αρχική ενδεκάδα για χρονικό διάστημα δύο μηνών, δίνοντάς του χρόνο βελτίωσης από τεχνικής άποψης, με τη βοήθεια των προπονητών της ομάδας νέων! Την περίοδο 1972/73, αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ στην Serie Α’ με 17 γκολ, μαζί με τον Τζιάνι Ριβέρα (Gianni Rivera) και τον Τζιουζέπε Σαβόλντι (Giuseppe Savoldi), την πρώτη και μέχρι στιγμής τη μοναδική φορά στην ιστορία της Serie A’ που τρεις παίκτες κέρδισαν τον τίτλο του ‘’Capocannoniere’’! Επανέλαβε αυτό το κατόρθωμα και την περίοδο 1974/75, με 18 γκολ, αλλά και την 1975/76, όταν σκόραρε 21 γκολ, βοηθώντας στην κατάκτηση του τίτλου από τους «Γκρανάτα», έναν βαθμό μπροστά από τη Γιουβέντους. Μαζί με τον Φραντσέσκο Γκρατσιάνι (Francesco Graziani), έφτιαξαν ένα τρομερό επιθετικό δίδυμο, που πήρε το παρατσούκλι «I Gemelli del Gol» (Το Δίδυμο των Γκολ). Το γκολ του, την τελευταία αγωνιστική εναντίον της Τσεζένα, ήταν και το καθοριστικό του τίτλου.

Έπαιξε για την Τορίνο 14 σεζόν, αγωνιζόμενος σε 437 επίσημους αγώνες και σκόραρε 172 γκολ σε πρωτάθλημα και κύπελλο. Εκτός από το Scudetto του 1975/76, τερμάτισε στη 2^η θέση στο πρωτάθλημα της σεζόν 1976/77 και κέρδισε το Κύπελλο Ιταλίας του 1971. Τα επόμενα χρόνια, ο αριθμός των γκολ μειώθηκε, με τουλάχιστον 3 γκολ την σεζόν 1979/80, η οποία συνέπεσε με την απόλυση του προπονητή Τζίτζι Ραντίτσε (Luigi "Gigi" Radice). Το 1982 είχε την άδεια για να φύγει από την Τορίνο με δωρεάν μεταγραφή, υπογράφοντας στην Ουντινέζε. Μετά από μία μέτρια σεζόν στο Φρίουλι, με μόλις 5 γκολ, πήγε στην Φιορεντίνα, για την οποία σκόραρε μόνο 3 γκολ σε 2 χρόνια, κλείνοντας με τα χρώματά της την ποδοσφαιρική του σταδιοδρομία, το 1985. Με 172 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις, είναι ο Κορυφαίος Σκόρερ Όλων των Εποχών για την Τορίνο.

Έκανε το διεθνές ντεμπούτο του στις 30 Μαρτίου του 1973, σε μια νίκη με 5-0 επί του Λουξεμβούργου, στη Γένοβα, για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1974. Το πρώτο διεθνές γκολ του, το πέτυχε στις 30 Δεκεμβρίου του 1975, στην φιλική νίκη 3-2 επί της Ελλάδας, στην Φλωρεντία, στην 7^η συμμετοχή του. Στη συνέχεια, σκόραρε και στα δύο επόμενα παιχνίδια του, με την Πορτογαλία και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Συνολικά, έπαιξε 19 αγώνες για την «σκουάντρα ατζούρα» και σκόραρε 5 γκολ. Συμμετείχε σε δύο Παγκόσμια Κύπελλα (1974 και 1978), αλλά δεν αγωνίστηκε σε κανένα ματς και στα 2 τουρνουά. Παρότι και στην εθνική, όπως και στην Τορίνο, ήταν δίδυμο με τον Φραντσέσκο Γκρατσιάνι, δεν είχε την ίδια απόδοση, με αποτέλεσμα να αντικατασταθεί από τον Ρομπέρτο Μπέτεγκα (Roberto Bettega). Το τελευταίο διεθνές παιχνίδι του, το έπαιξε στις 23 Σεπτεμβρίου του 1978, στη νίκη με 1-0, εναντίον της Τουρκίας.

Ο Πάολο Πούλιτσι, υπήρξε ένας παραγωγικός, επίμονος και ευκαιριακός αριστεροπόδαρος επιθετικός, με μια τρομερή ικανότητα χρησιμοποιώντας το αριστερό του πόδι. Ένας γρήγορος, δυναμικός και φυσικά δυνατός παίκτης, ήταν ιδιαίτερα προικισμένος στον αέρα και ήταν γνωστός για την ικανότητά του να σκοράρει ακροβατικά γκολ. Ήταν επίσης ένας εξαιρετικός εκτελεστής πέναλτι.

Όταν αποσύρθηκε από το ποδόσφαιρο, εντάχθηκε στο τεχνικό επιτελείο της Πιατσέντσα ως βοηθός προπονητή. Από το 1990 έχει ιδρύσει δική του σχολή ποδοσφαίρου, που φέρει τ’ όνομά του. Το 2014 εγκαταστάθηκε στο Hall of Fame της Τορίνο και ήταν ο πρώτος παίκτης που μπήκε στην κατηγορία «Επιθετικοί».