Χούγκο Σοτίλ

Ο Περουβιανός μεσοεπιθετικός Χούγκο Σοτίλ (Hugo Alejandro Sotil Yerén), γεννήθηκε στις 18 Μαΐου του 1946, στην Ίκα, μια πόλη στο νοτιοδυτικό Περού, περίπου 300 χλμ. νότια της Λίμα. Με το παρατσούκλι «El Cholo», έπαιξε ως επιθετικός ή μέσος. Μαζί με τον Τεόφιλο Κουμπίγιας (Teófilo Cubillas) και τον Έκτορ Τσούμπιταζ (Héctor Chumpitaz), είναι οι πιο αναγνωρισμένοι Περουβιανοί ποδοσφαιριστές της δεκαετίας του 1970 και από τους Μεγαλύτερους Όλων των Εποχών.  Υπήρξε ένας εξαιρετικά δημοφιλής παίκτης στο Περού, εκείνη τη δεκαετία και παραμένει ένα είδωλο μέχρι και σήμερα. Ήταν μέλος της ομάδας του Περού που κατέκτησε το Κόπα Αμέρικα του 1975. Έπαιξε επίσης με το Περού στα Παγκόσμια Κύπελλα του 1970 και του 1978. Παίζοντας συμπαίκτης με τον Γιόχαν Κρόιφ (Johan Cruyff), κατέκτησε τον τίτλο της ισπανικής La Liga της σεζόν 1973/74 με την Μπαρτσελόνα..

Ως έφηβος, μετανάστευσε με την οικογένειά του στην πρωτεύουσα, τη Λίμα και άρχισε να παίζει ποδόσφαιρο στη γειτονιά της περιοχής Ελ Πορβενίρ της Λα Βικτόρια, εκεί που γίνεται το περίφημο Μουντιαλίτο, όπου διακρίθηκε για την ντρίμπλα και τις τεχνικές του ικανότητες. Το 1965 έπαιξε στα εφηβικά τμήματα της Αλιάντσα Λίμα δίπλα με τον Τεόφιλο Κουμπίγιας. Έκανε το ντεμπούτο του σε επαγγελματικό επίπεδο, το 1968, με την Ντεπορτίβο Μουνισιπάλ,  στη Β’ κατηγορία του Περού, την  οποία βοήθησε στο προβιβασμό της στην Α’ κατηγορία εκείνη τη χρονιά, σημειώνοντας 10 γκολ σε 18 παιχνίδια.

Το 1971, μια μικτή ομάδα με τους Καλύτερους παίκτες από την Αλιάντσα και την Ντεπορτίβο Μουνισιπάλ, έδωσαν φιλικούς αγώνες σε μια περιοδεία στην ευρωπαϊκή ήπειρο, όπου με πρωταγωνιστές τους ηγέτες τους, τον Χούγκο Σοτίλ και τον Τεόφιλο Κουμπίγιας, το «Dupla de Oro» (Το Χρυσό Ζευγάρι) του περουβιανού ποδοσφαίρου, κέρδισαν με 1-0 την Μπενφίκα του Εουσέμπιο (Eusébio da Silva Ferreira) και πέτυχαν έναν ηχηρό θρίαμβο με 4-1 επί της Μπάγερν Μονάχου του Φραντς Μπεκενμπάουερ (Franz Beckenbauer) και του Γκερντ Μίλερ (Gerd Müller). Έπαιξε επίσης και σκόραρε το πρώτο γκολ, σ’ ένα παιχνίδι επιλέκτων μεταξύ Ευρώπης και Νότιας Αμερικής, το 1973, στο Καμπ Νου της Βαρκελώνης. Μεγάλοι του ποδοσφαίρου όπως Γιόχαν Κρόιφ (Johan Cruyff), o Φραντς Μπεκενμπάουερ, ο Ρομπέρτο Ριβελίνο (Roberto Rivelino), ο Τεόφιλο Κουμπίγιας και άλλοι, έλαβαν μέρος σε εκείνο το παιχνίδι, το οποίο τελείωσε 4-4 και στα πέναλτι, η Νότια Αμερική κέρδισε 7-6!

Όταν η Μικτή της Αλιάντσα και της Ντεπορτίβο Μουνισιπάλ, έπαιξε με την Μπενφίκα του Εουσέμπιο

Το 1973 μεταγράφηκε στην Μπαρτσελόνα, όπου μεταξύ άλλων ήταν συμπαίκτης με τον Γιόχαν Κρόιφ, τον Χουάν Μανουέλ Ασένσι (Juan Manuel Asensi) και τον Κάρλες Ρέσακ (Carles Rexach). Ήταν ο βασικός επιθετικός της ομάδας, φορώντας τη φανέλα με το № 10. Έκανε το ντεμπούτο του για την Μπάρτσα στις 22 Αυγούστου, κερδίζοντας το «Τουρνουά Ζοάν Γκαμπέρ» (Joan Gamper Trophy) στη νίκη με 4-2 επί της Γκλάντμπαχ στα πέναλτι (2-2 στην κανονική διάρκεια του αγώνα), με τον Σοτίλ να πετυχαίνει το πρώτο γκολ. Την περίοδο 1973/74, η Μπαρτσελόνα κέρδισε το Ισπανικό Πρωτάθλημα μετά από 14 περιόδους ανομβρίας. Ήταν βασικό μέλος της ομάδας που συνέτριψε τη Ρεάλ Μαδρίτης με 5-0, στο Ισπανικό Πρωτάθλημα, σε παιχνίδι που παίχτηκε στο Στάδιο Σαντιάγκο Μπερναμπέου, σκοράροντας το 5^ο γκολ.

Στις 21 Αυγούστου του 1974, κέρδισε το δεύτερο του τουρνουά Ζοάν Γκαμπέρ, μετά από μια νίκη 4-1 επί της Ρέιντζερς. Μέχρι τότε, ήταν ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους ποδοσφαιριστές της ισπανική Λίγκας! Όταν η Μπαρτσελόνα, απέκτησε τον έτερο Ολλανδό, τον Γιόχαν Νέεσκενς (Johan Neeskens), ο οποίος πήρε μια θέση ξένου, σε συνδυασμό με άλλα προβλήματα που εμφάνισε ο Σοτίλ όπως αλκοολισμού και κατάχρησης των ωραρίων από έκλυτη νυχτερινή ζωή, είχαν ως αποτέλεσμα τον υποβιβασμό του από την πρώτη ομάδα στη σεζόν 1974/75. Η Μπαρτσελόνα κατέλαβε την 3^η θέση και οι οπαδοί των Καταλανών, απαίτησαν την επιστροφή του Σοτίλ στην πρώτη ομάδα για τη σεζόν 1975/76. Έμεινε με για τρεις σεζόν (1973-1976) στη Μπαρτσελόνα, έπαιξε 111 παιχνίδια και σκόραρε 33 γκολ.

Το 1977 επέστρεψε στην Περού και αγωνίστηκε για την Αλιάντσα της Λίμα, συμπαίκτης με τον Κουμπίγιας και τον Σεζάρ Κουέτο (Cesar Cueto), κάνοντας μια δυναμική επιστροφή σε ποδόσφαιρο υψηλού επιπέδου, δείχνοντας ότι, παρόλο που ο ίδιος είχε χάσει λίγο από το ρυθμό του, διατήρησε τις ικανότητές του. Βοήθησε την ομάδα να κερδίσει τα πρωταθλήματα του 1977 και του 1978, σκοράροντας 23 γκολ σε 48 αγώνες, πραγματοποιώντας και εξαιρετικές εμφανίσεις στο Κόπα Λιμπερταδόρες του 1978, φτάνοντας τα ημιτελικά και σκοράροντας 5 γκολ σε 9 παιχνίδια.

Αριστερά ο Τεόφιλο Κουμπίγιας και δεξιά του ο Σεζάρ Κουέτο, στην Αλιάντσα.

Το 1979, πήγε στην Κολομβία, για λογαριασμό της Ιντεπεντιέντε του Μεντεγίν, όπου δεν απέδωσε καλά. Με συνεχή σκαμπανεβάσματα στην απόδοση, κατάφερε να σκοράρει μόνο 8 γκολ σε 33 αγώνες, δίνοντας την εντύπωση ότι ετοιμάζεται να αποσυρθεί από το ποδόσφαιρο. Γύρισε στο Περού, για λογαριασμό της Μουνισιπάλ και έπαιξε εκεί μέχρι το 1982, οπότε και αποσύρθηκε από την ενεργό δράση, επιστρέφοντας για λίγο το 1984, παίζοντας για την Εσπαρτάνος, μια μικρή επαρχιακή ομάδα και το 1986 για την Ντεπορτίβο Χουνίν.

  

Με τους Γιόχαν Κρόιφ και Γιόχαν Νέεσκενς στη Μπάρτσα ...

Έκανε το ντεμπούτο του για την εθνική ομάδα, στις 4 Φεβρουαρίου του 1970, σ’ ένα φιλικό παιχνίδι εναντίον της Βουλγαρίας στη Λίμα, σκοράροντας χατ-τρικ στη νίκη με 5-3 για το Περού, ανατρέποντας το 0-2 του α’ ημιχρόνου, όταν μπήκε αλλαγή στο δεύτερο. Έκανε συνολικά 62 εμφανίσεις για το Περού, μεταξύ του 1970 και του 1978, σκοράροντας 18 γκολ. Ήταν μέλος της περουβιανής εθνικής ομάδας που πήρε μέρος  στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1970 στο Μέξικο  και παρόλο που ο ίδιος ήταν πιο συχνά αλλαγή, έπαιξε στη νίκη με 3-2 εναντίον της Βουλγαρίας, στη νίκη 1-0 εναντίον  του Μαρόκο και στην ήττα με 1-3 από τη Δυτική Γερμανία. Ήταν, επίσης, στον προημιτελικό, στην ήττα από τη Βραζιλία με 2-4. Μνημονεύεται για τις ασίστ του στον Κουμπίγιας, ώστε να αναδειχθεί 3^ος σκόρερ του τουρνουά.

 

Με τον Τεόφιλο Κουμπίγιας ...

Κατέκτησε το Κόπα Αμέρικα του 1975, παίζοντας μόνο στο τελευταίο παιχνίδι, αφού η Μπαρτσελόνα, δεν του επέτρεπε να ταξιδεύει συχνά. Έφτασε στο Καράκας, όπου παιζόταν ο τελικός και πήγε αμέσως από το αεροδρόμιο στο γήπεδο,  φτάνοντας την ώρα της προθέρμανσης. Σε εκείνο το παιχνίδι, εναντίον της Κολομβίας, σκόραρε το μοναδικό γκολ, δίνοντας στο Περού τον δεύτερο τίτλο του ως Νοτιοαμερικάνοι πρωταθλητές.

Το Περού τερμάτισε πρώτο στον όμιλο που συμμετείχε για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1978, μετά από ισοπαλίες με τον Ισημερινό, 1-1 και τη Χιλή, 1-1, στα πρώτα παιχνίδια και κερδίζοντας με 4-0 τον Ισημερινό και με 2-0 τη Χιλή στους δεύτερους αγώνες, με τον Σοτίλ να σημειώνει το ένα και δίνοντας την ασίστ στο άλλο, στον Χουάν Κάρλος Ομπλίτας (Juan Carlos Oblitas). Στη τελική φάση της διοργάνωσης εμφανίστηκε σε δύο από τους τρεις αγώνες στη φάση των ομίλων. Έπαιξε στον εναρκτήριο αγώνα του 4^ου Ομίλου, στη νίκη με 3-1 επί της Σκωτίας στις 3 Ιουνίου και αφού μεσολάβησε μια ισοπαλία με την Ολλανδία (0-0), αγωνίστηκε στη νίκη επί του Ιράν με 4-1, σπρώχνοντας την Ολλανδία στη 2^η θέση του ομίλου. Οι προσδοκίες ήταν υψηλές για το Περού, ωστόσο, με 3 ήττες και με το στίγμα της συμμετοχής στο πιο βρώμικο παιχνίδι στην ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων (1-6 από την Αργεντινή), το Περού τελείωσε τελευταίο στον όμιλο, με τον Σοτίλ να αποτυγχάνει να σκοράρει στο τουρνουά.

Ο Χούγκο Σοτίλ είχε μια  λαμπρή καριέρα, αλλά σχετικά μικρή σε διάρκεια, αρκετή όμως για να αφήσει το ανεξίτηλο σημάδι στο ποδόσφαιρου του Περού και στους οπαδούς που απόλαυσαν την εξαιρετική επιδεξιότητα του, την ανυπέρβλητη ντρίμπλα του και την ταπεινοφροσύνη του, η οποία του επέτρεψε να έχει μια μεγάλη δημοτικότητα. Η προσωπική του ζωή, σύμφωνα με ανθρώπους που τον ζούσαν από κοντά, αλλά και ειδήμονες του ποδοσφαίρου, συγκρίθηκε με αυτή του βορειοϊρλανδού μύθου Τζορτζ Μπεστ (George Best), που τελείωσε γρήγορα την καριέρα του λόγω του αλκοόλ. Στη δεκαετία του 1970, η διαμάχη στο Περού ήταν για το ποιος ήταν ο καλύτερος παίκτης στη χώρα, ο Χούγκο Σοτίλ ή ο Τεόφιλο Κουμπίγιας, με τον οποίο σημειωτέον, υπήρξαν εξαιρετικοί φίλοι, λόγω της υψηλής ποιότητας και των δύο παικτών, σχηματίζοντας το περίφημο «Dupla de Oro» του Περουβιανού ποδοσφαίρου. Είναι γνωστό ότι ο τελευταίος είχε μια πολύ τακτοποιημένη, υποδειγματική ζωή, έτσι ώστε η καριέρα του να είναι πιο εκτεταμένη και τελικά πέτυχε μεγάλη αναγνώριση στο διεθνές ποδοσφαιρικό περιβάλλον.

Θεωρείται από τους γνώστες ένας από τους Καλύτερους ντριμπλέρ-δημιουργούς του Κόσμου στη δεκαετία του 1970 και μαζί με τον Αργεντίνο Ρενέ Χούζεμαν (René Houseman), οι Καλύτεροι στη Νότια Αμερική. Στο Περού, συνεχίζει να παραμένει ένα είδωλο για το ποδόσφαιρο της χώρας και θεωρείται ένας από τους Ικανότερους παίκτες στην ποδοσφαιρική ιστορία της, μαζί με τον μυθικό Μιγκελίτο Λοϊάζα (Miguelito Loayza) που έπαιξε στη Μπαρτσελόνα, τη Χουρακάν και τη Μπόκα Τζούνιορς στη Αργεντινή. Αργότερα στη ζωή του έγινε τεχνικός διευθυντής στην πρώην ομάδα του, τη Ντεπορτίβο Μουνισιπάλ και προπονητής στα τμήματα υποδομής της. Στα τέλη του 2005, διορίστηκε ως το πρώτο Επίτιμο Μέλος της Peña Blaugrana de Lima, του επίσημου κλαμπ οπαδών της Μπαρτσελόνα στην πόλη της Λίμα.

PALMARES

Περίοδος: Σύλλογος, Συμμετοχές (Γκολ)

Εφηβική καριέρα

• ·         Club Gaillard
• ·         Club Centro Deportivo Municipal

Επαγγελματική καριέρα

• ·         1968–1973: Club Centro Deportivo Municipal, 121 (49)
• ·         1973–1977: Futbol Club Barcelona, 65 (21)
• ·         1977/78: Club Alianza Lima, 48 (23)
• ·         1979/80: Deportivo Independiente Medellín, 32 (8)
• ·         1981/82: Club Centro Deportivo Municipal, 20(7)
• ·         1984: Los Espartanos de Pacasmayo, 8    (2)
• ·         1986       Deportivo Junin                               

Σύνολο καριέρας: 294 (110)

Διεθνής

• ·         1970–1978: Περού, 62 (18)

Προπονητική καριέρα

• 1985: Los Espartanos de Pacasmayo
• 1986: Deportivo Junin
• 1999: Club Centro Deportivo Municipal

Τίτλοι

Συλλογικοί

Με τη Barcelona

• ·         Πρωτάθλημα Ισπανίας: 1973/74 και επιλαχών 1975/76
• ·         Joan Gamper Trophy:  4 (1973, 1974, 1975, 1976)
• ·         Κύπελλο Ισπανίας: φιναλίστ  1973/74

Με την Alianza Lima

• ·         Πρωτάθλημα Περού: 2 (1977, 1978)
• ·         Metropolitan Championship: 1978

Με τη Municipal

• ·         Πρωτάθλημα Περού Β’ Κατηγορίας: 1968
• ·         Πρωτάθλημα Περού: επιλαχών  1981

Με την Los Espartanos de Pacasmayo

• ·         Κύπελλο Περού: 1984

Διεθνείς

• ·         Copa America: 1975

Προσωπικές Διακρίσεις

• ·         Παίκτης της Χρονιάς για το Περού: 1973
• ·         Μέλος Επιλέκτων Νοτίου Αμερικής: 1973
• ·         Παίκτης της Χρονιάς για το Περού: 1974
• Το 2006 ονομάστηκε ως ένας από τα Μεγαλύτερα Αστέρια των Παγκοσμίων Κυπέλλων