Κλαούντιο Ταφαρέλ

Ο Βραζιλιάνος τερματοφύλακας Κλαούντιο Ταφαρέλ (Cláudio André Mergen Taffarel), γεννήθηκε στις 8 Μαΐου του 1966, στη Σάντα Ρόζα, στην νοτιότερη πολιτεία της Βραζιλιάνικης επικράτειας, τη Ρίο Γκράντε ντο Σουλ. Κατά τη διάρκεια μιας καριέρας που διήρκεσε 18 χρόνια, έπαιξε επαγγελματικά για 5 συλλόγους, την Ιντερνασιονάλ του Πόρτο Αλέγκρε, τη Πάρμα, τη Ρετζιάνα, την Ατλέτικο Μινέιρο και τη Γαλατασαράι, τελειώνοντας τη καριέρα του στη Πάρμα, το 2003. Υποδειγματικός χαρακτήρας με χαρακτηριστική ψυχραιμία και σταθερότητα μέσα στο παιχνίδι, με εκπληκτικά ρεφλέξ και πολύ καλές εξόδους. Έχοντας συλλέξει περισσότερα από 100 διεθνείς συμμετοχές για τη εθνική ομάδα της Βραζιλίας, βοήθησε την «σελεσάο» να κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994, ενώ εμφανίστηκε επίσης και σε άλλες 8 μεγάλες διεθνείς διοργανώσεις κατά τη διάρκεια μιας πλήρους δεκαετίας.

Πραγματοποίησε το επαγγελματικό του ντεμπούτο με τα χρώματα της Ιντερνασιονάλ του Πόρτο Αλέγκρε. Ανήκε στους «κόκκινους» για μία πενταετία (1985-1990), συμμετέχοντας σε μόλις 14 παιχνίδια πρωταθλήματος, από τα 50 συνολικά! Στο διάστημα αυτό, όμως κατάφερε να ανακηρυχθεί μία φορά Καλύτερος Παίκτης του πρωταθλήματος, το 1988, χρονιά κατά την οποία πρωτόπαιξε και στην εθνική ανδρών της πατρίδας του! Οι εμφανίσεις του, κέντρισαν το ενδιαφέρον της ιταλικής Πάρμα, η οποία μόλις είχε προβιβαστεί, για πρώτη φορά στην ιστορία της, στη Serie A. Οι «παρμένσι» απέκτησαν τον Λατινοαμερικάνο πορτιέρο, ο πρώτος Βραζιλιάνος τερματοφύλακας στο ιταλικό πρωτάθλημα, ο οποίος πήρε μέρος και στα 34 παιχνίδια τους για το πρωτάθλημα της σεζόν 1990/91, βοηθώντας τους όχι μόνο να παραμείνουν στην κατηγορία αλλά και να κερδίσουν την έξοδο στο Κύπελλο UEFA, καθώς τερμάτισαν στην 6^η θέση στην Serie A’!

Τα επόμενα χρόνια πανηγύρισε μαζί τους την κατάκτηση ενός Κυπέλλου Ιταλίας και του Κυπέλλου Κυπελλούχων της περιόδου 1992/93! Σταδιακά, έχασε τη θέση του στη βασική ενδεκάδα της ομάδας και το 1993, έχοντας συμπληρώσει 75 συμμετοχές με τα χρώματά της αποδεσμεύθηκε, εντασσόμενος στη Ρετζιάνα. Έμεινε μόνο μία χρονιά στους «βυσσινί», συμμετέχοντας σε 31 παιχνίδια του και στη συνέχεια επαναπατρίστηκε για λογαριασμό της Ατλέτικο Μινέιρο. Ανήκε τρία χρόνια στον σύλλογο του Μπέλο Οριζόντε, παίρνοντας μέρος σε 81 παιχνίδια του, κατακτώντας μαζί του ένα πολιτειακό πρωτάθλημα Μίνας Ζεράις.

Στα 32 του χρόνια, επέστρεψε στη «Γηραιά Ήπειρο» και έγινε παίκτης της Γαλατάσαραϊ. Με την «Τσιμπόμ», κατά τη διάρκεια της τριετούς θητείας του, κατέκτησε 6 μεγάλα τρόπαια που αναλύονται σε 2 πρωταθλήματα και ισάριθμα Κύπελλα Τουρκίας, το Κύπελλο UEFA της περιόδου 1999-2000, με τον ίδιο να ανακηρύσσεται MVP του τελικού της 17^ης Μαΐου του 2000, στη νίκη με 4-1 στα πέναλτι, κόντρα στην Άρσεναλ, καθώς και το Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ της ίδιας σεζόν, στη νίκη με 2-1 εναντίον της Ρεάλ Μαδρίτης, καταγράφοντας 129 εμφανίσεις με τη φανέλα της!

Το καλοκαίρι του 2001 άφησε την Κωνσταντινούπολη, επιστρέφοντας στην Πάρμα, αναπληρωματικός του Σεμπαστιάν Φρέι (Sébastien Frey) και ως παίκτης της αποσύρθηκε από την ενεργό δράση δύο χρόνια αργότερα, το 2003, έχοντας εν τω μεταξύ αρνηθεί μια προσφορά από την Έμπολι, επειδή τρακάρισε με το αυτοκίνητό του ενώ επρόκειτο να υπογράψει το συμβόλαιό του, θεωρώντας το γεγονός ως «σημάδι του Θεού!».

Ψηφίστηκε ως ο Καλύτερος Τερματοφύλακας στο Φεστιβάλ Ελπίδων της Τουλόν το 1987. Έκανε το ντεμπούτο του για τη Βραζιλία στις 7 Ιουλίου του 1988, στο τουρνουά Gold Cup για τα 200 χρόνια της Αυστραλίας. Χρίστηκε 101 φορές διεθνής με τη «σελεσάο», ρέκορντμαν για τους τερματοφύλακες και 4^ος συνολικά. Χάρηκε μαζί της την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1994, αποκρούοντας το πέναλτι του Ντανιέλε Μασάρο (Daniele Massaro) στη διαδικασία, 2 Κόπα Αμέρικα (1989, 1997), καθώς και του Αργυρού μεταλλίου στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Σεούλ, το 1988. Στα ημιτελικά αυτού του Ολυμπιακού τουρνουά, απέκρουσε 3 πέναλτι εναντίον της Δυτικής Γερμανίας, δίνοντας τη πρόκριση στον τελικό (καν. αγ. 1-1, 3-2 στα πέναλτι). 

Επίσης, έπαιξε και στο Κόπα Αμέρικα του 1995, φτάνοντας στον τελικό, αλλά και στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998, συμβάλλοντας αποφασιστικά στο να προκριθεί η ομάδα του στον τελικό, λάμποντας πάλι στα πέναλτι εναντίον της Ολλανδίας στον ημιτελικό, αποκρούοντας τις εκτελέσεις του Ρόναλντ ντε Μπουρ (Ronald de Boer) και του Φιλίπ Κοκού (Phillip Cocu), γνωρίζοντας όμως την ήττα από τη γηπεδούχο Γαλλία, αγώνα στον οποίο έκανε την 101^η και τελευταία διεθνή συμμετοχή του. Έπαιξε συνολικά 18 αγώνες σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου, δεχόμενος 15 γκολ και το συνολικό ατομικό του ρεκόρ είναι 62 νίκες, 12 ήττες και 27 ισοπαλίες, έχοντας δεχτεί 70 γκολ, μεταξύ 1987 και 1998.

Ο Κλαούντιο Ταφαρέλ δεν ήταν ένας θεαματικός τερματοφύλακας, αλλά τα κύρια χαρακτηριστικά του ήταν η ορθολογικότητα και η ψυχρότητα. Επίσης, θεωρήθηκε σπεσιαλίστας στην απόκρουση των πέναλτι. Ήταν προικισμένος με μια έντονη αίσθηση της θέσης και με εξαιρετικά γρήγορα αντανακλαστικά. Πολύ καλός με τη μπάλα στα πόδια, χαρακτηριστικό σπάνιο για τερματοφύλακα, αυτό του το προτέρημα εκτιμήθηκε ιδιαίτερα μετά τις μεταρρυθμίσεις για τις επιστροφές της μπάλας στον τερματοφύλακα, στις αρχές της δεκαετίας του 1990, η οποίες περιόρισαν το παιχνίδι με τα χέρια από τον γκολκίπερ.

Όταν αποσύρθηκε από το επαγγελματικό ποδόσφαιρο , ξαναγύρισε στη Γαλατά και υπό τον Γκεόργκε Χάτζι (Gheorghe Hagi), ήταν προπονητής τερματοφυλάκων, κάτι που συνέχισε και με τον Φατίχ Τερίμ (Fatih Terim). Μετά τη απόσυρσή του, το 2003, ο προπονητής Κάρλος Αλμπέρτο ​​Παρέιρα (Carlos Alberto Parreira) προσφέρθηκε να οργανώσει ένα αποχαιρετιστήριο ματς, αλλά ο παίκτης αρνήθηκε, δηλώνοντας ότι δεν ενδιαφέρεται για τέτοιες τυμπανοκρουσίες! Μαζί με τον πρώην συμπαίκτη του στην Ατλέτικο Μινέιρο, Πάουλο Ρομπέρτο (Paulo Roberto), είναι ατζέντης νέων ποδοσφαιριστών. Είναι ένας «Αναγεννημένος Χριστιανός» και έχει 17 παιδιά, 15 εκ των οποίων αναγνωρισμένα! Σήμερα, είναι ο προπονητής τερματοφυλάκων της εθνικής ομάδας της Βραζιλίας.

PALMARES

Περίοδος: Σύλλογος, Συμμετοχές (Γκολ)

Επαγγελματική καριέρα

• ·         1985–1990: Sport Club Internacional, 50 (0)
• ·         1990–1993: Società Sportiva Dilettantistica Parma Calcio 1913, 74 (0)
• ·         1993/94: Associazione Calcio Reggiana 1919, 31 (0)
• ·         1995–1998: Clube Atlético Mineiro, 73 (0)
• ·         1998–2001: Galatasaray Spor Kulübü, 89 (0)
• ·         2001–2003: Società Sportiva Dilettantistica Parma Calcio 1913, 6 (0)

Σύνολο καριέρας: 323 (0)

Διεθνής

• ·         1988–1998: Βραζιλία, 104 (0)

Προπονητική καριέρα

• ·         2014: Galatasaray Spor Kulübü (υπηρεσιακός)
• ·         2015: Galatasaray Spor Kulübü (υπηρεσιακός)

Τίτλοι

Συλλογικοί

Με την Parma

• ·         Κύπελλο Ιταλίας: 2 (1991/92, 2001/02)
• ·         Κύπελλο Κυπελλούχων: 1992/93

Με την Galatasaray

• ·         Κύπελλο UEFA: 1999–2000
• ·         Ευρωπαϊκό Super Cup: 2000
• ·         Πρωτάθλημα Τουρκίας: 2 (1998/99, 1999–2000)
• ·         Κύπελλο Τουρκίας: 2 (1998/99, 1999–2000)

Με την Atlético Mineiro

• ·         Πολιτειακό Πρωτάθλημα Μίνας Ζεράις (Campeonato Mineiro): 1995
• ·         Copa CONMEBOL: 1997

Διεθνείς

Με τη Βραζιλία

• ·         Παγκόσμιο Κύπελλο: 1994 και φιναλίστ 1998
• ·         Copa América: 2 (1989, 1997) και φιναλίστ: 2 (1991, 1995)
• ·         Ολυμπιακοί Αγώνες: Ασημένιο Μετάλιο -2^η θέση 1988
• ·         Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων: 1985

Προσωπικές Διακρίσεις

• ·         Καλύτερος Παίκτης Βραζιλιάνικου Πρωταθλήματος: 1988
• ·         Καλύτερος Τερματοφύλακας Βραζιλιάνικου Πρωταθλήματος: 1988
• ·         Καλύτερος Τερματοφύλακας του Κόσμου από τον Διεθνή Οργανισμό Ιστορίας και Στατιστικής του Ποδοσφαίρου: Χάλκινη Μπάλα 3^η θέση: 2 (1991, 1994)
• ·         Μέλος Επιλέκτων FIFA: 1998
• ·         Μέλος του Hall of Fame του Βραζιλιάνικου Ποδοσφαίρου

Κάποια στοιχεία από το balleto.gr