Βλογημένος: Στιούαρτ Πιρς

Ο Άγγλος αριστερός ακραίος αμυντικός Στιούαρτ Πιρς (Stuart Pearce), γεννήθηκε στις 24 Απριλίου του 1962, στο Χάμερσμιθ του δυτικού Λονδίνου. Έπαιξε ως αμυντικός και αγωνίστηκε για τη Γουίλντστοουν, τη Κόβεντρι, τη Νιούκαστλ, τη Γουέστ Χαμ και τη Μάντσεστερ Σίτι, αλλά συνέδεσε τ’ όνομά του και είναι περισσότερο γνωστός για την αγωνιστική του παρουσία στη Νότιγχαμ Φόρεστ. Υπήρξε ο εμβληματικός αρχηγός της ομάδας και έγινε ο παίκτης με τις περισσότερες διεθνείς συμμετοχές στην ιστορία του συλλόγου, παίζοντας τις 76 από τις 78 εμφανίσεις του για την Αγγλία, όσο ήταν μέλος της Νότιγχαμ, ενώ υπήρξε και ο αρχηγός της εθνικής ομάδας σε 9 περιπτώσεις, πρωταγωνιστώντας σε ένδοξες στιγμές των «Λιονταριών». Υπήρξε ότι καλύτερο έβγαλε το Νησί στη θέση του αριστερού ακραίου οπισθοφύλακα και είναι στην 5άδα των Κορυφαίων αριστερών μπακ Όλων των Εποχών παγκοσμίως!

Ένας ποδοσφαιριστής απίστευτης αντοχής με τρομερό αριστερό πόδι, ποιότητας στο παίξιμό του και η επιτομή του θάρρους και της αγωνιστικότητας. Ζούσε το παιχνίδι με το δικό του χαρακτηριστικό τρόπο, γι’ αυτό και πήρε το παρατσούκλι «Psycho» από την αγωνιστικότητα και το πάθος που τον διέκριναν. Αποσύρθηκε ως παίκτης το 2002, αγωνιζόμενος στην Μάντσεστερ Σίτι, παραμένοντας στον σύλλογο ως βοηθός προπονητή του Κέβιν Κίγκαν (Kevin Keegan) μέχρι να αναλάβει πρώτος από το 2005 έως το 2007. Διετέλεσε προπονητής της Νότιγχαμ Φόρεστ προτού απολυθεί το Φεβρουάριο του 2015. Ήταν ο προπονητής της εθνικής Νέων (U- 21) της Αγγλίας από το 2007 έως το 2013 και οδήγησε να την Ολυμπιακή ομάδα ομάδα της Μεγάλης Βρετανίας στους Αγώνες του 2012, στο Λονδίνο.

Ξεκίνησε την καριέρα του, το 1978, στην ομάδα της περιοχής που γεννήθηκε, την Γουίλντστοουν. Ταυτόχρονα, εκπαιδευόταν και εργαζόταν ως ηλεκτρολόγος. Για σχεδόν πέντε χρόνια, ήταν η πρώτη επιλογή αμυντικού για την ομάδα, που τότε ήταν ανάμεσα στις καλύτερες που δεν συμμετείχαν στις επαγγελματικές κατηγορίες της Αγγλίας. Το 1983, η Γουίλντστοουν δέχτηκε μια απρόσμενη προσφορά £ 30.000 στερλινών, ποσό τεράστιο εκείνη την εποχή για ημι-επαγγελματία ποδοσφαιριστή, από την Κόβεντρι. Ο προπονητής των «Γαλάζιων Ουρανών, ο Μπόμπι Γκουλντ (Bobby Gould) είχε παρακολουθήσει την Γουίλντστοουν και εντυπωσιάστηκε από την αποφασιστικότητα και τη μαχητικότητα του Πιρς. Δέχτηκε απρόθυμα τη μεταγραφή και έκανε το επαγγελματικό του ντεμπούτο για την Κόβεντρι αμέσως.

Δύο χρόνια αργότερα μεταγράφηκε στην Νότιγχαμ Φόρεστ, με τον Μπράιαν Κλαφ (Brian Clough) να πληρώνει £ 300.000 στερλίνες, συν τον Ίαν Μπάτεργουορθ (Ian Butterworth) για να τον φέρει στο Σίτι Γκράουντ. Αγωνίστηκε για 12 χρόνια στην Φόρεστ, το μεγαλύτερο μέρος ως ο αρχηγός του συλλόγου. Ήταν από τους παίκτες που είχαν να αντιμετωπίσουν τη φρίκη της καταστροφής του Χίλσμπορο, στις 15 Απριλίου του 1989, πριν την έναρξη του ημιτελικού εναντίον της Λίβερπουλ, όταν έχασαν τη ζωή τους 96 άτομα. Αγωνίστηκε στο αναπρογραμματισμένο παιχνίδι που έγινε στο Ολντ Τράφορντ και η Φόρεστ ηττήθηκε 1-3. Τερμάτισε στην 3^η θέση στο πρωτάθλημα, αυτή τη σεζόν, όπως και την προηγούμενη και συνέβαλε στις κατακτήσεις του Λιγκ Καπ και του Φουλ Μέμπερς Καπ. Βοήθησε στην διατήρηση του τίτλου του Λιγκ Καπ Αγγλίας ένα χρόνο αργότερα και το 1991, παρότι σκόραρε με χτύπημα φάουλ στον τελικό του Κυπέλλου με την Τότεναμ, δίνοντας νωρίς το προβάδισμα, τελικά ηττήθηκε, (1-2), σ’ ένα παιχνίδι που έμεινε γνωστό για το τραυματισμό στο γόνατο που υπέστη ο αντίπαλός του Πολ Γκασκόιν (Paul Gascoigne). Ήταν πάλι ηττημένος το επόμενο έτος όταν η Φόρεστ έχασε 0-1 από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στον τελικό Λιγκ Καπ Αγγλίας.

Παρά τον υποβιβασμό της Νότιγχαμ το 1993, αποφάσισε να παραμείνει, βοηθώντας στην άνοδο την επόμενη σεζόν, με τον Φρανκ Κλαρκ (Frank Clark) προπονητή, μετά την αποχώρηση του Μπράιαν Κλαφ, ύστερα από 18 χρόνια στο τιμόνι. Βοήθησε τη Φόρεστ να τερματίσει στην 3^η θέση στην Premier League αμέσως μετά την προαγωγή, φτάνοντας μέχρι τα προημιτελικά στο Κύπελλο UEFA ένα χρόνο αργότερα. Διορίστηκε παίκτης-προπονητής της Φόρεστ τον Δεκέμβριο του 1996, με τη Φόρεστ χαμηλά στον πίνακα της Premier League. Το πρώτο παιχνίδι του ήταν εντός με την Άρσεναλ, το οποίο κέρδισε με 2-1, ύστερα από ανατροπή. Παρά τη ανάδειξή του ως προπονητής του μήνα, τον Ιανουάριο του 1997, ο σύλλογος υποβιβάστηκε, με τον ίδιο να έχει παραιτηθεί των καθηκόντων του, τον Μάρτιο του 1997, με διάδοχό του τον Ντέιβ Μπάσετ (Dave Bassett). Έφυγε από την ομάδα στο τέλος της σεζόν 1996/97, μετά από δώδεκα χρόνια στο City Ground.

Εντάχθηκε στη Νιούκαστλ μαζί με τους συναδέλφους τους βετεράνους Τζον Μπαρνς (John Barnes) και Ίαν Ρας (Ian Rush), υπό τον Κένι Νταλγκλίς (Kenny Dalglish) και έπαιξε στον τελικό Κυπέλλου του 1998, όπου ηττήθηκε και πάλι. Περιθωριοποιήθηκε από τον αντικαταστάτη του Νταλγκλίς, Ρουντ Γκούλιτ (Ruud Gullit), με τον οποίο είχε μια επεισοδιακή σχέση, με αποτέλεσμα, το 1999, να υπογράψει στην Γουέστ Χαμ. Έκανε 50 εμφανίσεις σε όλες τις διοργανώσεις, πετυχαίνοντας 3 γκολ και το 2001 ονομάστηκε «Hammer του Έτους». Το καλοκαίρι του 2001 ήταν η πρώτη μεταγραφή του Κέβιν Κίγκαν (Kevin Keegan) όταν ανέλαβε την Μάντσεστερ Σίτι, ανακοινώνοντας ότι θα είναι η τελευταία σεζόν στην καριέρα του. Ήταν ο αρχηγός του συλλόγου, στην κατάκτηση της πρώτης θέσης της Β’ Κατηγορίας και της επανόδου στην Α’, σκοράροντας με απευθείας φάουλ στο ντεμπούτο του, ενάντια στην Γουότφορντ. Στο τελευταίο παιχνίδι της καριέρας του, εναντίον της Πόρτσμουθ, είχε σαν στόχο να φθάσει τα 100 γκολ στη σταδιοδρομία του. Του δόθηκε η ευκαιρία, μ’ ένα πέναλτι για την Σίτι, τέσσερα λεπτά πριν τη λήξη του αγώνα, αλλά την έχασε!

Έκανε το ντεμπούτο του για την Αγγλία, εναντίον της Βραζιλίας σε μια φιλική ισοπαλία 1-1 στο Γουέμπλεϊ, στις 19 Μαΐου 1987, σε ηλικία 25 ετών. Σκόραρε το πρώτο του διεθνές γκολ, στην 21η εμφάνισή του, στις 25 Απριλίου του 1990, σε φιλική νίκη 4-2, επί της Τσεχοσλοβακίας στο Γουέμπλεϊ. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990, ήταν ένας από τους δύο παίκτες, -ο άλλος είναι ο Κρις Γουόντλ (Chris Waddle)- που έχασε το πέναλτι στη διαδικασία,στον ημιτελικό εναντίον της Δυτικής Γερμανίας, με συνέπεια τον αποκλεισμό. Στο Euro του 1996, σκόραρε στην διαδικασία των πέναλτι στον προημιτελικό εναντίον της Ισπανίας, τον οποίο κέρδισε την Αγγλία.

Το ξέσπασμα του Πιρς μετά την εύστοχη εκτέλεση, αυτό το μείγμα ανακούφισης και τρέλας στο πρόσωπο αλλά και στις χειρονομίες του, αποτελεί μέχρι και σήμερα μια από τις πιο εμβληματικές εικόνες στην ιστορία του Αγγλικού ποδοσφαίρου. Επανέλαβε το κατόρθωμα στον ημιτελικό εναντίον της Γερμανίας, τον οποίο κέρδισε τη Γερμανία. Η τελευταία του εμφάνιση για την Αγγλία, ήταν σε μια λευκή ισοπαλία στην Πολωνία, στις 8 Σεπτεμβρίου του 1999, για τα προκριματικά του Euro 2000. Έκανε συνολικά 78 διεθνείς εμφανίσεις, που για ένα διάστημα τον έβαλαν στη κορυφαία δεκάδα συμμετοχών για την Αγγλία. Σε ηλικία 37 ετών και 137 ημερών, είναι ο τρίτος γηραιότερος παίκτης -εντός παιδιάς- που έπαιξε με τα εθνικά χρώματα, πίσω από τον Στάνλεϊ Μάθιους (Stanley Matthews) και τον Λέσλι Κόμπτον (Leslie Compton) και 5 τερματοφύλακες!

Ο Στιούαρτ Πιρς ήταν ο παίκτης που αντικατόπτριζε την έννοια του συμβόλου. Αρκετοί ίσως τον θυμούνται για το χαμένο πέναλτι στον ημιτελικό με τη Δυτική Γερμανία στο Μουντιάλ του 1990 και για τα τρομερά σκληρά μαρκαρίσματά του. Δεν ήταν, όμως, μόνο αυτά. Πέραν του απίστευτου πάθους του, των ακούραστων ανεβοκατεβασμάτων, των σκληρών τάκλιν, των τρομερών στημένων και γενικότερα τη χρήση του αριστερού του ποδιού, ο «Psycho» είχε ένα μοναδικό στοιχείο, το οποίο αναφέρεται επακριβώς το βιβλίο “Deep into the Forest”. Είχε την δύναμη με μια απλή ενέργεια να ξεσηκώσει όλο τον κόσμο σε ένα ματς που είχε «πέσει». Να τους εκτινάσσει από τη θέση τους, να τους δίνει δύναμη για να ζεστάνουν και πάλι την ατμόσφαιρα και να σπρώξουν την ομάδα στη νίκη. Με ένα απλό τάκλιν ή μια κούρσα που μπορεί να μην εξελισσόταν ούτε καν σε ευκαιρία. Η αύρα του ήταν απίστευτη. Φυσικά, στη συνείδηση του κόσμου μέτρησε πολύ ότι δεν τον ενδιέφεραν τόσο τα χρήματα και οι προτάσεις. Απέρριψε τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και τους Ρέιντζερς για να μείνει στην αγαπημένη του Φόρεστ. Έθεσε σε κίνδυνο ακόμα και την καριέρα του στην Εθνική Αγγλίας, μένοντας στο City Ground όταν ο σύλλογος υποβιβάστηκε.

Ο Άλεξ Φέργκιουσον οδήγησε στα Ανατολικά Μίντλαντς με τον τον πρόεδρο της Γιουνάιτεντ Μάρτιν Έντουαρντς για να μιλήσει με τον Κλαφ για τον Πιρς. Αφού τους είχε να περιμένουν για ώρες, ο «Κλάφι» τους ενημέρωσε δια αντιπροσώπου ότι δεν θα βγει καθόλου για να μιλήσουν! Στην αυτοβιογραφία του, ο Σερ Άλεξ τονίζει ότι

«Ο Πιρς ήταν από τους παίκτες που ήθελα για καιρό. Το θάρρος του, η αυτοπεποίθησή του και οι ικανότητές του τον έκαναν ιδανικό για τη Γιουνάιτεντ».

Χαμένος κόπος. Ο «Psycho» ήταν ευτυχισμένος στο Νότιγχαμ και αυτό δεν άλλαζε. Στο αποχαιρετιστήριο ματς του μαζεύτηκε παραπάνω κόσμος από ότι στον προημιτελικό Κυπέλλου με την Άστον Βίλα την ίδια περίοδο. Σε κάθε του επίσκεψη στο Νότιγχαμ, είτε για κάποιο event, είτε για κάποια παρουσίαση βιβλίου, γίνεται χαμός. Σε αυτή της αυτοβιογραφίας του, περίπου 2000 κόσμου μαζεύτηκε στην ουρά έξω από τη μπουτίκ.

Αυτός ήταν ο Στιουαρτ Πιρς. Ο Πιρς που συνέχιζε να παίζει με ανοιγμένο το κεφάλι στο ματς με τη Γαλλία από την κουτουλιά του Μπαζίλ Μπολί, αλλά στη συνέχεια αρνήθηκε να κάνει οποιοδήποτε αρνητικό σχόλιο για τον αντίπαλό του. Που έφυγε από το Τορίνο κλαίγοντας, αλλά δεν λύγισε ποτέ όταν τον φώναζαν «Γερμανό» και «προδότη» και το 1996 εκτέλεσε ξανά απέναντι στην Ισπανία. Όταν οι συμπαίκτες του κατέβαιναν στην... πένα, με ακριβά κοστούμια και πανάκριβα αμάξια σε exclusive θέσεις πάρκινγκ, εκείνος «έσκαγε» με το δερμάτινο μπουφάν και το Ford Capri του. Το επάγγελμά του ήταν ηλεκτρολόγος και μάλιστα είχε βάλει καταχώρηση στο επίσημο match proramme της ομάδας! «Μια φορά ένας οπαδός της Μπράιτον με πήρε τηλέφωνο. Ήταν επίσης ηλεκτρολόγος και δεν πίστευε ότι είχα καταχώρηση στο match programme», τονίζει στη συνέντευξή του στο “Deep into the Forest”! «Μια φορά είχα φτιάξει και την τοστιέρα του Μπράιν Κλαφ!»

Στην αυτοβιογραφία του, ο Ντέβιντ Μπάτι δίνει μια ξεκάθαρη εικόνα: «Θυμάμαι τον Νταβίντ Ζινολά και τον Λι Τσάπμαν να φτιάχνουν μέχρι και τα νύχια τους στα αποδυτήρια και σκεφτόμουν. "Διάβολε, με τι τύπους δουλεύω;". Με έκαναν να γελώ που φτιάχνονταν σαν γυναίκες. Αλλά ο Στιούαρτ Πιρς ήταν το εντελώς αντίθετο. Ερχόταν για πρωινό σαν να βγήκε από φράχτη, με τα μαλλιά του ανακατεμένα. Το εκτιμούσα. Δεν περνούσε το χρόνο του στο μπάνιο. Είναι παράδειγμα επιτυχημένου παίκτη, που τα λεφτά δεν έφτασαν μέχρι το μυαλό του». Δεν τον απασχολούσαν αυτά. Μετά τη μπάλα, σκεφτόταν μόνο το punk. Είχε δει τους Stranglers τόσες φορές, που του αφιέρωσαν ολόκληρη δισκογραφικό label με το όνομα Psycho Records.

Ζούσε για τη νίκη και για τα μεγάλα ματς. «Εκτός έδρας με τη Ντέρμπι ήταν για μένα το γεγονός της χρονιάς. Συνήθιζα να βγαίνω στο Μπέιζμπολ Γκράουντ και να χαιρετάω κάπως... κοριτσίστικα τους οπαδούς. Μετά άφηνα τους οπαδούς της Φόρεστ να τους χαιρετίσουν όπως έπρεπε. Έκανα το ίδιο μπροστά στο Άνφιλντ, προκειμένου να δώσω λίγο ένταση, καταλαβαίνετε. Υπήρχε μια ηλικιωμένη γυναίκα στο Ντέρμπι που ούρλιαζε προς εμένα, μου πετούσαν νομίσματα και οι οπαδοί με έφτυναν όποτε εκτελούσα ένα πλάγιο. Χριστέ μου, με μισούσαν. Αλλά για μένα, αυτό είναι το πραγματικό ποδόσφαιρο», δηλώνει στο βιβλίο και προσθέτει: «Ειλικρινά δεν αγαπούσα τίποτα περισσότερο από το να βγαίνω σε ένα γήπεδο που ήξερα ότι όλοι με μισούσαν». Η Λίβερπουλ ήταν από τις μεγάλες ανταγωνίστριες τότε και ο ίδιος έχει παραδεχθεί ότι... τη μισούσε παθολογικά.

Ο Μάικλ Όουεν θυμάται ένα ματς με τους Reds, όπου οι δυο τους συναντήθηκαν στο τούνελ. «Παίζεις απέναντι μου σήμερα, μικρέ. Απλά να προσέχεις», του είπε ο Πιρς. Όπως παραδέχθηκε αργότερα ο Όουεν: «Εκείνη τη μέρα σκεφτόμουν, Ω, Χριστέ μου, τα πράγματα είναι σοβαρά. Πλέον με έχει σταμπάρει. Μου έχουν μιλήσει για αυτόν...». Πάντως, ο ίδιος υποστηρίζει: «Κάποιοι ίσως να μην συμφωνούν με τη στάση μου, αλλά ο απολογισμός μου στις κάρτες δείχνει ότι δεν ήμουν ένας ηλίθιος. Έπαιξα πάνω από 1000 παιχνίδια και αποβλήθηκα μόνο πέντε φορές. Μία από αυτές επειδή έβρισα». Όταν ο Κλαφ τα είχε με κάποιον αντίπαλο τον έδειχνε και του έλεγε «Ο αρχηγός μου θα σε γ...σει».

Για τον Κλαφ ήταν αυτό ακριβώς, ο αρχηγός. Όταν κλήθηκε για πρώτη φορά στην Εθνική Αγγλίας τον φώναξε στο γραφείο του και του είπε: «Δεν είσαι αρκετά καλός για την Εθνική. Τώρα βγες έξω!», ως... κλασσικός Κλάφι. «Ήταν θέμα ψυχολογίας. Μετά προσπαθούσες απεγνωσμένα να ξεπεράσεις τα όριά σου και να του δείξεις ότι αξίζεις. Δεν ήταν μόνο ότι με έκανε καλύτερο παίκτη. Με έκανε καλύτερο άνθρωπο. Κατάφερνε να εμφυσήσει τις αξίες του στους παίκτες, επειδή ήθελα να είναι τόσο καλοί άνθρωποι, όσο και ποδοσφαιριστές. Θα του είμαι αιώνια ευγνώμων τονίζει». Άσχετα αν ο χωρισμός τους δεν ήταν ο καλύτερος δυνατός.

Έχει διατελέσει προπονητής στην Μάντσεστερ Σίτι, μετά την απόλυση του Κίγκαν το 2005 έως το 2007, όταν και ανέλαβε την Εθνική Νέων της πατρίδας του, μέχρι το 2013. Διετέλεσε επίσης και προπονητής της Βρετανικής Ολυμπιακής ομάδας για τους Αγώνες του Λονδίνου, το 2012 και για την διετία 2013-2015 ήταν προπονητής στη Νότιγχαμ Φόρεστ.