Νόμπι Στάιλς

Ο Άγγλος αμυντικός μέσος Νόμπι Στάιλς (Norbert "Nobby" Peter Stiles), γεννήθηκε στις 18 Μαΐου του 1942, στο Κόλιχερστ, ένα προάστιο του Μάντσεστερ. Έπαιξε για την εθνική ομάδα της Αγγλίας για πέντε χρόνια, κερδίζοντας 28 διεθνείς συμμετοχές πετυχαίνοντας 1 γκολ. Έπαιξε σε κάθε λεπτό της νικηφόρας πορείας  της Αγγλίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1966, με την καλύτερη απόδοση του με τη φανέλα των «λιονταριών» να είναι ίσως στον ημιτελικό αυτής της διοργάνωσης εναντίον της Πορτογαλίας, όπου του ανατέθηκε η αποστολή του να μαρκάρει τον εμβληματικό Εουσέμπιο (Eusébio da Silva Ferreira). Η σκληρή απόδοσή του, σχεδόν εκμηδένισε τον Πορτογάλο Θρύλο για ολόκληρο το παιχνίδι. Αγωνίστηκε επίσης πολύ καλά και στον τελικό, που η Αγγλία κέρδισε 4-2 την Δυτική Γερμανία. Ο πανηγυρισμός του μετά τον αγώνα του, έχει γίνει μια από τα πιο διάσημες εικόνες στην αγγλική αθλητική ιστορία. Η εικόνα του Στάιλς, να χορεύει στο Γουέμπλεϊ, κρατώντας το τρόπαιο του Παγκοσμίου Κυπέλλου στο ένα χέρι και τα ψεύτικα δόντια του στο άλλο, έχει ζήσει για δεκαετίες.

Έπαιξε το μεγαλύτερο μέρος της συλλογικής του καριέρας για την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, περνώντας 11 χρόνια στο Ολντ Τράφορντ, όπου έγινε διάσημος για την σκληρή αντιμετώπιση του, το πάθος, το πείσμα, τον δυναμισμό, την αγωνιστικότητα και την αυταπάρνηση. Με τους «κόκκινους διαβόλους», κατέκτησε 2 τίτλους πρωταθλητή και το Κύπελλο Πρωταθλητριών του 1968. Είναι ένας από τους μόλις τρεις Άγγλους, μαζί με τον Μπόμπι Τσάρλτον (Bobby Charlton) και τον Ίαν Κάλαχαν (Ian Callaghan), που έχει κατακτήσει τόσο το Παγκόσμιο Κύπελλο όσο και το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Είχε επίσης σύντομες περιόδους με τη Μίντλεσμπρο και τη Πρέστον Νορθ Εντ.

Ήταν ο τύπος του παίκτη που θέλει κάθε προπονητής στην ομάδα του. Τον έβαζε βεντούζα στον καλύτερο παίκτη της αντίπαλης ομάδας και τον… εξαφάνιζε. Μπορεί να ήταν άτεχνος, αλλά δεν φοβόταν ΠΟΤΕ, ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑΝ. Και δεν τον ενδιέφερε το όνομα του αντιπάλου. Έφερνε κάτι από την όψη των ποδοσφαιριστών της δεκαετίας του 1950, όταν τους έλειπαν τα μπροστινά δόντια από τις μονομαχίες στον αέρα και τις αγκωνιές. Τον φώναζαν «Το Ασχημόπαπο» στην καλύτερη περίπτωση ή και «Δράκουλα» στη χειρότερη!

Γεννήθηκε, βόρεια του Μάντσεστερ σε μια περιοχή καθολικών, στο κελάρι του σπιτιού της οικογένειας, κατά τη διάρκεια γερμανικής αεροπορικής επιδρομής! Γιος του Τσάρλυ, εργολάβου κηδειών σε μια οικογενειακή επιχείρηση και της Κίτι, συμπλήρωνε το οικογενειακό εισόδημα εργαζόμενος ως μηχανικός. Οπαδός των «μπέμπηδων», στα 15 του χρόνια, τον Σεπτέμβριο του 1959, ήταν μέλος της ομάδας, ύστερα από μια εμφάνισή του με τη σχολική ομάδα της Αγγλίας!  Είχε μια απίθανη εμφάνιση ως ποδοσφαιριστής. Ήταν κοντός (1,68 μ), σε μια εποχή που έφηβοι απορρίπτονταν από τους συλλόγους, καθαρά λόγω έλλειψης ύψους! Χρησιμοποιούσε οδοντοστοιχίες, η αφαίρεση των οποίων πριν τους αγώνες δημιουργούσε ένα χάσμα στην έκφραση, η οποία λειτουργούσε τρομακτικά! Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι είχε χάσει τα πραγματικά δόντια του, σ’ ένα εξαιρετικά βίαιο χτύπημα, κατά τη διάρκεια ενός αγώνα νωρίς στην καριέρα του! Έγινε σημαντικά φαλακρός σε νεαρότατη ηλικία και υπέφερε από σοβαρή μυωπία, πράγμα που σημαίνει ότι χρειαζόταν ισχυρούς φακούς επαφής όταν έπαιζε και φορούσε χοντρά γυαλιά εκτός γηπέδου!

Παρ 'όλα αυτά, ο Ματ Μπάσμπι (Matt Busby), ο προπονητής-θρύλος της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, είδε κάτι στην επιμονή του νεαρού Στάιλς και του έδωσε φανέλα βασικού στο ντεμπούτο του, τον Οκτώβριο του 1960 εναντίον της Μπόλτον! Το εξαιρετικά απλό παιχνίδι του, ο ατρόμητος τρόπος που διεκδικούσε και κρατούσε τη μπάλα, σε μια εποχή που οι ομάδες έπαιζαν με 5 επιθετικούς και η μεσαία γραμμή περιοριζόταν στην κάλυψη των αμυντικών, αυτός αλώνιζε, κυριολεκτικά, το γήπεδο, εκμηδενίζοντας οποιαδήποτε προσπάθεια δημιουργίας παιχνιδιού από τον αντίπαλο! Έδινε έτσι το πλεονέκτημα σε πιο δημιουργικούς και έμπειρους συμπαίκτες του, όπως ο Μπόμπι Τσάρλτον (Bobby Charlton) και αργότερα, ο Τζορτζ Μπεστ (George Best), να πάρουν περισσότερο χώρο στο γήπεδο για αξιοποίηση.

Ο Στάιλς έπαιξε το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του για την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, παραμένοντας για 11 χρόνια στο Ολντ Τράφορντ, όπου έγινε διάσημος για την σκληρή αντιμετώπιση του, το πάθος, το πείσμα, τον δυναμισμό, την αγωνιστικότητα και την αυταπάρνηση για τη νίκη. Με τους «κόκκινους διαβόλους», κέρδισε δύο τίτλους πρωταθλήματος (1964/65, 1966/67), το Κύπελλο Αγγλίας του 1962/63, δυο Τσάριτι Σιλντ (1965, 1967) και το Κύπελλο Πρωταθλητριών του 1967/68. Μετά από 395 αγώνες και 19 γκολ, έφυγε από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, το 1971 πηγαίνοντας στη Μίντλεσμπρο για £ 20.000 στερλίνες. Μετά από 69 παιχνίδια με 2 γκολ, δύο χρόνια αργότερα, έγινε παίκτης-προπονητής στην Πρέστον Νορθ Εντ, όταν ο Μπόμπι Τσάρλτον ήταν μάνατζέρ της. Έπαιξε έως το 1975, στη Β' Κατηγορία την πρώτη σεζόν και στη Γ’ τη δεύτερη σε συνολικά 46 παιχνίδια με 1 γκολ. Έχοντας ήδη διοριστεί ως υπηρεσιακός, όταν παραιτήθηκε ο Τσάρλτον σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη μεταγραφή του αμυντικού Τζον Μπερντ (John Bird) στη Νιούκαστλ, παραιτήθηκε κι αυτός μία εβδομάδα αργότερα, σε υποστήριξη του πρώην συμπαίκτη του στη Γιουνάιτεντ.

 Οι εκπληκτικές αμυντικές ικανότητες του Στάιλς, χρησιμοποιήθηκαν επίσης από τους εθνικούς προπονητές της Αγγλίας.  Με την Αγγλία να φιλοξενεί το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1966, ο προπονητής Σερ Αλφ Ράμσεϊ (Alf Ramsey) δεν είχε τη δυνατότητα να δει τους παίκτες του σε ανταγωνιστικά παιχνίδια και ως εκ τούτου πέρασε τα προηγούμενα δύο χρόνια, αξιολογώντας σχολαστικά τους παικτες σε φιλικούς αγώνες και στο Εσωτερικό Πρωτάθλημα των Βρετανικών Νήσων. Με τον Μπόμπι Τσάρλτον μόνο βέβαιο για το Παγκόσμιο Κύπελλο, έπρεπε να δημιουργήσει ένα τρίο παικτών για να συμπληρώσει τον επιθετικό της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και μεταξύ αυτών υπήρξε η απαίτηση για τον «κυματοθραύστη». Ο Νόμπι Στάιλς δοκιμάστηκε για αυτό το ρόλο, κάνοντας το ντεμπούτο του στην εθνική ομάδα, σε μια ισοπαλία 2-2 εναντίον της Σκωτίας στο Γουέμπλεϊ, στις 10 Απριλίου του 1965. Κράτησε τη θέση του για τα οκτώ από τα επόμενα εννέα διεθνή παιχνίδια, σκοράροντας το μοναδικό διεθνές γκολ της καριέρας του, στο Γουέμπλεϊ, στη νίκη εναντίον της Δυτικής Γερμανίας σε φιλικό προετοιμασίας και τη θέση του στην αρχική 11άδα για το τουρνουά έμοιαζε σίγουρη από τη στιγμή ο Ράμσεϊ επιβεβαίωσε τους 22 της αποστολής.

Κέρδισε τη 15^η του διεθνή εμφάνιση, όταν η Αγγλία ξεκίνησε τη διοργάνωση, με μια λευκή ισοπαλία εναντίον της Ουρουγουάης και διατήρησε τη θέση του ως ο αδιάλλακτος «σκληρός» που παίζει μπροστά από την αμυντική τετράδα, διασφαλίζοντας ότι υπήρχε χώρος και χρόνος για τους άλλους του κέντρου και με τον Τσάρλτον μπροστά του. Χωρίς να λείψει ούτε ένα λεπτό από τους αγώνες, η Αγγλία προχώρησε μέσα από τον όμιλο με νίκες πάνω στο Μέξικο και τη Γαλλία και στη συνέχεια, απέκλεισε την Αργεντινή, σ’ έναν βίαιο αγώνα, στους 8 του τουρνουά. Στον ημιτελικό, πραγματοποίησε μια εξαιρετικά αποτελεσματική αντιμετώπιση, στον Πορτογάλο πλέι μέικερ και παραγωγικότατο σκόρερ, τον Εουσέμπιο, σε τέτοιο βαθμό που ο εξαιρετικά ικανός παίκτης είχε εξουδετερωθεί ουσιαστικά για το σύνολο του αγώνα, που η Αγγλία κέρδισε με 2-1. Διάφοροι, κατήγγειλαν την έλλειψη της ομορφιάς στο παιχνίδι του Στάιλς, αλλά οι ρεαλιστές τον συνεχάρησαν για την επιθυμία του να κερδίσει τη μάχη ενάντια σε έναν πολύ δύσκολο αντίπαλο, ο οποίος είχε τη μόνη σημαντική συμβολή του, σ’ ένα πέναλτι στα τελειώματα του παιχνιδιού και η Αγγλία προχώρησε στον τελικό.

Κερδίζοντας τη 20^η συμμετοχή του, δεν είχε κάποια συγκεκριμένη αποστολή εναντίον της Δυτικής Γερμανίας, αλλά έπαιξε ένα δυνατό, σκληρό αγώνα που η Αγγλία είδε ένα προβάδισμα 2-1 να χάνεται στο τελευταίο λάκτισμα του αγώνα, πριν ο Τζεφ Χαρστ (Geoff Hurst) ολοκληρώσει το διάσημο χατ-τρικ του για να κερδίσουν τον αγώνα με 4-2 στην παράταση. Χαρακτηριστική σκηνή της ιστορίας των Παγκοσμίων Κυπέλλων, είναι η φωτογραφία που τον δείχνει, με έκδηλη τη χαρά του, να χορεύει κρατώντας το τρόπαιο Ζιλ Ριμέ στο ένα χέρι και τις οδοντοστοιχίες του στο άλλο!

Έπαιξε στους επόμενους 4 διεθνείς αγώνες, αλλά θεωρήθηκε ότι είχε κακή απόδοση, όταν η Αγγλία ηττήθηκε από τη Σκωτία στο Γουέμπλεϊ το 1967, με αποτέλεσμα να χάσει τη θέση του. Ήταν στην επιλογή για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1968, αλλά ο ρόλος στη μεσαία γραμμή είχε δοθεί στον Άλαν Μάλερι (Alan Mullery) της Τότεναμ. Η Αγγλία αποκλείστηκε από την Γιουγκοσλαβία στα ημιτελικά, με τον Μάλερι να γίνεται ο πρώτος Άγγλος που αποβάλλεται σε διεθνές παιχνίδι! Αγωνίστηκε στον αγώνα για την 3^η θέση, εναντίον της ΕΣΣΔ, αλλά ήταν σαφές ότι, παρά το πλημμέλημα του, ο Μάλερι ήταν πλέον η πρώτη επιλογή του Σερ Αλφ Ράμσεϊ. Έπαιξε μόνο μία φορά για την Αγγλία το 1969 και δύο φορές το 1970. Ήταν στην επιλογή για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1970 στο Μέξικο, αλλά δεν συμμετείχε σε κανένα παιχνίδι, αφού ουσιαστικά ήταν ο αντικαταστάτης του Μάλερι. Έκανε συνολικά 28 συμμετοχές με τα «λιοντάρια», τις λιγότερες από τους «Ήρωες του ‘66» και σημείωσε ένα γκολ.

Επέστρεψε στη Πρέστον ως προπονητής, μένοντας για τέσσερα χρόνια, από τις 22 Ιουλίου του 1977 έως τις 5 Ιουνίου του 1981. Το 1981, πήγε στις ΗΠΑ, στη βορειοαμερικάνικη Λίγκα (NASL), με τον κουνιάδο του, παλιό συμπαίκτη του και εμβληματική μορφή της Λιντς, τον Τζόνι Τζάιλς (Johnny Giles) και ανέλαβε την τεχνική ηγεσία των Βανκούβερ Γουάιτκαπς, μένοντας για τρία χρόνια στο καναδικό σύλλογο. Στις 29 Σεπτεμβρίου του 1985, ανέλαβε ως προπονητής της Γουέστ Μπρόμιτς Άλμπιον. Ωστόσο, απολύθηκε τον επόμενο Φεβρουάριο, αφού κατάφερε μόνο τρεις νίκες. Αργότερα αποκάλυψε τον αγώνα του με την κατάθλιψη, βρίσκοντας τρομερά δύσκολο να αντιμετωπίσει την εργασία στα Μίντλαντς και την καθημερινή μετακίνηση από το Μάντσεστερ, όπου ζούσε η οικογένειά του. Το 1989, ο Σερ Αλεξ Φέργκιουσον (Alex Ferguson) τον κάλεσε κοντά του, του ανέθεσε τα τμήματα υποδομής της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και μέχρι το 1993 που εργάστηκε εκεί του το είχε ανταποδώσει προσφέροντας στην πρώτη ομάδα, την περίφημη «Κλάση του 1992» που την αποτελούσαν ο Ντέιβιντ Μπέκαμ (David Beckham), ο Ράιαν Γκιγκς (Ryan Giggs) ο Νικι Μπατ (Nicky Butt) ο Πολ Σκόουλς (Paul Scholes) και τα αδέλφια Φιλ και Γκάρι Νέβιλ (Phil & Gary Neville)!

Είναι ένας από τους μόλις 3 Άγγλους ποδοσφαιριστές που έχουν κατακτήσει τόσο το Παγκόσμιο Κύπελλο όσο και το Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης, με τους άλλους δυο να είναι οι μύθοι, Μπόμπι Τσάρλτον και ο Ίαν Κάλαχαν της Λίβερπουλ.  Έγινε μέλος του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας (ΜΒΕ) το 2000, μετά από μια εκστρατεία των μέσων ενημέρωσης που ήταν έκπληξη το γεγονός ότι 5 από την ομάδα του 1966, δεν είχε ποτέ επίσημα διακοσμηθεί για τα επιτεύγματά τους. Εντάχθηκε μαζί με τους Άλαν Μπολ (Alan Ball), Ρότζερ Χαντ (Roger Hunt), Ρέι Γουίλσον (Ray Wilson) και Τζορτζ Κοέν (George Cohen)! Εγκαταστάθηκε στο αγγλικό ποδοσφαιρικό Hall of Fame, το 2007.

Παντρεύτηκε με τη σύζυγό του Kay, στην ίδια ηλικία με τον ίδιο, το 1961. Η Kay είναι αδελφή του Τζόνι Τζάιλς και μπήκε στη ζωή του όταν ήταν συμπαίκτες στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ζουν στο Μάντσεστερ και έχουν τρία παιδιά. Ο γιος του, Τζον Στάιλς, έπαιξε για την Σάμροκ Ρόβερς και τη Λιντς στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Το 2010, έβγαλε σε δημοπρασία τα μετάλλιά του από το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1966 και το Κύπελλο Πρωταθλητριών του 1968. Αγοράστηκαν και τα 2 από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ για περισσότερο από 200.000 στερλίνες, σε δημοπρασία, στις 27 Οκτωβρίου του 2010. Το μετάλλιο του Παγκοσμίου Κυπέλλου πωλήθηκε για 160.000 λίρες και του Πρωταθλητή Ευρώπης πάνω από 49.000 λίρες. Είπε ότι πούλησε τα μετάλλια, έτσι ώστε η οικογένειά του θα μπορεί να επωφεληθεί από τα έσοδα. Στις 24 Νοεμβρίου του 2013, ανακοινώθηκε ότι έχει διαγνωστεί με καρκίνο του προστάτη.

PALMARES

Περίοδος: Σύλλογος, Συμμετοχές (Γκολ)

Εφηβική καριέρα

• ·         1957–1960: Manchester United Football Club

Επαγγελματική καριέρα

• ·         1960–1971: Manchester United Football Club, 311 (17)
• ·         1971–1973: Middlesbrough Football Club, 57 (2)
• ·         1973–1975: Preston North End Football Club, 46 (1)

Σύνολο καριέρας: 414 (20)

Διεθνής

• ·         1965–1970: Αγγλία, 28 (1)

Προπονητική καριέρα

• ·         1977–1981: Preston North End Football Club
• ·         1981–1984: Vancouver Whitecaps
• ·         1985/86: West Bromwich Albion Football Club

Τίτλοι

Συλλογικοί

Με την Manchester United

• ·         Πρωτάθλημα Αγγλίας: 2 (1964/65, 1966/67)
• ·         Κύπελλο Αγγλίας: 1962/63
• ·         Τσάριτι Σιλντ: 2 (1965, 1967)
• ·         Κύπελλο Πρωταθλητριών: 1967/68

Διεθνείς

Με την Αγγλία

• ·         Παγκόσμιο Κύπελλο: 1966
• ·         Πρωτάθλημα Βρετανικών Νήσων: 3 ( 1964/65, 1965/66, 1970)