Καφού (Μάρκος Εβαντζελίστα ντε Μοράις)

Ο Βραζιλιάνος δεξιός ακραίος αμυντικός Μάρκος Εβαντζελίστα ντε Μοράις, περισσότερο γνωστός ως Καφού (Marcos Evangelista de Morais, “Kafū”), γεννήθηκε στις 7 Ιουνίου του 1970, στο Σάο Πάουλο. Με 142 εμφανίσεις για την εθνική ομάδα της Βραζιλίας, είναι ο αρσενικός ρέκορντμαν συμμετοχών Βραζιλιάνος παίκτης Όλων των Εποχών. Εκπροσώπησε την χώρα του σε 4 Παγκόσμια Κύπελλα μεταξύ του 1994 και του 2006 και είναι ο Μοναδικός Παίκτης που έχει εμφανιστεί σε 3 Συνεχόμενους Τελικούς της υπέρτατης ποδοσφαιρικής διοργάνωσης του πλανήτη, κατακτώντας τα τουρνουά του 1994 και του 2002, το τελευταίο ως ο αρχηγός της ομάδας. Με τη Βραζιλία, πήρε επίσης μέρος σε 4 τουρνουά του Κόπα Αμέρικα, κατακτώντας τον τίτλο δύο φορές, το 1997 και το 1999. Ήταν επίσης μέλος της εθνικής ομάδας που κατέκτησε το Κύπελλο Συνομοσπονδιών της FIFA του 1997.

Σε συλλογικό επίπεδο, κέρδισε αρκετούς εθνικούς και διεθνείς τίτλους παίζοντας στη Βραζιλία, την Ισπανία και την Ιταλία. Είναι ο μοναδικός παίκτης στον κόσμο που έχει κατακτήσει, το Κόπα Λιμπερταδόρες, το Τσάμπιονς Λιγκ, το Διηπειρωτικό Κύπελλο, το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων, το Κόπα Αμέρικα, το Παγκόσμιο Κύπελλο και το Κύπελλο Συνομοσπονδιών! Είναι περισσότερο γνωστός για τις θητείες του στη Σάο Πάολο, τη Ρόμα και τη Μίλαν, συλλόγους με τους οποίους έκανε την ιστορία, παρόλο που αγωνίστηκε επίσης για τη Ρεάλ Σαραγόσα, τη Γιουβεντούδε και τη Παλμέιρας. Ποδοσφαιριστής προικισμένος με φοβερά σωματικά προσόντα και τρομερή δύναμη, ψύχραιμος στις επεμβάσεις του, γνωστός για το ρυθμό του και την επιθετικότητά του κατά μήκος της δεξιάς πλευράς, θεωρείται ως ένας από τους Μεγαλύτερους Φουλ-Μπακ Όλων των Εποχών, ένας από τους Καλύτερους Αμυντικούς στην ιταλική Serie A και ως ένας από τις Μεγαλύτερους Βραζιλιάνους και Νοτιοαμερικανούς Παίκτες της γενιάς του. Το 1994, ονομάστηκε Νοτιοαμερικανός Ποδοσφαιριστής της Χρονιάς και το 2004, ονομάστηκε από τον Πελέ (Edson Arantes do Nascimento, “Pelé”) ένας από τους 125 Μεγαλύτερους Εν Ζωή Ποδοσφαιριστές του Κόσμου, στο πλαίσιο των εορτασμών για τα 100 Χρόνια της FIFA.

Ένας από τα έξι παιδιά της οικογένειας, μεγάλωσε στη φαβέλα Ζαρντίμ Ιρένε του Σάο Πάουλο. Στην ηλικία των 7 ετών, ήταν σε μια ακαδημία ποδοσφαίρου και σύντομα βρέθηκε στα εφηβικά τμήματα της Νασιονάλ του Σάο Πάουλο, της Πορτουγκέζα και της Ιτακακεσετούμπα. Έπαιξε επίσης ποδόσφαιρο σάλας για δύο χρόνια. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 είχε απορριφθεί από τα τμήματα υποδομής της Κορίνθιανς, της Παλμέιρας, της Σάντος, της Ατλέτικο Μινέιρο και της Πορτουγκέζα. Το 1988 έκανε εμφανίσεις στην ομάδα νέων του συλλόγου της γενέτειρά του, της Σάο Πάουλο και στη συνέχεια κέρδισε το Κόπα Σάο Πάουλο Νέων εκείνη τη χρονιά, αλλά δεν έπαιξε την επόμενη σεζόν, όταν η Σάο Πάουλο κατέκτησε το πολιτειακό πρωτάθλημα (Campeonato Paulista) του 1989.

Ήταν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ωστόσο, που ο προπονητής Τέλε Σαντάνα (Tele Santana) έγινε μέντορας του Καφού, υποδεικνύοντάς του την μετάβαση από τη μεσαία γραμμή στο άκρο της άμυνας, μια θέση στη οποία προσαρμόστηκε με ευκολία, παρόλο που προηγουμένως ποτέ δεν είχε αγωνιστεί εκεί. Με τη Σάο Πάουλο κέρδισε τα διαδοχικά Κόπα Λιμπερταδόρες και τα Διηπειρωτικά το 1992 και το 1993. Το 1994, ονομάστηκε Νοτιοαμερικάνος Ποδοσφαιριστής της Χρονιάς. Ξεκίνησε τη σεζόν του 1995 με την Γιουβεντούδε στη Βραζιλίας αλλά τερμάτισε στην Ισπανία με την Ρεάλ Σαραγόσα, κατακτώντας το Κύπελλο Κυπελλούχων του 1995! Μετά από ένα σύντομο πέρασμα πίσω στη Βραζιλία με τη Παλμέιρας, το 1996, επέστρεψε στην Ευρώπη, αυτή τη φορά με τη Ρόμα, κατακτώντας το Scudetto του 2001, ακολουθούμενο από το Σούπερ Καπ Ιταλίας. Μεταγράφηκε στη Μίλαν, κερδίζοντας το δεύτερο Scudetto του με τους «ροσονέρι» το 2004, ακολουθούμενο από το δεύτερο του Σούπερ Καπ ο Ιταλίας, και έπαιξε στο πρώτο του τελικό του UEFA Champions League το 2005, στην ήττα από τη Λίβερπουλ στη Κωνσταντινούπολη.

Κατέκτησε το UEFA Champions League της περιόδου 2006/07 και υπόγραψε την επέκταση του συμβολαίου τον Μάιο του 2007, που θα τον κρατήσει στο Μιλάνο μέχρι το τέλος της σεζόν 2007/08, στη διάρκεια της οποίας κέρδισε άλλο ένα UEFA Supercup  και το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων FIFA της καριέρας του. Στις 16 Μαΐου του 2008, αναγγέλθηκε ότι θα αφήσει το Μιλάνο στο τέλος της σεζόν. Στο τελευταίο παιχνίδι του με τη Μίλαν σκόραρε ένα γκολ στη νίκη με 4-1 επί της Ουντινέζε.

Κατά τη διάρκεια της θητείας του στη Ρόμα, κατηγορήθηκε μαζί με αρκετούς άλλους παίκτες της Serie Α, για τη χρήση πλαστών διαβατηρίων στην προσπάθειά τους να αποφύγουν κανονισμούς σχετικά με τον αριθμό των μη Ευρωπαίων παικτών. Ωστόσο, η κατηγορία αυτή καταρρίφθηκε από την Ιταλική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία (FIGC), καθώς το ιταλικό διαβατήριο του Καφού ήταν πραγματικό και εκδόθηκε από Ιταλούς αξιωματούχους. Αντιμετώπισε όμως και άλλη μια άλλη κατηγορία που, όπως και τον Χουάν Σεμπαστιάν Βερόν (Juan Sebastián Verón), τον κατηγορούσε ότι η σύζυγος του, Regina, χρησιμοποίησε πλαστά έγγραφα για να διεκδικήσει την ιταλική ιθαγένεια μέσω της ιταλικής καταγωγής της. Ο Καφού απέκτησε την ιταλική ιθαγένεια μέσω του γάμου του. Το 2004, ο πρόεδρος της Ρόμα Φράνκο Σένσι (Franco Sensi) οδηγήθηκε στο δικαστήριο για την υπόθεση.

Στις 12 Ιουνίου του 2006, λιγότερο από 24 ώρες πριν από την έναρξη του αγώνα Βραζιλίας-Κροατίας για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006, ο εισαγγελέας της Ρώμης, Angelantonio Racanelli, ζήτησε τη φυλάκιση του Καφού, της συζύγου του Regina de Morais και του ατζέντη του για 9 μήνες, μετά την επανεμφάνιση ενός ψευδο-σκανδάλου διαβατηρίων. Την επόμενη μέρα, ο Καφού, η σύζυγός του και ο ατζέντης του, απαλλάχθηκαν από όλες τις κατηγορίες.

Ο Καφού είναι ο ρέκορντμαν συμμετοχών στην εθνική Βραζιλίας με 142 συμμετοχές, συμπεριλαμβανομένου του ρεκόρ των 21 παιχνιδιών σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου. Έχει κατακτήσει 2 Παγκόσμια Κύπελλα, το 1994 και το 2002 και είναι ο Μοναδικός παίκτης που έχει συμμετάσχει σε 3 διαδοχικούς τελικούς Παγκοσμίου Κυπέλλου! Κατείχε επίσης το ρεκόρ των νικηφόρων αγώνων σε Παγκόσμια Κύπελλα με 15, μαζί με δύο παιχνίδια που η Βραζιλία κέρδισε στα πέναλτι, πριν ξεπεραστεί από τον Γερμανό Μίροσλαβ Κλόζε (Miroslav Klose) στο Μουντιάλ του 2014.

Κέρδισε την πρώτη του συμμετοχή σε ένα φιλικό εναντίον της Ισπανίας, στις 12 Σεπτεμβρίου του 1990 και έπαιξε σποραδικά για τη Βραζιλία στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Ήταν στην 22άδα για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994 και εμφανίστηκε στον τελικό εναντίον της Ιταλίας, μετά τον τραυματισμό του Ζορζίνιο (Jorge de Amorim Campos, “Jorginho”) στο 22^ο λεπτό. Μετά από αυτό, ήταν βασικός στην αρχική ενδεκάδα, όταν η Βραζιλία κατέκτησε το Κόπα Αμέρικα το 1997 και το 1999, το Κύπελλο Συνομοσπονδιών FIFA του 1997 και έφθασε στο τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1998.

Κατά την διάρκεια των προκριματικών για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002, δέχτηκε σκληρή κριτική από τον προπονητή Βαντερλέι Λουξεμπούργκο (Wanderley Luxemburgo), ο οποίος του στέρησε την αρχηγία της ομάδας, αφού είχε αποβληθεί σε ένα αγώνα εναντίον της Παραγουάης. Λίγο αργότερα, ο Λουξεμπούργκο απολύθηκε και αντικαταστάθηκε από τον Λουίς Φελίπε Σκολάρι (Luiz Felipe Scolari) που έκανε τον Έμερσον (Émerson Ferreira da Rosa, “Emerson”) νέο αρχηγό. Ωστόσο, όταν ο Έμερσον εξάρθρωσε τον ώμο του στη προπόνηση, ο Καφού ανέκτησε το περιβραχιόνιο. Όταν η Βραζιλία νίκησε τη Γερμανία με 2-0 στον τελικό, για τον Καφού ο 3^ος συνεχόμενος τελικός, στάθηκε στο βάθρο της νίκης και τη στιγμή που σήκωσε το τρόπαιο στον αέρα, φώναξε στη γυναίκα του, «Regina, eu te amo!» (Regina, σ 'αγαπώ!).

Η Βραζιλία, παρά τις υψηλές προσδοκίες, αποκλείστηκε στους προημιτελικούς στη διοργάνωση του 2006, μετά από την ήττα με 1-0 από τη Γαλλία και ο προπονητής Κάρλος Αλμπέρτο Παρέιρα (Carlos Alberto Parreira) είχε επικριθεί με το να χρησιμοποιεί βετεράνους και κυρίως τον 36χρονο Καφού και τον 33χρονο Ρομπέρτο ​​Κάρλος (Roberto Carlos da Silva Rocha), στην αρχική ενδεκάδα αντί των νεότερων παικτών. Ήταν από λίγους που μίλησε, αντιμετωπίζοντας τη κριτική, μετά την επιστροφή στη πατρίδα, εκφράζοντας την επιθυμία να αγωνιστεί και στη διοργάνωση του 2010, αλλά αποσύρθηκε εντελώς από το ποδόσφαιρο το 2008.

Ο Καφού θεωρείται ως ένας από τους Μεγαλύτερους Φουλ-Μπακ Όλων των Εποχών, ως ένας από τους Καλύτερους Ποδοσφαιριστές της γενιάς του και ως ένας από τους Καλύτερους Βραζιλιάνους. Υπήρξε ένας δυναμικός, σκληρός, επιθετικός και ενεργητικός αμυντικός, που έχει ως επί το πλείστον μείνει στο θυμικό των φίλων του ποδοσφαίρου για το εξαιρετικό ρυθμό, την αντοχή του, την τακτική νοημοσύνη, τις μεταβιβάσεις και τις τεχνικές δεξιότητές του, καθώς και την ικανότητά του να κάνει επιθέσεις σε δεύτερο χρόνο, από τη δεξιά πλευρά, διακρινόμενος για τις σέντρες ακριβείας στους συμπαίκτες του στην περιοχή. Εκτός από την ποδοσφαιρική του ικανότητα, ήταν επίσης γνωστός για την πειθαρχία, την ηγεσία και τη χαρακτηριστική πρόσχαρη συμπεριφορά του. Παρόλο που συνήθως αναπτυσσόταν ως δεξιός μπακ με έντονες επιθετικές τάσεις, ήταν επίσης ικανός να παίζει ως κεντρικός μπακ, λόγω των αμυντικών του δεξιοτήτων, ή σε πιο προχωρημένες θέσεις, αφου συχνά αναπτύχθηκε ως δεξιός ακραίος επιθετικός. Κατά τη διάρκεια της θητείας του στην Ιταλία, του δόθηκε το παρατσούκλι «Pendolino», από τα express τραίνα της χώρας. Ονομάστηκε από τον Πελέ ένας από τους 125 Μεγαλύτερους Εν Ζωή Ποδοσφαιριστές του Κόσμου, στο πλαίσιο των εορτασμών για τα 100 Χρόνια της FIFA. Είναι μέλος του Hall of Fame της Ρόμα και της Μίλαν!

PALMARES

Περίοδος: Σύλλογος, Συμμετοχές (Γκολ)

Εφηβική καριέρα

• ·         1988–1990: São Paulo Futebol Clube

Επαγγελματική καριέρα

• ·         1990–1994: São Paulo Futebol Clube, 117 (7)
• ·         1995: Real Zaragoza, 16 (0)
• ·         1995: Esporte Clube Juventude, 2 (0)
• ·         1995–1997: Sociedade Esportiva Palmeiras, 35 (0)
• ·         1997–2003: Associazione Sportiva Roma, 163 (5)
• ·         2003–2008: Associazione Calcio Milan, 119 (4)

Σύνολο καριέρας: 452 (16)

Διεθνής

• ·         1990–2006: Βραζιλία, 142 (5[1])

Τίτλοι

Συλλογικοί

Με τη São Paulo

• ·         Πρωτάθλημα Βραζιλίας: 1991
• ·         Πολιτειακό Πρωτάθλημα Σάο Πάουλο (Campeonato Paulista): 2 (1991, 1992)
• ·         Copa Libertadores: 2 (1992, 1993)
• ·         Διηπειρωτικό Κύπελλο: 2 (1992, 1993)
• ·         Supercopa Sudamericana: 1993
• ·         Recopa Sudamericana: 2 (1993, 1994)
• ·         Copa CONMEBOL: 1994

Με τη Real Zaragoza

• ·         Κύπελλο Κυπελλούχων: 1994/95

Με τη Palmeiras

• ·         Πολιτειακό Πρωτάθλημα Σάο Πάουλο (Campeonato Paulista): 1996

Με τη Roma

• ·         Πρωτάθλημα Ιταλίας: 2000/01
• ·         Σούπερ Καπ Ιταλίας: 2001

Με τη Milan

• ·         Ευρωπαϊκό  Super Cup: 2 (2003, 2007)
• ·         Πρωτάθλημα Ιταλίας: 2003/04
• ·         Σούπερ Καπ Ιταλίας: 2004
• ·         UEFA Champions League: 2006/07
• ·         Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων FIFA: 2007

Διεθνείς

Με τη Βραζιλία

• ·         Παγκόσμιο Κύπελλο: 2 (1994, 2002) και φιναλίστ 1998
• ·         Copa América: 2 (1997, 1999) και φιναλίστ 1991
• ·         Κύπελλο Συνομοσπονδιών FIFA: 1997
• ·         Umbro Cup: 1995
• ·         Lunar New Year Cup: 2005

Προσωπικές Διακρίσεις

• ·         Μέλος Ιδανικής 11άδας της Χρονιάς για τη Νότια Αμερική: 4 (1992, 1993, 1994, 1995)
• ·         Καλύτερος Ποδοσφαιριστής της Χρονιάς για τη Νότια Αμερική: 1994
• ·         Μέλος Ιδανικής 11άδας Διοργάνωσης Παγκοσμίου Κυπέλλου: 2002 (αναπληρωματικός)
• ·         Μέλος Επιλέκτων FIFA: 2002
• ·         Μέλος της λίστας των 125 Εν Ζωή Καλύτερων Παικτών του Κόσμου που συνέταξε το 2004 ο Πελέ για τα 100 Χρόνια της FIFA
• ·         Μέλος Ιδανικής 11άδας της Χρονιάς από την UEFA: 2 (2004, 2005)
• ·         Μέλος καλύτερης 11άδας Όλων των Εποχών από το αγγλικό περιοδικό «World Soccer»: 2013
• ·         Μέλος του Hall of Fame της A.C. Milan
• ·         Μέλος του Hall of Fame της A.S. Roma