Βλογημένος: Φάμπιο Καπέλλο

Ο Ιταλός κεντρικός μέσος και αργότερα προπονητής Φάμπιο Καπέλλο (Fabio Capello), γεννήθηκε στις 18 Ιουνίου του 1946, στο Σαν Κανζιάν ντ΄ Ισόνζο, στη βορειοανατολική Ιταλία, κοντά στη Τεργέστη. Ως παίκτης, εκπροσώπησε τη SPAL 1907, τη Ρόμα, τη Μίλαν και τη Γιουβέντους. Κατέκτησε πολλά τρόπαια κατά τη διάρκεια της 15ετούς καριέρας του, συμπεριλαμβανομένων του Κυπέλλου Ιταλίας με τη Ρόμα το 1969 και με τη Μίλαν το 1977 μαζί με ένα τίτλο της ιταλικής Serie A’ το 1979, αν και η πιο επιτυχημένη περίοδός του ήταν με την Γιουβέντους, κατακτώντας 3 τίτλους πρωταθλητή το 1972, το 1973 και το 1975. Ένας εξαιρετικός παίκτης στη μεσαία γραμμή, μπορούσε να διαβάσει το παιχνίδι και διακρίθηκε τόσο στον αέρα όσο και στις προσωπικές μονομαχίες. Διέθετε καλή πάσα, με εξίσου καλά και τα 2 πόδια και αν κάπου υστερούσε αυτό ήταν ο ρυθμός. Σε διεθνές επίπεδο, έπαιξε για την Ιταλία, συγκεντρώνοντας 32 διεθνείς συμμετοχές, σκοράροντας 8 γκολ.

Τις 5 πρώτες σεζόν του ως προπονητής, κέρδισε τέσσερις τίτλους της ιταλικής Serie A με τη Μίλαν, κατακτώντας και το Τσάμπιονς Λιγκ της περιόδου 1993/94, νικώντας τη Μπαρτσελόνα με 4-0 σε έναν αξέχαστο τελικό. Συνέχισε για ένα χρόνο στη Ρεάλ Μαδρίτης, όπου κέρδισε την ισπανική La Liga στην πρώτη του προσπάθεια, ενώ το 2001 οδήγησε τη Ρόμα στον πρώτο τίτλο πρωταθλήματος μετά από 18 χρόνια. Κατέκτησε επίσης δύο τίτλους με τη Γιουβέντους (που αργότερα αφαιρέθηκαν μετά το σκάνδαλο Calciopoli), ενώ το 2006 επέστρεψε στην Ρεάλ Μαδρίτης, όπου κέρδισε άλλο έναν τίτλο στη La Liga. Συνολικά, έχει κερδίσει τον σημαντικό αριθμό των 7 πρωταθλημάτων (ή 9, μετρώντας τα δύο με τη Γιουβέντους που ανακλήθηκαν) στη προπονητική του καριέρα. Θεωρείται ως ένας από τους Μεγαλύτερους Προπονητές Όλων των Εποχών. Διορίστηκε προπονητής της εθνικής Αγγλίας, τον Δεκέμβριο του 2007. Είχε μια σχετικά επιτυχή θητεία όσον αφορά τις προκρίσεις σε διεθνή τουρνουά, οδηγώντας την ομάδα στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010, όπου αποκλείστηκαν στον δεύτερο γύρο και Euro του 2012, όπου αποκλείστηκε στα προημιτελικά, υπό τη καθοδήγηση όμως του νέου προπονητή Ρόι Χότζσον (Roy Hodgson). Τον Φεβρουάριο του 2012, παραιτήθηκε, λόγω μιας διαφωνίας με την Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία, προτού διοριστεί προπονητής της εθνικής ομάδας της Ρωσίας τον Ιούλιο του 2012. Στις 14 Ιουλίου του 2015, απολύθηκε.

Ξεκίνησε την καριέρα του το 1964 από την ΣΠΑΛ 1907. Στη δεύτερη σεζόν του με την ομάδα Νέων, βοήθησε στην κατάκτηση του αντίστοιχου πρωταθλήματος και έκανε ντεμπούτο στη πρώτη ομάδα εναντίον της Σαμπντόρια, στις 29 Μαρτίου του 1964. Μετά από τρεις σεζόν μεταγράφηκε στην Ρόμα, όπου γρήγορα έγινε ένας από τους ποδοσφαιριστές κλειδιά της ομάδας που το 1969 κατέκτησε το Κύπελλο Ιταλίας.

Το 1970, μετακόμισε στο Τορίνο για λογαριασμό της Γιουβέντους όπου και κατέκτησε τρία Πρωταθλήματα Ιταλίας. Έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου Διεθνών Εκθέσεων του 1971, όπου ηττήθηκε από τη Λιντς και στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών του 1973, όπου ηττήθηκε από τον Άγιαξ. Μεταγράφηκε στη Μίλαν, στο πλαίσιο των ανταλλαγμάτων για τη μεταγραφή του Ρομέο Μπενέτι (Romeo Benetti ). Έκλεισε την ποδοσφαιρική του καριέρα το 1980, έχοντας βοηθήσει τη Μίλαν να κατακτήσει το Πρωτάθλημα Ιταλίας του 1979.

Έπαιξε 32 φορές για την εθνική Ιταλίας και σημείωσε 8 γκολ. Ήταν ο σκόρερ του τέρματος με το οποίο η Ιταλία νίκησε την Αγγλία με 1-0 στο Γουέμπλεϊ για πρώτη φορά στην ιστορία της, στις 14 Νοεμβρίου του 1973, το οποίο ο ίδιος θεωρεί ως το αποκορύφωμα της ποδοσφαιρικής σταδιοδρομίας του. Σκόραρε το γκολ της Ιταλίας, στην ήττα με 1-2 από τη Πολωνία, στη φάση των ομίλων του αποτυχημένου για τη «σκουάντρα ατζούρα» Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1974. Παρά τις καλές εμφανίσεις του με τη Μίλαν, ο προπονητής της Ιταλίας Έντσο Μπέαρτζοτ (Enzo Bearzot), προτίμησε άλλους αμυντικογενείς μέσους, όπως ο Μάρκο Ταρντέλι (Marco Tardelli) για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1978.

... και μια κωμική αντίδρασή του στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1974

Η πρώτη προπονητική εμπειρία του, ήταν στον πάγκο της Μίλαν την σεζόν 1986/87, όταν και αντικατέστησε τον Νιλς Λίντχολμ (Nils Liedholm) για τα 6 τελευταία παιχνίδια της σεζόν. Την επόμενη σεζόν ο Αρίγκο Σάκι (Arrigo Sacchi) ανέλαβε την ομάδα και ο Καπέλλο παρέμεινε δίπλα του, ως βοηθός του. Το 1991 ανέλαβε πρώτος προπονητής και οδήγησε την Μίλαν σε 3 διαδοχικούς τίτλους πρωταθλητή σε 5 χρόνια, κρατώντας μάλιστα την ομάδα αήττητη για μια ολόκληρη σεζόν (1991/92). Κατέκτησε το Τσάμπιονς Λιγκ της περιόδου 1993/94, συντρίβοντας την Μπαρτσελόνα με το ευρύ 4-0 , στον τελικό της Αθήνας. Η Μίλαν την επόμενη σεζόν 1994/95 έχασε τον τίτλο τερματίζοντας μόλις 4^η, κατέκτησε το Ιταλικό πρωτάθλημα την επόμενη 1995/96, αλλά αντικαταστάθηκε στο τέλος της ποδοσφαιρικής σεζόν.

Θεωρούνταν ήδη ένας από τους κορυφαίους προπονητές στην Ευρώπη και βρήκε εύκολα δουλειά στην Ρεάλ Μαδρίτης, που είχε τερματίσει μόλις 6^η την προηγούμενη σεζόν. Την οδήγησε στην κατάκτηση του ισπανικού πρωταθλήματος με δυο βαθμούς διαφορά από την Μπαρτσελόνα. Μπορεί να έμεινε στην ομάδα μόνο μια χρονιά, αλλά έφερε στην Ρεάλ Μαδρίτης πολλούς παίκτες που βοήθησαν τα επόμενα χρόνια, όπως οι Ρομπέρτο Κάρλος (Roberto Carlos), Κλάρενς Ζέεντορφ (Clarence Seedorf), Νταβόρ Σούκερ (Davor Šuker) και Πρέντραγκ Μιγιάτοβιτς (Predrag Mijatović). Την επόμενη περίοδο 1997/98, επέστρεψε στη Μίλαν, όπου μετά από μια κακή χρονιά, η ομάδα τερμάτισε μόλις 10^η απέχοντας 30 ολόκληρους βαθμούς πίσω από την πρωταθλήτρια Γιουβέντους, ενώ ο Καπέλλο δεν τερμάτισε καν την χρονιά στον πάγκο της ομάδας.

Μέτα από ένα χρόνο απραξίας, ανέλαβε την Ρόμα το 1999 και την οδήγησε στην κατάκτηση του πρωταθλήματος δύο χρόνια αργότερα, το 2001, στο πρώτο πρωτάθλημα για τη Ρόμα μετά από 18 χρόνια! Το 2004, αφήνει την Ρόμα και αναλαμβάνει την Γιουβέντους, η οποία κάτω από τις οδηγίες του Καπέλλο κατακτά δύο Πρωταθλήματα Ιταλίας. Το σκάνδαλο «Calciopoli», των στημένων παιχνιδιών, που ξεσπάει το 2006, βρίσκει άμεσα εμπλεκόμενη τη Γιουβέντους όχι όμως και τον ίδιο, που παραιτείται από την τεχνική ηγεσία της, με την ομάδα να υποβιβάζεται στην Β’ κατηγορία της Ιταλίας. Επιστρέφει στην Μαδρίτη για δεύτερη φορά στην καριέρα του, με τη Ρεάλ να περνάει μια από της μεγαλύτερες περιόδους χωρίς τίτλο στην ιστορία της. Υπό της οδηγίες του, αν και με έντονη κριτική από τα ισπανικά ΜΜΕ για το αμυντικογενές ποδόσφαιρο που παίζει η ομάδα και το φτωχό θέαμα, κατακτά ξανά το ισπανικό πρωτάθλημα, αλλά απολύεται από την ομάδα τον Ιούνιο του 2007.

Μετά την αποτυχία της Εθνικής Αγγλίας να προκριθεί στα τελικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος 2008, η Αγγλική Ποδοσφαιρική ομοσπονδία έψαχνε για έναν αναγνωρισμένο προπονητή να αναλάβει της τύχες της ομάδας. Τον Δεκέμβριο του 2007, ο Καπέλλο αναλαμβάνει την τεχνική ηγεσία της Εθνικής Αγγλίας. Παραιτήθηκε από τον πάγκο των «λιονταριών» στις 8 Φεβρουαρίου του 2012, μετά την απόφαση της ομοσπονδίας να αφαιρέσει το περιβραχιόνιο του αρχηγού της ομάδας από τον Τζον Τέρι (John Terry) χωρίς να τον ρωτήσει. Ανέλαβε την Εθνική Ρωσίας τον Ιούλιο του 2012, την οποία οδήγησε στην τελική φάση του Μουντιάλ 2014 στη Βραζιλία, ως πρώτη στον όμιλό της.

Τον Ιανουάριο του 2014 συμφώνησε να κάθεται στον πάγκο της ομάδας μέχρι το πέρας του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2018, το οποίο θα φιλοξενήσει η Ρωσία. Κλήθηκε να απολογηθεί ενώπιον της Δούμας για την αποτυχία της Εθνικής στο Μουντιάλ της Βραζιλίας, αλλά τελικά το απέφυγε, χάρη στις ψυχραιμότερες φωνές του αθλητικού κόσμου της Ρωσίας. Στις 14 Ιουνίου του 2015, για τα προκριματικά του Euro του 2016, η Ρωσία υπέστη ήττα 0-1 από την Αυστρία και απολύθηκε έναν μήνα αργότερα, αν και τελικά προκρίθηκαν στα τελικά.

PALMARES

Περίοδος: Σύλλογος, Συμμετοχές (Γκολ)

Εφηβική καριέρα

· 1962–1964: Società Polisportiva Ars et Labor (SPAL)

Επαγγελματική καριέρα

· 1964–1967: Società Polisportiva Ars et Labor (SPAL), 49 (3)
· 1967–1970: Associazione Sportiva Roma, 62 (11)
· 1970–1976: Juventus Football Club, 165 (27)
· 1976–1980: Associazione Calcio Milan, 65 (4)

Σύνολο καριέρας: 341 (45)

Διεθνής

· 1972–1978: Ιταλία, 32 (8)

Προπονητική καριέρα

· 1982–1986: Associazione Calcio Milan Primavera
· 1987: Associazione Calcio Milan (υπηρεσιακός)
· 1991–1996: Associazione Calcio Milan
· 1996/97: Real Madrid Club de Fútbol
· 1997/98: Associazione Calcio Milan
· 1999–2004: Associazione Sportiva Roma
· 2004–2006: Juventus Football Club
· 2006/07: Real Madrid Club de Fútbol
· 2008–2012: Αγγλία
2012–2015: Ρωσία

Τίτλοι

Ως ποδοσφαιριστής

Με τη SPAL

· Πρωτάθλημα Β’ Κατηγορίας Ιταλίας: 1964/65

Με τη Roma

· Κύπελλο Ιταλίας: 1968/69

Με τη Juventus

· Πρωτάθλημα Ιταλίας: 3 (1971/72, 1972/73, 1974/75)

Με τη Milan

· Κύπελλο Ιταλίας: 1976/77
· Πρωτάθλημα Ιταλίας: 1978/79

Ως προπονητής

Με τη Milan

· Πρωτάθλημα Ιταλίας: 4 (1991/92, 1992/93, 1993/94, 1995/96)
· Σούπερ Καπ Ιταλίας: 3 (1992, 1993, 1994)
· UEFA Champions League: 1993–94 και φιναλίστ: 2 (1992/93, 1994/95)
· Ευρωπαϊκό Super Cup: 1994
· Διηπειρωτικό Κύπελλο: φιναλίστ: 2 (1993,1994)
· Κύπελλο Ιταλίας: φιναλίστ 1997/98

Με τη Real Madrid

· Πρωτάθλημα Ισπανίας: 2 (1996/97, 2006/07)