Κάρλο Αντσελότι

Ο Ιταλός κεντρικός μέσος και αργότερα προπονητής Κάρλο Αντσελότι (Carlo Ancelotti), γεννήθηκε στις 10 Ιουνίου του 1959, στο Ρέτζιολο της Ρέτζιο Εμίλια, στη βόρεια Ιταλία. Αποκαλούμενος «Carletto», άρχισε την καριέρα του με την Πάρμα, βοηθώντας τον σύλλογο στην άνοδο στην ιταλική Serie B το 1979. Μεταγράφηκε στη Ρόμα την επόμενη σεζόν, όπου κατέκτησε τον τίτλο της Serie A και 4 Κύπελλα Ιταλίας. Πήγε στη Μίλαν, στα τέλη της δεκαετίας του 1980, με την οποία κέρδισε 2 τίτλους πρωταθλήματος και 2  Κύπελλα Πρωταθλητριών, μεταξύ άλλων τίτλων. Ένας εξαιρετικός ποδοσφαιριστής που ξεχώριζε για το «εγκεφαλικό» του παιχνίδι, την ποιότητα και τη διάρκεια του. Θεωρείται ως ένας από τους καλύτερους Ιταλούς μέσους της γενιάς του. Αν και δεν είχε αξιοσημείωτα φυσικά και αθλητικά χαρακτηριστικά, εντούτοις διακρίθηκε για τις αμυντικές και οργανωτικές του ικανότητες, την εξαιρετική τεχνική του κατάρτιση και την τακτική αντίληψη του παιχνιδιού, θεωρούμενος ένας προπονητής μέσα στον αγωνιστικό χώρο! Στη γειτονική χώρα, θεωρείται ως ο μέντορας του Ντεμέτριο Αλμπερτίνι (Demetrio Albertini) στη θέση του αμυντικού μέσου και του Αντρέα Πίρλο (Andrea Pirlo) στο ρόλο του οργανωτή με εκτελεστικές ικανότητες παίκτη! Σε διεθνές επίπεδο έπαιξε για την ιταλική εθνική ομάδα σε 26 αγώνες, σκοράροντας μία φορά και εμφανίστηκε σε 2 Παγκόσμια Κύπελλα, τερματίζοντας στην 3^η θέση στο τουρνουά του 1990, καθώς και στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1988, φτάνοντας στους ημιτελικούς.

Ως προπονητής, εργάστηκε για την Ρετζιάνα, την Πάρμα, τη Γιουβέντους, τη Μίλαν, την Τσέλσι, τη Παρί Σεν Ζερμέν, τη Ρεάλ Μαδρίτης και τη Μπάγερν Μονάχου, κατακτώντας τίτλους στην Ιταλία, την Αγγλία, τη Γαλλία, την Ισπανία και τη Γερμανία. Είναι ο μόνος προπονητής που έχει κατακτήσει τον Τσάμπιονς Λιγκ 3 φορές, φτάνοντας σε 4 τελικούς (3 τελικοί και 2 νίκες με τη Μίλαν και μια νίκη με την Ρεάλ Μαδρίτης). Είναι επίσης ο πρώτος προπονητής που κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων της FIFA με δύο Ευρωπαϊκούς συλλόγους. Θεωρείται ένας από τους Καλύτερους και πιο Επιτυχημένους προπονητές Όλων των Εποχών.

Ξεκίνησε την καριέρα του το 1974 στη Πάρμα. Έκανε το επαγγελματικό ντεμπούτο του στη Serie C κατά τη διάρκεια της σεζόν 1976/77, στην ηλικία των 18 ετών. Υπό την τεχνική καθοδήγηση του Τσέζαρε Μαλντίνι  (Cesare Maldini), συχνά αναπτυσσόταν πίσω από τους επιθετικούς, είτε ως δεύτερος επιθετικό, λόγω της διορατικότητάς του. Διακρίθηκε σε αυτόν τον ρόλο και βοήθησε τη Πάρμα σε μια 2^η θέση στην Serie C1 κατά τη διάρκεια της περιόδου 1978/79, που της έδωσε το δικαίωμα να παίξει στα play-offs για τη Serie B. Στο καθοριστικό παιχνίδι στη Βιτσέντζα, εναντίον της Τριεστίνα, με το σκορ στο 1-1, σκόραρε δύο γκολ, που έδωσαν στην Πάρμα τη νίκη με 3-1, σφραγίζοντας τη θέση στη Serie B της επόμενης περιόδου.

Το 1979 μεταγράφηκε στην Ρόμα στην οποία έκανε το ντεμπούτο του στη Serie Α, σε μια λευκή ισοπαλία εναντίον της Μίλαν στις 16 Σεπτεμβρίου. Κατέκτησε 2 συνεχόμενα Κύπελλα Ιταλίας, το 1980 και το 1981 και βοήθησε την ομάδα του να κερδίσει ένα ιστορικό πρωτάθλημα το 1983, το 2^ο στην ιστορία του συλλόγου. Την επόμενη σεζόν, βοήθησε τη Ρόμα για να κερδίσει ένα ακόμη Κύπελλο Ιταλίας και να φτάσει στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών του 1984, παρόλο που έχασε τον τελικό λόγω τραυματισμού, όπου η Ρόμα ηττήθηκε από τη Λίβερπουλ στη διαδικασία των πέναλτι, στο Ολίμπικο της Ρώμης. Ονομάστηκε αρχηγός της ομάδας το 1985, υπό τον Σβεν-Γκόραν Έρικσον (Sven-Göran Eriksson), κατακτώντας για 4^η φορά το Κύπελλο Ιταλίας.

Από το 1987 μέχρι το 1992 αγωνίστηκε στην Μίλαν και ήταν μέλος της ομάδας που κέρδισε τα 2 συνεχόμενα Κύπελλα Πρωταθλητριών του 1989 και του 1990. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η Μίλαν διέθετε ίσως την καλύτερη ομάδα της ιστορίας της, με παίκτες όπως ο Πάολο Μαλντίνι (Paolo Maldini), ο Φράνκο Μπαρέζι (Franco Baresi), ο Ρομπέρτο Ντοναντόνι (Roberto Donadoni) και η τριάδα των Ολλανδών Φρανκ Ράικαρντ (Frank Rijkaard), Ρουντ Γκούλιτ (Ruud Gullit) και Μάρκο βαν Μπάστεν (Marco van Basten)! Η Καλύτερη στιγμή του με τη Μίλαν ήταν όταν, παίρνοντας μια μακρινή πάσα από τον Γκούλιτ, άδειασε 2 παίκτες της Ρεάλ και με ένα εξαιρετικά δυνατό μακρινό σουτ, σκόραρε στον ημιτελικό (5-0) για την διοργάνωση του 1988/89. Ήταν βασικός και στο 4-0 επί της Στεάουα στον τελικό 1989 και στο 1-0 επί της Μπενφίκα το 1990. Έκτοτε η Μίλαν παραμένει η τελευταία ομάδα που υπερασπίστηκε με επιτυχία τον τίτλο της κορυφαίας ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης!

Μετά την αποχώρηση του Αρίγκο Σάκι (Arigo Sacchi), κέρδισε τον τίτλο της Serie A αήττητη, υπό τον Φάμπιο Καπέλο (Fabio Capello) κατά τη διάρκεια της σεζόν 1991/92, αλλά επίμονοι τραυματισμοί στο γόνατο και η εμφάνιση του νεαρού Ντεμέτριο Αλμπερτίνι (Demetrio Albertini), περιόρισαν τον χρόνο συμμετοχής του, κάτι τελικά που τον ανάγκασε σε πρόωρη απόσυρση στο τέλος της σεζόν, στην ηλικία των 33 ετών. Έπαιξε το τελευταίο παιχνίδι της καριέρας του με το σύλλογο, σε μια εντός έδρας νίκη με 4-0 επί της Ελλάς Βερόνα στις 17 Μαΐου του 1992, στον οποίο ήρθε από τον πάγκο στα τελευταία 20 λεπτά του αγώνα και σκόραρε δύο γκολ, επευφημούμενος από τους οπαδούς της Μίλαν.

Έκανε το ντεμπούτο του με την εθνική Ιταλίας, στις 6 Ιανουαρίου του 1981, σε μια ισοπαλία 1-1 εναντίον της Ολλανδίας. Ένας σοβαρός τραυματισμός του στέρησε τη συμμετοχή στο νικηφόρο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982. Ήταν στην 22άδα στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986, χωρίς να παίξει σε κάποιο παιχνίδι και συμμετείχε σε αυτό του 1990, φτάνοντας στην 3^η θέση. Ήταν επίσης μέλος της ιταλικής ομάδας που έφτασε στους ημιτελικούς του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 1988. Το τελευταίο διεθνές παιχνίδι του, το έπαιξε το 1991. Έκανε συνολικά 26 παιχνίδια για τη «σκουάντρα ατζούρα» και σημείωσε ένα γκολ.

Ο Κάρλο Αντσελότι υπήρξε ένας ταλαντούχος, προσεκτικός, αποτελεσματικός και συγκροτημένος δημιουργικός μέσος, ο οποίος ήταν σε θέση να αναπτυχθεί σε διάφορες θέσεις. Ένας μέσος παγκόσμιας κλάσης, ήταν γνωστός για τις  ηγετικές του και οργανωτικές ικανότητες και θεωρείται ως ένας από τους Καλύτερους Ιταλούς Μέσους της γενιάς του. Αν και δεν διακρίθηκε ιδιαίτερα για το ρυθμό, καθώς και τα φυσικά και αθλητικά χαρακτηριστικά του, ήταν ένας εργατικός, μαχητικός και επίμονος ομαδικός παίκτης, ο οποίος διακρίθηκε αμυντικά, ενώ λόγω της εξαιρετικής τεχνικής ικανότητας, της τακτικής ευφυΐας, της διορατικότητας, το εύρος των μεταβιβάσεων, διαθέτοντας και ένα ισχυρό και ακριβές σουτ έξω από την περιοχή, συνέβαλε και στο επιθετικό παιχνίδι της ομάδας του, με τα γκολ και τις ασίστ. Παρά την ικανότητά του, η καριέρα του επηρεάστηκε από αρκετούς τραυματισμούς, οι οποίοι και περιόρισαν το χρόνο συμμετοχής του και τον ανάγκασαν σε απόσυρση το 1992. Καθώς συχνά αναπτυσσόταν μπροστά από την αμυντική γραμμή, ως κεντρικός ή αμυντικός μέσος, μια θέση που του επέτρεπε να ορίζει το ρυθμό του παιχνιδιού της ομάδας του, θεωρείται ως ο μέντορας του Ντεμέτριο Αλμπερτίνι στη θέση του αμυντικού μέσου και του Αντρέα Πίρλο στο ρόλο του οργανωτή με εκτελεστικές ικανότητες παίκτη.

Όταν αποσύρθηκε από την ενεργό δράση, έγινε προπονητής, ξεκινώντας από την Ρετζιάνα το 1995, στην Β' Κατηγορία, κερδίζοντας την άνοδο στην Σέριε Α. Συνέχισε στην Πάρμα, τερματίζοντας στην 2^η θέση του πρωταθλήματος, κερδίζοντας παράλληλα την έξοδο στο Τσάμπιονς Λιγκ, με την οποία έφτασε στους προημιτελικούς. Συνέχισε στην Γιουβέντους όπου ξεκίνησε με προϋποθέσεις νικητή αλλά κατέκτησε μόνο το Κύπελλο Ιντερτότο το 2001. Εκεί οι τιφόζι δεν τον υποδέχθηκαν καλά, λόγω του ποδοσφαιρικού παρελθόντος του σε Μίλαν και Ρόμα, αναρτώντας μάλιστα πανό στο γήπεδο στο οποίο αναγραφόταν «Ένα γουρούνι δεν μπορεί να γίνει καλός προπονητής». Λίγα χρόνια αργότερα, σαν προπονητής της Μίλαν, είχε υψώσει το μεσαίο του δάχτυλο στους οπαδούς της «Μεγάλης Κυρίας»!

Το 2001 ανέλαβε τη Μίλαν, φτάνοντας την πρώτη χρονιά του στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Την χρονιά 2002/03 και μετά από πολλές αλλαγές στο ρόστερ της ομάδας, κατέκτησε το Τσάμπιονς Λιγκ νικώντας την Γιουβέντους. Ακολούθησαν επιτυχημένα χρόνια καθώς η Μίλαν έφτασε 2 ακόμα φορές στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ και τις 2 με αντίπαλο την Λίβερπουλ. Έχασε αυτόν του 2005, στην Κωνσταντινούπολη, στα πέναλτι, αφού είχε προηγηθεί με 3-0 στο ημίχρονο (!!!) και κέρδισε αυτόν της Αθήνας το 2007. Τον Ιούνιο του 2009 εγκατέλειψε για πρώτη φορά την Ιταλία,  αναλαμβάνοντας τη Τσέλσι. Στο Νησί κατάφερε να πάρει το FA Community Shield το 2009 και πρωτάθλημα και κύπελλο το 2010 και μάλιστα με ρεκόρ σκοραρίσματος, καθώς οι «μπλε» είδαν δίχτυα, ΜΟΝΟ για το πρωτάθλημα, 103 φορές! Μετά από την άσχημη πορεία του 2011, παρά τα 60 εκατομμύρια για τον Φερνάντο Τόρρες  (Fernando Torres) και τα 25 εκατομμύρια για τον Νταβίντ Λουίζ (David Luiz), απολύθηκε από την ομάδα!

 Στις 30 Δεκεμβρίου του 2011 ανακοινώθηκε επίσημα η συμφωνία του με την Παρί Σεν Ζερμέν, για 2,5 χρόνια και έγινε ο πιο ακριβοπληρωμένος προπονητής στην Γαλλία με ετήσιες απολαβές περίπου 6 εκατομμύρια ευρώ. Παρά τον πακτωλό εκατομμυρίων από τους νέους Άραβες ιδιοκτήτες της ομάδας, έχασε τον τίτλο από την Μονπελιέ. Παρότι κατέκτησε τον τίτλο την επόμενη σεζόν, το πρώτο πρωτάθλημα της Παρί μετά από το 1994, παραιτήθηκε λίγο πριν το τέλος! Στις 25 Ιουνίου του 2013, ανακοινώθηκε ως ο νέος προπονητής της Ρεάλ Μαδρίτης. Κατέκτησε το Τσάμπιονς Λιγκ της περιόδου 2013/14, όταν ο Σέρχιο Ράμος (Sergio Ramos), ισοφάρισε την Ατλέτικο Μαδρίτης στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων, υποτάσσοντάς την στην παράταση με 4-1! Έγινε έτσι ο μοναδικός προπονητής που έχει κατακτήσει 3 φορές το Τσάμπιονς Λιγκ με παραπάνω από μια ομάδα. Μοναδικός που συγκρίνεται μαζί του είναι ο Μπομπ Πέισλι (Bob Paisley), που πανηγύρισε την κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών επίσης 3 φορές αλλά με μια ομάδα, τη Λίβερπουλ (1977, 1978, 1981)! Στις 20 Δεκεμβρίου του 2015, ο γενικός διευθυντής της Μπάγερν Μονάχου, Καρλ-Χάιντζ Ρουμενίγκε (Karl-Heinz Rummenigge) επιβεβαίωσε ότι ο Αντσελότι θα αντικαταστήσει τον Πεπ Γκουαρντιόλα (Pep Guardiola), για τη σεζόν 2016/17, υπογράφοντας τριετές συμβόλαιο.

Όσο αναντίρρητο είναι πως έχει περάσει στο πάνθεον της ιστορίας του Τσάμπιονς Λιγκ, άλλο τόσο προκαλεί εντύπωση πως έχει κατακτήσει μόλις 4 φορές το πρωτάθλημα με τις ομάδες που προπόνησε. Με τη Μίλαν μάλιστα, απ’ το 2001 έως το 2009 που έμεινε στον πάγκο της, κατάκτησε μόλις μια φορά τη ιταλική Serie A και 2 το Τσάμπιονς Λιγκ! Εκτός αυτού, έχει πανηγυρίσει την αγγλική Premier League, τη γαλλική Ligue 1, τη γερμανική Bundesliga, όχι όμως και την ισπανική La Liga, σε ένα ομολογουμένως περίεργο στατιστικό στοιχείο.

PALMARES

Περίοδος: Σύλλογος, Συμμετοχές (Γκολ)

Εφηβική καριέρα

• ·         1973–1975: Unione Sportiva Reggiolo Associazione Sportiva Dilettantistica
• ·         1975/76: Società Sportiva Dilettantistica Parma Calcio, 1913

Επαγγελματική καριέρα

• ·         1976–1979: Società Sportiva Dilettantistica Parma Calcio, 1913, 55 (13)
• ·         1979–1987: Associazione Sportiva Roma, 171 (12)
• ·         1987–1992: Associazione Calcio Milan, 112 (10)

Σύνολο καριέρας: 338 (35)

Διεθνής

• ·         1981–1991: Ιταλία, 26 (1)

Προπονητική καριέρα

• ·         1995/96: Associazione Calcio Reggiana 1919
• ·         1996–1998: Società Sportiva Dilettantistica Parma Calcio
• ·         1999–2001: Juventus Football Club
• ·         2001–2009: Associazione Calcio Milan
• ·         2009–2011: Chelsea Football Club
• ·         2011–2013: Paris Saint-Germain Football Club
• ·         2013–2015: Real Madrid Club de Fútbol
• ·         2016–          : Fußball-Club Bayern München

Τίτλοι

Ως ποδοσφαιριστής

Με τη Roma

• ·         Πρωτάθλημα Ιταλίας: 1982/83
• ·         Κύπελλο Ιταλίας: 4 (1979/80, 1980/81, 1983/84, 1985/86)

Με τη Milan

• ·         Κύπελλο Πρωταθλητριών: 2 (1988/89, 1989/90)
• ·         Ευρωπαϊκό Super Cup: 2 (1989, 1990)
• ·         Πρωτάθλημα Ιταλίας: 2 (1987/88, 1991/92)
• ·         Σούπερ Καπ Ιταλίας: 1988
• ·         Διηπειρωτικό Κύπελλο: 2 (1989, 1990)

Διεθνείς

• ·         Παγκόσμιο Κύπελλο: 3^η θέση 1990

 

Ως προπονητής

Με τη Juventus

• ·         UEFA Intertoto Cup: 1999

Με τη Milan

• ·         UEFA Champions League: 2 (2002/03, 2006/07)
• ·         Ευρωπαϊκό Super Cup: 2 (2003, 2007)
• ·         Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων FIFA: 2007
• ·         Πρωτάθλημα Ιταλίας: 2003/04
• ·         Κύπελλο Ιταλίας: 2002/03
• ·         Σούπερ Καπ Ιταλίας: 2004

Με τη Chelsea

• ·         Πρωτάθλημα Αγγλίας: 2009/10
• ·         Κύπελλο Αγγλίας: 2009/10
• ·         FA Community Shield: 2009

Με τη Paris Saint-Germain

• ·         Πρωτάθλημα Γαλλίας: 2012/13

Με τη Real Madrid

• ·         UEFA Champions League: 2013/14
• ·         Ευρωπαϊκό Super Cup: 2014
• ·         Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων FIFA: 2014
• ·         Κύπελλο Ισπανίας: 2013/14

Με την Bayern Munich

• ·         Πρωτάθλημα Γερμανίας: 2016/17
• ·         Σούπερ Καπ Γερμανίας: 2016

Προσωπικές Διακρίσεις

• ·  Προπονητής της Χρονιάς για την Ιταλική Serie A’ από την Ένωση Ιταλών Επαγγελματιών Ποδοσφαιριστών: 2 (2001, 2004)
• ·         Καλύτερος Προπονητής για την Ιταλία (Panchina d'Oro): 2 (2002/03, 2003/04)
• ·         Προπονητής της Χρονιάς για την Γαλλική Ligue 1: 2012/13
• ·     Καλύτερος Προπονητής στον Κόσμο σε Συλλογικό Επίπεδο από τον Διεθνή Οργανισμό Ιστορίας και Στατιστικής του Ποδοσφαίρου: 2 (2007, 2014)
• ·         Προπονητής της Χρονιάς από το αγγλικό περιοδικό «World Soccer Magazine»: 2003
• ·         Προπονητής της Χρονιάς για την Ιταλία από τους Εκδότες Αθλητικού Τύπου (Enzo Bearzot Award): 2014
• ·         Καλύτερος Προπονητής στον Κόσμο από τη FIFA: επιλαχών 2014

ΠΗΓΗ: gazzetta.gr