Βλογημένος: Αμαντέο Καρίσο: Ο Ταρζάν

Ο Αργεντίνος τερματοφύλακας Αμαντέο Καρίσο (Amadeo Raúl Carrizo), γεννήθηκε στις 12 Ιουνίου του 1926, στο Ρουφίνο, μια πόλη στα νότια της επαρχίας Σάντα Φε, στο κέντρο της αργεντίνικης επικράτειας. Γνωστός με το μικρό του όνομα "Αμαντέο", θεωρείται ένας Πρωτοπόρος της θέσης, βοηθώντας στην καινοτομία τεχνικών και στρατηγικών για τους τερματοφύλακες. Η Διεθνής Ομοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής του Ποδοσφαίρου (IFFHS) το έχει συμπεριλάβει μεταξύ των 10 Κορυφαίων Γκολκίπερ του 20^ου Αιώνα το 2000. Ήταν ο Πρώτος τερματοφύλακας που φορούσε γάντια, ο Πρώτος που έπαιζε έξω από την περιοχή του και ο Πρώτος που χρησιμοποίησε τα ελεύθερα λακτίσματα ως στρατηγική για να ξεκινήσει τις αντεπιθέσεις. Έκανε μεγάλη καριέρα με τη Ρίβερ Πλέιτ, μέλος της περίφημης «La Maquina» (Η Μηχανή) και υπερασπίστηκε την εστία της από τα 19 του έως τα 42 του, δημιουργώντας μερικά αξιομνημόνευτα ρεκόρ στην αργεντίνικη Πριμέρα Ντιβιζιόν, ενώ για τη 10ετία 1954-1964, υπερασπίστηκε 20 φορές την εστία της εθνικής Αργεντινής. Το παρατσούκλι του ήταν ο «Ταρζάν» για τις εντυπωσιακές αποκρούσεις του αλλά και την αυτοθυσία του.

Έκανε το ντεμπούτο του στην πρώτη κατηγορία της Αργεντινής, σε ηλικία 19 ετών, στις 6 Μαΐου του 1945, παίζοντας για την Ρίβερ Πλέιτ εναντίον της Ιντεπεντιέντε, έναν αγώνα που η Ρίβερ κέρδισε με 2-1. Αγωνίστηκε στην περίφημη «La Maquina» (Η Μηχανή) της Ρίβερ, μια από τις καλύτερες ομάδες στην ιστορία του ποδοσφαίρου, συμπαίκτης με τους Χοσέ Μανουέλ Μορένο, (José Manuel Moreno), Φέλιξ Λουστάου (Félix Loustau), Αντόλφο Πεντερνέρα (Adolfo Pedernera), Άνχελ Λαμπρούνα (Ángel Labruna) και Αλφρέδο Ντι Στέφανο (Alfredo Di Stéfano)! Κατέκτησε 7 πρωταθλήματα Αργεντινής, το 1945, 1947, 1952, 1953, 1955, 1956 και 1957. Ενίσχυσε επίσης 2 συλλόγους του Περού, σε 2 μεγάλα διεθνή παιχνίδια, το 1969. Την Αλιάντσα της Λίμα εναντίον της Δυναμό Μόσχας του Λεβ Γιασίν (Lev Yashin) και την Ουνιβερσιτάριο εναντίον της βραζιλιάνικης Κορίνθιανς.

Αποσύρθηκε από την ενεργό δράση, το 1970, μετά από μια διετία, αγωνιζόμενος για την κολομβιανή Μιλιονάριος, κατακτώντας το Copa Mustang. Το 1968, όταν και έφυγε από τη Ρίβερ, ήταν ο κάτοχος 2 σημαντικών ρεκόρ: των 513 επίσημων αγώνων για την Primera Division της Αργεντινής και των 8 συνεχόμενων παιχνιδιών χωρίς να παραβιαστεί η εστία του! Συνολικά συμμετείχε σε 595 συναντήσεις, συμπεριλαμβανομένων και των αγώνων με την Αλιάντσα και την Ουνιβερσιτάριο. Στα 42 του χρόνια διατήρησε το απαραβίαστο των 769 λεπτών! Το ρεκόρ καταγράφηκε στις 14 Ιουλίου του 1968.

Έπαιξε για την εθνική ομάδα της Αργεντινής με σημαντική επιτυχία, ιδιαίτερα σε αγώνες εναντίον της Βραζιλίας, αλλά υπέστη και μια ντροπιαστική ήττα με 1-6 από την Τσεχοσλοβακία, στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1958, στον πρώτο ίσως αγώνα που η τακτική εμφανίστηκε στο ποδόσφαιρο! Επιστρέφοντας στην Αργεντινή, μόνος αυτός πλήρωσε το μάρμαρο για τη συντριβή. Το κοινό που τον λάτρευε, τον γιουχάισε και τον «σταύρωσε»! Η Μοναξιά του Τερματοφύλακα! … Χρόνια αργότερα, στα απομνημονεύματά του, ο πρώτος γκολκίπερ-λόγχη, ο πρώτος «τρελός» ποδοσφαιρικά τερματοφύλακας, έγραψε: «Περισσότερο θυμάμαι τα σουτ που έφαγα, παρά εκείνα που απέκρουσα»! …

Υπήρξε το πρότυπο για πολλούς διάσημους Νοτιοαμερικάνους τερματοφύλακες, όπως ο Αργεντίνος Χούγκο Ορλάντο Γκάτι (Hugo Orlando Gatti), ο Κολομβιανός Ρενέ Χιγκίτα (René Higuita) και ο Παραγουανός Χοσέ Λουίς Τσιλαβέρτ (José Luis Chilavert). Το 2000 αναδείχθηκε ως ο Κορυφαίος Νοτιοαμερικάνος γκολκίπερ και κατετάγη μεταξύ των πρώτων 10 Καλύτερων Τερματοφυλάκων του 20^ου Αιώνα. Ο μεγάλος Ρώσος τερματοφύλακας Λεβ Γιασίν τον εκτιμούσε ιδιαίτερα και την μοναδική φορά που συναντήθηκαν του δώρισε τα γάντια του!

Προς τιμήν του, η Γερουσία της Αργεντινής έχει ορίσει τη 12^η Ιουνίου, ημέρα των γενεθλίων του, ως την «Ημέρα του Τερματοφύλακα». Στην αργεντίνικη λαϊκή κουλτούρα, η φράση « …την ημέρα του τερματοφύλακα», χρησιμοποιείται ως ευφημισμός για κάτι που δεν θα συμβεί ποτέ! Η έκφραση «θα σε πληρώσω την μέρα του τερματοφύλακα» σήμαινε στην Αργεντινή κάτι σαν «στις 30 Φεβρουαρίου» δείχνοντας το πόσο αδικημένοι είναι οι τερματοφύλακες καθώς σπάνια κερδίζουν την δόξα που τους αναλογεί!

Από τις 17 Αυγούστου του 2008, η βόρεια κερκίδα του Μονουμεντάλ, του γηπέδου της Ρίβερ, φέρει το όνομά του. Εκτός όμως από την τιμή αυτή, η Ρίβερ Πλέιτ αποφάσισε, στις 27 Δεκεμβρίου του 2013, να τον τιμήσει με τον τίτλο του επίτιμου προέδρου της και το έκανε πράξη στο Μονουμεντάλ, με την ευκαιρία ενός αγώνα της κόντρα στην Ατλέτικο Ραφαέλα. Ο Αμαντέο, που παρά τα σχεδόν 88 χρόνια του κρατιέται μια χαρά, μπήκε στο γήπεδο μαζί με 11 τερματοφύλακες από τις Ακαδημίες της Ρίβερ Πλέιτ (για όσους δεν το γνωρίζουν, όλοι οι σύλλογοι της Αργεντινής έχουν πολλές ομάδες από πιτσιρίκια που τις χωρίζουν με βάση το έτος γέννησης και παίζουν σε ξεχωριστά πρωταθλήματα) που ήταν ντυμένοι με... παραδοσιακές στολές τερματοφύλακα και το απαραίτητο αξεσουάρ του Καρίσο, την τραγιάσκα.

Ο Αμαντέο των 7 πρωταθλημάτων, των περίπου 600 παιχνιδιών, των 769 λεπτών χωρίς να δεχτεί γκολ στα... 42 του, που έχει σταματήσει να παίζει ποδόσφαιρο εδώ και 44 χρόνια δεν άντεξε και λύγισε κάτω από τα χειροκροτήματα των οπαδών της Ρίβερ και το τάγκο που έχει φτιαχτεί γι' αυτόν και έπαιζε από τα μεγάφωνα του Μονουμεντάλ. Την ίδια στιγμή το #GraciasAmadeo ήταν ο τρόπος των φίλων της ομάδας για να πουν ένα ηλεκτρονικό ευχαριστώ στον πρώτο άνθρωπο που κατακτά τον τιμητικό τίτλο του επίτιμου προέδρου της Ρίβερ Πλέιτ!

Δείτε το αφιέρωμα της Ρίβερ Πλέιτ για τον Αμαντέο Καρίσο:

.. και το τι διαδραματίστηκε στο Μονουμεντάλ, την ημέρα της ανακήρυξής του σε πρώτο επίτιμο πρόεδρο της Ρίβερ Πλέιτ:

Ζούσε στη περιοχή της Βίλα Ντεβότο στη πόλη του Μπουένος Άιρες. Ο ίδιος σε συνέντευξη που έδωσε στην αργεντίνικη «Ole» είπε ότι ήταν η πιο συγκινητική βράβευσή του γιατί πολύ απλά έγινε από την Ρίβερ, την αγαπημένη του ομάδα. Έκανε πλάκα λέγοντας ότι οι συγγενείς του ανησυχούσαν γιατί συνέχιζε να οδηγεί μοτοσικλέτα και όποτε ακούγαν ασθενοφόρο έλεγαν μεταξύ τους «… τον Αμαντέο κουβαλάει», ενώ με απόλυτη ταπεινότητα δήλωσε ότι δεν ένοιωθε ο καλύτερος τερματοφύλακας, ότι του έλειπε ο φίλος του ο Ντι Στέφανο και θα ήθελε να τον ξαναδεί. Όσο για το λουκ του που είχε αφήσει εποχή με την τραγιάσκα, ο Αμαντέο απλά δήλωσε ότι στα χρόνια του δεν είχαν ζελέ ...

Ο Αμαντέο Καρίσο πέθανε σε ηλικία ενενήντα τριών ετών, στην κλινική Zabala στο Μπουένος Άιρες στις 20 Μαρτίου του 2020. Δέκα ημέρες πριν από το θάνατό του, είχε υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση στην πλάτη.