Λου Μακάρι

Ο Σκωτσέζος επιθετικός μέσος Λου Μακάρι (Luigi "Lou" Macari), γεννήθηκε στις 7 Ιουνίου του 1949, στο Λαργκς, μια πόλη περίπου 50 χλμ. δυτικά της Γλασκόβης. Ξεκίνησε τη ποδοσφαιρική του σταδιοδρομία στην Σέλτικ, όντας ένας από τα μέλη της «Ποιοτικής Συμμορίας», την εξαιρετική ομάδα από τα τμήματα υποδομής του συλλόγου, που προέκυψε στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Ένας από τους καλύτερους Σκωτσέζους την δεκαετία του 1970, είναι πιο γνωστός για τη θητεία του στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, όπου έπαιξε πάνω από 400 παιχνίδια. Τη βοήθησε να κερδίσει την άνοδο πίσω στην Α’ κατηγορία και στη συνέχεια έπαιξε στη κατάκτηση του Κυπέλλου Αγγλίας του 1977, τον πρώτο τίτλο της μετά το 1968, ενώ τελείωσε τη καριέρα του στη Σουίντον. Έκανε 24 διεθνείς εμφανίσεις με την εθνική Σκωτίας και σημείωσε 5 γκολ. Ήταν προπονητής της Σουίντον, της Γουέστ Χαμ, της Μπέρμιγχαμ, της Στόουκ, σε δύο περιόδους, της Σέλτικ και της Χάντερσφιλντ.

Μοναχογιός του Αλβέρτου και της Μαργαρίτας, γεννήθηκε στο Εδιμβούργο και πέρασε το πρώτο έτος της ζωής του με την οικογένειά του στο χωριό Νιουτάουνγκρεϊντζ, πριν η οικογένεια μετακομίσει στο Λονδίνο. Ο πατέρας του ήταν στη βιομηχανία τροφοδοσίας και είχε εκπροσωπήσει τον βρετανικό στρατό στο ποδόσφαιρο. Η οικογένεια μετακόμισε στο Λαργκς όταν ο Μακάρι ήταν 9 ετών. Είχε εντοπιστεί από την Σέλτικ και υπέγραψε έντυπα μαθητείας με τον σύλλογο σε ηλικία 16 ετών. Έγινε επαγγελματίας το 1968, με μισθό £ 15 στερλίνες την εβδομάδα.

Γρήγορα έγινε ένας από τα μέλη της φημισμένης «Ποιοτικής Συμμορίας», την εξαιρετική εφεδρική ομάδα από τα τμήματα υποδομής του συλλόγου που προέκυψε στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και περιλάμβανε, επίσης τον Κένι Νταλγκλίς (Kenny Dalglish), τον Ντάνι ΜακΓκρέιν (Danny McGrain) και τον Ντέιβι Χέι (Davie Hay). Τον Αύγουστο του 1968, η δεύτερη ομάδα της Σέλτικ έπρεπε να νικήσει την αντίστοιχη ομάδα της Πάρτικ Θιστλ με τουλάχιστον 7 γκολ διαφορά για να κερδίσει το «Reserve League Cup» από τη Ρέιντζερς. Η Σέλτικ κέρδισε 12-0, με τον Μακάρι να σκοράρει 4 γκολ! Σκόραρε 91 γκολ σε 2 σεζόν για τις ρεζέρβες και στις περιστασιακές παρουσίες του σε παιχνίδια της πρώτης ομάδας, στην οποία πρωτόπαιξε το 1970. Το  1971, αντικατέστησε τον Γουίλι Γουάλας (Willie Wallace), ως βασικός στον επαναληπτικό του Κυπέλλου Σκωτίας του 1971 και σκόραρε για την Σέλτικ στη νίκη με 2-1 επί της Ρέιντζερς.

Μετά από ένα πολλά υποσχόμενο ξεκίνημα της καριέρας του με την Σέλτικ, μετακόμισε στα νότια των συνόρων, το 1973 για 200.000 λίρες, υπογράφοντας για τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, όπου πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της σταδιοδρομίας του. Κατά τη διάρκεια της θητείας του στη Σέλτικ, είχε σκοράρει 57 γκολ σε 100 εμφανίσεις από το ντεμπούτο του, το 1970. Κέρδισε μαζί της 3 τίτλους πρωταθλήματος και 2 Κύπελλα Σκωτίας. Το πρώτο παιχνίδι του για την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, το έκανε τον Ιανουάριο του 1973 εναντίον της Γουέστ Χαμ στο οποίο σκόραρε το γκολ της ισοφάρισης, στην ισοπαλία 2-2. Το 1977, ήταν ο ποδοσφαιριστής που πάνω του εξοστρακίστηκε ένα σουτ του συμπαίκτη του Τζίμι Γκρίνοφ (Jimmy Greenhoff), με αποτέλεσμα η Γιουνάιτεντ να κατακτήσει το Κύπελλο Αγγλίας, στερώντας ταυτόχρονα από τη Λίβερπουλ ένα ανεπανάληπτο τρεμπλ. Έκανε 400 εμφανίσεις για τον σύλλογο, σκοράροντας 98 γκολ.

Οι πρώτες ποδοσφαιρικές παραστάσεις του στο Ολντ Τράφορντ, δαπανήθηκαν προσπαθώντας να οδηγήσει την επίθεση, χωρίς να καταφέρει απολύτως τίποτα. Ο υποβιβασμός στη Β’ κατηγορία το 1974 ήταν το χαμηλό σημείο, αλλά τις επόμενες περιόδους, με τον ίδιο αγωνιζόμενο ως μεσοεπιθετικό, η Γιουνάιτεντ υπό τον Τόμι Ντόχερτι (Tommy Docherty), άρχισε να κερδίζει ξανά τον κόσμο της, με επιθετικό ποδόσφαιρο στο οποίο ο Μακάρι  απολάμβανε εξαιρετικής δημοτικότητας μαζί με παίκτες όπως ο Γκόρντον Χιλ (Gordon Hill), ο Στιβ Κόπελ (Steve Coppell) και οι αδελφοί Μπράιαν και Τζίμι (Brian & Jimmy Greenhoff). Βοήθησε τη Γιουνάιτεντ κερδίσει τον τίτλο της Β’ Κατηγορίας το 1975. Τερμάτισε 3^ος τη σεζόν της επιστροφής και ήταν φιναλίστ στο τελικό του Κυπέλλου τη σεζόν 1975/76 με τη Σαουθάμπτον, πριν κατακτήσει το τρόπαιο ένα χρόνο αργότερα με τη Λίβερπουλ. Ήταν στη πλευρά των ηττημένων στο τελικό του Κυπέλλου του 1979 με την Άρσεναλ και έπαιξε σε μια σειρά από ευρωπαϊκούς αγώνες στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και στις αρχές της δεκαετίας του 1980.

Κέρδισε δύο συμμετοχές για την εθνική Ελπίδων της Σκωτίας στις αρχές του 1972, πριν κάνει το ντεμπούτο του για την εθνική Ανδρών, τον Μάιο του 1972 εναντίον της Ουαλίας.  Ήταν μέλος της ομάδας για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1978 στην Αργεντινή. Ωστόσο, δέχτηκε αρνητική κριτική όταν κατήγγειλε ότι οι 20.000 λίρες, ως μπόνους, που θα έπαιρναν  οι παίκτες αν κέρδιζαν το Παγκόσμιο Κύπελλο ήταν πολύ χαμηλό, ταυτόχρονα με τη διαρροή ιστοριών στον Τύπο σχετικά με την κατάσταση στο εσωτερικό της εθνικής Σκωτίας. Η Σκωτία έχασε τον πρώτο αγώνα από το Περού, ήλθε ισόπαλη με το Ιράν, κέρδισε την Ολλανδία με 3-2, αλλά αυτό δεν αρκούσε για να προχωρήσει στο τουρνουά, επιστρέφοντας άδοξα πίσω. Έκανε συνολικά 24 εμφανίσεις με την εθνική και σημείωσε 5 γκολ

Μετά την αποχώρηση του από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το 1984, ανέλαβε παίκτης-προπονητής στη Σουίντον, στη 4^η Κατηγορία, οδηγώντας την σε διαδοχικές ανόδους στη Γ’ Κατηγορία το 1985/86 και στη Β’ Κατηγορία το 1986/87. Το 1989 του επιβλήθηκε τιμωρία από την Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία, επειδή πόνταρε στην ήττα της ομάδας του στο Κύπελλο από τη Νιούκαστλ!  Οι επιτυχίες με την Σουίντον, οδήγησαν να αναλάβει τη Γουέστ Χαμ το 1989/90. Είχε μια φήμη για την πειθαρχία και προσπάθησε να αλλάξει την προπόνηση και τις διατροφικές συνήθειες των παικτών, συναντώντας κάποιες αποδοκιμασίες. Ήταν στη 10^η θέση στη Β’ Κατηγορία και είχε αποκλειστεί από την Τορκί στο Κύπελλο. Αμέσως μετά προέκυψαν οι έρευνες για παρατυπίες στοιχημάτων όσο ήταν στη Σουίντον. Έφυγε στις 18 Φεβρουαρίου του 1990 και ένα χρόνο αργότερα, τον Φεβρουάριο του 1991, ανέλαβε τη Μπέρμιγχαμ οδηγώντας τους «Μπλε» σε μια νίκη 3-2 επί της Τρανμίρ στον τελικό του «Football League Trophy» του 1991.

Στις 18 Ιουνίου του 1991 ανέλαβε την Στόουκ. Έφτασε στα play-off, όπου ηττήθηκε από την Στόκπορτ, την οποία κέρδισε λίγες μέρες αργότερα στο «Football League Trophy» του 1992. Τη σεζόν 1992/93 κατέκτησε τον τίτλο της Β’ Κατηγορίας, συγκεντρώνοντας 93 βαθμούς κάνοντας και ρεκόρ συλλόγου αήττητος σε 25 παιχνίδια. Τον Οκτώβριο του 1993, άφησε τη Στόουκ και επέστρεψε στην Σκωτία αναλαμβάνοντας τη Σέλτικ. Παρά τη νίκη επί της Ρέιντζερς με 2-1, η θητεία του ήταν ανεπιτυχής με αποτυχημένες μεταγραφές και κακά πλασαρίσματα. Μια ήττα με 2-4 από τη Ρέιντζερς και ένας αποκλεισμός στο Κύπελλο από τη Μάδεργουελ, έφερε την απόλυση τον Μάρτιο του 1994. Επέστρεψε στη Στόουκ τον Σεπτέμβριο του 1994, χάνοντας την άνοδο με την Λέστερ. Η τελευταία του προσπάθεια στη προπονητική έγινε το 2000 με την Χάντερσφιλντ, από την οποία απολύθηκε το 2002.

Σήμερα ζει στο Στόουκ και λειτουργεί ως αυθεντία για την τηλεόραση της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Έχει δώσει πολλές ομιλίες ως προσκεκλημένος στο Πανεπιστήμιο «Staffordshire» για την Αθλητική Δημοσιογραφία. Κατέχει επίσης το «Lou Macari Chip Shop», στην Οδό Τσέστερ, κοντά στο Ολντ Τράφορντ. Η μητέρα του πέθανε λίγο πριν από το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1978, κάτω από περίεργες συνθήκες, με λόγο υπερβολική δόση χαπιών. Ο ίδιος έχει πει ότι. «Η μητέρα μου ζούσε μόνη της και στη συνομιλία είχα μαζί της μου είπε ότι ήταν εκεί με μερικούς φίλους. Δεν είμαι πεπεισμένος ότι οι φίλοι ήταν καλοί φίλοι! Μερικά χρήματα είχαν εξαφανιστεί!»  

Οι γιοι του Μάικλ και ο Πολ έχουν παίξει επαγγελματικά με την Στόουκ, όταν ήταν προπονητής του συλλόγου. Ο νεότερος γιος του, Τζόναθαν, αυτοκτόνησε το 1999, όταν λύθηκε το συμβόλαιο του με τη Νότιγχαμ Φόρεστ. Ο οικογενειακός φίλος και πρώην προπονητής του Ντέιβ Μπάσετ (Dave Bassett), δήλωσε ότι ο Τζόναθαν δεν μπορούσε να χειριστεί την πίεση του να παίζει κάτω από το μεγαλείο του πατέρα του. Υπήρχαν επίσης υπόνοιες για κατανάλωση φαρμάκων ή και ναρκωτικών, αλλά ο ίδιος αργότερα απέρριψε αυτή τη θεωρία, παραδεχόμενος όπως και στον θάνατο της μητέρας του, ότι η ιστορία πίσω από την τραγωδία μπορεί ποτέ να μην γίνει γνωστή. Χρόνια αργότερα υποστήριξε ότι «τα χρήματα στην τσέπη ενός νεαρού άνδρα είναι μια συνταγή για καταστροφή και εμείς βιώσαμε αυτή την καταστροφή. Μόνο όταν περάσετε από κάτι τέτοιο καταλαβαίνετε την κόλαση». Συνεργάστηκε επίσης με τη δημοτική αρχή της πόλης του Στόουκ ον Τρεντ  για να εγκαταστήσει το «The Macari Center», ένα κέντρο περίθαλψης για να στεγάσει τους αστέγους, το οποίο άνοιξε τον Φεβρουάριο του 2016.

PALMARES

Περίοδος: Σύλλογος, Συμμετοχές (Γκολ)

Επαγγελματική καριέρα

• ·         1967–1973: Celtic Football Club, 58 (26)
• ·         1973–1984: Manchester United Football Club, 329 (78)
• ·         1984–1986: Swindon Town Football Club, 33 (3)

Σύνολο καριέρας: 420 (107)

 Διεθνής

• ·         1972–1978: Σκωτία, 24 (5)

Προπονητική καριέρα

• ·         1984–1989: Swindon Town Football Club
• ·         1989/90: West Ham United Football Club
• ·         1991: Birmingham City Football Club
• ·         1991–1993: Stoke City Football Club
  
• ·         1993/94: Celtic Football Club
• ·         1994–1997: Stoke City Football Club
• ·         2000–2002: Huddersfield Town Football Club

 Τίτλοι

Ως ποδοσφαιριστής

Με τη Celtic

• ·         Πρωτάθλημα Σκωτίας: 4 (1969/70, 1970/71, 1971/72, 1972–73)
• ·         Κύπελλο Σκωτίας: 2 (1970/71, 1971–72)

Με τη Manchester United

• ·         Πρωτάθλημα Β’ Κατηγορίας Αγγλίας: 1974/75
• ·         Κύπελλο Αγγλίας: 1976/77
• ·         FA Charity Shield: 2 (1977, 1983)

Ως προπονητής

Με τη Swindon Town

• ·         Πρωτάθλημα Δ’ Κατηγορίας Αγγλίας: 1985/86[40]
• ·         Πρωτάθλημα Γ’ Κατηγορίας Αγγλίας -νικητής play-off: 1986/87

Με τη Birmingham City

• ·         Football League Trophy: 1991

Με τη Stoke City

• ·         Πρωτάθλημα Β’ Κατηγορίας Αγγλίας: 1992/93
• ·         Football League Trophy: 1992