Ρομπέρτο Ντοναντόνι

Ο Ιταλός κεντρικός μέσος, Ρομπέρτο Ντοναντόνι (Roberto Donadoni), γεννήθηκε στις 9 Σεπτέμβρη του 1963, στο Τσιζάνο Μπεργκαμάσκο, μια πόλη δυτικά του Μπέργκαμο,  στη Λομβαρδία, στον ιταλικό βορρά. Ένας πλήρης, ευέλικτος και πολυτάλαντος εξτρέμ, γνωστός για την ταχύτητα, την αντοχή, τις εκτελεστικές ικανότητες, τη μεταβίβαση και τις τεχνικές δεξιότητες, ήταν σε θέση να παίζει και στις δύο πτέρυγες, ή ακόμα και στο κέντρο. Ξεκίνησε την καριέρα του με την Αταλάντα και αργότερα έγινε ένας στυλοβάτης της ομάδας του Μίλαν από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 και τις αρχές αυτής του 1990, επιτυγχάνοντας αξιόλογη εθνική και διεθνή επιτυχία κατά τη διάρκεια του χρόνου του με την ομάδα. Στην μεταγενέστερη καριέρα του, ήταν ένας από τους πρωτοπόρους στη Major League Soccer, όπου έπαιξε δύο σεζόν για τους NY/NJ ΜέτροΣταρς, τερματίζοντας την καριέρα του με την Ιτιχάντ στην Σαουδική Αραβία το 2000. Σε διεθνές επίπεδο, ήταν σημαντικό μέλος της εθνικής ιταλικής ομάδας στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές αυτής του 1990. Εκπροσώπησε τη χώρα του στα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα του 1988 και του 1996 και στα Παγκόσμια Κύπελλα του 1990 και 1994. Με την Ιταλία έφτασε στους ημιτελικούς του Euro του 1988 και κέρδισε το Χάλκινο και Αργυρό Μετάλλιο στα Παγκόσμια Κύπελλα του 1990 και του 1994 αντίστοιχα.

Μετά το τέλος της καριέρα του, ξεκίνησε μια καριέρα ως προπονητής το 2001, που περιλάμβανε θητείες με την Λέκο, τη Λιβόρνο και τη Τζένοα. Αργότερα διορίστηκε επικεφαλής προπονητής της εθνικής ομάδας της Ιταλίας, διαδεχόμενος τον Μαρτσέλο Λίπι, ο οποίος παραιτήθηκε αφού κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο 2006. Στο Euro 2008, με τον Ντοναντόνι ως προπονητή, η Ιταλία έφτασε στα προημιτελικά, ηττώμενη από την μετέπειτα πρωταθλήτρια Ισπανία στα πέναλτι. Στις 26 Ιουνίου του 2008, απολύθηκε παρά το γεγονός ότι υπέγραψε παράταση του συμβολαίου πριν από την έναρξη του Euro 2008, χρησιμοποιώντας μια ρήτρα η οποία επέτρεπε τον τερματισμό του εάν η Ιταλία δεν φθάσει στον ημιτελικό. Αντικαταστάθηκε από τον Λίπι, ο οποίος επέστρεψε ως προπονητής της εθνικής ομάδας. Αργότερα οδήγησε τη Νάπολι, τη Κάλιαρι και την Πάρμα, μέχρι την πτώχευση της το 2015. Στη συνέχεια, ανέλαβε στη Μπολόνια.

Ξεκίνησε την καριέρα του με την Αταλάντα το 1982, κερδίζοντας τον τίτλο στη Serie C1, της ιταλικής Γ’ Κατηγορίας και μετά από 2 μόλις σεζόν το πρωτάθλημα της ιταλικής Serie B, επιτυγχάνοντας την άνοδο στα «μεγάλα σαλόνια» του ιταλικού ποδοσφαίρου, το 1984. Μεταγράφηκε στη Μίλαν το 1986 και έγινε ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους στην θρυλική ομάδα που κυριάρχησε στην Ιταλία και την Ευρώπη στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές έως τα μέσα της δεκαετίας του 1990. Συνήθως αγωνιζόταν στη δεξιά πλευρά, σε έναν ευρύ ρόλο στη μεσαία γραμμή.

Ήταν ένα ζωτικής σημασίας μέλος των «ροσονέρι», τόσο υπό την καθοδήγηση του Αρίγκο Σάκι (Arrigo Sacchi), όσο και του Φάμπιο Καπέλο (Fabio Capello), κατακτώντας 6 τίτλους πρωταθλητή στην ιταλική Serie A, 4 ιταλικά Σούπερ Καπ, καθώς επίσης 3 Κύπελλα Πρωταθλητριών Ευρώπης (1989, 1990, 1994), ενώ βρέθηκε άλλες 2 φορές στον τελικό (1993, 1995) και 2 Διηπειρωτικά Κύπελλα (1989, 1990), ενώ ήταν φιναλίστ σε άλλα 2 (1993, 1994) κατά τη διάρκεια της θητείας του στο Μιλάνο. Παρά το γεγονός ότι απέτυχε να κερδίσει το Κύπελλο Ιταλίας με την Μίλαν, έφτασε στον τελικό δύο φορές, τις περιόδους 1989/90 και 1997/98, όπου ηττήθηκε και στις 2 περιπτώσεις!

Έφτασε πολύ κοντά στο να είναι ένας από μια χούφτα ποδοσφαιριστών που θα είχαν πεθάνει εντός του γηπέδου, όταν την περίοδο 1989/90 κατά την διάρκεια του αγώνα, Ερυθρός Αστέρας Βελιγραδίου-Μίλαν, για το Κύπελλο Πρωταθλητριών, η ζωή του σώθηκε, την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή, ύστερα από την γρήγορη σκέψη του φυσιοθεραπευτή του Ερυθρού Αστέρα, ο οποίος του έσπασε το σαγόνι (!!!)  για να δημιουργήσει δίοδο, ώστε να πάει οξυγόνο στους πνεύμονες του, αφού του είχε γυρίσει η γλώσσα και έφρασε την αναπνευστική οδό, έχοντας χάσει τις αισθήσεις του, ύστερα από μια διεκδίκηση στον αέρα με έναν αμυντικό της Γιουγκοσλαβικής ομάδας!

Μετά τη κατάκτηση του 5^ου τίτλου του στην ιταλική Serie A με τη Μίλαν και μετά την αποχώρηση αρκετών βασικών παικτών των «ροσονέρι», συμπεριλαμβανομένων του Φράνκο Μπαρέζι (Franco Baresi) και του Μάουρο Τασότι (Mauro Tassotti), καθώς και του προπονητή Φάμπιο Καπέλο, αποσύρθηκε -προσωρινά- από το επαγγελματικό ποδόσφαιρο, παρόλο που αργότερα πήγε για να παίξει στην MLS στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι ΜέτροΣταρς της Νέας Υόρκης του πρόσφεραν ένα ηγεμονικό συμβόλαιο για να αγωνιστεί μαζί τους στη νεοσύστατη Major League Soccer και υπέγραψε το 1996. Κατά τη διάρκεια των 3 σεζόν του με τους ΜέτροΣταρς, ξανακλήθηκε και στην ιταλική εθνική ομάδα. Επέστρεψε στην MLS, αλλά στις 2 πρώτες «εμβρυακές» σεζόν του πρωταθλήματος. Αποδείχθηκε ο απόλυτος αστέρας τους, ένας σταθερός performer, που είδε το όνομά του στην Ιδανική 11άδα του πρωταθλήματος το 1996. Ονομάστηκε επίσης στην Ιδανική 11άδα της Ανατολικής Περιφέρειας, ενώ ήταν ο νικητής του εναρκτήριου All-Star Game, με 3-2 επί της Δυτικής Περιφέρειας, πάλι το 1996. Δυστυχώς, η απόδοσή του δεν κατάφερε να φέρει στους ΜέτροΣταρς κάποιον τίτλο. Συνολικά, σκόραρε 6 γκολ για την ομάδα της Νέας Υόρκης.

Επέστρεψε για λίγο πίσω στη Μίλαν, μετά από τη  σεζόν 1997 του MLS και αμέσως τη βοήθησε να φτάσει στον τελικό του ιταλικού Κυπέλλου του 1998, κατά τη διάρκεια της δεύτερης περιόδου του Φάμπιο Καπέλο με τον σύλλογο, καθώς και σε ακόμη ένα τίτλο Serie A, υπό τον Αλμπέρτο Τζακερόνι (Alberto Zaccheroni) το 1999, τον 6^ο του και τελευταίο τίτλο στο ιταλικό πρωτάθλημα. Ο Ντοναντόνι, σημείωσε 18 γκολ στη σταδιοδρομία του στη Serie A για τη Μίλαν, σε 287 εμφανίσεις, και 23 γκολ συνολικά σε 390 εμφανίσεις για όλες τις διοργανώσεις. Τελείωσε την καριέρα του παίζοντας για ένα μικρό χρονικό διάστημα με την Αλ Ιτιχάντ στη Σαουδική Αραβία, κερδίζοντας την Σαουδαραβική Premier League κατά τη διάρκεια της περιόδου 1999-2000 και επίσημα αποσύρθηκε από το επαγγελματικό ποδόσφαιρο αμέσως μετά.

Ήταν μέλος της ιταλικής εθνικής ομάδας κάτω των 21, φτάνοντας στον τελικό του αντίστοιχου Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 1986. Έκανε το ντεμπούτο του στην εθνική Ανδρών, στις 8 Οκτωβρίου του 1986, υπό τον Ατζέλιο Βιτσίνι (Azeglio Vicini) σε μια νίκη 2-0 επί της Ελλάδας. Σύντομα έγινε ένα βασικό μέλος της εθνικής ομάδας, φτάνοντας στα ημιτελικά του Euro 1988 και στη συνέχεια έπαιξε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990, στα γήπεδα της πατρίδας του, βοηθώντας την Ιταλία στη κατάκτηση της 3^ης θέσης. Ήταν από τους μοιραίους στον ημιτελικό εναντίον της Αργεντινή, αφού έχασε πέναλτι στη διαδικασία. Συνολικά, έκανε 5 εμφανίσεις σε όλο το τουρνουά, λείποντας στον αγώνα του Γύρου των 16, στη νίκη επί της Ουρουγουάης λόγω τραυματισμού και στη νίκη, στον αγώνα για την 3^η θέση εναντίον της Αγγλίας.

Πήρε επίσης μέρος στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994, υπό τη καθοδήγηση του Αρίγκο Σάκι, βοηθώντας την Ιταλία να τερματίσει στη 2^η θέση, όπου για άλλη μια φορά ηττήθηκε στη διαδικασία των πέναλτι, από τη Βραζιλία, χωρίς ο Ντοναντόνι να συμμετέχει στη τωρινή διαδικασία. Κατά τη πορεία προς τον τελικό, ‘’σέρβιρε’’ το γκολ στον Ντίνο Μπάτζιο (Dino Baggio), στη νίκη με 2-1, στον προημιτελικό επί της Ισπανίας και επίσης το ίδιο στον Ρομπέρτο Μπάτζιο (Roberto Baggio) όταν σκόραρε το πρώτο του γκολ για την Ιταλία, στη νίκη με 2-1 επί της Βουλγαρίας, στα ημιτελικά του τουρνουά. Εκπροσώπησε επίσης, την Ιταλία στο Euro 96, το οποίο ήταν και το τελευταίο του διεθνές τουρνουά πριν από την διεθνή αποχώρησή του, παίζοντας και στους 3 αγώνες της ομάδας. Η τελευταία εμφάνισή του για την Ιταλία ήταν στις 19 Ιουνίου του 1996, στον τελευταίο  αγώνα της ομάδας, στη Φάση των Ομίλων, στην ισοπαλία 0-0 με την μετέπειτα πρωταθλήτρια Γερμανία. Συνολικά, έκανε 63 εμφανίσεις για την «σκουάντρα ατζούρα», σκοράροντας 5 γκολ.

Ο Ρομπέρτο Ντοναντόνι, θεωρούμενος ως ένας από τους Μεγαλύτερους Ιταλούς Ποδοσφαιριστές της γενιάς του, ήταν ένας γρήγορος, συνεπής, ευφυής και πλήρης μέσος, ικανός να παίζει σε κάθε πτέρυγα, στο κέντρο ή ακόμα και ως επιθετικός μέσος, αν και η καλή του πλευρά ήταν η δεξιά. Ένας πολύ ταλαντούχος παίκτης, ο οποίος ήταν σημαντικό μέλος του συλλόγου και της εθνικής ομάδας καθ' όλη τη διάρκεια της καριέρας του, ξεχώρισε για το ρυθμό του, την ευκινησία του και την εξαιρετική τεχνική του κατάρτιση. Η επιτάχυνση, ο έλεγχος της μπάλας, οι ικανότητες στη ντρίμπλα και η δημιουργικότητα, του επέτρεψαν να υπερνικά αντιπάλους αμυντικούς, έχοντας κάποιες φανταστικές στιγμές, αν και μεμονωμένες περιπτώσεις. Ένας σκληρά εργαζόμενος, τακτικώς ευπροσάρμοστος και ενεργητικός παίκτης, ήταν επίσης γνωστός για την αντοχή του, η οποία του επέτρεψε να συνεισφέρει τόσο αμυντικά όσο και επιθετικά, καθώς και για το εύρος των μεταβιβάσεων, γεγονός που του επέτρεψε να λειτουργήσει ως παίκτης box-to-box. Διέθετε μια μοναδική δυνατότητα να προσφέρει βοήθειες στους συμπαίκτες του εντός περιοχής από τα ακριβή σουτ και τις σέντερς ακριβείας. Ήταν επίσης ένας ισχυρός και ακριβής σουτέρ από απόσταση με τα δύο πόδια, παρά το γεγονός ότι ήταν φυσικός δεξιοπόδαρος. Ο Μισέλ Πλατινί (Michel Platini) τον περιέγραψε ως τον Μεγαλύτερο Ιταλό Ποδοσφαιριστή της δεκαετίας του 1990.

Μετά τη απόσυρσή του από την ενεργό δράση, εκπαιδεύτηκε για προπονητής. Η πρώτη του δουλειά ήταν στη Λέκο και ακολούθησαν δουλειές με τη Λιβόρνο (2002/03) και τη Τζένοα (2003). Το 2005, επέστρεψε στη Λιβόρνο στα μέσα της σεζόν. Τους οδήγησε σε ένα εκπληκτική 9^η θέση κα με τον σύλλογο στην 6^η  θέση στα μισά της σεζόν 2005/06, παραιτήθηκε από την κριτική του προέδρου Άλντο Σπινέλι (Aldo Spinelli). Τον Ιούλιο του 2006, μετά την παραίτηση του Μαρτσέλο Λίπι (Marcello Lippi) αμέσως μετά την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου, ονομάστηκε ως νέος προπονητής της εθνικής Ιταλίας, με  πρώτιστο καθήκον να οδηγήσει τη φρέσκα Παγκόσμια Πρωταθλήτρια μέσω προκριματικών στο Euro 2008. Στις 16 Αυγούστου, έκανε το ντεμπούτο του ως προπονητής για την ιταλική εθνική ομάδα, σε φιλικό αγώνα εναντίον της Κροατίας στο Στάδιο Αρμάντο Πίκι του Λιβόρνο, χωρίς κανέναν από τους 23 Παγκόσμιους Πρωταθλητές, εκτός του 3^ου  τερματοφύλακα Μάρκο Αμέλια (Marco Amelia), που κατέληξε σε μια ήττα 0-2.

Το «πραγματικό» ντεμπούτο του, ήρθε στα προκριματικά του UEFA Euro 2008. Πήρε παρηγοριά στο γεγονός ότι και στο πρώτο του ματς ως εθνικός προπονητής, ο Λίπι, ηττήθηκε σε φιλικό αγώνα από την Ισλανδία. Παρά το γεγονός αυτό, τα ιταλικά μέσα ενημέρωσης δεν εξέφρασαν δυσφορία μετά από δύο αγώνες με αρνητικά αποτελέσματα, μια ισοπαλία εντός 1-1 με τη Λιθουανία, που ακολουθήθηκε από μια ήττα 1-3 από τη Γαλλία. Οδήγησε την Ιταλία σε πέντε νίκες στη σειρά, μη έχοντας τον Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο (Alessandro Del Piero) στην ομάδα και τελικά στη πρόκριση. Μια από τις βασικές επικρίσεις που χρεώνονταν από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ήταν η  υποτιθέμενη έλλειψη πίεσης στο να πείσει τον Φραντσέσκο Τότι (Francesco Totti) να παίξει και πάλι για τους «ατζούρι». Μετά από μια ερώτηση σχετικά με πιθανή κλήση του αστέρα της Ρόμα, χαριτολογώντας ισχυρίστηκε ότι « …δεν τον γνωρίζω …»!

Στις 9 Ιουνίου του 2008, στο πρώτο παιχνίδι της Φάσης των Ομίλων, η εθνική ομάδα της Ιταλίας, γνώρισε τη μεγαλύτερη ήττα της, μέσα σε μια 25ετία, 0-3 από την Ολλανδία του πρώην συμπαίκτη του στη Μίλαν και φίλου του, Μάρκο βαν Μπάστεν (Marco van Basten)! Ο αρχηγός και νικητής της Χρυσής Μπάλας, Φάμπιο Καναβάρο (Fabio Cannavaro), δεν αγωνίστηκε λόγω τραυματισμού. Επικρίθηκε ευρέως για την επιλογή των παικτών για αυτό το παιχνίδι. Έφερε ισοπαλία στον επόμενο  αγώνα με τη Ρουμανία στις 13 Ιουνίου, παρά την αμφιλεγόμενη διαιτησία και νίκησε τη Γαλλία με 2-0 στις 17 Ιουνίου για να προχωρήσει στα προημιτελικά, με αντίπαλο μια φανταστική ισπανική ομάδα. Οι δύο ομάδες ήλθαν ισόπαλες 0-0, η Ιταλία είναι η μόνη ομάδα που κράτησε την μετέπειτα τροπαιούχο, ισόπαλη στην κανονική διάρκεια του αγώνα, ωστόσο, οι Ισπανοί κέρδισαν 4-2 στα πέναλτι. Στις 26 Ιουνίου του 2008, απολύθηκε όταν η Ιταλική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία κατήγγειλε τη σύμβαση του, λόγω των απογοητευτικών επιδόσεων στο Euro 2008. Αντικαταστάθηκε από τον Μαρτσέλο Λίπι!.

Στις 10 Μαρτίου του 2009, η Νάπολι ανακοίνωσε και επίσημα τον διορισμό του και στον πρώτο του αγώνα εναντίον της Ρετζίνα ήλθε ισόπαλος 1-1. Μετά την ήττα 1-2 από τη Ρόμα, στις 6 Οκτωβρίου του 2009 απαλλάχθηκε των καθηκόντων του. Στις 16 Νοεμβρίου του 2010, ανέλαβε την Κάλιαρι, που μαχόταν τον υποβιβασμό. Ύστερα από μια σειρά ηρωικών αποτελεσμάτων, κατάφερε να τη σώσει, αλλά στις 12 Αυγούστου του 2011, μόλις δύο εβδομάδες πριν από τη νέα σεζόν, εκπληκτικά απολύθηκε, με ιταλικές δημοσιογραφικές πηγές να αναφέρουν διαφωνίες μεταξύ του Ντοναντόνι και της ηγεσίας του συλλόγου για την πώληση του Αλεσάντρο Μάτρι (Alessandro Matri) στην Γιουβέντους και την υπόθεση που αφορούσε τον Νταβίντ Σουάσο (David Suazo), ο οποίος είχε ενταχθεί λίγες μέρες πριν στην ομάδα για να του ζητηθεί να αποχωρήσει λίγο αργότερα.

Στις 9 Ιανουαρίου 2012, ανέλαβε την Πάρμα, με την κατάσταση κρίσιμη και την ομάδα κοντά στη ζώνη του υποβιβασμού. Τα αποτελέσματα βελτιώθηκαν αμέσως και κατάφερε να πετύχει το ρεκόρ των 7 νικών στη σειρά στη Serie A. Στο τέλος της σεζόν, ο ιστορικός σύλλογος τερμάτισε 8^ος στον πίνακα, με τους ίδιους βαθμούς με την 7^η, Ρόμα! Η αρχική συμφωνία ήταν μέχρι το 2013, αλλά παρατάθηκε για 2 χρόνια.  Στο τέλος της σεζόν 2012/13, Πάρμα εντυπωσίασε και τελείωσε σε μια άνετη 10^η θέση, παρά τους αρχικούς φόβους για υποβιβασμό. Το 2014, οδήγησε την ομάδα στην 6^η θέση στη Serie A, βοηθώντας την να προκριθεί για το UEFA Europa League για πρώτη φορά από το 2007! Η συμμετοχή της όμως στο τουρνουά δεν κατέστη δυνατή λόγω των οικονομικών προβλημάτων του συλλόγου, αφού δεν πληρούσε τα κριτήρια για άδεια της UEFA! Ο σύλλογος επίσης τιμωρήθηκε με αφαίρεση 7 βαθμών κατά τη διάρκεια της σεζόν 2014/15 της Serie A! Την επόμενη περίοδο, με τις σοβαρές οικονομικές δυσκολίες της Πάρμα να συνεχίζονται, ο σύλλογος οδηγήθηκε σε πτώχευση τον Μάρτιο του 2015, πράγμα που σήμαινε ότι θα αντιμετώπιζε τελικά τον υποβιβασμό! Αν και η Ιταλική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία, επέτρεψε στην ομάδα να ολοκληρώσει τη σεζόν, τερμάτισαν τελικά στην 20^η θέση. Έφυγε από το σύλλογο στο τέλος της σεζόν. Τον Οκτώβριο του 2015, ανέλαβε τη νεοφώτιστη στη Serie A, Μπολόνια.

PALMARES

Περίοδος: Σύλλογος, Συμμετοχές (Γκολ)

Εφηβική καριέρα

• ·         1981/82: Atalanta Bergamasca Calcio

Επαγγελματική καριέρα

• ·        1982 –1986: Atalanta Bergamasca Calcio, 96 (5)
• ·         1986–1996: Associazione Calcio Milan, 261 (18)
• ·         1996/97: MetroStars (η σημερινή New York Red Bulls), 49 (6)
• ·         1997–1999: Associazione Calcio Milan, 24 (0)
• ·         1999–2000: Al-Ittihad Club, 15 (0)

Σύνολο καριέρας: 445 (29)

Διεθνής

• ·         1984–1986: Εθνική Νέων Ιταλίας, 13 (1)
• ·         1986–1996: Ιταλία, 63 (5)

Προπονητική καριέρα

• ·         2001/02: Calcio Lecco 1912
• ·         2002/03: Associazione Sportiva Livorno Calcio
• ·         2003: Genoa Cricket and Football Club
• ·         2004–2006: Associazione Sportiva Livorno Calcio
• ·         2006–2008: Ιταλία
• ·         2009: Società Sportiva Calcio Napoli
• ·         2010/11: Cagliari Calcio
• ·         2012–2015: Società Sportiva Dilettantistica Parma Calcio 1913
• ·         2015–          : Bologna Football Club 1909

Τίτλοι

Ως ποδοσφαιριστής

Συλλογικοί

Με την Atalanta

• ·         Πρωτάθλημα Γ’ Κατηγορίας Ιταλίας: 1981/82
• ·         Πρωτάθλημα Β’ Κατηγορίας Ιταλίας: 1983/84

Με τη Milan

• ·        Πρωτάθλημα Ιταλίας: 6 (1987/88, 1991/92, 1992/93, 1993/94, 1995/96, 1998/99) και επιλαχών: 2 (1989/90, 1990/91)
• ·         Κύπελλο Ιταλίας:  φιναλίστ: 2 (1989/90, 1997/98)
• ·         Σούπερ Καπ Ιταλίας: 4 (1988, 1992, 1993, 1994)
• ·        Κύπελλο Πρωταθλητριών/Champions League: 3 (1988/89, 1989/90, 1993/94) και φιναλίστ: 2 (1992/93, 1994/95)
• ·         Ευρωπαϊκό  Super Cup: 3 (1989, 1990, 1994) και φιναλίστ 1993
• ·         Διηπειρωτικό Κύπελλο: 2 (1989, 1990) και φιναλίστ: 2 (1993, 1994)

Με την Al-Ittihad

• ·         Πρωτάθλημα Σαουδικής Αραβίας: 1999–2000

Διεθνείς

Με την Ιταλία

• ·         Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Νέων (UEFA U-21): φιναλίστ 1986
• ·         Παγκόσμιο Κύπελλο: 3^η θέση το 1990, 2^η θέση το 1994
• ·         Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα: στους ημιτελικούς το 1988 (δεν έγινε μικρός τελικός)

Προσωπικές Διακρίσεις

• ·         Μέλος Ιδανικής 11άδας Πρωταθλήματος MLS: 1996
• ·         Βραβείο Επιτευγμάτων Καριέρας "Gaetano Scirea": 1998
• ·         Διεθνές Βραβείο ‘’Giacinto Facchetti’’: 2015
• ·         Μέλος του Hall of Fame της A.C. Milan

Τιμές

• ·         Ιππότης 5^ης Κλάσης/ Ιππότης: Μέλος του Τάγματος της Αξίας της Ιταλικής Δημοκρατίας: 1991