Ο Ισπανός κεντρικός επιθετικός, Χούλιο Σαλίνας (Julio Salinas Fernández) γεννήθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου του 1962 στο Μπιλμπάο Ψηλός και γεροδεμένος (1,88μ., 85 κιλά), ταυτόχρονα τεχνίτης και καλός σουτέρ, θεωρείται ως ένας από τους Καλύτερους σέντερ φορ που εμφανίστηκαν στα γήπεδα του κόσμου τις δεκαετίες του 1980 και του 1990. Ψηλόλιγνος επιθετικός με εξαιρετικές δεξιότητες, είναι περισσότερο γνωστός για την περίοδό του στην Μπαρτσελόνα, έχοντας ξεκινήσει την καριέρα του με την Αθλέτικ του Μπιλμπάο. Κατόρθωσε να σημειώσει γκολ σε όποια ομάδα και αν αγωνίστηκε, ενώ έκανε αισθητή την παρουσία του και με την εθνική ομάδα της χώρας του, για την οποία κέρδισε 56 διεθνείς συμμετοχές και αντιπροσώπευσε την «φούρια ρόχα» σε 3 Παγκόσμια Κύπελλα και 2 Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα.
Σε μικρή ηλικία, εντάχθηκε στα τμήματα υποδομής του μεγάλου συλλόγου της γενέτειράς του, της Αθλέτικ, τη περίφημη ‘’Cantera’’ (Αλάνα). Χάρη στο ταλέντο του, δεν άργησε να ξεχωρίσει και το 1982, στα 20 του χρόνια, πραγματοποίησε το ντεμπούτο του πλάι στους επαγγελματίες των «Λιονταριών» στην ισπανική La Liga. Τη περίοδο 1983/84, με την β’ ομάδα της Αθλέτικ, αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ στη Β’ Κατηγορία, κερδίζοντας το αντίστοιχο βραβείο ‘’Πιτσίτσι’’, βοηθώντας την ομάδα σε μια 2η θέση στο ‘’μικρό’’ ισπανικό πρωτάθλημα. Κατά τη διάρκεια των 2 πρώτων σεζόν του ως επαγγελματίας, έπαιξε επίσης 13 παιχνίδια για την πρώτη ομάδα, σκοράροντας το πρώτο του γκολ στην ισπανική La Liga, στις 26 Μαρτίου του 1983, στην εντός έδρας νίκη με 4-0 επί της Θέλτα του Βίγκο. Έμεινε στους Βάσκους έως το 1986, βοηθώντας τους να κατακτήσουν 2 τίτλους πρωταθλητή (1982/83 και 1983/84) και ενός κυπελλούχου Ισπανίας (1983/84), πετυχαίνοντας συνολικά 13 γκολ σε 68 συμμετοχές.
Σε μικρή ηλικία, εντάχθηκε στα τμήματα υποδομής του μεγάλου συλλόγου της γενέτειράς του, της Αθλέτικ, τη περίφημη ‘’Cantera’’ (Αλάνα). Χάρη στο ταλέντο του, δεν άργησε να ξεχωρίσει και το 1982, στα 20 του χρόνια, πραγματοποίησε το ντεμπούτο του πλάι στους επαγγελματίες των «Λιονταριών» στην ισπανική La Liga. Τη περίοδο 1983/84, με την β’ ομάδα της Αθλέτικ, αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ στη Β’ Κατηγορία, κερδίζοντας το αντίστοιχο βραβείο ‘’Πιτσίτσι’’, βοηθώντας την ομάδα σε μια 2η θέση στο ‘’μικρό’’ ισπανικό πρωτάθλημα. Κατά τη διάρκεια των 2 πρώτων σεζόν του ως επαγγελματίας, έπαιξε επίσης 13 παιχνίδια για την πρώτη ομάδα, σκοράροντας το πρώτο του γκολ στην ισπανική La Liga, στις 26 Μαρτίου του 1983, στην εντός έδρας νίκη με 4-0 επί της Θέλτα του Βίγκο. Έμεινε στους Βάσκους έως το 1986, βοηθώντας τους να κατακτήσουν 2 τίτλους πρωταθλητή (1982/83 και 1983/84) και ενός κυπελλούχου Ισπανίας (1983/84), πετυχαίνοντας συνολικά 13 γκολ σε 68 συμμετοχές.
Ύστερα από δυο 3ες θέσεις, τις 2 τελευταίες του σεζόν, μεταγράφηκε το 1986 στην Ατλέτικο Μαδρίτης, όπου σκόραρε τον εντυπωσιακό αριθμό των 31 τερμάτων σε 75 συμμετοχές, στις 2 «γεμάτες» περιόδους που αγωνίστηκε για τους «ροχιμπλάνκος», από το 1986 έως το 1988, ανεβάζοντας κι άλλο τις «μετοχές» του στο ποδοσφαιρικό «χρηματιστήριο», συμπεριλαμβανομένων των 2 που σκόραρε στις 7 Φεβρουαρίου του 1988, στην εντυπωσιακή νίκη με 7-0 εντός έδρας επί της Μαγιόρκα!
Υπέγραψε στη Μπαρτσελόνα, τη σεζόν 1988/89, βρίσκοντας
στην ομάδα κι άλλους Βάσκους παίκτες, συμπεριλαμβανομένων του βετεράνου Ραμόν
Αλεσάνκο (José Ramón Alexanko Ventosa),
αλλά και τους Χοσέ Μάρι Μπακέρο (José María Bakero Escudero), Τσίκι
Μπεκιριστάιν (Aitor "Txiki" Begiristain Mujika) και Ιόν-Αντόνι
Γκοϊκοετσέα (Ion Andoni Goikoetxea Lasa), με τους 3 τελευταίους να φτάνουν την
ίδια χρονιά στη Μπάρτσα και θα αποτελέσουν τη ραχοκοκαλιά της θρυλικής ‘’Dream
Team’’ του Γιόχαν Κρόιφ (Hendrik Johannes "Johan" Cruijff). Σκόραρε
20 γκολ στο πρωτάθλημα στη πρώτη του σεζόν στον σύλλογο, καθώς η Μπάρτσα
τερμάτισε 2η πίσω από την Ρεάλ Μαδρίτης. Ο ίδιος, ήταν σκόρερ, τόσο στον τελικό του
Κυπέλλου Κυπελλούχων του 1989, εναντίον της Σαμπντόρια, όσο και στον τελικό του
ισπανικού Κυπέλλου της επόμενης χρονιάς, στη νίκη με 2-0 επί της Ρεάλ.
Με τους «μπλαουγκράνα» ο Βάσκος φορ κατέκτησε τα πάντα!
Τέσσερα πρωταθλήματα, ένα Κύπελλο και δύο ισπανικά Σούπερ Καπ, καθώς επίσης το
Κύπελλο Κυπελλούχων της περιόδου 1988/89, το Κύπελλο Πρωταθλητριών της σεζόν
1991/92, το πρώτο στην ιστορία της «Μπάρτσα» και το ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ αυτής
της χρονιάς (1992)! Έστειλε 60 φορές τη μπάλα στα αντίπαλα δίχτυα σε 146
εμφανίσεις, ωστόσο ενώ τις πρώτες χρονιές του στην ομάδα είχε αρκετό χρόνο
συμμετοχής, σταδιακά έχασε τη θέση του στο βασικό σχήμα και λόγω της ηλικίας
του, αλλά και λόγω της εμφάνισης επιθετικών της κλάσης του Χρίστο Στόιτσκοφ (Hristo
Stoichkov). Θα καταφέρει να σκοράρει μερικά σημαντικά γκολ, παρά τον
περιορισμένο χρόνο συμμετοχής του. Στις 30 Ιανουαρίου του 1994, αφού μπήκε ως
αλλαγή στο β’ ημίχρονο εναντίον της Αλμπαθέτε, σκόραρε 2 γκολ στην εντός έδρας
νίκη με 2-1, παίζοντας μόνο σε άλλα 6 παιχνίδια κατά τη διάρκεια της σεζόν, με
την Μπαρτσελόνα τελικά να φτάνει στη κατάκτηση του 4ου στη σειρά
τίτλου πρωταθλήματος!
Μετά από 6 σεζόν, το καλοκαίρι του 1994, αποδεσμεύθηκε
από τους Καταλανούς και υπέγραψε στην Ντεπορτίβο Λα Κορούνια (1994/95, 24
ματς/12 γκολ) , βοηθώντας την να τερματίσει στη 2η θέση της
βαθμολογίας στη μόνη του σεζόν εκεί. Αν και δεν ήταν πρώτη επιλογή στη βασική
11άδα, τελείωσε με 12 γκολ στο πρωτάθλημα, 2ος σκόρερ του συλλόγου,
πίσω μόνο από τον Μπεμπέτο (José Roberto Gama de Oliveira, ‘’Bebeto’’)!
Μπαίνοντας αργά ως αλλαγή στο Καμπ Νόου, στις 3 Δεκεμβρίου, ήταν αυτός που
ισοφάρισε σε 1-1 το παιχνίδι, μόνο 3 μήνες μετά την αποχώρηση του!
Μετά την υπογραφή, μεταξύ άλλων, του Ρώσου Ντμίτρι Ραντσένκο (Dmitri Leonidovich Radchenko), κρίθηκε πλεονασματικός και υπέγραψε στη Σπόρτινγκ του Χιχόν, όπου σκόραρε 18 γκολ στο πρωτάθλημα, στη σεζόν 1995/96 (24 συνολικά σε 54 αγώνες), ζωτικής σημασίας στο να βοηθήσει τον μεγάλο σύλλογο της Αστούριας να αποφύγει τον υποβιβασμο! Έχαιρε ιδιαίτερης εκτίμησης στη πόλη κατά τη διάρκεια του ενάμιση χρόνου που βρέθηκε εκεί, με τους οπαδούς της συχνά να τραγουδούν: «Bota de oro, Salinas Bota de oro!» (Χρυσό Παπούτσι, του Σαλίνας το Χρυσό Παπούτσι!).
Στη συνέχεια, ξενιτεύτηκε στην Ιαπωνία, για τους Γιοκοχάμα Μαρίνος, όπου και πάλι παρουσίασε τις εκτελεστικές του δυνατότητες (1997/98, 47 ματς/34 γκολ), μαζί με τον πρώην συμπαίκτη στη Μπαρτσελόνα, Ιόν-Αντόνι Γκοϊκοετσέα. Επέστρεψε κοντά στο σπίτι του, παίζοντας τις 2 τελευταίες σεζόν της καριέρας του με την Ντεπορτίβο Αλαβές (1998-2000, 50 ματς/12 γκολ). Η Αλαβές τερμάτισε 6η τη σεζόν 1999-2000 και θα έφτανε στον τελικό του Κυπέλλου UEFA την επόμενη χρονιά! Στις 19 Μαΐου του 2000, έπαιξε το τελευταίο του επαγγελματικό αγώνα, σκοράροντας στην ήττα με 1-2 από την πρώτη ομάδα του, την Αθλέτικ του Μπιλμπάο. Αποσύρθηκε στα 38 του χρόνια, με 417 παιχνίδια και 152 γκολ στο ισπανικό πρωτάθλημα.
Εκπροσώπησε την εθνική ομάδα της Ισπανίας κατά τη
διάρκεια μιας δεκαετίας (1986-1996), σκοράροντας 22 γκολ σε 56 διεθνείς
εμφανίσεις. Το ντεμπούτο του ήταν στις 22 Ιανουαρίου του 1986, όταν σκόραρε στη
φιλική νίκη 2-0 επί της Σοβιετικής Ένωσης, στο Λας Πάλμας. Πήρε μέρος σε 3
Παγκόσμια Κύπελλα, αυτό του 1986, όπου σκόραρε εναντίον της Βόρειας Ιρλανδίας,
του 1990, σκοράροντας στην ήττα, στον δεύτερο γύρο από την Γιουγκοσλαβία και
του 1994, καθώς και 2 Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα, αυτά του 1988 και του 1996.
Στον προημιτελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1994, εναντίον της Ιταλίας , έχοντας σκοράρει στην ισοπαλία 2-2 με την Νότια Κορέα, έχασε την ευκαιρία να βάλει την Ισπανία στην κορυφαία τετράδα του τουρνουά! Με τον αγώνα ισόπαλο στο 1-1 και λιγότερο από 10’ λεπτά να απομένουν, σπατάλησε μια αντεπίθεση, με μόνο αντίπαλο τον τερματοφύλακα Τζιανλούκα Παλιούκα (Gianluca Pagliuca)! Ο Ρομπέρτο Μπάτζιο (Roberto Baggio) σφράγισε με το γκολ του, πετυχαίνοντας το 2-1 στα τελευταία λεπτά, τη πρόκριση της Ιταλίας και ο Ισπανός περισσότερο έμεινε στο θυμικό των φιλάθλων για αυτό το γκολ που έχασε, παρά για αυτά που σημείωσε κατά τη διάρκεια μιας 18ετούς επαγγελματικής σταδιοδρομίας!
Αμέσως μετά την απόσυρσή του από την ενεργό δράση, άρχισε
να εργάζεται ως αθλητικός σχολιαστής, πρώτα για το εθνικό ισπανικό
ραδιοτηλεοπτικό δίκτυο ‘’RTVE’’ και στη συνέχεια για το ‘’Lasexta’’. Ο νεώτερος
αδελφός του, Φρανσίσκο, ήταν επίσης ένας επαγγελματίας ποδοσφαιριστής
(κεντρικός αμυντικός) και έπαιξε για την Αθλέτικ του Μπιλμπάο και τη Θέλτα. Και
οι δυο τους έκαναν το ντεμπούτο τους στη κορυφαία ισπανική κατηγορία την
περίοδο 1982/83.
PALMARES
Περίοδος: Σύλλογος, Συμμετοχές (Γκολ)Εφηβική καριέρα
- · 1980/81: Athletic Club Bilbao
Επαγγελματική καριέρα
- · 1981–1984: Bilbao Athletic Club B, 93 (60)
- · 1982–1986: Athletic Club Bilbao, 68 (13)
- · 1986–1988: Club Atlético de Madrid, 75 (31)
- · 1988–1994: Futbol Club Barcelona, 146 (60)
- · 1994/95: Real Club Deportivo de La Coruña, 24 (12)
- · 1995/96: Real Sporting de Gijón, 54 (24)
- · 1997/98: Yokohama F. Marinos, 47 (34)
- · 1998–2000: Deportivo Alavés, 50 (12)
Σύνολο καριέρας: 557 (246)
Διεθνής
- · 1983/84: Εθνική Νέων Ισπανίας, 7 (3)
- · 1986–1996: Ισπανία, 56 (22)
Τίτλοι
Συλλογικοί
Με την Athletic Bilbao
- · Πρωτάθλημα Ισπανίας: 2 (1982/83, 1983/84)
- · Κύπελλο Ισπανίας: 1983/84
Με την Barcelona
- · Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης: 1991/92
- · Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης: 1988/89
- · Ευρωπαϊκό Super Cup: 1992
- · Πρωτάθλημα Ισπανίας: 4 (1990/91, 1991/92, 1992/93, 1993/94)
- · Κύπελλο Ισπανίας: 1989/90
- · Σούπερ Καπ Ισπανίας: 2 (1991, 1992)
Με την Deportivo
- · Κύπελλο Ισπανίας: 1994/95
Προσωπικές Διακρίσεις
- · Πρώτος Σκόρερ Ισπανικού Πρωταθλήματος Β’ Κατηγορίας (Pichichi Trophy): 1983/84
Κάποια στοιχεία από εδώ: balleto.gr
