Ο Άγγλος αριστερός ή και ανασταλτικός μέσος, Ντάνκαν Έντουαρντς (Duncan Edwards), γεννήθηκε την 1η Οκτωβρίου του 1936 σ' ένα σπίτι στο Μάλβερν Κρέσεντ, στην περιοχή Γουντσάιντ του Ντάντλεϊ, μια κωμόπολη λίγα χιλιόμετρα δυτικά του Μπέρμιγχαμ στην κεντρική Αγγλία. Υπήρξε ίσως ο Καλύτερος και σίγουρα ο πιο διάσημος από τους «Busby Babes» (Οι Μπέμπηδες του Μπάσμπι), τη ομάδα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που σχηματίστηκε υπό τον εμβληματικό προπονητή της, τον Ματ Μπάσμπι (Matt Busby) στα μέσα της δεκαετίας του 1950 και ένας από τους 8 παίκτες που έχασαν την ζωή τους στην Αεροπορική Καταστροφή του Μονάχου, τον Φεβρουάριο του 1958. Υπέγραψε για την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ως έφηβος και στη συνέχεια έγινε ο νεότερος παίκτης που έπαιξε στην Α’ αγγλική Κατηγορία της Football League και ο νεαρότερος παίκτης της Αγγλίας από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το στυλ του παιχνιδιού του συνέθετε αυτό που σήμερα λέμε «πολυθεσίτης». Αν και κατά κύριο λόγο έμεινε στην ιστορία ως ανασταλτικός μέσος, μπορούσε με την ίδια ευκολία να παίξει το ίδιο καλά και σε οποιαδήποτε άλλη θέση στον αγωνιστικό χώρο. Τα μεγαλύτερα προσόντα του ήταν η απαράμιλλη φυσική του δύναμη, η αστείρευτη αντοχή, η σκληράδα και η ικανότητα να κατευθύνει τους συμπαίκτες του μέσα στον αγωνιστικό χώρο, στοιχεία αξιοθαύμαστα για έναν τόσο νεαρό παίκτη. Διακρίθηκε για την δύναμη και το σωστό χρόνο των τάκλιν του και για την ικανότητά του να πασάρει και να σουτάρει το ίδιο καλά και με τα δύο πόδια.
Ήταν γνωστός για τις ραγδαίες επελάσεις του μέσα στο γήπεδο και ήταν εξίσου επιδέξιος στις κεφαλιές και στα εντυπωσιακά ισχυρά μεγάλης απόστασης σουτ, για τα οποία του δόθηκε το παρατσούκλι "Boom Boom", παρομοιάζοντας τα με τις βολές του ισχυρού γερμανικό ολμοβόλο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, την ‘’Dicke Bertha’’ (Μεγάλη Μπέρθα). Η επιβλητική του σωματική διάπλαση του χάρισε τα ψευδώνυμα "Big Dunc" και "The Tank" (Το Άρμα) και κατατάσσεται μεταξύ των πιο Σκληρών Παικτών Όλων των Εποχών! Σε μια επαγγελματική σταδιοδρομία μικρότερη των 5 ετών, βοήθησε την Γιουνάιτεντ να κατακτήσει 2 πρωταθλήματα Αγγλίας και να φτάσει στους ημιτελικούς του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, αφού τελικά η μοίρα ήταν πολύ, μα πάρα πολύ σκληρή μαζί του!
Ήταν το πρώτο παιδί του Γκλάντστοουν και της Σάρα Άνν Έντουαρντς και το μοναδικό που κατάφερε να επιβιώσει μέχρι την ενηλικίωσή του, καθώς η μικρότερη αδελφή του, η Κάρολ Άνν πέθανε το 1947 σε ηλικία μόλις 14 εβδομάδων. Η οικογένεια αργότερα μετακόμισε στον αριθμό 31 της οδού Ελμ στην Πράιορι Εστέιτ, επίσης στο Ντάντλεϊ. Ο Έντουαρντς παρακολούθησε τα μαθήματα στο Δημοτικό Σχολείο της περιοχής του Πράιορι μεταξύ του 1941 και του 1948 και στο Γυμνάσιο της οδού Γούλβερχαμπτον από το 1948 μέχρι το 1952. Έπαιζε ποδόσφαιρο για το σχολείο του, καθώς και για τις ομάδες των σχολείων του Ντάντλεϊ, των σχολείων του Γορτσεστερσάιρ, των σχολείων του Μπέρμιγχαμ και την Περιφερειακή ομάδα, ενώ εκπροσωπούσε και το σχολείο του σε επιδείξεις παραδοσιακού χορού. Μάλιστα, επιλέχτηκε για να διαγωνιστεί στο Εθνικό Φεστιβάλ Χορού "National Morris and Sword Dancing Festival", αλλά και να δοκιμαστεί στις Ακαδημίες της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας της Αγγλίας, στην ομάδα κάτω από των 14. Η δοκιμή θα γινόταν την ίδια ημέρα με το φεστιβάλ χορού, με τον Έντουαρντς να επιλέγει να παραστεί στην δοκιμή για την ακαδημίες
Εντυπωσίασε τους επιλογείς, οι οποίοι τον επέλεξαν για την ομάδα “English Schools XI”. Πραγματοποίησε την πρώτη του εμφάνιση εναντίον της αντίστοιχης ομάδας από την Ουαλία, στο στάδιο Γουέμπλεϊ, την 1η Απριλίου του 1950. Σύντομα ανακηρύχθηκε αρχηγός της ομάδας, θέση που θα κατείχε για δύο σεζόν. Σε αυτό το επίπεδο, είχε καταφέρει ήδη να προσελκύσει την προσοχή των μεγάλων συλλόγων. Ο σκάουτερ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Τζακ Ο'Μπράιεν (Jack O'Brien), σε έκθεση που υπέβαλε στον ίδιο τον Ματτ Μπάσμπι (Matt Busby) το 1948, ανέφερε ότι είχε «δει σήμερα ένα 12χρονο μαθητή που αξίζει ειδικής παρατήρησης. Το όνομά του είναι Ντάνκαν Έντουαρντς, από το Ντάντλεϊ».
Ο Τζο Μέρσερ (Joe Mercer), ο οποίος ήταν τότε προπονητής των ομάδων των Αγγλικών Ακαδημιών, κάλεσε τον Μπάσμπι να υπογράψει τον Έντουαντς, ο οποίος είχε προσελκύσει το ενδιαφέρον της Γούλβς και της Άστον Βίλα. Έτσι, ο Έντουαρντς υπέγραψε για την Γιουνάιτεντ ως ερασιτέχνης στις 2 Ιουνίου του 1952. Ο προπονητής της Γουλβς, ο Σταν Κούλλις (Stan Cullis) ήταν αγανακτισμένος με την «αρπαγή» ενός τόσο ταλαντούχου νεαρού από την περιοχή του και κατηγόρησε την Γιουνάιτεντ ότι προσέφερε οικονομικά κίνητρα στον Έντουαρντς και την οικογένειά του. Ο ίδιος ο Έντουαρντς αντέτεινε ότι πάντα ήθελε να παίξει για την ομάδα του Μάντσεστερ. Οι απόψεις για το πότε υπέγραψε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο ποικίλλουν. Κάποια δημοσιεύματα αναφέρουν ότι αυτό συνέβη στα 17α γενέθλιά του, τον Οκτώβριο του 1953, αλλά άλλοι υποστηρίζουν ότι αυτό έγινε ένα χρόνο νωρίτερα. Σύμφωνα με την δεύτερη άποψη, κάποια μέλη της ομάδας, είτε ο ίδιος ο Μπάσμπι είτε ο διευθυντής Μπέρτ Γουάλλεϊ (Bert Whalley), έφτασε στο σπίτι της οικογένειας λίγο μετά τα μεσάνυχτα για να εξασφαλίσουν την υπογραφή του νεαρού όσο το δυνατόν νωρίτερα, αλλά άλλες αναφορές υποστηρίζουν ότι αυτό συνέβη όταν υπέγραφε το ερασιτεχνικό του συμβόλαιο. Για να αποφύγει το ενδεχόμενο μιας αποτυχημένης καριέρας στο ποδόσφαιρο, άρχισε επίσης μια να παρακολουθεί μαθήματα ξυλουργικής.
Στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ
Στη Γιουνάιτεντ αγωνίστηκε αρχικά με την ομάδα των νέων. Πραγματοποίησε πολλές εμφανίσεις με εκείνη την ομάδα που κέρδισε το πρώτο Κύπελλο Νέων (FA Youth) το 1953, αλλά μέχρι το παιχνίδι του τελικού είχε καταφέρει να κάνει ήδη την πρώτη του εμφάνιση με την πρώτη ομάδα. Στις 4 Απριλίου του 1953, αγωνίστηκε σε αγώνα της Α’ Κατηγορίας της Football League κόντρα στην Κάρντιφ, η οποία έχασε από την Γιουνάιτεντ με 4-1. Το ντεμπούτο του αυτό πραγματοποιήθηκε στην ηλικία των μόλις 16 ετών και 185 ημερών, με αποτέλεσμα να γίνει ο νεότερος παίκτης που έχει παίξει ποτέ στην κορυφαία κατηγορία! Λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι η ομάδα είχε ένα μεγάλο αριθμό από σχετικά παλιούς παίκτες, ο Μπάσμπι ήταν πρόθυμος να προωθήσει στην βασική ομάδα νεαρούς ποδοσφαιριστές μέσα από τις τάξεις της και ο Έντουαρντς, μαζί με τους όμοιούς του Ντένις Βάιολετ (Dennis Viollet) και Τζάκι Μπλαντσφλάουερ (Jackie Blanchflower), ήταν ανάμεσα σε μια σειρά από νέους που εντάχθηκαν στην ομάδα κατά τη διάρκεια του 1953, οι οποίοι κατέληξαν να γίνουν γνωστοί συλλογικά ως «Οι Μπέμπηδες του Μπάσμπι» (Busby Babes). Αναφερόμενοι στην απόδοσή του στο πρώτο του παιχνίδι με την βασική ομάδα του Μάντσεστερ, η εφημερίδα Guardian σχολίαζε ότι
«...άφησε υποσχέσεις για την καλή του ικανότητα στις πάσες και τα σουτ, αλλά θα πρέπει να κινηθεί ταχύτερα ως κεντρικός ακραίος...».
Την περίοδο 1953/54 καταφέρει να καθιερωθεί ως βασικός στην πρώτη ομάδα. Έχοντας εντυπωσιάσει στο φιλικό εναντίον της Κιλμάρνοκ, αντικατέστησε τον τραυματία Χένρι Κόκμπερν (Henry Cockburn) στην εκτός έδρας αναμέτρηση με την Χάντερσφιλντ, στις 31 Οκτωβρίου του 1953 και συνέχισε με εμφανίσεις σε άλλους 24 αγώνες πρωταθλήματος, καθώς και στην ήττα στο κύπελλο Αγγλίας από τη Μπέρνλεϊ. Ταυτόχρονα, παρέμεινε ενεργό μέρος της ομάδας των νέων και έπαιξε στην ομάδα που κατέκτησε το Κύπελλο Νέων για δεύτερη συνεχόμενη σεζόν. Η πρώτη του εμφάνιση για την Εθνική ομάδα των Ελπίδων της Αγγλίας (U-23), ήρθε στις 20 Ιανουαρίου του 1954 στην Ιταλία. Θεωρούταν σίγουρο πως θα επιλεγόταν για την ανδρική εθνική ομάδα, αλλά την ημέρα που οι άνθρωποι της τον παρακολούθησαν σε δράση, απέναντι στην Άρσεναλ, στις 27 Μαρτίου, η απόδοσή του ήταν κακή και δεν κλήθηκε. Την επόμενη σεζόν, πραγματοποίησε 36 εμφανίσεις με την ομάδα ενώ κατάφερε να σημειώσει και τα πρώτα του 6 γκολ γι’ αυτήν. Οι εμφανίσεις του αναζωπύρωσαν τις προσδοκίες για κλήση του στην Εθνική Αγγλίας. Μέλη της τον παρακολούθησαν στον αγώνα με την Χάντερσφιλντ στις 18 Σεπτεμβρίου του 1954, αλλά και πάλι δεν κλήθηκε στην ομάδα, αν και είχε επιλεγεί για την ομάδα “Football League XI” που θα έδινε ένα αγώνα επίδειξης κατά της ομάδας της Σκωτσέζικης Λίγκας. Τον Μάρτιο του 1955, κλήθηκε να αγωνιστεί με την β’ ομάδα της Αγγλίας σε αγώνα κατά της αντίστοιχης Γερμανικής και παρά το γεγονός ότι επικρίθηκε από τον Τύπο για «κακή εμφάνιση», κατάφερε τελικά να κληθεί στην ‘’μεγάλη’’ ομάδα της Αγγλίας μια εβδομάδα αργότερα.
Πραγματοποίησε το ντεμπούτο του σε αγώνα εναντίον της Σκωτίας, στις 2 Απριλίου του 1955, στο πλαίσιο του Βρετανικού Εσωτερικού Πρωταθλήματος (British Home Championship). Εκείνη την ημέρα ήταν 18 ετών και 183 ημερών, ο νεότερος μέχρι τότε παίκτης που έκανε εμφάνιση με την αγγλική εθνική ομάδα μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ένα ρεκόρ που παρέμεινε μέχρι το 1998 και την πρώτη εμφάνιση του Μάικλ Όουεν (Michael Owen). Μάλιστα ο μύθος λέει πως στο ντεμπούτο του Έντουαρντς, ο επιθετικός της Σκωτίας Λόρι Ρέιλι (Lawrance "Lawrie" Reilly), μιλώντας με κάποιον συμπαίκτη του είπε: «Που στο καλό τον βρήκαν αυτόν; Τα θωρηκτά στο Κλάιντ είναι λιγότερο τρομακτικά από εκείνον»! Τρεις εβδομάδες αργότερα, η Γιουνάιτεντ, εκμεταλλευόμενη το γεγονός ότι ο ίδιος μπορούσε ακόμα να αγωνιστεί με την ομάδα των νέων, επέλεξε να τον συμπεριλάβει και να αγωνιστεί στον τελικό του Κυπέλλου των Νέων, τον οποίο και κατέκτησαν για τρίτη συνεχόμενη φορά. Η απόφαση να παρατάξει έναν Άγγλο διεθνή παίκτη με την ομάδα των νέων, επικρίθηκε βαριά από τον Τύπο της εποχής. Ο Μπάσμπι αναγκάστηκε να απαντήσει με άρθρο του σε εφημερίδα υπερασπιζόμενος την επιλογή του Έντουαρντς για την ομάδα, δηλώνοντας πως ο παίκτης έπαιξε σημαντικό ρόλο στην τρίτη νίκη στο Κύπελλο των Νέων.
Τον Μάιο του 1955, επιλέχτηκε για την ομάδα της Αγγλίας που ταξίδεψε στην ηπειρωτική Ευρώπη για τους αγώνες εναντίον της Γαλλίας, της Πορτογαλίας και της Ισπανίας, ξεκινώντας ως βασικός και στους τρεις αγώνες. Μετά την επιστροφή του, ξεκίνησε τη διετή θητεία στο βρετανικό στρατό, στο Σώμα Υλικού Πολέμου του Βασιλικού Στρατού. Η θητεία ήταν υποχρεωτική εκείνη την εποχή για όλους τους νέους της ηλικίας του, στο πλαίσιο του εθνικού συστήματος παροχής υπηρεσιών. Υπηρέτησε στο Νέσκλιφ, κοντά στο Σρούσμπερι, μαζί με τον συμπαίκτη του Μπόμπι Τσάρλτον (Bobby Charlton), αλλά του επιτράπηκε να παίξει για την Γιουνάιτεντ. Έλαβε μέρος επίσης σε αγώνες του στρατού. Μάλιστα σε μια περίοδο κατάφερε να παίξει σχεδόν σε 100 αγώνες συνολικά! Την περίοδο του 1955/56, παρά την αποχή από τη δράση σχεδόν για δύο μήνες λόγω μιας σοβαρής γρίπης, έπαιξε 33 φορές στην ομάδα της Γιουνάιτεντ, κατακτώντας το πρωτάθλημα της Football League με μια διαφορά 11 βαθμών από την Μπλάκπουλ.
Την επόμενη περίοδο, πραγματοποίησε 34 εμφανίσεις στο πρωτάθλημα, βοηθώντας την ομάδα να κερδίσει τον 2ο συνεχόμενο τίτλο πρωταθλήματος, ενώ συμμετείχε στην ομάδα που αγωνίστηκε στον τελικό του κυπέλλου του 1957, όπου η Γιουνάιτεντ ηττήθηκε με σκορ 1-2 από την Άστον Βίλα. Πραγματοποίησε επίσης 7 εμφανίσεις κατά τη διάρκεια της πρώτης συμμετοχής της Γιουνάιτεντ στο Κύπελλο Πρωταθλητριών, συμμετέχοντας μεταξύ άλλων στη νίκη με 10-0 επί της Άντερλεχτ, η οποία παραμένει η μεγαλύτερη νίκη του συλλόγου. Ταυτόχρονα, παρέμεινε βασικό στέλεχος της εθνικής ομάδας της Αγγλίας, με την οποία αγωνίστηκε στους 4 προκριματικούς αγώνες για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1958, σκοράροντας μάλιστα δύο τέρματα στην νίκη με 5-2 επί της Δανίας, στις 5 Δεκεμβρίου του 1956. Αναμενόμενα, θεωρούταν πως θα ήταν ένας από τους βασικούς συντελεστές της ομάδας, στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου και θεωρήθηκε ως πιθανός υποψήφιος για να αντικαταστήσει τον βετεράνο Μπίλι Ράιτ (Billy Wright) ως αρχηγός της εθνικής ομάδας.
Η περίοδος 1957/58, βρήκε τον Έντουαρντς να ξεκινά σε καλή φόρμα, με τις φήμες να αφθονούν σχετικά με προσπάθειες ιταλικών ομάδων για την απόκτησή του. Ο τελευταίος του αγώνας στην Αγγλία πραγματοποιήθηκε την 1η Φεβρουαρίου του 1958, όταν σκόραρε το πρώτο γκολ στη νίκη της Γιουνάιτεντ επί της Άρσεναλ με 5–4. Ο Τύπος ήταν επικριτικός με την απόδοσή του, με τον ανταποκριτή της Sunday Pictorial να σχολιάζει:
«...δεν νομίζω πως η απόδοση του σε αυτό το συναρπαστικό παιχνίδι θα εντυπωσιάσει τον προπονητή της Εθνικής Αγγλίας Γουόλτερ Γουίντερμπότομ ( Walter Winterbottom), ο οποίος το παρακολουθούσε...».
Πέντε ημέρες αργότερα, θα αγωνιστεί στο τελευταίο του αγώνα στο Βελιγράδι, στον οποίο η Γιουνάιτεντ θα αναδειχθεί ισόπαλη με σκορ 3-3 με την ομάδα του Ερυθρού Αστέρα στο πλαίσιο των προημιτελικών του Κυπέλλου Πρωταθλητριών και με συνολικό σκορ 5-4 θα προκριθεί στα ημιτελικά της διοργάνωσης.
Θάνατος
Κατά την επιστροφή από το Βελιγράδι, το αεροπλάνο που μετέφερε τους παίκτες της ομάδας του Μάντσεστερ, συνετρίβη κατά την απογείωση του από το αεροδρόμιο του Μονάχου, στη Γερμανία, στο οποίο είχε πραγματοποιήσει μια στάση ανεφοδιασμού. Επτά παίκτες και άλλοι 14 επιβάτες έχασαν την ίδια στιγμή τη ζωή τους, ενώ ο Έντουαρντς μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο “Rechts der Isar” με πολλαπλά κατάγματα στα πόδια, σπασμένα πλευρά και σοβαρές ζημιές στα νεφρά. Οι θεράποντες ιατροί ήταν βέβαιοι ότι υπήρχε κάποια πιθανότητα ανάκαμψης, αλλά ήταν αμφίβολο ότι θα μπορούσε ποτέ να είναι σε θέση να παίξει ποδόσφαιρο και πάλι!
Οι γιατροί τοποθέτησαν ένα τεχνητό νεφρό την επόμενη ημέρα, αλλά το τεχνητό όργανο μείωσε την ικανότητα πήξης του αίματος του και άρχισε να αιμορραγεί εσωτερικά. Παρ' όλα αυτά, λέγεται ότι ρώτησε τον βοηθό προπονητή Τζίμι Μέρφι τι ώρα ξεκίναγε το παιχνίδι ενάντια στη Γουλβς, γιατί δεν ήθελε να το χάσει! Μέχρι τις 14 Φεβρουαρίου, η κατάστασή του, όπως είχε αναφερθεί είχε «βελτιωθεί δραματικά». Ωστόσο, 5 ημέρες αργότερα αναφέρθηκε ότι «επιδεινωνόταν γρήγορα». Οι γιατροί δήλωναν «κατάπληκτοι» για την θέλησή του για ζωή, αλλά μετά από ένα μακρύ αγώνα, ο Ντάνκαν Έντουαρντς, τελικά κατέληξε από νεφρική ανεπάρκεια, στις 21 Φεβρουαρίου του 1958, μόλις στα 22 του χρόνια! Κάποιες ώρες πριν από το θάνατό του, κατά σύμπτωση, μια νέα έκδοση του ‘’Football Monthly’’ του Τσάρλι Μπάκαν (Charles Buchan) είχε κυκλοφορήσει στο Ηνωμένο Βασίλειο, με μια φωτογραφία ενός χαμογελαστού Έντουαρντς στο εξώφυλλο!
Θάφτηκε στο νεκροταφείο του Ντάντλεϊ, 5 ημέρες αργότερα, πλάι στην αδελφή του Κάρολ Άνν. Περισσότεροι από 5.000 άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους της πόλης για την κηδεία του, με την επιτύμβια στήλη του τάφου του αναγράφει: «Μια ημέρα από τη μνήμη, τραγική να ανακαλείς, χωρίς αντίο, μας άφησε όλους» (A day of memory, Sad to recall, Without farewell, He left us all). Ο τάφος του επισκέπτεται τακτικά από τους οπαδούς.
Υστεροφημία
Μετά τον θάνατό του διάφορα μνημεία έχουν δημιουργηθεί στο Ντάντλεϊ. Ένα παράθυρο βιτρό που απεικονίζει τον παίκτη, σχεδιασμένο από τον Φράνσις Σκιτ (Francis Skeat), παρουσιάστηκε στην εκκλησία του Αγίου Φραγκίσκου, τον ενοριακό ναό στην Πράιορι Εστέιτ, από τον Ματ Μπάσμπι το 1961 και ένα άγαλμα στο κέντρο της πόλης αφιερώθηκε από τη μητέρα του και τον Μπόμπι Τσάρλτον το 1999. Το 1993, ένα αδιέξοδο μεταξύ κάποιων σπιτιών κοντά στο νεκροταφείο όπου είναι θαμμένος ονομάστηκε ‘’Duncan Edwards close’’. Το 2008, η νότια παράκαμψη του Ντάντλεϊ μετονομάστηκε σε ‘’Duncan Edwards Way’’ στη μνήμη του. Ένα συγκρότημα κατοικιών που ονομάζεται ‘’Duncan Edwards Court’’ υπάρχει στο Μάντσεστερ, μεταξύ ενός δικτύου δρόμων τα ονόματα των οποίων προέρχονται από τα θύματα της τραγωδίας του Μονάχου, ενώ στις 8 Ιουλίου του 2011 μια μπλε πινακίδα (πινακίδες που συνδέουν ένα τόπο με ένα διάσημο πρόσωπο) παρουσιάστηκε από τον Μπόμπι Τσάρλτον στο Στρέτφορντ όπου κατοικούσε ο Έντουαρντς. Το 1996, έγινε ένας από τους 5 παίκτες που επιλέχθηκαν να εμφανιστούν στα βρετανικά γραμματόσημα που εκδίδονται ως μέρος της σειράς "Θρύλοι του Ποδοσφαίρου" που εκδόθηκε για την διοργάνωση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου εκείνης της χρονιάς. Σε τηλεταινία για τη Βρετανική τηλεόραση γύρω από την τραγωδία του Μονάχου, τον ρόλο του Έντουαρντς είχε ο Σαμ Κλάφλιν (Sam Claflin).
Κατά καιρούς έχει δεχθεί αμέριστους επαίνους από άλλους ποδοσφαιριστές για τις ικανότητές του.
Ο Μπόμπι Τσάρλτον τον περιέγραψε ως τον
«...μοναδικό παίκτη που με έκανε να αισθάνομαι κατώτερο...»
και είπε ότι ο θάνατος του ήταν
«...η μεγαλύτερη τραγωδία που μπορούσε να συμβεί ποτέ στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και το αγγλικό ποδόσφαιρο...»
Ο ίδιος επίσης …
- "Σωματικά ήταν τεράστιος. Ήταν δυνατός και είχε φανταστική ποδοσφαιρική ευφυϊα. Ήταν ολοκληρωμένος ποδοσφαιριστής- δεξί πόδι, αριστερό πόδι, μακρινές πάσες, κοντινές πάσες. Έκανε τα πάντα ενστικτωδώς..."
- "Έπαιξα δίπλα στον Μπεστ, τον Λο και τον Μουρ, αντιμετώπισα τον Πελέ και τον Μπεκενμπάουερ, όμως ο Ντάνκαν ήταν ο καλύτερος. Τον έβλεπα ως ήρωα".
Ο Τέρι Βέναμπλς (Terry Venables) υποστήριξε ότι,
«...αν ζούσε, θα ήταν ο Έντουαρντς και όχι ο Μπόμπι Μουρ αυτός που θα σήκωνε το Παγκόσμιο Κύπελλο ως αρχηγός της Εθνικής Αγγλίας το 1966...» .
Ο Τόμι Ντόχερτι (Tommy Docherty) δήλωσε ότι
«...δεν υπάρχει καμία αμφιβολία στο μυαλό μου ότι ο Ντάνκαν θα είχε γίνει ο μεγαλύτερος παίκτης ποτέ. Όχι μόνο στο βρετανικό ποδόσφαιρο, με την Γιουνάιτεντ και την Αγγλία, αλλά ο καλύτερος στον κόσμο.
Ο Τζορτζ Μπεστ (George Best) ήταν κάτι το ιδιαίτερο, όπως ο Πελέ και ο Μαραντόνα, αλλά στο μυαλό μου ο Ντάνκαν ήταν πολύ καλύτερος όσον αφορά την ικανότητα σε όλες τις πλευρές και τη δεξιότητα...».
Επιπλέον άνθρωποι όπως ο Στάνλεϊ Μάθιους και ο Τομ Φίνει, θεωρούσαν πως ποτέ δεν είχαν δει περισσότερο μαζεμένο ταλέντο από αυτό που διέθετε ο Ντάνκαν Έντουαρντς! Σε αναγνώριση του ταλέντου του, ο Έντουαρντς εγκαταστάθηκε το 2002 στο Hall of Fame του αγγλικού ποδοσφαίρου.
Στυλ παιχνιδιού
Αν και κατά κύριο λόγο έμεινε στην ιστορία ως αμυντικός μέσος, λέγεται ότι ήταν σε θέση να αγωνιστεί σε οποιαδήποτε θέση στον αγωνιστικό χώρο. Η ευελιξία του ήταν τέτοια που σε μία περίπτωση ξεκίνησε τον αγώνα παίζοντας εκτάκτως ως επιθετικός προτού μετατεθεί σε κέντρο της άμυνας στη θέση ενός άλλου. Τα μεγαλύτερα προσόντα του ήταν η φυσική του δύναμη και το επίπεδο του ελέγχου του στον αγωνιστικό χώρο, ο οποίος λέγεται ότι ήταν αξιοθαύμαστος για έναν τόσο νεαρό παίκτη ενώ ήταν ιδιαίτερα γνωστός για το υψηλό επίπεδο αντοχής του.
Ο Στάνλεϊ Μάθιους (Stanley Matthews) τον περιέγραψε
«...σαν ένα βράχο σε μια ορμητική θάλασσα...»
και ο Μπόμπι Μουρ (Bobby Moore) τον παρομοίαζε με το βράχο του Γιβραλτάρ, όταν αμυνόταν, αλλά επίσης σημείωνε την «δυναμική του κάθοδο προς τα εμπρός». Η επιβλητική του σωματική διάπλαση του χάρισε τα ψευδώνυμα "Big Dunc" και "The Tank" και κατατάσσεται μεταξύ των πιο σκληρών παικτών όλων των εποχών.
Ήταν γνωστός για την δύναμη και το σωστό χρόνο των τάκλιν του και για την ικανότητά του να πασάρει και να σουτάρει το ίδιο καλά και με τα δύο πόδια. Ήταν γνωστός για τις ραγδαίες επελάσεις του μέσα στο γήπεδο και ήταν εξίσου επιδέξιος στις κεφαλιές και στο εντυπωσιακό ισχυρά μεγάλης απόστασης σουτ. Μετά από ένα γκολ που σημείωσε στις 26 Μαΐου του 1956, στη φιλική νίκη με 3-1 επί της Δυτικής Γερμανίας, του δόθηκε το παρατσούκλι "Boom Boom" από τον τοπικό Τύπο, παρομοιάζοντας το σουτ του με το ισχυρό γερμανικό πυροβόλο του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, την "Dicke Bertha" (Μεγάλη Μπέρθα).
Εξωγηπεδική ζωή
Απείχε τελείως από το αλκοόλ και έξω από το ποδόσφαιρο ήταν γνωστός ως ένας πολύ κλειστός τύπος, οι ασχολίες του οποίου περιελάμβαναν την αλιεία, τα χαρτιά και τις επισκέψεις στον κινηματογράφο. Παρά το γεγονός ότι παρευρισκόταν σε χορούς με τους συμπαίκτες του, ποτέ δεν ήταν σίγουρος για το κοινωνικό του περιβάλλον. Περιγράφεται από τον Τζίμι Μέρφι ως ένα "αγνό αγόρι" και διατήρησε μια ισχυρή προφορά του Μπλακ Κάντρι που οι συμπαίκτες του υποδύονταν. Κάποτε η αστυνομία τον σταμάτησε γιατί το ποδήλατό του δεν είχε φώτα και του επέβαλε πρόστιμο πέντε σελίνια, ενώ τιμωρήθηκε και με τους μισθούς δύο εβδομάδων από το σωματείο του!
Την περίοδο του θανάτου του έμενε στην Gorse Avenue, στο Στρέτφορντ. Ήταν αρραβωνιασμένος με την Μόλλυ Λιτς (Molly Leech), η οποία ήταν τότε 22 ετών και εργαζόταν στα γραφεία κατασκευαστικής μηχανών κλωστοϋφαντουργίας στο Άλτρινχαμ. Το ζευγάρι συναντήθηκε σε μια τελετή στο ξενοδοχείο του αεροδρομίου του Μάντσεστερ. Έβγαιναν μαζί για ένα χρόνο πριν τελικά αρραβωνιαστούν, ενώ είχαν γίνει νονοί της κόρης της φίλης της Λιτς, Τζόζεφιν Σκοτ.
Ο Έντουαρντς εμφανίστηκε σε διαφημίσεις για δισκία γλυκόζης ‘Dextrosol’, δραστηριότητες που του απέφεραν επιπλέον £ 15 στερλίνες την εβδομάδα κατά τη διάρκεια της σεζόν και £ 12 στερλίνες την εβδομάδα κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Είχε γράψει ένα βιβλίο με τίτλο «Tackle Soccer This Way" που δημοσιεύθηκε λίγο μετά τον θάνατό του, με την έγκριση της οικογένειάς του και αφού εξαντλήθηκε, επανακυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 2009.
PALMARES
Περίοδος: Σύλλογος, Συμμετοχές (Γκολ)
Εφηβική καριέρα
- · 1952/53: Manchester United Football Club
Επαγγελματική καριέρα
- · 1953–1958: Manchester United Football Club, 151 (20)
Διεθνής
- · 1949–1952: Εθνική Σχολική ομάδα της Αγγλίας, 9 (0)
- · 1954–1957: Εθνική Ελπίδων Αγγλίας, 6 (5)
- · 1953/54: Αγγλία B’, 4 (0)
- · 1955–1957: Αγγλία, 18 (5)
Τίτλοι
Συλλογικοί
Με τη Manchester United
- · Πρωτάθλημα Αγγλίας: 2 (1955/56, 1956/57
Προσωπικές Διακρίσεις
- · Μέλος των ‘’100 Θρύλων της Football League’’ για το έτος 1958
- · Μέλος του Hall of Fame του Αγγλικού Ποδοσφαίρου: 2002
- · Μέλος Ιδανικής 11άδας του Αιώνα από την Ένωση Επαγγελματιών Ποδοσφαιριστών Αγγλίας: 2007
