Φραντς Μπεκενμπάουερ: Ο Κάιζερ

Ο Δυτικογερμανός κεντρικός αμυντικός, σε ρόλο λίμπερο/σκούπα, Φραντς Μπεκενμπάουερ (Franz Anton Beckenbauer), γεννήθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου του 1945 στο Μόναχο. Από σχεδόν τις απαρχές της καριέρας του, πήρε το παρατσούκλι «Der Kaiser» (Ο Αυτοκράτορας) λόγω του κομψού του στυλ, της κυριαρχίας και της ηγεσίας του στον αγωνιστικό χώρο, καθώς επίσης και από το όνομά του "Φραντς" που θυμίζει τους αυστριακούς αυτοκράτορες. Θεωρείται ευρέως ως ένας από τους Μεγαλύτερους Παίκτες στην ιστορία του αθλήματος. Ένας ευπροσάρμοστος παίκτης που ξεκίνησε ως μέσος και έκανε μεγάλο όνομα ως κεντρικός αμυντικός. Πιστώνεται ότι είναι ο άνθρωπος που εφηύρε  τον ρόλο του παίκτη που στο σύγχρονο ποδόσφαιρο ονομάζεται «Σκούπα» ή «Λίμπερο».

Δύο φορές Ευρωπαίος Ποδοσφαιριστής της Χρονιάς, εμφανίστηκε 103 φορές για τη Δυτική Γερμανία και έπαιξε σε 3 Παγκόσμια Κύπελλα. Είναι ο ένας από τους δύο μόνο άνδρες, μαζί με τον Βραζιλιάνο Μάριο Ζαγκάλο (Mário Zagallo), που κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο τόσο ως παίκτης, σηκώνοντας το τρόπαιο ως αρχηγός το 1974, επαναλαμβάνοντας  το κατόρθωμα του ως προπονητής το 1990. Ήταν ο πρώτος αρχηγός που σήκωσε το Παγκόσμιο Κύπελλο και το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, σε διεθνές επίπεδο, παράλληλα με το Κύπελλο Πρωταθλητριών σε συλλογικό επίπεδο. Ονομάστηκε στην Παγκόσμια Ομάδα του 20ου Αιώνα το 1998, την Καλύτερη Ομάδα στην ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων το 2002, ενώ το 2004 ονομάστηκε από τον Πελέ (Edson Arantes do Nascimento, “Pelé”) στον κατάλογο «FIFA 100», των 125 Μεγαλύτερων Εν Ζωή Ποδοσφαιριστών του Κόσμου, στο πλαίσιο του εορτασμού της εκατονταετηρίδας της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας.

Σε συλλογικό επίπεδο με τη Μπάγερν Μονάχου κατέκτησε το Κύπελλο Κυπελλούχων το 1967 και τρία συνεχόμενα Κύπελλα Πρωταθλητριών, από το 1974 έως το 1976. Ο τελευταίος αυτός άθλος, τον έκανε τον μοναδικό παίκτη που έχει κατακτήσει 3 τρόπαια της υπέρτατης ευρωπαϊκής ποδοσφαιρικής διοργάνωσης ως αρχηγός της ομάδας του. Έγινε προπονητής της ομάδας και αργότερα πρόεδρος της Μπάγερν Μονάχου. Μετά από δύο θητείες με τον Κόσμο της Νέας Υόρκης εγκαταστάθηκε στο Εθνικό Ποδοσφαιρικό Hall of Fame των ΗΠΑ. Σήμερα, συνεχίζει να παραμένει ένας σημαντικός παράγοντας τόσο στο γερμανικό όσο και στο διεθνές ποδόσφαιρο. Ηγήθηκε στην επιτυχημένη προσπάθεια της Γερμανίας να φιλοξενήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006 και προήδρευσε στην οργανωτική επιτροπή του. Σήμερα εργάζεται ως επικεφαλής του “Sky Germany” και είναι αρθρογράφος για την εφημερίδα Bild.

Η ενηλικίωση δεν ήταν εύκολη για τον μικρό Φραντς, καθώς η χώρα του ήταν ουσιαστικά διαλυμένη μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ξεκίνησε την καριέρα του σε ηλικία μόλις 9 ετών στην ομάδα νέων της SC Μόναχο 06, το 1954. Τον ίδιο χρόνο συνέβη το «Θαύμα της Βέρνης», όταν η Δυτική Γερμανία κέρδισε το πρώτο της Παγκόσμιο Κύπελλο, στον τελικό εναντίον της πανίσχυρης, τότε, Ουγγαρίας με 3-2. Ο Μπεκενμπάουερ  περιέγραφε ότι ένιωσε εκείνη τη στιγμή ως «μαγική» και τόνισε ότι έπαιξε τεράστιο και καταλυτικό ρόλο στην επιθυμία του να συνεχίσει να παίζει ποδόσφαιρο! Το ποδοσφαιρικό του ίνδαλμα ήταν ο Φρίτς Βάλτερ (Fritz Walter) της Καιζερσλάουτερν, ένας απ’ τους «ήρωες» της Βέρνης!

Στην ηλικία των 13 ετών, συνέβη ένα γεγονός που οι Βρετανοί ονομάζουν ως «what if?», που ελληνιστί έχει τη σημασία του «τι θα γινόταν εάν είχε συμβεί αυτό;» Ο νεαρός Φραντς, οπαδός της TSV Μόναχο 1860, έβλεπε τ’ όνειρο του να παίξει για την αγαπημένη του ομάδα να γίνεται πραγματικότητα! Λόγω έλλειψης οικονομικών πόρων, την ομάδα που αγωνιζόταν, την Μόναχο 06, θα την απορροφούσε, ουσιαστικά, η Μόναχο 1860! Το όνειρο του όμως δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ εξαιτίας ενός …χαστουκιού! Κατά την διάρκεια ενός αγώνα, σε τουρνουά νέων κάτω των 14 ετών, μεταξύ της Μόναχο 06 και της Μόναχο 1860, ο σέντερ χαφ της δεύτερης, χτύπησε τον Μπεκενμπάουερ στο πρόσωπο!

Αυτό ήταν! Μετά τον αγώνα, είπε στους συμπαίκτες του ότι αυτοί θα μπορούσαν να πάνε στη Μόναχο 1860, αλλά αυτός ποτέ! Πικραμένος αλλά και οργισμένος, υπέγραψε στην FC Μπάγερν του Μονάχου, άσημη τότε, ομάδα της Β’ Κατηγορίας! Εκεί, ο Μπεκενμπάουερ πήγε γρήγορα μέσα από τις τάξεις των νέων στην πρώτη ομάδα, υπό την καθοδήγηση του Γιουγκοσλάβου Ζλάτκο Τσαϊκόφκι (Zlatko "Čik" Čajkovski), που ήδη δημιουργούσε μια ομάδα που τα επόμενα χρόνια, θα κυριαρχούσε τόσο στα γερμανικά όσο και στα ευρωπαϊκά γήπεδα, δίνοντας βάση σε νέους ποδοσφαιριστές όπως τον …χοντρούλη Γκέρντ Μύλερ (Gerhard "Gerd" Müller), τον Σεπ Μάγιερ (Josef Dieter "Sepp" Maier) αλλά και τον Φραντζ Μπεκενμπάουερ!

Στη πρώτη του σεζόν, το 1964/65 με την ομάδα, κατάφερε να κερδίσει την άνοδο της στην Μπουντεσλίγκα. Εμφανίστηκε πρώτη φορά στην 11άδα της Μπάγερν, όχι σε ένα οποιοδήποτε ματς, αλλά play off ανόδου κόντρα στην Ζανκτ Πάουλι. Ένα δικό του γκολ βοήθησε σε εκείνο το 4-0 που έστειλε τους Βαυαρούς για πρώτη φορά στην ιστορία τους στη Μπουντεσλίγκα! Οι εμφανίσεις του Μπεκενμπάουερ δεν πέρασαν απαρατήρητες. Έτσι, κλήθηκε να παίξει για την εθνική στην ηλικία των 20 ετών. Ο προπονητής της Δυτικής Γερμανίας, Χέλμουτ Σεν (Helmut Schön), πήρε το ρίσκο για την πρόσκλησή του στην ομάδα. Και αυτός τον έβγαλε ασπροπρόσωπο!

Το ντεμπούτο του ήρθε εναντίον της Ελβετίας, καθώς σκόραρε 2 φορές στη νίκη με 5-0, στο πρώτο παιχνίδι της Δυτικής Γερμανίας για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1966, στα γήπεδα της Αγγλίας! Στη συνέχεια, έφτασε με την ομάδα στους ημιτελικούς και εκεί, ο Μπεκενμπάουερ, έπαιξε ένα από τα καλύτερα παιχνίδια του τουρνουά, εναντίον των Σοβιετικών. Ένα ματς που έφερε την «Νασιοναλμανσάφτ» (=η εθνική ομάδα) στον τελικό εναντίον της οικοδέσποινας Αγγλίας! Ο αγώνας έληξε με ήττα των Γερμανών αλλά, ήδη το «άστρο» του νεαρού Φραντζ έλαμπε ισότιμα δίπλα στους Ούβε Ζέελερ (Uwe Seeler), Χανς Τιλκόφσκι (Hans Tilkowski), Ράινχαρτ Λιμπούντα (Reinhard "Stan" Libuda), Ζίγκφριντ Χέλντ (Sigfried "Siggi" Held) και Χέλμουτ Χάλερ (Helmut Haller)! Αγωνιστικά, ξεκίνησε από την μεσαία γραμμή, όπου πρωτοέλαμψε, αλλά οι προπονητές του στην Μπάγερν, πρώτα ο Τσαϊκόφσκι και αργότερα ο Μπράνκο Ζέμπετς (Branislav "Branko" Zebec), αλλά και ο Χέλμουτ Σεν στην εθνική, είχαν την διορατικότητα και τον «έχρισαν» αυτοκράτορα της άμυνας, ένα «ελεύθερο» παίκτη, που κατηύθυνε από πίσω (από την άμυνα!) το παιχνίδι της ομάδας.

Έδωσε νέα διάσταση στο παιχνίδι του ποδοσφαίρου με την εισαγωγή μιας νέας θέσης που ονομάστηκε «Libero» («Λίμπερο»). Ή αν θέλετε, ήταν αυτός που έδωσε στην υφήλιο την ΑΛΛΗ διάσταση του λίμπερο! Χάρη στην απαράμιλλη τεχνική του, από αυτή τη θέση, βοηθούσε στην ανάπτυξη του παιχνιδιού της ομάδας του και δημιουργώντας ευκαιρίες, κατάφερνε συχνά να σκοράρει με ιδιαίτερη ευκολία. Οι συμπαίκτες του δε, τον λάτρευαν, αφού απλοποιούσε το παιχνίδι τους! Δίδαξε την θέση του λίμπερο, έγινε η επιτομή της και διακρίθηκε σε όλους τους μεγάλους αγώνες, τόσο με την Μπάγερν Μονάχου, όσο και με την Εθνική Γερμανίας! Ήδη, η φήμη του, έκανε την ομάδα του, την Μπάγερν να του απονείμει δικαιωματικά το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Ο ίδιος, οδήγησε την ομάδα στον τίτλο της Μπουντεσλίγκα του 1969 και κέρδισε το γερμανικό βραβείο του «Παίκτη της Χρονιάς»! Έτσι, το 1968, του χάρισαν το παρατσούκλι «Der Kaiser» (Ο Αυτοκράτορας)! Μια άλλη εκδοχή λέει ότι του το κόλλησαν, ύστερα από κάποιες φωτογραφίες που έβγαλε στην Βιέννη, όταν είχαν πάει το 1968 για ένα φιλικό παιχνίδι της Μπάγερν με την Ραπίντ και πόζαρε δίπλα στο άγαλμα του Αυστριακού αυτοκράτορα Φραγκίσκου-Ιωσήφ (Franz Joseph I of Austria)!

Το 1970, στο Παγκόσμιο Κύπελλο στο Μέξικο, ήταν επίσης μια επιτυχημένη διοργάνωση για τον «Κάιζερ» καθώς η δυτικογερμανική ομάδα τερμάτισε στην 3^η θέση, μετά από τη νίκη με 1-0 επί της Ουρουγουάης στον «μικρό τελικό». Το πιο αξιομνημόνευτο ματς του τουρνουά ήταν η ημιτελική αναμέτρηση μεταξύ της Δυτικής Γερμανίας και της Ιταλίας, αυτό που η Παγκόσμια Ποδοσφαιρική Ιστορία έχει καταγράψει ως «The Game of the Century» (Το Ματς του Αιώνα)! Κατά τη διάρκεια αυτού του αγώνα, με τις αλλεπάλληλες διακυμάνσεις, ο Μπεκενμπάουερ, εξάρθρωσε τον ώμο του, μετά από ένα σκληρό φάουλ από τους Ιταλούς. Δεδομένου ότι οι Γερμανοί είχαν ήδη χρησιμοποιήσει τις 2 αλλαγές τους νωρίτερα στον αγώνα, αναγκάστηκε να μείνει στο γήπεδο παίζοντας, ουσιαστικά, με ...ένα χέρι, αφού το άλλο ήταν δεμένο με αυτοσχέδιο νάρθηκα-επίδεσμο! Ο αγώνας πήγε στην παράταση με τους Ιταλούς, τελικά, να επικρατούν με 4-3!

Αναμφίβολα, η μεγαλύτερη επιτυχία της καριέρας του ήταν το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1974 που πραγματοποιήθηκε στην πατρίδα του, τη Δυτική Γερμανία. Εκεί, κατάφερε να οδηγήσει την ομάδα στον τελικό με την Ολλανδία του Γιόχαν Κρόιφ (Hendrik Johannes "Johan" Cruijff), που ήταν το μεγάλο φαβορί της διοργάνωσης, επικρατώντας με 2-1 και κατακτώντας το τρόπαιο. Γενικότερα με τα Μουντιάλ είχε ιδιαίτερη σχέση από κάθε πόστο και δικαίως έχει ψηφιστεί από τη FIFA στην κορυφαία 11άδα όλων των Παγκοσμίων Κυπέλλων, αλλά και στο άθλημα γενικότερα. Κορυφαίος αμυντικός, αλλά και 2^ος Καλύτερος Παίκτης της διοργάνωσης αναδείχτηκε και στο νικηφόρο Μουντιάλ του 1974. Σημαντικότερα βραβεία του σε ατομικό επίπεδο όμως ήταν οι δύο «Χρυσές Μπάλες» (1972, 1976) και οι δύο «Ασημένιες» (1974, 1975). Κανείς άλλος στην ιστορία της εν λόγω βράβευσης δεν μπήκε 10 φορές στην πρώτη πεντάδα!

Μετά από 3 συνεχόμενους τίτλους Κυπέλλου Πρωταθλητριών, το 1974, το 1975 και το 1976, με την Μπάγερν, ο Μπεκενμπάουερ και η ομάδα, ήταν έτοιμοι να γίνουν μια διεθνής δύναμη! Αρχηγός της σπουδαίας εκείνης ομάδας με τους Σεπ Μάγερ για τερματοφύλακα, τους Πάουλ Μπράϊτνερ (Paul Breitner) και Γκέοργκ Σβάρτσενμπεκ (Hans-Georg (Georg) "Katsche" Schwarzenbeck) στην άμυνα, Φραντζ Ροτ (Franz "Bulle" Roth), Γιουπ Κάπελμαν (Hans-Josef "Jupp" Kapellmann) και Ούλι Χένες ((Ulrich "Uli" Hoeneß) στα χαφ, αλλά και Γκερντ Μίλερ στην επίθεση, η κυριαρχία στην Ευρώπη ξεκίνησε με μια πειστική νίκη-θρίαμβο 4-0 επί της Ατλέτικο Μαδρίτης το 1974, σε επαναληπτικό τελικό, αφού ο πρώτος έληξε 1-1, με την Μπάγερν μάλιστα να ισοφαρίζει στα τελευταία λεπτά της παράτασης, μ’ ένα σουτ απελπισίας, μια φωτοβολίδα του Γκέοργκ Σβάρτσενμπεκ. Έτσι, κέρδισε το πρώτο ευρωπαϊκό στέμμα. Τον επόμενο χρόνο, η Μπάγερν, κέρδισε και πάλι, αυτή τη φορά την αγγλική Λίντς Γιουνάιτεντ. Το χατ-τρικ των ευρωπαϊκών τίτλων ολοκληρώθηκε το 1976 με την γαλλική Σεντ Ετιέν με 1-0, γεγονός που επέτρεψε στον Μπεκενμπάουερ να σηκώσει το τρόπαιο, σαν αρχηγός, για 3^η συνεχόμενη φορά! Είναι ο μοναδικός που ως αρχηγός ομάδας σήκωσε 3 σερί Κύπελλα Πρωταθλητριών! Ο Κρόϊφ που προηγήθηκε με τα 3 σερί, στον πρώτο τίτλο, το 1971 με τον Παναθηναϊκό είχε αρχηγό τον Βέλιμπορ Βάσοβιτς (Velibor Vasović).

Την ίδια χρονιά, το 1976, η Δυτική Γερμανία έφτασε στα τελικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, τότε Κύπελλο Εθνών, που διεξήχθη στην Γιουγκοσλαβία. Στον τελικό, αντιμετώπισε την ομάδα της Τσεχοσλοβακίας και ήταν το φαβορί για να κερδίσει. Ωστόσο, ο αγώνας κρίθηκε στην διαδικασία των πέναλτι με το ιστορικό χτύπημα του Αντονίν Πανένκα (Antonín Panenka) και το χαμένο πέναλτι του Ούλι Χένες. Για την ιστορία, είναι ο πρώτος και μοναδικός έως σήμερα τελικός που έχασαν οι Γερμανοί στη διαδικασία! Αυτό ήταν το τελευταίο μεγάλο τουρνουά του Μπεκενμπάουερ στη διεθνή σκηνή. Ο ίδιος, αποφάσισε να αποσυρθεί από την εθνική. Έπαιξε συνολικά σε 103 παιχνίδια και σημείωσε 14 γκολ.

Σύντομα, το 1977, αποφάσισε να αφήσει και την Μπάγερν. Στα επόμενα χρόνια εξήγησε πως απλά « … είχε απηυδήσει με την Μπουντεσλίγκα και έχασε το κίνητρο και την διάθεση για να παίξει σε αυτή». Αποφάσισε να παίξει στην Βορειοαμερικάνικη Ποδοσφαιρική Λίγκα (NASL, North American Soccer League) και εντάχθηκε στον Κόσμο της Νέας Υόρκης. Εκεί, συνάντησε μια σειρά αστέρων όπως ο Πελέ (Edson Arantes do Nascimento, ‘’Pelé’’), ο Κάρλος Αλμπέρτο (Carlos Alberto Torres) και ο Τζόρτζιο Κινάλια (Giorgio Chinaglia). Εκεί, έμεινε 3 χρόνια, από το 1977 έως το 1980, κατακτώντας ισάριθμα πρωταθλήματα, αγωνιζόμενος σε 105 παιχνίδια και σημειώνοντας 19 γκολ. Το 1980 πραγματοποιεί την μεγάλη επιστροφή στην Μπουντεσλίγκα αλλά για λογαριασμό του Αμβούργου! Εκεί, αγωνίστηκε μέχρι το 1982, σε 28 ματς, κατακτώντας και τον τίτλο του 1982, υπό την καθοδήγηση του Ερνστ Χαπέλ (Ernst Franz Hermann Happel), έχοντας τους Φέλιξ Μάγκατ (Wolfgang Felix Magath), Χορστ Χρούμπες (Horst Hrubesch) και Μάνφρεντ Καλτς (Manfred Kaltz) στην παρέα! Το 1983 επιστρέφει στον Κόσμο, παίζοντας σε 27 ματς και σημειώνει 2 γκολ. Ήταν και ο τελευταίος σταθμός της καριέρας του. Συνολικά, έπαιξε σε 572 αγώνες και σκόραρε 83 γκολ.

Το θέμα βέβαια με τον Μπεκενμπάουερ ήταν ότι δεν έμεινε μόνο σε αυτά τα κεκτημένα. Το 1984 ανέλαβε την Εθνική Γερμανίας και δύο χρόνια αργότερα την οδήγησε στον χαμένο τελικό του Μουντιάλ στο Μέξικο. Θα έπαιρνε ωστόσο, την εκδίκηση του από τον Ντιέγο Μαραντόνα (Diego Armando Maradona), με τον οποίο, σημειωτέον,  έχουν αμοιβαία εκτίμηση και χρόνια φιλία, το 1990 στην Ιταλία. Τότε που θα γινόταν ο 2^ος μετά τον θρυλικό Βραζιλιάνο, Μάριο Ζαγκάλο (Mário Jorge Lobo Zagallo), που θα σήκωνε την Παγκόσμια Κούπα ως ποδοσφαιριστής και προπονητής. Ο Ζάγκαλο τη σήκωσε το 1958 ως παίκτης και το 1970 ως προπονητής. Είναι όμως ο μοναδικός που έχει κατακτήσει τίτλο, ως αρχηγός κι ως προπονητής! Έγινε ο πρώτος τη τάξει Γερμανός ποδοσφαιριστής που μπήκε στο Hall of Fame του Παγκόσμιου ποδοσφαίρου!

Ως άρχοντας του πάγκου θα έπαιρνε ακόμα και το Σαμπιονά με τη Μαρσέιγ (1991), πριν επιστρέψει για την αγαπημένη του Μπάγερν και σηκώσει πρωτάθλημα (1994) και UEFA (1996). Από το 1996 και μέχρι το 2002, διετέλεσε πρόεδρος της αγαπημένης του Μπάγερν, στα χρόνια του οποίου στήθηκε το project της «Αλιάνζ Αρένα». Από το 1998 και για μια τετραετίας διετέλεσε αντιπρόεδρος της Γερμανικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας καθώς και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της FIFA. Ήταν ο πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής του Μουντιάλ της χώρας του (2006). Παντρεύτηκε 3 φορές κι έχει 2 γιούς. Είχε μάλλον, γιατί ο πρωτότοκός του, ο Στέφαν, που προσπάθησε να ακολουθήσει καριέρα ποδοσφαιριστή, αλλά δεν τα κατάφερε και στα 28 του τα παράτησε στην Μόναχο 1860, πέθανε στις 31 Ιουλίου του 2015, στα 46 του χρόνια, ύστερα από μακροχρόνια μάχη με τον καρκίνο.

Σήμερα είναι ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας (κινητή τηλεφωνία, ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις, γήπεδα γκολφ), αλλά και μετρ των χορηγών, καθώς συνεχίζει να διαφημίζει πολλές εταιρείες κολοσσούς και  απολαμβάνει δημιουργικές στιγμές της ζωή του, ως επίτιμος πρόεδρος της Μπάγερν, αποτραβηγμένος στο δικό του ριζόρτ στο Κιτσμπούελ των Αυστριακών Αλπεων. Είναι μέλος της Ακαδημίας των Σπορ (Laureus) και συχνά σχολιάζει για λογαριασμό του ‘’Sky’’ και της ‘’Bild’’ τα τεκταινόμενα στο ποδόσφαιρο. Τυχαίνει να ‘ναι ο μοναδικός αστέρας του ποδοσφαίρου, που πέρασε απ΄ όλους τους τομείς του παιχνιδιού και σήμερα απλά απολαμβάνει το παιχνίδι από απόσταση. Ένα παιχνίδι που υπηρέτησε από κάθε πόστο όσο λίγοι και που του χάρισε τόση αίγλη, φινέτσα και μεγαλείο...

PALMARES

Περίοδος: Σύλλογος, Συμμετοχές (Γκολ)

 

Εφηβική καριέρα

• ·         1951–1959: SC München von 1906
• ·         1959–1964: Fußball-Club Bayern München

Επαγγελματική καριέρα

• ·         1964–1977: Fußball-Club Bayern München, 439 (64)
• ·         1977–1980: New York Cosmos, 80 (17)
• ·         1980–1982: Hamburger Sport-Verein, 28 (0)
• ·         1983: New York Cosmos, 25 (2)
• Σύνολο καριέρας: 572 (83)

Διεθνής

• ·         1965–1977: Δυτική Γερμανία, 103 (14)

Προπονητική καριέρα

• ·         1984–1990: Δυτική Γερμανία
• ·         1990/91: Olympique de Marseille
• ·         1993/94: Fußball-Club Bayern München
• ·         1996: Fußball-Club Bayern München

Τίτλοι

Ως ποδοσφαιριστής

Με την Bayern Munich

• ·         Πρωτάθλημα Δυτικής Γερμανίας: 4 (1968/69, 1971/72, 1972/73, 1973/74)
• ·         Κύπελλο Γερμανίας: 4 (1965/66, 1967/68, 1968/69, 1970/71)
• ·         Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης: 3 (1973/74, 1974/75, 1975/76)
• ·         Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης: 1966/67
• ·         Διηπειρωτικό Κύπελλο: 1976

Με το Hamburger SV

• ·         Πρωτάθλημα Δυτικής Γερμανίας: 1981/82

Με τον New York Cosmos

• ·         Πρωτάθλημα Βορειοαμερικανικής Λίγκας: 3 (1977, 1978, 1980)
• ·         Trans-Atlantic Cup: 2 (1980, 1983)

Διεθνείς

Με την Δυτική Γερμανία

• ·         Παγκόσμιο Κύπελλο 1974
• ·         Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα: 1972 και φιναλίστ 1976

Ως προπονητής

Με τη Δυτική Γερμανία

• ·         Παγκόσμιο Κύπελλο: 1990

Με την Marseille

• ·         Πρωτάθλημα Γαλλίας: 1990/91

Με την Bayern Munich

• ·         Πρωτάθλημα Γερμανίας: 1993/94
• ·         Κύπελλο UEFA: 1995/96

Προσωπικές Διακρίσεις

Ως ποδοσφαιριστής

• ·         Χρυσή Μπάλα: 2 (1972, 1976)
  
• ·         Γερμανός Ποδοσφαιριστής της Χρονιάς: 4 (1966, 1968, 1974, 1976)
• ·         Καλύτερος Νέος Παίκτης Διοργάνωσης Παγκοσμίου Κυπέλλου: 1966
• ·         Καλύτερος Παίκτης Διοργάνωσης Παγκοσμίου Κυπέλλου: 3^ος το 1966 - 2^ος το 1974
• ·         Μέλος Ιδανικής 11άδας Διοργάνωσης Παγκοσμίου Κυπέλλου: 3 (1966, 1970, 1974)
• ·         Μέλος Επιλέκτων FIFA: 1968
• ·         Bravo Otto: 2^ο Βραβείο 1976 – 3^ο Βραβείο: 2 (1974, 1975)
• ·         Πολυτιμότερος (MVP) Παίκτης του Πρωταθλήματος NASL: 1977
• ·         FIFA Order of Merit: 1984
• ·         Μέλος Ιδανικής 11άδας Παγκοσμίων Κυπέλλων: 1994
• ·         Μέλος Ιδανικής 11άδας Διοργάνωσης Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος: 2 (1972, 1976)
• ·         Μέλος Παγκόσμιας Ομάδας για τον 20^ο Αιώνα: 1998
• ·         Μέλος Ονειρώδους 11άδας Διοργανώσεων Παγκοσμίων Κυπέλλων: 2002
• ·         Παίκτης Εκατονταετηρίδας και Ποδοσφαιρική Προσωπικότητα για την FIFA: 2004
• ·         Μέλος της λίστας των 125 Εν Ζωή Καλύτερων Παικτών του Κόσμου που συνέταξε το 2004 ο Πελέ για τα 100 Χρόνια της FIFA
• ·         Laureus Βραβείο Επιτευγμάτων Καριέρας: 2007
• ·         Ιδιοφυΐα του Παγκόσμιου Ποδοσφαίρου από τον Διεθνή Οργανισμό Ιστορίας και Στατιστικής του Ποδοσφαίρου: 2007
• ·         Χρυσό Παπούτσι ως Ένας Θρύλος του Ποδοσφαίρου: 2010
• ·         Marca Leyenda: 2012
• ·         Προεδρικό Βραβείο FIFA: 2012
• ·         Προεδρικό Βραβείο UEFA: 2013
• ·         Μέλος Ιδανικής 11άδας Όλων των Εποχών από το αγγλικό περιοδικό «World Soccer»: 2013
• ·         Μέλος Ιδανικής 11άδας Όλων των Εποχών Διοργανώσεων Ευρωπαϊκών Πρωταθλημάτων από την UEFA: 2016

Ως προπονητής

• ·         Προπονητής της Χρονιάς από το αγγλικό περιοδικό «World Soccer»: 1990

Πολιτικές Διακρίσεις-Τιμές

• ·  Σταυρός Τάξεως της Τιμής της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας: 1976
• ·         Μέλος Τάξεως της Τιμής της Βαυαρίας: 1982
• ·    Σταυρός της Τιμής 1^ης Κλάσης της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας: 1986
• ·         Χρυσό Μετάλλιο Επί Τιμή της πόλεως του Μονάχου: 1995
• ·         Σταυρός Διοικητή Τάξεως της Τιμής της Δημοκρατίας της Γερμανίας: 2006
• ·         Μέλος Τάξεως της Τιμής 1^ης Κλάσης της Κάτω Σαξωνίας: 2008
• ·         Μέλος Τάξεως της Τιμής Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας: 2009

ΠΗΓΕΣ: gazzetta.gr - sportandbusiness.gr