Βλογημένος: Κλαούντιο Τζεντίλε

Ο Ιταλός ακραίος ή και κεντρικός αμυντικός Κλαούντιο Τζεντίλε (Claudio Gentile), γεννήθηκε στις 27 Σεπτεμβρίου του 1953, στη Τρίπολη της Λιβύης από Ιταλούς γονείς. Διέπρεψε τις δεκαετίες του 1970 και του 1980 και εμφανίστηκε για την Ιταλία σε δύο Παγκόσμια Κύπελλα, βασικό μέλος της νικήτριας ομάδας της διοργάνωσης του 1982. Η συλλογική του σταδιοδρομία, είναι συνυφασμένη με τη Γιουβέντους, για την οποία έκανε σχεδόν 300 εμφανίσεις πρωταθλήματος, κατακτώντας 6 εθνικούς τίτλους πρωταθλητή και 2 μεγάλα ευρωπαϊκά τρόπαια. Ένας σκληρός, δυνατός, επιθετικογενής, αδίστακτος και ασυμβίβαστος αμυντικός, θεωρήθηκε ένας από τους Καλύτερους Αμυντικούς της γενιάς του, ένας από τους πιο Δύσκολους Παίκτες στη θέση του και ένας από τους Μεγαλύτερους Ιταλούς Αμυντικούς Όλων Των Εποχών.

Ένας σκληρός και ευπροσάρμοστος αμυντικός, ήταν ικανός να παίζει τόσο ως σέντερ μπακ όσο και ως φουλ μπακ στα άκρα της άμυνας και ήταν ιδιαίτερα γνωστός για τα ασφυκτικά προσωπικά μαρκαρίσματα των αντιπάλων του, καθώς και τις επιθετικές προκλήσεις του. Παράλληλα με τους συμπαίκτες του στη Γιουβέντους και την ιταλική εθνική ομάδα, τον Ντίνο Τζοφ (Dino Zoff), τον Αντόνιο Καμπρίνι (Antonio Cabrini) και τον Γκαετάνο Σιρέα (Gaetano Scirea), σχημάτισε μία από τις πιο Τρομερές Αμυντικές Γραμμές στην Ποδοσφαιρική Ιστορία. Το 2007, οι «Times» τον τοποθέτησαν στο № 8 στον κατάλογο τους των «50 Σκληρότερων Ποδοσφαιριστών της Ιστορίας».

Στην ηλικία των 8 ετών, η οικογένεια επέστρεψε στην Ιταλία, για να αποφύγει τις διώξεις των ιταλικών οικογενειών που ξεκίνησε από το καθεστώς του Μουαμάρ Καντάφι και εγκαταστάθηκε στη βόρεια Ιταλία, στη Λομβαρδία στο Μπρουνάτε στην επαρχία του Κόμο. Είχε το παρατσούκλι «Καντάφι», λόγω της καταγωγής του! Έπαιξε σε μικρή ηλικία στη Μασλιάνικο και το 1970 εντάχθηκε στις ακαδημίες της Βαρέζε. Ένα χρόνο αργότερα έγινε επαγγελματίας, αλλά δόθηκε αμέσως στην Δ’ Κατηγορίας Αρόνα για να ‘’ψηθεί’’. Επέστρεψε μετά από έναν χρόνο στις «λεοπαρδάλεις» (το παρατσούκλι της Βαρέζε), έχοντας “προίκα” του τις πολλές καλές εμφανίσεις που είχε πραγματοποιήσει. Μονιμοποιήθηκε αμέσως στο βασικό σχήμα της, στην οποία όμως έμελλε να μείνει μόλις 12 μήνες, αφού το καλοκαίρι του 1973, η Γιουβέντους, που είχε εκτιμήσει την αξία του, έσπευσε και απέσπασε την υπογραφή του.

Έκανε ντεμπούτο σ’ έναν αγώνα για το Κύπελλο Ιταλίας εναντίον της Άσκολι, στις 29 Αυγούστου του 1973, ενώ το ντεμπούτο του στη Serie A έγινε στις 2 Δεκεμβρίου της ίδιας χρονιάς, σε μια νίκη με 5-1 επί της Βερόνα. Υπηρέτησε τη «Γηραιά Κυρία» για 11 συνεχόμενες σεζόν! Σε όλες τις διοργανώσεις, έπαιξε σε 414 αγώνες για τη Γιουβέντους, συμπεριλαμβανομένων 283 στη Serie A, σημειώνοντας 9 γκολ. Αποτέλεσε βασικότατο στέλεχος της 11άδας, πανηγυρίζοντας 6 πρωταθλήματα και 2 Κύπελλα Ιταλίας, το Κύπελλο UEFA του 1977 και το Κύπελλο Κυπελλούχων του 1984! Έφθασε επίσης και στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών της περιόδου 1982/83, όπου ηττήθηκε 0-1 από το Αμβούργο στην Αθήνα. Παράλληλα με τους συμπαίκτες του στη Γιουβέντους, αλλά και στην εθνική Ιταλίας, τον Ντίνο Τζοφ (Dino Zoff), τον Αντόνιο Καμπρίνι (Antonio Cabrini) και τον Γκαετάνο Σιρέα (Gaetano Scirea), δημιούργησαν μία από τις πιο τρομερές αμυντικές γραμμές στην ιστορία του ποδοσφαίρου!

Όταν αποδεσμεύθηκε από τη «Μεγάλη Κυρία» του «κάλτσιο», μετακινήθηκε στη Φιορεντίνα, στην οποία έμεινε δυόμισι περιόδους παίζοντας σε 70 ματς. Ακολούθως αγωνίστηκε για 6 μήνες κάνοντας 20 παρουσίες, στην Πιατσέντσα, στη Serie B και έπειτα κρέμασε τα ποδοσφαιρικά παπούτσια του.

Ντεμπουτάρισε στην εθνική Ιταλίας, στις 19 Απριλίου του 1975, στη Ρώμη, σε μια ισοπαλία 0-0 με την Πολωνία. Χρίστηκε 71 φορές διεθνής μεταξύ 1975 και 1984, σκοράροντας το μοναδικό διεθνές γκολ του, στις 8 Ιουνίου του 1977, στο Ελσίνκι , στη νίκη με 3-0 επί της Φινλανδίας. Έπαιξε σε όλα τα παιχνίδια της Ιταλίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1978, τερματίζοντας στην 4^η θέση. Έπαιξε επίσης και στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1980, όπου τερμάτισε και πάλι στη 4^η θέση, ενώ πήρε θέση στην Ιδανική 11άδα του τουρνουά. Αναδείχθηκε Πρωταθλητής Κόσμου με τη «σκουάντρα ατζούρα» το 1982, όντας βασικός και αναντικατάστατος στα 6 από τα 7 παιχνίδια που έπαιξε η Ιταλία, αφού δεν έπαιξε στον ημιτελικό με την Πολωνία! Μνημειώδη έχουν μείνει τα μαρκαρίσματά του στον Ντιέγκο Μαραντόνα (Diego Maradona), στις 29 Ιουνίου του 1982, αφού του καταλογίστηκαν 11 φάουλ, ΜΟΝΟ στο α’ ημίχρονο!

Η Ιταλία και η Αργεντινή συναντήθηκαν, στο κατεδαφισμένο πλέον "Sarria" της Βαρκελώνης, το παλαιό γήπεδο της Εσπανιόλ, στο πρώτο παιχνίδι της Δεύτερης Φάσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Ισπανίας. Όποτε ο Μαραντόνα έμπαινε στο κάδρο της τηλεόρασης, έμπαινε μαζί του και ο Τζεντίλε και όποτε η μπάλα πήγαινε προς τα πόδια του Αργεντίνου κι αυτός τολμούσε να κάνει κάτι διαφορετικό από το να την ξεφορτωθεί, αμέσως η κατάληξη ήταν συνήθως να βρεθεί στο χόρτο! Η Ιταλία πήρε εκείνο το παιχνίδι με 2-1, ο Μαραντόνα τελείωσε το ματς όχι μόνο χωρίς να απειλήσει ιδιαίτερα αλλά και με κίτρινη κάρτα για διαμαρτυρία για το βρώμικο παιχνίδι του Ιταλού και ο Τζεντίλε αποχώρησε άνετος, κουλ και κατά κράτος νικητής από το γήπεδο έχοντας χρεωθεί απλά μια κίτρινη, για να ολοκληρώσει τον θρίαμβο του εκστομίζοντας μετά στους δημοσιογράφους μια ατάκα που ξεπέρασε τα όρια της ιστορικής προσωπικής τους μονομαχίας και παραμένει μέχρι και σήμερα κλασσικό απόφθεγμα του παιχνιδιού:

«Το ποδόσφαιρο δεν είναι για μπαλαρίνες».

Η Ιταλία, στη συνέχεια, αντιμετώπισε το φαβορί του τουρνουά, την Βραζιλία, κερδίζοντας 3-2, με το χατ-τρικ του Πάολο Ρόσι (Paolo Rossi). Ο Τζεντίλε, δέχτηκε ακόμη μια κίτρινη κάρτα για φάουλ πάνω στον Ζίκο ((Arthur Antunes Coimbra, ‘’Zico’’) και γι’ αυτό δεν αγωνίστηκε στον ημιτελικό, όταν η Ιταλία νίκησε την Πολωνία με 2-0. Επέστρεψε για το τελικό εναντίον της Δυτικής Γερμανίας όπου η Ιταλία κέρδισε 3-1 και αναδείχθηκε Παγκόσμια Πρωταθλήτρια! Ήταν και πάλι στην Ιδανική 11άδα του τουρνουά! Το τελευταίο του ματς στην εθνική, το έπαιξε στις 26 Μαΐου του 1984, στο Τορόντο σε μια νίκη με 2-0 επί του Καναδά.

Ήταν ο άνθρωπος των ειδικών αποστολών. Ο αμυντικός που διέλυσε όλες τις ποδοσφαιρικές λογικές κάνοντας μια μεγάλη καριέρα, τόσο με τη Γιουβέντους, όσο και με την εθνική Ιταλίας! Μια καριέρα γεμάτη ξύλο, σκληρά και πάρα πολλές φορές αντιαθλητικά τάκλιν και αμέτρητες λογομαχίες και συμπλοκές! Εάν έμεινε για κάτι ιστορικός, ήταν ακριβώς το ότι υπήρξε σε πολλές περιπτώσεις σκληρός, ως και αντιαθλητικός. Κατά τη διάρκεια της πολύχρονης και γεμάτης τίτλους καριέρας του, ωστόσο, αντίκρισε την κόκκινη κάρτα του διαιτητή μόνο μία φορά και αυτή όχι για κάποιο τάκλιν, αλλά... για χέρι! Πάντως, θα ήταν λάθος να εστιάσει κανείς μόνο στη σκληρότητά του και να παραγνωρίσει το ότι μάρκαρε με μεγάλη αποφασιστικότητα και αποτελεσματικότητα τον αντίπαλο που είχε αναλάβει, καθώς και το ότι ήταν πολύ γρήγορος στις επεμβάσεις του, δυνατός, και ασφαλώς ιδιαίτερα μαχητικός. Το 2007, η εφημερίδα ‘’The Times’’ τον τοποθέτησε στη θέση № 8 στον κατάλογο της με τους 50 πιο σκληρούς ποδοσφαιριστές στην ιστορία του ποδοσφαίρου!

Σήμερα, έχει αφοσιωθεί στην προπονητική. Από το 2000 ως το 2006 είχε τα ηνία της εθνικής Ελπίδων της χώρας του, την οποία το 2004 οδήγησε στην κατάκτηση πρώτα του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος και κατόπιν του χάλκινου Ολυμπιακού μεταλλίου στους Αγώνες της Αθήνας. Από το 2014 είναι προπονητής της Σιόν στην Ελβετία. Αρκετές φορές καλείται σε διάφορα μέσα να καταθέσει τις απόψεις του για τα τεκταινόμενα στον χώρο του ποδοσφαίρου.