Ντέγιαν Σαβίσεβιτς

Ο Γιουγκοσλάβος, με καταγωγή από το Μαυροβούνιο, μεσοεπιθετικός Ντέγιαν Σαβίσεβιτς (Dejan Savićević), γεννήθηκε στις 15 Σεπτεμβρίου του 1966 στο, τότε, Τίτογκραντ της Γιουγκοσλαβίας, την σημερινή πρωτεύουσα του Μαυροβουνίου, την Ποντγκόριτσα. Ήταν μέλος της ομάδας του Ερυθρού Αστέρα Βελιγραδίου που κατέκτησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών του 1990/91 πριν από την μεταγραφή του στη Μίλαν το 1992. Με τη Μίλαν κατέκτησε τρεις τίτλους της ιταλικής Serie A και το Τσάμπιονς Λιγκ του 1993/94. Εκπροσώπησε τη Γιουγκοσλαβία στα Παγκόσμια Κύπελλα του 1990 και του 1998 και μετά την αποχώρησή του από το παιχνίδι προπόνησε την εθνική ομάδα της Σερβίας και του Μαυροβουνίου μεταξύ 2001 και 2003. Μετά από μια επιφανή επαγγελματική σταδιοδρομία που διήρκησε 18 σεζόν και μια μικρή και ανεπιτυχή ως προπονητής, κατά τις αρχές της δεκαετίας του 2000, έχει στραφεί σε διοικητικά πόστα. Από το καλοκαίρι του 2004 διετέλεσε πρόεδρος της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας του Μαυροβουνίου, ακόμα υπό τη σκέπη της Νέας Γιουγκοσλαβίας, ενώ από το 2006 έως σήμερα ασκεί καθήκοντα προέδρου της ανεξάρτητης πλέον Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας της χώρας.

Από μικρό παιδί του άρεσε πάρα πολύ να κλωτσάει το «τόπι». Ξεκίνησε οργανωμένα να παίζει ποδόσφαιρο, το 1981, στα 15 του χρόνια, συμμετέχοντας στην ομάδα νέων της OFK του Τίτογκραντ, στη γενέτειρά του. Δύο χρόνια αργότερα, συνέχισε την καριέρα του στην Μπουντουτσνόστ, τη μεγάλη ομάδα της ίδιας πόλης. Μόλις συμπλήρωσε 17 χρόνια ζωής υπέγραψε επαγγελματικό συμβόλαιο στην τελευταία, δείχνοντας πως σκοπός του είναι τα μεγάλα σαλόνια. Ο πρώτος χρόνος παραμονής του στην ομάδα ήταν χρόνος προσαρμογής. Έπρεπε να μάθει το πώς λειτουργούν τα επαγγελματικά σωματεία, όπως για παράδειγμα του στόχους που θέτει η ομάδα στην αρχή της χρονιάς. Ένα χρόνο αργότερα, τη περίοδο 1984/85 πραγματοποίησε το επαγγελματικό του ντεμπούτο με τα χρώματα της ομάδας. Εκεί, παρέμεινε για μια πενταετία, μέχρι το καλοκαίρι του 1988. Συνολικός απολογισμός, 131 εμφανίσεις και 35 γκολ. Το μέλλον του προμηνυόταν λαμπρό!

Η αναγνώριση

Στα 23 του χρόνια, γνώρισε πώς είναι να «κοντράρονται» τα 3 από τα ποδοσφαιρικά μεγαθήρια της χώρας, προκειμένου να τον κάνουν δικό τους! Οι μνηστήρες, ήταν ο Ερυθρός Αστέρας και η Παρτιζάν από το Βελιγράδι, αλλά και η Χάιντουκ του Σπλιτ. Νικήτρια ομάδα αποδείχθηκε ο Ερυθρός Αστέρας, ο οποίος επένδυσε στο όνομα και το ταλέντο του Ντέγιαν! Τον Σεπτέμβρη μάλιστα του 1988, χωρίς καλά-καλά να έχουν περάσει 3 μήνες, απ’ όταν φόρεσε τα ερυθρόλευκα, πραγματοποίησε το ντεμπούτο του, στον προκριματικό γύρο του Τσάμπιονς Λιγκ εναντίον της ιρλανδικής Νταντάλκ, πετυχαίνοντας μάλιστα και γκολ. Αυτό, ήταν μόνο η αρχή.

Ο προπονητής του Ερυθρού Αστέρα, δεν φοβήθηκε από τον πρώτο κιόλας καιρό, να ρισκάρει με τη συμμετοχή του! Για τον λόγο αυτό, έγινε βασικός από τόσο μικρή ηλικία, σε μια ομάδα που τότε μεσουρανούσε στα ευρωπαϊκά γήπεδα! Ο Σαβίσεβιτς, βοήθησε τον Ερυθρό Αστέρα να κατακτήσει αρκετούς τίτλους και πιο συγκεκριμένα, 3 πρωταθλήματα και ένα κύπελλο Γιουγκοσλαβίας, το Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης του 1991, στον τελικό του Μπάρι, στα πέναλτι εναντίον της Μαρσείγ, καθώς και το Διηπειρωτικό κύπελλο αυτής της χρονιάς! Τον χειμώνα του 1991, κέρδισε το βραβείο του καλύτερου Γιουγκοσλάβου αθλητή. Τη τετραετία που διήρκεσε η καριέρα του στον Ερυθρό Αστέρα,  συμμετείχε σε 72 αγώνες πρωταθλήματος, πετυχαίνοντας 23 τέρματα, γεγονός που τον βοήθησε να εξασφαλίσει μια θέση στην ενδεκάδα της Μίλαν.

Το σπουδαίο επόμενο βήμα

Πώς να μην θεωρηθεί σπουδαίο βήμα, εφόσον κατάφερε να ενσωματωθεί στην πρωταθλήτρια Ιταλίας, την εποχή μάλιστα που η ομάδα μεσουρανούσε και στην Ευρώπη! Έχοντας σιγά-σιγά και με υπομονή, πείσει πως άξιζε τα 30 εκατομμύρια γερμανικά μάρκα που δαπανήθηκαν για τη μεταγραφή του, δεν διέψευσε κανέναν! Εισήλθε σε μια ομάδα γεμάτη αστέρια κι όμως, κατάφερε με τον καιρό να μιλάει όλο το ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό στερέωμα γι’ αυτόν! Όπως και στις περισσότερες περιπτώσεις, έτσι και με τον Ντέγιαν Σαβίσεβιτς συνέβη το ίδιο. Τη πρώτη χρονιά συμμετείχε μόλις σε 10 αγώνες. Οι υπογραφές έπεσαν το καλοκαίρι του 1992 και το ντεμπούτο του έγινε στις 13 Σεπτεμβρίου της ίδιας χρονιάς, στο νικηφόρο με 5-4 παιχνίδι με την Πεσκάρα!

Ο πρώτος χρόνος ήταν πολύ δύσκολος για τον ίδιο, καθώς δεν μπορούσε να ανταπεξέλθει στις συνθήκες μιας τόσο μεγάλης ομάδας. Δεν μπόρεσε να εκτοπίσει ούτε τον Μάρκο Φαν Μπάστεν (Marco van Basten), όπως και τον 30χρονο τότε Ρουντ Γκούλιτ (Ruud Gullit). Δεν πήρε πολλές ευκαιρίες. Για τον λόγο αυτό και θέλησε το χειμώνα να αποχωρήσει από την ομάδα. Κάτι τέτοιο όμως δεν έγινε. Αποφάσισε να παραμείνει, προκειμένου ν’ αποδείξει πως άξιζε τα λεφτά που κόστισε στην ομάδα για να τον κάνει δικό της, αλλά και για να διατηρήσει τη φήμη που κυκλοφορούσε για το όνομά του. Κι έτσι, έκλεισε τον πρώτο χρόνο στο Μιλάνο, χωρίς να καταφέρει να αποδείξει κάτι...

Την επόμενη χρονιά όμως, τα πράγματα άλλαξαν άρδην. Ο Ντέγιαν, πήρε πλέον τις ευκαιρίες που ήθελε, εκμεταλλευόμενος μάλιστα και την φυγή των Ρουντ Γκούλιτ και Μάρκο Φαν Μπάστεν κι έγινε ένα από τα πιο σημαντικά μέλη της ομάδας! Όλα κυλούσαν ομαλά, μέχρι τη στιγμή που χάλασαν οι σχέσεις του με τον, τότε, προπονητή της Μίλαν, τον Φάμπιο Καπέλο (Fabio Capello). Αφορμή, ήταν το γεγονός πως ο Καπέλο τον άφησε στον πάγκο, στο παιχνίδι με την Άντερλεχτ για το Τσάμπιονς Λιγκ. Ακολούθησε το πρόγραμμα των ρεζέρβων, γεγονός που τον πίκρανε σε τέτοιο σημείο, ώστε να αρχίσει να σκέφτεται ξανά να φύγει, χωρίς και πάλι να το πράξει!

Η καταξίωση

Κι όμως, δεν άργησε τόσο πολύ! Ή μάλλον καλύτερα, «άξιζε τον κόπο» να περιμένει τόσο, ώστε να μην ξαναβγεί από την αρχική 11άδα της Μίλαν, παρά μόνο για να πάρει μερικές ανάσες! Ήταν ο τελικός με την Μπαρτσελόνα στο Ο.Α.Κ.Α. το 1994. Ο Καπέλο επέλεξε, προς έκπληξη όλων, να ξεκινήσει τον Σαβίσεβιτς. Ο ίδιος, βρισκόταν σε τρομερό «φεγγάρι». Το πρώτο γκολ με δική του ασίστ, το 3^ο γκολ, δικό του, όταν με απίστευτο και αριστουργηματικό τρόπο, «κρέμασε» τον τερματοφύλακα της Μπάρτσα, τον Αντόνι Τσουμπιθαρέτα (Andoni Zubizarreta), με ένα σουτ από πολύ πλάγια θέση, μια «λόμπα» απίστευτης μαγείας, ένα γκολ σπάνιας ομορφιάς! Η Μίλαν ήδη από το ημίχρονο «ακουμπούσε» το τρόπαιο, αλλά αυτό που ακολούθησε, δεν το περίμενε κανείς! Κι όμως, αυτός ο παίκτης με τις λίγες συμμετοχές και με τα παράπονα που ακούστηκαν κι από τον κόσμο, αλλά και από μέσα από την ομάδα, τους διέψευσε όλους, με έναν αγώνα! Και είχε και συνέχεια ....

Φαίνεται πως ο θεσμός του Τσάμπιονς Λιγκ,  ταίριαζε απόλυτα με τον Σαβίσεβιτς. Πέρα από όποιες γκρίνιες κι αν υπήρχαν ενδιάμεσα της σεζόν,  με τον Ντέγιαν ωστόσο να αγωνίζεται σε αρκετούς αγώνες, στη δεύτερη φάση του ημιτελικού με την Παρί Σεν Ζερμέν, πέτυχε 2 καθοριστικά τέρματα, τα οποία και έδωσαν τη πρόκριση στη Μίλαν, για δεύτερη συνεχόμενη φορά στον τελικό της κορυφαίας ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης. Στη Βιέννη όμως, ήταν ο Άγιαξ του Λουίς βαν Γκάαλ (Luis van Gaal) που του στέρησε τον τίτλο!

Το επόμενο καλοκαίρι, οι προσθήκες των Πάολο Φούτρε (Paulo Futre) και Ζορζ Γουέα (George Weah), αλλά και του Ρομπέρτο Μπάτζιο (Roberto Baggio), που ήρθε με σκοπό να ενισχύσει σε μεγαλύτερο βαθμό το «κέντρο» της ομάδας, είχε σαν αποτέλεσμα, την σταδιακή περιθωριοποίηση του Ντέγιαν. Αυτή μάλιστα, η 1997/98, ήταν και η τελευταία του χρονιά στους «ροσονέρι». Σε συνολικά 97 συμμετοχές πέτυχε 20 γκολ, τουλάχιστον τα μισά εκ των οποίων,  καθοριστικά! Με τη Μίλαν, κατέκτησε 3 πρωταθλήματα και 3 σούπερ καπ Ιταλίας, το Τσάμπιονς Λιγκ του 1993/94 και το ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ της ίδιας χρονιάς!

Η ώρα της «απόσυρσης»

Το 1999, ήρθε η ώρα να επιστρέψει στην χώρα του και στον Ερυθρό Αστέρα. Ωστόσο δεν κράτησε για πολύ η θητεία του εκεί, αφού μέτρησε μόλις 3 συμμετοχές. Οι τραυματισμοί και ο τρόπος με τον οποίο έφυγε από τη Μίλαν, η κακή μεταχείριση κυρίως από τον προπονητή Φάμπιο Καπέλο, είχαν φέρει την απογοήτευση! Θέλησε να δοκιμάσει την τύχη του στην Αυστρία για λογαριασμό της Ραπίντ Βιέννης. Εκεί, πήγε τον χειμώνα του 1999 κι έκατσε μέχρι το 2001, όπου και σταμάτησε το ποδόσφαιρο σε ηλικία 35 ετών, συμμετέχοντας σε 44 αγώνες, πετυχαίνοντας 18 τέρματα. Το καλοκαίρι του 2001, έκλεισε μια πολύ δύσκολη κι απαιτητική καριέρα!

Με την εθνική ομάδα της Γιουγκοσλαβίας, συμμετείχε σε 56 αγώνες και πέτυχε 16 γκολ. Αγωνίστηκε σε δύο Παγκόσμια Κύπελλα, αυτά του 1990 και του 1998.

Τον Μάιο του 2001, μόλις σταμάτησε το ποδόσφαιρο, έγινε προπονητής της εθνικής ομάδα της Νέας Γουγκοσλαβίας (Σερβία και Μαυροβούνιο), μέχρι το 2003. Το καλοκαίρι του 2004 έγινε Πρόεδρος της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας του Μαυροβουνίου, ακόμα υπό τη σκέπη της Νέας Γιουγκοσλαβίας, ενώ από το 2006 έως σήμερα ασκεί καθήκοντα προέδρου της ανεξάρτητης πλέον Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας του Μαυροβουνίου, έχοντας εκλεγεί ήδη 2 φορές γι’ αυτή τη θέση. Στις 18 Σεπτεμβρίου του 2004, καθώς οδηγούσε στους δρόμους της Πονγκορίτσα, παραβίασε τον κόκκινο σηματοδότη κι έτσι η αστυνομία τον συνέλαβε. Μόλις τον σταμάτησαν, ο ίδιος είπε «Είμαι Θεός, οι νόμοι δεν εφαρμόζονται για μένα»!

PALMARES

Περίοδος: Σύλλογος, Συμμετοχές (Γκολ)

Εφηβική καριέρα

• ·         1981–1983: OFK Titograd (Fudbalski Klub Mladost Podgorica)
• ·         1983/84: Fudbalski Klub Budućnost Titograd (Podgorica)

Επαγγελματική καριέρα

• ·         1983–1988: Fudbalski Klub Budućnost Titograd (Podgorica), 131 (35)
• ·         1988–1992: Fudbalski Klub Crvena Zvezda, 72 (23)
• ·         1992–1998: Associazione Calcio Milan, 97 (20)
• ·         1999: Fudbalski Klub Crvena Zvezda, 3 (0)
• ·         1999–2001: Sportklub Rapid Wien, 44 (18)
• Σύνολο καριέρας: 347 (96)

Διεθνής

• ·         1986–1999: Γιουγκοσλαβία, 56 (19)

Προπονητική καριέρα

• ·         2001–2003: (Νέα) Γιουγκοσλαβία / Σερβία & Μαυροβούνιο

Τίτλοι

Συλλογικοί

Με τον Ερυθρό Αστέρα

• ·         Πρωτάθλημα Γιουγκοσλαβίας: 3 (1989/90, 1990/91, 1991/92).
• ·         Κύπελλο Γιουγκοσλαβίας: 1989/90.
• ·         Κύπελλο Πρωταθλητριών: 1990/91.
• ·         Διηπειρωτικό Κύπελλο: 1991.
• ·         Κύπελλο Νέας Γιουγκοσλαβίας/Σερβίας & Μαυροβουνίου: 1998/99.

Με τη A.C. Milan

• ·         Πρωτάθλημα Ιταλίας: 3 (1992/93, 1993/94, 1995/96)
• ·         Σούπερ Καπ Ιταλίας: 2 (1993, 1994).
• ·         UEFA Champions League: 1993/94.
• ·         Ευρωπαϊκό  Super Cup: 1994.

Προσωπικές Διακρίσεις

• ·         Χρυσή Μπάλα: επιλαχών το 1991.
• ·         Μέλος του Hall of Fame της A.C. Milan
• ·         Καλύτερος Αθλητής στη Γιουγκοσλαβία: 1991
• ·         Καλύτερος Αθλητής για τον Ερθρό Αστέρα: 1991
• ·         Παίκτης της Χρονιάς στη Γιουγκοσλαβία: 1995
• ·         Το 6^ο Αστέρι του Ερυθρού Αστέρα (Šesta Zvezdina Zvezda) ως Μέλος της Ομάδας του 1991.

ΠΗΓΕΣ: cobrasports.gr – balleto.gr