Ο Λιβεριανός κεντρικός επιθετικός Ζορζ Γουεά (George Tawlon Manneh Oppong Ousman Weah), γεννήθηκε την 1η Οκτωβρίου του 1966, στην Μονρόβια, τη πρωτεύουσα της Λιβερίας. Θεωρούμενος ως ένας από τους Μεγαλύτερους Αφρικανούς Παίκτες Όλων των Εποχών και ως ένας από τους Καλύτερους Επιθετικούς της γενιάς του, το 1995 ονομάστηκε Καλύτερος Παίκτης της Χρονιάς από την FIFA και κέρδισε τη Χρυσή Μπάλα, ως ο Καλύτερος Ποδοσφαιριστής στην Ευρώπη, για να γίνει ο Πρώτος Αφρικανός που κερδίζει τα Κορυφαία ατομικά βραβεία. Το 1989, το 1994 και το 1995, ονομάστηκε Αφρικανός Ποδοσφαιριστής της Χρονιάς και το 1996 ονομάστηκε Αφρικανός Παίκτης του Αιώνα. Γνωστός για την επιτάχυνση και την ικανότητα στη ντρίμπλα, εκτός από τα αξεπέραστα τελειώματα των φάσεων, περιγράφηκε από τη FIFA ως "ο πρόδρομος των πολυλειτουργικών στράικερ του σήμερα". Το 2004, ονομάστηκε από τον Πελέ (Edson Arantes do Nascimento, “Pelé”) στον κατάλογο «FIFA 100», των 125 Μεγαλύτερων Εν Ζωή Ποδοσφαιριστών του Κόσμου, στο πλαίσιο των εορτασμών της εκατονταετηρίδας της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας.
Αφού ξεκίνησε τη καριέρα του στη Λιβερία, πέρασε 14 χρόνια από την επαγγελματική του σταδιοδρομία, παίζοντας σε συλλόγους στη Γαλλία, την Ιταλία και την Αγγλία. Ο Αρσέν Βενγκέρ (Arsène Wenger) τον έφερε στην Ευρώπη όταν υπέγραψε στη Μονακό το 1988. Μετακόμισε στη Παρί Σεν Ζερμαίν το 1992 όπου κέρδισε τη γαλλική Ligue 1 το 1994 και έγινε ο Πρώτος Σκόρερ του Τσάμπιονς Λιγκ του 1994/95. Υπέγραψε στη Μίλαν το 1995 όπου πέρασε 4 επιτυχημένες περιόδους και κέρδισε δύο φορές την ιταλική Serie A. Ένα είδωλο στην Αφρική, μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας, ασχολήθηκε έντονα με την πολιτική στη πατρίδα του, τη Λιβερία.
Ακολούθησε το όνειρο, που πολλά παιδάκια στην ηλικία του θα ήθελαν να ακολουθήσουν. Να παίξουν ποδόσφαιρο σε υψηλό επίπεδο. Ξεχώριζε από μικρός για τα προσόντα του και σε μικρή ηλικία έπαιξε στις Γιανγκ Σαρβάιβορς και Μπονγκράνγκ Κόμπανυ. Έχοντας σπουδαία ανάπτυξη, σύντομα έκανε το μεγάλο βήμα στην πατρίδα του. Το 1985 σε ηλικία 20 ετών, ξεκίνησε την επαγγελματική του καριέρα στην κορυφαία λιβεριανή ομάδα, τη Μάιτι Μπαρόλ, με την οποία κέρδισε το νταμπλ το 1986. Με 7 γκολ σε 10 παιχνίδια έδειχνε κάποια πρώτα σπουδαία δείγματα της αξίας του, όμως στην συνέχεια και σε άλλες ομάδες της Λιβερίας, άρχισε να «φορτώνει» με πολλά γκολ τα αντίπαλα δίχτυα. Μετεγγράφηκε στον άλλο μεγάλο σύλλογο της χώρας, την Ινβίνσιμπλ Ιλέβεν, όπου έμεινε ως το 1987 κατακτώντας μαζί της το πρωτάθλημα την ίδια χρονιά.
Στη συνέχεια, έπαιξε με επιτυχία στις Άφρικα Σπορτς στην Ακτή του Ελεφαντοστού και στην Τονέρ της Γιαουντέ, στο Καμερούν, με τη οποία στέφθηκε πρωταθλητής, ένα από τα λαγωνικά των γαλλικών συλλόγων, τον εντόπισε. Έχοντας ήδη γίνει και μέλος της εθνικής ομάδας της χώρας του φυσικά, άρχισε να γίνεται πιο γνωστός στους Ευρωπαίους σκάουτερ, όμως η τύχη του χαμογέλασε. Αρκετοί συμπαίκτες του στην εθνική περίμεναν ανάλογη κλήση. Το καλοκαίρι του 1988, ο Κλοντ Λερουά (Claude Le Roy) τον πρότεινε στη Μονακό, οι άνθρωποι της οποίας αποφάσισαν να επενδύσουν στο ταλέντο του. Τελικά, επιλέχθηκε από τη Μονακό και ξαφνικά, η μεγάλη πρόκληση στην ζωή του ερχόταν. Δεν ήταν και λίγο πράγμα για τον Λιβεριανό επιθετικό να παίζει πια στο γαλλικό πρωτάθλημα και να μένει σε μία από τις πιο... ακριβές πόλεις του κόσμου!
Με τη φανέλα των Μονεγάσκων αρχίζουν πια να τον γνωρίζουν όλοι οι Ευρωπαίοι. Μετά από μία χρονιά προσαρμογής, αρχίζει να βρίσκει τα πατήματά του και εξελίσσεται σε έναν από τους πιο αξιόπιστους φορ στην Γαλλία. Δεν είναι και λίγο πράγμα να σκοράρεις περίπου ένα γκολ ανά δύο παιχνίδια, όπως έκανε ο Λιβεριανός σε μία σεζόν. Το 1991 πήρε τον πρώτο του μεγάλο τίτλο που δεν ήταν άλλος από το Κύπελλο κόντρα στην απόλυτη κυρίαρχο στην Γαλλία την εποχή εκείνη την Μαρσέιγ. Αυτός ο τίτλος έδωσε στην Μονακό την ευκαιρία να παίξει στο Κυπελλούχων του 1992 όπου ο Γουεά την οδήγησε μέχρι τον τελικό όπου ηττήθηκε από την Βέρντερ του Ότο Ρεχάγκελ (Otto Rehagel). Με 47 γκολ σε 103 ματς και ένα Κύπελλο Γαλλίας παρακαταθήκη, ο Ζορζ Γουεά θα εγκατέλειπε την Μονακό, το καλοκαίρι του 1992, για μία άλλη γαλλική ομάδα, που επίσης «έριχνε» αρκετά χρήματα τότε στο μεταγραφικό παζάρι, τη Παρί Σεν Ζερμέν που θα τον εντάξει στο δυναμικό της. Η Παρί έχει υψηλούς στόχους και ο Γουεά δεν πηγαίνει φυσικά στην πρωτεύουσα για να κάθεται στον πάγκο. Κερδίζει εύκολα την θέση του βασικού και μοιάζει πια να είναι ένας απόλυτα καταξιωμένος σκόρερ. Οι επιδόσεις του κυμαίνονται μόνιμα πάνω από τα 10 γκολ την σεζόν, ενώ όσο περνάει ο καιρός και γίνεται πιο αναγνωρίσιμος, τόσο και αυξάνει τις αντιδράσεις του για τα ρατσιστικά συνθήματα που κατά καιρούς ακούγονται στα γαλλικά γήπεδα!
Ο Γουεά κατάφερε στα 3 χρόνια που έμεινε στο Παρίσι (32 τέρματα σε 95 εμφανίσεις) να πάρει τέσσερις τίτλους. Την περίοδο 1992/93, θα κατακτήσει το Κύπελλο Γαλλίας, την χρονιάς 1993/94 θα πάρει το πρώτο του πρωτάθλημα, ενώ την επόμενη σεζόν θα πάρει και πάλι το Κύπελλο αλλά και το γαλλικό Λιγκ Καπ. Ο Γουεά δεν περιορίζεται βέβαια μόνο στις επιδόσεις εντός Γαλλίας. Με την φανέλα της Παρί, σκοράρει ανελλιπώς και στα ευρωπαϊκά γήπεδα. Στο μεταξύ, τα βραβεία του γίνονται συνήθεια. Κατακτά τρεις φορές τον τίτλο του καλύτερου Αφρικανού ποδοσφαιριστή, το 1995 ψηφίζεται Κορυφαίος Παίκτης του πλανήτη, παίρνοντας και την Χρυσή Μπάλα, ενώ και το περιοδικό “Onze” του αποδίδει τον τίτλο του Κορυφαίου Ποδοσφαιριστή στην Γαλλία. Ήταν πια φανερό, ότι δύσκολα θα παρέμενε στην Γαλλία, καθώς το πρέσιγκ της ιταλικής Μίλαν, ήταν πια ολοένα και πιο ασφυκτικό. Νιώθοντας πως τα έδωσε όλα στην Παρί, το καλοκαίρι του 1995, ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι (Silvio Berlusconi), προσφέροντας ένα πολύ σημαντικό ποσό, τον φέρνει στο Μιλάνο, όπου αποθεώνεται από οπαδούς των «ροσονέρι».
Το 1996, θα εκλεγεί Κορυφαίος Αφρικανός Ποδοσφαιριστής του 20ου αιώνα και αυτό αναμφίβολα θα του δώσει μία ακόμη ώθηση για να συνεχίσει να αποδίδει το ίδιο καλά, καθώς ήταν ένα ίνδαλμα πλέον, όχι μόνο για τους Λιβεριανούς, αλλά για κάθε Αφρικανό που ξεκινούσε το ποδόσφαιρο και ήθελε να ζήσει το ευρωπαϊκό όνειρο. Στην Μίλαν, οι απαιτήσεις μοιάζουν -και είναι- μεγαλύτερες. Το ιταλικό πρωτάθλημα, κυρίως για τους επιθετικούς, δεν είναι εύκολο, ενώ το «καμπιονάτο» έχει σαφέστατα μεγαλύτερες δυσκολίες από το γαλλικό πρωτάθλημα. Παρ' όλα αυτά θα αντεπεξέρθει. Θα πάρει φανέλα βασικού και θα ξεχωρίσει με την δύναμη του και την ευκολία να στέλνει την μπάλα στα δίχτυα. Μοιάζει να διανύει την καλύτερη περίοδο στην καριέρα του και στην πρώτη του κιόλας χρονιά στην Μίλαν, πετυχαίνει συνολικά 14 γκολ, (114 παρουσίες και 46 γκολ συνολικά) κατακτώντας μάλιστα το «καμπιονάτο». Η παρουσία του είναι επιβλητική, ο Φράνκο Μπαρέζι (Franco Baresi) μιλάει για έναν από τους κορυφαίους φορ που έχει δει στην ποδοσφαιρική του καριέρα, ενώ στο Μιλάνο όλοι αρχίζουν να πίνουν νερό στο όνομα του!
Η Εθνική ομάδα της Λιβερίας παραμένει... καημός, εξαιτίας της αδυναμίας, γενικότερα, που έχει η ομάδα της χώρας του για να συμμετέχει σε μεγάλους θεσμούς, ενώ και το Τσάμπιονς Λιγκ, θα μείνει μακριά από το παλμαρέ του, μολονότι με τη φανέλα της Μίλαν αγωνίστηκε στη μεγαλύτερη διασυλλογική διοργάνωση της Ευρώπης. Στις εγχώριες διοργανώσεις πάντως οι «ροσονέρι», με τον Γουεά να σκοράρει με μεγάλη συχνότητα, θα κερδίσουν το πρωτάθλημα και την περίοδο 1998/99. Ο Λιβεριανός επιθετικός, είναι πια ένας από τους κορυφαίους ποδοσφαιριστές του πλανήτη και κυρίως ένας από τους πλέον ακριβοπληρωμένους! Ο ίδιος δεν δείχνει να παρασύρεται από το χρήμα και τη δόξα. Μιλάει συνεχώς για την πατρίδα του, την ενισχύει οικονομικά όσο μπορεί και γενικότερα αποτελεί τον καλύτερο πρέσβη της Λιβερίας στην Ευρώπη!
Όλα τα ωραία έχουν κι ένα τέλος. Ο κύκλος του Ζορζ Γουεά στη Μίλαν είχε αρχίσει να κλείνει και ο πρώτος που το αντιλήφθηκε ήταν ο ίδιος. Δεν άντεχε τον πάγκο. Ήθελε να είναι πρωταγωνιστής και από την στιγμή που αυτό δεν συνέβαινε ζητάει να αποχωρήσει. Η Τσέλσι, μπορεί να μην είχε τον Ρόμαν Αμπράμοβιτς μεγαλομέτοχο, όμως προσπαθούσε στο ξεκίνημα της νέας χιλιετίας, να κάνει κάποια σημαντικά βήματα προς τα εμπρός, ενισχυμένη μάλιστα από την ιταλική αγορά. Ο Γουεά, μπορεί να ήταν Λιβεριανός, όμως ουσιαστικά το «καμπιονάτο» αποτέλεσε το καλύτερο «διαβατήριο» για τον δανεισμό του στους «μπλε» το καλοκαίρι του 1999, όπου πάντως δεν έμελλε να εξελιχθεί σε... πρώτο βιολί. Ένας τραυματισμός τον πηγαίνει πίσω και έτσι θα κάνει μόλις 11 συμμετοχές, πετυχαίνοντας και 3 γκολ. Πάντως θα προλάβει να στεφθεί και Κυπελλούχος Αγγλίας καθώς ο Ρομπέρτο Ντι Ματέο (Roberto Di Matteo)με δικό του γκολ, δίνει τον τίτλο στην Τσέλσι, κόντρα στην Άστον Βίλα. Η Πρέμιερ Λιγκ είχε αρχίσει να αρέσει στον Γουεά, που μπορεί να έφυγε από την Τσέλσι, όχι όμως και από την Βρετανία. Ήταν πια προς την δύση της καριέρας του, όταν αποφάσισε να μετακομίσει στη Μάντσεστερ Σίτι, που δεν του προσφέρει κίνητρα και στην πραγματικότητα δεν μπορεί να τον κάνει... ευτυχισμένο. Μόλις 7 συμμετοχές και ένα γκολ. Αυτό τα λέει όλα.
Το γαλλικό πρωτάθλημα άνοιξε και πάλι την αγκαλιά του στον Ζορζ Γουεά που αναγεννιέται στη Μασσαλία. Η Μαρσέιγ του δίνει την ευκαιρία να παίξει και πάλι σε υψηλό επίπεδο όπως είναι το “Σαμπιονά” και ο ίδιος ανταποδίδει. Στα 34 του χρόνια πλέον, αγωνίζεται σε 19 παιχνίδια, πετυχαίνει 5 γκολ, όμως ενισχύει σημαντικά τους Μαρσεγιέζους, καθώς είναι και ώριμος και έμπειρος για να βοηθάει και τους υπόλοιπους συμπαίκτες. Το τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας, θα τον βρει στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και στην ομάδα Αλ Τζαζίρα. Πετυχαίνει 13 γκολ σε 8 παιχνίδια και αποχαιρετά έτσι τον ποδοσφαιρικό πλανήτη, νιώθοντας γεμάτος για την ποδοσφαιρική του καριέρα όπως ο ίδιος δήλωσε. Συνεχίζει για λίγο ακόμη να αγωνίζεται στην εθνική ομάδα της Λιβερίας, στην οποία τελικά θα μετρήσει 60 συμμετοχές και 22 γκολ, παίρνοντας μέρος σε δύο Κύπελλα Εθνών Αφρικής (1996, 2002).
Το 1996, σε έναν αγώνα της Μίλαν με την Πόρτο, ο Γουεά γρονθοκόπησε τον Πορτογάλο αμυντικό Ζόρζε Κόστα (Jorge Costa), υποστηρίζοντας πως δέχτηκε ρατσιστική επίθεση από τον παίκτη της Πόρτο. Αν και τιμωρήθηκε με 6 αγωνιστικές αποκλεισμό, έλαβε την ίδια χρονιά το βραβείο ‘’Fair Play’’ της FIFA. Ο ίδιος έχει βραβευθεί, εξάλλου, για τις φιλανθρωπικές του δράσεις με το βραβείο “Arthur Ashe Courage Award” το 2004, ενώ ήταν και πρέσβης καλής θέλησης της UNICEF. Έχει ασχοληθεί με το να προωθεί το ποδόσφαιρο για τα παιδιά της Λιβερίας και της Αφρικής γενικότερα, ενώ ανάμεσα σε άλλα, έχει ιδρύσει μια παιδική ομάδα ποδοσφαίρου στη Μονρόβια.
Το ποδόσφαιρο τελείωσε οριστικά πια για τον Ζορζ Γουεά, το 2003 και ήδη ασχολούνταν με το επόμενο βήμα του, την πολιτική! Ο Λιβεριανός το είχε πάρει απόφαση πως θα πολιτευτεί και θα έκανε το καλύτερο δυνατό για την πατρίδα του. Επέστρεψε στη Λιβερία και τον Νοέμβριο του 2004 ανακοίνωσε την απόφασή του να λάβει μέρος στις προεδρικές εκλογές της χώρας του, το 2005! Έγινε επίσημα υποψήφιος τον Αύγουστο του 2005 με το κόμμα “Κογκρέσο για τη Δημοκρατική Αλλαγή”. Ξεκίνησε ως φαβορί, αλλά η έλλειψη εμπειρίας τον έκανε να χάσει έδαφος. Αν και νίκησε στον πρώτο γύρο των εκλογών (11 Οκτωβρίου 2005), δεν κατάφερε να αποκτήσει την απαραίτητη πλειοψηφία. Στον επαναληπτικό γύρο (8 Νοεμβρίου 2005), έχασε από την Έλεν Τζόνσον-Σίρλιφ (Helen Johnson-Sirleaf), η οποία έγινε η πρώτη γυναίκα πρόεδρος της χώρας και η πρώτη εκλεγμένη γυναίκα πρόεδρος σε αφρικανικό κράτος! O Γουεά υποστήριξε ότι οι εκλογές αμαυρώθηκαν από κρούσματα νοθείας, ωστόσο διεθνείς παρατηρητές τόνισαν ότι οι εκλογές ήταν ελεύθερες και δίκαιες. Παρ' όλα αυτά, πήρε διοικητικά πόστα στην χώρα, ανέλαβε το υπουργείο αθλητισμού, ενώ συχνά λειτουργούσε ως πρέσβης της Λιβερίας!
Είναι παντρεμένος και έχει 4 παιδιά. Από αυτά, ο Τζορτζ Γουεά Τζούνιορ είναι διεθνής επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Κάποια στιγμή ασπάστηκε το Ισλάμ, αλλά έπειτα από 10 χρόνια επέστρεψε στον Χριστιανισμό.
PALMARES
Περίοδος: Σύλλογος, Συμμετοχές (Γκολ)
Εφηβική καριέρα
- · 1981–1984: Young Survivors Claratown
- · 1984–1985: Bongrange Company
Επαγγελματική καριέρα
- · 1985/86: Mighty Barrolle Sports Association, 10 (7)
- · 1986/87: Union of Invincible Eleven & Majestic Sports Association, 23 (24)
- · 1987: Africa Sports d'Abidjan, 2 (1)
- · 1987/88: Tonnerre Kalara Club of Yaoundé, 18 (14)
- · 1988–1992: Association Sportive de Monaco Football Club, 103 (47)
- · 1992–1995: Paris Saint-Germain Football Club, 96 (32)
- · 1995–2000: Associazione Calcio Milan, 114 (46)
- · 2000! (δανεικός) → Chelsea Football Club, 11 (3)
- · 2000: Manchester City Football Club, 7 (1)
- · 2000/01: Olympique de Marseille, 19 (5)
- · 2001–2003: Al-Jazira Sports & Culture Club, 8 (13)
Σύνολο καριέρας: 411 (193)
Διεθνής
- · 1987–2007: Λιβερία, 60 (22)
Τίτλοι
Συλλογικοί
Με τη Mighty Barrolle
- · Πρωτάθλημα Λιβερίας: 1985/86
- · Κύπελλο Λιβερίας: 1985/86
- · Πρωτάθλημα Λιβερίας: 1986/87
- · Κύπελλο Γαλλίας: 1991
Με τη Paris Saint-Germain
- · Πρωτάθλημα Γαλλίας: 1993/94
- · Κύπελλο Γαλλίας: 2 (1992/93, 1994/95)
- · Λίγκ Καπ Γαλλίας: 1995
- · Πρωτάθλημα Ιταλίας: 2 (1995/96, 1998/99)
- · Κύπελλο Αγγλίας: 2000
Προσωπικές Διακρίσεις
- · Καλύτερος Παίκτης της Αφρικής: 3 (1989, 1994, 1995)
- · Μέλος Επιλέκτων FIFA: 4 (1991, 1996 (αναπληρωματικός), 1997, 1998
- · Καλύτερος Ξένος Γαλλικού Πρωταθλήματος: 1990/91
- · Πρώτος Σκόρερ στο UEFA Champions League: 1994/95
- · Αφρικανός Ποδοσφαιριστής της Χρονιάς από το BBC: 1995
- · Καλύτερος Παίκτη στην Γαλλία από το περιοδικό "Onze" (Onze d'Or): 1995
- · Χρυσή Μπάλα: 1995
- · Καλύτερος Παίκτης του Κόσμου από την FIFA: 1995
- · Μέλος Ιδανικής 11άδας της Χρονιάς από την Ευρωπαϊκή Ένωση Αθλητικού Τύπου: 1995/96
- · Βραβείο "Ευ Αγωνίζεσθαι" (FIFA Fair Play Award): 1996
- · FIFA World Player of the Year – Silver award: 1996[60]
- · Αφρικανός ποδοσφαιριστής του 20ου Αιώνα: 1996
- · Μέλος των 100 Καλύτερων Παικτών του Κόσμου Όλων των Εποχών από το αγγλικό περιοδικό «World Soccer»: 1999
- · Μέλος της λίστας των 125 Εν Ζωή Καλύτερων Παικτών του Κόσμου που συνέταξε το 2004 ο Πελέ για τα 100 Χρόνια της FIFA
- · Arthur Ashe Courage Award: 2004
- · Χρυσό Παπούτσι ως Ένας Θρύλος του Ποδοσφαίρου: 2005
- · Μέλος του Hall of Fame της A.C. Milan
