Ο Ιταλός κεντρικός αμυντικός, Φάμπιο Καναβάρο (Fabio Cannavaro), γεννήθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου του 1973, στη Νάπολι. Θεωρείται ένας από τους Μεγαλύτερους Αμυντικούς Όλων των Εποχών. Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της σταδιοδρομίας του στην Ιταλία, ξεκινώντας την καριέρα του στη Νάπολι πριν περάσει 7 χρόνια στην Πάρμα, με την οποία κατέκτησε 2 Κύπελλα Ιταλίας, το ιταλικό Σούπερ Καπ του 1999 και το Κύπελλο UEFA του 1999. Μετά από θητείες στην Ίντερ του Μιλάνου και τη Γιουβέντους, πέρασε μαζί με τον προπονητή του Φάμπιο Καπέλο (Fabio Capello) από την Ρεάλ Μαδρίτης το 2006, με την οποία κατέκτησε 2 διαδοχικούς τίτλους της ισπανικής La Liga, το 2007 και το 2008, πριν την επιστροφή του στη Γιουβέντους για μια σεζόν το 2009/10.
Είχε επίσης εξαιρετική επιτυχία με την εθνική ομάδα της Ιταλίας. Ήταν μέλος της ομάδας που κατέκτησε τα διαδοχικά ευρωπαϊκά πρωταθλήματα Νέων της UEFA το 1994 και το 1996. Μετά από το ντεμπούτο του το 1997, βοήθησε την Ιταλία να φτάσει στον τελικό του Euro του 2000, ονομάστηκε στην Ιδανική 11άδα του τουρνουά και τελικά έγινε αρχηγός της το 2002, μετά την αποχώρηση του Πάολο Μαλντίνι (Paolo Maldini). Οδήγησε την Ιταλία στη κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2006 στη Γερμανία και εκεί ήταν που οι Ιταλοί οπαδοί του κόλλησαν το παρατσούκλι «Il Muro di Berlino» (Το Τείχος του Βερολίνου) λόγω των αμυντικών του επιδόσεων. Μια διοργάνωση που είδε την Ιταλία να μη δέχεται γκολ σε 5 αγώνες, δεχόμενη μόνο δύο, εκ των οποίων κανένα σε ανοιχτό παιχνίδι. Αργότερα του απονεμήθηκε η Ασημένια Μπάλα αφού ονομάστηκε ο 2ος Καλύτερος Παίκτης του τουρνουά.
Το 2009, ξεπέρασε τον Πάολο Μαλντίνι ως ο Ρέκορντμαν Συμμετοχών στην ιστορία της χώρας. Αποχώρησε από το διεθνές ποδόσφαιρο στις 25 Ιουνίου του 2010 μετά την αποτυχία της Ιταλίας να προκριθεί στην νοκ-άουτ φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου αυτής της χρονιάς, έχοντας συγκεντρώσει 136 διεθνείς συμμετοχές και 2 γκολ για την ανδρική εθνική ομάδα. Συνολικά, έχει εκπροσωπήσει την Ιταλία σε 4 Παγκόσμια Κύπελλα, 2 Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα, τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1996 και το Κύπελλο Συνομοσπονδιών της FIFA του 2009. Είναι σήμερα ο 2ος σε συμμετοχές, πίσω από τον Τζιανλουίτζι Μπουφόν (Gianluigi Buffon) και έχει κάνει τις περισσότερες εμφανίσεις ως αρχηγός της Ιταλίας. Ονομάστηκε Καλύτερος Παίκτης της Χρονιάς στον Κόσμο το 2006 και κέρδισε το βραβείο της Χρυσής Μπάλας ως Καλύτερος Παίκτης στην Ευρώπη την ίδια χρονιά, βραβεύσεις που τον έκαναν τον μόνο αμυντικό να κέρδισε το βραβείο σε μια δεκαετία και μόλις τον 3ο Όλων των Εποχών μετά από τον Φραντς Μπεκενμπάουερ (Franz Beckenbauer) και τον Ματίας Ζάμερ (Matthias Sammer), αμφότερους Γερμανούς. Το 2007, ήταν στον κατάλογο των 6 ατόμων για τον τίτλο του Παγκόσμιου Αθλητή της Χρονιάς (βραβείο Laureus).
Μετά την αποχώρησή του, έγινε μέλος του προπονητικού επιτελείου της Αλ-Αχλί, κυρίως ως παγκόσμιος πρέσβης και τεχνικός διευθυντής από το 2011 έως το 2013 και ως βοηθός προπονητή από το 2013 έως το 2014. Τον Νοέμβριο του 2014 διορίστηκε ως προπονητής στην κινεζική Γκουάνγκζου. Τον Ιούνιο του 2016, υπέγραψε συμβόλαιο με την κινέζικη Τιάνγιν Κουάνγιαν.
Είχε επίσης εξαιρετική επιτυχία με την εθνική ομάδα της Ιταλίας. Ήταν μέλος της ομάδας που κατέκτησε τα διαδοχικά ευρωπαϊκά πρωταθλήματα Νέων της UEFA το 1994 και το 1996. Μετά από το ντεμπούτο του το 1997, βοήθησε την Ιταλία να φτάσει στον τελικό του Euro του 2000, ονομάστηκε στην Ιδανική 11άδα του τουρνουά και τελικά έγινε αρχηγός της το 2002, μετά την αποχώρηση του Πάολο Μαλντίνι (Paolo Maldini). Οδήγησε την Ιταλία στη κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2006 στη Γερμανία και εκεί ήταν που οι Ιταλοί οπαδοί του κόλλησαν το παρατσούκλι «Il Muro di Berlino» (Το Τείχος του Βερολίνου) λόγω των αμυντικών του επιδόσεων. Μια διοργάνωση που είδε την Ιταλία να μη δέχεται γκολ σε 5 αγώνες, δεχόμενη μόνο δύο, εκ των οποίων κανένα σε ανοιχτό παιχνίδι. Αργότερα του απονεμήθηκε η Ασημένια Μπάλα αφού ονομάστηκε ο 2ος Καλύτερος Παίκτης του τουρνουά.
Το 2009, ξεπέρασε τον Πάολο Μαλντίνι ως ο Ρέκορντμαν Συμμετοχών στην ιστορία της χώρας. Αποχώρησε από το διεθνές ποδόσφαιρο στις 25 Ιουνίου του 2010 μετά την αποτυχία της Ιταλίας να προκριθεί στην νοκ-άουτ φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου αυτής της χρονιάς, έχοντας συγκεντρώσει 136 διεθνείς συμμετοχές και 2 γκολ για την ανδρική εθνική ομάδα. Συνολικά, έχει εκπροσωπήσει την Ιταλία σε 4 Παγκόσμια Κύπελλα, 2 Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα, τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1996 και το Κύπελλο Συνομοσπονδιών της FIFA του 2009. Είναι σήμερα ο 2ος σε συμμετοχές, πίσω από τον Τζιανλουίτζι Μπουφόν (Gianluigi Buffon) και έχει κάνει τις περισσότερες εμφανίσεις ως αρχηγός της Ιταλίας. Ονομάστηκε Καλύτερος Παίκτης της Χρονιάς στον Κόσμο το 2006 και κέρδισε το βραβείο της Χρυσής Μπάλας ως Καλύτερος Παίκτης στην Ευρώπη την ίδια χρονιά, βραβεύσεις που τον έκαναν τον μόνο αμυντικό να κέρδισε το βραβείο σε μια δεκαετία και μόλις τον 3ο Όλων των Εποχών μετά από τον Φραντς Μπεκενμπάουερ (Franz Beckenbauer) και τον Ματίας Ζάμερ (Matthias Sammer), αμφότερους Γερμανούς. Το 2007, ήταν στον κατάλογο των 6 ατόμων για τον τίτλο του Παγκόσμιου Αθλητή της Χρονιάς (βραβείο Laureus).
Μετά την αποχώρησή του, έγινε μέλος του προπονητικού επιτελείου της Αλ-Αχλί, κυρίως ως παγκόσμιος πρέσβης και τεχνικός διευθυντής από το 2011 έως το 2013 και ως βοηθός προπονητή από το 2013 έως το 2014. Τον Νοέμβριο του 2014 διορίστηκε ως προπονητής στην κινεζική Γκουάνγκζου. Τον Ιούνιο του 2016, υπέγραψε συμβόλαιο με την κινέζικη Τιάνγιν Κουάνγιαν.
Ήταν ένα παιδί όπως όλα τα υπόλοιπα. Μεγαλωμένος στη Νάπολι, έπαιξε μπάλα στις ακαδημίες των «παρτενοπέι» και δήλωνε οπαδός τους από μωρό παιδί. Προερχόταν από ποδοσφαιρική οικογένεια, καθώς ποδοσφαιριστής ήταν και ο πατέρας του και μετέπειτα βέβαια ποδοσφαιριστής έγινε και ο αδελφός του, Πάολο. Ο Φάμπιο περνούσε τις μέρες του κλωτσώντας την μπάλα και έχοντας όνειρο να φορέσει μία μέρα την φανέλα της Νάπολι. Ήταν τυχερός! Έζησε σαν παιδί, ίσως τα καλύτερα χρόνια της Νάπολι και μάλιστα βρισκόταν κοντά στην ομάδα του Μαραντόνα (Diego Armando Maradona), του Αλεμάο (Ricardo Rogério de Brito, ‘’Alemão’’), του Καρέκα (Antônio de Oliveira Filho, ‘’Careca’’), του Τσίρο Φεράρα (Ciro Ferrara) και των άλλων αστέρων. Πώς; Έχοντας ρόλο ball boy στο ιστορικό «Σαν Πάολο» και παίζοντας μπάλα με τα υπόλοιπα παιδιά των ακαδημιών, λίγη ώρα πριν ξεκινήσουν οι μεγάλοι αγώνες των «παρτενοπέι»!
Στην πραγματικότητα, δεν ήταν και πολλοί αυτοί που πίστευαν στο ταλέντο του. Ένας πιτσιρικάς που έψαχνε να βρει την θέση του στο γήπεδο. Έπαιζε πίσω, έδειχνε μεγάλη δύναμη και τσαμπουκά για την ηλικία του όμως, με δισταγμό τον ανέβασαν σε μεγαλύτερο επίπεδο. Έφθασε σε σημείο να προπονείται τελικά και με τη δεύτερη ομάδα της Νάπολι. Η οποία έπαιζε συχνά και παιχνίδια με την πρώτη ομάδα. Τα δύο του είδωλα, ο Ντιέγκο Μαραντόνα και ο Τσίρο Φεράρα, εμφανιζόταν πια μπροστά του ως αντίπαλοι, έστω και σε αυτό το επίπεδο. Ο Φάμπιο θα γίνει γνωστός από τον Μαραντόνα! Όσο παράξενο κι αν ακούγεται αυτό, σε ένα δίτερμα, ο Καναβάρο δεν θα διστάσει να κάνει ένα δυνατό τάκλιν στον μεγάλο Ντιέγκο, ο οποίος λατρευόταν φυσικά σαν Θεός. Αρκετοί περίμεναν μία δυναμική αντίδραση. Ο Ντιέγκο Μαραντόνα όμως γύρισε και είπε σε όλους πως αυτός ο πιτσιρικάς θα κάνει μεγάλη καριέρα. «Πρέπει να τον προσέξετε και να τον φοβούνται οι αντίπαλοι» είπε ο Ντιέγκο και αποδείχθηκε προφητικός!
Πώληση λόγω οικονομικών δυσκολιών
Το 1987 κατέκτησε το πρωτάθλημα Νέων (Campionato Allievi) με τους «παρτενοπέι» και στις 7 Μαρτίου του 1993, στα 20 του χρόνια, κόντρα στην Γιουβέντους, ο Φάμπιο Καναβάρο θα κάνει το όνειρο του πραγματικότητα, καθώς ντεμπουτάρει με την φανέλα της Νάπολι. Το παραμύθι είχε μόλις ξεκινήσει και μάλιστα σημαδιακά, στην έδρα της μεγαλύτερης ιταλικής ομάδας, η οποία περίπου 10 χρόνια αργότερα, θα τον αγόραζε προσφέροντας του ένα πολύ σημαντικό συμβόλαιο. Ο Καναβάρο τα πηγαίνει πολύ καλά. Αρχίζει να γίνεται γνωστός, καλείται στις μικρές εθνικές ομάδες, όμως η Νάπολι δεν μπορεί να προσφέρει πια χρήματα και φιλοδοξίες. Είναι η αγαπημένη του ομάδα, αλλά αναγκάζεται να την αφήσει, διότι έτσι επιτάσσουν τα δεδομένα της στιγμής. Οι «παρτενοπέι» αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα. Τα οποία εκμεταλλεύεται η Πάρμα, που βασιζόμενη στον μεγάλο της χορηγό, την «PARMALAT» προσπαθεί να πάρει ότι καλό κινείται στην ιταλική αγορά. Δημιουργεί μία ομάδα δυνατή, με στιβαρή άμυνα που είχε τον Φάμπιο Καναβάρο και τον Λιλιάν Τιράμ (Ruddy Lilian Thuram-Ulien) σαν δίδυμο και τον Τζίτζι Μπουφόν (Gianluigi "Gigi" Buffon) κάτω από τα δοκάρια.
Στιγμές δόξας με την Πάρμα
Οι «Παρμένσι» ζούνε τις καλύτερες στιγμές της ιστορίας τους, καθώς για πρώτη φορά κάνουν πρωταθλητισμό στην Serie A και φυσικά διεκδικούν τρόπαια. Την περίοδο 1997/98, η Πάρμα κατακτά την 2η θέση στην μεγάλη κατηγορία, καλύτερη της ιστορίας της, ενώ την επόμενη σεζόν κατακτά και το κύπελλο Ιταλίας (1-1 εντός και 2-2 εκτός με αντίπαλο τη Φιορεντίνα), αλλά και το Κύπελλο UEFA του 1999 διασύροντας στο τελικό του Λουζνίκι την Μαρσέιγ με 3-0. Ο Καναβάρο καθιερώνεται πια στην συνείδηση όλων ως ένας εκ των κορυφαίων αμυντικών. Οι μεγαλύτερες ομάδες της Ιταλίας ερίζουν για την απόκτηση του, όμως δεν κατάφερναν να δελεάσουν την Πάρμα, μέχρι που και αυτή άρχισε να καταρρέει οικονομικά, ξεκινώντας το ξεπούλημα κάθε καλού της παίκτη.
Η τραυματική εμπειρία της Ίντερ
Το καλοκαίρι του 2002 είναι η σειρά του Μάσιμο Μοράτι (Massimo Moratti) να τον πάρει στο ρόστερ της Ίντερ, πληρώνοντας € 23 εκατομμύρια ευρώ στην Πάρμα. Θεωρητικά, ήταν ένα βήμα παραπάνω στην καριέρα του, όμως τα πράγματα δεν θα πάνε όπως ακριβώς τα ονειρευόταν. Θα ταλαιπωρηθεί για πρώτη φορά από σοβαρούς τραυματισμούς, με αποτέλεσμα να χάσει αρκετά παιχνίδια των «νερατζούρι». Στην πραγματικότητα ποτέ δεν θα «δεθεί» με την ομάδα αυτή και ποτέ δεν θα «κολλήσει» μαζί της. Η Ίντερ, μολονότι είχε μεγάλα αστέρα τότε στην δύναμη της, δεν μπορούσε να βγάλει στο γήπεδο αυτό που περίμενε ο Μοράτι, με αποτέλεσμα και ο Καναβάρο να «χρεώνεται» ως μία μεταγραφή που «δεν έπιασε» και σε αυτό ευθύνη έφερνε και ο ίδιος ο Ιταλός αμυντικός. Ο οποίος είχε καταλάβει σύντομα ότι το κλίμα δεν τον σήκωνε στο Μιλάνο και ήθελε να απεμπλακεί από αυτή την ιστορία.
Απογείωση με τη Γιουβέντους
Μπορεί να κατηγορήθηκε και να καταδικάστηκε για το περιβόητο σκάνδαλο «calciopolis», όμως κανείς δεν μπορεί να πει ότι ο Λουτσιάνο Μότζι (Luciano Moggi) δεν είχε ποδοσφαιρικό μάτι και δεν γνώριζε την αγορά. Για τον λόγο αυτό, το καλοκαίρι του 2004 έπαιρνε στη Γιουβέντους τον (τελειωμένο για πολλούς) Φάμπιο Καναβάρο! Στους «μπιανκονέρι», ο Φάμπιο θα βρει την παλιοπαρέα των Μπουφόν και Τιράμ, που είχαν βρεθεί στο μεταξύ στη «Μεγάλη Κυρία». Θα νοιώσει πιο οικεία και θα απογειωθεί αγωνιστικά. Με την Γιουβέντους θα κατακτήσει 2 πρωταθλήματα το 2005 και το 2006, αν και είναι βέβαιο ότι θα ήθελε να φθάσει ψηλότερα στο Τσάμπιονς Λιγκ, όπου πάντα κάτι δεν πήγαινε καλά την κρίσιμη στιγμή για τη Γιούβε. Θα αποκλειστεί διαδοχικά από Άρσεναλ και Λίβερπουλ. Με τη φανέλα της Γιουβέντους, ο Καναβάρο δείχνει και πάλι χαρούμενος. Παίρνει την αρχηγική του μορφή στον αγωνιστικό χώρο και γίνεται μέρος μίας εξαιρετικής ομάδας. Μίας ομάδας που «κουβαλώντας» κατά πλειοψηφία το ταπεραμέντο της νίκης στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006, οδηγεί την Ιταλία στην κορυφή του βάθρου και τον Φάμπιο Καναβάρο στην καλύτερη στιγμή της ζωής και της καριέρας του.
Στην Μαδρίτη και… πίσω
Ο υποβιβασμός της Γιουβέντους μετά τα όσα συνέβησαν στην Ιταλία, θα αποτελέσει ένα ισχυρό σοκ γι’ αυτόν. Στα 33 του θεωρεί ότι αξίζει 2 χρόνια ακόμη υψηλού επιπέδου. Ο Φάμπιο Καπέλο (Fabio Capello) του δείχνει τον δρόμο της Μαδρίτης και της Ρεάλ, με τον Καναβάρο να τον χαράζει, κλείνοντας τα αυτιά του στις ιαχές των «τιφόζι» που τον θέλουν στην Γιούβε της Serie B. Ο Ιταλός αμυντικός βρίσκεται στη Ρεάλ Μαδρίτης, όντας κορυφαίος παίκτης της χρονιάς και με τις δάφνες του Παγκόσμιου Πρωταθλητή. Στην Primera όμως, τα πράγματα είναι δύσκολα. Ο Φάμπιο μοιάζει να μην προσαρμόζεται και χάνει λίγο από την λάμψη του. Παρ’ όλ’ αυτά, δεν χάνει την θέση του στην 11άδα και αυτό είναι το πιο σημαντικό. Όπως και τα τρόπαια. Χρησιμοποιήθηκε σε 118 επίσημα ματς, με ένα γκολ, βοηθώντας τους «μερένγκες» να κερδίσουν 2 πρωταθλήματα (2007, 2008) και ένα Σούπερ Καπ Ισπανίας (2008). Δυστυχώς, ούτε στη Μαδρίτη κατόρθωσε να κερδίσει το Τσάμπιονς Λιγκ, το οποίο μένει και πάλι μακρινός στόχος. Όμως και τα πρωταθλήματα είναι αναμφίβολα πολύ σημαντικά.
Η αποχώρηση του Καπέλο από τον πάγκο της Ρεάλ είναι σαφές ότι τον φθείρει. Η τελευταία του σεζόν είναι εξαιρετικά μέτρια και στο μυαλό του αρχίζουν πάλι να μπαίνουν οι υποψίες επιστροφής στην Ιταλία. Για τη Νάπολι τον προορίζουν οι περισσότεροι, ώστε να κλείσει εκεί την καριέρα του στην ομάδα που αγάπησε και αγαπήθηκε, όμως γίνεται η μεγάλη έκπληξη. Ο Φάμπιο Καναβάρο, αποφασίζει να γυρίζει στην Γιουβέντους, που του ανοίγει τις πόρτες, αρνούμενη πεισματικά να ακούσει μία σημαντική μερίδα κόσμου που δεν θέλει τον Καναβάρο πίσω. Οι «τιφόζι» ποτέ δεν του συγχώρησαν ότι πήδηξε από το καράβι που βούλιαζε και μάλιστα από τους πρώτους και δεν τον ήθελαν πια στα… ήρεμα νερά που έμοιαζε να ξαναμπαίνει.
Ο Καναβάρο εξήγησε, έδωσε συνεντεύξεις, προσπάθησε να δικαιολογηθεί όμως μάταια. Την ασπρόμαυρη φανέλα πάντως θα την ξαναφορέσει, όμως την φορά αυτή δίχως μεγάλη επιτυχία. Ενδεχομένως επηρεασμένος από την αρνητικά ατμόσφαιρα που κυριαρχούσε γύρω του. Ίσως κι επειδή τα χρόνια είχαν περάσει. Το γυαλί θα σπάσει οριστικά στο Λονδίνο και πιο συγκεκριμένα στον επαναληπτικό προκριματικής φάσης του Europa league με την Φούλαμ. Η Γιουβέντους κέρδισε 3-1 το πρώτο παιχνίδι, όμως κατόρθωσε να χάσει από την μετέπειτα φιναλίστ αγγλική ομάδα με 1-4 στο ‘’Κρέιβεν Κότατζ’’. Ο Φάμπιο Καναβάρο αποβλήθηκε στο α’ ημίχρονο και οι οπαδοί της Γιουβέντους δεν θέλουν και πολύ για να τον αποδοκιμάσουν πολύ έντονα, θεωρώντας τον κύριο υπεύθυνο για την ήττα και τον αποκλεισμό. Προλαβαίνει να κάνει πάντως 27 συμμετοχές, πριν από το καλοκαίρι του 2010 φύγει πάλι για τα ξένα.
Τα γλυκά πετροδόλαρα
Στο Ντουμπάι, το χρήμα είχε αρχίσει να ρέει. Οι Άραβες ήθελαν να εντυπωσιάσουν και στο ποδόσφαιρο και μόνο ονόματα όπως αυτό του Καναβάρο θα μπορούσαν να τους κάνουν περισσότερο γνωστούς. Ο Φάμπιο δεν λέει «όχι». Στα 36 του άλλωστε, ξέρει ότι δύσκολα θα βρει ένα πολύ καλό συμβόλαιο. Συνεπώς, τα πετροδόλαρα που είναι και πολλά, τον κάνουν να πει το «ναι» και να βρεθεί στην Αλ Αχλί του Ντουμπάι. Θα ήταν μάλλον άσκοπο να αναφέρουμε τι έκανε στην Αλ Αχλί. Καλύτερα να μην το θυμάται ούτε ο ίδιος. Το καλοκαίρι του 2011 ανακοίνωσε ότι κρεμά τα παπούτσια του. Λίγους μήνες πριν, ο Άραβας μεγιστάνας πρόεδρος της ομάδας, ήθελε να του λύσει το συμβόλαιο. Δεν χρειάστηκε. Ο Φάμπιο είχε πάρει τις αποφάσεις του. Κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια, κάπως άδοξα θα μπορούσε κανείς να πει κανείς. Εκπληκτική σύμπτωση που ο ίδιος τόνισε ότι δεν έγινε συνειδητά, αποτελεί το γεγονός ότι την ημέρα που ανακοίνωσε το τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας, συμπληρωνόταν 5 χρόνια από τότε που είχε σηκώσει στον ουρανό της Γερμανίας, το Παγκόσμιο Κύπελλο, ως αρχηγός της εθνικής Ιταλίας!
Ο ρέκορντμαν συμμετοχών και ο παντοτινός Capitano
Αν για έναν ποδοσφαιριστή το απόγειο της δόξας είναι η Εθνική ομάδα, τότε ο Φάμπιο Καναβάρο μπορεί να νοιώθει πολύ ευλογημένος με όσα πέτυχε στην «σκουάντρα ατζούρα». Θα μπορούσαν να είναι σαφώς και περισσότερα, καθώς το 2000 για παράδειγμα, έφθασε στην πηγή, χάνοντας στις καθυστερήσεις από την Γαλλία το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, όμως στο τέλος μένουν οι θετικές αναμνήσεις. Η καλύτερη όλων, αναμφίβολα το 2006, όταν στα γήπεδα της Γερμανίας, στο Παγκόσμιο Κύπελλο, η Ιταλία κατόρθωσε να σηκώσει το τρόπαιο, έπειτα από 24 ολόκληρα χρόνια, με τον Φάμπιο Καναβάρο να είναι ο αρχηγός (capitano) της ομάδας και να παίρνει πρώτος το βαρύτιμο τρόπαιο. Η φωτογραφία αυτή θα μείνει για πάντα στην ιστορία, ενώ ο Καναβάρο έχει έναν ακόμη πολύ σημαντικό λόγο να μένει στην ιστορία της εθνικής Ιταλίας. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010, ξεπέρασε ακόμη και τον Πάολο Μαλντίνι (Paolo Cesare Maldini) στις συμμετοχές, καθώς έφτασε τις 126 και έγινε έτσι ο ρέκορντμαν συμμετοχών στην «σκουάντρα ατζούρα»! Είναι μάλιστα εξαιρετικά αμφίβολο αν θα καταφέρει κάποιος να πλησιάσει έστω αυτό το ρεκόρ. Με την Εθνική ελπίδων της Ιταλίας κατέκτησε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα το 1994 και το 1996.
Κατά τη διάρκεια της καριέρας του, διακρίθηκε ως ένας δυναμικός, συνεπής, επίμονος και πλήρης αμυντικός, γνωστός για την επιτάχυνση, την ταχύτητα, τις αντιδράσεις και την ευκινησία του, καθώς και την αμυντική του ικανότητα. Λόγω του μεγάλου εύρους των δεξιοτήτων του, διακρίθηκε σε πολλά αμυντικά συστήματα, αλλά ήταν επίσης εξαιρετικός στα προσωπικά μαρκαρίσματα. Με το παρατσούκλι «Canna» (Το Καλάμι), από τον Πάολο Μαλντίνι ως αναφορά στο επώνυμό του και την πνευματική του δύναμη, εκτός από την ικανότητά του ως αμυντικός, ο Καναβάρο ήταν επίσης γνωστός για την ηγεσία, την αποφασιστικότητα, την έντονη ιδιοσυγκρασία και το χάρισμά του στον αγωνιστικό χώρο, αλλά και την ικανότητά του να οργανώνει την άμυνά του. Διακρίθηκε επίσης για τον θετικό χαρακτήρα του, την ηρεμία του υπό πίεση και την αυτοπεποίθηση στις ικανότητές του, καθώς και την εργατικότητά του και την πειθαρχία στην προπόνηση, κάτι που υπήρξε από τους βασικούς λόγους για την επιτυχία του ως ποδοσφαιριστής, καθώς και την ικανότητά του να εμπνέει εμπιστοσύνη στους συμπαίκτες του.
Στυλ παιχνιδιού
Ο Φάμπιο Καναβάρο θεωρείται ένας από τους Μεγαλύτερους Αμυντικούς της γενιάς του και Όλων των Εποχών, κατακτώντας το Παγκόσμιο Κύπελλο ως αρχηγός της Ιταλίας, καθώς και το βραβείο της Χρυσής Μπάλας, αλλά και του Καλύτερου Παίκτη της Χρονιάς στον Κόσμο το 2006. Αν και κυρίως αγωνιζόταν ως κεντρικός αμυντικός, λόγω της ικανότητάς του να διαβάζει το παιχνίδι, είχε επίσης αναπτυχθεί ως δεξιός ή αριστερός ακραίος αμυντικός μερικές φορές, ιδιαίτερα υπό τις οδηγίες του προπονητή του ΧέκτορΡαούλ Κούπερ (Héctor Cúper). Αυτό κατέστη δυνατό λόγω της τακτικής νοημοσύνης, της ευελιξίας του Καναβάρο, της τεχνικής ικανότητας με τη μπάλα, της αναντοχήςτου χαμηλού κέντρου βάρους και του ρυθμό, προσόντα τα οποία του επέτρεψαν επίσης να ξεκινά επιθέσεις από την άμυντική γραμμή, έχοντας επανακτήσει την κατοχή. Ως αμυντικός, ήταν γνωστός ιδιαίτερα για τη προσήλωση, την πρόβλεψη, την ευαισθητοποίηση και την αίσθηση της θέσης του. Παρά το σχετικά χαμηλό ανάστημα του για έναν αμυντικό, θαυμάστηκε ιδιαίτερα για την ικανότητά του στον αέρα, με το άλμα του, τη φυσική του δύναμη, το αθλητικό παράστημα, τις έγκαιρες επεμβάσεις και την ακρίβεια τους, που του επέτρεψαν να αντιμετωπίσει με επιτυχία μεγαλύτερους παίκτες και τον έκανε ιδιαίτερα έμπειρο στην αντιμετώπιση των επικίνδυνων φάσεων ή ακόμη και να σκοράρει με το κεφάλι.Κατά τη διάρκεια της καριέρας του, διακρίθηκε ως ένας δυναμικός, συνεπής, επίμονος και πλήρης αμυντικός, γνωστός για την επιτάχυνση, την ταχύτητα, τις αντιδράσεις και την ευκινησία του, καθώς και την αμυντική του ικανότητα. Λόγω του μεγάλου εύρους των δεξιοτήτων του, διακρίθηκε σε πολλά αμυντικά συστήματα, αλλά ήταν επίσης εξαιρετικός στα προσωπικά μαρκαρίσματα. Με το παρατσούκλι «Canna» (Το Καλάμι), από τον Πάολο Μαλντίνι ως αναφορά στο επώνυμό του και την πνευματική του δύναμη, εκτός από την ικανότητά του ως αμυντικός, ο Καναβάρο ήταν επίσης γνωστός για την ηγεσία, την αποφασιστικότητα, την έντονη ιδιοσυγκρασία και το χάρισμά του στον αγωνιστικό χώρο, αλλά και την ικανότητά του να οργανώνει την άμυνά του. Διακρίθηκε επίσης για τον θετικό χαρακτήρα του, την ηρεμία του υπό πίεση και την αυτοπεποίθηση στις ικανότητές του, καθώς και την εργατικότητά του και την πειθαρχία στην προπόνηση, κάτι που υπήρξε από τους βασικούς λόγους για την επιτυχία του ως ποδοσφαιριστής, καθώς και την ικανότητά του να εμπνέει εμπιστοσύνη στους συμπαίκτες του.
Όσον αφορά στη σημερινή του ασχολία, ο Φάμπιο Καναβάρο πλέον έχει αφοσιωθεί στην προπονητική. Στο παρελθόν εργάστηκε ως πρώτος τεχνικός και σύμβουλος στην τελευταία του ομάδα, την Αλ Αχλί, καθώς και ως βοηθός προπονητή και πρώτος προπονητής στην κινεζική Γκουανγκζού Εβεργκράντε, την Αλ Νασρ στη Σαουδική Αραβία και από το 2016 στη κινεζική Τιανγίν Κουανγιάν.
TRIVIA
- Είναι παντρεμένος με την Daniela Arenoso (γεν. 17/7ου/1974 στη Νάπολι), από τις 17 Ιουνίου του 1996 και έχουν μαζί τρία παιδιά. Τον Christian (γεν. 17/7ου/1999, ίδια μέρα με τη μάνα του!), την Martina (γεν. 22/12ου/2001) και τον Andrea (γεν. 20/10ου/2004), όλα γεννημένα στη Νάπολι! Τα ονόματά τους βρίσκονται στο σώμα του με τατουάζ. Με την σύζυγο του γνωρίστηκαν όταν αυτός ήταν 16 κι εκείνη 15, αμφότεροι, όμως, ήταν αρραβωνιασμένοι με άλλα άτομα, κάτι συνηθισμένο ακόμα και σε τέτοιες ηλικίες στην Ιταλία! Έχει τόση αγάπη στα παιδιά του, που είχε πληρώσει αρκετά χρήματα για να περάσει στο σπίτι του σύστημα που του επέτρεπε να τα βλέπει και να συνομιλεί μαζί τους για αρκετές ώρες από οποιοδήποτε μέρος του κόσμου κι αν βρίσκεται. Και δεν μιλάμε για ένα κοινό laptop με κάμερα βέβαια…
- Ήταν μόλις ο δεύτερος αμυντικός μετά τον Φράντς Μπέκενμπάουερ (Franz Anton Beckenbauer) που κατακτούσε την «Χρυσή Μπάλα». Κορυφαίος Παίκτης του Κόσμου αναδείχθηκε το 2006, ενώ την ίδια σεζόν αλλά και την προηγούμενη ανακηρύχτηκε κορυφαίος αμυντικός στην Ιταλία.
- Λόγω της παρουσίας του στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006, αλλά κι επειδή ο τελικός διεξήχθη στο Βερολίνο, οι Γερμανοί όπως και άλλοι Ευρωπαίοι τού είχαν βγάλει το παρατσούκλι «Το Τείχος του Βερολίνου».
- Σοκ και σάλο είχε προκαλέσει βίντεο που παρουσιάστηκε στην ιταλική τηλεόραση και έδειχνε τον Καναβάρο, αλλά και άλλους συμπαίκτες του να «χτυπούν» ενδοφλέβιες ενέσεις, ένα βράδυ πριν από τον τελικό του κυπέλλου UEFA της Πάρμα με την Μαρσέιγ.
- Ο Φάμπιο Καναβάρο χρησιμοποιήθηκε συχνά και ως μοντέλο. Διαφήμισε μάλιστα και εσώρουχα με ιδιαίτερη επιτυχία!
- "Fondazione Cannavaro Ferrara": Έχει τη δυνατότητα, γνωρίζει, και κατά συνέπεια, πράττει. Ο Φάμπιο Καναβάρο συνεργάστηκε με τον πρώην συμπαίκτη του και φίλο Τσίρο Φεράρα και στις 5 Μαΐου του 2005 ίδρυσαν το "FCF | Fondazione Cannavaro Ferrara". Το εν λόγω ίδρυμα βοηθάει σε έρευνες που αφορούν τον καρκίνο, ενώ έχει και φιλανθρωπικό χαρακτήρα, αφού συμβάλει στην οικονομική ενίσχυση ασθενών με σπάνιες παθήσεις και ανάγκη για πολυέξοδες χειρουργικές επεμβάσεις.
- Οι δύο άντρες χρησιμοποιούν τα χρήματα και τη φήμη που έχουν εισπράξει από το ποδόσφαιρο και διοργανώνουν εκδηλώσεις για ειδικούς σκοπούς αρκετά συχνά, με κοινωφελή στόχο. Μία από τις πολλές αξιοπρόσεκτες προσφορές τους, οι δωρεές για την δημιουργία δημόσιου κέντρου αναψυχής στην Νάπολη, στη συνοικία Φορτσέλα, αφιερωμένο στη μνήμη της Αναλίζα Ντουράντε. Η κοπέλα ήταν 14 ετών και πέθανε από πυροβολισμούς μέλών της Μαφία, όταν χρησιμοποιήθηκε από τον στόχο των δολοφόνων, έναν νεαρό άντρα, ως "ασπίδα".
- Λατρεύει τη μαγειρική (…Ιταλός! …) και μεταξύ σοβαρού και αστείου, δηλώνει ότι εάν δεν ήταν ποδοσφαιριστής, θα έψηνε πίτσες!
- Αγαπημένος του τραγουδιστής είναι ο Ιταλός Πίνο Ντανιέλε και αγαπημένο του τραγούδι, το "Napul'e", ερμηνευμένο στην τοπική διάλεκτο της Νάπολης. Αγαπημένο είδος μουσικής η RnB και η ποπ. Εξάλλου, είναι αυτός που διάλεγε μουσική στα αποδυτήρια της Ιταλίας, πριν τους αγώνες.
PALMARES
Εφηβική καριέρα
- 1988–1992: Società Sportiva Calcio Napoli
Επαγγελματική καριέρα
- 1992–1995: Società Sportiva Calcio Napoli, 58 (1)
- 1995–2002: Società Sportiva Dilettantistica Parma Calcio 1913, 212 (5)
- 2002–2004: Football Club Internazionale Milano, 50 (2)
- 2004–2006: Juventus Football Club, 74 (6)
- 2006–2009: Real Madrid Club de Fútbol, 94 (0)
- 2009/10: Juventus Football Club, 27 (0)
- 2010/11: Al-Ahli Dubai Football Club, 16 (2)
Σύνολο καριέρας: 531 (16)
Διεθνής
- 1993–1996: Εθνική Νέων Ιταλίας, 21 (0)
- 1997–2010: Ιταλία, 136 (2)
Προπονητική καριέρα
- 2013/14: Al-Ahli Dubai Football Club (βοηθός)
- 2014/15: Guangzhou Evergrande Taobao Football Club
- 2015/16: Al Nassr Football Club
- 2016– : Tianjin Quanjian Football Club
Τίτλοι
Συλλογικοί
Με την Parma
- Κύπελλο UEFA: 1998/99
- Κύπελλο Ιταλίας: 2 (1998/99, 2001/02)
- Σούπερ Καπ Ιταλίας: 1999
Με την Juventus
- Πρωτάθλημα Ιταλίας: 2 (2004/05, 2005/06) και τα 2 αφαιρέθηκαν αργότερα, συνέπεια του σκανδάλου ‘’Calciopoli’’
- Πρωτάθλημα Ισπανίας: 2 (2006/07, 2007/08)
- Σούπερ Καπ Ισπανίας: 2008
Διεθνείς
Με την Ιταλία- Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Νέων: 2 (1994, 1996)
- Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα: φιναλίστ το 2000
- Παγκόσμιο Κύπελλο: 2006
Προσωπικές Διακρίσεις
- Καλύτερος Παίκτης Διοργάνωσης Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Νέων: 1996
- Μέλος Ιδανικής 11άδας Διοργάνωσης Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος: 2000
- Καλύτερος Παίκτης της Χρονιάς από τη FIFA: 2006
- Χρυσή Μπάλα: 2006
- 2ος Καλύτερος Παίκτης Διοργάνωσης Παγκοσμίου Κυπέλλου: 2006
- Μέλος Ιδανικής 11άδας Διοργάνωσης Παγκοσμίου Κυπέλλου: 2006
- Καλύτερος Παίκτης της Χρονιάς από το αγγλικό περιοδικό «World Soccer»: 2006
- Παίκτης της Χρονιάς για την ιταλική Serie A: 2006
- Ιταλός Παίκτης της Χρονιάς για την ιταλική Serie A: 2006
- Αμυντικός της Χρονιάς για την ιταλική Serie A: 2 (2005, 2006)
- Μέλος Ιδανικής 11άδας της Χρονιάς από την UEFA: 2006
- Μέλος Ιδανικής 11άδας της Χρονιάς από την Ευρωπαϊκή Ένωση Αθλητικού Τύπου: 2004/05
- Μέλος του Hall of Fame του Ιταλικού Ποδοσφαίρου: 2014
Τιμές
- Ιππότης 4ης Κλάσης / Αξιωματικός: Αξιωματικός Τάγματος της Αξίας της Ιταλικής Δημοκρατίας: 2006
- Ιππότης 5ης Κλάσης / Ιππότης: Ιππότης Τάγματος της Αξίας της Ιταλικής Δημοκρατίας: 2000
ΠΗΓΕΣ: cobrasports.gr - halamadrid.gr
