Βλογημένος: Αρσένιο Ερίκο

Ο Παραγουανός κεντρικός επιθετικός Αρσένιο Ερίκο (Arsenio Pastor Erico), γεννήθηκε στις 30 Μαρτίου του 1915, στη πρωτεύουσα της Παραγουάης, την Ασουνσιόν. Είναι ο Κορυφαίος Σκόρερ Όλων των Εποχών στην κορυφαία κατηγορία της Αργεντινής, με 295 γκολ, σύμφωνα με την Αργεντίνικη Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία. Στο παρελθόν του προσμετρούνταν 293 τέρματα και μοιραζόταν την πρώτη θέση με τον Άνχελ Λαμπρούνα (Angel Labruna), όμως ο Ερίκο τα σημείωσε και σε μικρότερο αριθμό αγώνων! Όλα τα γκολ στην καριέρα του στην αργεντίνικη Primera División, τα σημείωσε παίζοντας για την Ιντεπεντιέντε. Θεωρείται ο καλύτερος Παραγουανός ποδοσφαιριστής Όλων των Εποχών και για μερικούς ως ο Καλύτερος Παίκτης στη ποδοσφαιρική ιστορία. Διάσημος για την τεχνική του κατάρτιση, την απαράμιλλη ικανότητά του στο τελείωμα των φάσεων και την αποτελεσματικότητα στις εναέριες μονομαχίες, ήταν ένας από τους καλύτερους παίκτες της δεκαετίας του 1930 και ένας από τους μεγαλύτερους παίκτες που έχουν παίξει στο αργεντίνικο πρωτάθλημα.

Γνωστός με πλήθος ονομάτων όπως «Ο Βασιλιάς των Γκολ», «Ο Χρυσός Παραγουανός», «Ο Βιρτουόζος», «Το Κόκκινο Ξωτικό» και διάφορα άλλα, ξεκίνησε να παίζει μπάλα στα τμήματα υποδομής της τοπικής Νασιονάλ. Έκανε το ντεμπούτο του στην πρώτη ομάδα σε ηλικία μόλις 15 ετών, το 1930. Το 1932, οι διοργανώσεις στην Παραγουάη σταμάτησαν λόγω του «Πολέμου του Τσάκο» ανάμεσα στη Παραγουάη και τη Βολιβία, που ήρθαν σε σύγκρουση για την περιοχή του Τσάκο που υπήρχαν ενδείξεις ότι είναι πλούσια σε κοιτάσματα πετρελαίου. Οι συγκρούσεις ήταν άγριες, με τις χώρες να είναι φτωχές και ειδικά την Παραγουάη να προέρχεται από έναν πόλεμο στον οποίο έχασε εδάφη από τη Βραζιλία και την Αργεντινή, με αποτέλεσμα η περιοχή να φαίνεται ως σωτηρία.

Ο 17χρονος Ερίκο που είχε αρχίσει να κάνει πράγματα και θαύματα τότε στην Ασουνσιόν, κλήθηκε στον στρατό μαζί με άλλους ποδοσφαιριστές. Κι ενώ αρκετοί από αυτούς έγιναν ήρωες του πολέμου, ο Αρσένιο, εντάχθηκε σε μια ομάδα εθελοντών του Ερυθρού Σταυρού, η οποία έδινε φιλικούς αγώνες στην Αργεντινή, με στόχο να μαζέψει χρήματα για τα θύματα του πολέμου. Εκεί, εντυπωσίασε και πρώτη τον πλησίασε η Ρίβερ Πλέιτ, αλλά η υπόθεση δεν προχώρησε. Η Ιντεπεντιέντε ήταν αυτή που τον προσέγγισε στη συνέχεια (ο αστικός μύθος λέει ότι το έκανε στα αποδυτήρια της Μπόκα Τζούνιορς), αλλά ο λοχαγός που ήταν υπεύθυνος απείλησε τον Ερίκο ότι θα τον έβγαζε λιποτάκτη εν καιρώ πολέμου. Οι «Κόκκινοι» επέμειναν, τα βρήκαν με το υπουργείο Εθνικής Άμυνας της Παραγουάης, έδωσαν ένα ποσό ρεκόρ και ο ίδιος ο Ερίκο έδωσε το μπόνους της μεταγραφής του στον Ερυθρό Σταυρό με αποτέλεσμα η τουρνέ να έχει πλήρη επιτυχία.

Έκανε το ντεμπούτο του, στις 5 Μαΐου του 1936 και ξεκίνησε να αποδεικνύει γιατί είχε αποκτήσει το παρατσούκλι «Το Κόκκινο Ξωτικό». Μολονότι στο νέο του ξεκίνημα, ταλαιπωρήθηκε από αλλεπάλληλους τραυματισμούς, γρήγορα καθιερώθηκε στην αρχική ενδεκάδα της Ιντεπεντιέντε, εντυπωσιάζοντας με την εκπληκτική ικανότητα να πηδάει ψηλά και να κερδίζει την μπάλα στον αέρα ακόμα και από τους τερματοφύλακες, αλλά ήταν και πολύ καλός τεχνίτης. Το 1937, έκανε την καλύτερη του χρονιά του σκοράροντας 47 φορές σε ένα πρωτάθλημα 34 αγώνων. Ακόμα ένα ρεκόρ, είναι το 1,43 γκολ ανά παιχνίδι που πέτυχε στο επόμενο πρωτάθλημα, μέλος μιας Ιντεπεντιέντε που οι ειδικοί της εποχής την τοποθετούν στις Καλύτερες Ομάδες Όλων των Εποχών, κατακτώντας τα πρωταθλήματα του 1938 και του 1939.

Ήταν επίσης ο πρώτος ποδοσφαιριστής που αναδείχθηκε τρεις συνεχόμενες χρονιές Πρώτος Σκόρερ της διοργάνωσης, το 1937 με 47 γκολ, το 1938 με 43 και το 1939 με 40) Μάλιστα, το 1938 θα μπορούσε να έχει πετύχει περισσότερα, αλλά εσκεμμένα δε σκόραρε στους τελευταίους αγώνες! Τη χρονιά αυτή, η εταιρεία «Σιγαρίγιος 43» που πουλούσε πούρα, αποφάσισε -πιθανότατα πιστεύοντας ότι είναι ανέφτικτο- να υποσχεθεί ένα τεράστιο ποσό σε όποιον θα σκόραρε ακριβώς 43 τέρματα στο πρωτάθλημα. Ο Αρσένιο κατάφερε να φτάσει τα 43 γκολ δυο αγωνιστικές πριν το τέλος! Με την Ιντεπεντιέντε να δίνει μάχη για τον τίτλο, ο Παραγουανός ήξερε ότι αν σκόραρε ξανά θα έχανε το βραβείο. Το αποτέλεσμα ήταν να χάσει κάποιες εύκολες φάσεις, αλλά και να γίνει υπερβολικά ομαδικός δίνοντας πάσες ενώ ήταν σε πλεονεκτική θέση. Τελικά κέρδισε και το πρωτάθλημα και το χρηματικό ποσό παρά τον κίνδυνο που πήγε ο ίδιος να δημιουργήσει.

Το 1942 επέστρεψε στην Παραγουάη για να πραγματοποιήσει το όνειρό του να κάνει την Νασιονάλ πρωταθλήτρια. Η Ιντεπεντιέντε, που είχε νέους ιδιοκτήτες, δέχθηκε προτάσεις με μεγάλα χρηματικά ποσά από τη Ρίβερ Πλέιτ και τη Σαν Λορέντζο, αλλά οι οπαδοί απέτρεψαν την μεταγραφή. Επέστρεψε το 1943 στην Ιντεπεντιέντε και μετά από δεκατρία χρόνια στους «Κόκκινους Διαβόλους» της Αβεγιανέδα, μετεγγράφηκε στην Ουρακάν του Μπουένος Άιρες (1946), όπου αγωνίσθηκε μόλις 7 φορές. Έκλεισε την καριέρα του αγωνιζόμενος στην πρώτη του ομάδα, τη Νασιονάλ, από το 1947 έως το 1949.

Ο Ερίκο δεν ευτύχησε να έχει επιτυχίες με την εθνική ομάδα της χώρας του. Φόρεσε τη φανέλα της 26 φορές και πέτυχε 56 γκολ, αλλά κανείς από αυτούς τους αγώνες δεν ήταν επίσημος! Πριν το Μουντιάλ του 1938 τού είχε προταθεί ένα πολύ μεγάλο χρηματικό ποσόν για να πολιτογραφηθεί Αργεντίνος. Η Αργεντινή τότε είχε σπουδαία ομάδα, πρωταθλήτρια Αμερικής και ήταν από τα μεγάλα φαβορί για το Μουντιάλ του 1938, στο οποίο τελικά δεν πήρε μέρος, για εξω-αγωνιστικούς λόγους. Ο Ερίκο αρνήθηκε τα χρήματα που του προσφέρθηκαν και δήλωσε ότι είναι Παραγουανός. Το γεγονός αυτό έκανε τρομερά θετική εντύπωση τόσο στην Αργεντινή, όσο και στη χώρα του, όπου δυστυχώς όμως δεν έπαιξε με την εθνική της ποτέ, καθώς απαγορευόταν να κληθεί παίκτης που αγωνίζεται στο εξωτερικό. Έτσι, ο Μεγαλύτερος Σκόρερ Όλων των Εποχών στην Αργεντινή και Καλύτερος Παραγουανός Όλων των Εποχών δεν έγινε ποτέ επίσημα διεθνής!

Μετά τη αποχώρησή του από την ενεργό δράση, αποφάσισε να ζήσει στην Αργεντινή, αν και πολύ συχνά επισκεπτόταν την πατρίδα του. Είχε μια σύντομη καριέρα ως προπονητής, στον σύλλογο που ξεκίνησε την καριέρα του ως ποδοσφαιριστής, την Νασιονάλ της Ασουνσιόν, καθώς επίσης και ένα σύντομο πέρασμα στη Σολ ντε Αμέρικα, οδηγώντας την σε μια 2^η θέση στο πρωτάθλημα Παραγουάης του 1957. Το 1960 παντρεύτηκε με την Αουρέλια Μπλάνκο (Aurelia Blanco), χωρίς να καταφέρουν να αποκτήσουν παιδιά.

Ήταν ο παίκτης-έμπνευση για τον Αλφρέντο Ντι Στέφανο (Alfredo Di Stefano), ο οποίος τον θεωρούσε έναν από τους μεγαλύτερους παίκτες όλων των εποχών! Το 1970, τιμήθηκε στην Ασουνσιόν, κατά τη διάρκεια ενός φιλικού αγώνα, μεταξύ της Παραγουάης και της Αργεντινής, σ’ ένα κατάμεστο «Estadio Defensores del Chaco», το εθνικό στάδιο της χώρας. Ταλαιπωρήθηκε από θέματα υγείας που οδήγησαν, το 1977, στον ακρωτηριασμό του αριστερού του ποδιού. Ο Αρσένιο Ερίκο, πέθανε από καρδιακή ανακοπή., στις 23 Ιουλίου του 1977, στο Μπουένος Άιρες, σε ηλικία 62 χρονών.

Την επόμενη μέρα η Ιντεπεντιέντε αντιμετώπιζε την Ρίβερ. Με δάκρυα στα μάτια οι οπαδοί της Ιντεπεντιέντε τραγουδούσαν «Se siente, se siente, Erico esta presente» σε μετάφραση «Το νιώθουν, το νιώθουν, ο Ερίκο είναι παρών». Η Ρίβερ προηγήθηκε με 0-1, αλλά τελικά η αύρα του Ερίκο γύρισε το ματς σε 2-1. Η Ιντεπεντιέντε κάλυψε τα έξοδα της κηδείας και ένα κόκκινο καραβάνι ξετυλίχτηκε από την έδρα της ομάδας ως το κοιμητήριο που ήταν 65 χιλιόμετρα μακριά. Οι Παραγουανοί είχαν ζητήσει να επιστραφεί στην πατρίδα του, οι Αργεντίνοι αρνήθηκαν, αφού και οι δυο χώρες είχαν δικτατορικά καθεστώτα, με άσχημες σχέσεις τότε και ο Ερίκο έμεινε στην Αργεντινή. Παρ’ όλα αυτά στην Παραγουάη δεν το ξέχασαν και δημιουργήθηκε μια οργάνωση για τον «επαναπατρισμό» του στράικερ.

Το 2010, με την πρόεδρο της Αργεντινής, την Κριστίνα Κίρσνερ (από ποδοσφαιρόφιλη οικογένεια) να διατηρεί καλές σχέσεις με τον πρόεδρο της Παραγουάης, οι δυο χώρες ήρθαν σε συμφωνία. Το φέρετρο του Ερίκο με την σημαία της Ιντεπεντιέντε βγήκε από την κρύπτη και το… μακάβριο θέαμα συνεχίστηκε, με την μεταφορά του στην Παραγουάη, όπου τυλιγμένο στις σημαίες των δύο χωρών και με πλήθος κόσμου να παρακολουθεί, βρήκε το νέο σπίτι του. Κονβόι αυτοκινήτων ακολουθούσε το φέρετρο, παιδάκια ντυμένα με στολές ήταν στην άκρη του δρόμου και οι Παραγουανοί φώναζαν συνθήματα και χειροκροτούσαν λες και υποδεχόντουσαν κάποιον ήρωα. Η μαγική παραφροσύνη του λατινοαμερικάνικου ποδοσφαίρου που ξεπερνά πολιτική και θρησκεία πολλές φορές σε όλο της το μεγαλείο.

Ο Αρσένιο Ερίκο, από το 2010 αναπαύεται πλέον στην Παραγουάη. Ο ποδοσφαιριστής για τον οποίο το γήπεδο που αγωνίζεται η Νασιονάλ της Ασουνσιόν, η μια εξέδρα στο εθνικό στάδιο της Παραγουανικής πρωτεύουσας το “Estadio Defensores del Chaco”, καθώς επίσης και η μια εξέδρα στο γήπεδο της Ιντεπεντιέντε, το “Estadio Libertadores de América” στην Αβεγιανέδα, φέρουν τ’ όνομα του!