Βλογημένος: Εντμούντο: Το Κτήνος

Ο Βραζιλιάνος κεντρικός επιθετικός Εντμούντο Άλβες ντε Σόουζα Νέτο, περισσότερο γνωστός απλά ως Εντμούντο (Edmundo Alves de Souza Neto, “ Edmundo”), γεννήθηκε στις 2 Απριλίου του 1971, στο Νιτερόι, κοντά στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Με το παρατσούκλι «O Animal» (Το Κτήνος), έπαιξε για τη Βραζιλία στο νικηφόρο Κόπα Αμέρικα του 1997 και στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998, όπου ήταν φιναλίστ. Με τη Παλμέιρας, κατέκτησε το βραζιλιάνικο πρωτάθλημα στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Με τη Βάσκο ντα Γκάμα κατέκτησε και πάλι το βραζιλιάνικο πρωτάθλημα του 1997, σκοράροντας 29 γκολ. Εξαιρετικά ταλαντούχος, πέρασε στην ιστορία ως ένας από τους χαρισματικότερους στράικερ της γενιάς του. Παίκτης που συνδύαζε τεχνική και δύναμη, ιδιαίτερα μαχητικός, ήξερε να διασπά τις αντίπαλες άμυνες και να παίρνει την κατάλληλη θέση για να σκοράρει, διαθέτοντας δυνατό σουτ και άψογο τελείωμα. Ωστόσο υπήρξε μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, τραβώντας την προσοχή τόσο για την αγωνιστική του ικανότητα, αλλά και για την προκλητική συμπεριφορά του, τόσο εντός όσο και εκτός γηπέδου.

Έπαιξε σε διάφορους συλλόγους σε όλη την καριέρα του, τόσο στην πατρίδα του τη Βραζιλία, όσο και στο εξωτερικό. Ωστόσο, η ιστορία του ως ποδοσφαιριστής, είναι έντονα συνυφασμένη με την -κατά τον ίδιο- μεγάλη του αγάπη, τη Βάσκο ντα Γκάμα. Απ’ αυτήν ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του και με αυτήν έπαιξε 5 φορές στην καριέρα του, ζώντας σπουδαίες στιγμές! Ξεκίνησε την καριέρα του με το σύλλογο στις ερασιτεχνικές κατηγορίες, το 1982, ενώ αργότερα βρέθηκε και στα τμήματα υποδομής της Μποταφόγκο, πριν επιστρέψει στη Βάσκο. Έκανε το ντεμπούτο του ως επαγγελματίας με την ανδρική ομάδα, το 1991 και παρέμεινε μέχρι και τα τέλη του 1992.

Το 1993, έφυγε από τη Βάσκο και εντάχθηκε στη Παλμέιρας, με την οποία κατέκτησε το πρωτάθλημα Βραζιλίας (Campeonato Brasileiro) δύο φορές, το 1993 και το 1994, σκοράροντας 34 γκολ σε 89 εμφανίσεις για τον σύλλογο. Παρά την επιτυχία του, είχε αρκετές διαφορές με τον προπονητή του, τον Βαντερλέι Λουξεμπούργκο (Wanderley Luxemburgo), ενώ είχε εμπλακεί σε μια φιλονικία με τον συμπαίκτη του Αντόνιο Κάρλος (Antônio Carlos), κάτι που οδήγησε στη λύση του συμβολαίου του. Αργότερα εντάχθηκε στη Φλαμένγκο για μια σεζόν, το 1995, σημειώνοντας 2 γκολ σε 14 εμφανίσεις και στη συνέχεια υπέγραψε για τη Κορίνθιανς το 1996, αν και απέτυχε να κάνει έστω και μια εμφάνιση για το σύλλογο, αφού φέρεται να αποβλήθηκε από τις προπονήσεις μετά από μια διαφωνία.

Επέστρεψε για να παίξει στη Βάσκο ντα Γκάμα, το 1996 και το 1997, όταν αυτή κέρδισε το βραζιλιάνικο πρωτάθλημα. Ήταν ο πρώτος σκόρερ της σεζόν, με 29 γκολ, σπάζοντας ένα ρεκόρ 20ετίας, του Ρεϊνάλντο (Reinaldo) της Ατλέτικο Μινέιρο από το 1976. Την ίδια χρονιά, συνολικά η Βάσκο είχε ενεργητικό 69 γκολ. Ονομάστηκε Ποδοσφαιριστής της Χρονιάς και στα ρεκόρ του συγκαταλέγεται και η επίτευξη 6 τερμάτων σε έναν αγώνα εναντίον της Ουνιάο του Σάο Ζοάο.

Το 1997, αποκτήθηκε από την ιταλική Φιορεντίνα για 13 δισεκατομμύρια λιρέτες και έμεινε με την ομάδα μέχρι το 1999. Παρά τις ορισμένες θεαματικές αποδόσεις του κατά τη διάρκεια της θητείας του στη Φλωρεντία, κάτι που τον έκανε ιδιαίτερα αγαπητό, αρχικά στους οπαδούς της, οι μέρες του στην Ιταλία σημαδεύτηκαν από ασυνέπεια και διαμάχη, η οποία έφερε την κριτική από τον Τύπο. Ένα ιδιαίτερο περιστατικό που του δόθηκε πολλή δημοσιότητα, έγινε κατά τη διάρκεια της σεζόν 1998/99, υπό τον προπονητή Τζιοβάνι Τραπατόνι (Giovanni Trapattoni). Ο Εντμούντο εγκατέλειψε τον σύλλογο στη μέση της σεζόν, προκειμένου να παρακολουθήσει το Καρναβάλι του Ρίο. Παρά το γεγονός ότι σε εκείνο το σημείο, η Φιορεντίνα ήταν πρώτη στο πρωτάθλημα, εξαιτίας της απουσίας του, σε συνδυασμό με τον τραυματισμό του Γκαμπριέλ Μπατιστούτα (Gabriel Batistuta), η Φιορεντίνα έχασε το πρωτάθλημα και ως εκ τούτου, κατηγορήθηκε ευθέως από τον σύλλογο, τον προπονητή του και τους συμπαίκτες του.

Επέστρεψε στην Βάσκο ντα Γκάμα, το 1999, συμπαίκτης με τον Ρομάριο (Romário de Souza Faria) και αρχικά παρέδωσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού, φτάνοντας στον τελικό του Διηπειρωτικού Κυπέλλου του 2000, κερδίζοντας την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στη διαδικασία των πέναλτι. Αργότερα το 2000, στο ξεκίνημα της περιόδου, κατηγορήθηκε από τον αντιπρόεδρο του συλλόγου Εουρίκο Μιράντα (Eurico Miranda) για έλλειψη πειθαρχίας, αφού έφυγε από τα αποδυτήρια πριν από ένα παιχνίδι. Εντάχθηκε στη Σάντος με τη μορφή δανείου το 2000, σημειώνοντας 13 γκολ σε 20 εμφανίσεις. Τον Ιανουάριο του 2001, είχε σταλεί με τη μορφή δανείου στη Νάπολι, όπου παρέμεινε μέχρι τον Ιούνιο. Τραυματίστηκε στο ντεμπούτο του με τον σύλλογο, σ’ ένα αγώνα εναντίον της Ουντινέζε, κάτι που τον κράτησε εκτός δράσης και δεν ήταν σε θέση να αποτρέψει τον υποβιβασμό του συλλόγου στην Serie B , στο τέλος της σεζόν.

Πήγε πάλι δανεικός στη Κρουζέιρο το 2001, σημειώνοντας 3 γκολ σε 13 εμφανίσεις. Αργότερα εκείνη τη χρονιά, πήγε στη Τόκιο Βέρντι, στην Ιαπωνία, σκοράροντας 18 γκολ σε 31 εμφανίσεις, μέχρι το 2002. Εντάχθηκε στην επίσης ιαπωνική Ουράβα Ρεντ Ντάιαμοντς το 2003, αλλά δεν έκανε καμιά εμφάνιση για την ομάδα. Επέστρεψε για άλλη μια φορά στη Βάσκο ντα Γκάμα και πάλι το 2003, όπου παρέμεινε μέχρι το 2004, φεύγοντας στο τέλος της σεζόν μετά από μόλις 7 γκολ σε 19 εμφανίσεις. Συνολικά, έκανε 127 εμφανίσεις με τον σύλλογο. Πήγε στη Φλουμινένσε το 2004, σκοράροντας 7 γκολ σε 20 εμφανίσεις και επίσης σημείωσε 1 γκολ σε 2 εμφανίσεις, παίζοντας για τη Νόβα Ιγκουατσού το 2005.

Κατά τη διάρκεια του τέλους της καριέρας του, κατάφερνε να αποδίδει καλά, αν και δεν είναι όσο δυνατός σωματικά, όπως κατά τη διάρκεια της ακμής του στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Παρ' όλα αυτά, οι ποδοσφαιρικές του δεξιότητες και τα γκολ του αποδείχθηκαν θεμελιώδους σημασίας για την παροχή βοήθειας στη Φιγκερένσε ώστε να αποφύγει τον υποβιβασμό στο πρωτάθλημα του 2005, καθώς σημείωσε 15 γκολ σε 31 εμφανίσεις. Την επόμενη σεζόν, έσωσε επίσης τη Παλμέιρας από τον υποβιβασμό κατά τη διάρκεια του πρωταθλήματος του 2006.

Ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς ποδοσφαιριστές για τη Παλμέιρας, κατά τη διάρκεια της σεζόν του 2007. Ωστόσο, το συμβόλαιό του δεν ανανεώθηκε στο τέλος της σεζόν. Υπάρχουν δύο εκδοχές για το γεγονός αυτό: σύμφωνα με την «επίσημη», οι απολαβές του ήταν πολύ υψηλές και μάλιστα για παράτυπες παραστάσεις. Αλλά το πιο πιθανό, ο πραγματικός λόγος ήταν ότι απολύθηκε ο Τσιάο Τζούνιορ (Caio Júnior), και ανέλαβε προπονητής ο Βαντερλέι Λουξεμπούργκο, ο οποίος έχει προσωπικά προβλήματα με τον Εντμούντο. Τον Ιανουάριο του 2008, επέστρεψε για 5^η φορά στη Βάσκο ντα Γκάμα, παρόλο που δεν ήταν σε θέση να αποτρέψει τον υποβιβασμό της στο πρωτάθλημα του 2009. Επισήμως, αποσύρθηκε από το ποδόσφαιρο, στις 30 Μαΐου του 2008.

Όσον αφορά την προσήλωσή του στο σύλλογο, δήλωσε ότι η αγάπη του για τη Βάσκο ήταν όπως μεταξύ του γιου προς τη μητέρα του. Στις 28 Μαρτίου του 2012, δόθηκε προς τιμήν του αποχαιρετιστήριο ματς, με τη Βάσκο ντα Γκάμα ν’ αντιμετωπίζει την Μπαρτσελόνα του Γκουαγιακίλ από το Εκουαδόρ. Ο ίδιος, φορώντας τη φανέλα της πρώτης φυσικά, πέτυχε δύο γκολ οδηγώντας τη στη νίκη με 9-1 και γνωρίζοντας την αποθέωση από περίπου 21 χιλιάδες φιλάθλους!

Σε διεθνές επίπεδο, έκανε 42 εμφανίσεις για τη Βραζιλία μεταξύ 1992 και 2000, πετυχαίνοντας 10 γκολ. Ήταν μέλος της ομάδας που κέρδισε το Κόπα Αμέρικα του 1997 και επίσης έκανε δύο εμφανίσεις ως αλλαγή στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998, όπου η Βραζιλία ήταν φιναλίστ. Επιπλέον, ήταν μέλος της ομάδας της Βραζιλίας που πήρε μέρος στα Κόπα Αμέρικα του 1993 και το 1995 όντας φιναλίστ στην τελευταία διοργάνωση. Κατέκτησε επίσης το χάλκινο μετάλλιο στο Gold Cup της CONCACAF το 1998, διοργάνωση των χωρών της Βορείου, Κεντρικής Αμερικής και της Καραϊβικής, στην οποία η «σελεσάο» συμμετείχε ως «προσκεκλημένη».

Επίσης, πήρε μέρος σε δύο διεθνή τουρνουά με την εθνική Βραζιλίας, κερδίζοντας το Umbro Cup του 1995 και τερματίζοντας δεύτερη στο Tournoi de France του 1997. Παρά το ταλέντο του, όμως, ο ταραχώδης τρόπο ζωής του εκτός γηπέδου, καθώς και ο ανταγωνισμός από αρκετούς άλλους Βραζιλιάνους επιθετικούς παγκόσμιας κλάσης όπως ο Μπεμπέτο (José Roberto Gama de Oliveira, “Bebeto”), ο Ρομάριο και ο Ρονάλντο (Ronaldo Luís Nazário de Lima), πιστεύεται ότι ήταν και η αιτία για τις περιορισμένες εμφανίσεις του σε διεθνές επίπεδο.

Πέρα από το επίμονο στυλ παιχνιδιού του, την επιθετική συμπεριφορά, καθώς και την ικανότητά του στον αγωνιστικό χώρο, έγινε γνωστός για διάφορα επεισόδια εκτός γηπέδου σε όλη τη σταδιοδρομία του. Είχε αρκετές διαφωνίες με τους προπονητές και τις διοικήσεις των συλλόγων για τους οποίους αγωνίστηκε. Το 1995, ενεπλάκη σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, στο Ρίο, που είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο τριών συνεπιβατών του. Του αφαιρέθηκε το δίπλωμα για 4,5 χρόνια και καταδικάστηκε σε επτά ημέρες φυλάκιση, με αναστολή, για ανθρωποκτονία από αμέλεια! Κατά τη διάρκεια της ταραχώδους σχέσης του με την Φιορεντίνα, άφησε την ομάδα στα κρύα του λουτρού, προκειμένου να παρευρεθεί στο περίφημο καρναβάλι του Ρίο!

Το 1999, αντιμετώπισε διώξεις από φιλοζωικές οργανώσεις, επειδή είχε νοικιάσει ...ένα ολόκληρο τσίρκο για να γιορτάσει τα πρώτα γενέθλια του γιου του! Είχε κατηγορηθεί για την ύπαρξη ενός χιμπατζή, που ονομάζεται «Pedrinho» και βρέθηκε ...μεθυσμένος με μπύρα και ουίσκι! Εγκατέλειψε την ιαπωνική Ουράβα Ρεντ Ντάιαμοντς, λίγο μετά όταν είχε ενταχθεί στη δύναμή της, επειδή απλώς ήθελε να κλείσει την καριέρα του αλλού! Σε μία ακόμη περίπτωση, επιτέθηκε με ρατσιστικούς χαρακτηρισμούς σε έναν βοηθό διαιτητή …

Από τα μέσα του 2009, ασχολείται με τον σχολιασμό ποδοσφαιρικών παιχνιδιών στην πατρίδα του για το κανάλι «Rede TV!» και το «Rede Bandeirantes», ως ποδοσφαιρική αυθεντία. Ήταν μέλος του δημοσιογραφικού τιμ για τα Παγκόσμια Κύπελλα του 2010 και του 2014, καθώς και για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2012. Έχει εμπλακεί και με διάφορες επιχειρηματικές δραστηριότητες.