Βλογημένος: Λουτσιάνο Γκαλέτι

Ο Αργεντίνος ακραίος επιθετικός Λουτσιάνο Γκαλέτι (Luciano Martín Galletti), γεννήθηκε στις 9 Απριλίου του 1980, στην Λα Πλάτα της Αργεντινής. Σε μια επαγγελματική σταδιοδρομία που διήρκεσε 14 χρόνια, αγωνίστηκε κυρίως στην Ισπανία, για τη Σαραγόσα και την Ατλέτικο Μαδρίτης, αλλά εκεί που κυριολεκτικά λατρεύτηκε είναι η Ελλάδα και ο Ολυμπιακός, κερδίζοντας 5 μεγάλους τίτλους με τον μεγάλο πειραϊκό σύλλογο. Ένας ποδοσφαιριστής με μοναδικά χαρίσματα: τεχνική, ταχύτητα, ποδοσφαιρική ευφυΐα και τρομερά πόδια. Με ποιότητα, εκρηκτικότητα, φαρμακερές σέντρες και δυνατά σουτ. Παίκτης που έπαιζε και στα δύο άκρα αλλά και πίσω από τον φορ, με την ίδια επιτυχία. O Ολυμπιακός και το ελληνικό ποδόσφαιρο, είχαν την τύχη να αποτελέσουν έναν σημαντικό σταθμό της καριέρας του. Ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας, όμως, τον έστειλε στο χειρουργείο και δεν του επέτρεψε να κάνει μία ακόμα πιο μεγάλη καριέρα στα ευρωπαϊκά γήπεδα. Αποσύρθηκε απ’ την ενεργό δράση το 2013, έχοντας προσπαθήσει να επιστρέψει με τον ΟΦΗ. Διεθνής 13 φορές με την Αργεντινή (3 γκολ), στη δεκαετία του 2000, εμφανίστηκε με την εθνική ομάδα στο Κύπελλο Συνομοσπονδιών του 2005.

Η επαγγελματική του καριέρα ξεκίνησε στην ομάδα της γενέτειράς του, την Εστουδιάντες, με την οποία είχε κάνει καριέρα και ο πατέρας του Ρούμπεν Χοράσιο Γκαλέτι (Rubén Horacio Galletti), ως δεξιός εξτρέμ κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970. Έκανε το ντεμπούτο του στις 8 Δεκεμβρίου του 1997, σε μια ήττα 0-3 από τη Λανούς και σημείωσε το πρώτο του γκολ του εναντίον της Βελέζ του Σάρσφιλντ στις 5 Απριλίου του 1998. Αγωνίστηκε δυο σεζόν (1997-1999) με τους «φοιτητές», σκοράροντας μια φορά σε 24 παιχνίδια στη δεύτερη σεζόν του στην αργεντίνικη Πριμέρα Ντιβιζιόν. Στη συνέχεια, πήρε μεταγραφή στην Πάρμα, όπου σε μισή σεζόν δεν συμμετείχε σε κανένα επίσημο παιχνίδι της ομάδας. Το δεύτερο μισό της σεζόν 1999-2000, μεταγράφηκε στη Νάπολι, όπου είχε 11 συμμετοχές και 2 γκολ.

Μη έχοντας ικανοποιητική απόδοση στην Ευρώπη, επέστρεψε στην Εστουδιάντες. Έκανε μια παραγωγική περίοδο, παίζοντας σε 28 αγώνες με 9 γκολ. Ήλθε ξανά η πρόσκληση απ' την Ευρώπη και συγκεκριμένα απ' τη Ρεάλ Σαραγόσα, με την οποία έκανε το ντεμπούτο του στην ισπανική La Liga, στις 26 Αυγούστου του 2001 σε μια ήττα 1-2 εκτός έδρας από την Εσπανιόλ και τελείωσε την πρώτη του χρονιά με 27 αγώνες και δύο γκολ, καθώς η σεζόν τελείωσε με υποβιβασμό. Από εκεί και μετά, έγινε αδιαμφισβήτητα βασικός για τον σύλλογο της Αραγονίας, ενώ ποτέ δεν εμφανίστηκε σε λιγότερους από 34 αγώνες ανά σεζόν για το υπόλοιπο της περιόδου του εκεί. Αγωνίστηκε για 4 σεζόν, έχοντας 135 συμμετοχές και 15 γκολ. Το πιο σημαντικό τέρμα του, ήταν εκείνο στον τελικό του Κυπέλλου Ισπανίας της περιόδου 2003/04, απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης στην παράταση, το οποίο και χάρισε τη νίκη-τίτλο στη Σαραγόσα (τελικό σκορ 3-2), ενώ κατέκτησε και το Σούπερ Καπ Ισπανίας εναντίον της Βαλένθια.

Στις 29 Ιουλίου του 2005, υπέγραψε συμβόλαιο ύψους 4 εκατομμυρίων στην Ατλέτικο Μαδρίτης, σκοράροντας πρώτο γκολ του για τη νέα του ομάδα στις 27 Οκτωβρίου, το τελευταίο σε μια εντός έδρας νίκη με 3-0 επί της Κάντιθ. Στη δεύτερη σεζόν με τους «κολτσονέρος», σκόραρε 4 γκολ σε 36 παιχνίδια, καθώς η ομάδα τερμάτισε στην 7^η θέση. Συνολικά, στις 2 σεζόν που αγωνίστηκε με τον μαδριλένικο σύλλογο, είχε 62 συμμετοχές και 5 γκολ. Τον Ιούλιο του 2007, μεταγράφηκε στον Ολυμπιακό, υπογράφοντας συμβόλαιο συνεργασίας τεσσάρων χρόνων, έναντι 2,5 εκατ. ευρώ. Το ετήσιο συμβόλαιό του ήταν 1,3 εκατ. ευρώ και ενώ στο τετραετές deal είχε μπει ρήτρα 15 εκατ. ευρώ!. Στον Ολυμπιακό, είχε αρχικά το № 8, αλλά όταν ο Νέρι Καστίγιο (Nery Alberto Castillo) πήρε μεταγραφή στη Σαχτάρ, πήρε το № 7, που είναι το αγαπημένο του και το είχε στη Ρεάλ Σαραγόσα και στην Ατλέτικο Μαδρίτης. Οι φήμες μάλιστα λένε πως έναν χρόνο πριν είχε απορρίψει πρόταση του Παναθηναϊκού. Για την μεταγραφή είχαν μεταβεί στην Ισπανία οι Πέτρος Κόκκαλης και Ίλια Ίβιτς.

Το πρώτο επίσημο παιχνίδι του, ήταν με τον Παναθηναϊκό, στις 2 Σεπτεμβρίου του 2007 (0-0) στο «Απόστολος Νικολαϊδης». Στο δεύτερο, για το Τσάμπιονς Λιγκ, στις 18 Σεπτεμβρίου του 2007, σκόραρε χωρίς όμως να οδηγήσει στη νίκη τον Ολυμπιακό. Στην πρώτη του χρονιά σπάει όλα τα κοντέρ με την απόδοσή του, σημειώνει το 2^ο γκολ του στο Τσάμπιονς Λιγκ στις 24 Οκτωβρίου εναντίον της Ρεάλ Μαδρίτης και το 3^ο στις 28 Νοεμβρίου, εκτός έδρας εναντίον της Λάτσιο, ενώ με δικό του γκολ, χαρίζει το Κύπελλο Ελλάδος. Ο Σωκράτης Κόκκαλης του αναπροσαρμόζει το συμβόλαιο και περιμένει τα... καλύτερα για την συνέχεια. Το 2008 παρουσιάζεται ακόμα καλύτερος, παίρνοντας από το... χέρι την ομάδα του και οδηγώντας την στο νταμπλ. Στον τελικό του Κυπέλλου με την ΑΕΚ, αποβάλλεται γιατί έβγαλε την φανέλα του για να πανηγυρίζει ένα εξαιρετικό τέρμα του. Το 2009 δεν του πηγαίνει τόσο καλά. Υποφέρει από θλάσεις, παθαίνει υποτροπές και... κατηγορείται πως δεν έχει την ίδια εικόνα στις προπονήσεις με τα προηγούμενα χρόνια.

To 2010 έρχεται το μεγάλο σοκ. Εμφανίζει πολύ σοβαρό πρόβλημα στα νεφρά του. Του γίνεται εισαγωγή του στο Ιατρικό Αθηνών και εξετάσεις επί εξετάσεων και θεραπευτική αγωγή. Οι γιατροί δεν είναι το ίδιο αισιόδοξοι. Ο ίδιος πιστεύει ότι μπορεί να γυρίσει δυνατός, αλλά δεν τα καταφέρνει. Το πρόβλημά του, τον αναγκάζει να χάσει την σεζόν. Μετά από κάποιες θεραπείες, γεννήθηκε η ελπίδα πως θα μπορούσε να επανέλθει, αλλά ο γιατρός του είπε ότι είναι καλύτερο να αποσυρθεί από την ενεργό δράση. Δύο χρόνια αργότερα βρέθηκε συμβατός δότης, ο πατέρας του Αργεντίνου ποδοσφαιριστή. Γύρισε στην Εστουδιάντες, επιχειρώντας να παίξει εκεί μπάλα. Θα κοπεί από την πρώτη ομάδα και τελικώς, θα κλείσει την καριέρα του στον ΟΦΗ το 2014, σε μία μεταγραφή που δεν κόστισε καλά-καλά 200.000 ευρώ.

Ήταν ο πρώτος σκόρερ στο Νοτιοαμερικάνικο Πρωτάθλημα Νέων το 1999 με 9 γκολ σε μόλις 8 παιχνίδια, κατάταξης μπροστά από τους ομοίους του Ροναλντίνιο (Ronaldo de Assis Moreira, “Ronaldinho”) και Ρόκε Σάντα Κρουζ (Roque Luis Santa Cruz Cantero), καθώς η εθνική Αργεντινής κάτω των 20 ετών, κατέκτησε το τρόπαιο στην Παραγουάη. Υπήρξε 13 φορές διεθνής με την εθνική ομάδα της Αργεντινής και έχει σκοράρει 3 φορές, κάνοντας το ντεμπούτο του στις 13 Φεβρουαρίου του 2002, σε ένα φιλικό εναντίον της Ουαλίας. Επιλέχθηκε για την ομάδα που εμφανίστηκε στο Κύπελλο Συνομοσπονδιών της FIFA του 2005, όπου έπαιξε σε τρεις αγώνες, όντας φιναλίστ, συμπεριλαμβανομένου του τελικού εναντίον της Βραζιλίας.

Ο «Λούτσι» έκλεισε την καριέρα του με 133 ματς στην Πριμέρα Ντιβιζιόν και 10 γκολ και 1 ασίστ, 66 στο ελληνικό πρωτάθλημα με 19 τέρματα και 23 ασίστ, 18 παιχνίδια στο Κύπελλο UEFA με 4 γκολ και 3 ασίστ, 11 στην ιταλική Serie B με 2 γκολ, 10 στο Τσάμπιονς Λιγκ με 3 τέρματα και 1 ασίστ, 6 στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ με 2 ασίστ, 6 στο Κύπελλο Ελλάδας με 2 τέρματα και 4 ασίστ, 4 στο Supercopa με 1 γκολ και 1 στο Κύπελλο Ισπανίας με 1 τέρμα. Στην τροπαιοθήκη του έχει: 1 Κύπελλο Ισπανίας (2004, με την Ρεάλ Σαραγόσα), μία 2η θέση στο Κύπελλο Συνομοσπονδιών 2005, 2 πρωταθλήματα Ελλάδας (2008, 2009), 2 Κύπελλα Ελλάδας (2008, 2009), 1 Σούπερ Καπ Ελλάδας (2007), μία 1η θέση στο πρωτάθλημα Νέων Νοτίου Αμερικής 1999 και σε ατομικό επίπεδο MVP της χρονιάς του 2009 και πρώτος σκόρερ στο πρωτάθλημα 2008/09 με 14 γκολ, μαζί με τον Ισμαέλ Μπλάνκο (Ismael Alfonso Blanco).

Στις 3 Σεπτεμβρίου του 2014 ανακοινώθηκε η πρόσληψή του στο τεχνικό τιμ του Ολυμπιακού με τον Γκαλέτι να αναλαμβάνει χρέη σκάουτερ στη Λατινική Αμερική.