Ως προπονητής, υπήρξε για 2 περιόδους επικεφαλής της ουκρανικής εθνικής ομάδας, έχοντας τη διαχείρισή της στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006 και UEFA Euro του 2012. Το 2011, μαζί με τον Ιγκορ Μπελάνοφ (Igor Belanov) και τον Βιτάλι Σταρούχιν (Vitaliy Starukhin) ονομάστηκαν ως «Θρύλοι του ουκρανικού ποδοσφαίρου». Γιος του Βλάντιμιρ Ιβάνοβιτς Μπλαχίν, Αντιπροέδρου του Περιφερειακού Συμβουλίου του Κιέβου και της Καταρίνα Ανταμένκο, Αναπληρώτριας Κοσμήτορα του Πανεπιστημίου του Κιέβου, δεν είχε απολύτως καμία ανάγκη να γίνει ποδοσφαιριστής είτε για βιοπορισμό είτε για αναγνωρισιμότητα. Άλλωστε η μητέρα του, ως παλιά και επιτυχημένη αθλήτρια του πεντάθλου, τον κατεύθυνε πιο πολύ προς τον κλασσικό αθλητισμό, ως μέσον πιο πολύ αθλητικής παιδείας για το γιο της, παρά για να ακολουθήσει επαγγελματική καριέρα.
Ξεχώριζε από μικρός
Ο μικρός όμως ήταν καλός. Πολύ καλός. Κι όταν είσαι τόσο καλός και το σοβιετικό μοντέλο διακρίνει τα σπάνια προσόντα σου, είναι φύσει αδύνατον να αποφύγεις το πεπρωμένο σου. Ήδη από τα δέκα του χρόνια εντάχθηκε στις φημισμένες ακαδημίες της Ντιναμό Κιέβου, συμμετέχοντας εν αγνοία του στο project των Σοβιετικών να επιβληθούν (και) στο ποδόσφαιρο, να δημιουργήσουν σχολή, να παράξουν πρωταθλητές. Εκεί από παιδί έμαθε πως κατακτάς το στόχο με πειθαρχία, μεθοδικότητα, προπόνηση, αυταπάρνηση, θυσίες. Εκείνο που εντυπωσίαζε στα προσόντα του μικρού, ήταν η ταχύτητα και η έκρηξη. Αυτό πρόσεξε επάνω του ο προπονητής τότε της Ντιναμό, ο Βίκτορ Σιλόφσκι (Viktor Shylovsky) και έδωσε την εντολή να προσεχθεί."Στεγνός", ψηλός για την εποχή του και γρήγορος. Ήταν ένα θεόσταλτο "προϊόν" κατάλληλο να διαπρέψει, κανείς όμως δεν μπορούσε ούτε να φανταστεί ούτε να υπολογίσει το απύθμενο ταλέντο που έκρυβε στο μυαλό και τα πόδια του. Όταν στα τέλη της δεκαετίας του 1960 ανέλαβε την ομάδα ο μεγάλος Βίκτορ Μασλόφ (Victor Maslov), μια από τις πρώτες του εισηγήσεις ήταν να προωθηθεί στην πρώτη ομάδα ο θαυματουργός μικρός που διέλυε τις αντίπαλες άμυνες στα πρωταθλήματα νέων. Ο Μασδλόφ ήταν ένας εκ των νεωτεριστών του σύγχρονου ποδοσφαίρου, ένας προπονητής γεμάτος ιδέες και επιστημονική προσέγγιση στο άθλημα, ένας από τους πρώτους που εισήγαγαν συγκεκριμένα προγράμματα εκγύμνασης, συνεργασία με ειδικό διατροφολόγο, ένας άνθρωπος που εξέλιξε το 4-4-2 και μέχρι τις μέρες μας θεωρείται εκ των πατέρων του μοντέρνου ποδοσφαίρου.
Το ντεμπούτο
Μαζί του ντεμπουτάρισε ο Μπλαχίν, στη δική του εξαετία ανδρώθηκε και εξελίχθηκε ποδοσφαιρικά, δείχνοντας ψήγματα από το ατέλειωτο ταλέντο που τον οδήγησε να αναδειχθεί σε θρύλο του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Δεν είναι υπερβολή, δεν είναι μεγαλοστομία ή ωραιοποίηση μιας κατάστασης όπως στα περισσότερα βιογραφικά σημειώματα. Ο Μπλαχίν ήταν ένα σπάνιο φαινόμενο, ένας ποδοσφαιριστής που ήταν τόσο κοντά στο πρότυπο Κρόιφ, σε βαθμό να μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό. Άργησε να παίξει βασικός διότι μπροστά του είχε το "τοτέμ" Βιτάλι Χμελνίτσκι (Vitaliy Khmelnytskyi), έναν επιθετικό-θρύλο της Ντιναμό και της Σοβιετικής Ένωσης. Όταν όμως το 1972 πήρε τη φανέλα με το "№ 11", δεν την ξαναέβγαλε ποτέ.Ο τυφώνας Μπλαχίν ξεκίνησε τη φρενήρη πορεία του ακριβώς τότε, συστήθηκε στη βασική ενδεκάδα της πιο απαιτητικής ομάδας της Σοβιετικής Ένωσης με 4 γκολ σε 4 παιχνίδια μετά το ντεμπούτο του χάρη στον τραυματισμό του Χμελνίτσκι. 27 παιχνίδια, 14 γκολ. Το ζήτημα όμως δεν ήταν αυτό, αλλά το ποδόσφαιρο του μέλλοντος που απέδιδε, η ταχύτητα, ο διασκελισμός, οι προσποιήσεις, η δύναμη. Έγινε μεμιάς πρωταγωνιστής, δεν πήγε σε μικρότερη ομάδα να "ψηθεί", ήταν από τις πολύ σπάνιες περιπτώσεις ποδοσφαιριστών που προωθήθηκαν από τις ακαδημίες και έγιναν παγκόσμιοι σταρ. Το 1974 έρχεται το πρώτο νταμπλ, έχει σκοράρει 20 γκολ σε 29 συμμετοχές, έχει ήδη συστηθεί και στο ευρωπαϊκό κοινό και μοιάζει κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι του λείπει μόνο η αναγνώριση εκτός συνόρων.
Από το 1972 και τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου είχε φανεί ότι ο Μπλαχίν είναι next big thing των Σοβιετικών. Ο 20χρονος επιθετικός ξεχώριζε σαν τη μύγα μεσ’ στο γάλα, ήταν το κάτι παραπάνω στην καλοκουρδισμένη σοβιετική μηχανή που απέδιδε ένα ποδόσφαιρο πολύ κοντά στο ολλανδικό. Η χρονιά ορόσημο όμως είναι το 1975, η σεζόν που άπαντες μαθαίνουν το φαινόμενο Μπλαχίν. Μετά από ένα σύντομο διάλειμμα με τον Αλεξάντερ Σεβίντοφ (Alexander Sevidov) στον πάγκο, την τεχνική ηγεσία της ουκρανικής ομάδας έχει αναλάβει ο Βαλερί Λομπανόφσκι (Valery Lobanovsky), ο αναμορφωτής του σοβιετικού ποδοσφαίρου, ο άνθρωπος που εισήγαγε τα μαθηματικά στο ποδόσφαιρο, ο προπονητής που ξεπέρασε τον Μασλόφ και έχει εξασφαλίσει στο διηνεκές τον τίτλο του Master of sports.
Κορυφαίος στα 23
Mε τον Λομπανόφσκι αρχιτέκτονα και τον Μπλαχίν πρώτο βιολί, η Ντιναμό γίνεται η πρώτη ομάδα στην ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης που κατακτά ευρωπαϊκό τίτλο. Τη νύχτα της 14ης Μαΐου του 1975, στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων, η άγνωστη Ντιναμό Κιέβου διέλυε το φαβορί που λεγόταν Φερεντσβάρος. Το τελικό 3-0 είχε σφραγιστεί, με ένα γκολ σήμα κατατεθέν του. Περνώντας όποιον έβρισκε στο διάβα του.Ο Μπλαχίν αγωνίζεται είτε σαν αριστερός εξτρέμ είτε σαν δεύτερος επιθετικός πίσω από τον Βλαντιμίρ Ονισένκο (Volodymyr Onyscenko). Η μηχανή του Λομπανόφκσι δουλεύει στην εντέλεια, περιττό να ειπωθεί ότι στο πρωτάθλημα της Σοβιετικής Ένωσης η κυριαρχία είναι καθολική, διαλύει τους πάντες στην Ευρώπη χάνοντας μόνο το αδιάφορο ματς στην Ολλανδία με την Αϊντχόφεν. Ο Μπλαχίν κλείνει τη σεζόν με 23 γκολ σε 36 συμμετοχές, έχει κατακτήσει το νταμπλ, το Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης και αναπάντεχα έρχεται το κερασάκι. Ανακηρύσσεται καλύτερος ποδοσφαιριστής της Ευρώπης, μπροστά από ιερά τέρατα όπως ο Φραντς Μπεκενμπάουερ (Franz Beckenbauer) και ο Γιόχαν Κρόιφ (Johan Croyff), γνωρίζει την καθολική παραδοχή και αναγνώριση, ανήκει πλέον στην ελίτ των κορυφαίων.
Τιμάται και στη Σοβιετική Ένωση με την ύψιστη αναγνώριση του κορυφαίου αθλητή της χρονιάς (βραβείο εξαιρετικά σπάνιο για ποδοσφαιριστή) ασφαλώς κερδίζει και τα βραβεία Καλύτερου Ποδοσφαιριστή, Πρώτου Σκόρερ και πρεσβευτή του αθλήματος. Είναι η πρώτη φορά που τα κριτήρια δεν είναι πολιτικά και οι επιτροπές δεν προσπαθούν να τηρήσουν "ισορροπίες", ο Μπλαχίν είναι προδήλως ο καλύτερος και στα 23 του έχει τουλάχιστον μια δεκαετία ποδοσφαίρου μπροστά του.
Ανάλογη συνέχεια
Η συνέχεια στη Ντιναμό είναι ανάλογη. Η Μπάγερν "προσκυνάει" στο Ολυμπιακό Στάδιο του Μονάχου, στην καλύτερη σκηνή της εποχής, στο Super Cup και χάνει το τρόπαιο μετά από δύο ήττες κόντρα στο ποδοσφαιρικό θαύμα του Λομπανόφσκι. Απέναντι στους Βαυαρούς σταρ, πρωταθλητές Ευρώπης για δεύτερη σεζόν, ο Ουκρανός με το ξανθό μαλλί και το υπεροπτικό ύφος δεν δίσταζε να απαιτήσει ισότιμο ρόλο! Το γκολ του, που άφησε τον Φραντς Μπεκενμπάουερ στο έδαφος και τον Σεπ Μάγιερ (Sepp Maier) να αναρωτιέται, συνοδεύεται από άλλα δύο ίδια -μπορεί και καλύτερα- στο Κίεβο, στη ρεβάνς του Σούπερ Καπ. Σχεδόν όλοι στο Ολυμπιακό Στάδιο του Μονάχου χειροκροτούν αυτή τη θαυμάσια ομάδα, ο δυτικός κόσμος μετά από δεκαετίες ξεπερνά πολιτικά συμπλέγματα και αναγνωρίζει τους καλύτερους αδιαφορώντας εάν πρόκειται για Σοβιετικούς, κομμουνιστές ή φιλελεύθερους. Έχει νικήσει η ποιότητα, το ταλέντο, το σχέδιο, η ομάδα. Ο Μπλαχίν είναι το έμβλημα εκείνης της ομάδας, ο "ένας" που έχει επιλέξει ο γκουρού Λομπανόφσκι σαν leader των υπολοίπων κι ας μην ήταν ιεραρχικά η σειρά του.Η επιτυχία της Ντιναμό και του Μπλαχίν έχει εντυπωσιάσει ακόμη και το καθεστώς. Μέσα σε μια νύχτα απολύονται οι προπονητές της Εθνικής ομάδας, καλείται ο Λομπανόφσκι να εφαρμόσει το μοντέλο της Ντιναμό και σε εθνικό επίπεδο, του παραδίδονται τα κλειδιά της Εθνικής και αναζητείται και μια εμβληματική φυσιογνωμία για να κυριαρχήσει και στο χορτάρι. Είναι και πάλι ο Μπλαχίν, πάντοτε όμως με το "σοβιετικό" τρόπο, ως πρώτος μεταξύ ίσων, ως κορωνίδα μιας απόλυτα πειθαρχημένης μηχανής παραγωγής ποδοσφαίρου στα όρια του αυτοματοποιημένου παιχνιδιού. Ο τρόπος που αγωνίζονται Ντιναμό και Εθνική είναι πανομοιότυπος, το pattern είναι το ίδιο, μοιάζει με γεωμετρικό σχέδιο, οι κινήσεις είναι μηχανικές, όταν ένα γρανάζι αυτοσχεδιάζει, η μηχανή μπλοκάρει.
Ο πιο περιζήτητος
Ο μόνος που έχει δικαίωμα στο "παραπάνω" είναι ο Μπλαχίν. Άλλωστε είναι ο πιο αναγνωρίσιμος, ο πιο περιζήτητος, ο πιο "Ευρωπαίος", παρά το παρουσιαστικό που παραπέμπει απευθείας στον Καύκασο. Ο ίδιος ποτέ δεν αισθάνθηκε υπηρέτης του καθεστώτος, ανέκαθεν θεωρούσε εαυτόν Ουκρανό, οι καταβολές όμως ήταν όλες εκεί, η πειθαρχία ήταν και οικογενειακό legacy, είχε αποδεχθεί το ρόλο του predestinated από πολύ μικρός. Η επιλογή της Ομοσπονδίας αποδεικνύεται έωλη, δεν είναι δυνατόν να εφαρμοστεί το ίδιο μοντέλο ενός συλλόγου σε μια εθνική ομάδα. Το καθεστώς δυσαρεστείται, ο Λομπανόφκσι καθαίρεται, οι προύχοντες περίμεναν άμεσα αποτελέσματα και χρυσό μετάλλιο και από την Εθνική, το χάλκινο μετάλλιο του 1976 μοιάζει κοροϊδία και "ύβρις" για τη μεγάλη Σοβιετική Ένωση στα πρόθυρα του ψυχρού πολέμου με το δυτικό κόσμο.Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τι θα συνέβαινε εάν ο Μπλαχίν είχε γεννηθεί σε μιαν άλλη εποχή, τι θα κατακτούσε εάν μπορούσε να μεταγραφεί σε κάποιον μεγάλο σύλλογο της "Δύσης", εάν τα επιτεύγματά του θα ήταν ίδια ή μεγαλύτερα σε σχέση με όσα κατέκτησε στο Κίεβο. Γεγονός είναι ότι σταθερά από το "χρυσό" 1975 και έπειτα ήταν πάντοτε πρώτος, απέναντι όμως σε συγκεκριμένους αντιπάλους, μακριά από το δικό του ταλέντο και τις απεριόριστες αθλητικές ικανότητες, σε ένα περιβάλλον που δύσκολα μπορούμε να καταλάβουμε γιατί δεν το ζήσαμε. Δικαίωμα δεν έδωσε, επί 20 χρόνια αρνείτο απολαύσεις και πάσης φύσεως "μη αθλητικές" δραστηριότητες, υπηρέτησε με κάθε ικμάδα του ταλέντου του την πατρίδα του, την ομάδα του, την εθνική.
Ο Λομπανόφσκι τον έβαλε σε καλούπια
Όταν ο Λομπανόφκσι επέστρεψε και στη Ντιναμό και στην Εθνική, φάνταζε πιο ευτυχισμένος ποδοσφαιρικά, παρόλο που είχαν συγκρουσθεί ουκ ολίγες φορές. Ο Μπλαχίν μπορεί να ήταν πειθαρχημένος και συνετός, είχε όμως και τις εκρήξεις του, αισθανόταν ότι αδικούνταν, εκνευριζόταν όταν οι συμπαίκτες του δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν τον τρόπο σκέψης του και τον τρόπο που διάβαζε εκείνος το παιχνίδι. Ο Λομπανόφσκι τον έβαλε σε καλούπια, γεγονός που είχε και θετικό και αρνητικό αντίκτυπο στην εξέλιξή του, δεν είχε όμως ποτέ την ελευθερία που απολάμβανε ας πούμε ο Κρόιφ από τον Ρίνους Μίχελς (Rhinus Michels). Είναι πολύ δύσκολο να εκδοθεί η οποιαδήποτε ετυμηγορία, εν προκειμένω εμμένουμε στα στατιστικά κατά την παρουσία του στο σοβιετικό ποδόσφαιρο: μέχρι το 1982 που το κέφι του ήταν εκεί, τα γκολ ήταν λίγο κάτω από 200.
Τα Μουντιάλ
Από τις αρχές του 1982 ήταν φανερό ότι είχε στο μυαλό του να παίξει στο εξωτερικό, να δοκιμάσει και αλλού, να αναμετρηθεί με τους καλύτερους. Δεν του επιτράπηκε, εκείνος πίεσε διακριτικά, μέσα στο πλαίσιο των δυνατοτήτων και της επιρροής του. Εν τέλει πείστηκε και συνέχισε στη Ντιναμό, υπηρετώντας κυρίως το ουκρανικό φρόνημα, πάντοτε Ουκρανός αισθανόταν άλλωστε και ποδοσφαιρικά μιλώντας, η Ουκρανία ήταν ο πυρήνας και της Εθνικής. Το μουντιάλ του 1982 στην Ισπανία είναι επί της ουσίας η πρώτη του μεγάλη διοργάνωση σε εθνικό επίπεδο, η πρώτη φορά που τίθεται αντιμέτωπος με τους "μεγάλους". Οι Σοβιετικοί θα προκριθούν στο goal average κόντρα στους Σκωτσέζους, θα αποκλειστούν πληρώνοντας τον ίδιο κανόνα από τους Πολωνούς στον επόμενο γύρο.
Ο Λομπανόφσκι θα (ξανα)απομακρυνθεί για το "απαράδεκτο" underachieve, ο Μπλαχίν είναι πια 30, αναζητά κίνητρο, προσθέτει νέα στοιχεία στο παιχνίδι του, είναι πιο ομαδικός, πασάρει περισσότερο, δεν είναι το mustang που τρέχει ελεύθερο μέσα στο χόρτο. Το μεγάλο project λέγεται Μουντιάλ. Οι Σοβιετικοί μετά τη "ντροπή" του 1982 προετοιμάζονται πυρετωδώς για τη διοργάνωση του Μέξικο το 1986. Στη Ντιναμό οι σεζόν περνούν "νερό": δεν πέφτει κάτω από τα 10 γκολ σε καμιά σεζόν, πλην της τελευταίας που ο στόχος είναι σαφής και λόγω των 34 ετών που βαραίνουν τα πόδια του, η προτεραιότητα είναι το Μουντιάλ. Οι Σοβιετικοί εμφανίζονται στο Sergio León Chavez του Irapuato και μοιάζουν εξωγήινοι.
Διαλύουν τη δύσμοιρη Ουγγαρία με 6-0 σε ένα παιχνίδι total football, αξέχαστο για όσους το παρακολούθησαν. Είναι εκτός 11άδας, δεν μπαίνει καν ως αλλαγή. Ο χαρακτήρας του ήταν ούτως ή άλλως δύστροπος, ίδιον όλων των μεγάλων προσωπικοτήτων, δύσκολα μπορούσε να αποδεχθεί ότι παρά τις ενοχλήσεις στη μέση και στα γόνατα, είχε δώσει το maximum για να παρευρεθεί στο Μέξικο. Απαιτούσε το σεβασμό και ήξερε ότι αυτή η ομάδα ήταν η πρώτη φορά που μπορούσε να φτάσει πολύ ψηλά. Δεν είναι δυνατόν να λείψει κόντρα στην Πρωταθλήτρια Ευρώπης Γαλλία τη 2η αγωνιστική. Θα αντικαταστήσει τον Αλεξάντερ Ζαβάροφ (Oleksandr Anatoliyovych Zavarov) λίγο πριν συμπληρωθεί μια ώρα αγώνα, το ματς θα λήξει ισόπαλο 1-1 αφού ο Λουίς Φερναντέζ (Luis Miguel Fernández Toledo) θα ισοφαρίσει το γκολ του Βασίλι Ρατς (Vasyl Karlovych Rats) δύο λεπτά μετά την είσοδο του Μπλαχίν στο παιχνίδι.
Τα ματς με Καναδά και Βέλγιο
Η παρουσία του Λομπανόφσκι στον πάγκο δεν του επιτρέπει αμετροέπειες, τελευταία αγωνιστική με τον Καναδά είναι βασικός. Θα ανοίξει το σκορ στο δύσκολο 2-0 των Σοβιετικών, συμπαίκτες του σε εκείνο το παιχνίδι θα είναι ο Όλεγκ Προτάσοφ (Oleh Valeriyovych Protasov) και ο Γκενάντι Λιτόφτσενκο (Gennadiy Vladimirovich Litovchenko). Οι Σοβιετικοί προκρίνονται πρώτοι στον όμιλο, είναι από τα μεγάλα φαβορί της διοργάνωσης, το ποδόσφαιρο που αποδίδουν είναι μια μίξη παλιομοδίτικου και απόλυτα προοδευτικού, είναι απίστευτο αυτό που συμβαίνει για τους απλούς παρατηρητές. Ο Μπλαχίν είναι αρχηγός εκείνης της παρέας, ο συνδετικός κρίκος των πιονιέρων του σοβιετικού μοντέλου, με τα νεότερα προϊόντα του project.Η Σοβιετική Ένωση θα βρει μπροστά της το Βέλγιο. Ίσως η καλύτερη ομάδα του Βελγίου σε τελικά διοργάνωσης. Το ματς είναι συγκλονιστικό, ο Μπλαχίν θα το δει ολόκληρο από τον πάγκο. Η Σοβιετική Ένωση παρότι προηγείται δύο φορές, αποκλείεται στην παράταση με 3-4 και προκαλείται πάταγος. Ορισμένοι μιλούν για αφέλεια από πλευράς Λομπνόφσκι στην προσέγγιση του αγώνα, ότι δεν σταμάτησε να επιτίθεται ακόμη και μετά το 2-1, ότι δεν άλλαξε το πλάνο ούτε κατά το ελάχιστο. Αυτή όμως ήταν η σοβιετική σχολή και όποιος παρέκκλινε του πλάνου καρατομείτο. Ο Μπλαχίν στη θέση του Λομπανόφσκι θα το είχε αλλάξει το πλάνο.
Η δύσκολη επιστροφή και η απόφαση να ξενιτευτεί
Η επιστροφή στην πατρίδα είναι δύσκολη, κίνητρο πλέον δεν υπάρχει, η Σοβιετική Ένωση άλλωστε δείχνει ότι πνέει τα λοίσθια σαν μοντέλο, ο Γκορμπατσόφ που έχει αναλάβει τις τύχες της χώρας από το Μάρτιο του 1985 προσπαθεί να εφαρμόσει ένα μοντέλο σοσιαλκομμουνισμού με πλουραλιστική βάση λειτουργίας και διακυβέρνησης. Εισήχθησαν στο ομοσπονδιακό κράτος ασύλληπτες μέχρι πρότινος πολιτικές, τέθηκαν προς εφαρμογή η περεστρόικα (αναδιάρθρωση), η γκλάσνοστ (διαφάνεια) έννοιες άγνωστες με το παρελθόν για το λαό της σοβιετικής ένωσης. Σε αυτό το πλαίσιο της "ελευθεριότητας", ο Μπλαχίν αφού ολοκλήρωσε την τελευταία σεζόν στη Ντιναμό Κιέβου, αποφάσισε να ξενιτευτεί.Στον άλλο τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων που έλαβε μέρος, στο 3-0 επί της Ατλέτικο Μαδρίτης, στη Λιόν, το 1986, πάλι το γκολ δεν του έλειψε. Εκείνο το βράδυ, όταν με πλασέ τελείωσε μια υποδειγματική αντεπίθεση, στην τελευταία παράσταση μιας ομάδας που έβαλε με συγκλονιστικό τρόπο τα μαθηματικά στο ποδόσφαιρο! Στην καριέρα του δεν έφτασε ποτέ σε κορυφαίο επίπεδο, χωρίς να φταίει ο ίδιος γι' αυτό. Το 1975, όταν τον ήθελε η Μπάγερν προσφέροντας τρελά λεφτά, και το 1976, όταν έδινε δύο καράβια λεφτά η Ρεάλ στην Ντιναμό, η σοβιετική κρατική μηχανή δεν τον άφησε να φύγει! Σαν τον πλατωνικό έρωτα που ποτέ δεν ολοκληρώνεται, ο Μπλαχίν κόρταρε με την είσοδο στο πάνθεον των αληθινά λίγων και τεράστιων. Αλλά έμεινε απλώς… φλερτ!
Έφυγε από τη Ντιναμό μετά από 25 χρόνια, εκ των οποίων τα 18 στην πρώτη ομάδα, μια ολόκληρη ζωή. Συμπλήρωσε 582 συμμετοχές και 266 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις, κατέκτησε όσα κανείς άλλος ποδοσφαιριστής από τη χώρα του δεν είχε κατακτήσει. Οι κατακτήσεις του με την ομάδα της Ντιναμό ήταν, 8 πρωταθλήματα, 5 κύπελλα, 3 Σούπερ Καπ Σοβιετικής Ένωσης, καθώς επίσης και 2 Κύπελλα Κυπελλούχων και 1 Σούπερ Καπ Ευρώπης. Ήταν ήδη ρέκορντμαν σε κάθε πιθανή και απίθανη κατηγορία. Η προχωρημένη ηλικία δεν του επέτρεψε μια μεταγραφή σε σύλλογο top class, κατέληξε στην Αυστρία, στην Βόρβαρτς Στάγιερ το Δεκέμβριο του 1987. Παρέμεινε ενάμιση χρόνο, έκλεισε την αυστριακή παρένθεση με 11 γκολ σε 42 συμμετοχές. Δεν είχε τελειώσει με το ποδόσφαιρο, αναζητούσε ακόμη το thrill, δεν συμβιβαζόταν με την αποχώρηση από την ενεργό δράση, άλλωστε μόλις είχε κλείσει την καριέρα του και στην Εθνική ομάδα με το εκπληκτικό ρεκόρ των 42 γκολ σε 112 συμμετοχές. Ο Όλεγκ Μπλαχίν ήταν βασικό μέλος της εθνικής ομάδας της Σοβιετικής Ένωσης για 16 συνεχόμενα χρόνια, από το 1972 έως το 1988. Κατέχει το ρεκόρ του πρώτου σκόρερ στην εθνική ομάδα της ΕΣΣΔ με 42 τέρματα. Κατέκτησε μαζί της 2 χάλκινα μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1972 στο Μόναχο και το 1976 στο Μόντρεαλ. Συμμετείχε και στα Παγκόσμια Κύπελλα του 1982 και 1986.
Συνέχεια στην Κύπρο και μετά Ολυμπιακός και Σαλιαρέλης
Η μοίρα το θέλησε να καταλήξει στην Κύπρο, στον Άρη Λεμεσού. Η πρώτη επαφή με οτιδήποτε ελληνικό ήταν στη Μεγαλόνησο. Λάτρεψε μεμιάς τον ήλιο, τη φιλοξενία, το φαγητό, το χαλαρό τρόπο ζωής. Είχε γεμάτη σεζόν με 5 γκολ σε 22 συμμετοχές, προς το τέλος ήταν φανερό ότι είναι προπονητής-παίκτης στα βρετανικά πρότυπα. Αρχές Μαΐου καθιστά σαφές ότι ολοκλήρωσε την καριέρα του, στα 38 του και γεμάτος διακρίσεις. Οι περισσότεροι θα στοιχημάτιζαν ότι θα επέστρεφε στην Ουκρανία, να αναλάβει οποιαδήποτε ομάδα επιθυμούσε, άλλωστε το όνομά του ήταν αρκετό για να προσληφθεί παντού. Στις 17 Μαΐου του 1990 όμως, στη θύρα επισήμων του ΟΑΚΑ, βρέθηκε να παρακολουθεί τον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας. Ολυμπιακός-ΟΦΗ.
Ένας Ολυμπιακός "δύσκολος", στην πιο δύσκολη περίοδο της ιστορίας του στο επαγγελματικό πρωτάθλημα, με Αργύρη Σαλιαρέλη Πρόεδρο και τον πεθερό του Λάγιος Ντέταρι, τον Ίμρε Κόμορα στον πάγκο. Η παρουσία του Μπλαχίν σχολιάζεται – δικαίως – ποικιλοτρόπως. Ήταν βέβαιο ότι ο Κόμορα είχε χάσει τα αποδυτήρια, το Κύπελλο το κερδίζουν οι παίκτες, ο Σαλιαρέλης δεν μπορεί πλέον να κάνει τα κέφια του Ντέταρι που παίζει απλήρωτος και κάνει ότι θέλει στην ομάδα. Ο "ρουμπίνιας" με αδιαφανείς διαδικασίες πωλεί το Λάγιος στη Μπολόνια, ο κόσμος βράζει, αλλά ετοιμάζεται η ουκρανική αντεπίθεση. Ο Ολυμπιακός προσλαμβάνει το Μπλαχίν και αμέσως ο "Τσάρος" όπως προσφωνείται από τον ελληνικό Τύπο, θέτει εν ισχύι το σχέδιο του να μετατρέψει τον Ολυμπιακό σε μια μίνι Ντιναμό. Προφανώς δεν γνώριζε τι εστί Σαλιαρέλης...
Ο Σαλιαρέλης στην "πρώτη" της ομάδας στο Ρέντη αφού προηγουμένως έχει αγκαλιαστεί με το Μπλαχίν και δηλώσει ότι ξημερώνουν χρυσές μέρες για τον Ολυμπιακό με τον Ουκρανό στον πάγκο, πιεζόμενος από τον κόσμο προκειμένου να εξηγήσει την πώληση του Λάγιος, δηλώνει ότι ο Ντέταρι έφυγε επειδή ο Μπλαχίν είναι Σοβιετικός και οι Σοβιετικοί σκότωσαν τους συγγενείς του στον πόλεμο! Σαστισμένοι οι ρεπόρτερς δεν έχουν να αντιτείνουν το παραμικρό, η ιστορία του Ανάργυρου είναι ασφαλώς προϊόν επινόησης, ο Μπλαχίν αγκαλιάζεται με τον Ντέταρι στο φιλικό με τη Μπολόνια, δεν τίθεται επ’ ουδενί θέμα κόντρας, αντιπάθειας ή οτιδήποτε άλλο.
Η έλευση Προτάσοφ και Λιτόφτσενκο
Χρησιμοποιώντας τις πολύ υψηλές γνωριμίες του Μπλαχίν και την τεράστια επιρροή που έχει στο ποδοσφαιρικό σύμπαν της Ουκρανίας, ο Ολυμπιακός κάνει το ακατόρθωτο: φέρνει στον Πειραιά, "πακέτο" τον Όλεγκ Προτάσοφ και τον Γκενάντι Λιτόφτσενκο, δύο ασύλληπτα για την εποχή ονόματα, με τον Προτάσοφ να αποτελεί μήλον της έριδος για πολλές ευρωπαϊκές ομάδες. Στο επόμενο διάστημα κυκλοφορεί πολύ έντονα ότι θα ακολουθήσει και τρίτος σοβιετικός, ο ουκρανικής καταγωγής, Ιγκόρ Ντομπροβόλσκι, αλλά πλειοδοτούν οι Ισπανοί και καταλήγει στην Καστεγιόν. Αντ’ αυτού έρχεται στον Πειραιά ο Γιούρι Σάβιτσεφ, ολοκληρώνοντας έτσι την τριάδα των "μινγκ" που υπό τις οδηγίες του Μπλαχίν αναμενόταν να κάνουν θραύση.
Πράγματι, ο πρώτος Ολυμπιακός του Μπλαχίν είναι μια θαυμάσια ομάδα, παρόλο που τα οικονομικά προβλήματα με τις ανακολουθίες του Ανάργυρου κάνουν την εμφάνισή του από πολύ νωρίς. Οι ποδοσφαιριστές παρόλο που αγωνίζονται απλήρωτοι μέχρι την 15η αγωνιστική και το ντέρμπι με την ΑΕΚ, είναι σε απόσταση αναπνοής από τον πρωτοπόρο Παναθηναϊκό και χτυπούν το Πρωτάθλημα στα ίσια. Έρχεται διάφορα περίεργα παιχνίδια για τον Ολυμπιακό και ακολούθως το παιχνίδι με τον Αθηναϊκό στο Καραϊσκάκης, όταν οι "Επιστήμονες" κυνήγησαν το "Φονιά" Χρήστο Δημόπουλο. Ο Ολυμπιακός αποδιοργανώνεται σε μέγιστο βαθμό, όμως τρελαίνει τον κόσμο του όταν παρά τις τιμωρίες και την εικόνα διάλυσης διοικητικά, κερδίζει στο ντέρμπι τον Παναθηναϊκό με 0-1 χάρις σε ένα ιστορικό γκολ του Νίκου Αναστόπουλου. Ο Μπλαχίν αποθεώνεται, δείχνει να δένεται και με την ομάδα και με τον κόσμο παρά το ζεν χαρακτήρα του.
Οι αστείοι χειρισμοί Σαλιαρέλη και το κύπελλο
Ο Ολυμπιακός μπαίνει στη νέα σεζόν αποκαμωμένος. Ο Σαλιαρέλης είχε μετατρέψει με αστείους χειρισμούς μια ποινή-πρόστιμο για τα επεισόδια και το πανό με τη Σαμπντόρια, σε αποκλεισμό από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, ο Μπλαχίν και οι παίκτες παλεύουν μόνοι. Η χρονιά είναι και πάλι καλή, ο Μπλαχίν σπάει την παράδοση της Τούμπας και αποτελειώνει τον ΠΑΟΚ στο διπλό τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος, χαρίζοντας έναν υπερπολύτιμο τίτλο στον Ολυμπιακό. Εκείνη η νίκη στην Τούμπα του πιστώνεται ξεκάθαρα, επέμεινε τόσο πολύ στους ποδοσφαιριστές φτάνοντας στο σημείο να τους "απειλήσει" ότι θα τελειώσουν από τον Ολυμπιακό εάν δεν κερδίσουν τον ΠΑΟΚ και χάρισε στον κόσμο της ομάδας ακόμη μια αξιομνημόνευτη στιγμή που πανηγυρίστηκε περισσότερο κι από εκείνο το Κύπελλο.Ο Σαλιαρέλης έχει αναγκαστεί σε αποχώρηση, ο Ολυμπιακός πορεύεται με διοίκηση Πρωτοδικείου και Επιτροπή Σωτηρίας με επικεφαλής το Σταύρο Νταϊφά και στο βάθος το Σωκράτη Κόκκαλη, έτοιμο να αναλάβει τις τύχες του συλλόγου εάν διευθετηθεί το ζήτημα των χρεών. Ο Μπλαχίν είναι αμετακίνητος, κερδίζει όλα τα ντέρμπι, ο Ολυμπιακός παίζει μεγάλη μπάλα επί των ημερών του, ο κόσμος γεμίζει το Καραϊσκάκη και χαίρεται να τον βλέπει, παρά το γεγονός ότι τα πρωταθλήματα καταλήγουν στη Λεωφόρο και στη Νέα Φιλαδέλφεια. Η σεζόν ξεκινάει πολύ αισιόδοξα, ο Μπλαχίν είναι αήττητος στην Ελλάδα, έχει ξεπεράσει και το εμπόδιο της Τσερνομόρετς, αποκλείει και τη Μονακό του Αρσέν Βενγκέρ μετά από ένα συγκλονιστικό 0-0 στο Καραϊσκάκης όπου η ομάδα (και ο Γιώργος Μίρτσος) υπερασπίζονται το μαγικό 0-1 του Γιώργου Βαΐτση στο "Λουί Ντε". Ώσπου έρχεται το μοιραίο ματς με τον Εδεσσαϊκό.
Η απόλυση, ο ΠΑΟΚ και ο Ιωνικός
Ο Ολυμπιακός κολλάει στο 1-1 και ο Όλεγκ απολύεται προς έκπληξη όλων και ενώ είναι μέσα σε όλους τους στόχους. Ο κόσμος βράζει τόσο πολύ που ο αντικαταστάτης του Μπλαχίν, ο Αντώνης Γεωργιάδης, δεν βγάζει καν βδομάδα στο Ρέντη. Λίγες βδομάδες αργότερα, ο Ολυμπιακός προσλαμβάνει τον μέχρι πρότινος προπονητή του ΠΑΟΚ, Λιούπκο Πέτροβιτς και ο ΠΑΟΚ το Μπλαχίν, σε ένα απίστευτο "πάρε-δώσε" για την εποχή. Ο Μπλαχίν συνεχίζει το εντυπωσιακό ποδόσφαιρο και στην ομάδα της Θεσσαλονίκης, η οποία επίσης μαστίζεται από διοικητικά προβλήματα, κερδίζει κι εκεί ντέρμπι, αλλάζει τη νοοτροπία της ομάδας και την κάνει πιο επιθετική, πιο ελκυστική, ερωτεύσιμη.
Επόμενος σταθμός ο Ιωνικός του Νίκου Κανελλάκη, όπου θα παραμείνει σχεδόν μια τριετία, μετατρέποντας την ομάδα της Νίκαιας από κομπάρσο σε ημιπρωταγωνιστή του ελληνικού ποδοσφαίρου και θέτοντας τις βάσεις για την ομάδα του Σέρτζιο Μαρκαριάν που θα φτάσει μέχρι την έξοδο στην Ευρώπη. Είναι πια 7 χρόνια στην Ελλάδα, όπως θα πει ο ίδιος γελώντας, ήρθε με σκοπό να μείνει ελάχιστα και τελικά πέρασαν τόσα χρόνια και ακόμα δεν μπορεί να αποχωριστεί τη χώρα μας, τον ήλιο, τους ανθρώπους της. Ξαναγυρνάει στον ΠΑΟΚ και πάλι όμως δεν "κολλάει" και έτσι τέλη Νοεμβρίου του 1998 καταλήγει στην ΑΕΚ.
Εποχή ΑΕΚ και πίσω στον Ιωνικό
Στην Ένωση η παρουσία του είναι αξιοσημείωτη, αποκτώνται και φιλοδοξίες μετά την έλευση Μελισσανίδη στο management του συλλόγου, είναι ο προπονητής που συνοδεύει το σύλλογο στο ταξίδι του Απριλίου του 1999 στο Βελιγράδι. Επί των ημερών του η ΑΕΚ είναι επιθετική, σκοράρει κατά ριπάς, κατορθώνει να εξασφαλίσει την έξοδό της στα προκριματικά του Champions League. Ο Μελισσανίδης δεν ανανεώνει όμως την εμπιστοσύνη του στο Μπλαχίν, τον απολύει και προσλαμβάνει το Λιούμπισα Τουμπάκοβιτς με καταστροφικές συνέπειες για το σύλλογο. Ο Νίκος Κανελλάκης τον ξαναϋποδέχεται με ανοικτές αγκάλες στον Ιωνικό, ο Μπλαχίν αγάπησε την ομάδα, συνεννοείτο σε απόλυτο βαθμό με τον εκλιπόντα Πρόεδρο του Ιωνικού. Μέχρι το 2002 θα παραμείνει στη Νίκαια, πλέον αποτελεί κομμάτι και του ελληνικού ποδοσφαίρου, είναι τιμή για το ελληνικό ποδόσφαιρο που μια τέτοια προσωπικότητα έμεινε 12 χρόνια στη χώρα μας.
Η επιστροφή στα πάτρια εδάφη, η πολιτική και η Εθνική
Επιστρέφει στην πατρίδα του, στην οποία άλλωστε πηγαινοερχόταν από το 1998 όταν και εξελέγη Βουλευτής με τη Hromada την κεντροαριστερή παράταξη του Pavlo Lazarenko και του ιδρυτή της Oleksandr Turchynov. Αποχωρεί πολύ σύντομα λόγω της αριστερής στροφής του κόμματος και εντάσσεται στους σοσιαλδημοκράτες, πρεσβεύοντας πολιτικά μια πιο φιλοευρωπαϊκή προσέγγιση σε σχέση με το κύμα εθνικισμού που υποβόσκει στην Ουκρανία. Το Σεπτέμβριο του 2003 αναλαμβάνει την εθνική ομάδα της Ουκρανίας, αποθεώνεται και οδηγεί την παρέα του Σεβτσένκο στα τελικά του Μουντιάλ της Γερμανίας, την πρώτη μεγάλη διοργάνωση στην οποία μετέχει η χώρα. Αποκλείεται στον όμιλο από τη μετέπειτα τροπαιούχο Ιταλία και το 2007 αποχωρεί.Μετέχει στο project της ανασυσταθείσας Torpedo (τότε FC Moscow) για μία σεζόν και επιστρέφει στη θέση του εκλέκτορα της Ουκρανίας το 2011. Έναν χρόνο αργότερα πραγματοποιεί και το όνειρό του, προσλαμβάνεται από την ομάδα του, τη Ντιναμό και περιχαρής ξαναπατάει το χορτάρι του Ολιμπίνσκι. Εκεί έχει βραβευθεί σαν καλύτερος Ουκρανός ποδοσφαιριστής όλων των εποχών, εκεί τιμήθηκε μαζί με τον Αντρέι Σεβτσένκο και τον Ιγκόρ Μπελάνοφ σε μια συγκινητική τελετή των ανθρώπων που έφεραν το βραβείο του καλύτερου ευρωπαίου ποδοσφαιριστή στη χώρα, εκεί παρέλαβε το 2009 το βραβείο του golden foot legend, εκεί τιμήθηκε με το μετάλλιο του εθνικού προπονητή, εκεί ανακοινώθηκε το 2012 η είσοδός του στο "Viktor Leonenko Hall of Fame", εκεί είναι το σπίτι του.
Ο Μπλαχίν του σήμερα
Σήμερα θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι αποτελεί μια πανευρωπαϊκής εμβέλειας ποδοσφαιρική προσωπικότητα, μια φυσιογνωμία οικεία και όχι απόμακρη όπως οι περισσότεροι συμπατριώτες της γενιάς του. Έχει αποκτήσει λίγο από το μεσογειακό ταμπεραμέντο μας, πάμπολλες φορές μνημονεύει την Ελλάδα σε συζητήσεις και συνεντεύξεις του. Στην Αθήνα εξάλλου έδωσε τέλος στο γάμο του με την Irina Deriugina, την παγκόσμια πρωταθλήτρια ρυθμικής γυμναστικής, στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Μαζί της απέκτησε μια κόρη, την Irina-Olegovna, ενώ από το δεύτερό του γάμο με την Angela, ακόμη δύο κόρες, τη Hanna και την Katarina.
Επισκέπτεται ευχαρίστως την Ελλάδα με κάθε ευκαιρία, αισθάνεται ότι μετά την πατρίδα του, η χώρα μας είναι εκείνη στην οποία αγαπήθηκε περισσότερο, το κλίμα και οι άνθρωποι τον βοήθησαν να "μαλακώσει", να αλλάξει πτυχές του χαρακτήρα του που φάνταζαν δυσμετάβλητες. Είναι πραγματικά κρίμα που δεν τον απολαύσαμε και σαν ποδοσφαιριστή, που δεν προλάβαμε να τον δούμε να κάνει ένα από εκείνα τα τρομερά σλάλομ που τον έφεραν δικαιωματικά στην παρέα των κορυφαίων όλων των εποχών. Για μας δεν είναι ο Ουκρανός Κρόιφ όπως για τους υπόλοιπους Ευρωπαίους, είναι ο Όλεγκ Μπλαχίν.
PALMARES
Περίοδος: Σύλλογος, Συμμετοχές (Γκολ) Εφηβική καριέρα
- 1962–1969: Football Club Dynamo Kyiv
Επαγγελματική καριέρα
- 1969–1988: Football Club Dynamo Kyiv, 432 (211)
- 1988/89: Sportklub Vorwärts Steyr, 41 (9)
- 1989/90: Άρης Λεμεσού Ποδοσφαιρικός Σύλλογος, 22 (5)
Σύνολο καριέρας: 495 (225)
Διεθνής
- 1972–1988: Σοβιετική Ένωση, 112 (42)
Προπονητική καριέρα
- 1990–1993: Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς
- 1993/94: Πανθεσσαλονίκειος Αθλητικός Όμιλος Κωνσταντινουπολιτών (ΠΑΟΚ)
- 1994–1997: Ποδοσφαιρικός Σύλλογος Ιωνικός Νικαίας
- 1997/98: Πανθεσσαλονίκειος Αθλητικός Όμιλος Κωνσταντινουπολιτών (ΠΑΟΚ)
- 1998/99: Αθλητική Ένωσις Κωνσταντινουπόλεως (AEK)
- 1999–2002 : Ιωνικός Νικαίας
- 2003–2007: Ουκρανία
- 2007/08: Football Club Moscow
- 2011/12: Ουκρανία
- 2012–2014: Football Club Dynamo Kyiv
Τίτλοι
Συλλογικοί
Με την Dynamo Kyiv- Πρωτάθλημα Σοβιετικής Ένωσης: 8 (1971, 1974, 1975, 1977, 1980, 1981, 1985, 1986)
- Κύπελλο Σοβιετικής Ένωσης: 5 (1974, 1978, 1982, 1985, 1987)
- Σούπερ Καπ Σοβιετικής Ένωσης: 3 (1981, 1986, 1987)
- Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης: 2 (1975, 1986)
- Σούπερ Καπ Ευρώπης: 1975
Προσωπικές Διακρίσεις
- Άξιος Δάσκαλος των Σπορ: 1975
- Άξιος Καθοδηγητής της Ουκρανίας: 2005
- Ευρωπαίος Ποδοσφαιριστής της Χρονιάς: 1975, 5ος το 1981, 19ος το 1974 και το 1976.
- Χρυσό Παπούτσι ως ένας Θρύλος του Ποδοσφαίρου: 2009
- Σοβιετικός Ποδοσφαιριστής της Χρονιάς: 3 (1973, 1974, 1975)
- Ουκρανός Ποδοσφαιριστής της Χρονιάς: 9 (1972, 1973, 1974, 1975, 1976, 1977, 1978, 1980, 1981)
- Πρώτος Σκόρερ Σοβιετικού Πρωταθλήματος: 5 (1972, 1973, 1974, 1975, 1977)
- Πρώτος Σκόρερ Κυπέλλου Κυπελλούχων: 1985/86
- 2ος Σκόρερ Κυπέλλου Πρωταθλητριών: 1986/87
- Χρυσός Ποδοσφαιριστής της Ουκρανίας για τα 50 χρόνια της
- Μέλος του Hall of Fame του Ουκρανικού Ποδοσφαίρου (Viktor Leonenko): Μάρτιος 2012
ΠΗΓΗ: contra.gr
