Μάρτιν Ο’Νιλ

Ο Βορειοϊρλανδός κεντρικός μέσος Μάρτιν Ο’Νιλ (Martin Hugh Michael O'Neill), γεννήθηκε την 1^η Μαρτίου του 1952, στη Κιλρέα, στην Βόρεια Ιρλανδία. Έχοντας ξεκινήσει την καριέρα του στη Βόρεια Ιρλανδία, μετακόμισε στην Αγγλία όπου πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ποδοσφαιρικής του σταδιοδρομίας με την Νότιγχαμ Φόρεστ, με την οποία κέρδισε το Κύπελλο Πρωταθλητριών δύο σερί φορές, το 1979 και το 1980. Ήταν 64 φορές διεθνής για την εθνική ομάδα της Βόρειας Ιρλανδίας, της οποίας ήταν και ο αρχηγός της στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982. Προπονητικά, έχει οδηγήσει τις Γκράνθαμ, Γουίκομ, Νόργουιτς, Λέστερ, Σέλτικ, Άστον Βίλα και Σάντερλαντ. Οδήγησε τη Λέστερ 3 φορές στον τελικό του αγγλικού Λιγκ Καπ, κερδίζοντας τις δύο. Όταν ήταν προπονητής στη Σέλτικ, μεταξύ 2000 και 2005, ηγήθηκε της ομάδας σε 3 τίτλους της Σκωτσέζικης Premier League και στον τελικό του Κυπέλλου UEFA του 2003 στη Σεβίλλη. Μετά την ένταξή του στην Άστον Βίλα, πέτυχε 3 συνεχόμενες 6^ες θέση στην αγγλική Premier League και την οδήγησε στον τελικό του αγγλικού Λιγκ Καπ του 2010. Έγινε ο προπονητής της εθνική ομάδας της Ιρλανδίας (Έιρε) το 2013, οδηγώντας την στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2016 για τρίτη φορά στην ιστορία της, νικώντας την Πρωταθλήτρια Κόσμου, ομάδα της Γερμανίας κατά τη διαδικασία.

Ήταν το έκτο παιδί από 9 συνολικά αδέλφια και έχει τέσσερις αδελφούς και τέσσερις αδελφές. Ο πατέρας του ήταν ιδρυτικό μέλος του τοπικού συλλόγου γκαελικού ποδοσφαίρου, που έπαιξε και ο ίδιος όταν σπούδαζε στο κολέγιο.  Πριν αγωνιστεί για την Ντιστίλερι,  έπαιξε ποδόσφαιρο σε μια ομάδα του Νότιου Μπέλφαστ με το όνομα Ροζάριο. Με την Ντιστίλερι κατέκτησε το Κύπελλο του 1971, σκοράροντας 2 γκολ στον τελικό, (3-0) εναντίον της Ντέρι.  Σκόραρε εναντίον της Μπαρτσελόνα, στο Κύπελλο Κυπελλούχων, στην εντός έδρας ήττα με 3-1, τον Σεπτέμβριο του 1971. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου είχε εντοπιστεί από έναν σκάουτερ για την Νότιγχαμ Φόρεστ . Υπέγραψε για τους «κόκκινους», τον Οκτώβριο του 1971, έναντι του ποσού των 15.000 λιρών, παρατώντας παράλληλα και τις σπουδές Νομικής στο Πανεπιστήμιο του Μπέλφαστ. 

Έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην χρυσή εποχή της Νότιγχαμ Φόρεστ. Σκόραρε στο ντεμπούτο του, σε μια νίκη 4-1 επί της Γουέστ Μπρομ, στις 13 Νοεμβρίου του 1971. Έκανε  συνολικά 17 εμφανίσεις στο πρωτάθλημα εκείνη την περίοδο, σκοράροντας δύο φορές, αλλά δεν κατάφερε να αποτρέψει  τον υποβιβασμό από την πρώτη κατηγορία το 1972. Ο  διορισμός του Μπράιαν Κλαφ (Brian Clough) ως προπονητή, τον Ιανουάριο του 1975, ήταν η αρχή της επανάστασης για την Νότιγχαμ Φόρεστ. Υπό τις οδηγίες του Κλαφ, βοήθησε στην άνοδο, την περίοδο 1976/77 και στην κατάκτηση αμέσως του πρωταθλήματος της περιόδου 1977/78. Λόγω τραυματισμού, δεν αγωνίστηκε στον πρώτο τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών που κατέκτησε η Νότιγχαμ, το 1979, εναντίον της Μάλμε και συμμετείχε κανονικά στον δεύτερο νικηφόρο, το 1980, εναντίον του Αμβούργου.

Μετά από 10 χρόνια στη Νότιγχαμ, το 1981, έφυγε από τον Σύλλογο και αγωνίστηκε διαδοχικά για την Νόριτς, την Μάντσεστερ Σίτι και την Νοτς Κάουντι. Προσπάθησε να επιστρέψει το 1984 με την Τσέστερφιλντ, αλλά μετά από 20 λεπτά, σε αγώνα των αναπληρωματικών, εγκατέλειψε λόγω τραυματισμού. Ολοκλήρωσε την καριέρα του στην Φούλαμ τον Φεβρουάριο του 1985, παίζοντας μόνο σε 2 παιχνίδια της εφεδρικής ομάδας χωρίς να ολοκληρώσει κανένα. 

Ήταν βασικός στους προκριματικούς και ο αρχηγός της Βορείου Ιρλανδίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982, όπου έφτασε μέχρι τα προημιτελικά, πετυχαίνοντας μάλιστα μια σπουδαία νίκη επί της Ισπανίας. Έπαιξε 64 φορές και σκόραρε 8 γκολ για τη Βόρεια Ιρλανδία,  από το  1971 έως το  1984. Κέρδισε επίσης το εσωτερικό Πρωτάθλημα Βρετανικών Νήσων 2 φορές ως παίκτης, το 1980 και το 1984.

Όταν αποσύρθηκε από την ενεργό δράση, ασχολήθηκε με την προπονητική, ξεκινώντας από την Γκράνθαμ Σίτι το 1987. Έγινε προπονητής  της Γουίκομ, τον Φεβρουάριο του 1990, την οποία προβίβασε την περίοδο 1992/93 στην τρίτη κατηγορία και την περίοδο 1993/94 στην δεύτερη. Κέρδισε επίσης το FA Trophy το 1991 και το 1993. Έφυγε από το σύλλογο στις 13 Ιουνίου του 1995 για να γίνει προπονητής της Νόριτς. Από τον Δεκέμβριο του 2012, έχει ψηφιστεί  ως ο πιο επιτυχημένος προπονητής στην ιστορία της Γουίκομ.

Ανέλαβε την Νόριτς  τον Ιούνιο του 1995 και έφυγε από το σύλλογο, τον Δεκέμβριο, λόγω διαφορών με τον πρόεδρο του συλλόγου. Αμέσως ανέλαβε την Λέστερ, με την οποία κέρδισε την άνοδο στην πρώτη κατηγορία. Κατέκτησε επίσης το Λιγκ Καπ του 1997 και του 2000. Όταν τελείωσε το συμβόλαιό του, έφυγε απ’ τη Λέστερ, την  1η Ιουνίου του 2000, αναλαμβάνοντας την Σέλτικ.  Στο πρώτο του παιχνίδι κέρδισε την Ρέιντερς με 6-2, στην μεγαλύτερη νίκη τους από το 1957. Την οδήγησε στον τελικό του Κυπέλλου UEFA του 2003, κόντρα  στην Πόρτο του Ζοζέ Μουρίνιο, όπου ηττήθηκε με 3-2 στην παράταση.  Ήταν ο πρώτο ευρωπαϊκός τελικός από το 1970, για την Σέλτικ.

Στις 25 Μαΐου του 2005, η Σέλτικ ανακοίνωσε ότι ο Ο’Νιλ, θα παραιτηθεί για να φροντίσει τη γυναίκα του Τζέραλντιν, ο οποίος είχε λέμφωμα . Σε πέντε περιόδους στο Celtic Park, οδήγησε την ομάδα σε 282 παιχνίδια, νικώντας τα 213 και χάνοντας τα 40. Κέρδισε 3 πρωταθλήματα, 3 Κύπελλα και ένα Λιγκ Καπ Σκωτίας. Τους  δύο τίτλους πρωταθλήματος τους έχασε στον ένα βαθμό και στο ένα γκολ. Πέτυχε  ένα ρεκόρ με 7 συνεχόμενες νίκες στα ντέρμπι του Old Firm με την Ρέιντζερς και την περίοδο 2003/04 δημιούργησε  το βρετανικό ρεκόρ των 25 συνεχόμενων νικών στο πρωτάθλημα. Ήταν η πιο επιτυχημένος προπονητής της Σέλτικ μετά τον Τζοκ Στιν (Jock Stein).

Στις 4 Αυγούστου του 2006, ανέλαβε την Άστον Βίλλα, με την οποία έκανε το αήττητο ρεκόρ μέχρι σήμερα, των συνεχόμενων 9 αγώνων την περίοδο 2006/07. Έχασε για ένα βαθμό την έξοδο στο UEFA τη σεζόν 2007/08,τερματίζοντας έκτος. Η ομάδα, σκόραρε 71 γκολ, την καλύτερη συγκομιδή τους στην Premier League και καλύτερη από την κατάκτηση του τίτλου το 1981. Κέρδισε 60 βαθμούς, που ήταν η υψηλότερη μετά το 1996/97. Τις 2 επόμενες περιόδους έχασε την πρόκριση στο Champions League για λίγο. Στις 28 Φεβρουαρίου του 2010, η Άστον Βίλλα έπαιξε τον πρώτο τελικό της μετά από 10 χρόνια, στο Λιγκ Καπ εναντίον της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αλλά έχασε με 2-1.  Στις 9 Αυγούστου του 2010, παραιτήθηκε από προπονητής  της Άστον Βίλα.

Στις 3 Δεκεμβρίου του 2011, υπέγραψε τριετές συμβόλαιο με την Σάντερλαντ, ομάδα που υποστήριζε από μικρός. Απολύθηκε στις 30 Μαρτίου του 2013 χωρίς να καταφέρει κάτι ιδιαίτερο και από τις  5 Νοεμβρίου του 2013, είναι προπονητής της εθνικής ομάδας του Έιρε με βοηθό το Ρόι Κιν (Roy Keane).

Παρά το ότι δεν ολοκλήρωσε ποτέ τις σπουδές του στην Νομική,  παραμένει οπαδός της εγκληματολογίας. Έχει εργαστεί στην τηλεόραση ως αναλυτής για το BBC και το ITV στο Παγκόσμιο Κύπελλο, το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και στο UEFA Champions League. Του έχει απονεμηθεί το Μετάλλιο του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας,  για τις υπηρεσίες του στον αθλητισμό, το 2004. Το 2002, οι οπαδοί της Νόριτς  τον ψήφισαν για το Hall of Fame του συλλόγου. Στις 3 Νοεμβρίου του 2013, του απονεμήθηκε το Βραβείο Επιτευγμάτων της πόλης του Νότιγχαμ, για τις επιτυχίες του με την Φόρεστ.

PALMARES

Περίοδος: Σύλλογος, Συμμετοχές (Γκολ)

Εφηβική καριέρα

• 1969–1971: Derry City Football Club
  

Επαγγελματική καριέρα

• 1971: Lisburn Distillery Football Club, 7 (3)
• 1971–1981: Nottingham Forest Football Club, 285 (48)
• 1981: Norwich City Football Club, 11 (1)
• 1981/82: Manchester City Football Club, 13 (0)
• 1982/83: Norwich City Football Club, 55 (11)
• 1983/84: Notts County Football Club, 64 (5)
• 1984: Chesterfield Football Club, 0 (0)
• 1985: Fulham, 0 (0)

Σύνολο καριέρας: 435 (68)

Διεθνής

• 1971–1984: Βόρεια Ιρλανδία, 64 (8)

Προπονητική καριέρα

• 1987–1989: Grantham Town Football Club
• 1989: Shepshed Charterhouse Football Club
• 1990–1995: Wycombe Wanderers Football Club
• 1995: Norwich City Football Club
• 1995–2000: Leicester City Football Club
• 2000–2005: Celtic Football Club
• 2006–2010: Aston Villa Football Club
• 2011–2013: Sunderland Football Club
• 2013–      : Έιρε

 

Τίτλοι

Ως ποδοσφαιριστής

Με την Distillery

• Κύπελλο Ιρλανδίας: 1970/71

Με την Nottingham Forest

• Πρωτάθλημα Αγγλίας: 1977/78
• Λιγκ Καπ: 2 91977/78, 1978/79)
• Τσάριτι Σιλντ: 1978
• Κύπελλο Πρωταθλητριών: 2 (1978/79,  1979/80)
• Ευρωπαϊκό  Super Cup: 1979
• Anglo-Scottish Cup: 1977

Διεθνείς

Με την Βόρεια Ιρλανδία

• Πρωτάθλημα Βρετανικών Νήσων: 2 (1980, 1984)

Ως προπονητής

Με την Wycombe Wanderers

• Football Conference: 1992/93
  
• FA Trophy: 2 (1990/91, 1992/93)
• Football League Third Division play-offs: 1993/94

Με την Leicester City

• Football League First Division play-offs: 1995–96
• Λιγκ Καπ Αγγλίας: 2 (1996–97, 1999–2000)

Με την Celtic

• Πρωτάθλημα Σκωτίας: 3 (2000/01, 2001/02, 2003/04)
• Κύπελλο Σκωτίας: 3 (2000/01, 2003/04, 2004/05)
• Λιγκ Καπ Σκωτίας: 2000/01
• Κύπελλο UEFA: φιναλίστ  2002/03