Λάζλο Μπόλονι

Ο Ρουμάνος κεντρικός μέσος και αργότερα προπονητής Λάζλο Μπόλονι (László Bölöni), γεννήθηκε στις 11 Μαρτίου του 1953, στην πόλη Τίργκου Μούρες της βορειοκεντρικής Ρουμανίας. Η οικογένειά του έχει και ουγγρικές ρίζες. Ξεκίνησε από τον σύλλογο της γενέτειράς του, την Τίργκου Μούρες, το 1970 και αγωνίστηκε με τα χρώματά της μέχρι το 1984, όταν και εντάχθηκε στην Στεάουα Βουκουρεστίου με την οποία κατέκτησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών του 1986 και το Ευρωπαϊκό Super Cup. Στα 35 του χρόνια συνέχισε στο Βέλγιο και τη Γαλλία για να αποσυρθεί από το επαγγελματικό ποδόσφαιρο το 1992. Κέρδισε 102 διεθνείς συμμετοχές για τη Ρουμανία και σκόραρε 23 γκολ. Θεωρείται ένας από τους καλύτερους Ρουμάνους μέσους Όλων των Εποχών και φημιζόταν για την μαχητικότητά του, το ασίγαστο πάθος του και το ισχυρό του σουτ. Προπονητικά ξεκίνησε από τη Νανσί στη Γαλλία και είχε επιτυχημένες θητείες στη Σπόρτιγκ Λισαβόνας, τη Σταντάρ Λιέγης στο Βέλγιο, αλλά και τον ΠΑΟΚ.

Ως ποδοσφαιριστής αγωνιζόταν ως μέσος. Ξεκίνησε την καριέρα του από τον σύλλογο της γενέτειράς του, την Τίργκου Μούρες, όπου αγωνίστηκε από το 1970 έως το 1984. Έκανε το ντεμπούτο του στις 22 Αυγούστου του 1971, σ’ ένα ματς με την Φαρούλ της Κοστάντζα. Έπαιξε σημαντικότατο ρόλο στην επιτυχία της Τίργκου Μούρες στα μέσα της δεκαετίας του 1970, αφού στο πρωτάθλημα τερμάτισε 2^η την περίοδο 1974/75. Συμμετείχε 3 φορές στο Κύπελλο UEFA, αλλά και τις 3 φορές αποκλείστηκε από τον 1^ο γύρο: την περίοδο 1975/76 από τη Ντιναμό Δρέσδης, την περίοδο 1976/77 από τη Ντιναμό Ζάγκρεμπ και την περίοδο 1977/78 από την ΑΕΚ. Στο Βαλκανικό Κύπελλο συλλόγων, την περίοδο 1972/73 έφτασε στον τελικό αλλά ηττήθηκε από τη Λοκομοτίβ Σόφιας.

Μεταγράφηκε στην Στεάουα Βουκουρεστίου και μαζί της, κατέκτησε τον τίτλο του Πρωταθλητή Ευρώπης το 1986 στην Σεβίλλη, σε ένα από τους πλέον συζητημένους τελικούς της διοργάνωσης, με αντίπαλο την Μπαρτσελόνα, αν και έχασε πέναλτι στην διαδικασία, αλλά και το Ευρωπαϊκό Super Cup στο τέλος αυτής της χρονιάς. Συνολικά, σκόραρε 86 γκολ σε 484 παιχνίδια για τη ρουμάνικη Divizia A και 3 γκολ σε 21 παιχνίδια για τις ευρωπαϊκές διασυλλογικές διοργανώσεις.

Το 1988, σε ηλικία 35 ετών, έφυγε από την Ρουμανία και  αγωνίστηκε στο Βέλγιο με την Ρασίνγκ Τζετ Βαβρ των Βρυξελλών και στην Γαλλία, στη Β’ Κατηγορία, με την Κρετέιγ και την Ορλεάν, στην οποία και έκλεισε την καριέρα του, το 1992.

Ο πρώτος διεθνής αγώνας του, ήταν στις 4 Ιουνίου του 1975, σε αγώνα προκριματικών για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1976 εναντίον της Δανίας. Αυτό το παιχνίδι και άλλα τρία στη συνέχεια αφαιρέθηκαν το 1999 από τη FIFA και ύστερα απ’ αυτό, το επίσημο διεθνές ντεμπούτο του έγινε σ’ έναν αγώνα για το Βαλκανικό Κύπελλο εναντίον της Ελλάδας στις 24 Σεπτεμβρίου του 1975. Με τη φανέλα της εθνικής Ρουμανίας αγωνίστηκε σε 102 διεθνείς αγώνες και σκόραρε 23 γκολ (108 αγώνες και 25 γκολ, αν συμπεριληφθούν  και οι αγώνες για διοργανώσεις Ολυμπιακών Αγώνων). Ήταν ο παίκτης που σημείωσε το ζωτικής σημασίας γκολ της νίκης με 1-0, επί της Ιταλίας, που έδωσε τη πρόκριση στο Euro του 1984. Συμμετείχε και στα 3 παιχνίδια της τελικής φάσης αυτού του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, σημειώνοντας γκολ στην ισοπαλία 1-1 με την Ισπανία. Φόρεσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού σε 23 παιχνίδια. Στο Euro του 1984, ξεπέρασε τον Κορνέλ Ντίνου (Cornel Dinu) από πλευράς συμμετοχών και μόλις το 1997 ξεπεράστηκε από τον Γκεόργκι Χάτζι (Gheorghe Hagi).

Όταν αποσύρθηκε από το επαγγελματικό ποδόσφαιρο, ασχολήθηκε με την προπονητική, με την πρώτη δουλειά του σε πάγκο ομάδας να είναι η γαλλική Νανσί, την οποία ανέβασε στην Α' κατηγορία του γαλλικού πρωταθλήματος. Συνολικά είχε τα ηνία της ομάδας για 6 χρόνια (1994 έως 2000) όταν και πήγε στην Εθνική Ρουμανίας, για έναν χρόνο (2000/01). Ακολούθησε μια διετία (2001–2003) στην Σπόρτινγκ Λισαβόνας, στην οποία κατάφερε να αναδείξει την εξαιρετική φουρνιά νέων παικτών με τους Ρικάρντο Κουαρέσμα (Ricardo Quaresma), Ούγκο Βιάνα (Hugo Viana) και Κριστιάνο Ρονάλντο (Cristiano Ronaldo). Το 2002 κατέκτησε με την Σπόρτινγκ το double στην Πορτογαλία.

Την τριετία 2003–2006 δούλεψε στη Ρεν, επιστρέφοντας στο γαλλικό πρωτάθλημα, με την οποία κατάφερε να πάρει την καλύτερη θέση (4^η), στην ιστορία της στο πρωτάθλημα,  εξασφαλίζοντας τη συμμετοχή στο Κύπελλο UEFA. Μετά από ένα αποτυχημένο πέρασμα από τη Μονακό (πήγε το Μάιο του 2006 και αποχώρησε τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς, λόγω του ότι η ομάδα του ήταν προτελευταία στην κατηγορία) και μία χρονιά στην Αλ Τζαζίρα, ομάδα των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, ήρθε η διετία στην Σταντάρ Λιέγης, από τις πιο πετυχημένες στην καριέρα του. Αντικατέστησε τον Μισέλ Πρεντόμ (Michel Preud'homme) που είχε πάρει για πρώτη φορά τον τίτλο του πρωταθλήματος Βελγίου μετά από 25 χρόνια, κάτι που επαναλήφθηκε και με τον Μπόλονι στον πάγκο την περίοδο 2008/09. Τον Φεβρουάριο του 2010 παραιτήθηκε από την Σταντάρ Λιέγης για να πάει στην Αλ Γουάντα των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων. Τον Ιανουάριο του 2011 ανέλαβε την Λανς, με σκοπό να την ξεκολλήσει από τις τελευταίες θέσεις της βαθμολογίας, αλλά δεν τα κατάφερε.

Το καλοκαίρι του 2011 ήρθε στο ελληνικό πρωτάθλημα, αναλαμβάνοντας την τεχνική ηγεσία του ΠΑΟΚ. Η θητεία του στον Δικέφαλο του Βορρά ξεκίνησε με δύο νίκες επί της Βαλερέγκα για τον 3^ο Γύρο των προκριματικών του Europa League 2011/12, που τον έφερε αντίπαλο με την Κάρπατι του Λβοφ στα Play-off. Ο ΠΑΟΚ κέρδισε το πρώτο παιχνίδι στ Τούμπα και ήλθε ισόπαλος στο δεύτερο, προκρινόμενος για την φάση των ομίλων. Σε έναν σκληρό όμιλο που αποτελούνταν από την Τότεναμ, τη Ρουμπίν Καζάν και την Σάμροκ Ρόβερς, ο ΠΑΟΚ κατάφερε να προκριθεί αήττητος στην πρώτη θέση, κερδίζοντας και το παιχνίδι στο Γουάιτ Χαρτ Λέιν, ένα αξιοσημείωτο επίτευγμα δεδομένου ότι καμία ελληνική ομάδα δεν είχε κερδίσει σε αγγλικό έδαφος από το 1976. Για το γύρο των 32, ο ΠΑΟΚ αντιμετώπισε την Ουντινέζε  και παρόλο που μια ισοπαλία 0-0 στο πρώτο παιχνίδι στην Ιταλία σκόρπισε αισιοδοξία, αποκλείστηκε από τη διοργάνωση, αφού ηττήθηκε 0-3 στην Τούμπα. Συνοπτικά, η ευρωπαϊκή παρουσία ήταν θετική, παρά το απότομο τέλος, καθώς ο ΠΑΟΚ κατάφερε 6 νίκες σε 12 παιχνίδια, με εντυπωσιακές επιδόσεις και μια νίκη ορόσημο εναντίον της Τότεναμ.

Στο εσωτερικό μέτωπο, ο ΠΑΟΚ είχε μια ταραχώδη εποχή, καθώς η ομάδα κατάφερε να τερματίσει 3^η στην κανονική σεζόν και τελικά 5^η και τελευταία μετά τα Play-off του πρωταθλήματος. Κατά τη διάρκεια της σεζόν, ο ΠΑΟΚ κέρδισε τα εκτός έδρας παιχνίδια εναντίον της ΑΕΚ και του Παναθηναϊκού, σηματοδοτώντας το τέλος μιας δυσμενούς 10ετούς παράδοσης έναντι αυτών των ομάδων εκτός έδρας. Η απόδοση όμως της ομάδας ήταν ασυνεπής και σ’ αυτό συνέτειναν και η παραχώρηση -λόγω των οικονομικών προβλημάτων του συλλόγου- δύο εκ των πιο σημαντικών παικτών της ομάδας, του Βιερίνια (Vieirinha) και του Πάμπλο Κοντρέρας (Pablo Contreras). Έπρεπε να ψάξει και να βρει τις λύσεις με την ανάδειξη και προώθηση ταλέντων για να καλύψει την έλλειψη του ρόστερ, με ανάμεικτα αποτελέσματα. Αν και η σεζόν δεν κρίθηκε επιτυχημένη, ο  κόσμος του ΠΑΟΚ δεν έριξε το φταίξιμο στον Μπόλονι.  Την 25^η Μαΐου του 2012, μετά από συνεργασία ενός έτους, λύθηκε το συμβόλαιο.

Τον Ιούνιο του 2012 υπέγραψε συμβόλαιο συνεργασίας με την ομάδα από το Κατάρ Αλ Κορ και το 2015 οδήγησε την Α-Ιντιχάντ στη Σαουδική Αραβία.

Εκτός από την ποδοσφαιρική του καριέρα, σπούδασε Οδοντιατρική στο Πανεπιστήμιο της Τίργκου Μούρες. Στις 25 Μαρτίου του 2008, παρασημοφορήθηκε από τον πρόεδρο της Ρουμανίας, Τραϊάν Μπασέσκου με το βραβείο «Ordinul "Meritul Sportiv"» κατηγορίας ΙΙ, για τη συμμετοχή του στην κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών του 1986. Το Στάδιο της γενέτειράς του φέρει από το 2005 τ’ όνομά του.

PALMARES

Περίοδος: Σύλλογος, Συμμετοχές (Γκολ)

Εφηβική καριέρα

• 1967–1970: Chimica Târnăveni

Επαγγελματική καριέρα

• 1970–1984: Asociaţia Sportivă Armata Târgu Mureș, 406 (64)
• 1984–1987: Fotbal Club Steaua București, 97 (24)
• 1987/88: Racing Jet Wavre, 16 (0)
• 1988/89: Union Sportive Créteil-Lusitanos, 11 (2)
• 1989–1992: Union Sportive Orléans Loiret Football, 77 (4)

Σύνολο καριέρας: 607 (94)

Διεθνής

• 1975–1988: Ρουμανία, 102 (23)

Προπονητική καριέρα

• 1994–2000: Association Sportive Nancy-Lorraine
• 2000/01: Ρουμανία
• 2001–2003: Sporting Clube de Portugal
• 2003–2006: Stade Rennais Football Club
• 2006/07: Association Sportive de Monaco Football Club
• 2007/08: Al-Jazira Sports & Culture Club
• 2008–2010: Royal Standard de Liège
• 2010/11: Al-Wahda Football Club
• 2011: Racing Club de Lens
• 2011/12: Πανθεσσαλονίκειος Αθλητικός Όμιλος (Κωνσταντινουπολιτών (ΠΑΟΚ)
• 2012–2015: Al-Khor Sports Club
• 2015: Al-ttihad Club

Τίτλοι

Ως ποδοσφαιριστής

Με την Steaua Bucureşti:

• Πρωτάθλημα Ρουμανίας: 3 (1984/85, 1985/86, 1986/87)
• Κύπελλο Ρουμανίας: 2 (1984/85, 1986/87)
• Κύπελλο Πρωταθλητριών: 1985/86
• UEFA Super Cup: 1986
• Διηπειρωτικό Κύπελλο: φιναλίστ  1986

Ως προπονητής

Με την  Nancy-Lorraine:

• Πρωτάθλημα Β’ Κατηγορίας Γαλλίας: 1997/98

Με την Sporting CP:

• Πρωτάθλημα Πορτογαλίας: 2001/02
• Κύπελλο Πορτογαλίας: 2001/02
• Σούπερ Καπ Πορτογαλίας: 2002

Με την  Al-Jazira:

• Gulf Club Champions Cup: 2007

Με την Standard Liège:

• Πρωτάθλημα Βελγίου: 2008/09
• Σούπερ Καπ Βελγίου: 2 (2008, 2009)

Προσωπικές Διακρίσεις

• Καλύτερος Ποδοσφαιριστής της Ρουμανίας: 2 (1977, 1983)
• Παίκτης της Χρονιάς για την Ρουμανία: 5 (1976, 1982, 1985, 1986, 1987)
• Καλύτερος Προπονητής για το Βέλγιο: 2009