Ο Γιουγκοσλάβος, σέρβικης καταγωγής,
επιθετικός μέσος, Ντράγκαν Στόικοβιτς (Dragan Stojković), γεννήθηκε στις 3
Μαρτίου του 1965, στη Νις, της κεντρικής Σερβίας. Επίσης γνωστός με το παρατσούκλι
«Piksi» (χαρακτήρας κινουμένων σχεδίων), ήταν για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα ο
αρχηγός της εθνικής ομάδας της Γιουγκοσλαβίας και του Ερυθρού Αστέρα
Βελιγραδίου. Υπήρξε ένα από τα τελευταία μεγάλα έμφυτα ταλέντα που ανέδειξε το
ποδόσφαιρο της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας και θεωρείται ένας από τους Καλύτερους Παίκτες
στην ιστορία του γιουγκοσλαβικού και του σέρβικου ποδοσφαίρου. Πρωταγωνίστησε
για τη Γιουγκοσλαβία στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990, στο οποίο ονομάστηκε στην
Ιδανική 11άδα του τουρνουά και στο
Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998, όπου ήταν ο αρχηγός της ομάδας. Είναι ένας από τους
πέντε παίκτες που του έχει απονεμηθεί ο τίτλος «Αστέρι του Ερυθρού Αστέρα». Για
τη συντριπτική πλειοψηφία των δημοσιογράφων του ποδοσφαίρου, ποτέ δεν κατάφερε
να δείξει τις πραγματικές του δυνατότητές στην Ευρώπη, καθώς τραυματισμοί τον
εμπόδισαν από την καθιέρωσή του στη Μαρσέιγ. Παρ' όλα αυτά, υπάρχει συναίνεση
μεταξύ των κριτικών για τη εξαιρετική ικανότητα που επέδειξε σε ολόκληρη την
καριέρα του, παρά τους χρόνιους τραυματισμούς του. Υπήρξε ένας μεσοεπιθετικός
με εξαιρετική φινέτσα, όμορφο στυλ, τρομερή αντίληψη και άψογη τεχνική
κατάρτιση, έκανε ενέργειες που προκαλούσαν τον θαυμασμό ενώ είχαν και ουσία!
Πραγματοποίησε
το επαγγελματικό του ντεμπούτο, τη σεζόν 1981/82 με τα χρώματα της Ραντνίτσκι
Νις, συλλόγου της γενέτειράς του. Καθιερώθηκε στο βασικό σχήμα από την δεύτερη
χρονιά του στην ομάδα, μιας και την πρώτη δεν πήρε αρκετό χρόνο συμμετοχής. Τις
επόμενες τέσσερις σεζόν, εμφανίστηκε σε 69 αγώνες για τη Ραντνίτσκι, σημειώνοντας
8 γκολ. Οι εμφανίσεις του ήταν εξαιρετικές και σύντομα προσέλκυσε πάνω του τα
βλέμματα ισχυρότερων συλλόγων. Την «μάχη» για την απόκτησή του 21χρονου αστέρα κέρδισε
τελικά ο Ερυθρός Αστέρας Βελιγραδίου, ο οποίος τον ενέταξε στη δύναμή του το
καλοκαίρι του 1986.
Ανήκε
για τέσσερα χρόνια στους «ερυθρόλευκους» και στο διάστημα αυτό πραγματικά
έλαμψε, οδηγώντας τους στην κατάκτηση
δύο πρωταθλημάτων και ενός Κυπέλλου, πετυχαίνοντας 54 τέρματα σε 120
συμμετοχές, ενώ για 2 συνεχόμενες σεζόν, το 1988 και το 1989, αναδείχθηκε
πολυτιμότερος παίκτης του πρωταθλήματος! Το καλοκαίρι του 1990, ο πρόεδρος της
Μαρσέιγ, ο Μπερνάρ Ταπί (Bernard Tapie), δεν δίστασε να καταβάλλει £ 5.500.000 στερλίνες
για να τον ντύσει στα χρώματα της ομάδας του!
Οι
προσδοκίες ήταν στα ύψη, σε μια ομάδα που διέθετε ποδοσφαιριστές παγκόσμιας
κλάσης όπως ο Ζαν-Πιερ Παπέν (Jean-Pierre Papin), ο Ερίκ Καντονά (Éric Cantona),
ο Κρις Γουόντλ (Chris Waddle), ο Κάρλος Μόζερ (Carlos Mozer), ο Μανουέλ Αμορός
(Manuel Amoros), ο Ντιντιέ Ντεσάν (Didier Deschamps), ο Ζαν Τιγκανά (Jean
Tigana), ο Αμπεντί Πελέ (Abédi Pelé), τον μόλις νεοαποκτηθέντα Μπαζίλ Μπολί (Basile
Boli) και υπό τη προπονητική καθοδήγηση του Φραντς Μπεκενμπάουερ (Franz
Beckenbauer) φρέσκου Παγκόσμιου Πρωταθλητή με τη Γερμανία στο Παγκόσμιο Κύπελλο
του 1990, μια διοργάνωση που ο ίδιος ο Στόικοβιτς κυριολεκτικά έλαμψε.
Όμως,
κατά τη διάρκεια της καλοκαιρινής προετοιμασίας του γαλλικού συλλόγου, ο
ταλαντούχος άσος τραυματίστηκε σοβαρά στο γόνατο και υποχρεώθηκε να υποβληθεί
σε χειρουργική επέμβαση στη Γερμανία, κάτι που τον υποχρέωσε να μείνει εκτός
δράσης για οκτώ μήνες! Στην πραγματικότητα, ολόκληρη η σεζόν 1990/91 ήταν γεμάτη
τραυματισμούς για τον Σέρβο και τελείωσε κάνοντας μόνο 11 εμφανίσεις στο
πρωτάθλημα. Ο Μπεκενμπάουερ παραιτήθηκε από τη θέση του προπονητή κατά τη
διάρκεια της χειμερινής διακοπής, αν και
έμεινε στον σύλλογο με την ιδιότητα του συμβούλου. Αντικαταστάθηκε από τον
Βέλγο Ρεϊμόντ Γκέταλς (Raymond Goethals). Στον τελικό του Κυπέλλου
Πρωταθλητριών Ομάδων Ευρώπης εκείνης της χρονιάς, η Μαρσέιγ αντιμετώπισε την
πρώην ομάδας του, τον Ερυθρό Αστέρα. Ειδικός στις εκτελέσεις πέναλτι, μπήκε στο
παιχνίδι αργά κατά τη διάρκεια της παράτασης, με τον αγώνα να φτάνει τελικά στη
διαδικασία των πέναλτι. Ενημέρωσε τον προπονητή του ότι δεν ήθελε να εκτελέσει
βολή εναντίον του πρώην ομάδας του, με τον Ερυθρό Αστέρα να αναδεικνύεται
νικητής στη διαδικασία.
Παρέμεινε
στη Μαρσέιγ για τις επόμενες τέσσερις σεζόν, ενώ έπαιξε για έναν χρόνο στην
ιταλική Βερόνα ως δανεικός, συμμετέχοντας σε 19 ματς με ένα γκολ, επιστρέφοντας
στην «ΟΜ». Ουδέποτε κατόρθωσε να μονιμοποιηθεί στην αρχική ενδεκάδα της και το
1994 αποδεσμεύθηκε, έχοντας καταγράψει συνολικά 29 συμμετοχές και 5 τέρματα με
τη φανέλα της. Αναδείχθηκε μαζί της πρωταθλητής Ευρώπης, το 1993.
Επόμενος
«σταθμός» του ήταν η Ναγκόγια Γκράμπους, στην Ιαπωνία, τα ηνία της οποίας,
εκείνον τον καιρό, είχε ο Αρσέν Βενγκέρ (Arsène Wenger), συμπαίκτης με τον
Γκάρι Λίνεκερ (Gary Lineker).
Ο Σέρβος μεσοεπιθετικός έμεινε 7 ολόκληρα χρόνια στην ιαπωνική ομάδα και
μάλιστα κρέμασε ως παίκτης της τα παπούτσια του έχοντας στο μεταξύ λάβει μέρος
σε 183 αναμετρήσεις της, με 57 γκολ και έχοντας ανακηρυχθεί πολυτιμότερος
παίκτης του πρωταθλήματος το 1995. Επίσης, στέφθηκε δυο φορές Κυπελλούχος
Ιαπωνίας.
Έκανε
το διεθνές ντεμπούτο του στις 12 Νοεμβρίου του 1983, σε μια ισοπαλία 0-0 με τη
Γαλλία. Χρίστηκε 84 φορές διεθνής, και σκόραρε 15 τέρματα. Αγωνίστηκε σε δύο
Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα, αυτά του 1984 και του 2000 και σε ισάριθμα Παγκόσμια
Κύπελλα, το 1990 και το 1998. Κέρδισε το
χάλκινο μετάλλιο με την Ολυμπιακή ομάδα της χώρας του στους Αγώνες του 1984,
στο Λος Άντζελες, ενώ ήταν και μέλος της στους Ολυμπιακούς της Σεούλ, το 1988. Στο
Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990, σκόραρε και τα δύο γκολ στη νίκη με 2-1 επί της
Ισπανίας στη Βερόνα, για τον γύρο των 16, ενώ στον προημιτελικό, ήταν ένας από
τους τρεις Γιουγκοσλάβους που έχασαν το πέναλτι στη διαδικασία, στην ήττα με 2-3
(στα πέναλτι) από την Παγκόσμια Πρωταθλήτρια και μελλοντική φιναλίστ, Αργεντινή.
Ο τελευταίος διεθνής αγώνας του, ήταν εναντίον της χώρας που πέρασε το μεγαλύτερο
μέρος της σταδιοδρομίας του, της Ιαπωνίας, στις 4 Ιουλίου του 2001.
Γενικά,
δεν μπόρεσε να προσφέρει όσα κι ο ίδιος θα ήθελε κατά τη διάρκεια της
σταδιοδρομίας του, έχοντας «χτυπηθεί» από σοβαρούς τραυματισμούς. Σήμερα
απασχολείται ως προπονητής, έχοντας στο παρελθόν, κοουτσάρει την Ναγκόγια
Γκράμπους, οδηγώντας την στην κατάκτηση
του πρώτου πρωταθλήματος της ιστορίας της το 2010! Έχει διατελέσει πρόεδρος της σερβικής Ποδοσφαιρικής
Ομοσπονδίας (2001-2005) και του Ερυθρού Αστέρα Βελιγραδίου (2005-2007). Έχει
επίσης συμμετάσχει σε αρκετές τηλεοπτικές διαφημίσεις! Από το 2015, οδηγεί τη
κινέζικη Γκουανγκζού.
PALMARES
Περίοδος:
Σύλλογος, Συμμετοχές (Γκολ)Επαγγελματική καριέρα
- 1981–1986: Fudbalski klub Radnički Niš, 70 (8)
- 1986–1990: Fudbalski klub Crvena Zvezda, 120 (54)
- 1990–1994: Olympique de Marseille, 29 (5)
- 1991/92: (δανεικός) → Hellas Verona Football Club, 19 (1)
- 1994–2001: Nagoya Grampus Eight, 184 (57)
Σύνολο καριέρας: 422 (125)
Διεθνής
- 1983–2001: Γιουγκοσλαβία, 84 (15)
Προπονητική καριέρα
- 2008–2013: Nagoya Grampus Eight
- 2015– : Guangzhou R&F Football Club
Τίτλοι
Ως
ποδοσφαιριστής
Με
την Marseille
- UEFA Champions League: 1993
Με
τον Ερυθρό Αστέρα
- Zvezdina Zvezda : 1990
Με
την Nagoya Grampus Eight
- Κύπελλο Ιαπωνίας (Emperor's Cup): 2 (1995, 1999)
Προσωπικές Διακρίσεις
- Πολυτιμότερος Παίκτης Ιαπωνικής Λίγκας: 1995
- Μέλος Ιδανικής Ενδεκάδας της Χρονιάς για το Ιαπωνικό Πρωτάθλημα: 3 (1995, 1996, 1999)
- Παίκτης της Χρονιάς για την Ιαπωνία: 1995
- Καλύτερος Αθλητής για τον Ερυθρό Αστέρα: 3 (1987, 1988, 1989)
- Πολυτιμότερος Παίκτης Γιουγκοσλαβικού Πρωταθλήματος: 2 (1988, 1989)
- Παίκτης της Χρονιάς για την Γιουγκοσλαβία: 2 (1988, 1989)
- Μέλος της Dream Team για τα 110 Χρόνια της Marseille : 2010
Ως Προπονητής
- Πρωτάθλημα Ιαπωνίας: 2010
- Προπονητής της Χρονιάς για την Ιαπωνία: 2010
- Ιαπωνικό Super Cup: 2011
Τιμές
- Μετάλλιο της Τιμής του Ανατέλλοντος Ηλίου, 4ης Κλάσης, Χρυσάκτινο Αστέρι με Ροζέτα: 2015
Κάποια
στοιχεία από το balleto.gr
