Βλογημένος: Κάρλος Ναβάρο-Μοντόγια: Ο Πίθηκος

Ο Κολομβιανός, πολιτογραφημένος Αργεντίνος εξ αίματος, τερματοφύλακας, Κάρλος Ναβάρο-Μοντόγια (Carlos Fernando Navarro Montoya), γεννήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου του 1966, στο Μεντεγίν της Κολομβίας. Κατά τη διάρκεια μιας επαγγελματικής σταδιοδρομίας, η οποία διήρκεσε 25 χρόνια, εκπροσώπησε 15 συλλόγους στην Αργεντινή (κυρίως τη Μπόκα Τζούνιορς), στην Κολομβία, στην Ισπανία, στη Χιλή, στη Βραζιλία και στην Ουρουγουάη. Αγωνίστηκε συνολικά σε πάνω από 800 παιχνίδια σε όλες τις διοργανώσεις. Παίζοντας σε κάποια ματς στην Εθνική Κολομβίας, δεν μπόρεσε αργότερα να παίξει στην Εθνική Αργεντινής. Όταν κάποτε κατάφερε να πάρει την άδεια από την FIFA, ήταν 32 ετών και θεωρήθηκε μεγάλος από τους προπονητές της ομάδας.

Είχε το παρατσούκλι «El Mono» (Ο Πίθηκος), όταν ήταν στην Αργεντινή. Παρότι γεννήθηκε στην Κολομβία, άρχισε να παίζει επαγγελματικά ποδόσφαιρο, με τη Βέλες του Σάρσφιλντ στην Αργεντινή. Γιος του Αργεντίνου τερματοφύλακα Ραούλ Ναβάρο (Raul Navarro), όταν αυτός αγωνιζόταν στη Κολομβία, έκανε το ντεμπούτο του μόλις στα 18, όταν ο τότε προπονητής της Βέλεζ, ο Κόκο Μπαζίλε (Alfio “Coco” Basile) τον εμπιστεύθηκε ως βασικό σε ένα ματς εναντίον της Τεμπερλέϊ, στις 8 Απριλίου του 1984. Το 1988, μετά από ένα χρόνο στην πατρίδα του, για λογαριασμό της Ιντεπεντιέντε Σάντα Φε, εντάχθηκε στη Μπόκα Τζούνιορς, όπου σπάνια έχασε παιχνίδι για σχεδόν δέκα χρόνια! Δεν έπαιξε ποτέ σε λιγότερο από 35 αγώνες σε μια σεζόν! Το ντεμπούτο του με τη Μπόκα ήταν στις 18 Σεπτεμβρίου του 1988, σε μια νίκη επί της Ρίβερ Πλέιτ με 2-0.

Πέρασε από την Μπόκα σε μια περίοδο που η ομάδα περνούσε κρίση και δεν κατάφερε να κατακτήσει πολλούς τίτλους. Παρ’ όλα αυτά, το 1989 κέρδισε το Σουπερκόπα Σουνταμερικάνα, στα πέναλτι εναντίον Ιντεπεντιέντε, ενώ το 1990 κέρδισε το Ρεκόπα Σουνταμερικάνα, νικώντας την Ατλέτικο Νασιονάλ του Μεντεγίν, σ’ έναν τελικό που παίχτηκε στο Μαϊάμι. Το 1991 η Μπόκα αντιμετώπισε την Κόλο Κόλο στα ημιτελικά του Λιμπερταδόρες. Κέρδισε 1-0 στην Αργεντινή και στον επαναληπτικό συνάντησε κλίμα τρομοκρατίας. Έξω από τις γραμμές του αγωνιστικού χώρου, διάφοροι «έκοβαν» βόλτες, αρκετοί από αυτούς «φωτογράφοι». Η Κόλο Κόλο προηγήθηκε με 2-0, η Μπόκα το έκανε 2-1 και ενώ το ματς πήγαινε για τα πέναλτι, στο 91′ η Κόλο Κόλο σημείωσε γκολ από ελεγχόμενη θέση οφ-σάιντ και πήρε την πρόκριση.

Οι παίκτες της Μπόκα διαμαρτύρήθηκαν εν μέσω οπαδών που πανηγύριζαν, «φωτογράφων» που προκαλούσαν και αστυνομικών. Κάποιος χτύπησε τον προπονητή της Μπόκα, τον Όσκαρ Ταμπάρες (Óscar Washington Tabárez Silva) στον πρόσωπο, ο Γκαμπριέλ Μπατιστούτα (Gabriel Omar Batistuta) εξοργίστηκε και κυνηγούσε κόσμο, το ίδιο κι ο Μοντόγια που χτύπησε κάποιον φωτογράφο. Πανικός και ξύλο στο γήπεδο με τους παίκτες της Μπόκα να τα βάζουν με όλους. Οι αστυνομικοί μπήκαν μέσα με λυκόσκυλα και ένα από αυτά, ο Ρον, δάγκωσε τον Μοντόγια! Ο σκύλος απέκτησε δημοσιότητα και μέσα σε μια μέρα ονομάστηκε ο δημοφιλέστερος σκύλος της Χιλής! Στο video, επική αναμετάδοση από τον Χιλιανό δημοσιογράφο που λέει ότι για όλα φταίνε οι Αργεντίνοι (ιστορικά, για τους Χιλιανούς, για όλα στη Νότια Αμερική φταίνε οι Αργεντίνοι!) και ότι οι οπαδοί της Κόλο Κόλο δεν αξίζουν τέτοιας συμπεριφοράς!

To 1991 κέρδισε το πρώτο του πρωτάθλημα Αργεντινής, τη Κλαουσούρα αυτής της χρονιάς. Το 1992, κέρδισε το Masters Cup Super Cup με τη Μπόκα, κερδίζοντας στον τελικό τη βραζιλιάνικη Κρουζέιρο. Επίσης, την ίδια χρονιά, το 1992 κατέκτησε και το πρωτάθλημα Απερτούρα της Αργεντινής. Το 1993 ήταν νικητής του Gold Cup με την Μπόκα, νικώντας στον τελικό την Ατλέτικο Μινέιρο. Κατέχει το ρεκόρ συλλόγου με συνεχόμενα παιχνίδια (180) και τα λεπτά χωρίς να δεχτεί γκολ (824’). Έκανε τελικά 396 επίσημους αγώνες για τους «Χεϊνέσες».

Στην Ισπανία με την Εξτρεμαδούρα. Αριστερά, ο νεαρός Ριβάλντο.

Τον Ιανουάριο του 1997, σε ηλικία σχεδόν 31 ετών, εντάχθηκε στην ισπανική Εξτρεμαδούρα και εν συνεχεία στις Μέριδα και Τενερίφη, γνωρίζοντας υποβιβασμούς με τις 2 πρώτες. Μετά από μια σύντομη περίοδο στη Χιλή με την Ντεπόρτες Κονσεπσιόν, επέστρεψε στην Αργεντινή, παίζοντας στη κορυφαία κατηγορία για την Τσακαριτά Τζούνιορς και την Ιντεπεντιέντε. Μετά την προώθηση του νεαρού Όσκαρ Ουστάρι (Óscar Ustari) το συμβόλαιο του 39χρονου δεν ανανεώθηκε, με τον ίδιο να υπογράφει στην Χιμνάσια ι Εσκρίμα της Λα Πλάτα.

Σπάνια έμεινε παραπάνω από μια περίοδο, σε μια ομάδα τα επόμενα χρόνια, παίζοντας, ένα φεγγάρι στην Ατλέτικο Παραναένσε στη Βραζιλία, ξανά στην Αργεντινή στη Νουέβα Σικάγο, την Ολίμπο και την Λουχάν ντε Κούγιο και η καριέρα του έκλεισε στην Τακουαρεμπό της Ουρουγουάης. Στις 10 Ιουλίου του 2009, στην ηλικία των 43 ετών, ανήγγειλε την αποχώρησή του από το επαγγελματικό ποδόσφαιρο! Τα λόγια του στη συνέντευξη Τύπου ήταν: «Είναι ένα αντίο, αλλά και ένα ευχαριστώ για όλους σας»

Ως εξ αίματος πολιτογραφημένος Αργεντίνος, ήθελε να εκπροσωπήσει την εθνική ομάδα, αλλά του απαγορεύτηκε από τη FIFA επειδή είχε ήδη παίξει για την Κολομβία σε τρεις αγώνες για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1986. Τελικά, το 1998, η FIFA του επέτρεψε με ειδική απαλλαγή να παίξει για την Αργεντινή, αλλά, στην ηλικία των 32 ετών, θεωρήθηκε μεγάλος και δεν εκπροσώπησε την «Αλμπιτσελέστε».

Με την εθνική ομάδα της Κολομβίας

Ιστορικές έχουν μείνει και οι διαμάχες του με τον Παραγουανό Μύθο, Χοσέ Λουίς Τσιλαβέρτ (José Luis Félix Chilavert González), με τον οποίο έτρεφαν μεγάλη αντιπάθεια ο ένας για τον άλλον. Στις 15 Ιουνίου του 1996 η Βέλεζ υποδεχόταν την Μπόκα την οποία και συνέτριψε με 5-1 σε ένα ματς με αρκετή ένταση, στο οποίο αποβλήθηκε μεταξύ άλλων κι ο Ντιέγκο Μαραντόνα (Diego Maradona). Ο Τσιλαβέρτ σκόραρε δυο φορές σε εκείνο τον αγώνα, με απευθείας φάουλ και με πέναλτι. Ο αστικός μύθος λέει ότι όταν ο Τσιλαβέρτ έστησε την μπάλα για το πέναλτι, ο Μοντόγια πήγε μπροστά του και τον ρώτησε: «Είσαι όμορφος Παραγουανέ;». Ο Τσιλαβέρτ απάντησε: «Όχι, είμαι πρωταθλητής» και στη συνέχεια σκόραρε σε ένα από τα ματς που έδωσαν τον τίτλο στη Βέλεζ.