Αλεσάντρο Νέστα

Ο Ιταλός κεντρικός αμυντικός Αλεσάντρο Νέστα (Alessandro Nesta), γεννήθηκε στις 19 Μαρτίου του 1976, στην Ρώμη. Θεωρείται ευρέως ως ένας από τους Καλύτερους Κεντρικούς Αμυντικούς της γενιάς του, αλλά και ως ένας από τους Μεγαλύτερους Αμυντικούς Όλων των Εποχών. Ήταν περισσότερο γνωστός για το ρυθμό του, την «καλλιτεχνική» αντιμετώπιση, την κομψότητα με την μπάλα, το μοίρασμα του παιχνιδιού και το σφιχτό μαρκάρισμα των αντιπάλων. Έκανε πάνω από 400 εμφανίσεις στην ιταλική Serie A, σε μια καριέρα διάρκειας 20 ετών μεταξύ της Λάτσιο και της Μίλαν, κερδίζοντας εθνικές και ευρωπαϊκές διακρίσεις και με τους δύο συλλόγους, καθώς και στην Major League Soccer (MLS) για την Μόντρεαλ Ίμπακτ. Είχε επίσης μια θητεία με την ινδική Τσεναϊγίν. Αναδείχθηκε 4 φορές Αμυντικός της Χρονιάς στη Serie A και 4 φορές μέλος της Ιδανικής 11άδας της UEFA. Το 2004, ονομάστηκε ως ένας από τα 125 Εν Ζωή Μεγαλύτερους Ποδοσφαιριστές του Κόσμου, ως μέρος του καταλόγου «FIFA 100» που συνέταξε ο Πελέ για τα 100 Χρόνια της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας.

Ήταν μέλος της εθνικής ομάδας της Ιταλίας για μια δεκαετία, από το ντεμπούτο του το 1996, κερδίζοντας 78 διεθνείς συμμετοχές. Σε διεθνές επίπεδο, αγωνίστηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1996, σε 3 Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα και 3 Παγκόσμια Κύπελλα. Ήταν μέλος της ιταλικής ομάδας που κέρδισε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006  και εκπροσώπησε επίσης την ιταλική ομάδα που έφτασε στον τελικό του Euro του 2000.

Όντας γιος βαμμένου Λατσιάλι, δεν θα μπορούσε θα παίξει σε άλλη ομάδα. Το ταλέντο του είχε φανεί από μικρή ηλικία και η Ρόμα μέσω του Φράνκο Ρόκα (Franco Roca) έκανε πρόταση για να τον πάρει στις ακαδημίες της, όμως έφαγε πόρτα! Το 1985, όταν ο Αλεσάντρο ήταν 9 ετών, ο πατέρας του τον έγραψε στην αγαπημένη του Λάτσιο. Ο μικρός έκανε μεγάλα βήματα και το 1993 κατάφερε να βρίσκεται στην μεγάλη ομάδα.

Ένα χρόνο μετά, το όνομά του ακούστηκε σε όλο τον κόσμο. «Μου έκανε τάκλιν την ώρα που κλωτσούσα τη μπάλα. Δεν ξέρω τι έγινε ακριβώς, όμως κατάλαβα ότι κάτι πολύ άσχημο έχει συμβεί όταν τον άκουσα να ουρλιάζει». Ο 17χρονος μόλις είχε σπάσει το πόδι του Πολ Γκασκόιν (Paul Gascoigne) στην προπόνηση και τον είχε αφήσει έξω για 8 μήνες! Η εξέλιξή του ήταν απίστευτη. Ο Νέστα έγινε capitano της Λάτσιο μόλις στα 21 του (!!!) και έζησε σαν πρωταγωνιστής την καλύτερη περίοδο στην ιστορία του συλλόγου.

Πέτυχε το μοναδικό του γκολ με τον σύλλογο, στον τελικό του ιταλικού Κυπέλλου το 1998 κόντρα στην Μίλαν, σηκώνοντας την πρώτη κούπα και τα επόμενα χρόνια ήταν κολόνα στην άμυνα μίας ομάδας που είχε στις τάξεις της τον Χουάν Σεμπαστιάν Βερόν (Juan Sebastián Verón), τον Πάβελ Νέντβεντ (Pavel Nedvěd), τον Ερνάν Κρέσπο (Hernán Crespo) και στην συνέχεια τον Κριστιάν Βιέρι (Christian Vieri). Εκείνη η Λάτσιο έγραψε την πιο χρυσή σελίδα στην ιστορία της, κατακτώντας το νταμπλ το 2000. Ένα χρόνο νωρίτερα πανηγύρισε τους πρώτους του ευρωπαϊκούς τίτλους με το 2-1 σε βάρος της Μαγιόρκα στο τελευταίο Κύπελλο Κυπελλούχων και μερικούς μήνες μετά ήταν βασικός στη νίκη (1-0) επί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στον τελικό του ευρωπαϊκού Super Cup.

Όπως μεγάλωνε ως παίκτης της Λάτσιο, έκανε παράλληλα απίστευτα πράγματα με την Εθνική U-21 με την οποία κατέκτησε το Euro του 1996 και δύο χρόνια μετά, ήταν «παρών» το 1998 στην Γαλλία με τη μεγάλη «σκουάντρα ατζούρα». Ήταν βασικός δίπλα στον Πάολο Μαλντίνι (Paolo Maldini) και έπαιξε στα τρία ματς της φάσης των ομίλων, αφού τα «χτυπήματα» στην καριέρα του άρχισαν να εμφανίζονται. Σε αυτό το Mundial είχε τον πιο γλυκό τραυματισμό που είχε όνομα Γκαμπριέλα Πανιότσι (Gabriela Pagnozzi) και δούλευε στην «Casa Italia», στα κεντρικά των Ατζούρι. «Ο τραυματισμός έφυγε, εκείνη έμεινε». Σήμερα έχουν δύο παιδιά, την Σοφία και τον Τομάζο.

Μόλις είχε κατακτήσει το νταμπλ, έγινε μέλος ίσως της καλύτερης άμυνας που έχει βγάλει ποτέ η Εθνική Ιταλίας, αφού μαζί με τον Μαλντίνι και τον Φάμπιο Καναβάρο (Fabio Cannavaro) βρέθηκαν λίγα δευτερόλεπτα μακριά από τον τίτλο στο Euro του 2000. Όντας πλέον αμυντικός Παγκόσμιας Κλάσης επέστρεψε στην Λάτσιο, η οποία δύο χρόνια αργότερα, εξαιτίας οικονομικών προβλημάτων αναγκάστηκε να τον πουλήσει. «Κάνε ό,τι θέλεις, εγώ δεν θα σε βλέπω, δεν θέλω να σε δω με άλλη φανέλα». Μυθική στάση του πατέρα του, ο οποίος το 2002 δεν μπορούσε να χωνέψει ότι ο γιος του έφευγε από το «Ολίμπικο»!

Τυχερή μέσα σε όλο αυτό; Η Μίλαν, που τον απέκτησε για περισσότερα από 30 εκατομμύρια ευρώ και δημιούργησε ίσως το καλύτερο δίδυμο κεντρικών αμυντικών που έχουν δει τα μάτια μας. Ο Σάντρο με τον Πάολο δεν χρειάστηκαν χρόνο για να «δέσουν». Οι Ροσονέρι έφτασαν στον τελικό του Champions League και κατέκτησαν την κούπα στον ιταλικό εμφύλιο κόντρα στην Γιουβέντους, με τον Νέστα να ευστοχεί στη διαδικασία των πέναλτι και μαζί με τον Μαλντίνι να μπαίνουν στην κορυφαία 11άδα της διοργάνωσης (2002/03).

Τον επόμενο χρόνο η Μίλαν κατάκτησε το Scudetto, με την άμυνα της Μίλαν να δέχεται μόλις 24 γκολ! Η κατάκτηση του πρωταθλήματος ήρθε μάλλον φυσιολογικά το 2004. Ταυτόχρονα, η πορεία του Νέστα με τους Ατζούρι δεν μπορούσε να σταθεί σε ίδιο επίπεδο με το συλλογικό. Το Mundial του 2002 τραυματίστηκε στην ήττα με την Κορέα και ήταν «παρών» στο Euro του 2004 στην Πορτογαλία, όμως η Εθνική Ιταλίας δεν έβγαλε τον όμιλο, μένοντας έξω από το «μαγείρεμα» Δανίας-Σουηδίας.

Το 2006, πλέον στο Mundial της Γερμανίας, ήταν ξανά βασικός όμως οι τραυματισμοί του χτύπησαν ξανά την πόρτα. Παρά το γεγονός αυτό αγωνίστηκε σε όλα τα ματς των ομίλων και μαζί τους συμπαίκτες του έφεραν στην Ιταλία την τεράστια κούπα μετά την εκδίκηση στα πέναλτι κόντρα στην Γαλλία. Ένα χρόνο μετά, πανηγύρισε το δεύτερο Champions League της καριέρας του μετά το 2-1 επί της Λίβερπουλ στην Αθήνα (2007) και στη συνέχεια αποφάσισε να αποσυρθεί από την Εθνική ομάδα προκειμένου να μειώσει την καταπόνηση και τα προβλήματα τραυματισμών. Σε μια δεκαετία (1996-2006) έκανε 78 εμφανίσεις για την εθνική Ιταλίας.

Τα προβλήματα στη μέση τον κράτησαν εκτός δράσης για τη σεζόν 2008/09 και την επόμενη ξεκίνησε ξανά ως βασικός. Το 2010/11, σε μία άμυνα που δέχθηκε 24 γκολ σε 38 αγώνες, πανηγύρισε τον τελευταίο τίτλο του. Το καλοκαίρι του 2012 έβαλε τέλος στην (ιταλική) καριέρα του. Στις 5 Ιουλίου του 2012 πήγε στην καναδική Ίμπακτ Μοντρεάλ, στην Βορειοαμερικάνικη Λίγκα. Έκανε το ντεμπούτο του σ’ ένα φιλικό ματς με την Ολιμπίκ Λυών. Αποσύρθηκε ως ποδοσφαιριστής μετά από λίγους αγώνες στην ινδική Τσεναγίν. Σήμερα είναι προπονητής του Μαϊάμι στην Βορειοαμερικάνικη Λίγκα.

PALMARES

Περίοδος: Σύλλογος, Συμμετοχές (Γκολ)

Εφηβική καριέρα

• 1985–1993: Società Sportiva Lazio

Επαγγελματική καριέρα

• 1993–2002: Società Sportiva Lazio, 193 (1)
• 2002–2012: Associazione Calcio Milan, 224 (7)
• 2012/13: Montreal Impact, 31 (0)
• 2014: Chennaiyin Football Club, 3 (0)

Σύνολο καριέρας: 451 (8)

Διεθνής

• 1995/96: Εθνική Νέων Ιταλίας, 9 (1)
• 1996–2006: Ιταλία, 78 (0)

Προπονητική καριέρα

• 2016–   : Miami FC

Τίτλοι

Συλλογικοί

Με την Lazio

• Πρωτάθλημα Ιταλίας: 1999–2000 και επιλαχών: 2 (1994/95, 1998/99)
• Κύπελλο Ιταλίας: 2 (1997/98, 1999–2000)
• Σούπερ Καπ Ιταλίας: 2 (1998, 2000)
• Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης: 1998/99
• Ευρωπαϊκό Super Cup: 1999
• Κύπελλο UEFA: φιναλίστ  1997/98

Με την Milan

• Πρωτάθλημα Ιταλίας: 2 (2003/04, 2010/11) και επιλαχών: 2 (2004/05, 2011/12)
• Κύπελλο Ιταλίας: 2002/03
• Σούπερ Καπ Ιταλίας: 2 (2004, 2011) και φιναλίστ 2003
• UEFA Champions League: 2 (2002/03, 2006/07) και φιναλίστ 2004/05
• Ευρωπαϊκό Super Cup: 2 (2003, 2007)
• Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων: 2007 και φιναλίστ 2003

Με την Montreal Impact

• Πρωτάθλημα Καναδά: 2013

Διεθνείς

Με την Ιταλία

• Παγκόσμιο Κύπελλο: 2006
• Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Νέων: 1996
• Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα: φιναλίστ 2000

Προσωπικές Διακρίσεις

• Καλύτερος Νέος Παίκτης της Χρονιάς στην Σέριε Α: 1998
• Καλύτερος Αμυντικός της Χρονιάς για την Σέριε Α: 4 (2000, 2001, 2002, 2003)
• Μέλος Καλύτερης Ενδεκάδας της Χρονιάς στην Σέριε Α: 2010/11
• Μέλος Καλύτερης Ενδεκάδας Διοργάνωσης Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος: 2000
• Μέλος Ιδανικής Ενδεκάδας της Χρονιάς για την UEFA: 4 (2002, 2003, 2004, 2007)
• Μέλος Ιδανικής Ενδεκάδας της Χρονιάς από την Ένωση Ευρωπαίων Δημοσιογράφων Αθλητικού Τύπου: 2000/01
• Μέλος Ιδανικής Ενδεκάδας της Χρονιάς από την Παγκόσμια  Ένωση Επαγγελματιών Ποδοσφαιριστών (FIFPro): 2 (2005, 2007)
• Μέλος της λίστας των 125 Εν Ζωή Καλύτερων Ποδοσφαιριστών του Κόσμου, που συνέταξε το 2004 ο Πελέ για τα 100 Χρόνια της FIFA
• 47ος στην Ψηφοφορία για το Χρυσό Ιωβιλαίο της UEFA: 2004
• Μέλος του Hall of Fame της A.C. Milan

Τιμές

• Ιππότης 4ης Κλάσης/Αξιωματικός του Τάγματος της Τιμής της Ιταλικής Δημοκρατίας: 2006
• Ιππότης 5ης Κλάσης του Τάγματος της Τιμής της Ιταλικής Δημοκρατίας 2000
• Μετάλλιο της Τιμής της Ιταλικής Ολυμπιακής Επιτροπής: 2006

ΠΗΓΗ: gazzetta.gr