Ο Βορειοϊρλανδός δεξιός ακραίος
αμυντικός. Πατ Ράις (Patrick James
"Pat" Rice), γεννήθηκε στις 17 Μαρτίου του 1949, στο Μπέλφαστ. Ως ποδοσφαιριστής
έκανε πάνω από 500 εμφανίσεις για την Άρσεναλ, κατακτώντας το Κύπελλο Διεθνών
Εκθέσεων του 1970, το double του 1971 και το Κύπελλο Αγγλίας του 1979. Αργότερα
έκανε 100 εμφανίσεις για τη Γουότφορντ. Κέρδισε 49 διεθνείς συμμετοχές για τη
Βόρεια Ιρλανδία. Μετά από την αποχώρηση του από το επαγγελματικό ποδόσφαιρο,
ήταν στο τιμόνι των ομάδων της Ακαδημίας της Άρσεναλ, ενώ στη συνέχεια
υπηρέτησε ως βοηθός προπονητής της, θέση που κατείχε από το διορισμό του Αρσέν
Βενγκέρ (Arsène Wenger) το 1996. Αποχώρησε από τον σύλλογο, λόγω προβλημάτων
υγείας, τον Μάιο του 2012, αφού τον υπηρέτησε για σχεδόν 45 χρόνια!
Παρότι
γεννήθηκε στο Μπέλφαστ, μεγάλωσε στο Λονδίνο και μετά από την εργασία του σε
ένα από τα οπωροπωλεία της οδού Gillespie, πήγε στους «κανονιέρηδες», ως
μαθητευόμενος το 1964. Υπέγραψε
επαγγελματικό συμβόλαιο το 1966 και έκανε το ντεμπούτο στην πρώτη ομάδα
του, σ’ έναν αγώνα για το Λιγκ Καπ εναντίον της Μπέρνλι στις 5 Δεκεμβρίου του
1967, που η Άρσεναλ κέρδισε με 2-1.
Παίζοντας
ως δεξί μπακ, έκανε μόλις 16 εμφανίσεις τις τρεις πρώτες περιόδους του στον
σύλλογο, χωρίς να αγωνιστεί ούτε στον τελικό του Κυπέλλου Διεθνών Εκθέσεων της
σεζόν 1969/70, που κέρδισε η Άρσεναλ σε διπλούς τελικούς με την Άντερλεχτ.
Ωστόσο, κατά τη διάρκεια αυτής της χρονιάς κέρδισε την πρώτη διεθνή κλήση του
για τη Βόρεια Ιρλανδία. Ο Πίτερ Στόρεϊ (Peter Storey) ήταν η πρώτη επιλογή της
Άρσεναλ για δεξί μπακ, αλλά όταν αυτός μεταφέρθηκε στη μεσαία γραμμή, στην αρχή
της περιόδου 1970/71, ο Ράις πήρε τη θέση του και ήταν σχεδόν πάντα βασικός
όταν και η Άρσεναλ κέρδισε το double αυτής της περιόδου.
Παρέμεινε
η πρώτη επιλογή στο δεξιό άκρο της άμυνας για το υπόλοιπο της δεκαετίας του
1970, παίζοντας στον τελικό του Κυπέλλου το 1972 και ήταν πάντα βασικός σε
όλους τους αγώνες για τρεις σεζόν (1971/72, 1975/76, 1976/77). Ήταν ο μόνος από
την ομάδα που κατέκτησε το double του 1970/71, που παρέμεινε στην ομάδα και
έγινε αρχηγός της το 1977. Ως αρχηγός της, είχε την τιμή να σηκώσει το Κύπελλο Αγγλίας
του 1979, μετά την νίκη επί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Έχασε και δύο τελικούς,
το 1978 και το 1980. Είναι ένας από τους μόλις 3 παίκτες της Άρσεναλ που έχει
παίξει σε 5 τελικούς Κυπέλλου Αγγλίας (1970/71, 1971/72, 1977/78, 1978/79,
1979/80). Οι άλλοι δύο είναι ο Ντέιβιντ Σίμαν (David Seaman) και ο Ρέι Πάρλουρ
(Ray Parlour). Οδήγησε επίσης την Άρσεναλ στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων
του 1980, που οι «κανονιέρηδες» ηττήθηκαν στα πέναλτι από την Βαλένθια.
Άφησε
τελικά την Άρσεναλ το 1980 στην ηλικία των 31 ετών, έχοντας παίξει μέχρι τότε σε
528 παιχνίδια για τον σύλλογο. Μεταγράφηκε στη Γουότφορντ, παίζοντας σε 137
παιχνίδια της, βοηθώντας την να κερδίσει την άνοδο στην Α’ κατηγορία το
1981/82, όντας ο αρχηγός της. Σκόραρε στο πρώτο παιχνίδι της Γουάτφορντ στην
αρχή της περιόδου 1982/83, κόντρα στην Έβερτον και αποσύρθηκε από το
επαγγελματικό ποδόσφαιρο, το 1984.
Έκανε
την πρώτη του εμφάνιση με την Βόρεια Ιρλανδία, κατά του Ισραήλ στις 10
Σεπτεμβρίου του 1968. Συγκέντρωσε 49 διεθνείς εμφανίσεις σε 11 χρόνια διεθνούς
καριέρας, η οποία έληξε σ’ ένα παιχνίδι εναντίον της Αγγλίας, στις 17 Οκτωβρίου
του 1979, σε μια ήττα με 1-5.
Επανασυνδέθηκε
με την Άρσεναλ το 1984, αναλαμβάνοντας προπονητής της ομάδας Νέων, μια θέση που
κατείχε για τα επόμενα 12 χρόνια, κερδίζοντας το Κύπελλο Νέων δύο φορές
(1987/88 και 1993/94). Τον Σεπτέμβριο του 1996, διετέλεσε για λίγο προπονητής
του συλλόγου μετά την παραίτηση του Στιούαρτ Χιούστον (Stewart Houston), ο
οποίος είχε αναλάβει μετά την απόλυση του Μπρους Ρίοχ (Bruce Rioch). Οδήγησε την
ομάδα για τρία παιχνίδια πρωταθλήματος, που η Άρσεναλ κέρδισε και μια ήττα 2-3,
εντός έδρας για το Κύπελλο UEFA από την Μπορούσια του Μενχενγκλάντμπαχ.
Με
την άφιξη του Αρσέν Βενγκέρ, ο Ράις έγινε βοηθός του, παίζοντας καθοριστικό
ρόλο στις επιτυχίες του συλλόγου στη δεκαετία του 1990 και του 2000,
συμπεριλαμβανομένων των doubles του 1997/98 και 2001/02, αλλά και του αήττητου
πρωταθλήματος της σεζόν 2003/04. Κατέχει τη διάκριση, μαζί με τον Μπομπ Γουίλσον
(Bob Wilson ) να έχει πάρει μέρος, ως παίκτης ή ως προπονητής και στα τρία
doubles της Άρσεναλ.
Στις
5 Μαΐου του 2012, ανακοινώθηκε ότι θα παραιτηθεί στο τέλος της περιόδου, μετά
από ένα σερί 44 ετών με το σύλλογο.
Αντικαταστάτης του ήταν ο πρώην παίκτης της Άρσεναλ, Στιβ Μπουλντ (Steve
Bould). Διορίστηκε μέλος του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, το 2013 για
τις υπηρεσίες στον τομέα του αθλητισμού. Τον Νοέμβριο του 2013 ανακοινώθηκε ότι
ο Ράις είχε εισαχθεί στο νοσοκομείο με καρκίνο.
PALMARES
Περίοδος:
Σύλλογος, Συμμετοχές (Γκολ)
Επαγγελματική καριέρα
- 1967–1980: Arsenal Football Club, 397 (12)
- 1980–1984: Watford Football Club, 112 (1)
Σύνολο καριέρας: 509 (13)
Διεθνής
- 1968–1979: Βόρεια Ιρλανδία, 49 (0)
Προπονητική καριέρα
- 1984–1996: Arsenal Football Club (τμήματα υποδομής)
- 1996: Arsenal Football Club (υπηρεσιακός)
- 1996–2012: Arsenal Football Club (βοηθός προπονητή)
Τίτλοι
Ως ποδοσφαιριστής
- Πρωτάθλημα Αγγλίας: 1971
- Κύπελλο Αγγλίας: 2 (1971, 1979)
- Κύπελλο UEFA: 1970
Ως προπονητής/βοηθός
- Κύπελλο Νέων: 2 (1988, 1994)
- Πρωτάθλημα Αγγλίας: 3 (1998, 2002, 2004)
- Κύπελλο Αγγλίας: 4 (1998, 2002, 2003, 2005)
- Λιγκ Καπ Αγγλίας: 2 (2002, 2004)
