Λεωνίδας Ανδριανόπουλος

Ο Έλληνας αριστερός ακραίος επιθετικός Λεωνίδας Ανδριανόπουλος, γεννήθηκε στις 10 Αυγούστου του 1911, στον Πειραιά. Ο μικρότερος των 5 αδελφών Γιάννη, Γιώργου, Ντίνου και Βασίλη της θρυλικής πεντάδας Ανδριανοπουλαίων, που υπήρξαν ιδρυτικά μέλη του Ολυμπιακού Πειραιώς και ήταν ο τελευταίος της προπολεμικής γενιάς του, που πέρασε, υπερεκατονταετής (!) στην αιωνιότητα! Διέγραψε σημαντική σταδιοδρομία στους ερυθρόλευκους, ενώ αρχικά ασχολήθηκε με το στίβο και συγκεκριμένα το άλμα τριπλούν. Υπήρξε ταχύτατος έξω αριστερά, με δυνατό σουτ, ακρίβεια στη σέντρα και δυναμισμό στο παιχνίδι του. Χρίστηκε 11 φορές διεθνής με την ομάδα των Ανδρών, τρεις από τις οποίες διατελώντας αρχηγός της (τρίτος αδελφός έπειτα τους Γιώργο και Βασίλη), ενώ σημείωσε 2 τέρματα. Είχε το παρατσούκλι «στραβοσουγιάς», για το οποίο, ο αρχηγός της ομάδας του 1950, Ηλίας Ρωσσίδης, σε συνέντευξή του είχε πει ότι « … Ήταν πολύ γρήγορος ποδοσφαιριστής. Έτρεχε σαν άνεμος και δεν τον έπιανε κανένας! Καθώς έτρεχε το σώμα του έγερνε μπροστά και έτσι του βγήκε το «στραβοσουγιάς», λέξη πολύ συνηθισμένη στη γλώσσα του λιμανιού»!

Γεννήθηκε στο σπίτι της οικογένειας Ανδριανόπουλου, στη συμβολή των οδών Αλκιβιάδου και Μπουμπουλίνας και ήταν ο μικρότερος από τα αδέλφια της οικογένειας, που ήταν ο Γιώργος ή «Ποδάρας», ο Κωνσταντίνος ή «Μπουλούκος», ο Βασίλειος ή «Κελεμές», ο Ιωάννης ή «Δάσκαλος», ο Στυλιανός και ο Αριστείδης. Ξεκίνησε από τον κλασικό αθλητισμό και σύμφωνα με διήγηση του ίδιου «… Έκανα σκάμμα, έτρεχα 100 μέτρα (ήταν ιδιαίτερα ταχύς με χρόνο κάτι λιγότερο από 11 δευτερόλεπτα!) και εμπόδια, πηδούσα 1,85 μέτρα στο ύψος. Μέχρι και βόλεϊ έπαιζα», ενώ ασχολήθηκε και με το τριπλούν. Αργότερα ασχολήθηκε με το ποδόσφαιρο και αρχικά αγωνίστηκε στην ομάδα «Αήττητος», στον Πειραιά.

Όταν ιδρύθηκε ο Ολυμπιακός, στις 10 Μαρτίου του 1925, του απαγόρευσαν την είσοδο στην ταβέρνα «του Μοίρα», καθώς ήταν μικρός, δεν είχε καν συμπληρώσει τα δεκατέσσερα χρόνια! Στον ποδοσφαιρικό Ολυμπιακό ανήκε από το τέλος του 1926, όμως αγωνίστηκε στην ενδεκάδα την περίοδο 1927/28, όταν ο Τσέχος προπονητής Γιαν Κοψίβα (Jan Kopsiva), τον χρησιμοποίησε στη θέση του τραυματία Καραντίνα και στις 20 Φεβρουαρίου του 1927, οι «ερυθρόλευκοι» συνέτριψαν με 6-2 τον Φαληρικό Σύνδεσμο για το πρωτάθλημα Πειραιά, έπαιξε βασικός και σκόραρε ένα τέρμα. Την 11άδα απάρτιζαν οι Καλογερόπουλος, Χορέν, Γεροντάκης, Λεκκός, Πανόπουλος, Πεζώνης, Χατζηαντωνίου, Βοζικιάν, Γιώργος, Βασίλης και Λεωνίδας Ανδριανόπουλος,

Συμμετείχε για πρώτη φορά σε αγώνα της τελικής φάσεως του Πανελλήνιου Πρωταθλήματος στις 18 Μαΐου του 1930, όταν ο Ολυμπιακός συνέτριψε με 5-0 τον Άρη Θεσσαλονίκης στο Ποδηλατοδρόμιο. Τα γκολ πέτυχαν ο Γιώργος (2), ο Ντίνος (2) και ο Βασίλης Ανδριανόπουλος (1) και αγωνίστηκαν οι Γραμματικόπουλος, Κουράντης, Σοφράς, Λεκκός, Πανόπουλος, Βιολετής, Τερεζάκης, Ντίνος, Γιώργος, Βασίλης και Λεωνίδας Ανδριανόπουλος. Συνέχισε να αγωνίζεται έως την περίοδο 1935/36, όταν και αποσύρθηκε από την ενεργό δράση σε ηλικία 25 ετών! Έδωσε το τελευταίο του παιχνίδι στις 8 Δεκεμβρίου του 1935, όταν ο Ολυμπιακός νίκησε με 2-0 την ΑΕΚ για την τελική φάση του Πανελληνίου Πρωταθλήματος με γκολ του Κορσιάνου και του Δεπούντη. Στον τελευταίο του αγώνα έπαιξαν οι Θεοδωρίδης, Χρυσαφόπουλος, Κουράντης, Κορσιάνος, Γιάνναρος, Βαγιακάκος, Δεπούντης, Θεολόγος Συμεωνίδης, Λεωνίδας Ανδριανόπουλος, Παπαντωνίου, Ταμπακέας.

Χρίστηκε 11 φορές διεθνής με την εθνική Ελλάδος και πέτυχε δύο γκολ, με πρώτη συμμετοχή στις 30 Ιουνίου του 1929, όταν η Ελλάδα ήρθε ισόπαλη 1-1 με τη Βουλγαρία στη Σόφια και την 11άδα της αποτελούσαν οι Γιάμαλης, Φερλέμης, Κουράντης, Κωνσταντινίδης, Κλεάνθης Βικελίδης, Νίκος Βικελίδης, Ναμίας, Ντίνος, Βασίλης, Γιώργος και Λεωνίδας Ανδριανόπουλος, (4 αδέλφια στην ίδια Εθνική!). Ένα χρόνο αργότερα, συμμετείχε στο πρώτο Κύπελλο Βαλκανίων, μια διοργάνωση η οποία διήρκεσε περίπου 3 χρόνια και στην οποία η Ελλάδα πήρε την 3^η θέση. Εκτός από το παιχνίδι στο Βαλκανικό Κύπελλο ήταν παρών τόσο εναντίον της β’ επιλογής της Ιταλίας, αλλά και σε άλλους διεθνείς αγώνες. Στις 25 Μαρτίου του 1934, συμμετείχε στον προκριματικό αγώνα για το Παγκόσμιο Κύπελλο του ίδιου έτους εναντίον της Ιταλίας. Ο αγώνας ρεβάνς του 0-4 υπέρ των Ιταλών, δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, ύστερα από την παραίτηση της Ελλάδας, υπέρ της διοργανώτριας, λαμβάνοντας μάλιστα και αποζημίωση 700.000 δραχμών από την ιταλική ομοσπονδία. Πέτυχε το πρώτο του διεθνές τέρμα, το 1934, όταν η Ελλάδα επικράτησε με 2-1 επί της Γιουγκοσλαβίας στο γήπεδο της Λεωφόρου, με τον Γιάννη Βάζο να ισοφαρίζει το γκολ του Μπράνισλαβ Σέκουλιτς (Branislav Sekulić) και τον -αρχηγό- Λεωνίδα Ανδριανόπουλο να πετυχαίνει το 2-1 στο 67^ο  λεπτό. Την ενδεκάδα της Εθνικής αποτελούσαν οι Ρίμπας (Γραμματικόπουλος), Χρυσαφόπουλος, Παπαδόπουλος, Σιδηρόπουλος, Δανελιάς, Κρητικός, Μηγιάκης, Βάζος, Χούμης, Τριανταφύλλης και Λεωνίδας Ανδριανόπουλος. Πέτυχε το δεύτερο διεθνές γκολ του μόλις 4 ημέρες αργότερα, ισοφαρίζοντας στο 2-2 με τη Ρουμανία. Το τελευταίο διεθνές παιχνίδι του, ήταν μια ισοπαλία 1-1 με τη Βουλγαρία, την 1^η Ιανουαρίου του 1935.

Από το 1930 με τα αδέλφια του είχαν ανοίξει κατάστημα ενδυμάτων στον Πειραιά και αποσύρθηκε από την ενεργό δράση το 1936 προκειμένου να ασχοληθεί αποκλειστικά με την επιχειρηματική του δραστηριότητα. Είχε δηλώσει ότι «...Σε κάθε παιχνίδι έπαιρνα μαζί και έναν αριθμό κουστουμιών και μετά το ματς τα πουλούσα». Με την ιδιότητα του εμπόρου ανέλαβε χωρίς αμοιβή την ένδυση της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου! Υπηρέτησε επανειλημμένα στρατιωτική θητεία, λέγοντας μάλιστα χαρακτηριστικά ότι «… Έχω κάνει 4 φορές στρατιώτης, 2 ναύτης, ενώ έχω υπηρετήσει και 5 μήνες στο μέτωπο!». Η αφοσίωσή του στην ιδέα του Έθνους ήταν παροιμιώδης και δήλωνε «…Εμείς κάποτε είχαμε ιδανικά και πήγαμε στον πόλεμο με χαρά και για τη νίκη της πατρίδας». Στον πόλεμο του 1940 υπηρέτησε στην πρώτη γραμμή του μετώπου και συμμετείχε στις επιχειρήσεις του ελληνικού στρατού, στη διάρκεια των οποίων υπέστη κρυοπαγήματα στα πόδια του και νοσηλεύτηκε στα κινητά νοσοκομεία του μετώπου. Αν και για ένα μικρό χρονικό διάστημα εγκαταστάθηκε στην Κηφισιά,ακολουθώντας την υπόλοιπη οικογένειά του, εντούτοις επέστρεψε στον Πειραιά.

Στο βιβλίο «Ο τελευταίος των πέντε» του Δημήτρη Καπράνου, διηγούνταν «Στον αγώνα της 1^ης Μαΐου του 1930, με τον Παναθηναϊκό ηττηθήκαμε πανηγυρικά (2-8). Εκεί που δεν το περιμέναμε! Όμως ήμασταν όλοι μια παρέα! Ακόμα και με τους Παναθηναϊκούς! Με τον θρυλικό Άγγελο Μεσσάρη είχαμε πολύ καλές σχέσεις και κάναμε πλάκες όλη την ώρα. Αγαπούσαμε τον Παναθηναϊκό και ο Παναθηναϊκός εμάς! Να φανταστείτε ότι κάποια χρονιά που οι «πράσινοι» είχαν μπλεξίματα και έπρεπε να ψηφίσουμε για το αν θα πρέπει να υποβιβαστούν, ο αδελφός μου ψήφισε κατά. Δεχτήκαμε πολλές απειλές και αποδοκιμασίες από τους φιλάθλους και εγώ με τη σειρά μου ρώτησα τον Γιώργο, γιατί έκανες κάτι τέτοιο. Ξέρετε τι μου απάντησε; Ρε Λεωνίδα, αν υποβιβασθεί ο Παναθηναϊκός με ποιον θα παίζουμε;»

Ως νέος, διατηρούσε δεσμό με την μετέπειτα γνωστή ηθοποιό του θεάτρου και του κινηματογράφου Δέσπω Διαμαντίδου, μυστικό που διαφύλαξε για δεκαετίες και το αποκάλυψε μετά το θάνατό της! Ήταν παντρεμένος με την Θεοδώρα Ανδριανοπούλου και είχαν αποκτήσει δύο κόρες, την Νανά και την Ελένη. Από τις αρχές του 2010 αντιμετώπιζε κινητικά προβλήματα. Πραγματοποίησε την τελευταία δημόσια εμφάνισή του στις 21 Μαΐου του 2011, σε εκδήλωση της Πανελλήνιας Ένωσης Φίλων Ολυμπιακού, όπου βραβεύθηκε μαζί με τον τέως πρόεδρο της ΠΑΕ Ολυμπιακός Σταύρο Νταϊφά και τον ιδιοκτήτη και πρόεδρο, Βαγγέλη Μαρινάκη. Στις 10 Οκτωβρίου του 2011, εισήλθε για εξετάσεις στο «Ιπποκράτειο» νοσοκομείο και κρίθηκε απαραίτητη η μόνιμη νοσηλεία του.

Ο Λεωνίδας Ανδριανόπουλος, πέθανε στις 25 Οκτωβρίου του 2011, στον Πειραιά, δυόμιση μήνες αφού είχε συμπληρώσει τα 100 του χρόνια! Σύμφωνα με την οικογένειά του «...έφυγε όπως ήρθε. Γλυκά και ανώδυνα, σαν να έπεσε για ύπνο...». Η νεκρώσιμη ακολουθία του έγινε στις 27 Οκτωβρίου από τον ναό της Αγίας Τριάδας του Πειραιά και η ταφή του στον οικογενειακό τάφο, στο νεκροταφείο της Αναστάσεως. Ήταν ο τελευταίος της προπολεμική γενιάς του Ολυμπιακού, που πέρασε στην αιωνιότητα. Είχαν προηγηθεί ο Σπύρος Δεπούντης, το καλοκαίρι του 2008 και ο Αχιλλέας Γραμματικόπουλος που πέθανε την Πρωτοχρονιά του 2009.

PALMARES

Περίοδος: Σύλλογος, Συμμετοχές (Γκολ)

Επαγγελματική καριέρα

• 1927-1935: Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς                              

Διεθνής

• 1929-1935: Ελλάδα, 11 (2)

Τίτλοι

Με τον Ολυμπιακό

• Πρωτάθλημα Ελλάδος: 3 (1930/31, 1932/33,  1933/34)

Η πηγή στη livepedia.gr και η παραπομπή στο sport24.gr