Πεπ Γκουαρντιόλα

Ο Ισπανός αμυντικός μέσος και αργότερα προπονητής Πεπ Γκουαρντιόλα (Josep "Pep" Guardiola Sala), γεννήθηκε στις 18 Ιανουαρίου του 1971, στο Σαντπεδόρ, ένα χωριό βόρεια της Μανρέσα στην κεντρική Καταλονία. Θεωρούμενος ως ένας από τους καλύτερους παίκτες της γενιάς του, ήταν ένας δημιουργικός και τεχνικά προικισμένος μέσος που αγωνιζόταν συνήθως ως αμυντικός μέσος. Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του με την Μπαρτσελόνα, όντας μέλος της «Dream Team» του Γιόχαν Κρόιφ (Johan Cruyff) που κέρδισε το πρώτο Κύπελλο Πρωταθλητριών του συλλόγου το 1992 και τέσσερις διαδοχικούς ισπανικούς τίτλους από το 1991 έως το 1994. Αργότερα ήταν ο αρχηγός της ομάδας από το 1997 έως το 2001. Στη συνέχεια έπαιξε για τη Μπρέσια και τη Ρόμα στην Ιταλία, την  Aλ-Αχλί στο Κατάρ και Ντοράντος στο Μέξικο. Παίζοντας στην Ιταλία, τιμωρήθηκε με ποινή 4 μηνών, επειδή βρέθηκε θετικός σε απαγορευμένες ουσίες, αν και αργότερα, το 2009, απαλλάχθηκε των κατηγοριών δύο φορές. Έκανε 47 διεθνείς εμφανίσεις για την Ισπανία, κερδίζοντας το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο το 1992, ενώ αργότερα εμφανίστηκε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994 και στο Euro του 2000. Έπαιξε επίσης φιλικούς αγώνες για την Καταλονία.

Μετά τη απόσυρσή του ως παίκτης, έγινε προπονητής της Μπαρτσελόνα Β και το 2008 διαδέχθηκε τον Φρανκ Ράικαρντ (Frank Rjikaard) ως πρώτος προπονητής της ομάδας. Κατά του πρώτη του σεζόν, οδήγησε τη Μπάρτσα στο τρεμπλ,  κερδίζοντας το πρωτάθλημα και το Κύπελλο Ισπανίας, αλλά και το UEFA Champions League και έγινε έτσι ο νεότερος προπονητής που κέρδισε τον υπέρτατο ευρωπαϊκό διασυλλογικό τίτλο. Του απονεμήθηκε το Χρυσό Μετάλλιο του Κοινοβουλίου της Καταλονίας, η υψηλότερη τιμή τους και μέχρι το 2012 που αποχώρησε από τη Μπαρτσελόνα, κατέκτησε 14 από τα πιο σημαντικά εθνικά και διεθνή τρόπαια σε τέσσερα μόλις χρόνια.

Ανέλαβε προπονητής της Μπάγερν Μονάχου για τη σεζόν 2013/14 και στην πρώτη του σεζόν στο σύλλογο, κέρδισε την Μπουντεσλίγκα και το Κύπελλο Γερμανίας, το ευρωπαϊκό Super Cup και το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων της FIFA. Τελείωσε τη θητεία του στην Μπάγερν με επτά τρόπαια, κερδίζοντας τη Μπουντεσλίγκα και τις τρεις σεζόν που ήταν εκεί, συμπεριλαμβανομένων των δύο εγχώριων doubles. Θεωρείται από ποδοσφαιριστές, προπονητές και σχολιαστές ως ένας από τους καλύτερους προπονητές στον κόσμο.

Από πολύ μικρή ηλικία ασχολήθηκε με το ποδόσφαιρο και μετά τον Γυμναστικό Σύλλογο της Μανρέσα, τον λόγο είχε η Μπαρτσελόνα. Αργά και σταθερά βήματα. Πρώτα στους έφηβους, μετά τη δεύτερη ομάδα και μετά στο... καμάρι της περιοχής. Οι πρώτες επαγγελματικές παραστάσεις του έρχονται το δεύτερο μισό της σεζόν του 1990/91. Τότε, η Μπαρτσελόνα κάνει πλάκα στον ανταγωνισμό, τον διαλύει και κατακτά με άνεση το πρωτάθλημα. Με τον Γιόχαν Κρόιφ (Johan Cruyff) στο τιμόνι και με συμπαίκτες τον Χρίστο Στόιτσκοφ (Hristo Stoichkov), τον Χούλιο Σαλίνας (Julio Salinas), τον Ρόναλντ Κούμαν (Ronald Koeman), τον Γκιγιέρμο Αμόρ (Guillermo Amor), τον Χοσέ Μάρι Μπακέρο (José Mari Bakero), τον Τσίκι Μπεγκιριστάιν (Txiki Begiristain) και όλη την Ντριμ Τιμ, ο 20χρονος μέσος δεν θα μπορούσε παρά να διδαχθεί. Να ρουφήξει. Να μάθει και να δοκιμάσει.

Η επόμενη σεζόν είναι πιο δύσκολη. Οι «μπλαουγκράνα» παίρνουν και πάλι τον τίτλο, ξεπερνώντας στις λεπτομέρειες τις Ρεάλ και Ατλέτικο Μαδρίτης. Ο άπειρος Γκουαρντιόλα όμως μετατρέπεται σε ένα χρήσιμο γρανάζι της μεσαίας γραμμής. Το κοντέρ γράφει 26 συμμετοχές και η πιο σημαντική στιγμή έρχεται στις 20 Μαΐου του 1992. Η Μπαρτσελόνα σηκώνει στον ουρανό του Λονδίνου το πρώτο Τσάμπιονς Λιγκ της ιστορίας της και ο Γκουαρντιόλα μετά από χρόνια δηλώνει ότι αυτά τα 113 λεπτά που αγωνίστηκε θα τα θυμάται σε όλη τη ζωή του.

Αυτό που θα θυμούνται οι οπαδοί του είναι το ότι επρόκειτο τότε για τον άνθρωπο που ενσάρκωνε το όνειρο της Βαρκελώνης. Ο συνδετικός κρίκος μίας ομάδας που περιείχε κορυφαίους Καταλανούς και Βάσκους με εξαιρετικούς ξένους. Πέντε μήνες αργότερα, αρχίζει η διεθνής περιπέτεια του  -χαϊδευτικά αποκαλούμενου- Πεπ. Το ταξίδι με τους «Φούριας Ρόχας» δεν έμελε να του προσφέρει ποτέ κάποια μεγάλη διάκριση. Υπηρέτησε όμως το εθνόσημο ως τον Νοέμβριο του 2001. Ενώ η σχέση του με την ομάδα του ήταν αρμονική, αυτή με την εθνική Ισπανίας σημαδεύτηκε από ταραχές. Το 1994, στις Ηνωμένες Πολιτείες, ήταν εξαιρετικός. Το 1996, στο Ευρωπαϊκό της Αγγλίας, είχε τσακωθεί με τον Χαβιέ Κλεμέντε (Javier Clemente) και... δεν έδωσε βάση. Το 1998 στη Γαλλία δεν πήγε λόγω τραυματισμού αλλά το 2000 ήταν στις Κάτω Χώρες. Οι 48 συμμετοχές πάντως και τα πέντε γκολ σε εννέα χρόνια, σίγουρα δεν είναι απολογισμός που αρμόζει στο επίπεδό του.

Επιστρέφοντας στη συλλογική δράση, επόμενη χρονιά που τον σημάδεψε έντονα ήταν το 1997. Ενώ άρχισε με τις καλύτερες προϋποθέσεις από τη στιγμή που πήρε το περιβραχιόνιο του αρχηγού από τον Χοσέ Μαρία Μπακέρο, τελείωσε με δάκρυ. Ένας επίμονος τραυματισμός στον δικέφαλο τον ταλαιπωρεί για έναν χρόνο. Στην κατάκτηση του πρωταθλήματος το 1999 θα έχει ενεργό ρόλο αλλά η επόμενη διετία, στείρα από επιτυχίες ούσα, θα τον οδηγήσει στον ξενιτεμό. Το πλήρωμα του χρόνου για κάτι διαφορετικό είχε έρθει. Η Μπαρτσελόνα είχε μπει σε μία μεταβατική εποχή και εκείνος δεν ήθελε να περιέλθει σε τέλμα. Η Μπρέσια του προσέφερε νέα επαγγελματική στέγη. Τα χρήματα των «ροντινέλε» μπορεί να πέρασαν σε δεύτερη μοίρα. Η δυνατότητα θητείας στο πλευρό του Ρομπέρτο Μπάτζο όμως όχι.

Το ντεμπούτο του έγινε στην 7η αγωνιστική, στις 14 Οκτωβρίου. Για την ιστορία, Μπρέσια – Κιέβο 2-2. Ακολουθούν ακόμη τρία ματς πρωταθλήματος, ένα Κυπέλλου Ιταλίας, το φιλικό της Ισπανίας με το Μεξικό και μετά ο εφιάλτης. Στις 18 Νοεμβρίου, η Μπρέσια φιλοξενείται στο «Ρενάτο Κούρι» από την Περούτζια των Ζήση Βρύζα και Κώστα Λουμπούτη. Τέσσερις μέρες μετά, ανακοινώνεται ότι ο Ισπανός άσος έχει βρεθεί θετικός σε χρήση ναδρολόνης. Μαζί με τον Γιάπ Σταμ της Λάτσιο. Για το ματς το οποίο ήταν η μόλις δεύτερη συμμετοχή του, μία εκτός έδρας νίκη επί της Πιατσέντζα, στις 21 Οκτωβρίου.

Η ποινή που του επιβλήθηκε είναι τέσσερις μήνες. Όταν ο Γκουαρντιόλα κλήθηκε να σχολιάσει το περιστατικό, δεν έχασε την ψυχραιμία του. Τόνισε πως θα αποδείκνυε την αθωότητά του. Μία μέρα πριν την απόφαση, ο συμπαίκτης του, Βιτόριο Μέρο, είχε χάσει τη ζωή του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Προτίμησε να σταθεί σε αυτό και στο ότι θα κατάφερνε να αποδείξει ότι τα αναβολικά δεν τον άγγιξαν ποτέ. Τον Μάρτιο επέστρεψε, τελείωσε τη σεζόν με έντεκα συμμετοχές, πήρε μεταγραφή για τη Ρόμα, πέρασε και δεν ακούμπησε, επέστρεψε στην Μπρέσια στο δεύτερο μισό της περιόδου και η ιστορία κάπου εδώ τελειώνει. Δύο χρόνια στην Αλ Αχλί και ένα πεντάμηνο στο Μεξικό δεν είναι το φινάλε που προσδοκούσε. Εκείνο το περιστατικό όμως τον στιγμάτισε.

Η υπόθεσή του δεν έκλεισε το 2002, οπότε και επέστρεψε από τιμωρία. Το 2005 του επιβλήθηκε ποινή επτάμηνης φυλάκισης με αναστολή. Τότε, η δικαίωση πήρε τον χαρακτήρα... Ιερού Αγώνα. Στις 23 Οκτωβρίου του 2007 ήρθε η μεγάλη στιγμή. Οι κατηγορίες άρθηκαν και το όνομα του Γκουαρντιόλα "καθάρισε". Στα 34 του πήγε στο Κατάρ και αγωνίστηκε για την Αλ Αχλί απορρίπτοντας προτάσεις ομάδων όπως η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και έγινε ένας από τους σταρ που αγωνίστηκαν στο πρωτάθλημα της χώρας. Το 2006 πήγε στο Μεξικό αγωνιζόμενος για την ομάδα Ντοράδος για 6 μήνες. Στις 14 Νοεμβρίου του ίδιο έτους ανακοινώνει ότι τερματίζει την καριέρα του ως ποδοσφαιριστής.

Ξεκίνησε την προπονητική καριέρα του από τη δεύτερη ομάδα της Μπαρτσελόνα. Στις 8 Μαΐου του 2008 ο πρόεδρος της Μπαρτσελόνα Χουάν Λαπόρτα ανακοίνωσε ότι ο Γκουαρδιόλα θα αντικαταστήσει τον Φρανκ Ράικαρντ ως πρώτος προπονητής της ομάδας. Υπέγραψε το συμβόλαιο του στις 5 Ιουνίου 2008. Την πρώτη του σεζόν ως προπονητής της Μπαρτσελόνα κέρδισε τρεις τίτλους: το Πρωτάθλημα Ισπανίας, το Κύπελλο Ισπανίας και το UEFA Τσάμπιονς Λιγκ και έγινε ο νεότερος προπονητής που κέρδισε τον υπέρτατο ευρωπαϊκό διασυλλογικό τίτλο. Στην αρχή της επόμενης σεζόν, κατέκτησε το Σούπερ καπ Ισπανίας εναντίον της Αθλέτικ Μπιλμπάο, το UEFA Σούπερ Καπ εναντίον της Σαχτάρ Ντονέτσκ και το Παγκόσμιο κύπελλο συλλόγων εναντίον της Εστουδιάντες Λα Πλάτα, κερδίζοντας έτσι το μέγιστο δυνατό, έξι τρόπαια μέσα σε ένα χρόνο. Στη συνέχεια της σεζόν 2009/10 αποκλείστηκε νωρίς από το Κύπελλο Ισπανίας και στους ημιτελικούς του Τσάμπιονς Λιγκ από την Ίντερ του Ζοζέ Μουρίνιο που κατέκτησε το τίτλο αλλά ξανακατέκτησε το Ισπανικό πρωτάθλημα. Τη σεζόν 2010/11 η Μπαρτσελόνα με τον Γκουαρντίολα στην θέση του προπονητή κατέκτησε ξανά το Ισπανικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου και Τσάμπιονς Λιγκ κερδίζοντας μέσα στην Αγγλία τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με 3-1.

Στις 9 Ιανουαρίου 2012 αναδείχθηκε κορυφαίος προπονητής, μετά από σχετική ψηφοφορία της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου. Συγκέντρωσε ποσοστό της τάξης του 41.92% επί των ψήφων, έναντι 15.61% για τον Άλεξ Φέργκιουσον και 12.43% υπέρ του Ζοζέ Μουρίνιο. Στις 27 Απριλίου 2012 ο τότε 41χρονος προπονητής ανακοίνωσε στους ποδοσφαιριστές του την αποχώρησή του από τον καταλανικό σύλλογο, δίνοντας τέλος στην τετράχρονη παρουσία του στον πάγκο της πρώτης ομάδας. Κατέκτησε μέσα στην παραγωγική αυτή τετραετία 14 τίτλους: 3 πρωταθλήματα Ισπανίας, 2 Κύπελλο Ισπανίας, 3 Σούπερ Καπ Ισπανίας, 2 Τσάμπιονς Λιγκ, 2 Σούπερ Καπ Ευρώπης, 2 Παγκόσμια Κύπελλα Συλλόγων.

Μετά από μια εκπαιδευτική περίοδο, η Μπάγερν Μονάχου ανακοίνωσε στις 16 Ιανουαρίου του 2013 ότι θα ενταχθεί στην ομάδα ως προπονητής για τη σεζόν 2013/14 μετά από την αποχώρηση του Γιουπ Χάινκες (Jupp Heynckes). Στην πρώτη του σεζόν στο σύλλογο, κατέκτησε την Μπουντεσλίγκα, το Κύπελλο Γερμανίας, το ευρωπαϊκό Super Cup και το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων της FIFA. Τελείωσε τη θητεία του στην Μπάγερν, κατακτώντας επτά τρόπαια, κερδίζοντας τη Μπουντεσλίγκα και τις τρεις σεζόν που ήταν στη πρωτεύουσα της Βαυαρίας, συμπεριλαμβανομένων των δύο εγχώριων doubles Από το καλοκαίρι του 2016, βρίσκεται στον πάγκο της Μάντσεστερ Σίτι.

PALMARES

Περίοδος: Σύλλογος, Συμμετοχές (Γκολ)

Εφηβική καριέρα

• 1984–1990: Futbol Club Barcelona "B"

Επαγγελματική καριέρα

• 1990–1992: Futbol Club Barcelona "B", 59 (5)
• 1990–2001: Futbol Club Barcelona, 263  (6)
• 2001/02: Brescia Calcio, 11 (2)
• 2002/03: Associazione Sportiva Roma, 4 (0)
• 2003: Brescia Calcio, 13 (1)
• 2003–2005: Al-Ahli Sports Club, -Κατάρ, 18 (2)
• 2005/06: Club Social y Deportivo Dorados de Sinaloa, -Μέξικο, 10 (1)

Σύνολο καριέρας: 378 (17)

Διεθνής

• 1991: Εθνική Νέων Ισπανίας, 2 (0)
• 1991/92: Εθνική Ελπίδων Ισπανίας, 12 (2)
• 1992–2001: Ισπανία, 47 (5)
• 1995–2005: Καταλονία, 7 (0)

Προπονητική καριέρα

• 2007/08: Futbol Club Barcelona "B"
• 2008–2012: Futbol Club Barcelona
• 2013–2016: Fußball-Club Bayern München e. V.
• 2016-         : Manchester City Football Club

Τίτλοι

Ως ποδοσφαιριστής

Με την Barcelona B

• Πρωτάθλημα Β’ Κατηγορίας Ισπανίας: 1990/91

Με την Barcelona

• Πρωτάθλημα Ισπανίας: 6 (1990/91, 1991/92, 1992/93, 1993/94, 1997/98, 1998/99)
• Κύπελλο Ισπανίας: 2 (1996/97, 1997/98)
• Σούπερ Καπ Ισπανίας: 4 (1991, 1992, 1994, 1996)
• Κύπελλο Πρωταθλητριών: 1991/92
• Κύπελλο Κυπελλούχων: 1996/97
• Super Cup Ευρώπης: 2 (1992, 1997)

Διεθνείς

Με την Ισπανία

• Ολυμπιακοί Αγώνες: 1η θέση –Χρυσό Μετάλλιο στην Βαρκελώνη το 1992

Ως προπονητής

Με την Barcelona B

• Πρωτάθλημα 4ης Κατηγορίας Ισπανίας: 2007/08

Με την Barcelona

• Πρωτάθλημα Ισπανίας: 3 (2008/09, 2009/10, 2010/11)
• Κύπελλο Ισπανίας: 2 (2008/09, 2011/12)
• Σούπερ Καπ Ισπανίας: 3 (2009, 2010, 2011)
• UEFA Champions League: 2 (2008/09, 2010/11)
• Super Cup Ευρώπης: 2 (2009, 2011)
• Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων FIFA: 2 (2009, 2011)

Με την Bayern Munich

• Πρωτάθλημα Γερμανίας: 2 (2013/14, 2014/15)
• Κύπελλο Γερμανίας: 2013/14
• Super Cup Ευρώπης: 2013
• Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων FIFA: 2013

Προσωπικές Διακρίσεις

Ως ποδοσφαιριστής

• Bravo Award: 1992
• Ολυμπιακοί Αγώνες– Καλύτερος Ισπανός Ποδοσφαιριστής: 1992
• Μέλος Καλύτερης Ενδεκάδας Διοργάνωσης Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος: 2000

Ως προπονητής

• Καλύτερος Προπονητής για την Ισπανία από το περιοδικό «Don Balon»: 2 (2009, 2010)
  
• Καλύτερος Προπονητής για την Ισπανία από την εφημερίδα «MARCA» (Miguel Muñoz Trophy): 2 (2008/09, 2009/10)
• Καλύτερος Προπονητής του Κόσμου από το γαλλικό περιοδικό «Onze» (Onze d'Or): 3 (2009, 2011, 2012)
• Καλύτερος Προπονητής του Κόσμου από το περιοδικό «World Soccer»: 2 (2009, 2011)
• Καλύτερος Προπονητής του Κόσμου από το Διεθνή Οργανισμό Ιστορίας και Στατιστικής του Ποδοσφαίρου:  2009, 2011
• Προπονητής της Καλύτερης Ενδεκάδας του Έτους από την UEFA: 2 (2008/09, 2010/11)
• Προπονητής της Χρονιάς για την Ισπανία: 4 (2009, 2010, 2011, 2012)
• Προπονητής της Χρονιάς για τον Κόσμο από την FIFA: 2011

Τιμές

• Χρυσό Μετάλλιο Ολυμπιακού Πνεύματος: 2010
• Καταλανός της Χρονιάς: 2009

ΠΗΓΗ: contra.gr