Βλογημένος: Κάρλες Ρέσακ

Ο Ισπανός ακραίος επιθετικός Κάρλες Ρέσακ (Carles Rexach i Cerdà), γεννήθηκε στις 13 Ιανουαρίου του 1947, στη Πεδραλμπές, στη γειτονιά του «Λες Κορτς», εκεί που είναι το πρώτο γήπεδο της Μπαρτσελόνα. Κατέχει το ρεκόρ μακροημέρευσης για την Μπάρτσα, την οποία υπηρέτησε για 44 ολόκληρα χρόνια. Εντάχθηκε για πρώτη φορά στον μεγάλο καταλανικό σύλλογο στα 12 του χρόνια. Ήταν ποδοσφαιριστής της για 22 ολόκληρα χρόνια τα 5 ως παίκτης των τμημάτων υποδομής της, τα 17 ως παίκτης της πρώτης ομάδας και στη συνέχεια, εργάστηκε για αυτήν ως σκάουτερ, προπονητής της ή και σαν βοηθός προπονητής για άλλα 22 χρόνια. Δημιούργησε μια επιτυχημένη συνεργασία με τον Γιόχαν Κρόιφ (Johan Cruyff), τόσο εντός όσο και εκτός γηπέδου. Υπήρξαν οι παίκτες που βοήθησαν την ομάδα στην κατάκτηση του ισπανικού τίτλου το 1974, τον πρώτο τίτλο του συλλόγου μετά από 14 χρόνια. Υπηρέτησε επίσης ως βοηθός προπονητής του Κρόιφ κατά τη διάρκεια της περιόδου μεταξύ 1988 και 1996, αυτής που ονομάστηκε «Εποχή της Dream Team». Υπηρέτησε ως υπηρεσιακός προπονητής του συλλόγου σε τρεις περιπτώσεις, πριν διοριστεί διευθυντής του ποδοσφαιρικού της τμήματος το 2001.

Έκανε το ντεμπούτο του, ως επαγγελματίας για την Μπαρτσελόνα, στις 25 Απριλίου του 1965, σε ένα παιχνίδι για Κύπελλο Ισπανίας (Copa Generalísimo) εναντίον της Ρασίνγκ του Σανταντέρ και σκόραρε το τέταρτο γκολ σε μια νίκη 4-0. Μεταξύ των ετών 1965 και του 1967, έπαιξε επίσης για την CD Κοντάλ, την ομάδα που λειτουργούσε ως φυτώριο και δεύτερη ομάδα της Μπαρτσελόνα μέχρι το 1970, όταν και συγχωνεύθηκε με την CD Καταλούνια, δημιουργώντας την Μπαρτσελόνα Β’! Αγωνιζόταν μάλιστα στο πρώτο ιστορικό γήπεδο της Μπάρτσα, το «Λες Κορτς». Το ντεμπούτο του στο ισπανικό πρωτάθλημα έγινε στις 10 Σεπτεμβρίου του 1967, στην Σαραγόσα όταν η Ρεάλ Σαραγόσα νίκησε τη Μπαρτσελόνα με 3-2, με τον Ρέσακ μάλιστα να σκοράρει το πρώτο γκολ του αγώνα στο 10λεπτο.

Από την περίοδο 1967/68 όταν και έπαιξε τα 22 από τα 30 παιχνίδια της σεζόν, σκοράροντας συνολικά 6 γκολ, έγινε μία από τις αποκαλύψεις του πρωταθλήματος και καθιερώθηκε στο άκρο της επίθεσης της Μπάρτσα. Θεωρήθηκε ένας από τους καλύτερους εξτρέμ της γενιάς του στην Ευρώπη. Το 1971 μοιράστηκε το βραβείο Πιτσίτσι (Pichichi Trophy) του Πρώτου Σκόρερ του ισπανικού Πρωταθλήματος, με τον Γκάρατε (José Eulogio Gárate) της Ατλέτικο Μαδρίτης, σκοράροντας 17 γκολ σε 29 παιχνίδια.

Άλλα σημαντικά σημεία της καριέρας του, ήταν το χατ-τρικ στο «Καμπ Νόου» το 1974 στο Κύπελλο Πρωταθλητριών εναντίον της ολλανδικής Φέγιενορντ. Και τα τρία τέρματα δημιουργήθηκαν από τον Γιόχαν Κρόιφ. Το 1978, στον τελικό του ισπανικού κυπέλλου, ήταν ο άνθρωπος του αγώνα, καθώς η Μπαρτσελόνα κέρδισε την Λας Πάλμας, όταν σκόραρε δύο φορές σε μια νίκη 3-1. Σκόραρε και στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων του 1979 εναντίον της Φορτούνα του Ντίσελντορφ, στη νίκη 4-3 στην παράταση. Αποσύρθηκε ως παίκτης το 1981 και την 1^η Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους, η Μπαρτσελόνα έπαιξε έναν αγώνα, προς τιμή του, εναντίον της εθνικής Αργεντινής στο «Καμπ Νόου».

Συνολικά ως παίκτης, κέρδισε το ισπανικό πρωτάθλημα, το Κύπελλο Κυπελλούχων και τέσσερα ισπανικά Κύπελλα. Με 449 επίσημους αγώνες, εκ των οποίων οι 328 για το ισπανικό πρωτάθλημα, με την φανέλα των «μπλαουγκράνα», είναι ο 5^ος παίκτης με τις περισσότερες συμμετοχές στην ιστορία της μεγάλου καταλανικού συλλόγου, πίσω μόνο από τον Τσάβι (Xavi Hernandez) με 707, τον Κάρλες Πουγιόλ (Carles Puyol) με 592, τον Μιγκέλι (Migueli) με 549 και τον Βίκτορ Βαλντές (Victor Valdes) με 527. Είναι επίσης ένας από τους 10 Κορυφαίους Σκόρερ στην ιστορία του συλλόγου, με 122 γκολ σε επίσημους αγώνες –τα 81 για το πρωτάθλημα.

Έκανε το ντεμπούτο του με την εθνική ομάδα της Ισπανίας στη Βαλένθια, στις 23 Απριλίου του 1969 εναντίον της Ελβετίας, στη νίκη με 1-0. Έκανε 15 διεθνείς συμμετοχές και σημείωσε 2 γκολ. Συμμετείχε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1978 στην Αργεντινή. Έπαιξε το τελευταίο διεθνές παιχνίδι του στις 3 Ιουνίου του 1978, στο Μπουένος Άιρες , στην ήττα από την Αυστρία με 1-2 για τη Φάση των Ομίλων του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Αργεντινής.

Μετά τη απόσυρσή του από την ενεργό δράση, εντάχθηκε στο προπονητικό επιτελείο, αναλαμβάνοντας την Μπαρτσελόνα Β’. Το 1984 ίδρυσε μια σχολή ποδοσφαίρου, την «Escuela TARR» (από τα αρχικά των επιθέτων τους), με τους πρώην συμπαίκτες του Αντόνι Τόρες (Antoni Torres), Χουάν Μανουέλ Ασένσι (Juan Manuel Asensi) και Χοακίν Ρίφε (Joaquim Rife). Υπηρέτησε ως βοηθός προπονητή του Λουίς Αραγονιές (Luis Aragonés) την περίοδο 1987/88 και έγινε πρώτος, όταν αυτός απολύθηκε. Όταν ο Γιόχαν Κρόιφ διορίστηκε διάδοχος του Αραγονιές, έμεινε ως βοηθός προπονητή.

Όταν ο Κρόιφ, μανιώδης καπνιστής, χρειάστηκε επειγόντως να υποβληθεί σε εγχείρηση καρδιάς, ανέλαβε και πάλι προπονητής. Ήταν υπεύθυνος της ομάδας από τον Φεβρουάριο του 1991 μέχρι το τέλος της σεζόν και οδήγησε την Μπαρτσελόνα στον τίτλο του πρωταθλητή. Συνέχισε να είναι βοηθός του Κρόιφ όλη την εποχή της «Dream Team» που δημιούργησε ο Ολλανδός. Όταν ο Χοσέ Λουίς Νούνιεζ (Jose Luis Nuñez) απέλυσε τον Κρόιφ το 1996, έγινε πρώτος και πάλι. Αυτή του η απόφαση φέρεται ότι του κόστισε τη φιλία του με τον Κρόιφ. Όταν ήταν βοηθός του Μπόμπι Ρόμπσον (Bobby Robson) εργάστηκε ως σκάουτερ και δική του ανακάλυψη είναι ο Λιονέλ Μέσι (Lionel Messi). Το 1998 έφυγε για την Ιαπωνία και πέρασε μία σεζόν ως προπονητής της Γιοκοχάμα Μαρίνος, συνεργαζόμενος με τον Χούλιο Σαλίνας (Julio Salinas) και τον Αντόνι Γκοϊκοετσέα (Andoni Goikoetxea).

Όταν ο Λορέντσο Σέρα Φερέρ (Lorenzo Serra Ferrer) απολύθηκε από την Μπαρτσελόνα, στη διάρκεια της σεζόν 2000/01, ο Ρέσακ κλήθηκε για άλλη μια φορά. Ο μόνος στόχος που είχε απομείνει ήταν η συμμετοχή στο UEFA Champions League. Διαχειρίστηκε την ομάδα για τα τελευταία 7 παιχνίδια και στο τελευταίο παιχνίδι εναντίον της Βαλένθια, ο Ριβάλντο (Rivaldo) σκόραρε ένα εντυπωσιακό γκολ, που επέτρεψε στην ομάδα να τερματίσει 4^η στο πρωτάθλημα και να σφραγίσει το εισιτήριο. Αυτή η μικρή επιτυχία οδήγησε ώστε να διοριστεί ως προπονητής από τον Ζοάν Γκασπάρτ (Joan Gaspart) για τη σεζόν 2001/02.

Τερμάτισε 4^ος στη La Liga και έφτασε στα ημιτελικά του UEFA Champions League, σε μια σχετικά αποτυχημένη περίοδο για τον σύλλογο. Γνώρισε ήττες από τις 4^ης Κατηγορίας Φιγκουέρες και Μπαλαγκέρ, για το Κύπελλο και τον τελικό του Κόπα Καταλούνια, αντίστοιχα και μια ταπεινωτική ήττα με 3-1, συνολικά, από την Ρεάλ Μαδρίτης στα ημιτελικά του Champions League. Την επόμενη σεζόν αντικαταστάθηκε από τον Λουίς φαν Γκάαλ (Louis Van Gaal). Τον Ιούλιο του 2003 έληξε η μακρά συνεργασία του με τον σύλλογο.

PALMARES

Περίοδος: Σύλλογος, Συμμετοχές (Γκολ)

Εφηβική καριέρα

Rosés
1959–1965: Futbol Club Barcelona

Επαγγελματική καριέρα

1965–1967: Club Deportivo Condal, 22 (3)
1967–1981: Futbol Club Barcelona, 328 (81)

Σύνολο Καριέρας:350 (84)

Διεθνής

1965: Εθνική Παίδων Ισπανίας U-18, 2 (0)
1967–1970: Εθνική Ελπίδων Ισπανίας U-23, 7 (3)
1966: Ολυμπιακή Ομάδα Ισπανίας, 3 (0)
1969–1978: Ισπανία, 15 (2)

Προπονητική καριέρα

1982/83: Καταλονία (Νέων)
1983/84: Futbol Club Barcelona B (βοηθός)
1984–1987: Futbol Club Barcelona (Ακαδημία)
1987–1996: Futbol Club Barcelona (βοηθός)
1991: Futbol Club Barcelona (υπηρεσιακός)
1996–1998: Yokohama Flügels-Marinos
2001/02: Futbol Club Barcelona

Τίτλοι

Ως ποδοσφαιριστής

Με την Barcelona

Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης: 1978/79
Κύπελλο Διεθνών Εκθέσεων UEFA: 2 (1965/66, 1971)
Πρωτάθλημα Ισπανίας: 1973/74
Κύπελλο Ισπανίας: 4 (1967/68, 1970/71, 1977/78, 1980/81)

Ως προπονητής