Βλογημένος: Τζενάρο Γκατούζο

O Ιταλός αμυντικός μέσος Τζενάρο Γκατούζο (Gennaro Ivan "Rino" Gattuso), γεννήθηκε στις 9 Ιανουαρίου του 1978, στο Κοριλιάνο Καλάμπρο της Καλαβρίας, εκεί που ξεκινάει η σόλα για το "ιταλικό πόδι". Ως παίκτης, αγωνιζόταν κυρίως στο κέντρο ως αμυντικός μέσος, παρόλο που ήταν σε θέση να αγωνίζεται και στις πτέρυγες του κέντρου. Παρά το γεγονός ότι αρχικά έπαιξε για μικρότερες ιταλικές ομάδες όπως η Περούτζια και ηΣαλερνιτάνα, αλλά και για της Σκωτσέζικη Ρέιντζερς, έχει μείνει στο θυμικό των φιλάθλων για την 13χρονη θητεία του με τη Μίλαν στην Serie A, με την οποία κατέκτησε 2 φορές το Champions League, μια φορά το Κύπελλο Ιταλίας, καθώς επίσης και 2 φορές τον τίτλο της Serie A. Εκτός από αυτούς τους τίτλους, κέρδισε επίσης δύο ιταλικά και δύο ευρωπαϊκά SuperCups, αλλά και ένα Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων. Σε διεθνές επίπεδο, εκπροσώπησε την Ιταλία στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2000, σε 3 Παγκόσμια Κύπελλα, 2 Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα και ένα Κύπελλο Συνομοσπονδιών της FIFA.

Η εξαιρετική συνεργασία του στη μεσαία γραμμή με τον πλέι μέικερ Αντρέα Πίρλο (Andrea Pirlo), τόσο σε συλλογικό, όσο και σε διεθνές επίπεδο, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου από την Ιταλία το 2006, καθώς και στις εθνικές, ευρωπαϊκές και παγκόσμιες επιτυχίες της Μίλαν στα μέσα της δεκαετίας του 2000. Παρόλο που δεν ευλογήθηκε με αξιοσημείωτες τεχνικές ικανότητες, ο ρυθμός του, η δύναμη του και το πάθος που έβγαζε, συμπλήρωνε ιδανικά το δημιουργικό στυλ παιχνιδιού του Πίρλο, ενώ η ενέργεια, η (εκ φύσεως) επιθετικότητα, αλλά και το σκληρό ύφος του στο παιχνίδι, του επέτρεψαν να κάνει ένα όνομα ως ένας από τους καλύτερους παίκτες στον κόσμο στη θέση του. Εκτός από τις προαναφερόμενες ικανότητές του, ήταν επίσης γνωστός για την ανταγωνιστική φύση και τις ηγετικές ικανότητες του σε όλη τη σταδιοδρομία του, συχνά φορώντας το περιβραχιόνιο του αρχηγού για τη Μίλαν, ιδιαίτερα μετά από την αποχώρηση του Πάολο Μαλντίνι (Paolo Maldini). Ως προπονητής, έχει οδηγήσει την ελβετική Σιόν, που έκλεισε την ποδοσφαιρική του καριέρα, την Παλέρμο, τον ΟΦΗ, ενώ από τον Ιούνιο του 2016 ηγείται της Πίζα στη Serie B.

.Ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο στην Περούτζια από πολύ μικρή ηλικία, στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και μόλις στα 19 του αποφάσισε να μετακομίσει στη Σκωτία και τους Ρέιντζερς (1997), όντας προσωπική επιλογή του τότε προπονητή της ομάδας, Γουόλτερ Σμιθ (Walter Smith). Λίγους μήνες αργότερα όμως, ο Σμιθ απομακρύνθηκε από τον πάγκο και ο Ντικ Άντβοκαατ (Dick Advocaat) που τον αντικατέστησε δεν είχε την ίδια γνώμη για τον Γκατούζο με τον προκάτοχό του. Τον χρησιμοποιούσε ως δεξί μπακ, ο Ιταλός δεν μπορούσε να αποδώσει στη συγκεκριμένη θέση κι έτσι πήρε την απόφαση να επιστρέψει και πάλι στα πάτρια εδάφη. Η Σαλερνιτάνα που μόλις είχε ανέβει στη Serie A δαπάνησε περίπου € 5.500.000 ευρώ για να τον κάνει δικό της το καλοκαίρι του 1998. Εκεί πήρε αμέσως θέση βασικού, έπαιξε ως αμυντικό χαφ και παρά το γεγονός πως δεν κατάφερε να βοηθήσει την ομάδα να παραμείνει στην κατηγορία, ξεχώρισε με τις εμφανίσεις του.

Αυτό έκανε την Μίλαν να τον αποκτήσει χωρίς δεύτερη σκέψη στο τέλος της σεζόν για ένα ποσό που άγγιζε τα € 8.000.000 ευρώ. Εκεί βρήκε την Ιθάκη του καθώς έμεινε για 13 ολόκληρα χρόνια, καταφέρνοντας να γίνει σύνθημα στα χείλη των φιλάθλων των "ροσονέρι". Μπορεί η τεχνική του να μην ήταν εφάμιλλη με άλλων ποδοσφαιριστών στο ρόστερ της Μίλαν, όμως ο Γκατούζο δεν έχανε την θέση του στη βασική ενδεκάδα. Η ενέργεια, το πάθος, η αυταπάρνηση, η επιθετικότητα, το μαρκάρισμα, η γρήγορη αντίληψη, η αντοχή και το δυνατό του σουτ ήταν τα στοιχεία που τον έκαναν να ξεχωρίσει. Ποτέ δεν το έβαζε κάτω. Ακόμη και μετά από μια χαμένη "μονομαχία" έσκυβε το κεφάλι και συνέχιζε να κυνηγάει το φάση. Αυτά τα χαρακτηριστικά τον έκαναν στην εποχή του έναν από τους καλύτερους αμυντικούς μέσους του πλανήτη.

Στη Μίλαν άφησε ιστορία το δίδυμο στο κέντρο με τον Αντρέα Πίρλο. Ο Γκατούζο κάλυπτε τους χώρους και ήταν αφοσιωμένος στα αμυντικά καθήκοντα, δίνοντας έτσι την ελευθερία στον Ιταλό "μαέστρο" να "φτιάχνει" παιχνίδι και να ανεβαίνει πιο ψηλά. Οι χρονιές που έκανε στο Μιλάνο ήταν όλες "γεμάτες", ενώ κατάφερε να κερδίσει σχεδόν τα πάντα: 2 πρωταθλήματα (2003/04, 2010/11), 2 Champions League (2002/03, 2006/07), 2 Ευρωπαϊκά Σούπερ Καπ (2003, 2007), 1 Κύπελλο Ιταλίας (2003), ένα Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων (2007). Στις 9 Σεπτεμβρίου του 2011 η μοίρα έπαιξε ένα άσχημο παιχνίδι στον Τζενάρο Γκατούζο. Η Μίλαν αντιμετώπιζε τη Λάτσιο και ο "Ρίνο" που είχε ξεκινήσει βασικός στο συγκεκριμένο ματς, αναγκάστηκε να βγει αλλαγή στο 20ο λεπτό μετά από σύγκρουσή του με τον συμπαίκτη του, Αλεσάντρο Νέστα, η οποία του προκάλεσε δυσκολία στην όραση.

Αν και αρχικά δεν φάνηκε να έχει κάτι σοβαρό, ωστόσο λίγο αργότερα διαγνώστηκε δυσλειτουργία των κρανιακών νεύρων που ελέγχουν την κίνηση των ματιών και η οποία είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί. Συνεπώς έπασχε από διπλωπία, βλέποντας τα πάντα γύρω του διπλά και χρειάστηκε να υποβληθεί σε επέμβαση. Η καριέρα του έμοιαζε σχεδόν βέβαιο ότι θα τελειώσει άδοξα μετά από αυτόν τον τραυματισμό, αλλά ο Γκατούζο δεν το έβαλε κάτω. Κατάφερε να το ξεπεράσει κι αυτό, όμως στη Μίλαν δεν μπορούσε να παραμείνει. Οι πολλοί μήνες αποχής του και το μεγάλο του συμβόλαιο τον έφεραν στην πόρτα της εξόδου, αλλά το να σταματήσει το ποδόσφαιρο δεν το άντεχε. Στα 33 του λοιπόν το καλοκαίρι του 2012 μετακόμισε στην ελβετική Σιόν, όπου αρχικά αγωνίστηκε σαν ποδοσφαιριστής, ενώ το Φεβρουάριο του 2013 ανέλαβε τις τύχες της σαν προπονητής, κάνοντας δειλά-δειλά τα πρώτα του βήματα.

Έχει αγωνιστεί με τις μικρές εθνικές ιταλικές ομάδες (κάτω των 18 ετών και κάτω των 21 ετών). Με την Εθνική ανδρών της Ιταλίας έχει αγωνιστεί σε όλες της μεγάλες διοργανώσεις, σε 3 Παγκόσμια Κύπελλα (2002, 2006, 2010), κατακτώντας τον τίτλο στη διοργάνωση του 2006, σε 2 Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα (2004, 2008) και στο Κύπελλο Συνομοσπονδιών της FIFA το 2009. Συνολικά έχει 73 διεθνείς συμμετοχές, κάνοντας ντεμπούτο στις 23 Φεβρουαρίου του 2000, σε μια φιλική νίκη 1-0 επί της Σουηδίας. Σημείωσε το μοναδικό διεθνές τέρμα του, στις 15 Νοεμβρίου της ίδιας χρονιάς, σε μια φιλική νίκη με 1-0 επί της Αγγλίας.

Στην Σιόν δεν έμεινε για πολύ αφού τρεις μήνες μετά την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας απολύθηκε λόγω των κακών αποτελεσμάτων της ομάδας. Γρήγορα όμως βρήκε το νέο του σταθμό με την ιταλική Παλέρμο να τον εμπιστεύεται τον Ιούνιο, προκειμένου η ομάδα να κερδίσει την άνοδό της στη Serie A. Μετά από μόλις έξι παιχνίδια στον πάγκο της, στα οποία πέτυχε δύο νίκες, ο Γκατούζο απολύθηκε! Η παραμονή του στην Παλέρμο δηλαδή κράτησε μόλις τρεις μήνες, όσο είχε μείνει και στη Σιόν. Αφού έμεινε για αρκετούς μήνες ελεύθερος, στις 4 Ιουνίου του 2014 ο ΟΦΗ έκανε το "μπαμ" και τον έφερε στην Κρήτη. Παρά τα οικονομικά της προβλήματα η ομάδα κατάφερε να πείσει τον τρελοΙταλό πως μπορεί να κάνει το κάτι παραπάνω και να μακροημερεύσει στο σύλλογο. Άλλωστε το εκρηκτικό του ταπεραμέντο ταίριαζε απόλυτα με τον ΟΦΗ και γενικά την Κρήτη. Ο κόσμος ενθουσιάστηκε, κυρίως λόγω του ονόματός του σαν παίκτης κι όχι εξαιτίας του βιογραφικού του ως προπονητής.

Τα αποτελέσματα του Γκατούζο όμως δεν ήταν θετικά, η ομάδα βρισκόταν στο χείλος του γκρεμού λόγω οικονομικών προβλημάτων κι έτσι ο Ιταλός στις 26 Οκτωβρίου του 2014 υπέβαλε την παραίτησή του. Μια παραίτηση όμως που πήρε τελικά πίσω λίγο αργότερα, μετά την παρότρυνση των φιλάθλων της ομάδας να συνεχίσει. Το γυαλί όμως είχε ραγίσει κι έτσι στις 30 του Δεκέμβρη αποχώρησε οριστικά από την Κρήτη. Από τον Ιούνιο του 2016 ηγείται της Πίζα στην ιταλική Serie B.

Πάντως έχει κι άλλες ασχολίες εκτός ποδοσφαίρου, μιας και έχει ανοίξει από το 2010 ένα εστιατόριο με θαλασσινά στη γενέτειρά του, το Κοριλιάνο Καλάμπρο. «Μπορεί να ακούγεται αστείο, αλλά ήταν για εμένα ένα όνειρο ζωής», είχε πει στα εγκαίνια του μαγαζιού. Ο Τζενάρο Γκατούζο ποτέ δεν ήταν ένας συνηθισμένος ποδοσφαιριστής. Ήταν από εκείνους που είτε θα τους λάτρευες, είτε θα τους μισούσες. Έτσι είναι και στην προπονητική του καριέρα, αλλά και στην προσωπική του ζωή. Είναι αληθινός και δεν μάσησε ποτέ τα λόγια του ή τι πράξεις του. Ακόμη κι όταν ήξερε πως αυτές θα στρέφονταν εις βάρος του. Σε αρκετές περιπτώσεις της ποδοσφαιρικής του καριέρας ξεπέρασε τα όρια, παρασυρόμενος από το υπέρμετρο πάθος του.

Το 2003 έναν αγώνα με τον Άγιαξ για το Tσάμπιονς Λίγκ καταδιωκόμενος από τον Ζλάταν Ιμπραίμοβιτς σε μια φάση, γύρισε και τον χτύπησε στο πρόσωπο.

Το 2005 σε αγώνα με την Σάλκε πήγε προκλητικά μπροστά στον Πόουλσεν και του έκανε χειρονομίες χλευάζοντας τον. Ακολούθησαν στιγμές Σαλούν.

Το 2011 και πάλι σε ευρωπαϊκό παιχνίδι έσπρωξε τον βοηθό προπονητή της Τότεναμ Τζόε Τζόρνταν και είτε το πιστεύετε είτε όχι, πάλι έγινε χαμός! Για την ιστορία να σας πούμε πως ο Ιταλός παραδέχθηκε το λάθος του, ενώ το ίδιο έπραξε και ο Τζόρνταν που ανέφερε αργότερα πως τον προκάλεσε χωρίς λόγο.

Η ”Κορυφαία” στιγμή στην καρίερα του όμως, ήταν στις 2 Δεκεμβρίου του 2012 όταν και αγωνιζόμενος με τα χρώματα της Σιόν, ζήτησε τα ρέστα από τον διαιτητή της συνάντησης Νικολάϊ Χάνι, παίρνοντας του από το χέρι την κίτρινη κάρτα, υποδεικνύοντας του να την δείξει σε έναν από τους αντιπάλους. Μαντέψτε τελικά ποιος την έφαγε την κάρτα.