Βλογημένος: Λευτέρης Πουπάκης

Ο Έλληνας τερματοφύλακας Λευτέρης Πουπάκης, γεννήθηκε στις 28 Δεκεμβρίου 1946, στο Πέραμα Μυλοπόταμου του Νομού Ρεθύμνης. Με τον Ολυμπιακό έπαιξε σε 116 αγώνες και πανηγύρισε 3 πρωταθλήματα, 1 Κύπελλο Ελλάδας και 1 νταμπλ. Φόρεσε και τη φανέλα του Παναθηναϊκού, όπου έκανε μια μόνο συμμετοχή. Αγωνίστηκε 6 φορές με τη φανέλα της Εθνικής Ελλάδος και ήταν μέλος της ομάδας που πήρε μέρος στους τελικούς του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 1980 στην Ιταλία.

Ξεκίνησε από την ερασιτεχνική ομάδα του Φοίβου Νέου Κόσμου (ο μετέπειτα Θρίαμβος) και σε ηλικία 21 ετών αποκτήθηκε από το Αιγάλεω. Το καλοκαίρι του 1973 μετεγγράφηκε μαζί με τον Μπάμπη Σταυρόπουλο, επίσης ποδοσφαιριστή της αθηναϊκής ομάδας, στον Ολυμπιακό, όπου αποτέλεσε «δίδυμο» τερματοφυλάκων μαζί με τον Παναγιώτη Κελεσίδη, έως το 1978 οπότε και υπέγραψε στον ΟΦΗ.

Το 1981 τον απέκτησε ο Παναθηναϊκός, όμως μετά από ένα χρόνο, το 1982 επέστρεψε στην ομάδα του Ολυμπιακού, για τη σεζόν 1982/83, ως αναπληρωματικός του Νίκου Σαργκάνη. Την περίοδο 1984/85 αγωνίστηκε στον Απόλλωνα Αθηνών, όπου και έκλεισε την πολυετή του καριέρα σε ηλικία 40 ετών!

Αγωνίστηκε με την Εθνική Νέων στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα 1968 και με την εθνική ενόπλων πήρε την 3η θέση στο Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου Ενόπλων 1972. Από τις 7 Απριλίου του 1971, υπήρξε διεθνής για 6 φορές με την Εθνική Ελλάδος και ήταν μέλος της ομάδας στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 1980 στην Ιταλία, την περίοδο όπου αγωνιζόταν στον ΟΦΗ. Αγωνίστηκε στον αγώνα με την Δυτική Γερμανία (0-0)

Παρακάτω είναι μια προσωπικήσυνέντευξη του ιδίου στον δημοσιογράφο της «Ελευθεροτυπίας» ΔΗΜ. ΧΡΙΣΤΟΦΙΔΕΛΛΗ,την Τετάρτη 30 Απριλίου του 2014.

«Αν και γεννήθηκα λίγο έξω από το Ρέθυμνο, η πρώτη μου ομάδα ήταν ο Φοίβος Νέου Κόσμου, ο σημερινός Θρίαμβος, καθώς είχαμε μετακομίσει οικογενειακώς στην Αθήνα.

Πήγα σε ηλικία 15 ετών (1961) και στην αρχή έπαιζα έξω δεξιά. Ημουν γρήγορος, με ευχέρεια στο σκοράρισμα και μου άρεσε πολύ. Κάποια στιγμή ξεμείναμε από τερματοφύλακες λόγω τραυματισμών και ο προπονητής μου, ο παλιός παίκτης του Παναθηναϊκού Γιάννης Σαραντάκης, μου είπε να βάλω τα γάντια και να παίξω. "Δεν μου αρέσει, δεν θέλω" του απάντησα, καθώς ήθελα να τρέχω, να συμμετέχω στο παιχνίδι, έβαζα και γκολ, αλλά εκείνος επέμεινε. Αργότερα, κατάλαβα ότι και ο γκολκίπερ μπορεί να δώσει πολλά, με μία καθοριστική απόκρουση.

Στο Αιγάλεω πήγα το 1966 και εκεί απογειώθηκε η καριέρα μου. Εκανα πολύ καλές εμφανίσεις και παρά τις πιέσεις που δέχονταν η διοίκηση του Αιγάλεω να με παραχωρήσει, παρέμενε ανένδοτη. Την περίοδο που αγωνιζόμουν στην Εθνική Ελπίδων είχαμε πάει να παίξουμε στη Γαλλία, με είδαν οι άνθρωποι της Λιόν, με ζήτησαν αλλά σκεφτόμουν την οικογένειά μου και δεν έκανα το βήμα να παίξω στο εξωτερικό. Το μετάνιωσα, βέβαια, αλλά...

Το 1973 πήρα μετεγγραφή στον Ολυμπιακό με κινηματογραφικό τρόπο. Παρά το στενό μαρκάρισμα του Παναθηναϊκού, που ήθελε εμένα και τον Μπάμπη Σταυρόπουλο που ήμασταν μαζί στο Αιγάλεω, πήγαμε στον Ολυμπιακό. Μας φώναξε ο Νίκος Γουλανδρής στο σπίτι του, το πήρε εγωιστικά, δεν τον ενδιέφερε το κόστος και έπειτα από προσπάθειες καταλήξαμε και οι δύο στον Ολυμπιακό. Μόνο για τη μετεγγραφή τη δική μου, το Αιγάλεω πήρε 10 εκατομμύρια δραχμές και 6 παίκτες, δηλαδή μισή ομάδα. Απίστευτα χρήματα για εκείνη την εποχή, συν τους παίκτες που δόθηκαν.

Ο Γουλανδρής ήταν ένας φανταστικός άνθρωπος. Ηθελε το καλύτερο, κάθε φορά ζητούσε το παραπάνω από την ομάδα. Γι' αυτό και, εκτός από τις κατακτήσεις τίτλων, κάναμε τα εντυπωσιακά ρεκόρ, όπως τα 103 γκολ σε μια σεζόν. Ο Ολυμπιακός διέθετε 26 διεθνείς παίκτες. Μάλιστα, είναι σπάνιο δύο τερματοφύλακες από την ίδια ομάδα να είναι μαζί και στην Εθνική, κι αυτό συνέβαινε με τον Κελεσίδη και εμένα.

Εμεινα στον Ολυμπιακό μέχρι το '78, μετά την αποχώρηση του Γουλανδρή η ομάδα είχε κάποια προβλήματα, ένιωσα ότι είχα παραγκωνιστεί, είχα και επαγγελματικές δουλειές στην Κρήτη καθώς έφτιαχνα ένα ξενοδοχείο και έφυγα για τον ΟΦΗ. Ο Ολυμπιακός δεν ήθελε να με δώσει, γιατί μπήκε στη μέση και ο Παναθηναϊκός, αλλά είχα δώσει το λόγο μου στον ΟΦΗ και τον κράτησα.

Στον Παναθηναϊκό πήγα το 1981 καθώς με ήθελε ο Γιώργος Βαρδινογιάννης και ο Λάκης Πετρόπουλος, που τον είχα προπονητή νωρίτερα στον Ολυμπιακό. Μετά από λίγους μήνες ζήτησα να φύγω. Πήρα τηλέφωνο τον Μιλτιάδη Μαρινάκη, πατέρα του νυν προέδρου του Ολυμπιακού, Βαγγέλη, και του είπα, "αν με θέλει ο Παναγούλιας, επιστρέφω". Μετά από δύο λεπτά με πήρε ο Αλκέτας έτσι ξεκίνησε η ιστορία για την επιστροφή μου στην ομάδα. Δεν ήταν εύκολο. Επισκέφτηκα τον Βαρδή Βαρδινογιάννη στο γραφείο του, γιατί είχα συμβόλαιο με τον Παναθηναϊκό, του εξήγησα κάποια πράγματα, με κατάλαβε και, αν δεν κάνω λάθος, ο Σταύρος Νταϊφάς έδωσε 3 εκατομμύρια δραχμές και έτσι ξαναγύρισα στον Ολυμπιακό το '82 σε ηλικία 36 ετών, αποτελώντας δίδυμο με τον Σαργκάνη. Το 1983 συνέχισα στον Απόλλωνα Αθηνών, στον οποίο και έκλεισα την καριέρα μου. Ημουν πια 42 ετών.

Νιώθω ευλογημένος που έπαιξα στην Εθνική ομάδα και στον Ολυμπιακό. Για μένα, ο Φοίβος ήταν η μάνα, το Αιγάλεω ο πατέρας, ο Ολυμπιακός ο μεγάλος αδερφός στον οποίο έχω αδυναμία και ακολουθούν οι υπόλοιποι».