Ο Ιταλός τερματοφύλακας Τζιανπιέρο Κόμπι (Gianpiero Combi) γεννήθηκε στις 20 Νοεμβρίου του 1902, στο Τορίνο. Πέρασε ολόκληρη την συλλογική του καριέρα στη Γιουβέντους, με την οποία κατέκτησε 5 τίτλους ιταλικού πρωταθλήματος. Σε διεθνές επίπεδο, κέρδισε το Παγκόσμιο Κύπελλο το 1934 με την ιταλική εθνική ομάδα, δύο Διεθνή Κύπελλα Κεντρικής Ευρώπης, το 1930 και το 1935, καθώς και ένα Ολυμπιακό χάλκινο μετάλλιο το 1928. Θεωρήθηκε ως ένας από τους Καλύτερους Τερματοφύλακες στον κόσμο κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930, παράλληλα με τον Ισπανό Ρικάρντο Θαμόρα (Ricardo Zamora) και Τσεχοσλοβάκο Φράντσισεκ Πλάνιτσκα (František Plánička), και παράλληλα ως ένας από τους Κορυφαίους Ιταλούς Όλων των Εποχών.
Ξεκίνησε το 1921 και αγωνίστηκε σ’ όλη του την καριέρα, έως το 1934, για την Γιουβέντους κι έμεινε στην ιστορία για τις ριψοκίνδυνες επεμβάσεις του! Έκανε το ντεμπούτο του στην ιταλική Serie A, στις 5 Φεβρουαρίου του 1922, σ’ έναν αγώνα εναντίον της Μίλαν. Παίζοντας για τους «μπιανκονέρι», κατέκτησε 5 τίτλους πρωταθλητή! Αυτόν του 1926, έχοντας δεχτεί μόλις 18 γκολ κατά τη διάρκεια της σεζόν και αυτούς των 1931, 1932, 1933 και 1934, ως μέρος του πρώτης χρυσής εποχής του συλλόγου, με το ρεκόρ των πέντε σερί πρωταθλημάτων, ένα κατόρθωμα που έχει την δικιά του θέση στην ιστορία του μεγάλου τορινέζικου συλλόγου, γνωστό ως «Il Quinquennio d'Oro» (Η Χρυσή πενταετία)!
Μαζί με τον Βιρτζίνιο Ροζέτα (Virginio Rosetta) και τον Ουμπέρτο Καλιγκάρις (Umberto Caligaris), είχαν σχηματίσει ένα εκπληκτικό αμυντικό τείχος, γνωστό στην Ιταλία ως το «Trio Combi-Rosetta-Caligaris» τόσο για την Γιουβέντους, όσο και για την ιταλική εθνική ομάδα. Έπαιξε τον τελευταίο αγώνα του στη Serie A, στις 15 Απριλίου του 1934, στη νίκη με 2-1 επί της Μπρέσια. Συνολικά, ο Κόμπι, έπαιξε για 13 σεζόν με την Γιουβέντους, υπερασπιζόμενος την εστία της, σε 348 αγώνες της Serie A και σε ακόμα 16 παιχνίδια στο Κύπελλο της Κεντρικής Ευρώπης, μια διεθνή διασυλλογική διοργάνωση, που η Γιουβέντους έπαιξε για 4 συνεχείς σεζόν (1932-1935) στα ημιτελικά, με τον ίδιο να κατέχει το περισσότερων εμφανίσεων από έναν τερματοφύλακα για τον σύλλογο. Το ρεκόρ του άντεξε για περισσότερα από 40 χρόνια, όταν και το κατέρριψε, τη δεκαετία του 1970, ο Ντίνο Τζοφ (Dino Zoff) με 476 παιχνίδια και στη συνέχεια, τη δεκαετία του 1980, ο Στέφανο Τακόνι (Stefano Tacconi) με 377 παιχνίδια και στη σύγχρονη εποχή ο Τζιανλουίτζι Μπουφόν (Gianluigi Buffon).
Ο πρώτος αγώνας του για την ιταλική εθνική ομάδα, ήταν στη Βουδαπέστη, σε ηλικία 21 ετών, στις 6 Απριλίου του 1924, σε μια βαριά ήττα 1-7 από την Ουγγαρία. Επέστρεψε ένα χρόνο και 7 παιχνίδια αργότερα, όταν η Τεχνική Επιτροπή, που διαχειριζόταν τις τύχες της εθνικής ομάδας, τον επέλεξε να παίξει εναντίον της Γαλλίας στο Τορίνο στις 22 Μαρτίου του 1925. Αυτός ο αγώνας παίχτηκε στο Στάδιο Κόρσο Μαρσίλια και αυτή τη φορά το μεγάλο σκορ ήταν υπέρ των «ατζούρι», μια νίκη της 7-0. Μετά από αυτό το ματς ο Κόμπι ποτέ δεν κοίταξε πίσω και για τα επόμενα δέκα χρόνια ήταν εξαιρετικά σπάνιο ένας άλλος τερματοφύλακας να υπερασπίζεται την ιταλική εστία. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1928 κέρδισε το Χάλκινο Μετάλλιο. Ακολούθησε η κατάκτηση του Διεθνούς Κυπέλλου Κεντρικής Ευρώπης, ουσιαστικά του προδρόμου του Κυπέλλου Εθνών Ευρώπης. Έκανε το ντεμπούτο του ως Αρχηγός της Ιταλίας στο 33ο παιχνίδι του, στις 15 Νοεμβρίου του 1931.
Είδε το όνειρο της συμμετοχής στο Μουντιάλ του 1934 να απομακρύνεται όταν τραυματίστηκε λίγους μήνες πριν τη σέντρα της διοργάνωσης. Γύρω στις αρχές του 1934, o 31-χρονος Κόμπι ετοιμαζόταν να αποσυρθεί από το ποδόσφαιρο. Σε αυτή την περίοδο, που ήταν στη πορεία για τον 5ο τίτλο του στο ιταλικό πρωτάθλημα με τη Γιουβέντους, είχε παίξει περισσότερα από 40 παιχνίδια για την εθνική ομάδα. Ένας νέος πολλά υποσχόμενος νεαρός τερματοφύλακας είχε εμφανιστεί στο προσκήνιο, ο Κάρλο Τσερεσόλι (Carlo Ceresoli), ο οποίος έπαιξε για την Ίντερ. Στο ντεμπούτο του ο Τσερεσόλι είχε βοηθήσει την εθνική ομάδα να προκριθεί στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1934, που πραγματοποιήθηκε στην Ιταλία εκείνο το καλοκαίρι, αποκλείοντας την Ελλάδα στο Μιλάνο με μια νίκη 4-0. Ωστόσο, ο προπονητής της εθνικής, ο Βιτόριο Πότσο (Vittorio Pozzo) τον συμπεριέλαβε στην ιταλική ομάδα, συμβουλεύοντάς τον να αναβάλει την απόσυρσή του μέχρι το τέλος του τουρνουά, καθώς η εμπειρία του θα μπορούσε να είναι μια μεγάλη βοήθεια. Κατά τη διάρκεια μιας προπόνησης λίγες εβδομάδες πριν από την έναρξη του τουρνουά, ένα σουτ του Πιέτρο Αρκάρι (Pietro Arcari) έσπασε το χέρι του Τσερεσόλι! Αυτό, τον ανάγκασε να χάσει το Παγκόσμιο Κύπελλο και ο Κόμπι βρέθηκε και πάλι ως κορυφαίος τερματοφύλακας στην Ιταλία.
Ο πρώτος αγώνας ήταν στις 27 Μαΐου του 1934, όταν η Ιταλία έπαιξε στον πρώτο γύρο του Παγκοσμίου Κυπέλλου στο Στάδιο Nazionale στη Ρώμη εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών. Οι «ατζούρι» νικήσαν τους αντιπάλους τους με 7-1, μια νίκη που ήλθε από ένα χατ τρικ του Άντζελο Σκιάβιο (Angelo Schiavio), δυο γκολ του Ραϊμούντο Όρσι (Raimundo Orsi) και από ένα γκολ του Τζιοβάνι Φεράρι (Giovanni Ferrari) και του Τζιουζέπε Μεάτσα (Giuseppe Meazza). Στα προημιτελικά οι Ιταλοί συνάντησαν την Ισπανία, οι οποίοι οδηγούνταν από έναν άλλο μεγάλο τερματοφύλακα της εποχής, τον Ρικάρντο Θαμόρα. Το παιχνίδι έγινε στις 31 Μαΐου του 1934 στο Στάδιο Comunale "Giovanni Berta" της Φλωρεντίας. Το παιχνίδι ήταν πολύ δύσκολο, αφού κυριάρχησε η ταχύτητα και η δύναμη και από τις δύο ομάδες και τελείωσε με ισοπαλία 1-1 μετά από παράταση. Στον επαναληπτικό που παίχτηκε την επόμενη ημέρα, η Ιταλία άλλαξε 4 παίκτες και την Ισπανία 7, με την Ιταλία τελικά να κερδίζει με 1-0 ύστερα από ένα γκολ του Μεάτσα.
Στον ημιτελικό, αντίπαλοί τους ήταν η αυστριακή «Wunderteam» (Βούντερτιμ), η ομάδα που είχε κερδίσει τους Ιταλούς 4-2 στο Τορίνο 4 μήνες νωρίτερα. Ο αγώνας παίχτηκε στο “Stadio Calcistico San Siro” του Μιλάνου, στις 3 Ιουνίου και οι «ατζούρι» κέρδισαν με 1-0 με ένα γκολ από τον Ενρίκο Γκουαΐτα (Enrico Guaita). Ο Κόμπι έπαιξε καθοριστικό ρόλο όταν έκανε δύο θαυματουργές αποκρούσεις για να κρατήσει το σκορ υπέρ της Ιταλίας μέχρι το τέλος. Ο τελικός πραγματοποιήθηκε στη Ρώμη στις 10 Ιουνίου του 1934 κατά της Τσεχοσλοβακίας. Το πρώτο ημίχρονο τελείωσε χωρίς γκολ, αλλά στο 71ο λεπτό, ενάντια σε όλες τις πιθανότητες, ο Αντονίν Πουτς (Antonin Puč) κατάφερε να νικήσει τον Ιταλό τερματοφύλακα. Δέκα λεπτά αργότερα ισοφάρισε ο ‘Όρσι και το παιχνίδι πήγε στην παράταση. Με τη βοήθεια ενός θορυβώδους κοινού, τόσο που ο προπονητής Βιτόριο Πότσο έπρεπε να τρέχει συνεχώς κατά μήκος του γηπέδου, έτσι ώστε οι παίκτες του να μπορούν να ακούσουν τις οδηγίες του, η Ιταλία κέρδισε τον αγώνα με ένα γκολ του Σκιάβιο και στέφθηκαν Παγκόσμιοι Πρωταθλητές. Ο Τζιανπιέρο Κόμπι, ο οποίος έπαιξε 510 λεπτά και δέχτηκε 3 γκολ ως αρχηγός της ομάδας, έλαβε το τρόπαιο Ζιλ Ριμέ από τον Ιταλό δικτάτορα Μπενίτο Μουσολίνι.
Ένα χρόνο αργότερα, το Νοέμβριο του 1935, έπαιξε μόνο 5 από τους 8 αγώνες στο Διεθνές Κύπελλο και παρά την απουσία του, η ιταλική ομάδα κέρδισε το τρόπαιο. Συμμετείχε σε 47 αγώνες για την ιταλική εθνική ομάδα, στους 5 από αυτούς ως αρχηγός. Αν και είχε σταματήσει να παίζει ποδόσφαιρο, το πάθος του για το άθλημα παρέμεινε σε ολόκληρη τη υπόλοιπη ζωή του και ο ίδιος κατείχε μια σειρά από ανεπίσημες θέσεις στη Γιουβέντους. Πρόσφερε συμβουλές στο τεχνικό προσωπικό και επίσης υπηρέτησε ως σκάουτερ του συλλόγου. Το 1951 η Ιταλική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία του πρόσφερε την εργασία των τεχνικού επιτρόπου για την ιταλική εθνική ομάδα. Οδήγησε την εθνική ομάδα για 7 μήνες, από τις 8 Απριλίου έως τις 25 Νοεμβρίου του 1951, διάστημα στο οποίο η ιταλική ομάδα έπαιξε 5 παιχνίδια χωρίς ήττα. Κέρδισαν 4-1 την Πορτογαλία και τη Γαλλία και ήλθαν ισόπαλοι με τη Γιουγκοσλαβίας (0-0), τη Σουηδία (1-1) και την Ελβετία (1-1).
- Είναι μαζί με τον Φράντσισεκ Πλάνιτσκα οι μόνοι τερματοφύλακες-αρχηγοί σε τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου.
- Μαζί με το Ντίνο Τζοφ (1982) και τον Ίκερ Κασίγιας (2010) είναι οι μόνοι τερματοφύλακες-αρχηγοί ομάδων που κατέκτησαν το Παγκόσμιο Κύπελλο.
- Ήταν ο πρώτος Ιταλός τερματοφύλακας που κατέκτησε τέσσερα πρωταθλήματα στη σειρά.
- Κράτησε ανέπαφη την εστία του για 934 συνεχόμενα λεπτά στη σεζόν 1925/26, το οποίο ήταν ένα ρεκόρ στο ιταλική πρωτάθλημα, μέχρι να βελτιωθεί από τον Τζιανλουίτζι Μπουφόν, ο οποίος πήγε αήττητη για 974 λεπτά κατά τη διάρκεια του 2015-16 Serie A σεζόν .
O Τζιανπιέρο Κόμπι πέθανε στην Ιμπέρια στις 12 Αυγούστου του 1956, σε ηλικία 53 ετών.
PALMARES
Περίοδος: Σύλλογος, Συμμετοχές (Γκολ)
Επαγγελματική καριέρα
- 1921-1934: Juventus Football Club, 367 (0)
Διεθνής
- 1924-1934: Ιταλία, 47 (0)
Τίτλοι
Συλλογικοί
- Πρωτάθλημα Ιταλίας: 5 (1925/26, 1930/31, 1931/32, 1932/33, 1933/34)
Διεθνείς
- Διεθνές Κύπελλο Κεντρικής Ευρώπης: 2 (1930, 1935)
- Παγκόσμιο Κύπελλο: 1934
