Βλογημένος: Ματίας Ζάμερ

O (Ανατολικο) Γερμανός αμυντικός μέσος ή και λίμπερο Ματίας Ζάμερ (Matthias Sammer), γεννήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου του 1967, στη Δρέσδη, την πρωτεύουσα της Σαξονίας, σε μια κοιλάδα του ποταμού Έλβα, κοντά στα σύνορα με την Τσεχία. Μπήκε στα τμήματα υποδομής της Διναμό Δρέσδης σε ηλικία 9 ετών το 1976 και έκανε το ντεμπούτο του για την πρώτη ομάδα τη σεζόν 1985/86, παίζοντας ως επιθετικός. Έχοντας κατακτήσει 2 πρωταθλήματα και ένα Κύπελλο Ανατολικής Γερμανίας, με την ενοποίηση, το καλοκαίρι του 1990, εντάχθηκε στην Στουτγάρδη στην Μπουντεσλίγκα, βοηθώντας τους Βοημούς να γίνουν οι πρώτοι πρωταθλητές μετά την επανένωση της Γερμανίας. Εντάχθηκε στην Ίντερ για τη σεζόν 1992/93, αλλά μη καταφέρνοντας να προσαρμοστεί στον ιταλικό τρόπο ζωής, επέστρεψε στη Γερμανία τον Ιανουάριο του 1993, για λογαριασμό της Ντόρτμουντ. Κατέκτησε 2 φορές την γερμανική Μπουντεσλίγκα και το γερμανικό Σούπερ Καπ, το Τσάμπιονς Λιγκ του 1997 και το Διηπειρωτικό Κύπελλο της ίδιας χρονιάς και σε προσωπικό επίπεδο, κέρδισε την Χρυσή Μπάλα ως ο Ευρωπαίος Ποδοσφαιριστής της Χρονιάς το 1996. Με τη εθνική ομάδα της Γερμανίας κατέκτησε το Euro του 1996, όπου ονομάστηκε ως ο Καλύτερος Παίκτης του τουρνουά και αποσύρθηκε με 74 συνολικά διεθνείς συμμετοχές, 23 για την Ανατολική Γερμανία και 51 για την (ενοποιημένη) Γερμανία. Με τον Ζάμερ ως προπονητή, η Ντόρτμουντ κατέκτησε την γερμανική Μπουντεσλίγκα το 2002.

Ξεκίνησε την καριέρα από τα εφηβικά τμήματα στον σύλλογο της γενέτειράς του, την Ντιναμό Δρέσδης στην ηλικία των 5 μόλις ετών και από τη στιγμή που έδειχνε να διαθέτει το χάρισμα του ποδοσφαιριστή, ένας ήταν ο πρώτος του μεγάλος στόχος. Να αγωνιστεί στη πρώτη ομάδα της Ντιναμό. Ήταν η αγαπημένη ομάδα του πατέρα του, του Κου Κλάους, ο οποίος είχε διατελέσει προπονητής της ομάδας. Το 1985 μάλιστα με αυτόν ως πρώτο προπονητή, προβιβάστηκε στην ανδρική ομάδα. Παίζοντας στην αρχή ως επιθετικός, σημείωσε 8 γκολ στην πρώτη του σεζόν, με την Ντιναμό να τερματίζει 5η στην ανατολικογερμανική Ομπερλίγκα. Μετά τη μετακίνηση του στην αριστερή πτέρυγα την επόμενη σεζόν, υπό τον νέο προπονητή Εντουάρντ Γκάγιερ (Eduard Geyer), βρήκε τελικά τη θέση του ως κεντρικός μέσος κατά τη διάρκεια της σεζόν 1987/88. Την περίοδο 1988/89, ήταν μέλος της ομάδας που κατέκτησε το πρωτάθλημα της Ανατολικής Γερμανίας, ενώ την ίδια περίοδο έφθασε και στον ημιτελικό του κυπέλλου UEFA, όπου αποκλέιστηκε από τη Στουτγάρδη. Την επόμενη χρονιά, το 1990, υπερασπίστηκε τον τίτλο του πρωταθλητή, κατακτώντας επίσης και το Κύπελλο Ανατολικής Γερμανίας.

Τα στοιχεία που τον διέκριναν στο παιχνίδι του ήταν τόσα πολλά που μπέρδευε ακόμη και τους προπονητές. «Είναι ένα παιδί που απλώς μπορεί να τα κάνει όλα εκτός από το να παίξει τερματοφύλακας» έλεγε ένας από τους πρώτους τεχνικούς που συνεργάστηκε μαζί του και είχε απόλυτο δίκιο. Έπαιζε στον χώρο του κέντρου. Δεν ήταν όμως μονάχα ένας κλασικός κόφτης. Θα μπορούσε κάλλιστα να αγωνιστεί και πιο μπροστά, καθώς μοίρασε πολύ σωστά την μπάλα, ενώ αν βρισκόταν στην περιοχή, είχε την ευχέρεια του σκοραρίσματος. Ικανός στο ψηλό παιχνίδι, πέτυχε αρκετά γκολ με κεφαλιές στην καριέρα του, όμως μπορούσε να αγωνιστεί το ίδιο καλά και ως κεντρικός αμυντικός. Μπορεί να μην ήταν πάντοτε αρχηγός, όμως είχε αρχηγικές τάσεις. Κατεύθυνε συχνά τους συμπαίκτες του, ακόμη και αν αυτοί ήταν μεγαλύτερης ηλικίας από τον ίδιο.

Το καλοκαίρι του 1990 και λίγο πριν την οριστική ένωση της Ανατολικής και της Δυτικής Γερμανίας, με το γκρέμισμα του Τείχους, γίνεται ένας από τους πρώτους ποδοσφαιριστές που κάνουν το βήμα από την… Ανατολή στην Δύση. Μετά από πέντε χρόνια στην Ντιναμό Δρέσδης, με 102 συμμετοχές και 39 γκολ, αποφασίζει να κάνει κάτι διαφορετικό στην ποδοσφαιρική του καριέρα. Η Στουτγάρδη του προσφέρει συμβόλαιο, με τον ίδιο να το αποδέχεται και να συνεχίζει εκεί. Με την φανέλα της Βοημών θα τον μάθουν πλέον όλοι οι Γερμανοί! Ένας ικανότατος μέσος που δεν θα κερδίσει όμως εξαρχής την εκτίμηση όλων. Δεν είναι και λίγοι εκείνοι που τον θεώρησαν «λίγο», πιστεύοντας ότι είναι μεν χρήσιμος, αλλά όχι τόσο ώστε να κάνει τη διαφορά σε μία ομάδα. Στη Στουτγάρδη πάντως είχαν διαφορετική άποψη. Σκόραρε 11 φορές στη πρώτη του σεζόν, καθώς η ομάδα έφτασε στην 6η θέση στη Μπουντεσλίγκα και την επόμενη χρονιά σημείωσε 9 γκολ, βοηθώντας τη Στουτγάρδη να γίνει ο πρώτος πρωταθλητής της επανένωσης της Γερμανίας. Σπάνια εκτός 11κάδας, έπειτα από μία διετία στην γερμανική ομάδα, συμπληρώνει 63 συμμετοχές και 20 γκολ.

Η Ίντερ, που είχε στηριχτεί και παλαιότερα σε Γερμανούς ποδοσφαιριστές, όπως ο Λόταρ Ματέους (Lothar Herbert Matthäus) και ο Γιούργκεν Κλίνσμαν (Jürgen Klinsmann), αποφασίσει να επενδύσει πάνω του. Έχει «χτίσει» ένα καλό όνομα και οι «νερατζούρι» προσφέροντας ένα καλό συμβόλαιο, τον κάνουν δικό τους. Στην Ιταλία όμως τα πράγματα είναι δύσκολα. Ο Ζάμερ, στην πρώτη του απόπειρα να φύγει από την πατρίδα του, δεν θα τα καταφέρει. Ολοκληρώνει την σεζόν μόλις με 11 παιχνίδια και 4 γκολ, συμπεριλαμβανομένου ενός εναντίον της Γιουβέντους. Θα ταλαιπωρηθεί και από τραυματισμό αλλά θα αντιληφθεί σύντομα ότι το κλίμα στο Μιλάνο δεν τον σήκωνε. Ουδέποτε κατόρθωσε να προσαρμοστεί στον ιταλικό τρόπο ζωής, να γίνει αγαπητός και κυρίως ουδέποτε έπεισε τον προπονητή του πως αξίζει την φανέλα του βασικού. Άλλο πρωτάθλημα, άλλες απαιτήσεις. «Ίσως δεν ήμουν και πολύ ώριμος για το βήμα αυτό. Αν το έκανα μερικά χρόνια αργότερα, μπορεί τα πράγματα να ήταν διαφορετικά» έλεγε ο ίδιος αρκετά χρόνια μετά.

Ψαχνόταν από τα μέσα κιόλας της σεζόν του στην Ιταλία για επιστροφή στην Γερμανία και τον Ιανουάριο του 1993, αυτό γίνεται πραγματικότητα. Η Μπορούσια του Ντόρτμουντ είναι αυτή που τον φέρνει και πάλι στο γερμανικό πρωτάθλημα και ο Ζάμερ μαζί της πέρασε μερικές από τις σπουδαιότερες στιγμές της ποδοσφαιρικής του καριέρας! Βγάζει και πάλι τον καλό του εαυτό, αποκτά ξανά το αίσθημα του νικητή, πατάει γερά στο γήπεδο και η Μπορούσια αρχίζει να χτίζει γύρω του μία ομάδα που έμελλε τον Μάιο του 1997 να φθάσει στην κορυφή της Ευρώπης! Οδηγώντας την ομάδα πρώτα στην κατάκτηση της Μπουντεσλίγκα το 1995 και το 1996, οδηγεί τη Ντόρτμουντ στη κατάκτηση και του Τσάμπιονς Λιγκ το 1997, κερδίζοντας στο Μόναχο την Γιουβέντους με 3-1! Κατέκτησε και το Διηπειρωτικό Κύπελλο αυτής της χρονιάς. Ο Ζάμερ είναι ο φυσικός ηγέτης της ομάδας, έστω κι αν δεν είναι ο άνθρωπος που σκοράρει.

Για της επιδόσεις του, το 1996 θα ψηφιστεί ως Κορυφαίος Ποδοσφαιριστής στην Ευρώπη, κερδίζοντας τη Χρυσή Μπάλα, παραμένοντας ο τελευταίος Γερμανός που έχει κερδίσει το τρόπαιο. Ο Ότμαρ Χίτσφελντ (Ottmar Hitzfeld) θα ομολογήσει ότι: «ο Ζάμερ είναι ο δεύτερος προπονητής της ομάδας αυτής στον αγωνιστικό χώρο». Ο κόσμος τον λάτρεψε και ο κοκκινομάλλης ποδοσφαιριστής δεν πρόδωσε ουσιαστικά ποτέ την αγάπη αυτή. Παρά τις προτάσεις που είχε συχνά, δεν έφυγε από το Ντόρτμουντ. Στις 4 Οκτωβρίου του 1997, παίζοντας με τη φανέλα της Ντόρτμουντ εναντίον της Αρμίνια του Μπίλεφελντ, τραυματίστηκε σοβαρά στον αστράγαλο. Υποβλήθηκε σε τρεις εγχειρήσεις, αλλά το πρόβλημά του αποδείχθηκε αξεπέραστο. Λίγους μήνες αργότερα, σε ηλικία μόλις 31 ετών, ο διεθνής άσος αποφάσισε να κρεμάσει τα παπούτσια του, έχοντας 115 συμμετοχές και 21 γκολ με την Μπορούσια, όντας εκλεγμένος δύο φορές ως κορυφαίος Γερμανός ποδοσφαιριστής, το 1995 και 1996!

Ο Ματίας Ζάμερ ανήκει σε μία όχι και τόσο μεγάλη κατηγορία ποδοσφαιριστών, που κατόρθωσε να γίνει διεθνής με δύο διαφορετικές εθνικές ομάδες. Πριν από την «Ένωση», ο Ζάμερ ήταν διεθνής με την ομάδα της Ανατολικής Γερμανίας. Τον Νοέμβριο του 1986, έκανε το ντεμπούτο του, σε ένα προκριματικό για το Euro του 1988, εναντίον της Γαλλίας στο Zentralstadion της Λειψίας. Στις 12 Σεπτεμβρίου του 1990, ως αρχηγός της, έπαιξε τον τελευταίο του αγώνα για την Ανατολική Γερμανία, σκοράροντας 2 γκολ, στη νίκη επί του Βελγίου με 2-0 στις Βρυξέλλες. Μάλιστα, το πρώτο του γκολ με την φανέλα της Ανατολικής Γερμανίας, το πέτυχε σε φιλικό παιχνίδι εναντίον της Ελλάδας, στις 31 Αυγούστου του 1988, στη νίκη των Ανατολικογερμανών με 1-0. Μέτρησε 23 συμμετοχές και 6 γκολ, πριν γίνει διεθνής και με την ενωμένη πια Γερμανία μετά το 1990.

Στις 19 Δεκεμβρίου του 1990, έκανε το ντεμπούτο του για τη ενοποιημένη Γερμανία, η οποία ως επί το πλείστον αποτελούνταν από παίκτες της Δυτικογερμανικής ομάδας που είχε κερδίσει το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990. Ο αγώνας έγινε στη Στουτγάρδη και η Γερμανία νίκησε με 4-0 την Ελβετία. Με την Εθνική Γερμανίας, μέτρησε 51 συμμετοχές και 8 γκολ. Ήταν ένας από τους στυλοβάτες μάλιστα της «νασιονάλμανσφτ» το 1996, όταν τα «πάντσερ» κατέκτησαν το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, ενώ αγωνίστηκε και στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994. Θα μπορούσε να έχει ένα ακόμη τρόπαιο, όμως στον τελικό του 1992 η Γερμανία ηττήθηκε από την Δανία. Στις 7 Ιουνίου του 1997, έπαιξε τον τελευταίο του αγώνα του για τη Γερμανία σε προκριματικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1998 εναντίον της Ουκρανίας στο Κίεβο.

Είχε καταφέρει να συνδέσει το όνομα του με τις πιο ένδοξες στιγμές της Μπορούσια και όπως ήταν λογικό, η διοίκηση του έκανε ήδη πρόταση να παραμείνει στην ομάδα. Όπως κι έγινε. Από το καλοκαίρι του 2000 και για 4 χρόνια κάθισε στον πάγκο της Μπορούσια Ντόρτμουντ. Όλοι πίστευαν πως θα γίνει ένας πολύ καλός προπονητής και δεν έπεσαν πολύ έξω. Ο Ζάμερ έδωσε αρκετά από τα στοιχεία που ήθελε στην Μπορούσια. Την περίοδο 2001/02 πανηγύρισε πρωτάθλημα μαζί της και ως προπονητής, ενώ έφθασε μέχρι και τον τελικό του κυπέλλου UEFA, αλλά ηττήθηκε 2-3 από την Φέγενορντ. Για τη σεζόν 2004/05, ανέλαβε προπονητής στη Στουτγάρδη, αλλά μετά από μόλις μια περίοδο στον πάγκο της ομάδας, απολύθηκε. Την 1η Απριλίου του 2006, διορίστηκε τεχνικός διευθυντής της Γερμανικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας (DFB), υπογράφοντας πενταετές συμβόλαιο. Η θέση του ήταν νέα και περιλάμβανε την ευθύνη για τις εθνικές ομάδες Νέων, με έμφαση σε νέα ταλέντα μεταξύ των ηλικιών 11 και 18 ετών. Από τις 2 Ιουλίου του 2012, ήταν αθλητικός διευθυντής στη Μπαγερν.

Την άνοιξη του 2016, έγινε γνωστό πως ένας θρόμβος στον εγκέφαλο ανάγκασε τον Ζάμερ να απέχει από τα καθήκοντά του ως αθλητικός διευθυντής των Βαυαρών. Ζει στο Μόναχο, είναι παντρεμένος και έχει τρία παιδιά, την Sarah, τον Marvin και τον Leon.

PALMARES

Περίοδος: Σύλλογος, Συμμετοχές (Γκολ)

Εφηβική καριέρα

· 1976–1985: Sportgemeinschaft Dynamo Dresden

Επαγγελματική καριέρα

· 1985–1990: Sportgemeinschaft Dynamo Dresden, 102 (39)
· 1990–1992: Verein für Bewegungsspiele Stuttgart, 63 (20)
· 1992/93: Football Club Internazionale Milano , 11 (4)
· 1993–1999: Ballspielverein Borussia 09 Dortmund, 115 (21)

Σύνολο καριέρας: 291 (84)

Διεθνής

· 1986–1990: Ανατολική Γερμανία, 23 (6)
· 1990–1997: Γερμανία, 51 (8)

Προπονητική καριέρα

· 2000–2004: Ballspielverein Borussia 09 Dortmund
· 2004/05: Verein für Bewegungsspiele Stuttgart

Τίτλοι

Ως ποδοσφαιριστής

Συλλογικοί

Με τη Dynamo Dresden

· Πρωτάθλημα Ανατολικής Γερμανίας: 2 (1988/89, 1989/90)
· Κύπελλο Ανατολικής Γερμανίας: 1989/90

Με τη VfB Stuttgart

· Πρωτάθλημα Γερμανίας: 1991/92

Με τη Borussia Dortmund

· Πρωτάθλημα Γερμανίας: 2 (1994/95, 1995/96)
· Σούπερ Καπ Γερμανίας: 2 (1995, 1996)
· UEFA Champions League: 1996/97

Διεθνείς

Με τη Γερμανία

· Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα: 1996 και φιναλίστ το 1992
· U.S. Cup: 1993

Προσωπικές Διακρίσεις

· Καλύτερος Παίκτης της Χρονιάς από την Ευρωπαϊκή Ένωση Αθλητικού Τύπου: 1994/95
· Ποδοσφαιριστής της Χρονιάς για τη Γερμανία: 2 (1995, 1996)
· Καλύτερος Παίκτης Διοργάνωσης Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος: 1996
· Μέλος Ιδανικής 11άδας Διοργάνωσης Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος: 1996
· Χρυσή Μπάλα: 1996
· Στους 100 Μεγαλύτερους Ποδοσφαιριστές όλων των Εποχών από το αγγλικό περιοδικό «World Soccer»

Ως προπονητής