Ντιντιέ Ντεσάν

Ο Γάλλος αμυντικός μέσος Ντιντιέ Ντεσάν (Didier Claude Deschamps), γεννήθηκε στις 15 Οκτωβρίου του 1968, στη Μπαγιόν της Ακουιτανίας, στο διαμέρισμα Πυρηναίων-Ατλαντικού, στο νοτιότερο δυτικό άκρο της Γαλλίας. Αγωνιζόταν στο κέντρο του γηπέδου και συγκεκριμένα στην θέση του αμυντικού μέσου. Ως διεθνής, συμμετείχε στην εθνική ομάδα της Γαλλίας, με την οποία κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998 και το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2000 ως αρχηγός της. Εκτός από αυτούς τους 2 διεθνείς τίτλους, ήταν μέλος της Μαρσέιγ, όταν αυτή έγινε η πρώτη και μέχρι σήμερα μοναδική γαλλική ομάδα που κατέκτησε το Champions League, το 1993 και έγινε ο νεότερος αρχηγός που έχει κατακτήσει το υπέρτατο ευρωπαϊκό διασυλλογικό τρόπαιο! 

Με τη Γιουβέντους έπαιξε σε 3 τελικούς Τσάμπιονς Λιγκ, στη σειρά, κερδίζοντας τον τίτλο το 1996. Κατέκτησε επίσης το ευρωπαϊκό Super Cup και το Διηπειρωτικό Κύπελλο, καθώς και 3 ιταλικούς τίτλους, μεταξύ άλλων. Με την Τσέλσι, κατέκτησε το Κύπελλο Αγγλίας, φτάνοντας επίσης σε ακόμα ένα τελικό Champions League με τη Βαλένθια στο 2001, πριν αποσυρθεί αργότερα εκείνη τη σεζόν. Μετά τον Φραντς Μπεκενμπάουερ και ακολουθούμενος από τον Ίκερ Κασίγιας, ήταν μόλις ο δεύτερος αρχηγός στην ιστορία του ποδοσφαίρου που σήκωσε το τρόπαιο του Champions League, το τρόπαιο του Παγκοσμίου Κυπέλλου και το τρόπαιο του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, ενώ είναι ο μόλις τρίτος που σήκωσε Παγκόσμιο Κύπελλο τόσο σαν παίκτης όσο και σαν προπονητής!

Μετά από ένα σύντομο πέρασμα από το ράγκμπι στην Μπιαρίτς Ολιμπίκ, ξεκίνησε την ποδοσφαιρική του καριέρα όταν ήταν ακόμα μαθητής στο σχολείο, το 1976, στην ομάδα της γενέτειράς του, την Αβιρόν Μπαγιόν. Οι ικανότητές του δεν πέρασαν απαρατήρητες από τους σκάουτερ της Ναντ, με την οποία υπέγραψε συμβόλαιο τον Απρίλιο του 1983. Μέχρι το 1985 εντάχθηκε στην ομάδα νέων του συλλόγου και πραγματοποίησε το ντεμπούτο του στο πρωτάθλημα στις 27 Σεπτεμβρίου του 1985. 

Έχοντας μεταγραφεί στην Μαρσέιγ το 1989, πέρασε μια σεζόν με την Μπορντό το 1990, πριν επιστρέψει στην Μασσαλία. Σ´ αυτή τη 2η θητεία του στη Μαρσέιγ, κατέκτησε τους πρώτους του τίτλους. Εκτός από την κατάκτηση των γαλλικών πρωταθλημάτων του 1991 και του 1992, υπήρξε μέλος της ομάδας της Μαρσέιγ που αποτέλεσε την πρώτη και μέχρι στιγμής μοναδική, γαλλική ομάδα που να έχει κατακτήσει το Τσάμπιονς Λιγκ, το 1993 εναντίον της Μίλαν! Είναι ο νεαρότερος αρχηγός που έχει οδηγήσει ποτέ την ομάδα του στην κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ! 

Μεταγράφηκε στη Γιουβέντους το καλοκαίρι του 1994, όταν ήδη έπνεε νέος άνεμος στο Τορίνο χάρη στη νέα ηγετική τριανδρία των Λουτσιάνο Μότζι (Luciano Moggi), Αντόνιο Τζιράουντο (Antonio Giraudo) και Ρομπέρτο Μπέτεγκα ( Roberto Bettega), αλλά και την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας από τον Μαρσέλο Λίπι (Marcello Lippi), τον άνθρωπο που οδήγησε τη «Γηραιά Κυρία» σε νέες λεωφόρους δόξας! Μαζί με το νέο αίμα, όπως ήταν οι Τσίρο Φεράρα (Ciro Ferrara), Πάουλο Σόουζα (Paulo Sousa), Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο (Alessandro Del Piero), κατάφερε να ξαναφέρει την ομάδα μετά από 9 χρόνια στην κορυφή του Καμπιονάτο και στη συνέχεια της Ευρώπης. Αν και το ξεκίνημά του στη Γιούβε ήταν προβληματικό,  λόγω ενός τραυματισμού που τον κράτησε για μήνες εκτός αγωνιστικής δράσης, κατάφερε από την πρώτη χρονιά στο Τορίνο να δικαιώσει τον χαρακτηρισμό του προπονητή μέσα στον αγωνιστικό χώρο, επιδεικνύοντας μια εξαιρετική ευφυΐα, μια στρατηγική αίσθηση ανυπέρβλητη και αναδείχθηκε σε έναν απαράμιλλο δημιουργό παιχνιδιού στο κέντρο του γηπέδου, σε έναν πρωταθλητή σπάνιου επιπέδου με μια διάρκεια απόδοσης άφθαστη για όλους τους άλλους...

Αγωνίσθηκε στους «μπιανκονέρι» έως το 1999 και σε αυτά τα 5 χρόνια πανηγύρισε 3 πρωταθλήματα και ένα Κύπελλο Ιταλίας, καθώς επίσης το Τσάμπιονς Λιγκ του 1996 και το ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ, αλλά και το Διηπειρωτικό Κύπελλο αυτής της Χρονιάς, ενώ ήταν φιναλίστ στο Κύπελλο UEFA και 2 συνεχόμενες φορές στο Τσάμπιονς Λιγκ. Έπαιξε 123 παιχνίδια στη “Serie A” και 41 στην Ευρώπη. Μετά την Ιταλία, αγωνίσθηκε για 1 χρόνο στην Τσέλσι, με την οποία κέρδισε το Κύπελλο Αγγλίας το 2000 και έκλεισε την καριέρα του το 2001 στη Βαλένθια, έχοντας συμμετοχή σε άλλον ένα τελικό Τσάμπιονς Λιγκ.

Αξιοζήλευτη είναι και η θητεία του στην εθνική ομάδα. Η πρώτη κλήση έγινε από τον Μισέλ Πλατινί (Michel Platini) το 1989 και αγωνίσθηκε για πρώτα φορά με το εθνόσημο, στις 29 Απριλίου του 1989 εναντίον της Γιουγκοσλαβίας, το 1990.  Ξεκίνησε την διεθνή του καριέρα, σε μια σκοτεινή περίοδο για την γαλλική εθνική ομάδα, καθώς αυτή απέτυχε να προκριθεί στις τελικές φάσεις των Παγκοσμίων Κυπέλλων του 1990 και του 1994. Όταν ο νέος προπονητής Αιμέ Ζακέ (Aimé Jacquet) ξεκίνησε να ξαναχτίζει από την αρχή την ομάδα, ενόψει του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 1996, επέλεξε αρχικά ως αρχηγό τον Ερίκ Καντονά (Eric Cantona). Μετά την τιμωρία του Καντονά για έναν χρόνο τον Ιανουάριο του 1995, το χτίσιμο της ομάδας άλλαξε ριζικά, με τους βετεράνους Καντονά, Ζαν-Πιέρ Παπέν (Jean-Pierre Papin) και Νταβίντ Ζινολά (David Ginola) να αποκλείονται προς όφελος νεαρών παικτών όπως ο Ζινεντίν Ζιντάν (Zinedine Zidane). Ο Ντεσάν, ως ένας από τους λίγους εναπομείναντες βετεράνους στην ομάδα, επιλέχτηκε να οδηγήσει αυτή που αργότερα θα γινόταν γνωστή ως «Χρυσή Γενιά» του γαλλικού ποδοσφαίρου! 

Υπήρξε ο αρχηγός της Γαλλίας για πρώτη φορά το 1996, σε έναν φιλικό αγώνα απέναντι στην Γερμανία στο πλαίσιο της προετοιμασίας για το Euro του 1996. Στη διάρκεια αυτής της διοργάνωσης, που έγινε στην Αγγλία, οδήγησε την εθνική ομάδα μέχρι τα ημιτελικά, το καλύτερο αποτέλεσμά της σε μια διεθνή διοργάνωση από το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986! Το 1998, στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Γαλλίας, είχε την τιμή να γίνει ο πρώτος Γάλλος που σήκωσε στον ουρανό το τρόπαιο του Παγκοσμίου Κυπέλλου, μετά από το θρίαμβο με 3-0 επί της Βραζιλίας. Στο κλείσιμο της διεθνούς καριέρας του, σήκωσε και το Κύπελλο Εθνών Ευρώπης μετά τη νίκη με 2-1 επί της Ιταλίας, χαρίζοντάς της την διάκριση να αποτελεί την πρώτη εθνική ομάδα που να έχει κατακτήσει τόσο το Παγκόσμιο Κύπελλο όσο και το Euro από την εποχή που η Δυτική Γερμανία κατάφερνε αυτό το επίτευγμα το 1974. Μετά τον Φραντς Μπεκενμπάουερ (Franz Beckenbauer) και ακολουθούμενος από τον Ίκερ Κασίγιας (Iker Cassillias), ήταν μόλις ο δεύτερος αρχηγός στην ιστορία του ποδοσφαίρου που σήκωσε το τρόπαιο του Champions League, το τρόπαιο του Παγκοσμίου Κυπέλλου και το τρόπαιο του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος!

Αμέσως μετά την απόσυρσή του, ο Ντεσάν έγινε προπονητής. Από το 2001 ως το 2005 οδήγησε στο πρωτάθλημα μια φορά στη 2η θέση και δύο φορές στην 3η τη Μονακό, με την οποία ήταν και φιναλίστ στο Τσάμπιονς Λιγκ το 2004 εναντίον της Πόρτο. Το 2006 επέστρεψε στο Τορίνο για να επαναφέρει στα μεγάλα σαλόνια την αγαπημένη του Γιούβε. «Είμαι περήφανος που επέστρεψα να δουλέψω σε μια σημαντική ομάδα», δήλωνε τότε και στο τέλος της χρονιάς πέτυχε το στόχο του. Όμως η αποχώρησή του το Μάιο εξέπληξε τους περισσότερους.

Χαρακτηριστικά ο Πάβελ Νέντβεντ δήλωσε τότε: «Δεν περίμενε κανείς αυτή την εξέλιξη. Ήταν ένα μικρό σοκ για όλους». Απογοητευμένος από τον τρόπο που έφυγε, ο Ντεσάν σχολίασε: «Ο τρόπος αποχώρησής μου με τραυμάτισε. Δεν θέλανε να κάνω εγώ τις μετεγγραφικές επιλογές». Ως κατακλείδα παραθέτουμε μια παλιά δήλωσή του, δείγμα του σεβασμού στην ομάδα που τον καταξίωσε: «Αν εγώ και ο Ζιζού γίναμε Παγκόσμιοι Πρωταθλητές, το οφείλουμε επίσης και στο σύλλογό μας, γιατί με την ασπρόμαυρη φανέλα γίναμε μεγάλοι και οι δύο». Το 2009 και για μια τριετία ήταν προπονητής στην Μαρσέιγ και από το 2012 είναι ο εκλέκτορας στην εθνική ομάδα της Γαλλίας, την οποία οδήγησε στην κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2018 στα γήπεδα της Ρωσίας.

Ο Ντιντιέ Ντεσάν υπήρξε στην καριέρα του ένας μέσος με τρομερά ισχυρό χαρακτήρα, ένα ανεξάντλητο μηχανάκι στο χώρο του κέντρου, καταπίνοντας χιλιόμετρα και αντιπάλους σε κάθε παιχνίδι. Η έκφραση της δύναμης στις ομάδες που αγωνίστηκε! Ήταν αυτός που «φιλτράριζε» το παιχνίδι της ομάδας. Υπήρξε ένα σύμβολο της δεκαετίας του 1990 και ο στυλοβάτης όλων των προπονητών του μέσα στο γήπεδο! Ο ίδιος δήλωσε ότι πάντα προσπαθούσε να δίνει τα μέγιστα, να μην τα παρατά ποτέ!

PALMARES

Περίοδος: Σύλλογος, Συμμετοχές (Γκολ)

Εφηβική καριέρα

• • 1976-1983: Aviron Bayonnais Football Club
• • 1983-1985: Football Club de Nantes Atlantique

Επαγγελματική καριέρα

• • 1985–1989: Football Club de Nantes Atlantique, 111 (4)
• • 1989- 1994: Olympique de Marseille, 123 (6)
• • 1990 /91: (δανεικός) → Football Club des Girondins de Bordeaux, 29 (3)
• • 1994-1999: Juventus Football Club, 124 (4)
• • 1999-2000: Chelsea Football Club, 27 (0)
• • 2000/01: Valencia Club de Fútbol, 13 (0)

Διεθνής

• • 1988/89: Εθνική Ελπίδων Γαλλίας, 18 (0)
• • 1989-2000: Γαλλία, 103 (4)

Προπονητική καριέρα

• • 2001-2005: Association Sportive de Monaco Football Club
• • 2006/07: Juventus Football Club
• • 2009-2012: Olympique de Marseille
• • 2012 - : Γαλλία

Τίτλοι
Ως ποδοσφαιριστής
Συλλογικοί
Με την Olympique de Marseille

• • Πρωτάθλημα Γαλλίας: 2 (1989/90, 1991/92)
• • UEFA Champions League: 1992/93

Με την Juventus

• • Πρωτάθλημα Ιταλίας: 3 (1994/95, 1996/97, 1997/98)
• • Κύπελλο Ιταλίας: 1995
• • Σουπερ Καπ Ιταλίας: 2 (1995, 1997)
• • UEFA Champions League: 1995/96 και φιναλίστ: 2 (1996/97, 1997/98)
• • Διηπειρωτικό Κύπελλο: 1996
• • Ευρωπαϊκό Super Cup: 1996
• • UEFA Intertoto Cup: 1999
• • Κύπελλο UEFA: φιναλίστ το 1994/95

Με την Chelsea

• • Κύπελλο Αγγλίας: 2000

Με την Valencia

• • UEFA Champions League: φιναλίστ το 2000/01

Διεθνείς
Με τη Γαλλία

• • Παγκόσμιο Κύπελλο: 1998
• • Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα: 2000

Προσωπικές Διακρίσεις

• • Παίκτης της Χρονιάς στη Γαλλία: 1996
• • Μέλος Ιδανικής 11άδας Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος: 1996
• • Μέλος της Λίστας των 125 Εν Ζωή Καλύτερων Παικτών του Κόσμου που συνέταξε το 2004 ο Πελέ για τα 100 χρόνια της FIFA

Ως προπονητής
Με την Monaco

• • Λιγκ Καπ Γαλλίας: 2003
  
• • UEFA Champions League: φιναλίστ το 2003/04

Με την Olympique de Marseille

• • Πρωτάθλημα Γαλλίας: 2009/10
• • Λιγκ Καπ Γαλλίας: 3 (2010, 2011, 2012)
• • Σούπερ Καπ Γαλλίας: 2 (2010, 2011)

Προσωπικές Διακρίσεις

• • Προπονητής της Χρονιάς στη Γαλλία: 2004

Τιμές

• • Ιππότης Λεγεώνας της Τιμής: 1998

Ρεκόρ

• • Ο νεαρότερος Αρχηγός που σήκωσε τρόπαιο Τσάμπιονς Λιγκ

ΠΗΓΗ: gruppogreco.blogspot.gr