Πελέ: Ο Βασιλιάς του Ποδοσφαίρου

Ο Βραζιλιάνος επιθετικός ή και επιθετικός/οργανωτικός μέσος, Έντσον Αράντες ντο Νασιμέντο (Edison Arantes do Nascimento), γνωστός ως Πελέ (Pelé), γεννήθηκε στις 23 Οκτωβρίου του 1940 στην πόλη Τρες Κορασόες (σημαίνει Τρεις καρδιές), στα νότια της Πολιτείας Μίνας Ζεράις. Θεωρείται ευρέως ως ο Μεγαλύτερος Ποδοσφαιριστής Όλων των Εποχών. Είναι επίσης γνωστός για τη σύνδεση της φράσης «The Beautiful Game» με το ποδόσφαιρο. Το 1999, εξελέγη «Ποδοσφαιριστής του Αιώνα» από τη Διεθνή Ομοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής του Ποδοσφαίρου (IFFHS). Εκείνη τη χρονιά, το “France Football” ζήτησε από τους πρώην νικητές της «Χρυσής Μπάλας» να επιλέξουν τον Ποδοσφαιριστή του Αιώνα και αυτοί επέλεξαν τον Πελέ. Το 1999, εξελέγη Αθλητής του Αιώνα από τον Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή. Εκείνη τη χρονιά, το “TIME” τον ονόμασε στον κατάλογο των 100 Πιο Σημαντικών Ανθρώπων του 20^ου Αιώνα. Το 2013 τιμήθηκε με το Βραβείο της Χρυσής Μπάλας Επί Τιμή από τη FIFA, σε αναγνώριση της σταδιοδρομίας και των επιτευγμάτων του ως Παγκόσμιας Εικόνας του ποδοσφαίρου!

Σύμφωνα με την τη Διεθνή Ομοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής του Ποδοσφαίρου, είναι ο πιο Επιτυχημένος Σκόρερ στην ιστορία του ποδοσφαίρου σε αγώνες πρωταθλήματος, με 541 γκολ. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του, σκόραρε 1283 γκολ σε 1363 παιχνίδια, στα οποία περιλαμβάνονται ανεπίσημα, φιλικά και αγώνες επιδείξεων. Κατά τη διάρκεια της ενεργούς ποδοσφαιρικής καριέρας, ήταν για μια περίοδο ο Καλύτερα Αμειβόμενος Αθλητής στον κόσμο. Στη Βραζιλία, χαιρετίζεται ως Εθνικός Ήρωας για τα επιτεύγματά του στο ποδόσφαιρο και για την ειλικρινή υποστήριξή του σε πολιτικές που βελτιώνουν τις κοινωνικές συνθήκες των φτωχών. Το 1961, ο Βραζιλιάνος  Πρόεδρος Ζάνιο Κουαντρός είχε κηρύξει τον Πελέ ως «Εθνικό Θησαυρό». Κατά τη διάρκεια της καριέρας του, έγινε γνωστός ως «Α Perola Negra - The Black Pearl» (Το Μαύρο Διαμάντι), «O Rei do Futebol  - The King of Football» (Ο Βασιλιάς του Ποδοσφαίρου), «O Rei Pelé - The King Pelé» (O Βασιλιάς Πελέ) ή απλά «O Rei  - The King» (Ο Βασιλιάς)!

Ξεκίνησε να παίζει για τη Σάντος στην ηλικία των 15 ετών και την εθνική ομάδα της Βραζιλίας στα 16. Έπαιζε ως δεύτερος επιθετικός, γνωστός και ως οργανωτής. Η τεχνική κατάρτιση και η αθλητικότητά του, έχουν επαινεθεί παγκοσμίως και κατά τη διάρκεια της καριέρας του ήταν γνωστός για την άριστη ντρίμπλα και πάσα του, την εξαιρετική του ικανότητα στο ψηλό παιχνίδι, τη δημιουργικότητά του, αλλά και τη μεγάλη του έφεση στο σκοράρισμα. Κατά τη διάρκεια της διεθνούς καριέρας του, κέρδισε 3 Παγκόσμια Κύπελλα (1958, 1962 και 1970), όντας ο Μοναδικός Παίκτης που έχει καταφέρει κάτι τέτοιο. Είναι ο Κορυφαίος Σκόρερ Όλων των Εποχών για τη Βραζιλία με 77 γκολ σε 91 παιχνίδια. Σε επίπεδο συλλόγων είναι επίσης ο Κορυφαίος Σκόρερ στην ιστορία της Σάντος που την οδήγησε το 1962 και το 1963 στη κατάκτηση του Copa Libertadores. Το δαιμονιώδες παιχνίδι του και η τάση για θεαματικά γκολ, τον έκαναν ένα αστέρι σε όλο τον κόσμο και η ομάδα του, η Σάντος περιόδευσε διεθνώς, προκειμένου να επωφεληθεί πλήρως από τη δημοτικότητά του. Από τη απόσυρσή του το 1977, είναι ένας Παγκόσμιος Πρεσβευτής για το ποδόσφαιρο και έχει συνεργασίες με αρκετές εμπορικές επιχειρήσεις.

Στις φλέβες του εκτός από αίμα κυλούσε και η αγάπη για το ποδόσφαιρο. Ο πατέρας του, ο Ζοάο Ράμος ντο Νασιμέντο (João Ramos do Nascimento), γνωστός με το όνομα Ντοντίνιο (Dondinho), ήταν ένας καλός ποδοσφαιριστής που αγωνίστηκε στην Ατλέτικο Μινέϊρο (Clube Atlético Mineiro) και αργότερα στην Σπορτ Κλουμπ Μπαουρού (Bauru Atlético Clube).

O Πελέ, ήταν ο μεγαλύτερος απ’ τ’ αδέλφια του. Το όνομά του, το πήρε από τον Αμερικανό εφευρέτη του τηλεφώνου, τον Τόμας Έντισον (Thomas Edison). Οι γονείς του αφαίρεσαν το γράμμα "i" και τον αποκαλούσαν «Edson». Υπήρξε και ένα λάθος στο πιστοποιητικό γέννησης του, κάτι που οδήγησε σε μια σωρεία εγγράφων, ώστε να αποδειχθεί ότι τ’ όνομά του είναι κανονικά «Edison». Με το «Edson», απλά τον αποκαλούσαν. Αρχικά είχε το παρατσούκλι «Dico» από την οικογένειά του. Πήρε το παρατσούκλι «Πελέ», κατά τη διάρκεια των σχολικών ημερών του, όταν ισχυρίστηκε ότι αυτό του δόθηκε εξαιτίας της λανθασμένης, απ’ τον ίδιο, προφοράς του ονόματος του αγαπημένου του ποδοσφαιριστή, του τερματοφύλακα της Βάσκο ντα Γκάμα, Μπιλέ (Bilé)! Παραπονιόταν γι’ αυτό, αλλά οι περισσότεροι φίλοι του, τού το είχαν πλέον κολλήσει! Στην αυτοβιογραφία του, δήλωσε ότι δεν είχε καμία ιδέα για το τι σημαίνει το όνομα, ούτε κάνει κάποια αναφορά τους παλιούς φίλους του. Εκτός από τον ισχυρισμό ότι το όνομα προέρχεται από την αγγλική λέξη που σημαίνει «χολή», αλλά και ότι στα εβραϊκά σημαίνει «θαύμα», δεν έχει καμία γνωστή έννοια στα πορτογαλικά.

Σε μικρή ηλικία η οικογένεια Ντο Νασιμέντο άφησε το Μπαουρού κι αναζήτησε μια καλύτερη ζωή στο Σάο Πάουλο. Κέρδιζε κάποια επιπλέον χρήματα, απ’ την εργασία σε καταστήματα τσαγιού ως σερβιτόρος. Έμαθε να παίζει ποδόσφαιρο με τον πατέρα του. Δεν μπορούσε να αντέξει οικονομικά μια κανονική μπάλα ποδοσφαίρου και συνήθως έπαιζε με μια κάλτσα γεμάτη με εφημερίδες και δεμένη με σπάγκο  Έπαιξε για πολλές σχολικές/ερασιτεχνικές ομάδες στα νιάτα του, συμπεριλαμβανομένων της Σέτε ντε Σεπτέμπρο (7^η Σεπτεμβρίου), της Κάντο του Ρίο, της Σάο Παουλίνιο και της Αμερικίνια. Γρήγορα το ταλέντο του ξεχώρισε και η Μπαουρού, τον ενέταξε στις τάξεις της. Ήταν τότε 13 χρόνων κι έπαιζε στην εφηβική ομάδα του συλλόγου. Ο Πελέ οδήγησε την ομάδα Νέων της Μπαουρού σε 3 συνεχόμενα πρωταθλήματα  νέων στο Σάο Πάολο, από το 1954 έως και το 1956.

Εκεί τον ανακάλυψε ο Βαλντεμάρ ντε Μπρίτο (Waldemar de Brito), ένας προπονητής που ως ποδοσφαιριστής είχε φορέσει την φανέλα της εθνικής Βραζιλίας πριν τον πόλεμο κι είχε παίξει στο Μουντιάλ του 1934. Ο Βαλντεμάρ, που ήταν και φίλος του πατέρα του Πελέ, πίστεψε στο ταλέντο του πιτσιρικά. Προσπάθησε να διορθώσει τις ατέλειες του και τον συμβούλευσε να μην υπογράψει επαγγελματικό συμβόλαιο με την Μπαουρού. Του ταίριαζε κάτι καλύτερο.

Στα 15 χρόνια του, ο Πελέ ήταν έτοιμος για το επόμενο βήμα. Ο Βαλντεμάρ τον πήγε στη Σάντος, σε μία μάλλον μέτρια ομάδα που είχε μόνο ένα τίτλο στο ενεργητικό της, το πρωτάθλημα του 1935. Ένα φιλικό παιχνίδι αρκούσε για να πείσει τους παράγοντες της ομάδας του λιμανιού να τον αποκτήσουν. Στα 16 χρόνια του, τον Σεπτέμβριο του 1956, έκανε το ντεμπούτο του με τη Σάντος. Ήταν ένα φιλικό με την ΑΙΚ Στοκχόλμης. Ο 16χρονος, παρά το τρακ έδειξε δείγματα του μεγάλου του ταλέντου. Η Σάντος νίκησε δύσκολα με πέναλτι στο τελευταίο λεπτό, αλλά πολλοί από τους θεατές πίστευαν ότι η ομάδα τους διέθετε ένα μεγάλο ποδοσφαιριστή. Στον επόμενο αγώνα με την Κορίνθιανς του Σάντο Αντρέ, πέτυχε το πρώτο του γκολ. Η Σάντος νίκησε 7-1. Ήταν η 7^η Σεπτεμβρίου του 1956…

Εννιά μήνες αργότερα, ο Πελέ περνούσε την βαριά πόρτα της βραζιλιάνικης εθνικής ομάδας. Ο ομοσπονδιακός τεχνικός, Σίλβιο Πιρίλο (Sylvio Pirillo) τον κάλεσε για τους δύο αγώνες με την Αργεντινή για το «Κύπελλο Ρόκα». Στις 7 Ιουλίου του 1957, μπήκε αλλαγή στα μισά του δευτέρου ημιχρόνου, παίρνοντας το βάπτισμα του πυρός. Πέτυχε γκολ! Σε ηλικία 16 ετών και 9 μηνών, είναι ο νεαρότερος παίκτης που σκόραρε σε διεθνές παιχνίδι. Η Αργεντινή όμως νίκησε με 2-1. Στη ρεβάνς ήταν πια βασικός και σημείωσε και πάλι γκολ, το ένα από τα δύο της νίκης της Βραζιλίας που πήρε το Κύπελλο με καλύτερη διαφορά τερμάτων. Σε δύο αγώνες, ο Πελέ είχε σημειώσει τα δύο από τα τρία γκολ της Εθνικής και μπορούσε να υποστηρίξει ότι είχε σπρώξει το τρόπαιο στα χέρια των συμπατριωτών του. Δύο τίτλοι πρώτου σκόρερ με τη Σάντος με 36 και 53 γκολ αντίστοιχα συμπλήρωσαν τις δύο επόμενες χρονιές. Η εκτίμηση πια ήταν γενική.

Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1958 ο Πελέ ήταν τραυματίας. Ο Βιθέντε Φεόλα (Vicente Feola), ο εκλέκτορας της εθνικής, δεν ρίσκαρε τη συμμετοχή του στους αγώνες. Μάλιστα είχε ζητήσει από τον προπονητή του να επιστρέψει στην πατρίδα αφού δεν μπορούσε να προσφέρει. Ο μασέρ όμως της ομάδας, ο Μάριο Αμέρικο (Mário Américo), μία θρυλική φιγούρα της Βραζιλίας, πήρε το θέμα προσωπικά. Υποσχέθηκε να κάνει καλά τον πιτσιρικά που πονούσε. Όσο για τη συμμετοχή του στη βασική ενδεκάδα, αυτό ήταν υπόθεση του αμυντικού Νίλτον Σάντος (Nílton Santos). Στους αγώνες του 4^ου ομίλου της πρώτης φάσης ο κλοιός στένευε γύρω από την Βραζιλία. Είχε ξεκινήσει με νίκη 3-0 επί των Αυστριακών, αλλά στη συνέχεια η «λευκή ισοπαλία» με την Αγγλία τους έβαζε όλους σε περιπέτειες. Ο αγώνας με την Σοβιετική Ένωση ήταν καθοριστικός. Ο μικρός έπρεπε να σφίξει τα δόντια και να παίξει. Στις 15 Ιουνίου του 1958, στο «Ούλεβι» του Γκέτεμποργκ, ο Πελέ ήταν στην αρχική ενδεκάδα. Ήταν μόλις 17 χρόνων και 235 ημερών! Ο Βαβά (Vavá), με δύο γκολ έδωσε τη νίκη και την πρόκριση στους Βραζιλιάνους, αλλά ο Πελέ είχε εντυπωσιάσει τους ειδικούς του ποδοσφαίρου. Ο μύθος γύρω από το όνομα του είχε μεταφερθεί πια και στην Ευρώπη.

Στα προημιτελικά αντίπαλος ήταν η Ουαλία. Το ματς ήταν ισόπαλο χωρίς γκολ έως τη στιγμή που ο Πελέ δέχτηκε πάσα από κεφαλιά. Στόπαρε άψογα τη μπάλα, κι αφού την πέρασε κάτω από τα πόδια ενός αμυντικού, σημάδεψε τη γωνία της εστίας του Τζακ Κέλσεϊ (Jack Kelsey). Ήταν το 66^ο λεπτό. Είναι μέχρι και σήμερα, ο νεαρότερος σκόρερ στην ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων. 17 ετών και 239 ημερών! Στα ημιτελικά, με τη Γαλλία πέτυχε 3 γκολ, στη νίκη με 5-2 των Βραζιλιάνων. Ένα ακόμη ρεκόρ, μιας και είναι ο νεαρότερος που πετυχαίνει χατ-τρικ! Ακολούθησαν άλλα δύο στον τελικό, στις 29 Ιουνίου του 1958, στο 5-2 με τη Σουηδία. Είναι ο νεαρότερος που έχει παίξει τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου, 17 ετών και 249 ημερών! Το πρώτο του γκολ σε αυτόν τον αγώνα, έχει ψηφιστεί, ως ένα απ’ τα ομορφότερα στην ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου!

Η θρυλική φανέλα με το № 10 στην εθνική Βραζιλίας, δεν ήταν δική του επιλογή! Στη Σουηδία πήρε τον αριθμό αυτό εντελώς τυχαία. Η ποδοσφαιρική ομοσπονδία της χώρας του, είχε δηλώσει τους παίκτες, αλλά είχε ξεχάσει να ορίσει αριθμούς. Έτσι η FIFA, εντελώς αυθαίρετα, μοίρασε τους αριθμούς στις φανέλες και στον Πελέ… κάθισε το 10!

Στα επόμενα δύο Μουντιάλ ο Πελέ γνώρισε την πικρή γεύση της αποτυχίας. Εν μέρει το 1962, αφού πέτυχε ένα εξαιρετικό γκολ περνώντας τέσσερις αμυντικούς στον πρώτο αγώνα με το Μεξικό, αλλά τραυματίστηκε στον επόμενο με την Τσεχοσλοβακία κι είδε από την εξέδρα την ομάδα του να κατακτά τον τίτλο και πλήρως το 1966 στην Αγγλία, αφού τα αντιαθλητικά μαρκαρίσματα των Βούλγαρων και των Πορτογάλων αμυντικών του στέρησαν τη συνέχεια των αγώνων. Πρόλαβε να σκοράρει ένα γκολ από απευθείας εκτέλεση φάουλ εναντίον της Βουλγαρίας και έγινε ο πρώτος παίκτης που σκόραρε σε τρία διαδοχικά Μουντιάλ! Χωρίς τον Πελέ, η Βραζιλία έχασε από την Ουγγαρία, αποκλείστηκε στη φάση των ομίλων και απέτυχε να κερδίσει τον τρίτο τίτλο και να κρατήσει για πάντα το «Ζιλ Ριμέ» (Jules Rimet). Τα κατάφερε όμως το 1970 στο Παγκόσμιο Κύπελλο στο Μέξικο, το καλύτερο σύμφωνα με τους αθλητικογράφους. Εκεί ήταν ο μεγάλος ηγέτης, αφού πέρα από το ταλέντο, τώρα διέθετε και την ανάλογη εμπειρία. Οι στιγμές μαγείας του «Bασιλιά» που έχουν καταγράψει οι κάμερες από εκείνη τη διοργάνωση είναι πολλές.

Μαζί με τους Ρομπέρτο Ριβελίνο (Roberto Rivellino), Ζαϊρζίνιο (Jair Ventura Filho, ‘’Jairzinho’’), Ζέρσον (Gérson de Oliveira Nunes, ‘’Gérson’’), Τοστάο (Eduardo Gonçalves de Andrade, ‘’Tostão’’), Κάρλος Αλμπέρτο (Carlos Alberto Torres) και άλλους, σχημάτισαν μια από τις καλύτερες ομάδες που έχουν παίξει ποδόσφαιρο. Κερδίζοντας στον τελικό την Ιταλία με 4-1, η Βραζιλία κατέκτησε το τρόπαιο «Ζιλ Ριμέ» για 3^η  φορά και το κράτησε για πάντα στην τροπαιοθήκη της. Σκόραρε 4 γκολ στη διοργάνωση, συμπεριλαμβανομένου ενός στον τελικό, το οποίο ήταν και το 100^ο γκολ της «σελεσάο» σε Παγκόσμια Κύπελλα! Ο Πελέ συμμετείχε και στα 3 κερδισμένα Μουντιάλ και παραμένει έως σήμερα ο μόνος που έχει κατακτήσει Παγκόσμιο Κύπελλο τρεις φορές ως παίκτης. Συμμετείχε σε 92 αγώνες της «Σελεσάο», σημειώνοντας παράλληλα και 77 γκολ, έχοντας απολογισμό 68 νίκες, 14 ισοπαλίες και 11 ήττες.

Το 1971, εναντίον της εθνικής Γιουγκοσλαβίας, έδωσε τον τελευταίο του αγώνα με την Βραζιλία στο Ρίο ντε Τζανέιρο και δεν αγωνίστηκε ξανά με τα εθνικά χρώματα. Το 1974, δεν πήρε μέρος στο Παγκόσμιο Κύπελλο, αφού ένοιωθε μεγάλος πια για τέτοια διοργάνωση. Κι ας τον περίμεναν μέχρι την τελευταία στιγμή οι συμπατριώτες του. Στα χρόνια που είχαν μεσολαβήσει, η Σάντος είχε γίνει σεβαστή σ΄ όλο τον κόσμο. Εκατομμύρια δολάρια κέρδισε η ομάδα από τη συμμετοχή της σε διεθνή τουρνουά. Σ’ όλα αυτά τα παιχνίδια, υπήρχε απαράβατος όρος ν’ αγωνιστεί ο Πελέ. Το Οκτώβριο του 1974 κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια, αλλά η απόφαση του δεν ήταν οριστική. Λίγους μήνες αργότερα, το 1975, ο Κόσμος της Νέας Υόρκης (New York Cosmos) απέκτησε τον Πελέ σε μία προσπάθεια να γίνει γνωστό το «σόκερ» στις Ηνωμένες Πολιτείες! Μία νέα καριέρα ανοίχτηκε μπροστά του που αφορμή και μόνο είχε το ποδόσφαιρο. Την 1^η Οκτωβρίου του 1977 έπαιξε τον τελευταίο του αγώνα με τον Κόσμο,

Κατά τη διάρκεια της καριέρας του, ήταν για μεγάλη περίοδο ο Καλύτερα Αμειβόμενος Αθλητής στον κόσμο. Γνωστός και ως ο «Βασιλιάς του Ποδοσφαίρου» κατέχει τους τίτλους «Ποδοσφαιριστής του Αιώνα» από τη FIFA, «Αθλητής του Αιώνα» από την Ολυμπιακή Επιτροπή και είναι μέλος του ποδοσφαιρικού Hall of Fame. To 1999 εξελέγη Ποδοσφαιριστής του Aιώνα μετά από ψηφοφορία των νικητών (1956-1999) της Χρυσής Μπάλας του περιοδικού ‘’France Football’’. Το 2000, σε παγκόσμια δημοσκόπηση της FIFA στο Διαδίκτυο ποιος είναι καλύτερος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών, ήρθε δεύτερος με 18%, καθώς πρώτος με 53,60%, ήρθε ο Ντιέγκο Μαραντόνα (Diego Armando Maradona),  ενώ αντίθετα, στην ψηφοφορία της FIFA "Football family" και των αναγνωστών του περιοδικού FIFA Magazine, ο Πελέ ήρθε πρώτος με 72% των ψήφων.  Στην ψηφοφορία των ειδικών αθλητικογράφων, ο Πελέ ήρθε πρώτος με 1.705 πόντους, και δεύτερος ήρθε ο Γιόχαν Κρόιφ (Johan Crujiff) με 1.303. Σε Ψηφοφορία στη Βραζιλία για τον καλύτερο ποδοσφαιριστή του αιώνα ήρθε πρώτος, με δεύτερο τον Γκαρίντσα (Manuel Francisco dos Santos, ‘’Garrincha’’).

Παρά τις πιέσεις που ασκούσαν οι μεγάλοι σύλλογοι της Ευρώπης για να τον αποκτήσουν, ο Πελέ παρέμεινε στη Σάντος για 17 χρόνια, λόγω της μεγάλης του αγάπης για την ομάδα, αλλά και λόγω της απαγόρευσης που ασκούσε η κυβέρνηση της χώρας! Το 1961, ο Βραζιλιάνος  Πρόεδρος Ζάνιο Κουαντρός (Jânio Quadros) αναγόρευσε τον Πελέ σε «Εθνικό Θησαυρό» (!), κάνοντας νομικά αδύνατη τη μεταγραφή του εκτός χώρας! Έπαιζε ως δεύτερος επιθετικός, γνωστός και ως οργανωτής. Η τεχνική κατάρτιση και η αθλητικότητά του έχουν επαινεθεί παγκοσμίως, και κατά τη διάρκεια της καριέρας του ήταν γνωστός για την άριστη ντρίμπλα και πάσα του, την εξαιρετική του ικανότητα στο ψηλό παιχνίδι, τη δημιουργικότητά του, αλλά και τη μεγάλη του έφεση στο σκοράρισμα. Είναι ο πρώτος σκόρερ σε αγώνες Πρωταθλήματος στην ιστορία του ποδοσφαίρου με 541 γκολ. Το 1969, εναντίον της Βάσκο ντε Γκάμα στο Μαρακανά, σκόραρε με πέναλτι, φτάνοντας τα 1000 γκολ συνολικά στην καριέρα του, κάτι που σήμερα είναι ακατόρθωτο. Ο τελικός του απολογισμός ήταν 1.283 γκολ σε 1.363 αγώνες!

Όταν εγκατέλειψε οριστικά την ενεργό δράση, άρχισε τις μπίζνες. Έγινε ηθοποιός πρωταγωνιστώντας στην ταινία του Τζον Χιούστον (John Huston) «Η απόδραση των 11» (Escape to Victory), διαφήμισε δεκάδες προϊόντα, αλλά έγινε και πρεσβευτής του ΟΗΕ και της UNICEF. Εξελέγη βουλευτής στο Κοινοβούλιο της Βραζιλίας, έγινε υπουργός αθλητισμού και πέρασε νόμο που έδινε μεγαλύτερα δικαιώματα στους ποδοσφαιριστές. Ακόμη και τώρα, τα άρθρα του σε διάφορες εφημερίδες χρυσοπληρώνονται, ενώ το πρόγραμμα του είναι γεμάτο.

PALMARES

Περίοδος: Σύλλογος, Συμμετοχές (Γκολ)

Εφηβική καριέρα

• 1953-1956: Bauru Atlético Clube

Επαγγελματική καριέρα

• 1956-1974: Santos Futebol Clube, 638 (619)
• 1975-1977: New York Cosmos, 56 (31)

Σύνολο καριέρας: 694 (650)

Διεθνής

• 1957-1971: Βραζιλία, 92 (77)

Τίτλοι

Συλλογικοί

Με την Santos

• Copa Libertadores: 2 (1962, 1963)
• Πολιτειακό Πρωτάθλημα Παουλίστα (Campeonato Paulista): 10 (1958, 1960, 1961, 1962, 1964, 1965, 1967, 1968, 1969, 1973)
• Πρωτάθλημα Βραζιλίας (Campeonato Brasileiro -Taça Brasil): 6 (1961, 1962, 1963, 1964, 1965, 1968)
• Τουρνουά Ρίο-Σάο Πάολο (Torneio Rio-São Paulo): 4 (1959, 1963, 1964, 1966)
• Διηπειρωτικό Κύπελλο: 2 (1962, 1963)
• Διηπειρωτικό Σούπερ Κάπ: 1968
  

Με τον Cosmos Νέας Υόρκης

• Πρωτάθλημα Βορειοαμερικάνικης Λίγκας (NASL): 1977

Διεθνείς

• Roca Cup: 2 (1957, 1963)
• Παγκόσμιο Κύπελλο: 3 (1958, 1962, 1970)
• Oswaldo Cruz Cup: 3 (1958, 1962, 1968)
• Bernardo O'Higgins Cup: 1959
• Κύπελλο Ατλαντικού: 1960

Προσωπικές διακρίσεις

• Καλύτερος Νέος Παίκτης Διοργάνωσης Παγκοσμίου Κυπέλλου: 1958
• Καλύτερος Παίκτης Διοργάνωσης Παγκοσμίου Κυπέλλου: 1970
• Δεύτερος Καλύτερος Παίκτης Διοργάνωσης Παγκοσμίου Κυπέλλου: 1958
  
• Δεύτερος Σκόρερ Διοργάνωσης Παγκοσμίου Κυπέλλου: 1958
• Μέλος Ιδανικής 11άδας Διοργάνωσης Παγκοσμίου Κυπέλλου: 2 (1958, 1970)
• Μέλος Ιδανικής 11άδας Παγκοσμίου Κυπέλλου Όλων των Εποχών: 1994
• Μέλος Ονειρώδους 11άδας Παγκοσμίου Κυπέλλου Όλων των Εποχών: 2002
• Καλύτερος Παίκτης Copa America: 1959
• Πρώτος Σκόρερ Copa América: 1959
• Μετάλλιο της Τιμής FIFA: 1984
• Βραβείο Εκατονταετίας FIFA: 2004
• Χρυσή Μπάλα FIFA επί Τιμή: 2013
• Παίκτης του Αιώνα από τη FIFA: 2000
• Παγκόσμια Αθλητική Προσωπικότητα της Χρονιάς από το BBC: 1970
• Αθλητική Προσωπικότητα Όλων των Εποχών από το BBC: 2005
• Καλύτερος Ποδοσφαιριστής που Έπαιξε Ποτέ το Παιχνίδι «Χρυσή Πατούσα»: 2012
• Ποδοσφαιριστής της Χρονιάς για τη Νότια Αμερική: 1973
• Αθλητής του Αιώνα, από τους δημοσιογράφους σε παγκόσμια κλίμακα, σε δημοσκόπηση της γαλλικής εφημερίδα «L'Equipe»: 1981
• Ποδοσφαιριστής του Aιώνα, από τους νικητές της Χρυσής Μπάλας του περιοδικού «France Football»: 1999
• Ποδοσφαιριστής του Αιώνα, από τη Διεθνής Ομοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής Ποδοσφαίρου: 1999
• Ποδοσφαιριστής του Αιώνα στη Νότια Αμερική, από τη Διεθνή Ομοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής Ποδοσφαίρου: 1999
  
• Ποδοσφαιριστής του Αιώνα, από τους αναγνώστες του περιοδικού «World Soccer»: 2000
• Μέλος Καλύτερης 11άδας Όλων των Εποχών του περιοδικού «World Soccer»: 2013
• Εισαγωγή στο American National Soccer Hall of Fame το 1993
• Ιππότης του Τάγματος της Τιμής της Βρετανικής Αυτοκρατορίας: 1997
• Ιππότης της Γαλλικής  Λεγεώνας της Τιμής: 1963
• Αθλητής του Αιώνα, από το Πρακτορείο Ειδήσεων Reuters: 1999
• Αθλητής του Αιώνα, από τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή: 1999
• Ποδοσφαιριστής του αιώνα από τη UNICEF: 1999
• Μέλος Παγκόσμιας Ομάδας του 20^ου Αιώνα: 1998
  
• Ένας Από τους 100 πιο Σημαντικούς Ανθρώπους του 20^ου αιώνα του περιοδικού TIME: 1999
• Laureus World Sports Awards Lifetime Achievement Award από τον Πρόεδρο της Νοτίου Αφρικής Νέλσον Μαντέλα: 2000
• Τιμητική διάκριση από το Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου, για την «σημαντική συμβολή στις ανθρωπιστικές και περιβαλλοντικές αξίες, καθώς και τις αθλητικές επιδόσεις του»: 2012
• Βραβείο της Γαλλικής Ακαδημίας των Σπορ, βραβείο που δίνεται σε έναν παίκτη από ένα ομαδικό άθλημα για πρώτη φορά: 1971
• Κόκκινο Μετάλλιο της Πόλεως του Παρισιού: 1971
• Ξίφος του ποδοσφαίρου επί Τιμή, που δίνεται από το αγγλικό ποδόσφαιρο σε ετήσια βάση. Το σπαθί είναι χειροποίητο από τους κατασκευαστές όπλων της Βασίλισσας. Ήταν ο πρώτος μη-Βρετανός που έλαβε αυτό το βραβείο: 1966

Προσωπικά ρεκόρ

• Πρώτος Σκόρερ της εθνικής Βραζιλίας: 77 γκολ
  
• Πρώτος Σκόρερ Διηπειρωτικού Κυπέλλου: 7 γκολ
• Παγκόσμιο ρεκόρ στον αριθμό των χατ-τρικ: 92
• Ο πιο επιτυχημένος Σκόρερ σε Κορυφαία Κατηγορία, σύμφωνα με τη Διεθνή Ομοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής του Ποδοσφαίρου: 541 γκολ
• Βραβείο Γκίνες: 1.283 γκολ σε 1.363 αγώνες
• Βραβείο Γκίνες: Περισσότερα μετάλλια Παγκοσμίου Κυπέλλου: 3
• Νεότερος σκόρερ στο Παγκόσμιο Κύπελλο: 17 χρονών και 239 ημερών (Βραζιλία - Ουαλία το 1958)
• Ο νεαρότερος που πετυχαίνει χατ-τρικ στο Παγκόσμιο Κύπελλο: 17 χρονών και 244 ημερών (Βραζιλία - Γαλλία, 1958)
• Νεότερος παίκτης που έπαιξε σε τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου: 17 χρονών και 249 ημερών (Βραζιλία - Σουηδία 1958)
• Νεότερος σκόρερ σε τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου: 17 χρονών και 249 ημερών (Βραζιλία - Σουηδία 1958)
• Νεότερος νικητής του Παγκοσμίου Κυπέλλου της FIFA: 17 χρονών το 1958
• Η αντιστοιχία των 40 επισήμων τροπαίων τον κάνει τον παίκτη με τους περισσότερους τίτλους καριέρας στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Συνολικά κατέκτησε 57 τίτλους στην καριέρα του.

Πηγή: retrosport.wordpress.com