Βλογημένος: Εδουάρδος Κοντογεωργάκης

Ο Έλληνας, αργεντίνικης καταγωγής, δεξιός ακραίος επιθετικός, Εδουάρδος Κοντογεωργάκης (Ριγκάνι) γεννήθηκε στις 7 Ιανουαρίου του 1949 στην πρωτεύουσα της Αργεντινής, το Μπουένος Άιρες. Το πραγματικό του όνομα είναι Εδουάρδο Ριγάνι όμως με την άφιξή του στην Ελλάδα, τον Ιανουάριο του 1973 και τον ΠΑΣ Γιάννινα, ελληνοποιήθηκε. Οι φίλαθλοι του ΠΑΣ Γιάννινα προτιμούσαν να τον αποκαλούν «El Loko» (Ο Τρελός στα ισπανικά). Είναι γιος και συνονόματος του μεγάλου Αργεντινού ποδοσφαιριστή Εδουάρδο Ριγκάνι (Eduardo Ricagni), ο οποίος υπήρξε και προπονητής του ΠΑΣ Γιάννινα το 1973. Με τον ΠΑΣ πέτυχε συνολικά 91 γκολ, ενώ είναι μέχρι σήμερα ο πρώτος σκόρερ του μεγάλου Ηπειρώτικου συλλόγου στην Α’ Εθνική, με 58 γκολ σε 218 συμμετοχές. Ήταν μέλος της μεγάλης ομάδας που οι φίλαθλοι την ονόμασαν «Αγιαξ της Ηπείρου». Έπαιξε σερί για 10 χρόνια (1973-1983), ενώ τη σεζόν 1983/84 φόρεσε τη φανέλα της Κέρκυρας. Την επόμενη χρονιά επέστρεψε στον ΠΑΣ και έκλεισε την καριέρα του.

Την 7η Ιανουαρίου αναφέρει ως ημερομηνία γεννήσεώς του η ελληνική Wikipedia. Σε άλλες πηγές, αναφέρεται η 20η Δεκεμβρίου. Ο πατέρας του ήταν μεγάλο όνομα στην Αργεντινή και αγωνίστηκε μεταξύ άλλων στη Μπόκα Τζούνιορς, στη Μίλαν, την Γιουβέντους, τη Τορίνο και παρότι Αργεντίνος, χρίσθηκε διεθνής με την Ιταλία. Η μητέρα του ήταν Ελληνίδα, το γένος Κοντογεωργάκη και καταγόταν από τη Χίο. Σε ηλικία 8 ετών μετακόμισε οικογενειακώς στην Ιταλία λόγω των υποχρεώσεων του πατέρα του. Το 1962 επέστρεψε στην Αργεντινή, και ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο σε ομάδες της χώρας. Είχε, όμως, βαρύ φορτίο στους ώμους του, το όνομα του πατέρα του. Όλοι περίμεναν να κάνει ότι και ο γονιός του και τον συνέκριναν με εκείνον, πράγμα που, οπωσδήποτε, τον αδικούσε.

Έτσι, όταν το 1972, δέχθηκε πρόταση από τον τότε προπονητή του ΠΑΣ Γιάννενα, Γκόμεζ ντε Φαρία (Gomez de Faria), που αναζητούσε ποδοσφαιριστές με ελληνικές ρίζες στη Λατινική Αμερική, δεν το πολυσκέφτηκε και την αποδέχθηκε, αφήνοντας την Πλατένσε όπου ανήκε! Με την άφιξή του στην Ελλάδα, τον Ιανουάριο του 1973 για τον ΠΑΣ Γιάννινα, ελληνοποιήθηκε.

Έπαιξε από την αρχή ως ακραίος επιθετικός. Ξεχώρισε και πρωταγωνίστησε. Μετά από δύο σεζόν στη Β’ Εθνική, χάρηκε με τον ΠΑΣ την άνοδο στη μεγάλη κατηγορία. Αναδείχθηκε τρίτος σκόρερ στο πρωτάθλημα, με 14 τέρματα, τη χρονιά 1979/80! Εκείνο τον καιρό ο ΠΑΣ είχε μία θαυμάσια και αξιόμαχη ομάδα, η οποία πήρε το παρατσούκλι «Άγιαξ της Ηπείρου» και κέρδισε το χειροκρότημα των φιλάθλων, με τον Κοντογεωργάκη εξέχον μέλος της!

Το 1983 ο Κοντογεωργάκης, αν και δεν το ήθελε, υποχρεώθηκε να αγωνιστεί για μια διετία στην Κέρκυρα. Κατόπιν, στα 35 του πια, γύρισε στον αγαπημένο του ΠΑΣ, και αποχώρησε από τα γήπεδα αγωνιζόμενος με τα χρώματά του στην Α’ Εθνική!

Όταν ο ομογενής άσος βρισκόταν στο «πικ» της φόρμας του, ο Παναθηναϊκός ενδιαφέρθηκε έντονα να τον εντάξει στη δύναμή του, αλλά δεν συμφώνησε στο οικονομικό με τον ΠΑΣ.

Χρίσθηκε διεθνής και με την εθνική μας ομάδα. Φόρεσε 3 φορές τη γαλανόλευκη φανέλα, όταν ο Αλκέτας Παναγούλιας τον συμπεριέλαβε στην αποστολή που ταξίδεψε στην Αυστραλία για σειρά φιλικών αγώνων, ύστερα από πρόσκληση της ομογένειας. Οι αγώνες έγιναν σε διάστημα μίας εβδομάδας και όλοι με αντίπαλο την Αυστραλία! Στη Μελβούρνη στις 11, στην Αδελαΐδα στις 14 και στο Σίδνεϋ στις 18 Ιουνίου του 1978! Ο Κοντογεωργάκης ήταν σε όλους βασικός!

Σήμερα, ο αγαπημένος «Loco» («τρελός», στα ισπανικά) των φίλων του ΠΑΣ είναι υπεύθυνος του ΠΑΣ Ατρομήτου ’95, ομάδας των Ιωαννίνων, η οποία μάλιστα συνεργάζεται με τον «Άγιαξ της Ηπείρου».

Η ομάδα του ΠΑΣ Γιάννινα που πέτυχε την άνοδο του 1973/74

Ακολουθεί συνέντευξη του ιδίου στον Σάββα Λιβάνιο, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», την Παρασκευή 24 Μαΐου του 2013

«Κάνεις ντρίμπλες; Θα φας κλοτσιές»

«Ξεκίνησα να παίζω μπάλα από την Κομουνικασιόνες του Μπουένος Αϊρες και από εκεί πήρα μετεγγραφή στην Κλουμπ Ατλέτικο Πλατένσε, με την οποία αγωνίστηκα στην Α' κατηγορία της Αργεντινής.

Ο πρώτος θόρυβος γύρω από το όνομά μου έγινε όταν σε παιχνίδι με αντίπαλο τη Ρασίνγκ Κλουμπ πέτυχα χατ τρικ. Στην Αργεντινή περίμεναν από μένα μεγάλα πράγματα, γιατί ο πατέρας μου ήταν σπουδαίος ποδοσφαιριστής. Είχε ξεκινήσει κι αυτός από την Πλατένσε και στη συνέχεια έπαιξε στη μεγάλη Μπόκα και ήρθε στην Ευρώπη και αγωνίστηκε στη Μίλαν, στη Γιουβέντους, στην Τορίνο και στην Κατάνια. Ήταν μεγάλο το βάρος για μένα...

Το 1973 ο πατέρας μου ήταν στην ομοσπονδία της Αργεντινής και εκεί συνάντησε τον Φαρία, που ήθελε να πάρει ποδοσφαιριστές στην Ελλάδα. Συζητήσαμε το θέμα οικογενειακώς και αποφάσισα να έρθω. Το όνομά μου ήταν Ριγκάνι Εντουάρντο, όπως και του πατέρα μου, αλλά στην Ελλάδα πήρα το επίθετο του παππού μου (Κοντογεωργάκης). Ο μπαμπάς της μητέρας μου, που την έλεγαν Μαρία, ήταν Μικρασιάτης και μετά την Καταστροφή πήγε στη Χίο. Και από τη Χίο έφτασε στην Αργεντινή, όπου παντρεύτηκε μία Ισπανίδα, ενώ δούλευε στην υπηρεσία του νερού.

Στα Γιάννενα οι φίλαθλοι με φώναζαν «λόκο» (loko), δηλαδή τρελό. Κι αυτό γιατί όταν έπαιρνα την μπάλα δεν σταματούσα και ήθελα, αν γινόταν, να μπω μ' αυτήν στα δίχτυα. Οι συμπαίκτες μου μού φώναζαν: "Μα, τι κάνεις; Είσαι τρελός; Κάνεις ντρίμπλες, θα φας πολλές κλοτσιές". Με είπαν μία φορά τρελό, με είπαν δύο, με είπαν 102 και έτσι με φώναζαν όλοι "λόκο", αφού έμαθαν την ισπανική λέξη.

Όταν ήρθα στην Ελλάδα τον Ιανουάριο του 1973 θυμάμαι δύο πράγματα: μου έκανε εντύπωση ότι όπου πήγαινα μαζί με τους συμπαίκτες μου μας κερνούσαν και δεν πληρώναμε ποτέ. Μας είχαν αγκαλιάσει όλοι και μόνο ξένοι δεν νιώθαμε. Εντύπωση, αλλά αρνητική, μου είχε κάνει το γεγονός ότι τις δύο πρώτες χρονιές παίζαμε σε ξερό γήπεδο. Αυτό δεν το περίμενα, γιατί στην Αργεντινή όλα τα γήπεδα είχαν χορτάρι. Ήμουν γρήγορος και στην αρχή δυσκολευόμουν να παίξω καλά.

Η νίκη που θυμάμαι ακόμη και σήμερα ήταν την περίοδο 1977-'78, όταν κερδίσαμε 3-2 τον Παναθηναϊκό στη Λεωφόρο. Χάναμε 2-0 στο ημίχρονο και στο δεύτερο πετύχαμε τρία γκολ.

Θυμάμαι τον Δομάζο, τον Ελευθεράκη, ενώ μεγάλες μορφές ήταν ο Κούδας, ο Χατζηπαναγής και φυσικά ο Δεληκάρης, τον οποίο είχα γνωρίσει προσωπικά και στην εθνική ομάδα. Είχα μόλις τρεις συμμετοχές και ενδεχομένως να είχα περισσότερες αν είχα πάρει μετεγγραφή σε μία μεγάλη ομάδα του κέντρου (Παναθηναϊκός). Τότε μου έδιναν 2 εκατομμύρια δραχμές και αν είχε γίνει η μετεγγραφή με αυτά τα λεφτά θα έπαιρνα 5-6 μεγάλα διαμερίσματα. Δεν πειράζει όμως. Και στον ΠΑΣ που έμεινα κέρδισα πολλά και δεν έχω κανένα παράπονο, παρ' ότι δημιουργήθηκε ένα θέμα προς το τέλος της καριέρας μου και πριν κρεμάσω τα παπούτσια μου στον ΠΑΣ, έπαιξα ενδιάμεσα για μία διετία στην Κέρκυρα».