Ο Άγγλος κεντρικός μέσος Μπράιαν Ρόμπσον (Bryan Robson), γεννήθηκε στις 11 Ιανουαρίου του 1957 στο Τσέστερ-λε-Στριτ, στο Ντάραμ Κάουντι, τη βορειότερη κομητεία της Αγγλίας. Ξεκίνησε την καριέρα του με την Γουέστ Μπρομ το 1972, πριν μετακομίσει στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το 1981, όπου έγινε ο μακροβιότερος αρχηγός στην ιστορία του συλλόγου. Την οδήγησε στις κατακτήσεις 3 Κυπέλλων Αγγλίας και ενός Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης. Κέρδισε επίσης δύο μετάλλια πρωταθλητή Αγγλίας. Προς το τέλος της ποδοσφαιρικής του σταδιοδρομίας μετακόμισε ως παίκτης-προπονητής στη Μίντλεσμπρο. Είχε ένα καλό ρεκόρ επίτευξης τερμάτων και διακρίθηκε για την καταπληκτική υπομονή του, την κίνηση και το σωστό χρόνο της πάσας! Ιδιαίτερα ανταγωνιστικός και γενναίος, είχε υψηλά επίπεδα αντοχής, εξαιρετικά μαρκαρίσματα και ικανότητα στο ψηλό παιχνίδι.
Εκπροσώπησε την Αγγλία 90 φορές μεταξύ 1980 και 1991, καθιστώντας τον, εκείνη τη χρονική στιγμή, τον 5ο σε συμμετοχές Άγγλο ποδοσφαιριστή, ενώ τα 26 γκολ που πέτυχε με τα χρώματά της τον κατατάσσουν στην 8η θέση του σχετικού καταλόγου. Υπήρξε αρχηγός της εθνικής ομάδας 65 φορές, με μόνο τον Μπόμπι Μουρ (Bobby Moore) και τον Μπίλι Ράιτ (Billy Wright) να τον ξεπερνούν. Είναι επίσης γνωστός με τα παρατσούκλια «Robbo» και «Captain Marvel». Ο Σερ Μπόμπι Ρόμπσον (Sir Bobby Robson) έχει δηλώσει ότι ήταν, μαζί με τον Άλαν Σίρερ (Alan Shearer) και τον Κέβιν Μπίτι (Kevin Beattie), ο Καλύτερος Βρετανός ποδοσφαιριστής που συνεργάστηκε μαζί του. Τον Αύγουστο του 2011, ψηφίστηκε ως ο Μεγαλύτερος Ποδοσφαιριστής της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ από μια δημοσκόπηση πρώην παικτών του συλλόγου ως μέρος ενός νέου βιβλίου που κυκλοφόρησε για να γιορταστεί ο 19ος τίτλος στο πρωτάθλημα.
Προπονητικά, από το 1994, οδήγησε τη Μίντλεσμπρο για επτά χρόνια, παρόλο που ο ίδιος δεν είχε αποσυρθεί από το παιχνίδι μέχρι το 1997. Τους οδήγησε σε δύο προαγωγές στην Premier League και στους τρεις πρώτους τελικούς κυπέλλου της ιστορίας του συλλόγου. Επέστρεψε στην Γουέστ Μπρομ για μια περίοδο δύο ετών, ως προπονητής, μετά από μια σύντομη και ανεπιτυχή θητεία στη Μπράντφορντ. Έχει επίσης οδηγήσει τη Σέφιλντ Γιουνάιτεντ και την εθνική ομάδα της Ταϊλάνδης. Την 1η Ιουλίου του 2011, διορίστηκε «Παγκόσμιος Πρέσβης» της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Ο πατέρας του, Μπράιαν, ήταν φορτηγατζής μεγάλων αποστάσεων και η μητέρα του, Μορίν, νοικοκυρά. Ήταν το δεύτερο από τα τέσσερα παιδιά, με μια αδελφή, την Σούζαν και 2 νεότερους, τον Τζάστιν και τον Γκάρι, επίσης, ποδοσφαιριστές. Ανατράφηκε στο Γουίτον Γκίλμπερτ μέχρι τα έξι του, όταν η οικογένεια μετακόμισε στο κοντινό Τσέστερ-λε-Στριτ, την πόλη όπου γεννήθηκε. Ως παιδί, υποστήριζε τη Νιούκαστλ και ο παιδικός ήρωας ήταν ο κεντρικός επιθετικός της Γουίν Ντέιβις (Wyn Davies). Από νεαρή ηλικία, εντάχθηκε στην ποδοσφαιρική ομάδα των προσκόπων. Συνέχισε με τις ομάδες των σχολείων του και ήταν αρχηγός τόσο στη ποδοσφαιρική ομάδα του σχολείου του, όσο και της περιφέρειας. Ως έφηβος δοκιμάστηκε στη Μπέρνλι, στη Κόβεντρι, στη Σέφιλντ Γουένσντεϊ, στη Νιούκαστλ και τη Γουέστ Μπρόμγουιτς Άλμπιον.
Ήταν στο τελικό ακαδημαϊκό έτος που οι μαθητές είχαν ακόμα την επιλογή της τελικής εκπαίδευσης στην ηλικία των 15 ετών και το καλοκαίρι του 1972, αποδέχθηκε την προσφορά του μάνατζερ της Γουέστ Μπρομ, Ντον Χάου (Don Howe) για μια διετή μαθητεία, λαμβάνοντας ως μισθό 5 λίρες την εβδομάδα κατά το πρώτο έτος και 8 λίρες το δεύτερο.
Εκπροσώπησε την Αγγλία 90 φορές μεταξύ 1980 και 1991, καθιστώντας τον, εκείνη τη χρονική στιγμή, τον 5ο σε συμμετοχές Άγγλο ποδοσφαιριστή, ενώ τα 26 γκολ που πέτυχε με τα χρώματά της τον κατατάσσουν στην 8η θέση του σχετικού καταλόγου. Υπήρξε αρχηγός της εθνικής ομάδας 65 φορές, με μόνο τον Μπόμπι Μουρ (Bobby Moore) και τον Μπίλι Ράιτ (Billy Wright) να τον ξεπερνούν. Είναι επίσης γνωστός με τα παρατσούκλια «Robbo» και «Captain Marvel». Ο Σερ Μπόμπι Ρόμπσον (Sir Bobby Robson) έχει δηλώσει ότι ήταν, μαζί με τον Άλαν Σίρερ (Alan Shearer) και τον Κέβιν Μπίτι (Kevin Beattie), ο Καλύτερος Βρετανός ποδοσφαιριστής που συνεργάστηκε μαζί του. Τον Αύγουστο του 2011, ψηφίστηκε ως ο Μεγαλύτερος Ποδοσφαιριστής της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ από μια δημοσκόπηση πρώην παικτών του συλλόγου ως μέρος ενός νέου βιβλίου που κυκλοφόρησε για να γιορταστεί ο 19ος τίτλος στο πρωτάθλημα.
Προπονητικά, από το 1994, οδήγησε τη Μίντλεσμπρο για επτά χρόνια, παρόλο που ο ίδιος δεν είχε αποσυρθεί από το παιχνίδι μέχρι το 1997. Τους οδήγησε σε δύο προαγωγές στην Premier League και στους τρεις πρώτους τελικούς κυπέλλου της ιστορίας του συλλόγου. Επέστρεψε στην Γουέστ Μπρομ για μια περίοδο δύο ετών, ως προπονητής, μετά από μια σύντομη και ανεπιτυχή θητεία στη Μπράντφορντ. Έχει επίσης οδηγήσει τη Σέφιλντ Γιουνάιτεντ και την εθνική ομάδα της Ταϊλάνδης. Την 1η Ιουλίου του 2011, διορίστηκε «Παγκόσμιος Πρέσβης» της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Ο πατέρας του, Μπράιαν, ήταν φορτηγατζής μεγάλων αποστάσεων και η μητέρα του, Μορίν, νοικοκυρά. Ήταν το δεύτερο από τα τέσσερα παιδιά, με μια αδελφή, την Σούζαν και 2 νεότερους, τον Τζάστιν και τον Γκάρι, επίσης, ποδοσφαιριστές. Ανατράφηκε στο Γουίτον Γκίλμπερτ μέχρι τα έξι του, όταν η οικογένεια μετακόμισε στο κοντινό Τσέστερ-λε-Στριτ, την πόλη όπου γεννήθηκε. Ως παιδί, υποστήριζε τη Νιούκαστλ και ο παιδικός ήρωας ήταν ο κεντρικός επιθετικός της Γουίν Ντέιβις (Wyn Davies). Από νεαρή ηλικία, εντάχθηκε στην ποδοσφαιρική ομάδα των προσκόπων. Συνέχισε με τις ομάδες των σχολείων του και ήταν αρχηγός τόσο στη ποδοσφαιρική ομάδα του σχολείου του, όσο και της περιφέρειας. Ως έφηβος δοκιμάστηκε στη Μπέρνλι, στη Κόβεντρι, στη Σέφιλντ Γουένσντεϊ, στη Νιούκαστλ και τη Γουέστ Μπρόμγουιτς Άλμπιον.
Ήταν στο τελικό ακαδημαϊκό έτος που οι μαθητές είχαν ακόμα την επιλογή της τελικής εκπαίδευσης στην ηλικία των 15 ετών και το καλοκαίρι του 1972, αποδέχθηκε την προσφορά του μάνατζερ της Γουέστ Μπρομ, Ντον Χάου (Don Howe) για μια διετή μαθητεία, λαμβάνοντας ως μισθό 5 λίρες την εβδομάδα κατά το πρώτο έτος και 8 λίρες το δεύτερο.
Στην Γουέστ Μπρόμγουιτς Άλμπιον
Προς τα τέλος του 1973/74, τη δεύτερη σεζόν ως μαθητευόμενος, έκανε το ντεμπούτο του με την δεύτερη ομάδα, κόντρα στην αντίστοιχη της Έβερτον, στο Γκούντισον Παρκ. Υπέγραψε επαγγελματικό συμβόλαιο το καλοκαίρι του 1974, κερδίζοντας 28 λίρες ανά εβδομάδα συν 250 μπόνους για την υπογραφή στο τέλος. Κατά τη διάρκεια της περιόδου 1974/75 έκανε τακτικές εμφανίσεις με την δεύτερη ομάδα, αλλά δεν επελέγη ποτέ για την πρώτη. Μετά την αποχώρηση του Ντον Χάου, με τρεις αγώνες της σεζόν να απομένουν, κλήθηκε στην πρώτη ομάδα, από τον Μπράιαν Γουάιτχαουζ (Brian Whitehouse). Έκανε το ντεμπούτο σ’ έναν αγώνα εναντίον της Γιορκ Σίτι, στις 12 Απριλίου του 1975, βοηθώντας στη νίκη με 3-1. Στο επόμενο παιχνίδι, εντός έδρας, σκόραρε το πρώτο του γκολ για τον σύλλογο, στη νίκη με 2-0 επί της Κάρντιφ Σίτι. Σκόραρε επίσης και στον τελευταίο αγώνα της σεζόν εκτός με την Νότιγχαμ Φόρεστ.
Κατά τη διάρκεια της επόμενης περιόδου, 1975/76, έπαιξε μόνο σποραδικά, καθώς αντιμετώπισε σκληρό ανταγωνισμό για τις θέσεις στην μεσαία γραμμή, κυρίως από τον παίκτη-προπονητή Τζόνι Τζάιλς (Johnny Giles). Χρησιμοποιήθηκε σε διάφορες θέσεις, μεταξύ των οποίων αμυντικός μέσος, αριστερός ακραίος αμυντικός και αριστερά στη μεσαία γραμμή. Η Άλμπιον τερμάτισε τρίτη στη Β’ Κατηγορία, κερδίζοντας την άνοδο στην Α’ Κατηγορία.
Ο Ρόμπσον βιώνει το ποδόσφαιρο στην κορυφαία κατηγορία, για πρώτη φορά κατά τη διάρκεια της περιόδου 1976/77 και άρχισε να εμφανίζεται πιο τακτικά, παρόλο που έπαιζε ακόμη εναλλάξ τις θέσεις του αριστερού μπακ και αυτή που προτιμούσε, τον κεντρικό ρόλο του κέντρου. Η ταχεία πρόοδος του σταμάτησε όμως, όταν υπέστη τον πρώτο σοβαρό τραυματισμό της καριέρας του. Παίζοντας ως αριστερό μπακ, έσπασε το αριστερό πόδι του, σε μια διεκδίκηση με τον επιθετικό της Τότεναμ, Κρις Τζόουνς (Chris Jones). Δύο μήνες αργότερα, έκανε την επιστροφή του σ’ ένα παιχνίδι της δεύτερης ομάδας, στο «Χόθορνς», αλλά έπαθε υποτροπή σε μια πρόκληση με τον Ντένις Σμιθ (Dennis Smith) της Στόουκ. Επανέκαμψε πάλι και επέστρεψε στην πρώτη ομάδα στα τέλη Δεκεμβρίου. Σημείωσε το πρώτο του επαγγελματικό χατ-τρικ, σε μια νίκη 4-0, εναντίον της Ίπσουιτς, στις 16 Μαρτίου του 1977. Ένα μήνα αργότερα, ωστόσο, έσπασε τον αστράγαλό του διεκδικώντας μια μπαλιά με τον Ντένις Τιούαρτ (Dennis Tueart), της Μάντσεστερ Σίτι, αναγκάζοντας τον να αποχωρήσει από την εθνική Ελπίδων της Αγγλίας.
Ο Τζόνι Τζάιλς άφησε την Μπρομ στο τέλος της περιόδου 1976/77. Ο διάδοχός του, Ρόνι Άλεν (Ronnie Allen), έβαλε τον Ρόμπσον να αντικαταστήσει τον Τζάιλς στο κέντρο της μεσαίας γραμμής. Ωστόσο, ο Άλεν απολύθηκε στα μέσα της σεζόν και ο αμυντικός Τζον Γουάιλ (John Wile) τέθηκε προσωρινά επικεφαλής. Τα αποτελέσματα επιδεινώθηκαν και ο Ρόμπσον είχε χάσει τη θέση του στην ομάδα. Επέστρεψε στην βασική ενδεκάδα υπό τον νέο προπονητή Ρον Άτκινσον (Ron Atkinson), τον οποίο ο Ρόμπσον περιγράφει ως « ...ένα προσγειωμένο, δίκαιο, μάγκα ...». Ο Άτκινσον άφησε τον Ρόμπσον έξω από τον ημιτελικό του Κυπέλλου στην ήττα από την Ίπσουιτς, αλλά τον χρησιμοποίησε στα τελευταία παιχνίδια του πρωταθλήματος για τις θέσεις για το Κύπελλο UEFA.
Το 1978/79, ο Ρόμπσον ήταν παίκτης-κλειδί, ξεκινώντας 41 από τα 42 παιχνίδια πρωταθλήματος και φορούσε σε όλα τα παιχνίδια τη φανέλα με το № 7! Έπαιξε σημαντικό ρόλο στην Άλμπιον, τερματίζοντας τρίτος στο πρωτάθλημα, την υψηλότερη για περισσότερο από 20 χρόνια και φτάνοντας στα προημιτελικά του Κυπέλλου UEFA. Η επόμενη χρονιά ήταν απογοητευτική για τον σύλλογο, τερματίζοντας μόλις 10η στο πρωτάθλημα, αλλά οι επιδόσεις του Ρόμπσον στη μεσαία γραμμή, βοήθησαν να κερδίσει την πρώτη διεθνή συμμετοχή του με την Αγγλία, τον Φεβρουάριο του 1980. Το 1980/81, σκόραρε 10 γκολ σε 40 παιχνίδια πρωταθλήματος, με την Άλμπιον να τερματίζει στη 4η θέση.
Ο Άτκινσον, έφυγε για ν’ αναλάβει τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ τον Ιούνιο του 1981, και οι φήμες έλεγαν ότι ο Ρόμπσον θα τον ακολουθήσει, είτε στη Γιουνάιτεντ ή θα μεταγραφόταν στη Λίβερπουλ του Μπομπ Πέισλι (Bob Paisley). Η Άλμπιον του πρόσφερε ένα νέο συμβόλαιο αξίας 1000 λιρών ανά εβδομάδα, αλλά το απέρριψε, ζητώντας μεταγραφή. Ο συμπαίκτης του Ρέμι Μόζες (Remi Moses) υπέγραψε στη Γιουνάιτεντ το Σεπτέμβριο του 1981 και ο Ρόμπσον τον ακολούθησε λίγο αργότερα.
Στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ
Ο Ρόμπσον μετακόμισε στη Γιουνάιτεντ για το βρετανικό ρεκόρ μεταγραφής του 1.500.000 λιρών, την 1η Οκτωβρίου του 1981 και υπέγραψε το συμβόλαιό του στον αγωνιστικό χώρο του Ολντ Τράφορντ, δύο ημέρες αργότερα. Το ρεκόρ δεν είχε σπάσει για έξι χρόνια, όταν Λίβερπουλ κατέβαλε 1.900.000 λίρες στη Νιούκαστλ, παίρνοντας τον επιθετικό Πίτερ Μπίρτσλι (Peter Beardsley), το καλοκαίρι του 1987. Έκανε το ντεμπούτο του, στις 7 Οκτωβρίου του 1981, σε μια ήττα 1-0, εκτός με την Τότεναμ στο Λιγκ Καπ. Το ντεμπούτο του για το πρωτάθλημα, ήρθε τρεις ημέρες αργότερα, σε μια λευκή ισοπαλία κόντρα στη Μάντσεστερ Σίτι, στο Μέιν Ρόουντ. Ήταν η πρώτη εμφάνιση του με το № 7 για την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, το οποίο έκανε δικό του. Σκόραρε το πρώτο του γκολ για τη Γιουνάιτεντ στις 7 Νοεμβρίου του 1981, σε μια νίκη 5-1 επί της Σάντερλαντ στο Ρόκερ Παρκ. Τελείωσε την πρώτη του σεζόν με 32 παιχνίδια και 5 γκολ. Εν τω μεταξύ, η καριέρα του με την εθνική Αγγλίας ήταν σε άνοδο και το Παγκόσμιο Κύπελλο πλησίαζε. Σκόραρε στο 4-0 επί της Βόρειας Ιρλανδίας στο Wembley και πρόσθεσε ακόμη ένα στο τελευταίο παιχνίδι προετοιμασίας στο Ελσίνκι κατά της Φινλανδίας.
Έπαθε ρήξη συνδέσμων στον αστράγαλο του κατά τη διάρκεια του ημιτελικού για το Λιγκ Καπ του 1983, στη νίκη επί της Άρσεναλ, πράγμα που σημαίνει ότι έχασε τον τελικό, που η Γιουνάιτεντ έχασε από την Λίβερπουλ. Κέρδισε και πάλι την ικανότητά του στην ώρα για τον ημιτελικό του Κυπέλλου και πάλι απέναντι στην Αρσεναλ, σκοράροντας μάλιστα στη νίκη με 2-1. Ο πρώτος τελικός εναντίον της Μπράιτον έληξε με ισοπαλία 2-2. Στον επαναληπτικό σκόραρε δύο φορές στο Α’ ημίχρονο, αλλά αρνήθηκε την ευκαιρία να γίνει ο πρώτος παίκτης σε 30 χρόνια που θα κάνει χατ-τρικ σε τελικό Κυπέλλου, αρνούμενος να εκτελέσει πέναλτι στην επανάληψη αντί του ορισμένου γι’ αυτό Άρνολντ Μιούρεν (Arnold Muhren). Κατέκτησε έτσι το πρώτο του τρόπαιό του ως αρχηγός της Γιουνάιτεντ. Αν και αυτή ήταν η πέμπτη νίκη της Γιουνάιτεντ στον τελικό του Κυπέλλου, ο Ρόμπσον ήταν μόλις ο δεύτερος Άγγλος αρχηγός που σήκωσε το τρόπαιο για την Γιουνάιτεντ και ο πρώτος μετά τον Τσάρλι Ρόμπερτς (Charlie Roberts) στον τελικό του 1909! Η Γιουνάιτεντ είχε αρχηγό Ιρλανδό το 1948 και το 1963 και Σκωτσέζο το 1977.
Την επόμενη σεζόν bοήθησε την ομάδα να κάνει μια μεγάλη πορεία στο Κύπελλο Κυπελλούχων. Σκόραρε δύο φορές στον προημιτελικό, στη νίκη με 3-0 στον δεύτερο αγώνα επί της Μπαρτσελόνα στο Ολντ Τράφορντ, ανατρέποντας την ήττα με 2-0 του πρώτου αγώνα. Η Γιουνάιτεντ ηττήθηκε και στους δύο αγώνες του ημιτελικού από την Γιουβέντους. Δεν έπαιξε σε κανένα από τα δυο παιχνίδια, λόγω ενός τραυματισμού στον ιγνυακό τένοντα. Ενώ ήταν στο Τορίνο για τον δεύτερο αγώνα, του δόθηκε άδεια από την Γιουνάιτεντ να μιλήσει με την Γιούβε σχετικά με ενδεχόμενη μεταγραφή του. Η μεταγραφή αυτή δεν έγινε ποτέ, καθώς ούτε η Γιουβέντους, ούτε οποιαδήποτε άλλη ομάδα ήταν έτοιμη να ανταποκριθεί στα 3.000.000 λίρες που ζητούσε η Γιουνάιτεντ.
Ο τραυματισμός του σήμαινε επίσης ότι έχασε πολλά κρίσιμα παιχνίδια προς το τέλος της σεζόν, όπου από διεκδικήτρια του τίτλου η Γιουνάιτεντ τερμάτισε τελικά τέταρτη, με τη Λίβερπουλ να γίνεται πρωταθλήτρια για 15η φορά. Ο Ρόμπσον επέκτεινε το συμβόλαιό του με την Γιουνάιτεντ το 1984, υπογράφοντας μια επταετή συμφωνία αξίας περίπου 1 εκατομμύριο λιρών, που θα τον κρατήσει εκεί μέχρι τουλάχιστον το 1991. Το 1985, ως αρχηγός του συλλόγου, οδήγησε την ομάδα σε άλλο ένα θρίαμβο στον τελικό του Κυπέλλου, αυτή τη φορά επί της Έβερτον, όπου ένα γκολ του Νόρμαν Γουάιτσαϊντ (Norman Whiteside) στέρησε από τους αντιπάλους τους την ευκαιρία για ένα μοναδικό τρεμπλ, καθώς είχαν ήδη κερδίσει το πρωτάθλημα και το ευρωπαϊκό Κύπελλο Κυπελλούχων.
Ξεκίνησε την επόμενη σεζόν σε καλή φόρμα, με δέκα διαδοχικές νίκες που έδωσαν ελπίδα για κατάκτηση του πρωταθλήματος, για πρώτη φορά από το 1967. Ωστόσο, μια κοιλιά που έκαναν μετά τα Χριστούγεννα, τελείωσαν τη σεζόν χωρίς τίτλο, στην τέταρτη θέση πίσω από την Λίβερπουλ, την Έβερτον και την Γουέστ Χαμ. Τραυματισμοί, ειδικότερα ένας εξαρθρωμένος ώμος τον Φεβρουάριο του 1986, τον περιόρισε σε μόλις 21 εμφανίσεις στο πρωτάθλημα για την περίοδο 1985/86, αν και ο ίδιος κατάφερε να σκοράρει 7 γκολ.
Ο Ρον Άτκινσον απολύθηκε τον Νοέμβριο του 1986 και αντικαταστάθηκε από τον Άλεξ Φέργκιουσον (Alex Ferguson). Μέχρι το 1990 σήκωσε άλλο ένα τρόπαιο. Σημείωσε το πρώτο γκολ της Γιουνάιτεντ, στον τελικό του Κυπέλλου εναντίον της Κρίσταλ Πάλας στο πρώτο ματς που έληξε 3-3. Η Γιουνάιτεντ κέρδισε τον επαναληπτικό με 1-0 και έτσι ο Ρόμπσον έγινε ο πρώτος αρχηγός της Γιουνάιτεντ που θα σηκώσει το Κύπελλο 3 φορές. Είχε να αντιμετωπίσει πάλι τους τραυματισμούς και την περίοδο 1989/90, περιορίστηκε σε 20 εμφανίσεις στο πρωτάθλημα, καθώς η Γιουνάιτεντ τερμάτισε 13η, τη χαμηλότερη μετά τον υποβιβασμό του 1974. Ένας αγώνας προς τιμή του πραγματοποιήθηκε στις 20 Νοεμβρίου του 1990 και η Γιουνάιτεντ έχασε με 3-1 από την Σέλτικ στο Ολντ Τράφορντ. Κατά τη διάρκεια του 1990/91 περιορίστηκε σε 17 εμφανίσεις στο πρωτάθλημα λόγω ενός τραυματισμού που υπέστη στο Παγκόσμιο Κύπελλο και δεν έκανε καμία εμφάνιση για τη πρώτη ομάδα μέχρι το Δεκέμβριο του 1990. Κατά τη διάρκεια της απουσίας του, αρχηγός ήταν ο μέσος Νιλ Γουέμπ (Neil Webb), αλλά ο Ρόμπσον ανέκτησε το περιβραχιόνιο του αρχηγού με την επιστροφή του.
Ήταν ο αρχηγός στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων του 1991 στον οποίο η Γιουνάιτεντ νίκησε την Μπαρτσελόνα 2-1 στο Ρότερνταμ με τα δύο γκολ από τον Μαρκ Χιουζ (Mark Hughes).
Συνέχισε να είναι μια τακτική επιλογή για την Γιουνάιτεντ κατά τη διάρκεια της σεζόν 1991/92, παρά τον ανταγωνισμό από τους Πολ Ινς (Paul Ince), Νιλ Γουέμπ και Αντρέι Καντσέλσκις (Andrei Kanchelskis). Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου έκανε την 90η και τελευταία εμφάνισή του για την ομάδα της Αγγλίας. Η σεζόν όμως 1991/92 τελείωσε στην απογοήτευση για τον Ρόμπσον, καθώς η Γιουνάιτεντ έχασε στις λεπτομέρειες τον τίτλο από τη Λιντς. Δεν συμμετείχε στον τελικό του Λιγκ Καπ, στη νίκη κατά της Νότιγχαμ Φόρεστ λόγω τραυματισμού και οι ευκαιρίες στην πρώτη ομάδα είχαν αρχίσει να φαίνονται όλο και λιγότερες, καθώς ο ίδιος αντιμετώπιζε ανταγωνισμό από άλλους παίκτες και ο Τύπος ανέφερε ότι ο Άλεξ Φέργκιουσον ελπίζει να υπογράψει με νέους, νεότεροι μέσος, αν και καμία προσθήκη δεν έγινε το 1992.
Ήταν ακόμα αρχηγός του συλλόγου στους περισσότερους αγώνες και ο Στιβ Μπρους (Steve Bruce) είχε την αρχηγία όταν ο Ρόμπσον ήταν απών. Έκανε μόλις 14 εμφανίσεις στο πρωτάθλημα κατά την περίοδο 1992/93, η οποία ήταν η πρώτη σεζόν της νέας Premier League. Βασικοί κεντρικοί μέσοι της ομάδας για αυτή τη σεζόν ήταν ο Πολ Ινς, ο οποίος ήταν στη Γιουνάιτεντ από το 1989 και ο Μπράιαν Μακλέρ (Brian McClair), ο οποίος οποσθοχώρησε από την επίθεση μετά την άφιξη του Ερίκ Καντονά (Eric Cantona), τον Νοέμβριο, ενώ οι άλλες θέσεις στη δεξιά πλευρά της μεσαίας γραμμής, καλύπτονταν περιστασιακά από τον Μάικ Φίλαν (Mike Phelan) ή τους νεότερους, Αντρέι Καντσέλσκις και Λι Σαρπ (Lee Sharpe).
Σκόραρε την τελευταία ημέρα της περιόδου εναντίον της Γουίμπλεντον και ήταν το μόνο του γκολ αυτή την περίοδο. Με εκείνο το παιχνίδι η Γιουνάιτεντ τερμάτισε πρώτη στο πρωτάθλημα και ο Ρόμπσον κέρδισε τελικά το μετάλλιο του πρωταθλήματος που προσπαθούσε να κερδίσει από τις μέρες του στη Γουέστ Μπρόμγουιτς Άλμπιον, περίπου 15 χρόνια νωρίτερα. Δεν ήταν μόνο οι τραυματισμοί που περιόρισαν τις εμφανίσεις στην πρώτη ομάδα του 36χρονου, πλέον, Ρόμπσον. Ο Ερίκ Καντονά είχε αποκτηθεί κατά την περίοδο 1992/93, έπαιζε μπροστά με τον Μαρκ Χιουζ, ενώ ο πρώην στράικερ, συνεργάτης του Χιουζ, Μπράιαν Μακλέρ είχε μετατραπεί σε ένα εξαιρετικό μέσο. Το μεγαλύτερο πλήγμα για τον Ρόμπσον, ήρθε το καλοκαίρι του 1993, όταν υπέγραψε στην Γιουνάιτεντ, από την Νότιγχαμ Φόρεστ, ο Ρόι Κιν (Roy Keane).
Με την εισαγωγή των σταθερών αριθμών για όλη την περίοδο, από αυτήν του 1993/94 στην Premier League, στον Ρόμπσον δόθηκε η φανέλα με το № 12, ενώ η φανέλα με το № 7, που φορούσε σχεδόν σε όλη του την καριέρα, πήγε στον Ερίκ Καντονά. Ήταν ακόμη σε θέση να κάνει αρκετές εμφανίσεις και να κερδίσει ακόμη ένα μετάλλιο πρωταθλητή για την περίοδο 1993/94, παίζοντας σε 15 αγώνες, 10 εκ των οποίων ως αλλαγή και σκόραρε ένα από τα 4 γκολ τους στη νίκη στον επαναληπτικό ημιτελικό εναντίον της Όλνταμ στο Μέιν Ρόουντ. Ήταν το τελευταίο από τα 99 γκολ του με την ομάδα.
Δυστυχώς, δεν συμμετείχε στην αποστολή για το τελικό του Κυπέλλου, μία απόφαση η οποία αργότερα όπως παραδέχτηκε ο Άλεξ Φέργκιουσον, ήταν μια από τις δυσκολότερες της καριέρας του. Η τελευταία εμφάνισή του με την φανέλα της Γιουνάιτεντ ήρθε την τελευταία μέρα της σεζόν, στις 8 Μαΐου του 1994, όταν η Γιουνάιτεντ ήρθε ισόπαλη 0-0 στο Ολντ Τραφορντ με την Κόβεντρι. Αγωνίστηκε σε 461 παιχνίδια γι 'αυτούς σε όλες τις διοργανώσεις, σκοράροντας 99 γκολ και θεωρήθηκε ευρέως ως ένας από τους καλύτερους παίκτες τους Όλων των Εποχών. Τον Αύγουστο του 2011, ψηφίστηκε ως ο μεγαλύτερος ποτέ παίκτης της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, από μια δημοσκόπηση των πρώην παικτών της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ως μέρος του βιβλίου για τον εορτασμό της 19ης κατάκτησης του πρωταθλήματος.
Στο πρωτάθλημα, το τελευταίο γκολ του είχε έρθει την πρώτη αγωνιστική της περιόδου 1993/94, στις 15 Αυγούστου του 1993, σε μια νίκη 2-0 επί της Νόριτς στο Κάροου Ρόουντ. Σκόραρε επίσης ένα γκολ στο Τσάμπιονς Λιγκ εκείνη την εποχή, στο πρώτο αγώνα του δεύτερου γύρου, στην ισοπαλία 3-3 με την πρωταθλήτρια Τουρκίας, Γαλατασαράι στο Ολντ Τράφορντ. Είναι ο μακροβιότερος αρχηγός στην ιστορία του συλλόγου.
Στην Μίντλεσμπρο
Μετά από 13 χρόνια στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, τον Μάιο του 1994, αποδέχθηκε το ρόλο του παίκτη-προπονητή στη Μίντλεσμπρο. Από το 1994 έως το 1996 συνδύασε αυτό το ρόλο παράλληλα με αυτό του βοηθού προπονητή στην εθνική Αγγλίας, υπό τον Τέρι Βέναμπλς (Terry Venables) και το όνομά του ακούστηκε για πρώτου προπονητή, όταν ο Βέναμπλς ανακοίνωσε την πρόθεσή του να εγκαταλείψει μετά το Euro του 1996. Απέκλεισε μόνος του τον εαυτό του, λόγω της περιορισμένης εμπειρίας του. Δεν συμπεριλήφθηκε στο τεχνικό τιμ του νέου προπονητή Γκλεν Χοντλ (Glenn Hoddle).
Έπαιξε το τελευταίο παιχνίδι του ως παίκτης, την 1η Ιανουαρίου του 1997, σ’ ένα παιχνίδι για την Premier League κόντρα στην Άρσεναλ, στο Χάιμπουρι, 10 ημέρες πριν τα 40ά γενέθλιά του. Στην αυτοβιογραφία του, ισχυρίστηκε ότι « ...ήξερα ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή για να αποχωρήσω, επειδή ολόκληρο το σώμα μου πονούσε για δύο εβδομάδες μετά την προσπάθεια να συναγωνιστώ με τον Ντένις Μπέργκαμπ (Dennis Bergkamp) και τον Ίαν Ράιτ (Ian Wright)».
Διεθνής σταδιοδρομία
Το καλοκαίρι του 1975, ο Ρόμπσον κλήθηκε στην εθνική ομάδα Νέων της Αγγλίας για το Παγκόσμιο Κύπελλο Νέων. Έπαιξε ως κεντρικός αμυντικός, κατά τη διάρκεια του τουρνουά, το οποίο κέρδισε η Αγγλία, νικώντας με 1-0 στον τελικό τη Φινλανδία. Είχε επιλεγεί για την Αγγλία κάτω των -21, για πρώτη φορά το Μάρτιο του 1977, αλλά αποσύρθηκε από την ομάδα, κατόπιν απαίτησης της Γουέστ Μπρομ, η οποία τον ήθελε για τον αγώνα πρωταθλήματος κόντρα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο Ολντ Τράφορντ. Η Άλμπιον πήρε 2-2, με τον Ρόμπσον να σκοράρει ένα από τα γκολ. Στις 6 Φεβρουαρίου του 1979 έκανε τελικά ντεμπούτο με την Αγγλία κάτω των -21, έστω κι αν ήταν 22 ετών την εποχή εκείνη, όταν η Αγγλία κέρδισε την Ουαλία 1-0 στο Σουάνσι. Έκανε ντεμπούτο με την δεύτερη ομάδα της Αγγλίας, στις 12 Ιουνίου του 1979 και σκόραρε μετά από μόλις πέντε λεπτά για να δώσει στην Αγγλία τη νίκη με 1-0 κατά της Αυστρίας Β’, στο Κλάγκενφουρτ, αν και ο αγώνας διακόπηκε μετά από 60 λεπτά. Ο ίδιος εμφανίστηκε τρεις φορές για την Αγγλία Β, όντας αρχηγός της στην τρίτη και τελευταία εμφάνισή του που ήρθε σε μια ισοπαλία 0-0 με την Αλγερία, στο Αλγέρι, στις 11 Δεκεμβρίου του 1990.
Στις 6 Φεβρουαρίου του 1980, έκανε το διεθνές ντεμπούτο του και την πρώτη του εμφάνιση στο Γουέμπλεϊ, όταν η Αγγλία νίκησε την Δημοκρατία της Ιρλανδίας 2-0 για τα προκριματικά του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Η δεύτερη συμμετοχή του ήρθε στο τελευταίο παιχνίδι προετοιμασίας για τα τελικά, στη νίκη 2-1 επί της Αυστραλίας στο Σίδνεϊ, αλλά δεν συμμετείχε στην αποστολή της διοργάνωση, από την οποία η Αγγλία αποκλείστηκε στον πρώτο γύρο. Στις 9 Σεπτεμβρίου του 1981 σηματοδότησε τη 13η συμμετοχή του, σκοράροντας το πρώτο του γκολ για την Αγγλία, σε μια ήττα 2-1 από τη Νορβηγία στο Όσλο.
Ο προπονητής της Αγγλίας, Ρον Γκρίνγουντ (Ron Greenwood) άρχισε να τον χρησιμοποιεί τακτικά στη μεσαία γραμμή, επιλέγοντας τον για τα πρώτα δώδεκα διεθνή παιχνίδια μετά το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, συμπεριλαμβανομένων και των οκτώ για τα προκριματικά για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982 στην Ισπανία, μέσω των οποίων η Αγγλία κέρδισε μια θέση στα τελικά. Ήταν στα βιβλία των ρεκόρ του Παγκοσμίου Κυπέλλου για 20 χρόνια χάρη σε ένα γκολ που σκόραρε εναντίον της Γαλλίας, στο εναρκτήριο παιχνίδι της Αγγλίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982, στο Μπιλμπάο. Ήρθε μετά από μόλις 27 δευτερόλεπτα του αγώνα και ήταν το ταχύτερο γκολ σε τελική φάση στην ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου, μέχρι το 2002, όταν ο Τούρκος Χακάν Σουκούρ (Hakan Şükür) σκόραρε μετά από 10 δευτερόλεπτα στον αγώνα για την τρίτη θέση εναντίον της Νότιας Κορέας. Για το επίτευγμά του, ο Ρόμπσον, έλαβε ένα χρυσό ρολόι με επιγραφή, το οποίο εξακολουθεί να φοράει κατά καιρούς.
Έγινε αρχηγός της Αγγλίας για πρώτη φορά στις 17 Νοεμβρίου του 1982, οδηγώντας την ομάδα του σε μια νίκη με 3-0 επί της Ελλάδας στη Θεσσαλονίκη. Σημείωσε χατ-τρικ στη νίκη με 8-0 επί της Τουρκίας, στην Κωνσταντινούπολη στις 14 Νοεμβρίου του 1984. Ο Κάπτεν Μάρβελ (Captain Marvel), όπως ήταν το παρατσούκλι του, βοήθησε την Αγγλία να προκριθεί στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986 στο Μεξικό. Μέχρι τώρα θεωρούνταν από τον προπονητή της εθνικής Αγγλίας, Μπόμπι Ρόμπσον (Bobby Robson) ως ο καλύτερος παίκτης στην Αγγλία. Ωστόσο, οι ελπίδες της δόξας του είχαν συνθλιβεί από την εκ νέου επιδείνωση ενός προϋπάρχοντα τραυματισμού στον ώμο, στο δεύτερο παιχνίδι της Αγγλίας στη φάση των ομίλων, με το Μαρόκο, ο οποίος τον εμπόδισε από την περαιτέρω συμμετοχή στο τουρνουά. Ο ίδιος τραυματισμός στον ώμο θα τον παιδεύει για αρκετές εβδομάδες μετά τη διοργάνωση.
Κατά τη διάρκεια των επόμενων δύο ετών, επέστρεψε για να τους οδηγήσει στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1988. Ο ίδιος έπαιξε καλά για την Αγγλία, σημείωσε μάλιστα και γκολ εναντίον της Ολλανδίας, αλλά δεν κατάφερε να αποτρέψει τον αποκλεισμό από την πρώτη φάση του διαγωνισμού, καθώς η Αγγλία έχασε και τα τρία παιχνίδια στη φάση των ομίλων, όλα με το ίδιο σκορ, 1-2. Συνέχισε τη διεθνή σταδιοδρομία του μέχρι το 1991, βοηθώντας την Αγγλία να φτάσει στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990, το δεύτερο διαδοχικά Παγκόσμιο Κύπελλο όμως, ο ρόλος του ήταν περιορισμένος, καθώς ο ίδιος για μια ακόμη φορά υπέστη έναν τραυματισμό στο δεύτερο αγώνα εναντίον της Ολλανδίας, που επρόκειτο να τον κρατήσει έξω από το υπόλοιπο του τουρνουά.
Εκπροσώπησε την Αγγλία σε 90 παιχνίδια μεταξύ 1980 και 1991, καθιστώντας τον, εκείνη την εποχή, τον 5ο σε συμμετοχές παίκτη της Αγγλίας. Σκόραρε 26 γκολ που τον τοποθετούν 8ο στον κατάλογο εκείνη την εποχή. Ήταν αρχηγός της χώρας του 65 φορές, με μόνο τον Μπόμπι Μουρ (Bobby Moore) και τον Μπίλι Ράιτ (Billy Wright) να έχουν περισσότερες. Ο Σερ Μπόμπι Ρόμπσον, έχει δηλώσει ότι ο Μπράιαν Ρόμπσον ήταν, μαζί με τον Άλαν Σίρερ (Alan Shearer), ο καλύτερος Βρετανός παίκτης είχε εργαστεί ποτέ.
Προπονητική καριέρα
Έκανε ονειρεμένο ξεκίνημα στην καριέρα του ως προπονητής, καθώς με την Μίντλεσμπρο κέρδισε τον τίτλο στην Division One και την άνοδο στην Premier League. Είχε βοηθό τον Βιβ Άντερσον (Viv Anderson), πρώην παίκτη της Νότιγχαμ Φόρεστ και της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Έκανε μια φιλόδοξη επιστροφή στην Πρέμιερσιπ και ήταν στην 4η θέση τον Οκτώβριο του 1995, αλλά μια κοιλιά της ομάδας τους έριξε τελικά στη 12η θέση.
Την περίοδο 1996/97, οδήγησε την Μπόρο στους τελικούς Κυπέλλου και Λιγκ Καπ. Έχασε και τους δύο, αφού ηττήθηκε με 1-0 σε επαναληπτικό από την Λέστερ στο Λιγκ Καπ και 2-0 στο τελικό του Κυπέλλου από την Τσέλσι, ενώ υποβιβάστηκε από την Premier League. Στο διοικητικό συμβούλιο κράτησαν την πίστη τους στον Ρόμπσον και κατόρθωσε να επανέλθει στη Premiership το 1997/98. Και πάλι έχασε σε τελικό αφού ηττήθηκε με 2-0 από την Τσέλσι σ' αυτόν του Λιγκ Καπ.
Τον Δεκέμβριο του 2000, η Μίντλεσμπρο έφερε τον Τέρι Βέναμπλς ως βοηθό προπονητή. Τον Ιούνιο του 2001, έφυγε "κοινή συναινέσει" αφού απέτυχε να φέρει τον σύλλογο σε υψηλότερη θέση από την 9η στο πρωτάθλημα, ή να τους φέρει κάποιο τίτλο. Τον Δεκέμβριο του 2003, ανέλαβε την Μπράντφορντ, όμως, κατέγραψε μόλις έξι νίκες και πήρε μόνο 22 πόντους από 27 παιχνίδια που την έστειλαν στην 23η θέση. Η βραχυπρόθεσμη σύμβαση που είχε μαζί τους, δεν ανανεώθηκε.
Στις 9 Νοεμβρίου του 2004, συμφώνησε να επιστρέψει στην παλιά του ομάδα Γουέστ Μπρομ ως προπονητής, 23 χρόνια μετά την αποχώρησή του ως παίκτης. Την ημέρα των Χριστουγέννων, ήταν προτελευταία στη βαθμολογία, μια θέση από την οποία καμία ομάδα δεν είχε προηγουμένως διαφύγει τον υποβιβασμό από την Premiership. Κατάφερε να σωθεί, την τελευταία στιγμή με συνδυασμό αποτελεσμετων. Παρά τις κάποιες σημαντικές νέες μεταγραφές στο κλείσιμο της σεζόν 2005/06, η ομάδα απέτυχε και υποβιβάστηκε, δύο αγωνιστικές πριν το τέλος. Δεν κατάφερε να κερδίσει κάποιο από τα τελευταία 13 παιχνίδια στην Premier League. Έφυγε από το σύλλογο "κοινή συναινέσει" στις 18 Σεπτεμβρίου του 2006, μετά από ένα απογοητευτικό ξεκίνημα στη επόμενη σεζόν με μόνο τρεις νίκες στα οκτώ πρώτα παιχνίδια τους, στην Β’ Κατηγορία.
Το 2007 είχε ένα αποτυχημένο πέρασμα από την Σέφιλντ Γιουνάιτεντ, την οποία άφησε τον Φεβρουάριο του 2008 και ένα μήνα αργότερα, μετά από 14 χρόνια που για τελευταία φορά έπαιξε γι' αυτούς, ο Ρόμπσον επέστρεψε στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ για να λειτουργήσει ως πρέσβης του συλλόγου, για μια αρχική περίοδο 12 μηνών. Εργάστηκε παράλληλα με τον Μπόμπι Τσάρλτον (Bobby Charlton) στην «προώθηση των εμπορικών και των φιλανθρωπικών σκοπών του».
Στις 23 Σεπτεμβρίου του 2009, Robson συμφώνησε να γίνει προπονητής της εθνικής ομάδας της Ταϊλάνδης στην πρώτη προσπάθεια του στην διεθνή προπονητική. Υπέγραψε συμβόλαιο μέχρι το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014. Παραιτήθηκε στις 8 Ιουνίου του 2011, και έκτοτε επέστρεψε στο ρόλο του ως Παγκόσμιος Πρεσβευτής για την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
PALMARES
Περίοδος: Σύλλογος, Συμμετοχές (Γκολ)
Εφηβική καριέρα
- 1972–1974: West Bromwich Albion Football Club
Επαγγελματική καριέρα
- 1974–1981: West Bromwich Albion Football Club, 198 (40)
- 1981–1994: Manchester United Football Club, 345 (74)
- 1994–1997: Middlesbrough Football Club, 64 (2)
Σύνολο καριέρας: 607 (116)
Διεθνής
- 1979–1980: Εθνική Νέων Αγγλίας, 7 (2)
- 1979–1990: Αγγλία B, 3 (1)
- 1980–1991: Αγγλία, 90 (26)
Προπονητική καριέρα
- 1994–1997: Middlesbrough Football Club (παίκτης-προπονητής)
- 1997–2001: Middlesbrough Football Club
- 2003/04: Bradford City Football Club
- 2004–2006: West Bromwich Albion Football Club
- 2007/08: Sheffield United Football Club
- 2009–2011: Ταϊλάνδη
Τίτλοι
Ως ποδοσφαιριστής
Με την Manchester United
- Πρωτάθλημα Αγγλίας: 2 (1992/93, 1993/94)
- Κύπελλο Αγγλίας: 3 (1982/83, 1984/85, 1989/90)
- Λιγκ Καπ Αγγλίας: 1991/92
- Charity Shield: 3 (1983, 1990, 1993)
- Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης: 1990/91
- Ευρωπαϊκό Super Cup: 1991
Με την Middlesbrough
- Πρωτάθλημα Β’ Κατηγορίας Αγγλίας: 1994/95
Ως προπονητής
Με την Middlesbrough
- Πρωτάθλημα Β’ Κατηγορίας Αγγλίας: 1994/95
Προσωπικές Διακρίσεις
- Ιππότης-Αξιωματικός του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας: 1990
- Μέλος των 100 Θρύλων του Αγγλικού Ποδοσφαίρου: 1998
- Μέλος του Hall of Fame του Αγγλικού Ποδοσφαίρου: 2002
- Ένας από τους 16 Μεγαλύτερους Παίκτες της West Bromwich Albion, Όλων των Εποχών, επ’ ευκαιρία των 125 ετών του συλλόγου: 2004
