Ο Ουρουγουανός μέσος Χόρχε Μπάριος (Jorge Wálter Barrios Balestrasse), γεννήθηκε στο Λας Πιέδρας, στην ευρύτερη περιοχή του Μοντεβίδεο, την πρωτεύουσα της Ουρουγουάης στις 24 Ιανουαρίου του 1961. Με το παρατσούκλι «Chifle» κατά τη διάρκεια της επαγγελματικής του σταδιοδρομίας, έκανε το διεθνές ντεμπούτο του το 1980 και συμμετείχε συνολικά σε 61 διεθνείς συναντήσεις για την εθνική ομάδα της Ουρουγουάης. Κατέκτησε το Mundialito του 1980, την επετειακή διοργάνωση για τα 50 χρόνια από την πρώτη διοργάνωση του 1930, σκοράροντας το πρώτο γκολ στο τελευταίο παιχνίδι, στη νίκη εναντίον της Βραζιλίας. Πήρε επίσης μέρος στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986. Σε συλλογικό επίπεδο, μακριά από την Ουρουγουάη, έκανε μια σημαντική καριέρα στην Ελλάδα με τον Ολυμπιακό για δύο χρόνια (1985-1987) και τον Λεβαδειακό για τέσσερα χρόνια (1987-1991). Μετά το τέλος της σταδιοδρομίας του έγινε προπονητής, αναλαμβάνοντας ομάδες στην Ελλάδα, όπως τη Δόξα Δράμας, τη Καβάλας και τον Ιωνικό, αλλά και στην Κύπρο με τον Ολυμπιακός Λευκωσίας.
Τον ανακάλυψαν τα λαγωνικά της Μοντεβίδεο Γουόντερερς καθώς έπαιζε ποδόσφαιρο στις αλάνες του Λας Πιέδρας με τους συνομήλικούς του και έπεισαν τους γονείς του να τον αφήσουν να ενταχθεί στην ακαδημία της ομάδας, σε ηλικία 16 ετών, το 1977. Το 1979 υπέγραψε επαγγελματικό συμβόλαιο και προωθήθηκε στην πρώτη ομάδα των Γουόντερερς. Κάλυπτε με επιτυχία τη θέση του «οκταριού» αλλά και του αμυντικού μέσου και ήταν η κλασική περίπτωση Ουρουγουανού! Ή η μπάλα, ή ο παίκτης! Με ύψος 1.81, δεν είχε καμμιά σπουδαία τεχνική κατάρτιση, αλλά ήταν εγγύηση στο physical game, αφού μπορούσε να μαρκάρει αποτελεσματικά οποιονδήποτε αντίπαλο.
Το καλοκαίρι του 1985, ο Σταύρος Νταϊφάς βρισκόταν σε αναζήτηση μέσου απ' το εξωτερικό προκειμένου να αναπληρώσει το κενό που άφηνε ο Νορβηγός Ρόγκερ Άλμπερτσεν (Roger Albertsen), που ήθελε να επιστρέψει στη χώρα του. Ο Νταϊφάς, ήταν λάτρης των Ουρουγουανών! Το καλοκαίρι του 1983, μετά την κατάκτηση του τίτλου, είχε πει πως «... με έναν Ουρουγουανό σε κάθε γραμμή, φτιάχνω την καλύτερη ομάδα της Ευρώπης»! Βρήκε λοιπόν, στο πρόσωπο του αρχηγού της εθνικής Ουρουγουάης τον «εξολοθρευτή» που έψαχνε για τη μεσαία γραμμή της ομάδας.
Ο Μπάριος «ντύνεται» στα ερυθρόλευκα και με το δυναμικό παιχνίδι του κερδίζει τον απαιτητικό κόσμο του Ολυμπιακού. Πέτυχε το πρώτο του γκολ με τη φανέλα των ερυθρολεύκων τη 2η αγωνιστική της σεζόν 1985/86, στις 15 Σεπτεμβρίου του 1985, στον εντός έδρας αγώνα με τον ΠΑΣ Γιάννινα (3-0), πετυχαίνοντας στο 63ο λεπτό το τρίτο γκολ της ομάδας. Ο Ολυμπιακός όμως με τον Αντώνη Γεωργιάδη στον πάγκο, ήταν μια ομάδα που προσπαθούσε να αμυνθεί, με αποτέλεσμα να κάνει απίστευτες γκέλες και να χάσει κάθε ελπίδα για την κατάκτηση του πρωταθλήματος απ' τη 12η αγωνιστική, όταν σε 12 αγώνες πρωταθλήματος είχε 3 ισοπαλίες, 6 ήττες και μόλις 3 νίκες!
Ο Μπάριος σκόραρε άλλες δύο φορές στη σεζόν, μια για το πρωτάθλημα και μια για το κύπελλο. Αρχικά στις 11 Δεκεμβρίου του 1985 για το κύπελλο εναντίον της Λαμίας (2-1, -πέτυχε το νικητήριο γκολ στο 75') και στη συνέχεια στις 01 Φεβρουαρίου του 1986 για τη 18η αγωνιστική στο χορταστικό 4-3 επί του Πανιωνίου, όταν πέτυχε το 2-1 για τον Ολυμπιακό στο 16ο λεπτό. Ο Μπάριος είχε μια καλή σεζόν, όχι όμως και η ομάδα που βυθίστηκε λόγω της μετριότητας στην 5η θέση, πίσω από Παναθηναϊκό, ΟΦΗ, ΑΕΚ και Ηρακλή, ενώ έχασε απ' τον Παναθηναϊκό και στον τελικό κυπέλλου με το ντροπιαστικό 4-0.
Η νέα σεζόν ξεκινάει με τον Ολυμπιακό αποφασισμένο να επανέλθει στο θρόνο του πρωταθλητή. Τα πρώτα παιχνίδια για το κύπελλο Κυπελλούχων εναντίον της αδύναμης Ουνιόν Σπορτίβ του Λουξεμβούργου δυσκολεύουν πολύ τον Ολυμπιακό, παρά τις δύο νίκες με 3-0 εντός και εκτός έδρας, με τον προπονητή της Ουνιόν να δηλώνει πως « … έτσι που παίζουν οι Έλληνες, δε πάνε πουθενά ούτε στην Ευρώπη, αλλά ούτε και στη χώρα τους». Στον Ελλαδικό χώρο, σε 4 αγωνιστικές στην Ελλάδα ο Ολυμπιακός έχει φέρει 2 νίκες - 2 ισοπαλίες και ο κόσμος πιέζει πλέον τον Νταϊφά να απομακρύνει τον Γεωργιάδη. Εν τέλει ο Νταϊφάς υποκύπτει στη λαϊκή απαίτηση και απολύει το Γεωργιάδη μετά το βαρύ 4-1 απ' τον ΠΑΟΚ στις 05 Οκτωβρίου του 1986 και τον αντικαθιστά με τον παλιό γνωστό, Αλκέτα Παναγούλια.
Η κατάσταση στο εσωτερικό της ομάδας ήταν επίσης εκρηκτική, καθώς οι κόντρες των αστεριών της ομάδας (Αναστόπουλος - Μητρόπουλος) με τη διοίκηση ήταν συνεχείς και έντονες, με αποτέλεσμα να βρίσκονται όλοι υπο αμφισβήτηση. Ο Ολυμπιακός κάνει ένα τελευταίο κακό παιχνίδι, αυτό στην Ολλανδία με τον Άγιαξ (4-0) και μένει έξω απ' τη συνέχεια του κυπέλλου Κυπελλούχων, ουσιαστικά, απ' τον πρώτο αγώνα. Θα ακολουθήσει ένα σπουδαίο σερί 16 αγώνων χωρίς ήττα σε πρωτάθλημα, κύπελλο και Ευρώπη (13 νίκες, 3 ισοπαλίες) που βάζει τον Ολυμπιακό σε τροχιά τίτλου.
Με μπροστάρηδες τους «Αναστό» - «Μητρό» να σκοράρουν κατά βούληση και τον Μπάριος στα χαφ, έχοντας βρει το ρυθμό του και πάλι μετά τη συμμετοχή του στο Μουντιάλ του Μέξικο το καλοκαίρι, να κόβει, έρχονται 11 νίκες, 2 ισοπαλίες και 2 ήττες (και άλλες τρείς νίκες «στα χαρτιά» λόγω της απεργίας των περισσοτέρων ΠΑΕ εκείνη τη σεζόν) ο Ολυμπιακός φέρνει και πάλι τον τίτλο στο μεγάλο λιμάνι. Ο Χόρχε Μπάριος πέτυχε 3 γκολ σε αυτή τη σεζόν, όλα για το κύπελλο. Τα 2 στις 19 Νοεμβρίου του 1986 εναντίον του Εθνικού Αλεξανδρούπολης (4-1, στο 48' και στο 73' το 3-1 και το 4-1) και άλλο ένα στις 21 Ιανουαρίου του 1987 στο 3-3 με τον Αχαρναϊκό (39ο λεπτό, 2-0).
Ο Ουρουγουανός, όντας στην καλύτερη ηλικία, θα μπορούσε να προσφέρει ακόμα στο λιμάνι. Όμως, η πώληση του Αναστόπουλου στην Αβελίνο και η ανάγκη αντικατάστασης του, όπως και η απόφαση απόκτησης ξένου τερματοφύλακα, «έτρωγαν» τις 2 θέσεις ξένων και έθεσαν τον Μπάριος εκτός Ολυμπιακού. Ο Ουρουγουανός μέσος, παρέα με τον Τάκη Λεμονή, πήγαν στον Λεβαδειακό. Ο Μπάριος έμεινε στη Λιβαδειά μια τετραετία (1987-1991) και είχε 113 συμμετοχές και 6 γκολ, πριν επιστρέψει στη χώρα του για λογαριασμό της Πενιαρόλ. Εκεί έμεινε μια σεζόν (1992/93) και επέστρεψε στην ομάδα που ξεκίνησε την καριέρα του, τη Μοντεβίδεο Γουόντερερς, στην οποία αγωνίστηκε απ' το 1993 μέχρι το 2000, όταν και τερμάτισε την ποδοσφαιρική καριέρα του σε ηλικία 39 ετών.
Χρίστηκε διεθνής με την εθνική ανδρών της Ουρουγουάης το 1980, κάνοντας ντεμπούτο στις 18 Ιουλίου του 1980 στο 0-0 εναντίον του Περού. Έφτασε στην κατάκτηση του Μουντιαλίτο που διοργανώθηκε για τα 50 χρόνια του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Μάλιστα σημείωσε το πρώτο γκολ του τελικού απέναντι στη Βραζιλία την οποία κέρδισαν οι Ουρουγουανοί με 2-1 και πανηγύρισαν την κατάκτηση του τροπαίου. Το 1986, στο Παγκόσμιο Κύπελλο στο Μέξικο, με συμπαίκτες τον Βίκτορ Ντιόγκο (Víctor Diogo), τον Έντσο Φραντσέσκολι (Enzo Francescoli) και τον Κάρλος Αγκιλέρα (Carlos Aguilera) ήταν ο αρχηγός της εθνικής Ουρουγουάης. Μαζί με τον Ούγγρο Μάρτον Εστερχάζι (Márton Esterházy), τότε παίκτη της ΑΕΚ, ήταν οι πρώτοι που αγωνίστηκαν σε Μουντιάλ ενώ ήταν βασικά στελέχη ελληνικών ομάδων! Με την εθνική ομάδα της χώρας του αγωνίστηκε σε 61 αγώνες και σημείωσε 4 γκολ.
Μετά την αποχώρησή του από την ενεργό δράση ασχολήθηκε με την προπονητική, έχοντας μάλιστα δίπλωμα προπονητή Α' κατηγορίας. Έχει εργαστεί ως προπονητής στη Μοντεβίδεο Γουόντερερς, Σπορτίβο Σερίτο και Ράμπλα Τζούνιορς, ενώ στη χώρα μας έχει διατελέσει προπονητής της Καβάλας, της Δόξας Δράμας και του Ιωνικού Νικαίας, πριν φύγει για την Κύπρο και τον Ολυμπιακό Λευκωσίας.
PALMARES
Περίοδος: Σύλλογος, Συμμετοχές (Γκολ)
Επαγγελματική καριέρα
- 1977–1985: Montevideo Wanderers Fútbol Club
- 1985–1987: Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς, 49 (2)
- 1987–1991: Αθλητικός Ποδοσφαιρικός Όμιλος Λεβαδειακός, 113 (6)
- 1992–1993: Club Atlético Peñarol,
- 1993–2000: Montevideo Wanderers Fútbol Club
Διεθνής
- 1980–1992: Ουρουγουάη, 61 (4)
Προπονητική καριέρα
- 2003/04: Montevideo Wanderers Fútbol Club
- 2007/08 Ολυμπιακός Λευκωσίας
- 2008–2012: Club Sportivo Cerrito
- 2015 Rampla Juniors Fútbol Club
Τίτλοι
Συλλογικοί
Με τον Ολυμπιακό
- Πρωτάθλημα Ελλάδος: 1986/87.
Με την Peñarol
- Πρωτάθλημα Ουρουγουάης: 1993.
Διεθνείς
Με την Ουρουγουάη
- Mundialito -Διοργάνωση για τα 50 Χρόνια του Παγκοσμίου Κυπέλλου: 1980
- Κόπα Αμέρικα: 1983.
