Όταν τα Σπιρούνια... έσπερναν και θέριζαν!!!

Τελικός Κυπέλλου Κυπελλούχων, κι η Tottenham συναντάει την Atletico Madrid, την οποία και...σκορπίζει στο επιβλητικό [5 - 1]. Ορίστε λοιπόν τι ήταν εκείνη την εποχή το «θηρίο» του «νησιού» που κατασκεύασε ο «θρύλος» Nicholson!

Η Tottenham κάνει το «νταμπλ» νικώντας με ένα άνετο [2 - 0] την ομάδα της Leicester City. Πριν από αυτήν μόνο η Aston Villa είχε καταφέρει το ίδιο, το έτος 1896/97. Οι Spurs έμοιαζαν ασταμάτητοι, δεν έχαναν την ευκαιρία να σηκώνουν όποια «κούπα» συναντούσαν στον δρόμο τους. Ένα αχτύπητο στην κυριολεξία σύνολο που «περπατούσε» την Αγγλία, έχοντας για οδηγό του τον αξεπέραστο Bill Nicholson!.

Αυτή λοιπόν είναι η θρυλική Τότεναμ του 1960/61', η ομάδα που κατέχει το πιο... γκαζωμένο ξεκίνημα στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Ας δούμε λοιπόν ποια ήταν εκείνη η μυθική ομάδα που μπόρεσε να έχει το 11 στα 11... Ε, λοιπόν:

ΜΠΙΛ ΝΙΚΟΛΣΟΝ: ΚΑΤΑ ΣΥΜΠΤΩΣΗ ΣΤΟ... ΤΙΜΟΝΙ

Η ιστορία μιας μακρινής εποχής που θα διηγηθούμε σήμερα έχει ένα παράδοξο ξεκίνημα, μια αφετηρία που δεν περίμενε τότε κανείς τους. Ήταν λοιπόν το 1958, μήνας Οκτώβριος, όταν ο προπονητής των «Σπιρουνιών» ακούει απ' τους γιατρούς πως αντιμετωπίζει σημαντικό πρόβλημα στην καρδιά του. Συνέπεια φυσικά της κατάστασής του, ο άμεσος αποχωρισμός από τους πάγκους. Το έντονο άγχος που θα τον περιτριγύριζε σε κάθε ματς, θα τον επιβάρυνε κατά πολύ στο ήδη καταπονημένο σημείο, αν αποφάσιζε τελικά να συνεχίσει το κοουτσάρισμα. Έτσι όλη η δουλειά, οι ευθύνες και το πόστο ανατέθηκαν στον βοηθό Μπιλ Νίκολσον. Ο Νίκολσον μπορεί να ήταν σε ρόλο ενός απλού βοηθού, πριν όμως απ' αυτό ο 39χρονος είχε ένα πλούσιο και δοξασμένο ποδοσφαιρικό ιστορικό στις πλάτες.

Το παράσημό του ήταν ότι από το 1938 έως το 1955 ήταν παίκτης των Spurs και επομένως ένας εκ των τεράστιων πρωταγωνιστών του παρθενικού πρωταθλήματος του 1950/51. Το άγνωστο στους περισσότερους των φιλάθλων όνομά του δεν πάει να πει ότι ο συγκεκριμένος ήταν... όποιος κι όποιος. Αντιθέτως ήταν ένας ανερχόμενος τεχνικός με μνήμες κι εμπειρίες από το παρελθόν του, και το απέδειξε. Την περίοδο που ανέλαβε τα ηνία απ' τον πάγκο της ομάδος, η Τότεναμ είχε καταφέρει να βρίσκεται μόλις έξι βαθμούς από τον πάτο του βαθμολογικού πίνακα.

Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, κι όταν από το πρώτο σου παιχνίδι βλέπεις την ενδεκάδα σου να ρίχνει 10 στο απίστευτο 10 - 4 (η μεγαλύτερή της νίκη στο πρωτάθλημα) επί της ισχυρής κατά τ' άλλα Έβερτον, τότε το μέλλον φαντάζει αισιόδοξο. Το μέλλον όμως θα'ταν και πολύ καλύτερο. .. Η χρονιά εκείνη σώθηκε στα όρια κι έτσι άρχισε μία νέα σχεδόν ονειρική μπροστά στην προηγούμενη. Οι κάμποσες κι αξιόπιστες μεταγραφές σε συνδυασμό με την εμπέδωση της καινούριας φιλοσοφίας του νέου προπονητή, οδήγησαν τους Λονδρέζους στην κατευθείαν απογείωσή τους.

Το σύνολο «πετούσε» και επόμενο ήταν ν' αφήσει κάτι που θα τη χαράξει στη μνήμη όλων εμάς τα επόμενα χρόνια. «Κληρονομιά» τους το αξεπέραστο ρεκόρ της περιόδου 1960/61. Την επόμενη λοιπόν αγωνιστική σεζόν, μετά από την παρ’ ολίγον τραγωδία, έφτιαξε σερί που περιελάμβανε ιστορική νίκη επί της παντοδύναμης Άρσεναλ στο «Χάιμπουρι» καθώς και τεσσάρες σε βάρος της Μαν. Γιουνάιτεντ. Μη ξεχνάμε βέβαια και το ότι επιβλήθηκαν κόντρα στη Γουλβς στο εκτός έδρας ματς, μιας από τις πιο συμπληρωμένες ομάδες που έφτιαξαν ποτέ οι «λύκοι» και μ' αυτήν τερμάτισαν στην 3η θέση του πρωταθλήματος.

ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ ΜΕ ΤΙΣ 11 ΣΕΡΙ ΝΙΚΕΣ

• Τότεναμ-Εβερτον 2-0
• Μπλάκπουλ-Τότεναμ 1-3
• Μπλάμπερν-Τότεναμ 1-4
• Τότεναμ-Μπλάκπουλ 3-1
• Τότεναμ-Μάν. Γιουνάιτεντ 4-1
• Μπόλτον-Τότεναμ 1-2
• Αρσεναλ-Τότεναμ 2-3
• Τότεναμ-Μπόλτον 3-1
• Λέστερ-Τότεναμ 1-2
• Τότεναμ-Αστον Βίλα 6-2
• Γουλβς-Τότεναμ 0-4
• ΤΟΤΕΝΑΜ-ΜΑΝ. ΣΙΤΙ 1-1

ΑΓΩΝΙΑ ΚΑΙ ΣΑΣΠΕΝΣ ΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Στην αρχή υπήρξε πολλή και σκληρή κριτική σχετικά με το 2 - 3 - 5 που αγαπούσε ο Νίκολσον κι επέμενε πατροπαράδοτα να «φορά» στους Spurs. Εξαιτίας του πάντως η Τότεναμ έπαιξε στα «γκάζια» όσον αφορά την επίθεσή της. Το σύστημα δούλεψε εκπληκτικά πάνω στους παίκτες, που πέρασαν τη δημιουργική τους φιλοσοφία στο ποδόσφαιρο χωρίς να έχουν αμυντικές απώλειες. Οι έντονες ενστάσεις ήταν απολύτως πάνω στο στήσιμο της 11άδας των Λονδρέζων, κι αυτό γιατί η «συνταγή» τους θεωρούνταν εντελώς ξεπερασμένη.

Της... μόδας πλέον ήταν το 3 - 4 - 3 ή αλλιώς WM στην μετά Χέρμπερτ Τσάπμαν αρχική εκδοχή του. Το «μαστόρεμα» του παλιομοδήτη, σύμφωνα με το κοινό της εποχής, κόουτς παρήγαγε ρεκόρ πάνω στο ρεκόρ. Αφού στα πρώτα 11 ματς δεν ήρθε η ήττα (11ο ρεκόρ) αλλά ήρθαν 38 τέρματα (2ο ρεκόρ) έναντι των 11 παθητικών. Κι αυτά τα «παστέλια» ακολούθησαν άλλα πολλά, όλα μαζί στο τέλος έγιναν 115 (55 κατά). Αυτό το «παραμυθένιο» κυριολεκτικά ξεκίνημα έμελλε να κοπεί. Τον δράστη αποτέλεσε η Σίτι του Μάντσεστερ. Το παιχνίδι του «Γουάιτ Χαρτ Λέιν» στις 10 Οκτωβρίου δε θα έβρισκε νικήτρια όπως συνήθως την Τότεναμ, αφού το τελικό αποτέλεσμα τις έφερε ισόπαλες στο 1 - 1.

Η κατάκτηση της Premier League από εκείνο το θρυλικό σύνολο των «σπιρουνιών» επιτεύχθηκε, όμως πριν απ' αυτό δεν έλειψαν και τα σκαμπανεβάσματα. Έχοντας γράψει στο κοντέρ τους τρεις ακόμη ισοπαλίες (μετά απ' αυτήν της Μάντσεστερ Σίτι) και το χειρότερο επτά ήττες, περίμεναν τη 17η του Απριλίου να υποδεχθούν τη 2η Σέφιλντ ΓουένσντεΪ με το σχεδόν ασήμαντο πλεονέκτημα του +1 βαθμού. Οι φιλοξενούμενοι ευτύχισαν να προηγηθούν. Οι γηπεδούχοι δε θα μπορούσαν να χάσουν αυτόν τον τίτλο και το έδειξαν καταθέτοντας τη ψυχή - πρωταθλητή που διέθεταν.

Η ανατροπή ολοκληρώθηκε με τους «αρχι - μπομπέρ» Μπόμπι Σμιθ και Λες Άλεν. Η κούπα ήταν ήδη στο Λονδίνο! Ακολούθησε μια σειρά ματς ύστερα από το «ντέρμπι», μεταξύ αυτών και δυο θεωρητικά ανώδυνες ήττες. Χάνοντας δυο φορές οι τυπικά "πρωταθλητές", μπορεί να μην κινδύνεψαν ώστε να χαθεί η θέση τους όμως πέταξαν στα... σκουπίδια ένα ακόμη ρεκόρ που στο «παρα - τσακ» δεν άγγιξαν (κι ασφαλώς έτσι δε μπόρεσαν να ξεπεράσουν). Η συγκομιδή τους ανήλθε παρακαλώ, στους 66 βαθμούς! Μια μονάδα (1) ακόμα και θα' χαν αφήσει πίσω τους το κατόρθωμα που ως τότε φάνταζε ονειροπολία και να φαντάζεσαι ότι μπορείς να το φθάσεις, φυσικά μιλάμε για ότι έκανε η θρυλική Άρσεναλ του 1930/31.

ΡΟΣΤΕΡ... ΛΟΥΚΟΥΜΙ

Δε χρειάζεται να πούμε ότι το ρόστερ εκείνης της Τότεναμ δεν είχε εντός ούτε δείγμα ξενόφερτου στοιχείου, παρά μόνο Βρετανούς ποδοσφαιριστές. Ακούστε βασική ενδεκάδα, έξι  Άγγλοι, τρεις Σκοτσέζοι, ένας Βόρειο - Ιρλανδός κι ένας ακόμη Ουαλός. Δεν υπήρχε περίπτωση για μεταβολή αυτού του «ντόπιου» σχήματος εκτός κι αν τραυματιζόταν κάποιος εξ αυτών. Ο Νίκολσον είχε κατορθώσει ένα αληθινό «επίτευγμα»... Όλα του τα στελέχη προτού έρθουν στον πάγκο του, δεν ήταν πάρα κάποιοι παίκτες «δουλευταράδες» που έπαιρναν σοβαρά κι εκτελούσαν αξιοπρεπώς τη δουλειά τους, δηλαδή ποτέ τους δεν υπήρξαν «πρωταγωνιστές», κάτι που φυσικά άλλαξε ριζικά όταν πήγαν στα «Σπιρούνια» φτιάχνοντας ένα άτρωτο σύνολο. Ο ύψιστος στο «χορτάρι» ήταν ο Σκοτσέζος Ντέιβ Μακάι ο οποίος αργότερα διανύοντας τα ποδοσφαιρικά του γεράματα (το 1972), το' φερε η μοίρα να βρει μπροστά του τον τεράστιο Μπράιαν Κλαφ που μαζί του θα κατακτούσαν το πρωτάθλημα με τη νεοφώτιστη Ντέρμπι Κάουντι.

Τα «συγχαρηλίκια» πάνω στον Νίκολσον δε σταματούν εδώ... Έδωσε ξανά ζωή στον 36χρονο Ντάνι Μπλαντσφλάουερ που άπαντες τον είχαν ως τελειωμένο. Ο Ντάνι με την «ανάστασή» του αποτέλεσε τον αρχηγό του έπους καθώς και τον άρχοντα στη μεσαία γραμμή, ρόλος που μοιράστηκε με τον Μακάι. Το πιο εκπληκτικό απ' όλα ήταν το ότι ο Μπλάντσφλαουερ έβγαλε πέρα όλα τα ματς της χρονιάς σ' όλες τις διοργανώσεις (48) σκοράροντας έξι γκολ. Άλλο σημείο άξιο αναφοράς, ο νεαρότερος ποδοσφαιριστής της, Κλιφ Τζόουνς, που στην εποχή του θεωρείτο ο πιο γρήγορος παίκτης στα γήπεδα του «νησιού». Όλοι αυτοί συν τους Τζον Γουάιτ, Λες Άλεν και Τέρι Ντάισον σιγοντάριζαν στην επιθετική πεντάδα τον «λυσσασμένο» σέντερ φορ Ρόμπερ Σμιθ των 32 γκολ σε 36 αγώνες!   

 Η ΕΠΟΧΗ ΜΕ ΤΑ.... ΧΡΥΣΑ ΚΟΥΤΑΛΙΑ

«Πείτε μου όταν έχουν πάρει μπρος οι μηχανές, γίνεται να τις σβήσεις; Όχι! Δεν τίθεται καν θέμα! Και να θες, δε μπορείς! Η ομάδα... πέταγε, κι όταν πετάς, στόχος είναι να πας όλο και πιο πάνω». Τι να της έκανε εκείνη τη σεζόν αυτής της ομαδάρας η μια «κούπα» της Πρέμιερ; Για να ξεδιψάσουν οι παίκτες κι ο προπονητής της ήθελαν οπωσδήποτε κι άλλη μια, αυτή του Κυπέλλου. Και, ναι, τα κατάφεραν. Στον τελικό ρίχνοντας άλλα δυο γκολ, χωρίς να δεχτούν ούτε ένα [2 - 0], επί της Λέστερ έγιναν εκείνοι που μετά την Άστον Βίλα του 1896/97 δημιούργησαν το νταμπλ Αγγλίας για την πάρτη τους...

Ένα «έργο» που είχε να πάρει μέρος ως τότε στο ποδόσφαιρο της Αγγλίας 64 χρόνια. Μέχρι τώρα έχουμε κάνει μόνο την... αρχή της περιήγησης στα «χρυσά» χρόνια της Τότεναμ. Μπορεί οι Λονδρέζοι με τον Νίκολσον για κόουτς να μην έφθασαν στην κατάκτηση άλλου πρωταθλήματος, όμως ο δρόμος που ακολούθησαν περιείχε κι άλλες πολλές «κούπες». Το 1974 σηματοδότησε το «τέλος» Νίκολσον. Φθάνοντας ως την αφετηρία ο προπονητής των «Σπερς» έφθασε πράγματα τα οποία τον κάνουν «αθάνατο» στα χρονικά του εγχώριου κι ευρωπαΪκού ποδοσφαίρου. Ακούστε'δώ!! Έχει λοιπόν να υπερηφανεύεται για δύο ακόμα Κύπελλα (1962, 1967), τρία Σούπερ Καπ (1961, 1962, 1967), δύο Λιγκ Καπ (1971, 1973), μα πάνω απ' όλα για την... τρέλα που σκόρπισε στην Ευρώπη. Το 1963 η Τότεναμ «σκουπίζει» την Ατλέτικο Μδρίτης με 5 - 1 στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων και στέφεται η πρώτη ομάδα της Βρετανίας που κάνει δικιά της Ευρωκούπα.

Ο «ΜΕΓΑΛΟΣ»... ΤΗΝ ΚΑΝΕΙ Μ' ΕΛΑΦΡΑ

Έναν χρόνο πιο πριν θα την πέταγε έξω απ' τη διοργάνωση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών η μετέπειτα κάτοχος του τροπαίου, Μπενφίκα του Εουσέμπιο. Το 1972 φέρνει το Κύπελλο UEFA στο Λονδίνο, κάτι που δεν κατορθώνει με αντίπαλο την ολλανδική Φέγενορντ το 1974. Ο συγκεκριμένος τελικός στιγματίστηκε από διάφορα «παρατράγουδα» που έφτιαξαν χούλιγκανς. Ο χουλιγκανισμός ανθούσε εκείνη την εποχή, γεγονός που δε μπορούσε με τίποτα να ανεχτεί ο υπέροχος προπονητής και ρομαντικός ποδοσφαιράνθρωπος Μπιλ Νίκολσον. Εξελίξεις εντελώς κόντρα στην ουτοπική (ακόμη και για τότε) ιδεολογία του, όπως η μη παρεμπόδιση των αισχών απ' τους ξεσαλωμένους οπαδούς καθώς κι η εισχώρηση τεραστίων χρηματικών κεφαλαίων στον χώρο του, τον έφθασαν στα όρια του μια ώρα νωρίτερα ανακοινώνοντας στα ξαφνικά την απρόσμενη συνταξιοδότηση.

Το πρόσωπο - έμβλημα έβαζε τέρμα σε μια καριέρα που ήταν πάνω στα «ντουζένια» της. Η κληρονομιά όμως που άφηνε πίσω του κρίθηκε και κρίνεται ανεκτίμητης αξίας, αφού μέρη της σαν το αήττητο σερί που έτρεξε για 11 αγώνες δεν αγγίζονται ούτε στις μέρες μας! 

ΠΗΓΗ: athlitiki-enhmerosi.pblogs.gr/