Ρομάριο: Ο κοντός βασιλιάς

Ο Βραζιλιάνος κεντρικός επιθετικός και νυν  πολιτικός,  Ρομάριο ντε Σόουζα Φαρία, περισσότερο γνωστός απλά ως Ρομάριο (Romário de Souza Faria), γεννήθηκε στις 29 Ιανουαρίου του 1966, στη φαβέλα Ζακαρεζίνιο του Ρίο ντε Τζανέιρο. Με τα παρατσούκλια «O Baixinho» (Ο Κοντούλης) ή «R11» (γιατί ο αγαπημένος του αριθμός στη φανέλα ήταν το 11 και μάλιστα το 11 είναι σημαδιακός αριθμός γιατί συνολικά φόρεσε τις φανέλες 11 ομάδων), υπήρξε ένας σούπερ-παραγωγικός επιθετικός, που φημιζόταν για την εκτελεστική του δεινότητα και θεωρείται ως ένας από τους Μεγαλύτερους Επιθετικούς Όλων των Εποχών. Πρωταγωνίστησε για τη Βραζιλία στο θριαμβευτικό Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994, όταν και ονομάστηκε ως ο Καλύτερος Παίκτης του τουρνουά. Ονομάστηκε επίσης Καλύτερος Ποδοσφαιριστής του Κόσμου από τη FIFA την ίδια χρονιά. Ήρθε 5ος στη διαδικτυακή ψηφοφορία της  FIFA για τον Ποδοσφαιριστή του Αιώνα το 1999 και ονομάστηκε στον κατάλογο «FIFA 100», που συνέταξε ο Πελέ, με τους 125 Εν Ζωή Καλύτερους Ποδοσφαιριστές του Κόσμου το 2004.

Σε συλλογικό επίπεδο, μετά τα πρώτα βήματα στις ακαδημίες της Βάσκο ντα Γκάμα, μετακόμισε στο Αϊντχόφεν, στην Ολλανδία το 1988. Κατά τη διάρκεια των 5 σεζόν του στην PSV, ο σύλλογος έγινε πρωταθλητής Ολλανδίας 3 φορές και σκόραρε συνολικά 165 γκολ σε 167 παιχνίδια. Το 1993 μετακόμισε στην Μπαρτσελόνα και έγινε μέλος της περίφημης «Dream Team» του Γιόχαν Κρόιφ (Johan Cruyff), σχηματίζοντας μια εξαιρετική συνεργασία με τον Χρίστο Στόιτσκοφ (Hristo Stoichkov). Κέρδισε το ισπανικό πρωτάθλημα στην πρώτη του σεζόν και τελείωσε πρώτος σκόρερ με 30 γκολ σε 33 αγώνες. Για το δεύτερο μισό της καριέρας του έπαιξε για συλλόγους της πόλης του Ρίο ντε Τζανέιρο στη Βραζιλία. Κέρδισε το βραζιλιάνικο πρωτάθλημα με τη Βάσκο ντα Γκάμα το 2000 και ήταν 3 φορές Πρώτος Σκόρερ. Στο τέλος της καριέρας του έπαιξε για λίγο στο Κατάρ, στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Αυστραλία.

Με 55 γκολ σε 70 διεθνείς εμφανίσεις για τη Βραζιλία, είναι ο 3ος Υψηλότερος Σκόρερ για την εθνική ομάδα, πίσω από τον Πελέ (Edson Arantes do Nascimento, “Pelé”) και τον Ρονάλντο (Ronaldo Luís Nazário de Lima). Είναι ο 2ος Κορυφαίος Σκόρερ του βραζιλιάνικου πρωταθλήματος Όλων των Εποχών με 154 γκολ. Είναι ένας από τους πολύ λίγους στράικερ να ξεπέρασε τα 1.000 γκολ στη καριέρα του και είναι ο 2ος πιο παραγωγικός σκόρερ στην ιστορία του ποδοσφαίρου.

Ακούμπησε για πρώτη φορά μπάλα στην ομάδα Εστρελίνια (αστεράκι) Ολάρια, στην βόρεια πλευρά του Ρίο ντε Ζανέιρο, εκεί όπου έμενε από την ηλικία των τριών ετών. Ιδρυτής και ποδοσφαιριστής της ομάδας ήταν ο πατέρας του, Εντεβαΐρ, πηγή έμπνευσης του Ρομάριο άλλωστε. "Μερικές φορές δεν είχα χρήματα για να πάω στην προπόνηση με τον αδερφό μου. Επειδή εγώ έπαιζα παραπάνω,εγώ πήγαινα για προπόνηση και ο αδερφός μου καθόταν σπίτι.",

είχε αποκαλύψει ο Ρομάριο.

Όσον αφορά στην επαγγελματική του καριέρα, ξεκίνησε από τη Βάσκο ντα Γκάμα και αποτέλεσε ένα εκπληκτικό δίδυμο στην επίθεση μαζί με τον Ρομπέρτο Ντιναμίτε (Carlos Roberto de Oliveira, «Roberto Dinamite»), πρώτο σκόρερ στην ιστορία του βραζιλιάνικου πρωταθλήματος και ίνδαλμα για την κερκίδα της Βάσκο. Έκανε ντεμπούτο μπροστά σε κάτι λιγότερο από 7.000 θεατές κόντρα στην Κοριτίμπα, στις 6 Φεβρουαρίου του 1985. Χρειάστηκε 11 παιχνίδια για να βάλει το πρώτο του γκολ. Με τη Βάσκο ντα Γκάμα σε φιλικό κόντρα στη Νόβα Βενέσια. Το μεγαλύτερο διάστημα που πέρασε, χωρίς να βρει δίχτυα, ήταν 12 διαδοχικά παιχνίδια το 1986, με τη φανέλα της "κρουζμαλτίνο" (το παρατσούκλι της Βάσκο). Το πρώτο καμπανάκι για τον υπόλοιπο κόσμο χτύπησε στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Σεούλ, το 1988, όταν και αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ.

Μετά από τρία χρόνια στο Σάο Ζανουάριο, το γήπεδο - περιοχή του Ρίο ντε Ζανέιρο όπου βρίσκεται το γήπεδο της Βάσκο, πέρασε την άλλη πλευρά του Ατλαντικού και έγινε κάτοικος Ολλανδίας, φορώντας τη φανέλα της PSV Αϊντχόφεν, από το 1988 μέχρι το 1993. Στην ολλανδική πόλη διατράνωσε το όνομά του και η PSV του το αναγνώρισε, έχοντας μάλιστα δώσει το όνομά του σε δύο αίθουσες του "Φίλιπς Στάντιον". Υπό της οδηγίες του Γκους Χίντινκ (Guus Hiddink), πήρε τρία πρωταθλήματα στην Eredivisie, δύο Κύπελλα και ένα Σούπερ Καπ. Καλύτερος ποδοσφαιριστής και καλύτερος επιθετικός του ολλανδικού πρωταθλήματος και τις τρεις χρονιές και συνολικά 96 γκολ σε 107 συμμετοχές.

Ακολουθώντας ένα προσφιλές για την εποχή δρομολόγιο, από την Ολλανδία προς την Ισπανία και τη Βαρκελώνη, εκπλήρωσε ένα παιδικό του όνειρο. Φόρεσε τη φανέλα της Μπαρτσελόνα. Υπό τις οδηγίες του Γιόχαν Κρόιφ (Johan Cruyff), πήρε με τους "μπλαουγκράνα" ένα πρωτάθλημα, ένα Σούπεκαπ και ένα "Τερέθα Ερέρα". Μάλιστα το 1994 εκλέχθηκε, ως ο καλύτερος ποδοσφαιριστής του κόσμου. Εκεί του βγήκε το παρατσούκλι «Φονέας των τερματοφυλάκων». Ειδικά το "κλάσικο" με τη Ρεάλ Μαδρίτης και τα γκολ-συνεισφορά το Ρομάριο, τα θυμούνται ακόμη στη Βαρκελώνη και στην ισπανική πρωτεύουσα.

Επέστρεψε ένα χρόνο αργότερα στη χώρα του για να συγκροτήσει μία εκπληκτική τριάδα, μαζί με τους Εντμούντο (Edmundo Alves de Souza Neto) και Σάβιο (Sávio Bortolini Pimentel), αλλά η αποτυχία του σχεδίου επέβαλλε την επιστροφή στην Ισπανία και τη Βαλένθια, ως δανεικός αλλά φανερώς εκτός ρυθμού και οι σχέσεις του με τους Λουίς Αραγονές (Luis Aragonés) και Κλάουντιο Ρανιέρι (Claudio Ranieri), πέρασαν από χίλια κύματα. Μετά πήρε ακόμη μία φορά το αεροπλάνο για το Ρίο ντε Ζανέιρο για να επιστρέψει στη Φλάμενγκο για μία σεζόν και ύστερα ακολούθησε ακόμη μία επιστροφή για λογαριασμό της Βάσκο ντα Γκάμα, τη φανέλα της οποία φόρεσε από το 2000 έως το 2002.

Και ύστερα, η «τρικολόρ των Λαρανζέιρας», η Φλουμινένσε. Μία πορεία ασταθής, με επιθέσεις στον συμπαίκτη του Αντρέι (Andrei Frascarelli) στην εκκωφαντική ήττα με 6-0 από τη Σάο Πάουλο στο Μορουμπί, σ’ έναν οπαδό της ομάδας, γενικά και σίγουρα μία εποχή που δεν θα θέλει να θυμάται.  Μετά ήρθαν τα πετροδόλαρα του Κατάρ, και οι 100... ημέρες. Υπογράφοντας ένα συμβόλαιο με μυθικές απολαβές, έπαιξε μόλις ένα παιχνίδι, δεν έβαλε κανένα γκολ και απλά έπρεπε να περιμένει τις υπόλοιπες 100 ημέρες προκειμένου να εκπνεύσει το συμβόλαιό του στην Αλ-Σαντ.

Επέστρεψε στη Φλουμινένσε αλλά μετά από ένα χρόνο στην «τρικολόρ» πήρε μεταγραφή για την... πρώτη αγάπη, τη Βάσκο ντα Γκάμα. Συμπαίκτες και οπαδοί δεν αποδέχθηκαν ποτέ τα καπρίτσια του και ο «μπαϊσίνιο» ανακάλυψε την Αμερική.... 504 χρόνια μετά το Χριστόφορο Κολόμβο. Στην ομάδα της δεύτερης κατηγορίας, Μαϊάμι, έβαλε 19 γκολ αλλά δεν κατάφερε να προκριθεί στην πρώτη κατηγορία και μοιραία αποχώρησε.

Το 2006 άλλαξε ήπειρο και έγινε κάτοικος Αδελαϊδας, φορώντας τη φανέλα της Αυστραλιανής ομάδας. Το τέταρτο πέρασμά του από τη Βάσκο, ήταν και το τελευταίο του, πριν κλείσει την καριέρα του - (εκ)πληρώνοντας το όνειρο του πατέρα του - στην Αμέρικα του Ρίο ντε Ζανέιρο, το 2009. Βέβαια από το 2007 είχε αποχωρήσει από την ενεργό δράση ουσιαστικά και αφού είχε τρελάνει όλη τη Βραζιλία με τα πισωγυρίσματά του (αποχωρώ - συνεχίζω). Η (τελευταία) επίσημη δήλωσή του, χρονολογείται στις 15 Απριλίου του 2008.

ΣΕΛΕΣΑΟ, ΤΕΤΡΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΤΙΝΗ ΑΓΑΠΗ

Είναι τρίτος σκόρερ στην ιστορία της εθνικής Βραζιλίας, με την όποια σημειολογία μπορεί να έχει αυτό. Με τα συνολικά 55 γκολ του, τον ξεπερνούν οι Πελέ των 77 και Ρονάλντο των 62. Το πρώτο στίγμα του με τη σελεσάο, το έδωσε στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Σεούλ στη Νότιο Κορέα, το 1988, όταν πέτυχε 7 γκολ σε έξι παιχνίδια, αναδεικνυόμενος πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης και έχοντας τη μερίδα του λέοντος στο ασημένιο μετάλλιο της ομάδας του. Ήρωας έγινε όμως στο Κόπα Αμέρικα του 1989, όταν σκόραρε το αποφασιστικό γκολ, στον τελικό κόντρα στην Ουρουγουάη και μαζί με τον παντοτινό κολλητό του, Μπεμπέτο (José Roberto Gama de Oliveira, “Bebeto”) έσπασαν μία αρνητική παράδοση 40 χρόνων στη Νότιο Αμερική πανηγυρίζοντας τον τίτλο στο Μαρακανά.

Έσπασε, λοιπόν, δύο μακρόχρονες νηστείες για τη σελεσάο. Η πρώτη με το Κόπα Αμέρικα του 1989 (ξηρασία 40 ετών) και η δεύτερη με το Μουντιάλ του 1994 (ξηρασία 24 ετών). Αφού στα γήπεδα της Ιταλίας και το Μουντιάλ του 1990 πήγε κατ' ανάγκη και τραυματίας, αδυνατώντας να βοηθήσει την ομάδα του παρά μόνο 66 λεπτά, ήρθε στις ΗΠΑ και το Μουντιάλ του 1994, να κάνει το τρι(καμπεονάτο), (τέτρα)καμπεονάτο. Δηλαδή, ήρθε να κάνει τα τρία αστέρια στη φανέλα της Εθνικής Βραζιλίας, τέσσερα. Η κόντρα του με τον Κάρλος Αλμπέρτο Παρέιρα (Carlos Alberto Parreira), οδηγήθηκε στα άκρα, επειδή δεν τον έβαζε ούτε στα φιλικά.

Η Βραζιλία ξεκίνησε τα επτά πρώτα παιχνίδια των προκριματικών του Μουντιάλ του 1994 χωρίς τον Ρομάριο, αλλά η ήττα τη Βολιβία έφερε ένα κίνημα υπέρ του «κοντούλη», όσον αφορά στην επιστροφή του. Η σελεσάο έπαιζε ένα κρίσιμο ματς με την Ουρουγουάη και ο Κάρλος Αλμπέρτο Παρέιρα, ενέδωσε στις πιέσεις του εγωισμού του και τον ενέταξε στην αποστολή. Ο Ρομάριο σκόραρε και τα δύο γκολ της νίκης με 2-0, επί της σελέστε και ο Παρέιρα, δεν έβρισκε τρύπα να κρυφτεί. Στα γήπεδα των ΗΠΑ, με τον καλύτερο ποδοσφαιρικό του φίλο, Μπεμπέτο, έκαναν θαύματα. Σκοράρει στη νίκη, στην πρεμιέρα της σελεσάο στη διοργάνωση, επί της Ρωσίας με 2-0, σκοράρει στη νίκη επί του Καμερούν με 3-0, σκοράρει και στην ισοπαλία με τη Σουηδία (1-1).

Ήταν αυτός που έδωσε την ασίστ στον Μπεμπέτο να ξεπεραστεί το εμπόδιο της οικοδέσποινας εθνικής ομάδας των ΗΠΑ, σκοράρει στον προημιτελικό με την Ολλανδία, τον ημιτελικό με τη Σουηδία. Ευστοχεί στα πέναλτι, στον τελικό με την Ιταλία. Η Βραζιλία είναι τετρακαμπεονάτο. Και μετά έρχεται το «Rο – Rο». Βγαλμένο από το Ρομάριο – Ρονάλντο (Ronaldo Luís Nazário de Lima). Μαζί κατακτούν το Κόπα Αμέρικα του 1997 στη Βολίβία, μαζί και το Κύπελλο Συνομοσπονδιών. Το Ρο - Ρο ετοιμάζεται για τη Γαλλία και το Μουντιάλ του 1998. Οι μυϊκοί τραυματισμοί, αλλά πολύ περισσότερο η ξεροκεφαλιά του Μάριο Ζαγκάλο (Mário Zagallo), δεν τον άφησαν να ταξιδέψει στη Γαλλία. Ο ίδιος είπε: "Είναι η χειρότερη μέρα της ζωής μου. Έχω απογοητευτεί πολύ."

Αυτό που όμως τον πόνεσε πιο πολύ, θα ήταν σίγουρα ότι δεν ήταν παρών στο πεντακαμπεονάτο. Μπορεί να ήταν 36 ετών το 2002, αλλά όλοι θεωρούσαν δεδομένη την παρουσία του στο Μουντιάλ των Ιαπωνίας και Ν. Κορέας εκείνης της χρονιάς. Το 2001, πριν το Κόπα Αμέρικα της Κολομβίας είχε πει στον Λουίς Φελίπε Σκολάρι (Luiz Felipe Scolari) ότι θα έκανε εγχείριση στο μάτι του. Ωστόσο, έπαιξε κανονικά εκείνο το καλοκαίρι φιλικά με τη Βάσκο και πήγε ακόμη πιο κανονικά διακοπές. Ο Φελιπάο δεν του το συγχώρησε ποτέ. Τον πίεσε ο Τύπος, οι ποδοσφαιριστές του, ο Πρόεδρος της χώρας, αλλά εκείνος αμετακίνητος.

Ο Ρομάριο έδωσε συνέντευξη Τύπου, ζητώντας συγνώμη μετά δακρύων, αλλά ο Λουίζ Φελίπε Σκολάρι είχε πάρει την απόφασή του. Αποχώρησε από την εθνική Βραζιλίας το 2005, ύστερα από 70 εμφανίσεις με την φανέλα της «σελεσάο», σε ένα φιλικό με τη Γουατεμάλα, στο οποίο φόρεσε μάλιστα το περιβραχιόνιο του αρχηγού και τιμήθηκε κατά τα δέοντα για τη μεγάλη προσφορά του στη σελεσάο. Ακολουθεί video με τα 55 γκολ του για την εθνική

Θυμηθείτε εδώ μερικές φράσεις που έχει πει:

 Για την εξωγηπεδική ζωή του Ρομπίνιο (Robson de Souza “Robinho”): «Θα έλεγα στον Ρομπίνιο να μην κάνει το 90%, αυτών που κάνει έξω από το γήπεδο. Αλλά εάν κάνει το 60% αυτών που κάνει μέσα στο γήπεδο, τότε είμαστε εντάξει.»

Για το ταλέντο του Ροναλντίνιο (Ronaldo de Assis Moreira “Ronaldinho”): «Ο Ροναλντίνιο, είναι ο τελευταίος ρομαντικός του βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου.» [Σε παιχνίδι κόντρα στην Γκρέμιο, το 1999]

Για τη μεγάλη κόντρα του με τον Ρομπέρτο Κάρλος (Roberto Carlos da Silva Rocha): «Το καλύτερο πράγμα στη "σελεσάο" είναι η απουσία του Ρομπέρτο Κάρλος. Κανείς δεν τον θέλει εδώ. Δεν είμαστε φίλοι, δεν βρίζει ο ένας τη μητέρα του άλλου, δεν κλέβει ο ένας τον άλλον, αλλά προσπαθούμε να συνεργαστούμε»!

ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΣ ΚΑΡΙΟΚΑ ΚΑΙ ΓΕΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ

Ο «Μπαϊσίνιο» που σημαίνει κοντούλης στα πορτογαλικά, με ύψος 1,67 εκατοστά, έχει έξι παιδιά και είναι αμετανόητος καριόκα, έχοντας τη μόνιμη κατοικία του στο Ρίο ντε Ζανέιρο, πόλη στην οποία εκλέγεται άλλωστε. Μπήκε στο στίβο της πολιτικής το 2010, ως βουλευτής του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Κι αυτό για την κόρη του, που γεννήθηκε με σύνδρομο Ντάουν. Πίστευε και πιστεύει ότι οι άνθρωποι με ειδικές ανάγκες δεν έχουν συνταγματικά δικαιώματα και μάχεται για να αποκτήσουν, πρωτοστατώντας σε κάμπανιες.

Στις εκλογές του 2014, έγινε ο γερουσιαστής με τις περισσότερες ψήφους. Πάνω από 4.600.000 πολίτες του Ρίο ντε Ζανέιρο ψήφισαν τον Ρομάριο, τρεις φορές από το δεύτερο στην ιστορία της εκλογικής διαδικασίας της βραζιλιάνικης πολιτείας. Ο πολιτικός του λόγος ήταν πάντα ενοχλητικός, τόσο για τον πρόεδρο Λούλα (Luiz Inácio Lula da Silva), όσο και για την πρόεδρο Ντίλμα Ρουσέφ (Dilma Vana Rousseff). Στάθηκε ενάντια στην ανάθεση και τη διεξαγωγή του Μουντιάλ από τη χώρα του, υποστηρίζοντας ότι τα λεφτά για τα γήπεδα, εκταμιεύονται από τον προϋπολογισμό για νοσοκομεία, σχολεία κλπ.

Είναι «μαύρο πρόβατο» για τη FIFA. Έχει χαρακτηρίσει κλέφτες τους αξιωματούχους της, τα έχει βάλει προσωπικά με τον Ζεπ Μπλάτερ (Joseph "Sepp" Blatter). Πολέμησε με κάθε τρόπο την ανάθεση του Μουντιάλ του 2014 στη χώρα του με το "σλόγκαν": H Βραζιλία άνοιξε τα πόδια της στη FIFA.

Η ΝΤΡΙΜΠΛΑ ΕΛΑΣΤΙΚΟ

Στη Βραζιλία, η ντρίμπλα «ελάστικο» στον Αμαράλ (Alexandre da Silva Mariano “Amaral”) αποτελεί ακόμη σημείο αναφοράς. Ο Ρομάριο με τη φανέλα της Φλαμένγκο «χαζεύει» τον αμυντικό της Κορίνθιανς, μίας ομάδας που αποτέλεσε διαχρονικά το αγαπημένο του «θύμα». Η ντρίμπλα, το άναρχο επιθετικό του παιχνίδι, ο υπερβάλλων εγωισμός και ατομισμός του, ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά τα παιχνιδιού. Σε αυτούς που τον μίσησαν και αυτούς που τον λάτρεψαν.

ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΜΑΣΑΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΜΙΛΑΣ

Μπορεί τα χνώτα του να μην ταίριαζαν με τον Πελέ (Edson Arantes do Nascimento “Pelé”) και τον Ζίκο (Arthur Antunes Coimbra “Zico”), ωστόσο αυτό δεν τον εμπόδισε να χαρακτηρίσει τον πρώτο κορυφαίο ποδοσφαιριστή στην ιστορία του αθλήματος και να συμπεριλάβει το δεύτερο στην πρώτη εξάδα. Όσο για τη θέση του ιδίου; Κρατήστε, επίσης και αυτό που έχει πει για τον Ρονάλντο:

1. Πελέ 2. Μαραντόνα 3. Ρομάριο 4. Ρονάλντο 5. Ζιντάν 6. Ζίκο. Μάλιστα για το "Φαινόμενο" είπε, είναι «ο πιο καθοριστικός από όσους έχω παίξει»

ΕΝΑΣ ΑΝΑΡΧΟΣ ΧΑΒΑΛΕΣ

Τον κατηγόρησαν για τον αλέγρε χαρακτήρα του. Ότι έλειπε από τις προπονήσεις για να πιει και να χορέψει, πάντα περικυκλωμένος από αιθέριες υπάρξεις και συμμετέχοντας σε όργια. Ο ίδιος αποδέχεται μόνο το χαρακτήρα του «αλέγρε», αρνείται όλα τα υπόλοιπα εκτός από μία φορά...

«Ήταν στο Κόπα Αμέρικα του 1997, στη Βολιβία. "Δραπέτευσα" και βγήκα με μία γυναίκα μετά το πρώτο παιχνίδι...Μου αρέσει η νύχτα, γιατί μπορείς να δεις ότι θέλεις να δεις. Τη μέρα, μπορείς να δεις τα πάντα.»

ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΑΙ... ΣΕΞ ΣΤΟ ΜΑΡΑΚΑΝΑ

Οι γυναίκες το αδύνατο και συνάμα δυνατό του σημείο. Μια ζωή, δίπλα σε γυναίκες. Το «Μαρακανά» είναι ιερός χώρος και κάπως έτσι λειτούργησε και ο Ρομάριο.... 

«Μία φορά, μετά από ένα παιχνίδι, έπρεπε να μείνω για αντιντόπινγκ κοντρόλ. Ήρθε μία κοπέλα, που εκείνη την περίοδο, ήταν η σύντροφός μου. Είχαν φύγει όλοι, είχε μόνο ένας υπάλληλος στην πόρτα. Το εκμεταλλευτήκαμε....»

Εξάλλου ήταν ο ίδιος, που είχε ομολογήσει το μυστικό των επιθετικών: 

«Οι επιθετικοί βάζουν γκολ, μόνο όταν κάνουν καλό σεξ το προηγούμενο βράδυ.»

Στο Μαρακανά έλαβαν χώρα περιστατικά που εκτός από την ποδοσφαιρική, σημάδεψαν και την ερωτική του ζωή. Διαβάστε ένα απίστευτο περιστατικό από τα χείλη του Μαουρίσιο, φροντιστή της Βάσκο, στη βιογραφία του Ρομάριο:

«Ήταν ένα παιχνίδι της Βάσκο στο Μαρακανά και είδα ότι καθόντουσαν εκεί μαζί, τρεις κοπέλες. Ήταν και οι τρεις κοπέλες του Ρομάριο, σύντροφοί του στην ερωτική ζωή, εκείνη την περίοδο. Μου ζήτησαν να τον ειδοποιήσω, ότι βρισκόντουσαν εκεί. Μόλις του το είπα, ο Ρομάριο μου απάντησε: "Θα σκοράρω ένα τέρμα στο πρώτο ημίχρονο και μετά από 10 λεπτά στο δεύτερο ημίχρονο, θα ζητήσω να γίνω αλλαγή και να φύγω.". Έτσι κι έγινε. Μετά το 1-0 στο πρώτο ημίχρονο, στο 55' βγήκε αλλαγή και έφυγε από το γήπεδο, αφήνοντας τις τρεις κοπέλες να τον περιμένουν. Μετά μου είπε, ότι δεν έκανε ούτε μπάνιο.»

Αλλά, αν και επιθετικός, βρέθηκε και σε ρόλο αμυντικού στο εν λόγω ζήτημα: 

«Έχω βαρεθεί. Κάθε μέρα βγαίνει και μία γυναίκα που λέει ότι έχει παντρευτεί μαζί μου, ή ότι έχει παιδί μαζί μου.»

 Τελευταίο χρονικά σίριαλ στην ερωτική του ζωή, η φίλη της κόρης του. Ο «μπαϊσίνιο» προσεγγίζει τα τρίτα -άντα, αλλά δεν παραιτείται. 

ΤΑ 1002 ΓΚΟΛ ΤΗΣ ΚΑΡΙΕΡΑΣ ΤΟΥ

Συνολικά, σε ερασιτεχνικό και επαγγελματικό επίπεδο, έχει σημειώσει 1002 γκολ. Το τελευταίο του με τη Βάσκο κόντρα στην Γκρέμιο το 2007. Το υπ' αριθμόν 1000 το πέτυχε στις 20 Μαϊου του ίδιου έτους, απέναντι στη Σπόρτ Ρεσίφε, μπαίνοντας στο ίδιο πάνθεον της ποδοσφαιρικής ιστορίας, μαζί με τους Πελέ και Πούσκας.

Η FIFA, ωστόσο, του καταμετρά επίσημα 929 γκολ. Ο Ρομάριο έβγαλε ένα DVD που περιείχε 900 γκολ το 2008. Η αλήθεια φαίνεται να βρίσκεται κάπου στη μέση, ο αριθμός σε κάθε περίπτωση είναι εντυπωσιακός και ενδεικτικός της ποιότητας του Βραζιλιάνου.

Μάλιστα στην προσπάθεια να υπερασπιστεί στον εαυτό του, άφησε και σπόντα για τα γκολ του "Βασιλιά" του βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου, Πελέ.

"Ο Πελέ έβαλε γκολ με το στρατό, ακόμη και με κοστούμι και γραβάτα όταν κατεδαφίστηκε το γήπεδο. Τα δικά μου, γιατί δεν τα μετρούν;"

ΕΝΑΣ ΣΚΟΡΕΡ...  ΠΑΠΠΟΥΣ

Είναι ο γηραιότερος πρώτος σκόρερ στην ιστορία του βραζιλιάνικου πρωταθλήματος. Το 2005 σε ηλικία 40 ετών με 22 γκολ. Μετά τα 30 έβρισκε με ρυθμό συχνότερα τα αντίπαλα δίχτυα, σε σχέση με πριν από αυτή την ηλικία. Παράδοξο... αλλά έτσι λέει η στατιστική.

 Ο ΧΑΛΙΦΗΣ ΤΗΣ ΦΛΑΜΕΝΓΚΟ

Στη «ρούμπρο – νέγκρο», ο Ρομάριο ήταν κάτι παραπάνω από ένας απλός ποδοσφαιριστής. Είχε προνόμια, μοναδικά. Όπως εξιστορούν στη βιογραφία του, αρκετοί συμπαίκτες του στη Φλαμένγκο, συνήθως κοιμόταν μέχρι και 15 λεπτά πριν την έναρξη της αναμέτρησης. Όταν οι άλλοι έβγαιναν για το καθιερωμένο ζέσταμα, ο Ρομάριο βρισκόταν στην αγκαλιά του Μορφέα...

ΤΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ ΜΕ ΤΟ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΗ ΣΤΗΝ ΟΛΛΑΝΔΙΑ

Αλλά και στην Ολλανδία και το Αϊντχόφεν, τα προνόμια μόνο λίγα δεν ήταν, με το... μάρμαρο να το πληρώνει ο μεταφραστής.

Μετά από τραυματισμό το τεχνικό επιτελείο της ολλανδικής ομάδας είχε σύσκεψη με τον προσωπικό γιατρό του Ρονάλντο. Οι Ολλανδοί και ο Βραζιλιάνος διαφωνούσαν ως προς τη θεραπεία του «μπαϊσίνιο». Τότε ο Ρομάριο λέει στο μεταφραστή: 

"Πες τους (Ολλανδούς) να πάνε να γ...., ο Φιλέ θα έρθει μαζί μου εδώ." 

Τότε ο μεταφραστής απαντά στο Ρομάριο: 

"Πως θα τους πω να πάνε να γ...;". 

Και ο ακόμη πιο αθυρόστομος Ρομάριο του απαντά, χαρακτηριστικά: 

"Ε τότε πήγαινε γ... εσύ. Σε διατάζω να το κάνεις."

 Η ΚΟΝΤΡΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΕΛΕ ΚΑΙ ΤΟΝ ΖΙΚΟ ΚΑΙ Η ΣΠΟΝΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΡΑΝΤΟΝΑ

Αποδέχτηκε τον Πελέ ποδοσφαιρικά, αλλά οι σχέσεις του με τον "Βασιλιά", ήταν κάκιστες. Το ίδιο και με τον Ζίκο, που δεν δίστασε να τον χαρακτηρίσει loοser. Αλλά ένας εκρηκτικός και απρόβλεπτος χαρακτήρας σαν τον Ρομάριο, δεν θα μπορούσε να χαριστεί στον Μαραντόνα.

Για Πελέ: "Ο Πελέ όταν δεν μιλάει είναι ποιητής. Μέσα στο γήπεδο ήταν ο πατέρας μας, έξω από αυτό πρέπει να του βάλουμε ένα φίμωτρο στο στόμα." [μετά τη δήλωση του Πελέ, ότι έφθασε η ώρα ο Ρομάριο να κρεμάσει τα παπούτσια του] 

Για Ζίκο: "Ο Ζίκο έχασε τρία Μουντιάλ σαν ποδοσφαιριστής και ένα σαν τεχνικός διευθυντής. Είναι πολύ looser." 

Για Μαραντόνα και Μέσι: "Ο Μέσι πρέπει πρώτα να γίνει Μαραντόνα, μετά να φτάσει τον Ρομάριο και στο τέλος να πιάσει τον Πελέ"

ΤΟ ΕΓΩ, ΤΟ ALTER EGO ΤΟΥ

Δεν έκρυψε ποτέ το εγωιστικό του στοιχείο, εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου. Όπως όταν αυτοσυστήθηκε πριν το Μουντιάλ των ΗΠΑ: «Είμαι αυθεντικός, αληθινός, καθαρός και δύσκολος», αλλά και τέσσερα χρόνια αργότερα: 

"Από τη δεκαετία του 1970 μέχρι τώρα, είμαι ο πιο σημαντικός Βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής"

 Όταν του είπαν γιατί δεν κάνει προπονήσεις: «Να προπονηθώ γιατί; Ξέρω τι πρέπει να κάνω»! 

Όταν του είπαν ότι είναι χοντρός: «Είμαι 72 κιλά, ε; Και ο ελέφαντας είναι χοντρός, αλλά όταν πιάνει φωτιά στο δάσος, δεν τον πιάνει κανείς στο τρέξιμο.» 

και... όταν προκάλεσε τους οπαδούς της Βάσκο ντα Γκάμα: «Οι οπαδοί της Βάσκο, πρέπει να αγοράσουν μαντήλια. Στο παιχνίδι μεταξύ μας, θα κλάψουν»! [Όταν παρουσιάστηκε από τη Φλαμένγκο το 1995, για την πρώην του ομάδα Βάσκο ντα Γκάμα]

H ΓΡΟΘΙΑ ΤΟΥ ΕΝΤΜΟΥΝΤΟ ΚΟΝΤΡΕΡΑΣ

Ο Ρομάριο είναι κλασικός Λατινοαμερικάνος που αρέσκεται να πρωτοστατεί στους εντός αγωνιστικού χώρου, τσαμπουκάδες. Ένας εξ αυτών, όμως δεν είχε θετική κατάληξη για τον «μπαϊσίνιο», στην αναμέτρησης της βραζιλιάνικης Φλαμένγκο, με την αργεντίνικη Βέλες Σάρσφιλντ. Δείτε στο παρακάτω βίντεο την εν ψυχρώ γροθιά του Εντμούντο Κοντρέρας (Edmundo Contreras)

στον Ρομάριο:

ΤΟ ΠΕΡΙΦΗΜΟ ΜΥΤΑΚΙ

Σχεδόν πάντα χάιδευε την μπάλα, ενίοτε ήταν η μύτη του παπουτσιού του, που με περίσσεια τεχνικής και αποτελεσματικότητας έστελνε την μπάλα στα δίχτυα. Το περίφημο toe-poke ή μυτάκι, έμελλε να μείνει στην ιστορία και ο Ρομάριο διεκδικεί την αυθεντία του. Δείτε το βίντεο με τον Ρομάριο να μεγαλουργεί στο Μουντιάλ των ΗΠΑ, το 1994.

PALMARES

Περίοδος: Σύλλογος, Συμμετοχές (Γκολ)

Εφηβική καριέρα

• 1979/80: Olaria Atlético Clube
• 1981–1985: Club de Regatas Vasco da Gama

Επαγγελματική καριέρα

• 1985–1988: Club de Regatas Vasco da Gama, 47 (17)
• 1988–1993: Philips Sport Vereniging, 107 (96)
• 1993–1995: Futbol Club Barcelona, 46 (34)
• 1995/96: Clube de Regatas do Flamengo, 19 (8)
• 1996/97: Valencia Club de Fútbol, 11 (5)
• 1997: (δανεικός) → Clube de Regatas do Flamengo, 4 (3)
• 1998/99: Clube de Regatas do Flamengo, 39 (26)
• 2000–2002: Club de Regatas Vasco da Gama, 46 (41)
• 2002–2004: Fluminense Football Club, 60 (34)
• 2003: (δανεικός) → Al Sadd Sports Club, 3 (0)
• 2005/06: Club de Regatas Vasco da Gama, 31 (22)
• 2006: Miami FC (Fort Lauderdale Strikers), 25 (19)
• 2006: Adelaide United Football Club, 4 (1)
• 2007: Club de Regatas Vasco da Gama, 6 (3)
• 2009: America Football Club (RJ), 0 (0)

Σύνολο καριέρας: 448 (309)

Διεθνής

• 1987–2005: Βραζιλία, 70 (55)

Προπονητική καριέρα

• 2007/08: Club de Regatas Vasco da Gama

Τίτλοι

Συλλογικοί

Με την Vasco da Gama

• Πολιτειακό Πρωτάθλημα Ρίο ντε Τζανέιρο (Campeonato Carioca): 2 (1987, 1988)
• Taça Guanabara: 2 (1986, 1987)
• Κύπελλο Ρίο ντε Τζανέιρο: 2001
• Τορνέο Ρίο-Σάο Πάουλο: 1999
• Πρωτάθλημα Βραζιλίας: 2000
• Copa Mercosur: 2000
• Los Angeles Gold Cup: 1987

Με την PSV Eindhoven

• Πρωτάθλημα Ολλανδίας: 3 (1988/89, 1990/91, 1991/92)
• Κύπελλο Ολλανδίας: 2 (1988/89, 1989/90)
• Σούπερ Καπ Ολλανδίας: 1992
• Ευρωπαϊκό Super Cup: φιναλίστ το 1988
• Διηπειρωτικό Κύπελλο: φιναλίστ το 1988

Με την Barcelona

• Πρωτάθλημα Ισπανίας: 1993/94
• Σούπερ Καπ Ισπανίας: 1994 και φιναλίστ το 1993
• UEFA Champions League: φιναλίστ 1993/94

Με την Flamengo

• Πολιτειακό Πρωτάθλημα Ρίο ντε Τζανέιρο (Campeonato Carioca): 2 (1996, 1999)
• Taça Guanabara: 2 (1995, 1996)
• Copa de Oro: 1996
• Copa Mercosur: 1999
• Supercopa Libertadores: φιναλίστ 1995

Με την Al-Sadd

• Qatar Stars League: 2003/04
• Qatar Crown Prince Cup: 2003
• Emir of Qatar Cup: 2003

Με την América-RJ

• Πολιτειακό Πρωτάθλημα Ρίο ντε Τζανέιρο Β’ Κατηγορίας: 2009

Διεθνείς

Με την Βραζιλία

• Πρωτάθλημα Ελπίδων Νοτίου Αμερικής: 1985
• Ολυμπιακοί Αγώνες: Αργυρό Μετάλλιο -2^η θέση το 1988 στη Σεούλ
• Australia Bicentenary Gold Cup: 1988
• Κόπα Αμέρικα: 2 (1989, 1997)
• Παγκόσμιο Κύπελλο: 1994
• Κύπελλο Συνομοσπονδιών FIFA: 1997

Προσωπικές Διακρίσεις

• Πρώτος Σκόρερ Πρωταθλήματος Ελπίδων Νοτίου Αμερικής: 1985
• Πρώτος Σκόρερ Πρωταθλήματος Ρίο ντε Τζανέιρο (Campeonato Carioca): 7 (1986, 1987, 1996, 1997, 1998, 1999, 2000)
• Παίκτης της Χρονιάς για την Vasco da Gama: 4 (1987, 1988, 2000, 2001)
• Πρώτος Σκόρερ Τουρνουά Ολυμπιακών Αγώνων: 1988
• Πρώτος Σκόρερ Ολλανδικού Πρωταθλήματος: 3 (1998/89, 1989/1990, 1990/91)
• Πρώτος Σκόρερ Ολλανδικού Κυπέλλου: 2 (1988/89, 1989/90)
• Παίκτης της Χρονιάς στην Ολλανδία: 1989
• Πρώτος Σκόρερ UEFA Champions League: 2 (1989/90, 1992/93)
• Καλύτερος Παίκτης του Κόσμου από την FIFA: 1994, 2^η θέση το 1993
• Πρώτος Σκόρερ Ισπανικού Πρωταθλήματος: 1993/94
• Καλύτερος Λατινοαμερικάνος Παίκτης Ισπανικού Πρωταθλήματος (Trofeo EFE): 1993/94
• Καλύτερος Παίκτης Διοργάνωσης Παγκοσμίου Κυπέλλου: 1994
• Πρώτος Σκόρερ Διοργάνωσης Παγκοσμίου Κυπέλλου: 3^η θέση 1994
• Μέλος Καλύτερης Ενδεκάδας Διοργάνωσης Παγκοσμίου Κυπέλλου: 1994
• Καλύτερος Παίκτης του Κόσμου από το γαλλικό περιοδικό «Onze»: 1994
• Αθλητής της Χρονιάς από την γαλλική εφημερίδα «L'Équipe»: 1994
• Πρώτος Σκόρερ Διοργάνωσης Κυπέλλου Συνομοσπονδιών FIFA: 1997
• Καλύτερος Παίκτης Διοργάνωσης Κυπέλλου Συνομοσπονδιών: 2^η θέση το 1997
• Πρώτος Σκόρερ Τουρνουά Ρίο-Σάο Πάουλο: 2 (1997, 2000)
• Μέλος Καλύτερης Ενδεκάδας Διοργάνωσης CONCACAF Gold Cup: 1998
• Πρώτος Σκόρερ Κυπέλλου Βραζιλίας: 2 (1998, 1999)
• Πρώτος Σκόρερ Copa Mercosur: 2 (1999, 2000)
• Πρώτος Σκόρερ Διοργανώσεων Βραζιλίας (Πολιτειακά και Εθνικό Πρωτάθλημα): 3 (1999, 2000, 2002)
• Πρώτος Σκόρερ Πρωταθλήματος Βραζιλίας: 3 (2000, 2001, 2005)
• Πρώτος Σκόρερ FIFA Club World Cup: 2000
• Καλύτερος Παίκτης FIFA Club World Cup: 3^η θέση το 2000
• Καλύτερος Παίκτης Πρωταθλήματος Βραζιλίας από το περιοδικό «Placar»: 2000
• Μέλος Καλύτερης Ενδεκάδας Πρωταθλήματος Βραζιλίας από το περιοδικό «Placar»: 3 (2000, 2001, 2005)
• Παίκτης της Χρονιάς στην Νότιο Αμερική: 2000
• Μέλος Καλύτερης Ενδεκάδας Νοτίου Αμερικής: 2 (2000, 2001)
• Καλύτερος Παίκτης από την Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της Βραζιλίας: 2 (2001, 2005)
• Rei do Gol Trophy: 2005
• Prêmio Craque do Brasileirão –Top Goalscorer: 2005
• USL 1st's MVP: 2006
• USL 1st's top scorer: 2006
• Prêmio Craque do Brasileirão –Special Honor: 2007
• Χρυσό Παπούτσι ως Ένας Θρύλος του Ποδοσφαίρου: 2007
• Μέλος Καλύτερης Ενδεκάδας Παγκοσμίων Κυπέλλων Όλων των Εποχών από την ισπανική εφημερίδα «Marca»: 2014
• Μέλος του Διεθνούς Ποδοσφαιρικού Hall of Fame στην Πατσούκα του Μέξικο
• Μέλος του Βραζιλιάνικου Ποδοσφαιρικού Hall of Fame

ΠΗΓΗ: sport24.gr