Ο Έλληνας επιθετικός μέσος Κώστας Δαβουρλής, γεννήθηκε στις 4 Ιανουαρίου 1948 στην Αγυιά (Αγιά) της Πάτρας. Ήταν ένας δυνατός και τεχνίτης επιθετικός μέσος, δημιουργικός και εξαιρετικός ντριμπλέρ, που άφησε εποχή στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ο Μαύρος Πρίγκιπας της Πάτρας, αναδείχθηκε ήρωας μιας ολόκληρης τοπικής συνείδησης. Τι ήταν αυτό που τον έκανε ξεχωριστό; Η ποδοσφαιρική του τέχνη; Μα την ίδια εποχή υπήρχαν κι άλλοι τεχνίτες της στρογγυλής θεάς. Κάποιοι μάλιστα να ήταν και καλύτεροί του! Τότε τι ήταν; Αυτή η αίσθηση ελευθερίας που είχε στο παιχνίδι του. Ήταν γεννημένος ελεύθερος και το θύμιζε μέσα στο παιχνίδι. «Η τέχνη για την τέχνη» όπως θα έλεγαν κι οι καλλιτέχνες. Δεν μπορούσε να μπαίνει σε καλούπια. Μισούσε τα τείχη. Ίσως γι’ αυτό να έγινε το φόβητρο των αντιπάλων αμυντικών που όταν στηνόντουσαν στο «τείχος» σταύρωναν τον τερματοφύλακά τους. Αυτός ο παίκτης, ο μικρός θεός του ποδοσφαίρου ήταν απρόβλεπτος!
«Αν ζούσε σήμερα θα ήταν από τους κορυφαίους στην Ευρώπη», λέει ο Ανδρέας Μιχαλόπουλος, παλιός προπονητής της Παναχαϊκής. Εκπληκτική ήταν η ικανότητα του στις απευθείας εκτελέσεις φάουλ, με 22 γκολ-φάουλ, ρεκόρ ως το 1998, ενώ στην ιστορία έχουν μείνει τα ισχυρά και ευθύβολα σουτ που επιχειρούσε με το μαγικό αριστερό του. Υπήρξε εξαιρετικός μπαλαδώρος, πολύ ταχύς και δεινός σκόρερ. Σε όσους του έλεγαν ότι είναι ο κορυφαίος παίχτης της Πελοποννήσου απαντούσε με το χιούμορ που τον διακατείχε: «…μάλλον δεν έχετε δει τον Πέτρο Λεβεντάκο (συνυποψήφιος του στις χρυσές 11άδες). Θα έδινα τα πάντα να ήμουν ο Λεβεντάκος με μυαλό... Δαβουρλή…». Ήταν ο πιο απλός βασιλιάς που έχει γνωρίσει η Πάτρα. Καταδεχτικός, χαμογελαστός, του άρεσε η καλή ζωή δεν μπορούσε να στερηθεί αυτά που αγαπούσε. Ίσως και γι’ αυτό χάθηκε τόσο νέος, αλλά ελεύθερος!
«Αν ζούσε σήμερα θα ήταν από τους κορυφαίους στην Ευρώπη», λέει ο Ανδρέας Μιχαλόπουλος, παλιός προπονητής της Παναχαϊκής. Εκπληκτική ήταν η ικανότητα του στις απευθείας εκτελέσεις φάουλ, με 22 γκολ-φάουλ, ρεκόρ ως το 1998, ενώ στην ιστορία έχουν μείνει τα ισχυρά και ευθύβολα σουτ που επιχειρούσε με το μαγικό αριστερό του. Υπήρξε εξαιρετικός μπαλαδώρος, πολύ ταχύς και δεινός σκόρερ. Σε όσους του έλεγαν ότι είναι ο κορυφαίος παίχτης της Πελοποννήσου απαντούσε με το χιούμορ που τον διακατείχε: «…μάλλον δεν έχετε δει τον Πέτρο Λεβεντάκο (συνυποψήφιος του στις χρυσές 11άδες). Θα έδινα τα πάντα να ήμουν ο Λεβεντάκος με μυαλό... Δαβουρλή…». Ήταν ο πιο απλός βασιλιάς που έχει γνωρίσει η Πάτρα. Καταδεχτικός, χαμογελαστός, του άρεσε η καλή ζωή δεν μπορούσε να στερηθεί αυτά που αγαπούσε. Ίσως και γι’ αυτό χάθηκε τόσο νέος, αλλά ελεύθερος!
Αγαπήθηκε όσο
λίγοι και αποτέλεσε το μεγάλο ήρωα και τον ηγέτη της Παναχαϊκής που προκαλούσε
τον τρόμο τη δεκαετία του 1970. Τεράστιος παίχτης, πολύ υψηλών προδιαγραφών,
απέκτησε το παρατσούκλι «μαύρο διαμάντι», αλλά και «O Μαύρος Πρίγκιπας» λόγω του σκούρου
χρώματος που είχαν το δέρμα και τα μαλλιά του!!
Το 1962, στις αλάνες που έπαιζε
με τους φίλους του, τον εντόπισε ο σκάουτερ του Πανιωνίου Πάτρας, ο Σπύρος
Βουλγαράκης. Πιτσιρικάς έπαιζε
ξυπόλητος για να μην χαλάσει τα μοναδικά παπούτσια που είχε! Μόλις
έκλεισε τα 16 του, ο νεαρός άσος πήγε στην Παναχαϊκή, όπου διέπρεψε και
έγραψε τη δική του ιστορία. Απίστευτος παίχτης με εξαίσια τεχνική και πολύ
ισχυρά αριστερά σουτ ήταν μόνο μερικά από τα στοιχεία που τον
χαρακτήριζαν. Βρισκόμαστε στα 1964 κι η βασίλισσα της Πελοποννήσου είχε
βρει τον βασιλιά της.
Αριστεροπόδαρος, με εκπληκτική τεχνική κατάρτιση, μοναδική πάσα κι απίστευτα εύστοχα χτυπήματα φάουλ για την ηλικία του δεν άργησε να καθιερωθεί. Η δυνατότητα που είχε να παίζει χωρίς τη μπάλα στα πόδια τον έκανε μοναδικό. Ελάχιστοι αμυντικοί μπόρεσαν να τον αντιμετωπίσουν στο «μαν του μαν». Στο χώρο του κέντρου ήταν ο καθοδηγητής της ομάδας και τα φοβερά σε δύναμη σουτ τον έχριζαν σκόρερ την ώρα που οι αντίπαλοι αμυντικοί έψαχναν να βρουν τον παίκτη στον οποίο θα δώσει τη μπάλα.
Ο Γιουγκοσλάβος προπονητής, ο Λιούμπισα Σπάϊτς κατάλαβε ότι είχε να κάνει με ένα εξαιρετικό ταλέντο. Έκτισε επάνω του μια ομάδα με πολλούς σπουδαίους παίκτες. Στην ομάδα της Βόρειας Πελοποννήσου αγωνίστηκε από το 1966-1974 και στα 21 χρόνια του, πανηγύρισε την άνοδο στην Α’ εθνική τη σεζόν 1969/70. Το ίδιο καλοκαίρι κλήθηκε στην εθνική ομάδα. Πήγε στην Αυστραλία για φιλικούς αγώνες με την χώρα των καγκουρώ και στον αγώνα που έγινε στο Μπρισμπέιν αντικατέστησε τον Μίμη Παπαϊωάννου στο τελευταίο τέταρτο. Η εμφάνισή του ήταν αρκετή να ξεσηκώσει τους ομογενείς που ρωτούσαν να μάθουν περισσότερα για τον «παιχταρά» που τους έκανε να τρίβουν τα μάτια τους.
Αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ της Β' Εθνικής το 1967 και το 1969 με 39 και 34 γκολ αντίστοιχα. Στην Β΄ Εθνική είχε συνολικά 124 συμμετοχές. Τη περίοδο 1973/74, στο Κύπελλο UEFA, η Παναχαϊκή έζησε ιστορικές και ανεπανάληπτες στιγμές, καθώς ήταν η πρώτη ομάδα από την περιφέρεια που έπαιξε στην Ευρώπη. Μάλιστα στον πρώτο γύρο απέκλεισε την Αυστριακή ΑΚ Γκράτσερ (2-1, 1-0) παρ΄ όλο που υποχρεώθηκε να παίξει στην Αθήνα, στο γήπεδο της Λεωφόρου, αφού το γήπεδό της ανακατασκευαζόταν. Μάλιστα, αποτελούσε τη μοναδική ελληνική ομάδα που έχει κερδίσει αγώνα σε αυστριακό έδαφος μέχρι και το 2009, όταν και έσπασε το ρεκόρ αυτό ο Παναθηναϊκός με το 1-0 επί της Στουρμ Γκρατς. Έπαιξε στον β΄ γύρο στην Πάτρα κι αποκλείστηκε με το βαρύ 7-0 από την Τβέντε (0-0 στο ημίχρονο!!), η οποία την επόμενη χρονιά (1974/75) έφτασε στον τελικό του UEFA, ενώ την υποχρέωσε σε ισοπαλία εντός (1-1) και τον Δαβουρλή ο σκόρερ των Πατρινών.
Καθώς οι εμφανίσεις στο «μεγάλο πρωτάθλημα» διαδέχονταν η μία την άλλη ο Ολυμπιακός μπήκε στη μάχη για την απόκτησή του. Μάχη τρόπος του λέγειν αφού ο Νίκος Γουλανδρής δεν δίσταζε να δώσει οποιοδήποτε ποσό χρειαζόταν για να πάρει στην ομάδα τους παίκτες που του ζητούσε ο Λάκης Πετρόπουλος. Στα 26 του χρόνια, το 1974, πήρε μεταγραφή στον Ολυμπιακό Πειραιώς, μια μεταγραφή-«βόμβα» με το αστρονομικό, για την εποχή, ποσό των 9.250.000 δραχμών. Εκεί παρέμεινε 3 χρόνια, με την πρώτη του χρονιά ιδιαίτερα καλή. Τις άλλες δύο όχι. Έπαιξε σε 72 αγώνες και σημείωσε 22 γκολ, κατακτώντας το πρωτάθλημα αλλά και το κύπελλο την πρώτη του κιόλας χρονιά στο λιμάνι. Στις 18 Ιουνίου του 1975, στον τελικό του κυπέλλου με διαιτητή τον Ιταλό Τζιανφράνκο Μενεγκάλι (Gianfranco Menegalli), ο Δαβουρλής αναμετρήθηκε με τον αιώνιο αντίπαλο Παναθηναϊκό των Δημήτρη Σεϊταρίδη, Χάρη Γραμμού, Σπύρου Λιβαθηνού, Τότη Φυλακούρη και αποτέλεσε τον δήμιό του καθώς με δικό του σουτ στο 35΄ ο Ολυμπιακός των Παναγιώτη Κελεσίδη, Γιάννη Γκαϊτατζή, Τάκη Συνετόπουλου, Χούλιο Λοσάντα, στέφθηκε κυπελλούχος Ελλάδος.
Το 1977 επέστρεψε στην αγαπημένη του Παναχαϊκή, αφού πρώτα πέρασε ένα εξάμηνο στην ομάδα της Κορίνθου. Παρέμεινε εκεί από το 1977 ως το 1985, κλείνοντας έτσι τον κύκλο στην Α' Εθνική. Οριστικά κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια ένα χρόνο μετά στον Παναιγιάλειο (1985/86). Στην Α' Εθνική αγωνίστηκε σε 317 παιχνίδια, εκ των οποίων τα 243 με την Παναχαϊκή (ρεκόρ όλων των εποχών) και τα 74 με τον Ολυμπιακό. Επίσης, σκόραρε και 130 φορές, 108 με τους Πατρινούς και 22 με τους Πειραιώτες.
Είχε συμμετοχές με τις Εθνικές ομάδες Νέων, Ελπίδων, Ενόπλων και Ανδρών (4 ως παίκτης της Παναχαϊκής). Είναι ο πρώτος παίκτης Β' Εθνικής που αγωνίστηκε στην Εθνική Ανδρών. Ντεμπούτο έκανε εναντίον τις Αυστραλίας στις 23 Ιουλίου του 1969, φορώντας τα γαλανόλευκα από το 1969 έως το 1977, σκοράροντας 2 τέρματα σε 11 συμμετοχές. Θα μπορούσαν να είναι περισσότερες, αλλά οι ομοσπονδιακοί τεχνικοί φοβόντουσαν τον ατίθασο χαρακτήρα του.
Ο Κώστας Δαβουρλής ήταν ένας ήρωας
στην Πάτρα. Πέθανε πρόωρα, όρθιος όμως, σαν λαϊκός ήρωας στο καφενείο του φίλου
του Μπαλωμένου στην Αγυιά, παίζοντας τάβλι, στις 23 Μαΐου του 1992,
στα 44 του χρόνια, από ανακοπή καρδιάς. Σήμερα στην γειτονιά του την Αγυιά
έχει ιδρυθεί ποδοσφαιρικός σύλλογος με την ονομασία Α.Ο. Κώστας Δαβουρλής ΄92,
ενώ η Παναχαϊκή τον τίμησε δίνοντας το όνομά του στο γήπεδο της.
Στις 7 Δεκεμβρίου του 2009, ο
Σύλλογος Παλαιμάχων ποδοσφαιριστών της Παναχαϊκής διοργάνωσε φιλικό παιχνίδι με
την ομάδα παλαιμάχων του Ολυμπιακού, στη μνήμη του Κώστα Δαβουρλή. Το
φιλικό διεξήχθη στο γήπεδο της Παναχαϊκής, ενώ με τα έσοδα του αγώνα δόθηκαν
στο Θεραπευτικό Παιδαγωγικό Κέντρο «Μέριμνα». Από το 2010, ο Οργανισμός
Νεολαίας και Άθλησης του Δήμου Πατρώων διοργάνωνει το ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα
εργαζομένων που φέρει το όνομα του μεγάλου άσσου «Τουρνουά Κώστας Δαβουρλής».
Βρίσκονταν ψηλά στη λίστα και
διεκδίκησε μέχρι την τελευταία στιγμή την είσοδό τους στις κορυφαίες 11άδες
όλων των εποχών, σε διαγωνισμό που διοργάνωσε ο ΣΚΑΪ, το 2008,καθώς ήταν
υποψήφιος μέσος για τη «χρυσή» 11άδα της δεκαετίας του 1970.
PALMARES
Περίοδος, Σύλλογος, Συμμετοχές (Γκολ)
Εφηβική καριέρα
- 1962-1964: Πανιώνιος Πατρών
Επαγγελματική καριέρα
- 1964-1974: Παναχαϊκή Γυμναστική Ένωσις 1891, 111 (47)
- 1974-1977: Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς, 74 (23)
- 1977-1985: Παναχαϊκή Γυμναστική Ένωσις 1891, 132 (25)
- 1985/86: Παναιγιάλειος Γυμναστικός Σύλλογος
Διεθνής
- 1969-1977: Ελλάδα, 11 (2)
- 1969: Ελλάδα (Ενόπλων)
Τίτλοι
- Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου Ενόπλων: 1969
- Πρωτάθλημα Ελλάδας: 1975
- Κύπελλο Ελλάδας: 1975
Προσωπικές Διακρίσεις
- Πρώτος σκόρερ Β΄ εθνικής: 1966-67 (39 γκολ), 1968-69 (34 γκολ)
