Μίλαν: Oι Ροσονέρι

Η Μίλαν (Associazione Calcio Milan), είναι ένας επαγγελματικός ποδοσφαιρικός σύλλογος με έδρα το Μιλάνο, τη πρωτεύουσα της Λομβαρδίας στην Ιταλία. Ιδρύθηκε στις 16 Δεκεμβρίου του 1899, με πρωτοβουλία του Άγγλου υφαντουργού, από το Νότιγχαμ,  Χέρμπερτ Κίπλιν (Herbert Kilpin), του επιχειρηματία Άλφρεντ Έντουαρντς (Alfred Edwards) και κάποιων Ιταλών φίλων και συνεργατών τους. Ο σύλλογος έχει περάσει ολόκληρη την ιστορία του, με εξαίρεση τις περιόδους 1980/81 και 1982/83, στην κορυφαία κατηγορία του ιταλικού ποδοσφαίρου, γνωστή ως Serie A από τη σεζόν 1929/30. Τα μέλη και οι οπαδοί της ονομάζονται «Milanisti» (Μιλανίστι) ή «Rossoneri» (Ροσονέρι), δηλαδή Κοκκινόμαυροι

Με 18 επίσημους αναγνωρισμένους τίτλους της UEFA και της FIFA, είναι ο 3ος  πιο επιτυχημένος σύλλογος στον κόσμο από την άποψη του αριθμού των διεθνών τίτλων, μαζί με την Μπόκα Τζούνιορς, αλλά πίσω από τη Ρεάλ Μαδρίτης και την αιγυπτιακή Αλ Αχλί, με 20 τίτλους. Έχει κερδίσει ένα (κοινό με τη Ρεάλ Μαδρίτης) ρεκόρ 3 Διηπειρωτικών Κυπέλλων και ένα από το διάδοχό του, το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων της FIFA. Έχει κατακτήσει 7 φορές το Κύπελλο Πρωταθλητριών / Champions League, 2η πίσω μόνο από τη Ρεάλ Μαδρίτης. Έχει κερδίσει επίσης ένα (κοινό) ρεκόρ 5 Ευρωπαϊκών Super Cups και 2 φορές το Κύπελλο Κυπελλούχων. Η Μίλαν έχει κερδίσει κάθε μεγάλη διοργάνωση στην οποία έχει ανταγωνιστεί, με εξαίρεση το Κύπελλο UEFA / Europa League, στο οποίο έχει χάσει δύο ημιτελικούς, το 1972 και το 2002. Στο εσωτερικό της χώρας, με 18 τίτλους πρωταθλήματος, το Μιλάνο είναι (από κοινού) η δεύτερη πιο επιτυχημένη ομάδα στη Serie A, πίσω από τη Γιουβέντους (με 32 πρωταθλήματα), μαζί με τη τοπική αντίπαλό της, την  Ίντερ. Έχει κερδίσει επίσης 5 φορές το Κύπελλο Ιταλίας, καθώς και έξι ιταλικά Σούπερ Καπς.

Τα παιχνίδια στην έδρα της, παίζονται στο «Στάδιο Σαν Σίρο» του Μιλάνου, επίσης γνωστό ως σαν «Stadio Giuseppe Meazza». Το γήπεδο, το οποίο μοιράζεται με την συμπολίτισσα και αιώνια αντίπαλό της Ίντερ, είναι το μεγαλύτερο στο ιταλικό ποδόσφαιρο, με συνολική χωρητικότητα 80.018 θεατών. Η Ίντερ θεωρείται ο μεγαλύτερος ανταγωνιστής της και ο αγώνας μεταξύ των δύο ομάδων, που καλείται «Derby della Madonnina», θεωρείται μία από τις σπουδαιότερες ποδοσφαιρικές αναμετρήσεις, όχι μόνο στο ιταλικό πρωτάθλημα, αλλά και παγκοσμίως και είναι από τους μεγαλύτερους σε τηλεοπτική παρακολούθηση στο ιταλικό ποδόσφαιρο. Από το 2016, η Μίλαν  είναι η 2η πιο υποστηριζόμενη ομάδα στην Ιταλία, μαζί με την Ίντερ και η 7η στην Ευρώπη, μπροστά από κάθε άλλη ιταλική ομάδα.

Ιδιοκτήτης του συλλόγου είναι ο πρώην Ιταλός πρωθυπουργός Σίλβιο Μπερλουσκόνι (Silvio Berlusconi) και την ελέγχει μέσω  των μετοχών της εταιρείας ΜΜΕ, “Mediaset”. Αντιπρόεδρος είναι ο Αντριάνο Γκαλιάνι (Adriano Galliani). Ο σύλλογος είναι ένας από τους πλουσιότερους και πιο πολύτιμους στον ιταλικό και παγκόσμιο κόσμο του ποδοσφαίρου. Ήταν ιδρυτικό μέλος της Λέσχης G-14, ενός πανευρωπαϊκού ομίλου που περιελάμβανε τις κορυφαίες ομάδες της ηπείρου, καθώς και του διάδοχου σχήματος, της Ομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συλλόγων (ECA).

«Ας είμαστε ο διάβολος και ο φόβος μέσα στους αντιπάλους». Αυτό σκέφτηκαν  το βράδυ του Σαββάτου 16 Δεκεμβρίου του 1899 δυο Άγγλοι από το Νότιγχαμ και κάποιοι Ιταλοί φίλοι τους. Και εγένετο οι «Ροσονέρι», που μέχρι σήμερα υπερασπίζονται το κόκκινο (διάβολος) και το μαύρο (φόβος). Το  κλαμπ που βρίσκεται μέχρι σήμερα στην κορυφή των ευρωπαϊκών ομάδων με τους περισσότερους διεθνείς τίτλους. Με παίκτες-θρύλους και ομάδες που έπαιξαν καταπληκτικό ποδόσφαιρο, θα μνημονεύεται για πάντα στα βιβλία της ιστορίας του κορυφαίου αθλήματος …

Το βράδυ του Σαββάτου 16 Δεκεμβρίου του 1899 ιδρύθηκε επίσημα το Milan Foot-Ball and Cricket Club από πρωτοβουλία των Βρετανών από το Νότιγχαμ, Χέρμπερτ Κίπλιν και Αλφρεντ Εντουαρντς. Προς τιμή των άγγλων ιδρυτών η ομάδα έχει διατηρήσει την αγγλική γραφή και προφορά του ονόματος της πόλης (Μίλαν), σε αντίθεση με την ιταλική που είναι η λέξη Μιλάνο και την οποία αναγκάστηκε να φέρει υπό το φασιστικό καθεστώς (Associazione Calcio Milano). Η ίδρυση του συλλόγου δημοσιοποιήθηκε δύο ημέρες αργότερα -Δευτέρα 18 Δεκεμβρίου- από τις σελίδες της εφημερίδας Gazzetta dello Sport. Τα γραφεία ήταν στην Φιασκετερία Τοσκάνα στην οδό Μπερσέτ στο Μιλάνο και ο πρώτος πρόεδρος ήταν ο Αλφρεντ Ορμόντε. Τον Ιανουάριο ο Εντουαρντς έγραψε την ομάδα στην ιταλική ομοσπονδία ποδοσφαίρου και στη πρώτη της σεζόν έπαιξε μόνο ένα ματς κόντρα στην Τορίνο. Παρά την ήττα κατάκτησε τον πρώτο της τίτλο, το King's Medal το οποίο έδωσε ο Βασιλιάς Ουμπέρτο ο πρώτος και αρχίζει να δημιουργεί μια ισχυρή βάση φιλάθλων.

Το 1900-01 η Μίλαν κατέκτησε τον πρώτο της Εθνικό τίτλο και το δεύτερο King's Medal, το οποίο πήρε και την επόμενη. Μέσα στα χρόνια, η ομάδα του Κίπλιν είχε πολλές επιτυχίες στην Λομβαρδία σηκώνοντας το σημαντικό για την εποχή Palla Dapples για τρία διαδοχικά χρόνια  (1904-05, 1905-06, 1906-07). Το δεύτερο πρωτάθλημα ήρθε το 1905-06 και το τρίτο την επόμενη χρονιά. Το 1908 εσωτερικές διαμάχες σε διοικητικό επίπεδο, οδηγούν σε διάσπαση και στην ίδρυση του άλλου μεγάλου συλλόγου με έδρα το Μιλάνο, της Ίντερ. Ο παικταράς της εποχής ήταν ο Λουίς Φαν Χέγκε, ένας εξαιρετικός σκόρερ με μέσο όρο 1.1 ανά αγώνα. Τη σεζόν 1914-15 το πρωτάθλημα διακόπηκε εξαιτίας του πολέμου και ξεκίνησε ξανά το 1919. Μετά από αρκετές αλλαγές στη δομή του κλαμπ, πρόεδος ανέλαβε ο Πιέτρο Πιρέλι και κράτησε τον ρόλο του για 20 χρόνια, περίοδος κατά την οποία χτίστηκε το «Σαν Σίρο», στο οποίο ξεκίνησε να παίζεται ποδόσφαιρο το 1926 και είχε αρχικά χωρητικότητα 26.000 θεατές.

Δύσκολα χρόνια και αλλαγή ονόματος

Το 1920 ήταν μία περίοδος σταθεροποίησης για τους Ροσονέρι, με την ομάδα να μην κάνει κάτι το εξαιρετικό εντός των γραμμών. Το όνομα άλλαξε από Milan F.C. σε Milan Associazione Sportiva και μετά από πολλές αλλαγές στις θέσεις της διοίκησης, ο Ουμπέρτο Τραπατόνι έγινε πρόεδρος το 1940. Μία θέση που θα κρατούσε μέχρι το 1954. Kατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου και ως το τέλος της δεκαετίας του 1940, η ομάδα εκινείτο στη μετριότητα, χωρίς να κερδίσει κάποιον αξιόλογο τίτλο. Στους άξιους αναφοράς παίκτες συγκαταλέγονται οι Άλντο Μπόφι και Ρικάρντο Καραπελέζε. Το κλαμπ είχε τα πάνω και τα κάτω του, συνήθως τερμάτιζε στη μέση του πίνακα και σπάνια στην 4άδα. Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος έβαλε τέλος στο ποδόσφαιρο μέχρι το 1946-47 όταν το πρωτάθλημα ξεκίνησε ξανά και κάθε ομάδα έπαιξε με την άλλη ακόμα μία φορά. Η Μίλαν ήταν 4η, πίσω από τις Τορίνο, Γιουβέντους, Μόντενα. Τα επόμενα δύο χρόνια υπήρξε κάτι σαν αναγέννηση και ήρθαν 2η και 3η θέση, με την Τορίνο να κατακτά και τις δύο φορές τον τίτλο.

Gre-No-Li και Σκιαφίνο

Η άφιξη του Γκούναρ Νόρνταλ σηματοδότησε το ξεκίνημα μίας νέας εποχής για τους Ροσονέρι που τα τελευταία χρόνια δεν ήταν από τις δυνατές ομάδες του πρωταθλήματος. Εκτός από τον Νόρνταλ, που αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ με 35 γκολ το 1949-50, αποκτήθηκαν ακόμα δύο Σουηδοί, οι Νιλς Λίντχολμ και Γκούναρ Γκρεν. Οι τρεις τους μαζί με τον τερματοφύλακα Λορέντσο Μπουφόν, ήταν οι προσθήκες που το κλαμπ χρειαζόταν. Οι Ροσονέρι κατέκτησαν τον τίτλο το 1950-51 και σφράγισαν μία ιστορική σεζόν αφού σήκωσαν και το Copa Latina. Επιτυχίες συνέχισαν να έρχονται και ο Νόρνταλ ήταν ο πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος για τρεις σερί χρονιές (1952-53, 1953-54, 1954-55). Στην τελευταία του σεζόν ο capitano οδήγησε τους Ροσονέρι σε έναν ακόμα τίτλο. Το 1954, ο Χουάν Αλμπέρτο Σκιαφίνο με το ψευδώνυμο «Πέπε» αποκτήθηκε από την Πενιαρόλ και έγινε ένας από τους ηγέτες των επόμενων χρόνων.

Αλταφίνι και Copa Latina

Η σεζόν 1955-56 βρήκε την Μίλαν να παίρνει μέρος στην πρώτη version του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, όπου ηττήθηκε στα ημιτελικά από τη μετέπειτα πρωταθλήτρια, Ρεάλ Μαδρίτης. Παρά τον αποκλεισμό, οι Ροσονέρι κατέκτησαν για δεύτερη φορά το Copa Latina με νίκη 3-1 στον τελικό με την Αθλέτικ Μπιλμπάο. Με την άφιξη του νέου προπονητή, Τζίπο Βιάνι, η Μίλαν πήρε το πρωτάθλημα το 1956-57, όμως η έκπληξη της σεζόν ήταν ο επιθετικός, Γκαστόνε Μπιν, ο οποίος πέτυχε 17 γκολ. Εναν χρόνο μετά, η ομάδα έγινε ακόμα πιο ανταγωνιστική με την άφιξη του Ζοσέ Αλταφίνι. Ο Βραζιλιάνος κέρδισε αμέσως τους οπαδούς με την ταχύτητα και τις ικανότητές του και μαζί με τον capitano, Λίντχολμ, τους Τσέζαρε Μαλντίνι και τον Σκιαφίνο κατέκτησαν το πρωτάθλημα στην κόντρα με την Φιορεντίνα. Ο Σκιαφίνο έπαιξε την τελευταία του σεζόν με την Μίλαν, όμως δεν κατάφερε να πάρει κάποιον τίτλο. Μοναδική παρηγοριά για τους Ροσονέρι ήταν ή νίκη στο ντέρμπι με την Ιντερ με 5-3 σε ένα ματς στο οποίο ο Αλταφίνι πέτυχε τέσσερα γκολ.

Νερέο Ρόκο και πρώτο Πρωταθλητριών

Ενώ στα προηγούμενα χρόνια πρωταγωνιστές ήταν ξένοι παίκτες όπως η τριπλέτα των Σουηδών που ονόμάστηκε Gre-No-Li αλλά και οι Σκιαφίνο-Αλταφίνι, το διάστημα ανάμεσα στο 1960 και το 1970 Ιταλοί παίκτες έπαιξαν σημαντικό ρόλο στο να χτιστεί η ιστορία του κλαμπ σε διεθνές επίπεδο. Στην Μίλαν ήρθαν παίκτες όπως Τραπατόνι, Τρέμπι, Αλφιέρι, Νολέτι και μαζί τους ένα νεαρό παιδί με όνομά Τζιάνι Ριβέρα, ο οποίος έπαιξε το πρώτο του παιχνίδι όταν ήταν 17 ετών κόντρα στην πρώην ομάδα του, Αλεσαντρία, με τους Ροσονέρι να επικρατούν 5-3. Η ομάδα βρισκόταν για τα καλά στη μάχη του τίτλου αλλά δύο ήττες στις τελευταίες δύο αγωνιστικές από Μπάρι και Φιορεντίνα, την ανάγκασαν στη 2η θέση.

Όταν έφυγε ο Λίντχολμ, σαν τεχνικός ήρθε ο Νερέο Ρόκο και άρχισε μία νέα εποχή με επιτυχίες εντός και εκτός συνόρων. Πρώτος τίτλος ήταν το πρωτάθλημα της σεζόν 1961-62 όμως η πιο εντυπωσιακή και αξέχαστη κούπα ήταν το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Ο τελικός κόντρα στην Μπενφίκα έγινε στο «Γουέμπλεϊ» στις 22 Μαΐου του 1963 και η Μίλαν κατέκτησε τον τίτλο ύστερα από τη νίκη με 2-1 (δύο γκολ ο Αλταφίνι, ένα ο Εουσέμπιο). Η εικόνα του capitano, Τσέζαρε Μαλντίνι, να σηκώνει την κούπα μαζί με τον Νερέο Ρόκο, είναι ένα από τα highlight της ιστορίας των Ροσονέρι.

Η Μίλαν δεν κατάφερε να συνεχίσει με τίτλους και έχασε το Διηπειρωτικό Κύπελλο με 1-0 από την Σάντος στο «Μαρακανά». Στο τέλος της σεζόν, ο πρόεδρος, Αντρέα Ριτσόλι, αποχώρησε από το κλαμπ μετά από 9 χρόνια επιτυχιών, με τέσσερα πρωταθλήματα, ένα Copa Latina και ένα Κύπελλο Πρωταθλητριών. Πέρα από τα καλά αποτελέσματα, πέρασε στην ιστορία για τη δημιουργία του προπονητικού κέντρου, Μιλανέλο, κάτι το οποίο αποδείχθηκε πολύτιμο μέσα στα χρόνια.

Μετά από αρκετές απογοητευτικές σεζόν, στις οποίες η ομάδα έπαιξε χειρότερα από τις δυνατότητές της, η Μίλαν επέστρεψε στην κορυφή το 1967-68 κατακτώντας το 9ο πρωτάθλημά της και συνέχισε τις εκτός συνόρων επιτυχίες με το Κύπελλο Κυπελλούχων, το πρώτο στην ιστορία της. Εχοντας πάρει τον εγχώριο τίτλο επέστρεψε στο Κύπελλο Πρωταθλητριών και το δίδυμο Ριβέρα-Πράτι ήταν εκπληκτικό στον τελικό του «Σαντιάγο Μπερναμπέου» όπου η Μίλαν νίκησε 4-1 τον Αγιαξ, του νεαρού τότε, Γιόχαν Κρόιφ. Ο τερματοφύλακας των Ροσονέρι, Φάμπιο Κουντιτσίνι, είχε ήδη κερδίσει το προσωνύμιο «μαύρη αράχνη» χάρη στις επεμβάσεις του με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στα ημιτελικά. Η Μίλαν στέφτηκε στη συνέχεια Πρωταθλήτρια Κόσμου μετά τη νίκη με 3-0 στο «Σαν Σίρο» σε βάρος της Εστουδιάντες, η οποία είχε επικρατήσει 2-0 στο πρώτο ματς στο «Μπομπονέρα». Η εικόνα του από το αντιαθλητικό παιχνίδι των Αργεντινών της Εστουδιάντες αιμόφυρτου αλλά νικητή τελικά Νέστορ Κομπίν, θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στο μυαλό των παλαιότερων τουλάχιστον φίλων της ομάδας. Το στιλ και η κλάση του Τζιάνι Ριβέρα του χάρισε την Χρυσή Μπάλα του Ευρωπαίου παίκτη της χρονιάς 1969.

Aστέρι και υποβιβασμός

Η δεκαετία του 1970, ήταν μία από τις χειρότερες περιόδους στην ιστορία του κλαμπ, που είχε πολύ λίγες αφορμές για να πανηγυρίσει. Έχοντας στη σύνθεσή της παίκτες όπως οι Άλντο Μαλντέρα και Βάλτερ Νοβελίνο, η Μίλαν κατακτά το πρωτάθλημα του 1979, ξορκίζοντας την τραυματική ανάμνηση της Φατάλ Βερόνα (1973) όταν και απώλεσε τον τίτλο την τελευταία αγωνιστική και τοποθετεί επιτέλους στη φανέλα της το χρυσό άστρο (σύμβολο συμπλήρωσης δέκα πρωταθλημάτων). Η ομάδα κατέκτησε επίσης τρία Coppa Italia (1972, 1973, 1977) και το Κύπελλο Κυπέλλουχων (1973). Η πρωταθλήτρια Ιταλίας είχε στον πάγκο των Νιλς Λίντχολμ, ο οποίος έδωσε την ευκαιρία να κάνει ντεμπούτο σε έναν πιτσιρικά που στη συνέχεια της καριέρας του έγινε capitano και ένας από τους καλύτερους αμυντικούς στον κόσμο. Το όνομά του; Φράνκο Μπαρέζι.

Έπαιξε τον πρώτο του αγώνα στις 23 Νοεμβρίου του 1978 στη νίκη με 2-1 στην Βερόνα. Εκτός από τον Λίντχολμ, αρκετοί άλλοι τεχνικοί πέρασαν από τον πάγκο της Μίλαν, ενώ από τα πιο σημαντικά γεγονότα ήταν η αποχώρηση του Τζιάνι Ριβέρα από την ενεργό δράση και η μεταγραφή του στη θέση του αντι-προέδρου. Τα πρώτα χρόνια των 80's βρήκαν τους Ροσονέρι να έχουν πέσει πολύ σε σχέση με τα στάνταρ των προηγούμενων ετών και η ομάδα βρέθηκε να παίζει στην Serie B. Η κορυφαία στιγμή αυτής της περιόδου ήταν το ντεμπούτο του Πάολο Μαλντίνι στις 20 Ιανουαρίου του 1985 στο 1-1 με την Ουντινέζε. Οπως ο Μπαρέζι, έτσι και ο Bello Paolo έγινε αρχηγός των Ροσονέρι και έφερε μυθικές επιτυχίες στον σύλλογο εντός και εκτός συνόρων.

Κάθοδος και αναγέννηση

Έκτοτε η ομάδα ακολουθεί πτωτική πορεία. Το 1980 ξεσπά το σκάνδαλο Τοτονέρο και οι Ροσονέρι τιμωρούνται με υποβιβασμό στη Σέριε B’ για πρώτη φορά στην ιστορία τους. Η υπόθεση είχε σχέση με πληρωμές παικτών και παραγόντων, προκειμένου να "στηθούν" διάφορα παιχνίδια. Η Μίλαν επέστρεψε αμέσως στην πρώτη κατηγορία, όμως το 1982 ξαναϋποβιβάζεται για αγωνιστικούς αυτή τη φορά λόγους. Το κλαμπ έφτασε σε ένα σημείο στο οποίο χρειαζόταν ένα restart . Το τρωθέν κύρος του συλλόγου αναλαμβάνει να αποκαταστήσει το 1986 (έτος-ορόσημο για την ιστορία του) ο δικηγόρος και μεγαλοεπιχειρηματίας Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Στις 24 Μαρτίου του 1986 ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι έγινε ο 21ος πρόεδρος της Μίλαν. Το νέο αφεντικό αποφάσισε να ενισχύσει άμεσα την ομάδα με μεταγραφές και μπήκε πολύ δυνατά στην αγορά. Τη σεζόν 1986-87 αποκτήθηκαν οι Ρομπέρτο Ντοναντόνι, Ντάριο Μπονέτι, Τζουζέπε Γκαλντερίζι, Ντανιέλε Μασάρο, Τζιοβάνι Γκάλι, η οποία βρήκαν στην ομάδα τους Αγγλους, Μαρκ Χάτελεϊ και Ρέι Γουίλκινς. Μπορεί να πήρε λίγο χρόνο στους νέους παίκτες να βρουν χημεία μεταξύ τους αλλά οι Ροσονέρι εξασφάλισαν την έξοδο στο Κύπελλο UEFA μετά από αγώνα playoff κόντρα στην Σαμπντόρια. Ο Μασάρο πέτυχε το μοναδικό γκολ στην παράταση.

Εποχή Μπερλουσκόνι

Η σεζόν 1987-88 ήταν αυτή στην οποία στην Μίλαν πήρε προπονητή τον Αρίγκο Σάκι. Ο αλενατόρε έφερε μαζί του τα zonal marking, total football, πίεση και ταχύτητα. Μαζί με την άφιξη των σταρ, Μάρκο Φαν Μπάστεν και Ρουντ Γκούλιτ η Μίλαν μπήκε σε μία νέα εκπληκτική εποχή και έγινε η καλύτερη ομάδα όχι μόνο στην Ιταλία αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο. Έμειναν γνωστοί στην αθλητική ιστορία ως «οι αθάνατοι» (Gli Immortali), συγκροτούν μια από τις σπουδαιότερες ομάδες όλων των εποχών, με αποτέλεσμα να ανοίξει ένας νέος κύκλος σπουδαίων αποτελεσμάτων. Από τις ακαδημίες στην πρώτη ομάδα ανέβηκε ένας παίκτης με όνομα Αλεσάντρο Κοστακούρτα, γεγονός που σημάδεψε και αυτό την τεράστια ιστορία των Ροσονέρι. Παρά την ήττα 2-0 από την Ρόμα, η Μίλαν έκανε fightback στο πρωτάθλημα και με τεράστια νίκη (2-3) στο «Σαν Πάολο» επί της Νάπολι του Ντιέγο Μαραντόνα στις 18 Μαΐου του 1988 κατάκτησε το 11 Scudetto της ιστορίας της και το πρώτο επί των ημερών του Μπερλουσκόνι.

Ο Φρανκ Ράικαρντ έγινε ο τρίτος της παρέας των Γκούλιτ-Φαν Μπάστεν και δημιούργησε μία τριπλέτα που ακόμα μνημονεύεται από τις καλύτερες όλων των εποχών, όπως ήταν για τους Ροσονέρι αυτή των Σουηδών, Νόρνταλ-Λίντχολμ-Γκρεν (γκρε-νο-λι) τη δεκαετία του '50. Από εκείνο το σημείο και μετά η μία επιτυχία διαδέχονταν την άλλη. Το 1988-89 η Μίλαν ήταν η απόλυτη κυρίαρχος της Ευρώπης κατακτώντας το Κύπελλο Πρωταθλητριών αποκλείοντας Ερυθρό Αστέρα Βελιγραδίου, Βέρντερ Βρέμης και την Ρεάλ Μαδρίτης στα ημιτελικά. Στο τελικό με την Στεάουα Βουκουρεστίου περισσότεροι από 100.000 θεατές γέμισαν το «Καμπ Νόου» της Βαρκελώνης και παρακολούησαν τους Ροσονέρι να κάνουν κομμάτια με 4-0 τους Ρουμάνους.

Η ομάδα του Σάκι κατέκτησε ένα πρωτάθλημα, δύο διηπειρωτικά κύπελλα, δύο ευρωπαϊκά super cup, ένα ιταλικό super cup και έγινε η τελευταία ομάδα που παίρνει δύο σερί πρωταθλητριών αφού την επόμενη σεζόν νίκησε 1-0 την Μπενφίκα στον τελικό. Η Μίλαν ζει τις πιο ένδοξες στιγμές της, με τη σκυτάλη των επιτυχιών να παραλαμβάνει «η ομάδα των αήττητων» (Gli Invincibili) του Φάμπιο Καπέλο. Ο πρώην μέσος της ομάδας αντικατέστησε τον Σάκι στο ξεκίνημα του 1992-93 και η Μίλαν συνέχισε να είναι η καλύτερη ομάδα στον κόσμο. Κατέκτησε τέσσερα πρωταθλήματα (τρία σερί), τρία ιταλικά super cup, ένα Champions League συντρίβοντας την Μπαρτσελόνα 4-0 και ένα ευρωπαϊκό super cup.

Η περίοδος από το 1986 μέχρι το 1996 ήταν η κορυφαία στην ιστορία του κλαμπ. Όχι μόνο από πλευράς τίτλων αλλά για τις εντυπωσιακές εμφανίσεις και το στιλ παιχνιδιού. Το ξεκίνημα των '90s  δεν ήταν σαν αυτό της προηγούμενης δεκαετίας. Ακολούθησαν αλλαγές προπονητών με τον Ταμπάρες να αναλαμβάνει και τους Σάκι και Καπέλο να επιστρέφουν, όμως με τον Τζακερόνι στον πάγκο το 1999 οι Ροσονέρι πανηγύρισαν το 16ο πρωτάθλημα.

ο 2001 ο Κάρλο Αντσελότι πήρε στα χέρια του τα ηνία του κλαμπ αντικαθιστώντας τον Φατίχ Τερίμ. Με τον Καρλέτο στον πάγκο και με μία ομάδα που προκαλούσε τρόμο σε όλες τις γραμμές, η Μίλαν αφού απέκλεισε την Ιντερ στα ημιτελικά, κατέκτησε το Champions League του 2003 σε έναν μυθικό τελικό κόντρα στην Γιουβέντους στο Μάντσεστερ ο οποίος κρίθηκε στα πέναλτι. Την ίδια χρονιά έφτασαν στο «Σαν Σίρο» οι κούπες του Coppa Italia και του ευρωπαϊκού Super Cup. Την επόμενη σεζόν οι Ροσονέρι έχοντας στις τάξεις τους και τον Βραζιλιάνο, Ρικάρντο Κακά, κατέκτησαν το 17ο Scudetto, όμως το 2004-05 τους άφησε πικρή γεύση. Παρά το 3-0 υπέρ στο ημίχρονο σε βάρος της Λίβερπουλ, η Μίλαν δέχθηκε ανατροπή και έχασε τον τίτλο στα πέναλτι στην Κωνσταντινούπολη.

Νέα σύννεφα εμφανίζονται στον ορίζοντα το 2006, όταν η ομάδα φάνηκε αναμειγμένη στο Καλτσιόπολι Calciopoli, ακόμη ένα σκάνδαλο σχετικό με προκαθορισμένου αποτελέσματος αγώνες. Ξεκινά το πρωτάθλημα με -15 βαθμούς και δεν προκρίνεται στο Τσάμπιονς Λιγκ της επόμενης χρονιάς. Ασκεί έφεση, η ποινή μειώνεται σε αφαίρεση μόνο 8 βαθμών κι έτσι της δίνεται η δυνατότητα να συμμετάσχει στο Τσάμπιονς Λιγκ του 2007. Οι παίκτες κλήθηκαν πίσω από τις διακοπές τους και ενώ κάποιοι από αυτούς είχαν συμμετάσχει στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Γερμανίας. Η ομάδα συγκεντρώθηκε στο Μιλανέλο και κατάφερε να περάσει στους ομίλους του Champions League έπειτα από δύο νίκες στα playoff με τον Ερυθρό Αστέρα.

Οι Ροσονέρι ξεκίνησαν καλά και στην Serie A, όμως η έλλειψη κανονικής προετοιμασίας βγήκε στην πορεία. Παρόλα αυτά, μία μίνι έξτρα προετοιμασία κατά τη διάρκεια των διακοπών των Χριστουγέννων στην Μάλτα σε θερμό κλίμα έδωσε δυνάμεις και ώθηση στους παίκτες του Αντσελότι που έκαναν δυνατό φινάλε εξασφαλίζοντας την τέταρτη θέση στο πρωτάθλημα. Έχοντας καταφέρει αυτό, οι Ροσονέρι πήγαν στον τελικό του Champions League στην Αθήνα μετά το 3-0 κόντρα στην Γιουνάιτεντ στο «Σαν Σίρο» και πήραν εκδίκηση από την Λίβερπουλ για την ήττα το 2005 στην Πόλη. Στον τελικό της ευοίωνης γι' αυτήν Αθήνας (στην ίδια πόλη έχει κερδίσει το τρόπαιο και το 1994), χάρις στα γκολ του Φίλιπο Ιντζάγκι και την πολύτιμη συμβολή ποδοσφαιριστών σαν τον Κλάρενς Ζέεντορφ, τον Αντρέα Πίρλο και τον Τζενάρο Γκατούζο, νικά με 2-1 τη Λίβερπουλ του Ράφα Μπενίτεθ και κατακτά το έβδομο ευρωπαϊκό της πρωτάθλημα. Σε μία χρονιά που πραγματικά αξίζει να θυμάται κάποιος, το σθένος και ο χαρακτήρας της κορυφαίας ομάδας της τελευταίας 20ετίας μίλησε, όπως βέβαια και ο Ρικάρντο Κακά, που αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης και κατέκτησε τη Χρυσή Μπάλα.

Λίγες μέρες μετά τον τραγικό θάνατο του παίκτη της Σεβίλλης, Αντόνιο Πουέρτα, στον αγωνιστικό χώρο, η Μίλαν μέσα σε βαρύ κλίμα επικράτησε 3-1 των Ανδαλουσιάνων στον τελικό του ευρωπαϊκού Super Cup στο Μονακό. Η σεζόν 2007-08 έφερε ακόμα έναν διεθνή τίτλο στην τροπαιοθήκη των Ροσονέρι με την κατάκτηση του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Συλλόγων με το 4-2 σε βάρος της Μπόκα Τζούνιορς στην Γιοκοχάμα. Με αυτή την κούπα η Μίλαν έγινε η πιο επιτυχημένη ομάδα στον κόσμο, έχοντας πλέον τους περισσότερους διεθνείς τίτλους.

Η Μίλαν απέκτησε το 2010-11 τον Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς και με τους Φαν Μπόμελ-Κασάνο να έρχονται τον Ιανουάριο κατέκτησε το 18ο Scudetto της ιστορίας της και τελευταίο μέχρι τώρα. Η κατάκτηση του ιταλικού super cup κόντρα στην Ιντερ είναι ο πιο πρόσφατος τίτλος, αφού τα επόμενα χρόνια η πορεία ήταν φθίνουσα. Τον Ιανουάριο του 2014 ο Αλέγκρι απομακρύνθηκε για να πάρει τη θέση του o Κλάρενς Ζέεντορφ και να το ακολουθήσει ο Πίπο Ιντζάγκι...

Χρώματα, σήματα, ύμνος

Η αυθεντική φανέλα της Μίλαν, ήταν ανέκαθεν κόκκινη και μαύρη. Σύμφωνα με τον Χέρμπερτ Κίπλιν -εκ των ιδρυτών, ενώ υπήρξε παράλληλα ο πρώτος προπονητής και ο πρώτος αρχηγός- το κόκκινο για να εκπροσωπεί τη φωτιά των μιλανίστι διαβόλων και το μαύρο το φόβο των αντιπάλων που καλούνται να τους αντιμετωπίσουν.

Στην παραπάνω σημειολογία οφείλονται τα παρωνύμια "Ροσονέρι" (Κοκκινόμαυροι) και"Διάβολος" (προφανής η χρωματική αντιστοιχία). Για τους εκτός έδρας αγώνες έχει επιλεγεί το άσπρο. Η "δεύτερη" εμφάνιση θεωρείται τυχερή από πολλούς οπαδούς της ομάδας, καθώς μ' αυτήν σε οκτώ τελικούς έχουν κατακτηθεί έξι κύπελλα πρωταθλητριών και χαθεί μόλις δύο (το 1995 στη Βιέννη από τον Άγιαξ χάρη σε γκολ του Πάτρικ Κλάιφερτ στο 89' και το 2005 στον αλησμόνητο τελικό της Κωνσταντινούπολης όταν η Λίβερπουλ επιβλήθηκε στα πέναλτι). Απ' την άλλη, σε τρεις τελικούς που χρησιμοποιήθηκαν οι εντός έδρας εμφανίσεις, υπήρξε μόλις μία επιτυχία.

Για τα περισσότερα χρόνια, το σήμα του συλλόγου είναι απλώς το έμβλημα της πόλης του Μιλάνου, ήτοι ο κόκκινος σταυρός σε άσπρο φόντο στα δεξιά, με τα επίσημα χρώματα της Μίλαν, το κόκκινο και το μαύρο στα αριστερά, το ακρώνυμο ACM πάνω και το έτος της ίδρυσης κάτω. Ο κόκκινος σταυρός σε λευκό φόντο που υπάρχει στην σημαία της ιταλικής πόλης του Βορρά αποδίδεται στον Άγιο Αμβρόσιο, ο οποίος ήταν επίσκοπος του Μιλάνου από το 374 ως το 397 όπως και προστάτης της πόλης.  

Η πρώτη μαρτυρία του εμβλήματος του Μιλάνου στη σημερινή του μορφή είναι τον 14ο αιώνα και είναι στη σαρκοφάγο του Δούκα του Μιλάνου Ατσόνε Βισκόντι, στην εκκλησία San Gottardo in Corte, όπου απεικονιζόταν ο Άγιος Αμβρόσιος να μεταφέρει τη λευκή σημαία με τον κόκκινο σταυρό. Bασισμένο στην παράδοση, το τωρινό σήμα της ομάδας είναι ωοειδές με χρυσό άστρο στην κορυφή. Στο μέσο του υπάρχει εφαπτόμενος κύκλος που χωρίζεται κάθετα σε δύο ημικύκλια εκ των οποίων το αριστερό φέρει εναλλάξ κόκκινες και μαύρες κάθετες ρίγες και το δεξιό το έμβλημα του Μιλάνου. Πάνω από αυτόν υπάρχουν τα αρχικά "ACM" (Associazione Calcio Milan) και κάτω η χρονολογία ίδρυσης του συλλόγου (1899). Σε μια παραλλαγή τώρα του λογότυπου της Μίλαν ενίοτε, έχει χρησιμοποιηθεί και μια εικόνα ενός κόκκινου διαβόλου (παρατσούκλι της ομάδας από τα χρώματά της) στα δεξιά ενός αστεριού, αναγνώριση για την κατάκτηση 10 πρωταθλημάτων.

Αξίζει να σημειωθεί ότι στη φανέλα της η Μίλαν, εκτός από το άστρο της κατάκτησης δέκα πρωταθλημάτων (για να τοποθετηθεί και δεύτερο θα πρέπει σύμφωνα με τα ισχύοντα στην Ιταλία να συμπληρωθούν είκοσι τίτλοι κ.ο.κ.), όταν αγωνίζεται στο Τσάμπιονς Λιγκ, έχει επιπλέον το "διακριτικό του πολυνίκη" της ανωτέρω διοργάνωσης. Αυτό φέρεται στο αριστερό μανίκι και έχει την εικόνα του αντίστοιχου κυπέλλου, πάνω από το οποίο αναγράφεται ο αριθμός των κατακτήσεων (7). Με βάση τον κανονισμό της ΟΥΕΦΑ, το συγκεκριμένο έμβλημα δικαιούνται να χρησιμοποιούν μόλις πέντε ομάδες, η Ρεάλ Μαδρίτης, η Μίλαν και η Λίβερπουλ επειδή έχουν πέντε κατακτήσεις του τροπαίου και άνω, καθώς επίσης και ο Άγιαξ με την Μπάγερν, λόγω του ότι το έχουν κερδίσει τρεις συνεχόμενες φορές. Στην φανέλα της Μίλαν διακρίνονται όλα τα παραπάνω και φυσικά το (7) στο αριστερό μανίκι. Ο επίσημος ύμνος των Ροσονέρι τιτλοφορείται "Milan Milan" και είναι γραμμένος από τους Τόνι Ρένις και Μάσιμο Γκουαντίνι.

Το στάδιο Σαν Σίρο

Κατασκευασμένο το 1926, το στάδιο της ομάδας είναι χωρητικότητας 80.018 θέσεων. Εκτός από το όνομα Σαν Σίρο, το οποίο οφείλεται στην ομώνυμη συνοικία όπου και βρίσκεται, έχει και το όνομα Τζουζέπε Μεάτσα, προς τιμή του παίκτη που φόρεσε τη φανέλα τόσο της Μίλαν όσο και (περισσότερο) της Ίντερ, παρέχει δε τη δυνατότητα δημιουργίας πολύ καλής ατμόσφαιρας, καθώς οι κερκίδες είναι κοντά στον αγωνιστικό χώρο. Αρνητικό στοιχείο της εγγύτητας αυτής είναι η αυξημένη πιθανότητα πρόκλησης επεισοδίων. Είναι σημαντικό να τονιστεί ότι με τη δημιουργία του το Σαν Σίρο αποτέλεσε έδρα αποκλειστικά για τους Ροσονέρι (οι Νερατζούρι που προγενέστερα χρησιμοποιούσαν το ελιτίστικο Αρένα Τσίβικα στο κέντρο της πόλης, μετακόμισαν στο τωρινό τους σπίτι μεταπολεμικά).

Στις 19 Δεκεμβρίου του 2005 ο αντιπρόεδρος της Μίλαν, Αντριάνο Γκαλιάνι, δήλωσε πως στη Μίλαν σκέφτονται σοβαρά να μετακινηθούν από το Σαν Σίρο. Το νέο γήπεδο θα βασίζεται αρκετά στο γήπεδο της Σάλκε (Φέλτινς Αρένα), ενώ θα προσφέρεται μόνο για ποδόσφαιρο. Επίσης, θα φέρει το όνομα κάποιου χορηγού. Μένει να δούμε αν τελικά κάτι τέτοιο θα υλοποιηθεί ή αν όσα είπε ο Γκαλιάνι αποτελούν μοχλό πίεσης στην πολιτεία του Μιλάνου, η οποία έχει στην ιδιοκτησία της στο Σαν Σίρο, να πουλήσει το στάδιο στη Μίλαν ώστε η ομάδα να προχωρήσει σε ανανέωσή του. Διάφορα έχουν ακουστεί και από τον Μάσιμο Μοράτι για αλλαγή έδρας και από την πλευρά της Ίντερ. Προπονητήριο για την ομάδα αποτελεί το αθλητικό κέντρο Μιλανέλο, το οποίο εγκαινιάστηκε το 1963 και βρίσκεται στην περιοχή του Βαρέζε.

Οι οπαδοί και οι αντιπαλότητες

Η Μίλαν είναι μία από τις ομάδες με τους περισσότερους οπαδούς στην Ιταλία, την Ευρώπη αλλά και παγκοσμίως. Η μεγάλη της ανταγωνίστρια είναι η συμπολίτισσα Ίντερ. Κάθε χρόνο οι δύο ομάδες αναμετρώνται τουλάχιστον δύο φορές (στα πλαίσια του πρωταθλήματος) στο Derby Della Madonnina. Η Μίλαν υποστηρίζεται ιστορικά από τα εργατικά στρώματα της βιομηχανικής περιφέρειας (παρωνύμιο στην τοπική διάλεκτο "casciavit" ήτοι "κατσαβίδια"), ενώ η Ίντερ (παρωνύμιο "bauscia", σε ελεύθερη απόδοση "αλαζόνες") από την αστική τάξη του κέντρου της πόλης. Προϊόντος του χρόνου, οι κοινωνικές αλλαγές και οι νέες γενιές που έκαναν την εμφάνιση τους στα ιταλικά γήπεδα, προκάλεσαν σειρά συγχύσεων και παραδοξοτήτων. Η είσοδος του συντηρητικής ιδεολογίας βαρόνου των ΜΜΕ και πρωθυπουργού της Ιταλίας Σίλβιο Μπερλουσκόνι στα διοικητικά της Μίλαν, έτυχε υποδοχής μεσσία και "υπέστειλε" τις σημαίες με τον Τσε Γκεβάρα που παραδοσιακά κυμάτιζαν στις κερκίδες ("Κούρβα Σουντ") των οπαδών της. Την ίδια στιγμή οι απέναντι της Ίντερ, έχοντες ανέκαθεν καλές σχέσεις με την Ιταλική Δεξιά (ακόμα και στις πιο εξτρεμιστικές της μορφές), ελέγχονται από τον κεντροαριστερών θέσεων πετρελαιοβιομήχανο Μάσιμο Μοράτι.

Μεγάλη αντιπαλότητα παρά το γεγονός ότι παλαιότερα υπήρχε αδελφοποίηση μεταξύ τους, διατηρείται επίσης μεταξύ της Μίλαν και της Τζένοα, μιας και το 1995 οπαδός της Μίλαν μαχαίρωσε οπαδό των ροσομπλού. Τα καπνογόνα, οι ιαχές και οι αναρτήσεις σκωπτικών συνθημάτων εκατέρωθεν, είναι σύνηθες φαινόμενο στο Σαν Σίρο δημιουργώντας εκπληκτική ατμόσφαιρα, χωρίς να λείπουν και οι ακραίες καταστάσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο επαναληπτικός προημιτελικός του Τσάμπιονς Λιγκ μεταξύ της Μίλαν και της Ίντερ την περίοδο 2004-05, όταν ένας οπαδός της δεύτερης πέταξε καπνογόνο που πέτυχε τον τερματοφύλακα των ροσονέρι Ντίντα στον ώμο.

Pεκόρ

Ατομικά 

Ο Πάολο Μαλντίνι είναι ο ρέκορντμαν συμμετοχών τόσο με τη Μίλαν, όσο και γενικά στο ιταλικό πρωτάθλημα. Αγωνίστηκε συνολικά 902 φορές, ενώ στο πρωτάθλημα έχει 645 συμμετοχές. Έχοντας αναδειχθεί πέντε αγωνιστικές περιόδους πρώτος σκόρερ στη Σέριε Α, ο Σουηδός Γκούναρ Νόρνταλ κατέχει το ρεκόρ στη σχετική λίστα. Με 221 τέρματα σε 268 αγώνες είναι επίσης ο αρχισκόρερ στην ιστορία της ομάδας και δεύτερος στη μεγάλη κατηγορία πίσω από τον Σίλβιο Πιόλα.

Ο Σεμπαστιάνο Ρόσι είναι ο τερματοφύλακας που παίζοντας με τη φανέλα της Μίλαν, διατήρησε την εστία του απαραβίαστη για το μεγαλύτερο διάστημα στην ιστορία της Σέριε Α (περίοδος 1993-94, 929 λεπτά). Σε παίκτη των Ροσονέρι ανήκει η τιμή της επίτευξης του πρώτου γκολ στην ιστορία της Εθνικής Ιταλίας (Πιέτρο Λάνα, 15-5-1910). Τέλος ο Τζιάνι Ριβέρα, ποδοσφαιριστής της Μίλαν , ήταν ο πρώτος Ιταλός που βραβεύτηκε με τη Χρυσή Μπάλα από το έγκριτο γαλλικό περιοδικό France Football (1969).

Ομαδικά

Όπως ήδη αναφέρθηκε, η Μίλαν κατέχει με τη Μπόκα Τζούνιορς το ρεκόρ των περισσότερων επίσημα αναγνωρισμένων διεθνών τίτλων (18). Επίσης είναι πρώτη στα Παγκόσμια Κύπελλα Συλλόγων (4), στα Σούπερ Καπ Ευρώπης (5) και στα Σούπερ Καπ Ιταλίας (6). Ένα σημαντικό ρεκόρ για την ομάδα, είναι το πλασάρισμα για δύο (συνεχόμενες) χρονιές δικών της παικτών και στις τρεις βραβευόμενες θέσεις του θεσμού της Χρυσής Μπάλας (το 1988 ήταν οι Μάρκο φαν Μπάστεν, Ρούουντ Γκούλιτ και Φρανκ Ράικαρτ, ενώ το 1989 οι Μάρκο φαν Μπάστεν, Φρανκ Ράικαρτ και Φράνκο Μπαρέζι).

Η μοναδική σεζόν κατά την οποία μια ιταλική ομάδα κατάφερε να κατακτήσει τον τίτλο παραμένοντας αήττητη καθ’ όλη τη διάρκειά της, ήταν το 1991-92 κι αυτό το πέτυχε η Μίλαν. Το σερί ξεκίνησε από ισοπαλία 0-0 εκτός έδρας με την Πάρμα, ενώ τελείωσε στο ίδιο γήπεδο με την ίδια ομάδα, όπου οι Ροσονέρι ηττήθηκαν με σκορ 1-0, ύστερα από 58 συνεχή παιχνίδια, επίδοση που αποτελεί εγχώριο ρεκόρ, καθώς και την τρίτη καλύτερη στην ιστορία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου (η πρώτη θέση ανήκει στη Στεάουα Βουκουρεστίου που έπαιξε 104 συνεχόμενα παιχνίδια χωρίς να ηττηθεί, ενώ στη δεύτερη θέση βρίσκεται η Σέλτικ που δεν ηττήθηκε για 68 συνεχείς αγώνες).

Ο σύλλογος έχει τους περισσότερους πρώτους σκόρερ (16) στην ιστορία της Σέριε Α, κατέχει το ρεκόρ εκτός έδρας νίκης (Τζένοα-Μίλαν 0-8, περίοδος 1954/55), καθώς και το ρεκόρ συγκομιδής πόντων (82), σε πρωτάθλημα δεκαοκτώ ομάδων με τη νίκη να αξιολογείται για τρεις βαθμούς (περίοδος 2003-04). Επιπλέον, ένας αγώνας της Μίλαν με την Αταλάντα καταγράφηκε ως εκείνος στον οποίο σημειώθηκαν τα περισσότερα τέρματα (12) σε όλη τη Σέριε Α (περίοδος 1972/73, συνολικό σκορ 9-3 για τους Ροσονέρι). Τέλος, στις 24-5-1989 σημειώθηκε η μαζικότερη μετακίνηση οπαδών μιας ομάδας ποδοσφαίρου: πάνω από 85.000 φίλοι της Μίλαν ταξιδεύουν στη Βαρκελώνη για να δουν την ομάδα τους να νικά τη Στεάουα Βουκουρεστίου και να κατακτά το Κύπελλο Πρωταθλητριών.

Τίτλοι

Εγχώριοι

• Πρωτάθλημα Ιταλίας: 18 (1901, 1906, 1907, 1950/51, 1954/55, 1956/57, 1958/59, 1961/62, 1967/68, 1978/79, 1987/88, 1991/92, 1992/93, 1993/94, 1995/96, 1998/99, 2003/04, 2010/11
• Πρωτάθλημα Β΄Κατηγορίας Ιταλίας: 2 (1980/81, 1982/83)
• Κύπελλα Ιταλίας: 5 (1966/67, 1971/72, 1972/73, 1976/77, 2002/03)
• Σούπερ Καπ Ιταλίας: 6 (1988, 1992, 1993, 1994, 2004, 2011)

Ευρωπαϊκοί

• Κύπελλο Πρωταθλητριών / UEFA Champions League: 7 (1962/63, 1968/69, 1988/89, 1989/90, 1993/94, 2002/03, 2006/070
• Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης: 2 (1967/68, 1972/73)
• Σούπερ Καπ Ευρώπης: 5 (1989, 1990, 1994, 2003, 2007)

Παγκόσμιοι

• Διηπειρωτικό Κύπελλο: 3 (1969, 1989, 1990)
• Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων: 2007

Πηγές: wehellas.gr - gazzetta.gr - newsbeast.gr